არ ვიცი დღეს რა მოხდება, თითქოს ყველაფერი თავდაყირა დადგა გუშინ. სანდროს წასვლიდან ხუტ წუთში გაიბრახუნა გაბრაზებულმა ლუკამ კარი, მას კი გიო და მარი მიყვნენ. დღეს კი აუცილებლად მომიწევს მათთან ყველასთან შეხვედრა, თან მინდა მაგრამ თითქოს რაღაც მაკავებს. ისიც კი არ ვიცი რა სიტუაცია დამხვდება. გუშინ კი ჩამეხუტა სანდრო და თქვა რომ ჩემთვის გულის ტკენას არ აპირებდა, მაგრამ იქნებ დღეს გადაიფიქროს? ის ხომ ისიტე გომოუსწორებელი ბაბნიკია? ღმერთო, რა გავაკეთო?!
საათს ვუყურებ, ჯანდაბა ისევ ჩამეძინა, იქნებ ჯობს რომ დღეს სახლში დავრჩე? თუ არ გამაღვიეს უკვე ანუ დედაჩემს გონია რომ ცუდად ვარ, ანუ უფლება მაქვს დავრჩე. რაც ნიშნავს იმას რომ არ ვიცი რა გავაკეთო.
უნივერსიტეტში რომ წავიდე, მაშინ სანდროს, ლუკას, ანკას, ნინის და კიდევ ტონა ადამიანს ვნახავ, რომ არ წავიდე კიდევ სალხში ვეგდები მარტო და იმაზე ფიქრიც არ მომიწევს რა გავაკეთო დღესთქო...
ალბათ უფრო მეორე ვარიანტი ჯობს, ბოლოს და ბოლოს აუდიტორიასი მაინც აღარ ჩამეინება.
***
ზარის ხმა მაღვიძებს და საათს ვუყურებ, ჯერ ათი საათია, რომელი დარტყმული მირეკავს ამ დროს? არც დედა იქნება და არც მამა, რადგან იციან რომ უნივერსიტეტს ტყვილა არ ვაცდენ (უმეტესად) და თუ არ წავედი ანუ სერიოზული მიზეზი მაქვს. (ესეც სერიოზულია, თავისებურად) მაშინ ვინ იქნება?!
ისევ ვირებ ტელეფონს რომ ნომეს არც კი ვუყურებ, ანდა რა აზრი აქვს ისე მეძინება რომ სანამ გავიგებ რომელია საუკუნე გავა.
-გისმენთ. -მოგუდული ხმით ვიძახი და ვცდილობ ვიფხიზლო.
-რა გჭირს გოგო?! -ტელეფონში მარი ჩამყვირის, ხო, მაგანც იცის რომ თუ უნივერსიტეტს ვაცდენ ანუ ვკვდები. -ცოცხალი ხარ?
-კი, უბრალოდ ცუდად ვარ. -ვატყუებ, მაგრამ მიჯერებს. აბა ხომ არ ვეტყვი მანდ მოსვლის მეშინიათქო? მაშინ ბიჭებიანად სახლში დამადგება, რაც არ მაწყობს. -ალბათ ხვალე მოვალ, რა იყო რო?
-აუუუ. -ანკას წუწუნი მესმის, ალბათ ამ ნაგლ ბავშვს სპიკერზე აქვს ტელეფონი ჩართული, ნეტავ რამდენი ბავშვი ისმენს ჩემ ლაპარაკს?!
-არაფერი ისეთიიი. -ბოლო ი-ს აგრძელებს მარი და თან იცინის. -დღეს მე და ანკა მოვალთ და მოგიყვებით. -რაღაცის თქმა მინდა მაგრამ უკვე გათიშული აქვს ტელეფონი.
-ჯანდაბა. -ვბუღუნებ ჩემთვის იმის და მიუხედავად რომ ვიცი არავის არ ესმის. რას ნიშნავდა მათი სიცილი და ანკას აუუუ? ნეტა როდის მოეთრევიან?!
ისევ ტელეფონის ხმა მესმის და ისე ვიღებ ნომერს არც ი ვუყურებ.
-აუუ მარ... რა კაია რომ გადმორეკე, მარწყვს წამომიღებ? -საყვარელი, ბუნჩულა ბავშვის ხმით ვეუბნები და პასუხის მოლოდინში ვიტრუნები.
-სხვა რამე გინდა კიდე? -სერიოზული ხმით მეკითხება ბოხი ხმა. არა, არა, ნომერს ვუყურებ ეს მარი არ არის, სხვა ნომერია და არც მარის ხმა არის... ფუუუ, რა დებილი ვარ...
-ბოდიში ლუკა,მარი მირეკავდა და მარი მეგონე... -ენას ძლივს ვატრიალებ პირში. არადა როგორი იმედი მქონდა რომ მარი იქნებოდა და მარწყვს წამმიღებდა. -დაივიწყე რაც გითხარი... მმმმ... რატო მირეკავდი? -ვეკითხები უსუამოვნო დუმილის შემდეგ.
-მარის ვკითხე და ცუდად არის კვდება მგონიო და მოკითხვა გადავწყვიტე. -ყურში ჩამესმის მისი ბოხი და თბილი ხმა. -მაინტერესებდა რა გჭირდა... ისე თუ გინდა შემილია მარწყვი მომიტანო. -ხმა უცნაური ტონალობის ხდება, თითქოს უფრო თბილი მაგრამ ამავ დროულად უფრო ცბიერი.
-არა მადლობა. -ჩუმად ვლუღლურებ, მაგრამ მას იდეალურად ესმის ჩემი პასუხი, ჩუმდ ჩაიცინა, მასე უბდა პირველობა? -კაი წავედი... -ნახვამდისო მეუბნება და მითიშავს.
ნეტავ მაცოდინა რას მერჩის. ჩვენ სკოლიდან ერთად მოვდივართ, ჩემი პარალელი იყო, მეთერთმეტეში გადმოვიდა და მის მერე ცხოვრებას მიმწარებს. ან ეს რა აიკვიატა პირველი უნდა ვიყო ვინც გულს გატკენსო. მის მერე იძახის მაგას რაც გაიგო რომ არასოდეს არავინ არ მყვარებია.
დრო ძალიან ნელა და ზლაზვნით გადის... საქმე მაინც არაფერი არ მაქვს და გადავწყვიტე სერიალებისთვის მეყურებინა. დიდხნიანი ფიქრის მერე არჩევანი მაინც The 100-ზე შევაჩერე, უკვე საკმაოდ ბევრი სერია დამიგროვდა საყურებელი.
ნაშუადღევს კარზე არი მაფხიზლებს და მაიძულებს ლეპტოპის ეკრნს მოვაშორო თვალი. კარებისკენ გავბივარ რომ რაც შეიძლება მალე გავაღო მარის და ანკას ვუთხრა რომ ჯერ მაცადონ და მერე ერტად გავაგრძელოთ სერიალის ყურება. ალბათ ნაყურები აქვთ უკვე ამ უსაქმურებს ეს სერიები, მაგრამ როგორც წესი ჩემთან ერთად უნდა უყურონ თავიდან.
მაგრამ როცა კარს ვაღებ იქ მარტო მარი და ანკა არ მხვდებიან. ამათმა მგონი სულ დაკარგეს საღი აზროვნება. ცუდად ვართქო სუთხარი და ამათმა ასი კაცი დამაყენეს თავზე. თან ღმერთო რას ვგავარ, პიჟამოს სორტები, ნიკი მაუსის ნახატიანი მაიკა და დაშლილი კოსა, ალბათ ბაბა-იაგა უფრო ლამაზია ვიდრე მე ვარ ამ წამს.
ორი წამის განმავლობაში კარში გაყინული ვდგავარ.
-მგონი ეს მართლა ცუდათაა. -იცინის ლუკა და ხელს სახესთან მიქნევს რომ გონზემომიყვანოს. თავიდან ვათვალიერებ გარემოს. ანკა, მარი, გიო, ნიკუშა, ლუკა და სანდრო... მადლობა მარი და ანკა თქვენ რომ მათ ჩემი დაცინვის მიზეზი მიეცი...
-აქ რა გინდათ? -ჩემდა უნებურად გაკვირვებული ვეკითხები ყველას.
-მასე გეწყინა ჩვენი მოსვლა? -იცინის ნიკუშა და ხალხს სახლში უძღვება, რაც არ მიკვირს, ჩვენც ერთ სკოლაში ვსწავლობდით, მაგრამ ის ლუკას კლასში იყო, მაგრამ მას პირველი კლასიდან ვიცნობ, დედაჩვენები მეგობრობენ თან ძალიან კარგად, არც მამაჩვენები აკლებენ და საერთოდ ის ჩემი მეგბარია.
-თან მარწყვი წამოიღეო ისე მითხარი რომ... -ლუკა სიცილს იწყებს და სხვებიც ყვებიან მე კიდე მობუსული ვჯდები სკმაზე, მაგრამ პარკებს თვალს არ ვაშორებ, რა ვქნა კაი მსუნაგი ტიპი ვარ. მაგრამ ახლა ჩემ სერიალს რა ვუყო? ხომ ვერ დავტოვებ მასე?!
-მოკლედ სანამ იკითხავ გეტყვი. -ნიკუშა სიცილს იწყებს. ოხ, ეს ნაგლი, რა კარგად მიცნობს. ყოველთვის როცა რაღარ მოაქვს, ან ზოგადად ჩემთან მოდის პირველი რასაც ვეკითხები არის რა მომიტანეთქო. -მარწყვი, წვენები, შოკოლადები,ჩიპსები და ჩვენთვის დასალევი. -რაიო? აქ აპირებენ ესენი დალევას? -რას იყურები მასე? რა გეტყობა შენ რომ ავად ხარ? ხუთი თითიბვით გიცნობ. -ბოლო ხმაზე ხარხარებს ნიკა. -რა იყო შენც გინდა დალევა?
-კი! -ენას ვუყობდა ვიღრიჭები.
-მოინდომა ავადმყოფმა. -უცებ ვიღაცის ხელებს ვგრძნობ, რომლებიც თავიანთ შუაში მიქცევენ, და მეხუტებიან.
-ლუკა... -ვიწყებ მობეზრებული ხმით და ისიც მშორდება. ღმერთო ეს ვინ ამკიდე ა?
-წამოდით იქით-მარი ბავშვებს მისაღებისკენ უბიძგებს და სანამ მათ გავაჩერებდე ისინი იქ შედიან. ჯანდაბა, არადა რას გავს იქაურობა...
ტახტზე ჩემი დიდი ფუმფულა საბანი აგდია, გარშემო კი პოპკორნი, ჩიპსები და კამფეტები ყრია, მაგიდაზეც იგივე ხდება, საბანთან კი ლეპტოპია სადაც ჩემი სერიალია ჩართული.
-ავად არა? -მეკითხება სიცილით სანდრო და ხელში ავყავარ,მაგრამ ლუკას გაბრაზებულ მზერას აწყდება და უკან მიწაზე მაბრუნებს.
-მოკლედ თუ აქ რცებით წესები დაიცავით! -ვიწყებ მკაცრად, მარი, ანკა და ნიკუშა უკვე ტახტთან ზიან და თავ-თავის ადგილს იკავებენ. ლუკა, სანდრო და გიო კი მათ გაკვირვებულები შეყურებენ. -პირველი და უმტავრესი, მამთვარებინებთ სერიალის ყურებას, არ მასპოილერებთ და კითხვებს არ სვამთ, მეორე ტახტზე მე ვარ! -ამაზე მეღიმება და ტახტისკენ გავდივარ და ზედ ვხტები, ისე რომ ზედ მყოფი პოპკორნი მარის ეყრება თავზე. -ბოდიში. -ვახარხარებ და ისე ვუბოდიშებ. ის კი დგება და თვითონაც მესვრის პოპორნს ასე იწყება ცევნი სერიალის ყურების რიტუალი.
-ეს ვინ არის? -ლუკა კლარკზე მიმითითებს და ერთი სული მიჩნდება თავში ვხიო რამე.
-ჩუუ. -ვეუბნები ხმადაბლა და ყურებას ვაგრძელებ, მერე სანდრო მეკითხება ბელამიზე და ისევ იგივეს ვეუბნები. მაცადონ კაცო ყურება.
ბოლოს როცა მათ ეღირსათ სერიალის დამთავრება, ოთახის დალაგებას იწყებენ რომ ნორმალურ ადგილამდე აიყვანონ. საათს ვუყურებ, მეეწვება დღეს ჩემები მოვიდნენ, აგარაკზე აპირებდნენ წასვლას. აუუუ, არ რატო არ გამაღვიძა არავინ... რა დებილი ვარ ისინი ხომ აგარაკზე არიან და ერთი კვირა არ ჩამოვლენ.
ბავშვებმა დალევა დაიწყეს, კონიაკი, არაყი, ვისკი, ყველაფერს ერთმანეთში ურევენ რაც ძალიან ათრობთ მათ. ლუკას ვუყურებ, თვალები დანისლული აქვს და სულელივით იღიმის, ვერაფერს და ვერავის ვერ ამჩნევს. სანდროც ლუკას დღეშია, მაგრამ ლუკასგან განხსვავებით მე მომეწება.
-გინა აივანზე გავიდეთ? -მეკითხება სანდრო, მაგრამ ახლა მასთან ერთად არასად წამსვლელი არ ვარ.
-სანდრო, მთვრალი ხარ და რამე არ მოგივიდეს. -ვუღიმი და ისიც სულელივით მიბრუნებს ღიმილს, რა საყვარელია ეს საზიზღარი.
-ჩემზე ნერვიულობ? -მეკითხება ბედნიერი ხმიტ და მეც თავს ვუქნევ. სანდრო, ის ხომ ამდენი ხანი მიუწვდომელი მეგონა, ადამიანი რომელიც მე არასოდეს მომაქცევდა ყურადღებას, ადამიანი რომელიც ყველას ხედავდა ჩემ გარდა. -ელენე რაღაც მინდა რომ გითხრა. -ლუკას გახედა მაგრამ ის დებილივით იქნევს თავს. სანდროს ვუყურებ, მგონი ისევ ფხიზელია ჯერჯერობით. -მე... -რაღაცის თქა უნდა როცა ჩვენ შუაში მარი ხტება და სანდრო იმავე წამს ჩუმდება.
-აბა რა ხდება? -ყვირის მარი ბოლო ხმაზე.
-არაფერი. -ვპასხობ და ისიც მიდის და გიოს უხტება კალტაში. -ბოდიში, რისი თქმა გინდოდა? -ვბრუნდები სანდროსკენ.
-არა, არაფერი, მერე გეტყვი. -მეუბნება სევდიანი ხმით და ერთიანად სვამს. ყურადღებას აღარ ვაქცევ, მაგრამ მის მწველ მზერას ისევ ვგრძნობ, რომელიც ჩემკენ არის მომართული. __________________________________________________________________________________________________________________________________
იმედი მაქვს მოგეწონებათ...
პ.ს ღირს გასაგრძელებლად?