დღეს ისეთი ამინდია მე და ოფელიას რომ გვიყვარს.... ოფელია მიხმოს თავის ბნელ სასახლეში... ის დიდი სიამოვნებით დამითმობს თავის ყინულის ტახტს და ნისლის გვირგვინს.... ზამთარი კი უფრო და უფრო ახლოსაა... მისი ღრიალი უფრო და უფრო მკვეთრად მესმის.... წვიმა... რა კარგია ცივი წვიმის წვეთები... ვეხუტები... წვიმა მიყვარს.... როგორი ბნელი დღეა... ჰო რა კარგია... შინაგანი სიცარიელე მომაწვა და მთელი სევდა გულიდან თვალებისკენ წამოიღო... როგორც ყოველთვის საკუათარი თავის მოტყუება ვცადე.... "ნუ ღელავ ყველაფერი კარგად იქნება... ყველაფერი.... კარგად....." ხმას ვეღარ ვიღებ.... მინდა რომ ვიყვირო.... მთელი ჩემი არსება ჩავაქსოვო მტკივნეულ ყვირილში.... ერთი და იგივე როლი ყივედღე... ათასი ნიღაბი და ათასი სევდა.... დაღლილობა აშკარად დანეტყო...იცი რომ ვერც ვერავინ მამჩნევს... და უვრალოდ რომ მოვკვდე მათთვის ეს დიდი დანაკარგი არ იქნება... მერამდენედ ვცადო? ვენები წამლები.... კიდრვ რა ხერხს მივმართო... უბრალოდ საშინელი გრძნობაა როდესაც ხარ უსარგებლო და იცი რომ არავის უყვარხარ... არც არავის ვჭირდები... ვცდილობ დავინახო მეტი მაგრამ ნისლის სივნელის და მარტოობის მეტს ვერაფერს ვხედავ... თუ ოდესმე ვინმე გამიხსენებს მის გონებაში უბრალო მომღიმარი ბავშვი ვიქნები და ვერავინ გაიგებს თუ რისთვის გავაკეთე ეს ყველაფერი მე ხომ ასეთი უდარდელი და მხიარული ვიყავი და მაშინ რაიყო ამის მიზეზი? რატომ გავანადგურე საკუთარი თავი? ჩუუ... არ გინდა... ნუ იტირებ.... საკუთარი თავის მშვიდება მომბეზრდა... მომბეზრდა ის რომ ყოველდღე ვატყუებ საკუთარ თავს და ვეუბნები რომ ყველაფერი კარგად იქნება მაგრამ ვიცი! ვიცი რომ არაფერიც არ იქნებ კარგად... როგორ მიჭირს ახლა ამ ყველაფრის გულში ჩამარხვა რომ არავინ გაიგის რას ვდარდობ ასე... ახლაც მარტო ვზივარ ხალხის გარემოცვაში და მამჩნევს მე ვინმე? არა მე არ ვარსებობ... მე თითქოს გავქრი... ყველაფერი ასე სრულდება... მე აღარ ვარსებობ... მე შორს ვარ ამ ლეშთაგან შემდგარი ბრბისგან... ძალიან შორს... სადღაც ნისლიან ბილიკს მივუყვები... ის უბრალოდ უსასრულოა.... ნისლში ჩაძირული... მივდივარ არსაით.... მივდივარ და მივდივარ....
ვგრძნობ რომ უფრო და უფრო ცოტა დრო რჩება.... მალე გავშლი ჩემს ფრთებს... სულ მალე გავფრინდები... წავალ და მერე ბედნიერი იქნება ყველა... ოჰ როგორ მტკივა ეს წყეული სული... შეიგნიდან ვიფიტები... ცარიელი ვარ... ცოცხალ მკვდარი... რვეული უკვე ივსება... კალმის სუნი სიკვდილის სუნს ერწყმის... რა კარგი კომბინაციაა... მიწა იძრა... ჰო ვგრძნობ როგორ მოძრაობს სამყარო... არა აქ არ არის ჩემი ადგილი... ფანჯრიდან რაღაც სევდიანი სასიყვარულო მელოდია ისმის... მეშინია... მეშინია,რომ სიცოცხლე მიმისაკუთრებს... არა არ მინდა!... მე სიკვდილთან დუელი მწყურია... ერთი,ორი,სამი... სიბნელეს ვალსს ვეცეკვები... რვეული... ჰო რვეული... მე წერას დავასრულებ და ის აალდება... ის შეინახავს ჩემ საიდუმლოს... მე კი უკვე აღარ ვიქნები... მე გავფრინდები... სიცოცხლემ დამღუპა... როგორ მიჭირს... ეს რა არის?... რვეული სველდება... წვიმს? არა ეს ჩემი ცრემლებია... სახე როგორ მეწვის... დამესერა... ჰო სულ დამესერა... ახლა ბნელით მოცულ ჭერს ავხედე... მარტოობამ გამიღიმა და მეც ისტერიკული სიცილი ამივარდა... ვიცინი... ვიცინი... თან ცრემლები მომდის... რა მტკივა ნეკნებს შუა?! რაარის ეს? ა ჰო გულის ნაფლეთები! ნაგლეჯები! ისიც ნააადგურდება... ჰაჰაჰაჰაჰა!... ისევ ვიცინი... თან ცრემლები მომდის... გავაფრინე?! არა არ გამიფრენია... მე დავიღალე!... დავიღალე, დავიქანცე... წერა შევწყვიტე და უფორმო რვეული დავხურე... მხოლოდ ახლაღა ავანთე შუქი... სარკეში ჩავიხედე... რა ნაცნობი სახეა?! ა ჰო საცოდავი მე... თვალები დამსივებია ტირილისგან... საცოდავი მე... შეხედე როგორი სევდიანი თვალები აქვს... საწყალი... ეტყობა არავის უყვარს... რა ცოდოა... მეცოდება... შუქი ჩავაქრე და საწოლზე მივწექი... ჩამეძინა...
როგო დამღალა ამ ყველაფერმა... ერთი,ორი, სამი ვითვლი ცრემლებს...მლებს... როგორ მტკივა... შიგნით სიცარიელე მტკივა... ჰო მტკივა!...
ცუდად ვარ... ძალიან ცუდად... რა საშინელებაა როდესაც იცი რომ უსარგებლო ხარ და არავის ჭირდები... როგორი ძნელია იყო ზედმეტი... ბევრი არაფერი მითხოოვია ეს დედანატირები მხოლოდ სითბო გაგება სიყვარული და ბედნიერება ვითხოვე... ასე ძნელი იყო ცხოვრებისთვის ამ მცირედის გამომეტება?... როგორ დამღალა ამდენმა ირონიამ... ვისთვის ვარსებობ ჰა? ვის რაში ვჭირდები?! ხომ აჯობებდა არ დავბადებულიყავი ან მოვმკვდარიყავი... წარმომიდგენია რამდენს გაუხარდება ჩემი არყოფნა... ჰო მინდა რომ მე თუ არა სხვა მაინც იყოს ბედნიერი... როგორ მეცოდება ჩემი თავი... მეცოდება და ამავდროულად მეზიზღება... ჩემში უსაზღვრო ზიზღს იწვევს საკუთარი თავის სარკეში დანახვა... გულისამრევია.... საზიზღრობაა...

მივდივარ... ჰო ძალიან შორს მივდივარ... ახლა შეგიძლიათ იბედნიეროთ... და საკუთარ თავს ვუსვამ კითხვას.... გეშინია საკუთარი თავის? ამაზე პასუხი არ მაქვს... ვფიქრობ მკვლელები ფსიქოპატები და მანიაკებიც ჩემნაირები არიან... უბრალოდ ისინი სუსტები არიან და თავი ვერ გააკონტროლეს... მე კი მე საკუთარ თავს ვაკონტროლებ უბრალოდ მეც სუსტი ვარ... მეგონა ძლიერი ვიყავი მაგრამ... არ მინდოდა ასე მომხდარიყო.... მე არ ვგეგმავდი ამას მაგრამ საბედნიეროდ ასე მოხდა.... საბედნიეროდ რატომ? ყოველთვის სხვის კარგად ყოფნაზე ვზრუნავდი და თუ ჩემი წასვლით სამყარო ერთი არარაობისგან განთავისუფლდება და ეს ყველას გაახარებს მე წავალ... და არა მარტო ამ მიზეზის გამო... მე დავიღალე კიდევაც... რამდენმა ღიმილმა უნდა დამჭრას დღეში? ასმა? ორასმა? ვეღარ ვუძლებ ამდენ ტკივილს... სულ დამაცარიელა ამ ტკივილმა... შიგნიდან დამლეწა... როგორ მეზიზღება ეს ყველაფერი.... ყველაფერმა აზრი დაკარგა... ცხოვრება შავთეთრია ჩემთვის და ეს ფერებიც გახუნდა... ძალიან მიჭირს ნაბიჯების გადადგმა... ყოველი ნაბიჯის გადადგმაზე ძვლები მიჭრიალებს... და ცარიელ ლეშს ძლივს მივათრევ... ჰო კარგად ვარ აბა რა... ხშირად ვცდილობ საკუთარი თავის მოტყუებას.... ნუ გეშინია.... მე შენს გვერდით ვარ... ეს მე ვარ შენი მეორე მე... მერე ისევ ცრემლები... და საკუთარ თავს ცრემლიანი ხმით ვეუბნები.... ყველაფერი კარგად იქნება... ყველაფერი კარგად იქნება... ყველაფერი კარგად.... იქნება... ყველაფერი... საცოდავი... იატაკზე ვწვები... ცრემლიან თვალებს ვხუჭავ და ვიკუნტები... ცივა... არა უფრო სწორედ ყინავს... ყველაფერი იყინება... და ისევ ის ურჩხულები მოდიან ჩემთან... თმიდან იზრდებიან და მეხვევიან.... თუმცა ვერ მათბობენ.... გვიანია... ძალიან გვიანია... ახლა ყველაზე მეტად