ოცდამერვე თავი
დასასრული[center][/center]

უცნაური ალიაქოთი იდგა აფციაურებთან, ამდენი ემოციისგან მოხუცს წნევამ აუწია, თამარი და ნინა წნევის აპარატითა და წამლებით დარბოდნენ და უფროს გოგოჭურს თავს დასტრიალებდნენ. ლევანი ისევ ეზოში დადიოდა და ნერვიულად სრესდა სიგარეტის ღერს, მე?! აღარ ვიცოდი რა უნდა მეფიქრა, რა გამეკეთებინა?! უხერხულად ვიშმუშნებოდი და აქეთ-იქით დამნაშავე ბავშვივით ვაცეცებდი თვალებს. ამ ქალსაც რამე რომ მოსვლოდა რა მეშველებოდა?! ამხელა აურზაურის მიზეზი ხომ რეალურად მე ვიყავი?!
თავი ერთი დიდი ტრაგედიის მთავარ თუ არა, მოქმედ გმირად მაინც წარმომედგინა. რა მექნა? ნეტა გცოდნოდათ, როგორ ვნანობდი ნინისთან სტუმრობას რომ დავეთანხმე, მაგრამ სინანულით რას შევცვლიდი, ერთხელ გაფუჭებულს როგორ გავამთელებდი?! კობა და თომა ისე მიმზერდნენ, თითქოს ხვდებოდნენ ჩემს განცდებს და წინასწარ მიცოდებდნენ, ასეთი დამოკიდებულება მაღიზიანებდა და ორმაგად მიშლიდა ნერვებს. ჩუმად გამოვიპარე ეზოში, იქვე კუთხეში ჩამოვჯექი, თავი ხელებში ჩავრგე, არაფერს ვაკეთებდი, უბრალოდ ველოდი.
ვცდილობდი დღეს მოსმენილი ისტორია შემეჯამებინა და დასკვნები ცივი გონებით გამეკეთებინა, თავი თითოეული მათგანის ადგილზე წარმომედგინა, მაგრამ არ გამომდიოდა, ალბათ ზედმეტად ეგოისტი ვიყავი, მხოლოდ საკუთარი ტკივილი მტკიოდა, თითოეული მამაჩემის გარეშე გატარებული დღე თავს მახსენებდა და სულს მიჯიჯგნიდა.
ამდენი ხნის ნაგროვები ბოღმა ვეღარ შევიკავე და ავტირდი, ამ წუთში მხოლოდ დედასთან ყოფნა მინდოდა, მასთან ჩახუტება, მასთან დამალვა, რატომღაც მჯეროდა, რომ ამ ტკივილისგან განთავისუფლებას მხოლოდ ასე თუ შევძლებდი.
უნდა ვაღიარო თბილისთან შედარებით საკმაოდ ციოდა ფასანაურში, სიცივისგან გამაკანკალა, ვიგრძენი როგორ შემეხო ვიღაც მხარზე. ჩაფიქრებული დამყურებდა ლევანი. არაფერი უკითხავს, არაფერი უთქვამს, უბრალოდ მომეხვია და გულში ჩამიკრა. ვიგრძენი როგორ დამიარა სხეულში სითბომ, ვიღაცისთვის ეს ალბათ ბევრი არაფერი იყო, მაგრამ ჩემთვის... თითქოს მაგრძნობინა, რომ მარტო არ ვიყავი, გვერდით მედგა. მისგან ეს მცირედი ყურადღებაც კი გამიხარდა, იმხელა შვება ვიგრძენი, აცახცახებული მოვეხვია.
- კარგად იქნება?! - ხმის კანკალით ვკითხე.
- რა თქმა უნდა. ნინა ძლიერი ქალია, იმდენს გაუძლო... ეტყობა ცოტა დაგვისუსტდა, სიბერეში სენტიმენტალური გაგვიხდა!... - შეძლებისდაგვარად ნახევრად ხუმრობით, ნახევრად ირონიულად მეუბნებოდა ლევანი.
- არ გეცოდება?! - გაოცებული ვუმზერდი მას.
- შენ?! - თვალებში მიმზერდა მამაჩემი, ვხვდებოდი, რომ ჩემგან გულახდილ პასუხს ელოდა, სიმართლე გითხრათ მისი მოტყუება არც კი მიფიქრია.
- ძალიან... - გულწრდელად ვუპასუხე დასმულ კითხვაზე.
- შენგან სხვას არც არაფერს ველოდი... - აშკარად გაუხარდა ჩემი სიტყვები, თავზე ფრთხილად მაკოცა - მიყვარს და მეცოდება კიდევაც, როგორ არ მეცოდება, მაგრამ უბრალოდ მტკივა, გული მწყდება, ამდენი ხანია ვფიქრობ და ახსნა ვერ მოვუძებნე, სად შევცდი?! რატომ მაინც და მაინც ჩვენ?!
მართალია მე მესაუბრებოდა, მაგრამ ვხვდებოდი, რომ ეს კითხვები საკუთარი თავისკენ უფრო იყო მიმართული. პასუხი არ მქონდა, ან რა უნდა მეთქვა?! მე ხომ ერთი ჩვეულებრივი თინეიჯერი გოგო ვიყავი, ჩემი ბავშვური ფანტაზიებითა და განცდებით, ალბათ ისიც მიხვდა რასაც ვფიქრობდი, საკუთარ კითხვებზე თვითონვე გაეცინა: - ოდესმე მაპატიებ?!
- რას?! - დაბნეული ვუმზერდი ლევანს, ვეღარ გავიგე მე მეკითხებოდა თუ ისევ საკუთარ თავს ესაუბრებოდა.
- უჩემოდ გატარებულ დღეებს, უმამოდ გატარებულ ბავშვობას?!
ისეთი მოლოდინით დამცქეროდა თავზე, რომ ვერ მოვითმინე, თითის წვერებზე ავიწიე და თანხმობის ნიშნად ფრთხილად ვაკოცე. ვიგრძენი როგორ შეკრთა, გაოცებული დამაცქერდა, თითქოს გონებაში რაღაც აღიდგინა:
- ქეთიც ასე იქცეოდა!... - სიხარულისგან სახე გაუბრწყინდა.
დედასთან მიმსგავსება მესიამოვნა, აშკარად გავწითლდი. არც ეს გამოჰპარვია, დავინახე როგორ აუციმციმდა თვალებში ჭინკები. ჩემს წინ ორმოცდაათ წლამდე მამაკაცი კი არა, თითქოს ოცდახუთი წლის ბიჭი იდგა.
- ჩემი გოგო ხარ, ჩემი პატარა ანგელოზი... - ისეთი გრძნობით წარმოსთქვა, რომ ისევ გული ამიჩუყდა, ცრემლების დასამალად თავი ისევ მის მკერდში ჩავრგე. - ესეც გენეტიკური გაქვთ?! - ნიკაპი თითით ამაწევინა, გვერდულად მიღიმოდა ლევანი.
- რა?! - დაბნეულმა ავხედე.
- დედაშენიც ასე იყო, ცრემლებს ისიც ასე მალავდა, უბრალოდ მეხუტებოდა!.. - ცხვირზე ოდნავ გამკრა თითი. ღიმილი ვეღარ შევიკავე, ვეღარ გამეგო მეტირა თუ მეცინა. თუმცა ტირილი აღარ დამაცადა, ისევ გულში ჩამიკრა.
- ავინაზღაურებ აი ნახავ, თითოეულ უთქვენოდ გატარებულ წუთს ავინაზღაურებ! ჩემი გჯერა?!
განა შეიძლებოდა მის სიტყვებში ეჭვი შემეტანა, რათქმა უნდა არა, ბედნიერი ვუქნევდი თავს.
- დიდი უსინდისო ბიჭი ხარ! - მამა-შვილს თავზე დაგვადგა თამარი - თავი თუ არ გეცოდება, ეს ბავშვი მაინც შეიცოდე, გაიყინებოდა ამ სიცივეში!... - მხრებზე თბილი პლედი მომახურა ქალმა.
მისი საყვედური არ შეიმჩნია ლევანმა, ისე ჰკითხა: - ნინა როგორაა?!
- კარგად რა უჭირს?! ხომ იცი როგორი ყოჩაღია..- ძმას არც კი უყურებდა უდარდელად პასუხობდა ქალი და მე მიმზერდა, თითქოს პირველად დამინახაო, ისეთი სითბოთი და სიყვარულით მაკვირდებოდა, რომ თავი უხერხულად ვიგრძენი, უნებურად ისევ მამაჩემს ამოვეფარე. ლევანმაც შეიფერა ჩემი სიახლოვე, გაბადრულმა ორივე ხელი მომხვია.
- კარგი, რა ლევან, საკმარისია... - ჭირვეული ბავშვივით გაკაპასდა თამარი - რას ჩაბღუჯე დათვივით, მეც მიმიშვი ჩემს ძმიშვილთან..
- ძმისშვილთან?!... - სიცილით გაიმეორა ლევანმა - კარგად ჟღერს, ხომ იცი!... - თუმცა ჩემთვის ხელის გაშვება არც კი უფიქრია, მეორე ხელით თამარს მოეხვია და ერთად ჩაგვიხუტა ორივე.
- ეგოისტი ხარ, მესაკუთრე, ბავშვი ორი წუთითაც კი ვერ გაიმეტე ჩემთვის... - სიცილით საყვედურობდა თამარი, თან ცდილობდა როგორმე მომხვეოდა და მომფერებოდა.
უცნაური შეგრძნება მქონდა, ვუმზერდი მამიდაჩემს და მიკვირდა, არაბუნებრივად მიხაროდა, აშკარად ვერ ვიყავი სრულ ჭკუაზე, ზედმეტად ემოციურ ადამიანად საკუთარ თავს ნამდვილად არ ვთვლიდი, მაგრამ იმ დღეს საშუალება რომ მქონოდა მთელ ხმაზე ვიყვირებდი, რომ ბედნიერი ვიყავი, არა ბედნიერი კი არა უბედნიერესი, ამაზე მეტი სიხარული არ არსებობდა, მე არ გამომეცადა. თომასთან ერთად სახლის აივანზე იდგა უმცროსი აფციაური, ახლოს მოსვლას ვერ ბედავდა, თუმცა მაინც ვხედავდი ზედმეტად სენტიმენტალური ჩემი მეგობარი ცრემლებს ვერ იკავებდა და საკუთარ მამას ეხუტებოდა. რა უნდა მეთქვა?! სხვამ თუ არა მან მაინც ხომ იცოდა, როგორ მინდოდა ლევანის გაცნობა?!
ბევრი რომ არ გავაგრძელო, ის საღამო იყო ფერების, ცრემლების, სენტიმენტების, მოგონებების და ნაწილობრივ პატიებისაც კი, დღის გმირად ვიქეცი, ისე მეფერებოდნენ თითქოს პატარა ბავშვი ვიყავი, ნელ-ნელა წამლებმაც იმოქმედა, ნინაც უკეთ გახდა და როგორც იქნა მეც შვებით ამოვისუნთქე. მიხაროდა, ვიყავი ბედნიერი, თუმცა თავს ოდნავ უხერხულადაც ვგრძნოდი. ამხელა ყურადღებას მიუჩვეველი, წარა-მარა ვწითლდებოდი...

როგორც იქნა დასაძინებლადაც დავწექით, მე და ნინა გვერდი-გვერდ ვიწექით, ამდენი ემოციებით აჟიტირებულებს ძილი არც კი გვეკარებოდა, ათას სისულელეზე ვსაუბრობდით და ვიცინოდით. როდის, როდის, მხოლოდ ერთი წინადადება მითხრა ჩემმა მეგობარმა:
- მიხარია აქ რომ ხარ, შენ არც კი იცი ჩემს ოჯახში რამხელა ბედნიერება შემოიტანე!
- ბედნიერება?! - ეჭვით გავხედე ნინას.
- ბებიაჩემი ასეთი გახარებული არასოდეს მინახავს, რაღა დაგიმალო, არც ბიძაჩემი!...
- შენ?! - ოდნავ გვერდულად გავხედე მეგობარს.
- მე?! სხვა თუ არაფერი, ჩვენი მსგავსების მიზეზი მაინც ხომ დავადგინე?!... - ძლიერად მომეხვია ნინა.
მისგან ზედმეტი განმარტებები არც მჭირდებოდა, ისედაც ვხედავდი, რომ დღევანდელი მოვლენებით უზომოდ ბედნიერი იყო, ასე ჩახუტებულებს, ემოციებით გადაღლილებს როდის-როდის ჩაგვეძინა.

მიუხედავად იმისა, რომ წამოსვლისას რამდენიმე დღით ფასანაურში ვაპირებდი ნინასთან ერთად დარჩენას, წინა დღის მოვლენებიდან გამომდინარე გადავწყვიტე სახლში დავბრუნებულიყავი. მართალია ქეთის ემოციების, განსაკუთრებით კი საკუთარი განცდებს გამოხატვა არ უყვარდა, მაინც ვხვდებოდი, რომ ეხლა ჩემი თანადგომა ყველაზე მატად სჭირდებოდა.
კარგა ხანს მეხვეწნენ ერთი დღით მაინც დავრჩენილიყავი, მაგრამ რადგან ვერ გადამაფიქრებინეს, ჩემი ტრანსპორტირება და თბილისში წამოყვანა ისევ ლევანმა იკისრა. ვაღიარებ, ასე რომ არ მოქცეულიყო, მეწყინებოდა კიდევაც.
შეძლებისდაგვარად ყველას თბილად დავემშვიდობე, ამჯერად მამაჩემს წინ დავუსკუპდი და წამოვედით. რატომრაც მეჩვენებოდა, რომ ეს ერთი საათის გზა, უსაშველოდ გაიწელა. მიუხედავად იმისა, რომ ცდილობდა ჩემთან ესაუბრა, მაინც ვხედავდი, რომ ფიქრებით სხვაგან დაფრინავდა. დაძაბული მისჩერებოდა გზას.
- ნერვიულობ?! - ინტერესით ჩავეკითხე მე.
- ბატონო?! - თითქოს არ ელოდაო ამ კითხვას ისე გამომხედა.
- დედასთან შეხვედრის გეშინია?!
- ასეთი შესამჩნევია?! - დამნაშავე ბავშვივით გაეღიმა - ამდენი წლის შემდეგ ცოტა რთულია, იქნებ მის ცხოვრებაში ვინმეა?! ...
- ასე რომც იყოს, ამით შენთვის რამე იცვლება?! - რატომღაც ზედმეტად მართობდა მისი განერვიულებული სახის ყურება.
- მართალია უფლება არ მაქვს, მაგრამ... - ხმა ჩაუწყდა ლევანს.
არ მინდოდა, მაგრამ სიცილი მაინც ვერ შევიკავე: - სანერვიულო ნამდვილად არ გაქვს, მიუხედავად ჩემი მრავალგზის თხოვნისა, მის ცხოვრებაში არავინ ყოფილა...
- შენი თხოვნისა?! - აშკარად არ ესიამოვნა ჩემი ნათქვამი.
- იმდენად მინდოდა მამა მყოლოდა, მამინაცვალზეც კი თანახმა ვიყავი!... - ვიგრძენი როგორ ვატკინე ამ სიტყვებით, მაგრამ პირფერობა ნამდვილად არ შემეძლო.
- ჯაბა, ისიც გათხოვებას სთხოვდა?
- ჯაბა ზედმეტად კარგად იცნობდა დედას, ასეთ რამეს არასოდეს ეტყოდა, მაგრამ...
- რა მაგრამ?! - ინტერესით მომაჩერდა ლევანი.
- დედა ლამაზია, ზედმეტად ლამაზიც კი.. მის გარშემო ყოველთვის ვიღაც ტრიალებდა, უბრალოდ ვერ ვიგებდი, არ მესმოდა, როგორ შეეძლო მათთვის უარის თქმა...
- ახლაც არ გესმის?! - ისევ თვალებში მიზერდა მამაჩემი.
- ახლა მესმის, უკვე მესმის!... - მის დაჟინებულ მზერას ვეღარ გავუძელი და თავი დავხარე.
- მარიამ, გულახდილად მითხარი გთხოვ, ჩემთან ერთად ცხოვრებას ისურვებდი?!
- მე.. მე... ეგ ჩემზეა დამოკიდებული?!. - საკუთარ აზრებში ავირიე.
- ალბათ არა, მაგრამ მაინც მაინტერესებს, შენი აზრი! - გვერდულად გაეღიმა ლევანს. - სიხარულით... - სიტყვის დასრულება ვეღარ მოვახერხე, ვიგრძენი როგორ გავწითლდი.
აღარაფერი უკითხავს, არ ვიცი რას ფიქრობდა, უბრალოდ იღიმებოდა და ისე მართავდა ავტომობილს.
შუადღე იყო, როცა როგორც იქნა თბილისში ჩავედით. რაც უფრო ვუახლოვდებოდით სახლს გული უფრო და უფრო გამალებით მიცემდა. არ ვიცი მე რატომ ვღელავდი ასე ძალიან, ან რას ველოდი მათი შეხვედრიდან, მაგრამ ფაქტი იყო, საკუთარ ემოციებს ვეღარ ვმართავდი. ქეთის გავაგებინე სახლში რომ ვბრუნდებოდი, თუმცა ის კი არ მითქვამს ლევანს რომ მოვყავდი. ერთი პირი ისიც კი ვიფიქრე იქნებ მეგობრებთან დავრჩენილიყავი და ლევანი მარტო მისულიყო ჩვენთან, მაგრამ ზედმეტ ცნობისმოყვარეობას ვერაფერს ვუხერხებდი, რა მექნა?! ამხელა სიამოვნებას ვერაფრით დავაკლდებოდი, ამდენი წლების შემდეგ დედაჩემისა და მამაჩემის პირველ შეხვედრას ვერ გამოვტოვებდი. თუმცა გულის სიღრმეში მეშინოდა, შეძლებდნენ კი წარსული წლების, ამხელა ტკივილის დავიწყებასა?! ერთმანეთის პატიებას?
ალბათ ლევანიც ჩემსავით ფიქრობდა, ავტომობილი ეზოში გავაჩერეთ, თუმცა გადასვლას არ ვჩქარობდით. ვიჯექით მამა-შვილი გვერდი-გვერდ და დანა პირს არ გვიხსნიდა. საბოლოოდ დუმილი ისევ მე დავარღვიე:
- როდემდე ვიქნებით ეზოში, იქნებ ავიდეთ?
უხმოდ გადმოვედით ორივენი, კრიჭა შეკრულნი ავდიოდით სადარბაზოს კიბეებზე, საკუთარი გულისცემაც კი მესმოდა, ეს ნორმალური იყო?! ალბათ, არა, მაგრამ საკუთარ თავს ვერაფერს ვუხერხებდი. როგორც იქნა ავედით, უკან მომყვებოდა ლევანიც. კარზე ზარი დავრეკე და მოუთმენლად დაველოდე ქეთის გამოჩენას, თუმცა დედა არ ჩანდა. იმედგაცრუებულმა ბუზღუნ-ბუზღუნით ამოვიღე საკუთარი გასაღები და ლევანთან ერთად შიგნით შევედი. ქეთის ძებნაში მალევე შემოვირბინე სახლი, დედაჩემი იქ აშკარად არ იყო.
- ხომ იცოდა, რომ მოვდიოდი?! სად წავიდა?! - იმაზე მეტად სახლში რომ არ დამხვდა, ის მადარდებდა ლევანი რომ ვერ ნახა.
- ალბათ ასე იყო საჭირო, სხვა დროს ვნახავ! - გაბზარული ხმით მითხრა მამაკაცმა, ჩემი საკმაოდ მოზრდილი ჩანთა იქვე დადო და ის-ის იყო უნდა წასულიყო, რომ სწორედ ამ დროს გავიგონე, კარებში გასაღების ხმაც და დედაჩემის გაბრწყინებული სახეც დავინახე:
- უკვე ჩამოხვედი?! არადა ნამცხვარზე გავედი, ისიც კარგი გასაღები რომ... - როგორც ყოველთვის კარებიდანვე ქაქან-ქაქანით შემოვიდა ქეთი, მოტანილი ნამცხვრები სამზარეულოში შეიტანა და მისაღებში შემოვიდა. სწორედ ამ დროს შენიშნა სავარძელში მჯდომი ლევანიც. მოულოდნელობისგან ღიმილი სახეზე მიეყინა კაიშაურს. არ ვიცი ამ ემოციებს რა ვუწოდო. დავინახე წამიერად როგორ გაფითრდა, წონასწორობის შესანარჩუნებლად კარების სახელურს მოეჭიდა, ინსტიქტურად მისკენ გაიწია ლევანმაც, თუმცა თავის ხელში აყვანა მალევე შეძლო ქეთიმ, ხელით ანიშნა: - კარგად ვარო. იქნებ გულის სიღრმეში ელოდა კიდევაც ლევანს, ალბათ ელოდა.
ვიდექი ასე შუაში გაჩხერილი მურმანის ეკალივით და ხან ერთს ვუმზერდი და ხან- მეორეს. ამდენი წლის შემდეგ ერთმანეთის პირისპირ იდგნენ ქეთი და ლევანი, უსიტყვოდ, მდუმარედ, მაგრამ იმხელა ემოციით უმზერდნენ ერთმანეთს, რომ სუნთქვა შემეკრა. ასეთი რამ არასოდეს მენახა, ან როგორ ახერხებდნენ, თითქოს თვალებით საუბრობდნენ, თვალებით ეფერებოდნენ, თვალებით უხდიდნენ ბოდიშს.
ერთად-ერთი რაც მოვიფიქრე ის იყო, რომ გვერდი მოხერხებულად ავუქციე დედას და ჩემს ოთახში შევედი. აქ ნამდვილად ზედმეტი ვიყავი, თუმცა მაინც ვხედავდი, ნელი ნაბიჯით როგორ მიუახლოვდა გოგოჭური დედას, თითქმის ერთი თავით მაღალი მამაკაცი ზემოდან დაჰყურებდა ქეთის, ჟრუანტელმა დამიარა, როცა დავინახე რამხელა სითბო ედგა თვალებში:
- ერთი პატარა გოგო დამპირდა, თუ ოდესმე დავუძახებდი აუცილებლად დამიბრუნდებოდა! - მღელვარებისგან ხმა ჩახლეჩოდა ლევანს.
ძლივს შესამჩნევად გაეღიმა დედას: - ჩვიდმეტი წლის შემდეგ?! - იმხელა ტკივილით იკითხა, რომ გული მეტკინა.
- ძალიან გვიანია?! - დავინახე როგორ გაფითრდა ლევანი, დაძაბული აკვირდებოდა ქეთის.
პირველად ცხოვრებაში შევნიშნე როგორ აუთამაშდა თვალებში ჭინკები კაიშაურს, თურმე როგორი პრანჭიკელა ყოფილა, არაფერი უთქვამს ლევანისთვის, მოლოდინით მომზირალს უბრალოდ უსიტყვოდ ჩაეხუტა. მე კი... მე არ ვიცი რა მჭირდა, მათი შემხედვარე ცრემლებს ვერ ვიკავებდი და სულელი ბავშვივით ბედნიერებისგან ვტიროდი.

შემდეგ, შემდეგ რა იყო? ჩემი ახდენილი ოცნებები და პირველი სტუმრობა ფშავში. ოჯახის წევრები კაისაურების მისაღებში ვისხედით და ვსაუბრობდით, მამაჩემის ჯმუხი მეგობარი კობაც კი ვერ იკავებდა სიხარულს.
- რა ვქნა ეხლა?! ამ ბავშვს დისშვილი დავუძახო, თუ ძმისშვილი?! - თითქოს სხვა პრობლემა არაფერი ჰქონდაო ისე ეკითხებოდა ლევანს.
- კაიშაურის ღლაპი დაუძახეთ, დედამისს ხომ ასე ეძახდით?!... - სიცილს ვერ იკავებდა თამარი.
- არა, კაიშაურის ღლაპი მხოლოდ ერთი გვყავდა, ჩემს ძმისშვილს ამ სახელს ვერ ვაკადრებ, ქეთი არ მაპატიებს!... - თვალი ჩაუკრა კობამ დედას.
ვუმზერდი მათ და სიცილს ვერც მე ვეღარ ვიკავებდი. ისეთი ხალისიანები იყვნენ, წარსული პრობლემები აღარც კი ახსოვდათ. ერთად ყოფნით გახალისებულები, ბავშვობას იხსენებდნენ:
- ეს ღლაპი იყო სისხლს რომ გიშრობდათ, ვინ იყო ნახევარი მთა ფეხით რომ მოიარა, ოღონდ მისთვის ცხენი დაგეჭირათ?! - მოულოდნელად თავზე წამოგვადგა მოხუცი ნინაც, იმდენად არ ველოდი მის შემოსვლას, რომ ადგილზე შევხტი, მოხუცმა ღიმილით შემომხედა, მხარზე ოდნავ შემეხო, მოფერების ნიშნად და გვერდით დამიჯდა.
- ქეთის ხათრით კი არა, ლევანს ვერ ვაწყენინე, იმდენად უნდოდა მისი გახარება!.. - გვერდულად გადახედა მამაჩემს კობამ.
რატომღაც ისეთი შთაბეჭდილება დამრჩა თითქოს ამდენი წლების განმავლობაში ნატარები ძაძი მოეშორებინა ნინას, ზედმეტად ხალისიანი ჩანდა მოხუცი, მისი განწყობა აშკარად გადამდები გამოდგა, თითქოს სიცილსა და მხიარულებას მონატრებული ოჯახი ათმაგად ცდილობდა დაკარგულის ანაზღაურებას.
უცნაურად კი ის მეჩვენებოდა, რომ მათი ყველაზე ბედნიერი და ხალისიანი მოგონებები დედაჩემს უკავშირდებოდა, თითოეული ისტორიით ქეთის იხსენებდნენ, მის მაიმუნობებს, თუ როგორ შეღება თეთრი ცხენი წითლად, ამის დანახვაზე როგორ ღრიალებდნენ ბოლო ხმაზე ლევანი და კობა.
სიცილისგან უკვე მუცელი მტკიოდა, თვალებიდან ცრემლები მცვიოდა.
- ბიძაჩემს ამდენი სიცილი თუ შეეძლო არც კი მეგონა, ასეთი ხალისიანები ადრე არასოდეს ყოფილან... - ოდნავ სევდიანად მითხრა მეგობარმა. - ამ ბედნიერებას შენ უნდა გიმადლოდე!
რა უნდა მეთქვა? არაფერი, უბრალოდ ჩავეხუტე ნინას. ის მაინც ვიცოდი, რომ ამიერიდან როცა გვკითხავდნენ დები ხომ არ ვიყავით, ამაყად გამოვუცხადებდით:
- ბიძაშვილ-მამიდაშვილები!...
იმ დღეს საბოლოოდ ვირწმუნე, რომ ზოგჯერ ოცნებებიც კი ხდება, ყველაზე მოულოდნელად და ყველაზე დაუჯერებლად... ზემოთ სადღაც ერთი ბრძენი იჯდა და ჩემგან დამოუკიდებლად ჩემს ისტორიას წერდა, სევდიანს, ტკივილიანს, თუმცა მაინც ბედნიერს.