ლეა
დილით როცა გავიღვიძე ძვლივს ვსუნთქავდი. ვერც კი ვინძრეოდი მაგრამ ამავე დროულად ასეთი რამ არასდროს მიგვრძვნია. ჩემს მკერდზე თავი გეგას ქონდა დადული. მის მკლავებში ვიყავი მოქცეული და ისე მომწონს ეს სიტუაცია რომ ხმის ამოღება კი არა ოდნავ განძრევაც კი არ მინდოდა მიუხედავად იმისა რომ ძლივს ვსუნთქავდი აბა ამხელა ტანკივით კაცი რო დაგაწვება ზემოდან რა სუნთქვა გინდა. ხელები ძლივს ამოვაძვრინე არა მის მოსაშორებლად კი არა იმიტო რომ მის კისერზე დამედო. მის თმაში ჩემს თლილ თითებს ვხლართავდი. ვერთობოდი. მას კი ეძინა მკვდარივით ეძინა. მხოლოდ დრო და დრო თავს გაამოძრავებდა და ჩემს მკერდზე უფრო კომპორტულად მოათავსებდა. არ ვიცი რამდენი ხანი ვიყავით ასე მაგრამ ის კი კარგად გავიგე თუ როგორ გაიხსნა კარი. ალბათ დედა დაბრუნდა სამსახურიდან. ის ჯერ ჩემს ოთახში შემოვა და შემდეგ თავისაში ოღონდ ეს არა. გეგას თმას მთელი ძალით ვექაჩები.
- რას აკეთებ გოგო გადაირიე ?
- რა გადავირიე დედაჩემი სახლში დაბრუნდა ახლა აქ რომ გვნახოს ნამდვილად მომკლავს. გთხოვ ადექი და სადმე დაიმალე. მალე რა- ის თავს ოდან წევს ჩემი მკერდიდან ჟანგბადი როგორც იქნა ცოტა ჩავისუნთქე მაგრამ რა დროს ეს არის
- კაი რა რას მეღადავები. მშვენივრად მეძინა და ასე გაგრძელაბას ვაპირებ - ამბობს ის ძილისაგან ხმა უფრო დაბოხებია და კვლავ თავს დებს
- არა გეგა მართლა - უკვე ნაბიჯების ხმა მესმის. კარის ზღუბლთან არის ვაიმე მომკლავს მგონი ხმა გეგამაც გაიგო და პირდაპირ გადაგორდა იატაკზე. კარიც იღება.
- ჰეი რატო არ ემზადები ? დღეს ხო სკოლა გაქვს ? რა დღეში ხარ დე თმას მიხედე - იცინის- აბურდული გაქვს - ყველაზე მეტად ეგ მადარდებს ახლა - ადე მომემზადე თორე დაგაგვიანდება. - საწოლთან მოდის და კიდეზე ჯდება მეც სასწრაფოდ ვჯდები და თან იმ კუთხეს ვეფარები საითაც ახლახანს გეგა გადაგორდა. - შვილო ხო კარგად ხარ ? - ალბათ თვალები ჩაშავებული მაქვს თანაც თავი საშინლად მტკვა. არცააა გასაკვირი გუშინ ხომ იმდენი დავლიე.
- აუ დე დღეს სკოლაში არ წავალ რა. - კატის თვალებით გავხედე ეს ყოველთვის ჭრის
- ჩემი სულელი - მეხუტება როგორ მიყვარს მისი ჩახუტება. - რატო აცდენ დღეს აბა მითხარი
- თავი მტკივა.
- გუშინ შენ და ლუსიმ ბევრი იგიჟეთ ხომ თვალებზე გეტყობა ალბათ ძალიან გვიან დაბრუნდი. ახალ სუნამოს ხმარობ?
- ხო ეგრე იყო. ლუსიმ მაჩუქა გუშინ - ვეუბნები მე და დარცხვენილი თვალებს დაბლა ვხრი დედას მოტყუება მიწევს. ეს სუნამო კი რა თქმაუნდა გეგას ეკუთნის
- კარგი დღეს არ წახვიდე, ახლა კი კარგად გამოიძინე.
- კაი.- დედა დგება და გარეთ გადის მე კი თავს ბალიშში ვრგავ ჯანდაბა ამასაც კი გეგას სურნელი აქვს. მზერას ვგრძნობ მეც ვბრუნდები და გეგას მწვანე თავლებს ვაწყდები. რომელიც ისე მიყურებს თითქოს ჩემი შეჭმა უნდოდეს. ნეტა ჩამეხუტებოდეს რა დროს შემოვიდა დედა რაააა უხხ. რა გოგო რაზე ფიქრობ გამოფხიზლდი.
- დედასგან გამოგყოლია სილამაზე- ამბობს ის. მე კი ჩუმად ვარ მის მწვანე თვალებში ჩაკარგული და იმაზე ფიქრში თუ როდის ჩამეხუტება. ის კი ჩემკენ კი არ მოიწევს არამედ კარებისკენ მიდის. კარს კეტავს.
- ახლა ხომ შემიძლია რომ დავიძინო ? -ამბობს ის
- არაფერიც არ შეგიძლა. პირველივე შემთხვევას გამოიყენებ და აქედან წახვალ მანამდე კი მომიყევი რა ჯანდაბა გინდა აქ ? - უკვე ვყვირი.
- ჯერ მადლობა გადამიხადე რომ სახლში მოგიყვანე და ვიღაც ვიღაცეების ანაბარა არ დაგტოვე თორე ახლა არც შენს ოთახში გაიღვიძებდი და არც ისევ ისეთი უმწიკლო როგორიც იყავი და ახლაც ხარ. რომელიმე მიყრუებულ კუთხეში იქნებოდი. ამიტო ნუ ყვირი და მგონი ღირსი ვარ რომ ახლა მაგრად ჩამეხუტო და დაძინიდების საშუალება მომცე დარწმუნებულ ვარ დედაშენი აღარ შეგვაწუხებს. - იმის წარმოდგენაზე თუ რა შეიძლება მომხვდარიყო ის რომ არა მაჟრჟოლებს. ის კვლავ ფეხზე დგას. მიყურებს . თვალებში ცეცხლი უდგას მე ფეხზე ვდგები და მისკენ გავრბივარ მთელი ძალით ვეხუტები ისიც მკლავებს მხვევს. თავს მის კისერში ვრგავ მისი სურნელი სასიამოვნოდ მიღუტუნებს ნესტოებში. ჩემს ფეხებს წელზე იწყობს და ასე ჩახეტებული მივაყავრ საწოლამდე
- მადლობა რომ სახლში მომიყვანე-ყურში ვუჩურცულებ. ის კი საწოლზე მაწვენს და კვლვს ჩემს მკერდზე დებს თავს მხოლოდ ახლა ვამჩნევ რომ მაისურის ამარა ვყოფილვარ რომელიც საცვალსაც კი ვერ ფარავდა ჩემს მკერდს კი კარგად აჩენდა. მას თავი ჩემს მოშიშვლებულ მკერდზე ედო. სუნთქვა კვლავ გამიჭირდა მგონი რამოდენი დარტყმაც კი. ჯერ ნიკაპს შემდეგ კი ყელზე გადადის კოცნით. შემდეგ მკერდზე არა ამდენს ვერ გავუძლებ ერთ დღეზე.
- გეგა გაჩერდი. -ამოვიკნავლე საწყლად. ისიც სწრაფად მშორდება. ჩემს აწყლიანებულ თვალებს მისას ვაგებებ.
- მაპატიე პატარავ არ მინდოდა შენი შეშინება. - ამბობს და თან მშორდება ახლა ჩემს გვერდით წევს. ვიგრძენი რომ თითქოს ჩემი სულის რაღაც ნაწილი დავკარგე მისი მოშორებით. საბანს მაფარებს. ვცდილობ რომ მასთან რაც შეიძლება ხალოს ვიყო ამიტო მისკენ ვიჩოჩები. ისიც ხვდება რომ მის მკლავებში მინდა და ამ სურვილს მისრულებს კიდეც. ჯანდაბა რას ვაკეთებ ? რატომ ვუწვები სრულიად უცნობ ადამიანს კლავებში ? რატომ მინდა მასთან ყოფნა ? არ ვიცი არა ვერაფრში გავრკვეურვალ. ნუთუ შესაძლებელია რომ ადამიანი ერთ ღამეში შეგიყვარდეს? არაფერი მესმის. ამაში ლუსი უფერო კარგად ერკვევა ეეეე ლუსი სადააა ეგ ?
- გეგა- რაღაც უაზრო ასოების კორიანტელს უშვებს ვერაფრს ვხვდები ალბათ უკვე ძინავს. კარგი. მაშინ მისი ტელეფონით დავურეკავ დემეტრეს და ლუსის მოვიკითხავ. კარგი აზრიკი არის მაგრამ ამის მკლავებს როგორ დავუძრე ? - გეგა ერთი წუთით გაირვიძე რა გეგა
- ლეა ჩუ ხო სიხარულოო - სიხარულოოო ? მომესმა ? - ძალიან მეძინება დამასვენე და შენც დაისვენე .
- გეგა ლუსისთან მინდა დალაპარაკება
- მოდი ხელს ნუ შევუშლით კარგი ?
- გუშინდლის მერე იმას მეუბენები რომ ხელს ნუ შევუშლითო რამე რომ ნდომოდათ აქამდე გააკეთებდნენ რა ოჰჰჰ - გაფართოებული თავლებით მიყრებს არცააა გასაკვირი რაებს ვროშავ საერთოდ ალბათ ერთი პატარა სულელი გოგონა ვგონივარ. თავლებს ვხვრი.
- კარგი დავურეკოთ.-ტელეფონს იღებს. რეკავს.- დემეტრე როგორ ხართ ? მოარჯულე რძალი ? რაო წამოვალო თბილისში ?
- ჯერ ეგ არ მითქვამს და რას ქვია არ წამოვა რა თქმაუნდა წამოვა სადაც მე ისიც იქ . კარგად ვართ. რამე ხდება ? თავის ტკვილი მოგიმატეთ ხო შენ და ბიჭბს ლეათი ?
- სულაც არა ძალიან კარგი გოგოა ახლა მასთან ვარ კაი ეგ იქით იყოს და ლეას ლუსისთან უნდა საუბარი.
- რაააააა მასთან ხარ ? კარგი მერე იყოს. ლუსი შენთან უნდა ლეა საუბარი-გასძახა. -გეგამ ტელეფონი გამომიწოდა. თბილისში ბრუნდებიან ? ოღონდ ეს არა. ლუსის ველაპარაკე ვთხოვე რომ კაფეში შემხვედროდა მაგრამ მითხრეს რომ სოფელში იყვნენ. თანაც მირვეთში აჭარის ერთ ერთ მშვენიერ ადგილას რომელიც უფლის მიერ იყო დაჯილდოებული ულამაზესი ჩანჩქერით. ისეთ ბედნიერი ხმა ქონდა აშკარად ერთად არიან უკვე გვრიტები. მიხარია მათი ამბავი მაგრამ ის არ მიხარია რომ მიდიან. ალბათ ლუსიც დასთანხმდა. ჯერ ერთი დაქალი აღარ მეყოლება აქ. ისეთი არავინ მყავს სხვა ვისთანაც მოვინდომებდისაუბარს. და კიდევ გეგა. გეგა. მისი სახელის გაფიქრების დროსაც კი საიამოვნო ჟრუანტელი მივლის მთელ სხეულში.ბოლოს კვირას საღამოს დავთქვით შეხვედრა ჩვენს კაფეში. ტელეფონი ისევ ჩემსს გვერდით მწოლიარე გეგას მივაწოდე. ავდექი. ვარდისფერი ხალათი მოვიხურე და გარეთ გავედი გადავამოწმე ეძინა თუ არა დედას. თავის ოთახში ვიპოვე მშვიდად მძინარე ჩემი დედიკო ეს ის ადამიანია რომელიც არასდროს მატკენს გულს. გამოდის რომ მე მისი ვერთ ერთ გასართობათ მთვლიდა ამიტომ იყო აქ ჯანდაბა რა სულელი ვარ როგორ შეიძლება რომ ადამიანი ერთ დღეში შეგიყვარდეს ოცნებებში დავფრინავდი. რა სულელი ვარ ღმერთო. თავი სად მქონდა ახლავე უნდა წავიდეს იგი ამ სახლიდან. სამზარეულოში შევდივარ და წყალს ვსვამ ლავიწზე შეხებას ვგრძნობ კოცნა რომელიც სამუდამოდ მემახსოვრება. ხველება მიტყდება
- რას აკეთებ მომშორდი.
- ლეა შენთვის ..............
- ახლავე წადი აქედან- ვაწყვეტინებ. თვალებში არ ვუყურებ და ისე ვეუბნები ამ სიტყებს.
- ლეა რატომ ამბობ ..........
- წადი მეთქი და აღარ გამეკარო გესმის ? არასდროს
- ლეა მაგრამ მე მინდოდა რომ ........
- წადი . - ისეთი ინტონაციით ვამბობ რომ საკუთარი თავის მიკვირს. ისიც აღარ მეკამათება და უკან ბრუნდება. ხალათს ვისწორებ.
- ჯიუტი თხა - მესმის მისი მოძახებული სიტვები და თან კარის მიხურვა, მე კი მუხლები მეკვეთება და იატაკზე ვეცემი. ვცდილობ რომ არ ვიტირო, ეს უფრო ცუდია მგონი მართლა შემიყვარდა. რატომ არ მითხრა მე უნდა მცოდნოდა რომ კვლავ უკან დაბრუნდებოდა ერთ დღეს. თუმცა მასთან რა მაქვს სათქმელი მე ვარ უტვინო რას ვეხუტებოდი? ბოლოს როგორც იქნა იატაკიადნ ვდგები თავის ტკივილი რა მოსატანია იმასთან რასაც ჩემი გული გრძნობს მას შემდეგ რაც გეგა წავიდა. ალბათ სამუდამოდ. ჩემს ოთახში შევივარ და ბალიშს ვეხუტები. მერე კი მორფეოსის სამყაროში გადავდივარ