-ელენე! -მარის ძალიან ნაწყენი ხმა აქვს, რაც მაიძულებს გუშინდელი საRამო გავიხსენო. კადრები ჩემ წინ იწყებენ სირბილს და მეც მახსენდება, როგორ გააგორა ლუკამ სანდრო მიწაზე. ძალიან არასასიამოვნო მოგონებაა, მე თუ მკითხვთ. -სად ჯანდაბაში წაეთრიე გუშინ? -გარაზებული ხმით ჩამყვირის ყურში.
-მარი, რა გჭირს? -ვეკითხები მისუსტებული ხმით.
-კიდე მე რა მჭირს? -მარი უკვე ყვირილს იწყებს. -გუშინ შენ გაიქეცი ლუკასთან ერთად, ისე რომ მე არც კი გამაფრთხილე, სანდრო ნაცემი იყო და აივანზე ეგდო, ლუკას ვერ ვუკავშიდებით და კიდე მე რა მჭირს?!
ლუკას რატო ვერ უკავშირდებიან? სად წავიდა თან მთვრალი, შუა ღამით?!
არ ვიცი რატო, მაგრამ ნერვიულობას ვიწყებ ლუკაზე! სად შეიძლება წათრეულიყო?!
-მარი, გიორგიმ რა თქვა სად შეიძლება იყოსო? -ვეკითხები აფორიაქებული. ადგილზე ვერარ ვჩერდები და ამიტომ აქეთ-იქით სიარულს ვიწყებ გაუცერებლად. -მარი!
-მაცადე ვკითხო. -მეუბნება მობუსული ხმით და მეღიმება. -არ ვიციო... მაგიტომ გირეკავთ შენ!
-არ ვიცი, მარი...- კარზე ზარის ხმა მესმის. სახლში მარტო ვარ, ამიტომ იმის იმედიც კი არ უნდა მქონდეს რომ ვინმე კარს გააღებს. -მარ, დაგირეკავ რამეს თუ გავიგებ. -ტელეფონს ვთიშავ და კარისკენ მივდივარ.
-სად იყავი ამდენ ხანს? -კარში ლუკა დგას და მიღიმის. -ზედმეტად დიდი ხანი მალოდინე. -ლუკას ეღიმება და მიახლოვდება.
-აქ რას აკეთებ? -ვეკითხები შეშინებული და აქეთ იქით ყურებას ვიწყებ.
-შენ სანახავად მოვედი. -უეცრად მიახლოვდება და ჩემ კოცნას იწყებს. მის თბილ ტუჩებს ვგრძნობ და ტანში მაჟრიალებს...
არ ვიცი რამ გამოიწვია ჩემში ასეთი რექცია, ალბათ იმან რომ ეს ჩემი პირველი კოცნა იყო, რომელიც ამ ნეანდერტალელს შევწირე!
-გაეთრიე იქით!- ვყვირივარ და მთელი ძალით ვიშორებ. -ვერა ხარ ხო შენ? -გაბრაზებული ბოლო ხმაზე ვყვირივარ.
-რატო? -მეკითხება გაკვირვებული და იღიმის. უცბად ალკოჰოლის სუნი ცხვირს მიწვავს, კიდევ დალია? მაგრამ სად? როდის მოასწრო?
-რამდენი დალიე?
-ბევრი არ დამილევია. -სულელურად მიღიმის და განზე იხედება. -რა იყო?
-არაფერი. -გაბრაზებული კარს ცხვირ წინ ვუჯახუნებ და მის კაკუნს და ზარს ვაიგნორებ.
-მარი. -მარის ვურეკავ და ყველაფერს ვუყვები ის კიდევ პირობას მაძლევს რომ ის და გიო ამ იმბეცილს მალე მოაკითხავენ.~ისევ ვიძინებ, არ ვიცი სხვა რა გავაკეთო, რატომღაც ყოველ წამს, ლუკას კოცნა მახსენდება და ტანში მაჟრიალებს...
იქნებ... არა, შანსი არ არის, მე და ლუკა ისეთი... იქნებ...? არა!
-ელე!. -მარის ხმა კარების იქითაც კი მესმის და მისთვის კარის გასაღებად გავბივარ. -გააღე რა კარი!
-რა ი... -უცებ კარში მარისთან ერტად ლუკას და გიოს ვხედავ, კარი უკვე ღიაა და დაკეტვას ვერ მოვასწრებ, მარი კარს ბოლოდე აღებს და შიგნით უძღვება ამ დაუნებს.
-ლუკას ეძინება. -მაუბნება და ტელევიზორის საყურებლად მიდის. -გეხვეწები ცოტა ხანს დააძინე რა. -მომაძახა სასტუმრო ოთახიდან.
-წამო. -მკაცრი ხმით ვეუბნები და ჩემი ოთახისკენ მიმყავს. -აქ დაიძინე! და მეორედ ჩემთან მოსვლა აღარ გაბედო!
-რა იყო მასე გაღიზიანებ? -ღიმილით მეკითხება, ალბათ ფიქრობს რომ არას ვეტყვი, ჰაჰ მომინდომა ბიჭმა.
-კი. -ცივად ვპასუხობ და ოთახს ვტოვებ რომ ამ დებილმა დაიძინოს. ან საერთოდ სახლში რატომ შემოვშვი?!
-მარი... -გვერდზე ვუჯდები. ეგ და გიო კი გამწარებულები უყურებენ ტელევიზორს. -წამო ორი წამი. -თავს მიქნევს და სამზარეულოში მომყვება. -რა მოხდა მის მერე რაც წავედი?
-ნუ... -მარი სკამზე ჯდება და მოყოლას იწყებს. -სანდრო უგონოდ ეგდო აივანზე და გონს რომ მოვიდა ლუკას ლანძღვა დაიწყო და იძახდა რომ მოგიტაცა, რომ არ აცლიდა ბედნიერებას და ასეთი რაღაცეები. -როცა ეს თქვა ვგრძნობ როგორ ვწითლდები. -მოკლედ მერე ძლივს გავაკავეთ წამოსვლას აპირებდა, მერე გიომ ლუკას დაურეკა და სად ხარო იმან ბარშიო მაცადეო, ეტყობოდა რომ სვამდა. მერე შენზე კითხა და სახლშიაო. მერე ორ საათში კიდევ დაურეკა, მაგრამ აღარ ირებდა და მერე შენც იცი.
-ნეტა სანდრო გაბრაზებლია ჩემზე? -ვეკიტხები მობუზული.
-ვერა ხარ ხო შენ! -სიცილს იწყებს მარი. -სანდროს მოწონხარ და გაბრაზებული ლუკაზეა. შენ რა შუაში ხარ საერთოდ? მგონი მოსვლასაც აპირებს ეგ- მარიმ სიცილი უფრო ხმამაღლა დაიწყო და მის სიცილზე ლუკას გაეღვიძა და გამოვიდა, წელზემოთ შიშველი იყო და მისი პრესის დანახვაზე ბუსუსებმა დამაყარეს.
-რა გაცინებთ ამხელა ხმაზე? -ბუზღუნს იწყებს ლუკა და თავზე ნიკაპს მადებს, ხელებს კი მხრებზე მხვევს. -მეძინება!
-ხელი გაწიე იქით. -ვუღრენ და ისიც ვალდებულია ხეი გაწიოს. გიო და მარი კი ბოლო ხმაზე ხარხარებენ ჩვენ შემყურე. -რა გაცინებთ?!
-არაფერი. -მარი ხარხარს ვეღარ იკავებდა. -მიდი კარი გააღე. -ამათ სიცილში კარის ხმაც კი ვეღარ გავიგე. კარებთან მივვარდი და ისე გავარე არც მიკითხავს ვინ არისთქო.
-სანდრო... -ჩუმად წავილუღლუღე და ავწითლდი.
-ვინ არის? -მარიმ თავი გამოყო და სანდრო რომ დაინახა გაეცინა და უკან გაბრუნდა.
-ელენე... -სანდრომ ჩემი სახელი ჩუმად გაიმეორა და სალხში შემოვიდა. ხელში დიდი ბუკეტი ყვავილების ეჭირა და მიღიმოდა. -როგორ ხარ? ესენი შენ... -ხელში ყვავილებს მაძლევს და მეც მეღიმება.
-მადლობა, ძალიან ლამაზია. -ვებნები ჩუმად და ვწითლდები.
-ამას აქ რა უნდა? -სამზარეულოდან გაცფებული ლუკა გამორბის, კიდევ კაი მაიკა მაინც ჩუცვამს, უკან გიო მოყვება მის შესაკავებლად. - გუშინ რაც მოგხვდა არ გეყო?
-თქვენ ერთად ხართ? -სანდრომ ლუკას ყურადღებაც არ მიაქცია მე მკითხა.
-არა! -არც კი დავფიქრებულვარ ისე ვუპასუხე. -აკვიატებული აქვს რომ პირველი უნდა იყოს ვინც გულს მატენს. -ამაზე გამეცინა, რადგან ეხლა გავაცნობიერე თუ რა იდიოტობა ქონდა აკვიატებული.
-ეხლა გასაგებია. -სანდრომ გადაიხარხარა და გამწარებულ ლუკას შეხედა. -კაი ძმაო, პირველობას გითმობ, რადგან მე არ ვაპირებ გული ვატკინო. -ეს თქვა და ცამეხუტა. ვგრძნობ სახე როგორ გამიხურდა და ავწითლდი. -ხვალე გნახავ. -გამიღიმა და კიბეებზე ჩავიდა.

----------------------------
ძალიან დიდი ბოდიშით რომ ეს მოთხრობა დიდი ხანია აღარ დამიდია... იმედია მოგეწონებათ ^_^
პ.ს არ ვიმჩნევთ იმ ფაქტს რომ სრული იდიოტობა გამომივიდა :დ