5 წლის შემდეგ.
-აუ სანდრო სულ შენ როგორ უნდა გელოდო. წამო რა მალე.
-თიკო მაცადე ბიჭებს რაღაცას ვეტყვი და წამოვალ.
-მალე რა გთხოვ. ვა ნინი საით მიდიხარ?
-სახლში თიკო შენ?
-მეც სახლში. წამო ერთად წავიდეთ. სანდრო წავედი მე.
-მოიცა. კაი ბიჭებო წავედი მე.
-ოქეი ძმა აპა შენ იცი.
-პრივეტ ნინი როგორ ხარ?
-პრივეტ სანდრო. არამიშავს შენ როგორ ხარ?
-მეც რავი ვარ. ქალბატონო შენ ორი წუთით დალოდება არ შეგიძლია?
-ორი წუთი? ორი კიარა მთელი ათი წუთია გელოდები და არ მოდიხარ, ამიტომ გადავწყვიტე ნინისთან ერთად წამოსვლა.
-ეგრე ხო? მოიცა მე შენ გიჩვენებ სეირს.
-ნუ მაშინებ ვაჟბატონო რა. აპა კარგად ნინი.
-შენ ბევრს ხომ არ ტლიკინებ შემთხვევით?
-მეე? როგორ გეკადრება? მე და ტლიკინი? სად გაგონილა?
-მოდი დროზე აქ. მე შენ გაჩვენებ სეირს...
-სანდრო გამიშვი გთხოვ ნუ მიღიტინებ. ააა დამსვი. გთხოვ დამსვი აღარ შემიძლია.
-ხო კარგი. აჰა დაგსვი. ოღონდ გთხოვ ნუ მირტყამ თორე ზურგი დამინგრიე უკვე.
-აუ არაუშავს, აიტან როგორმე. ჩუ ერთი წუთით.
-ვაიმე დედა წელი როგორ მტკივა.
-ჩუმეთქი ერთი წამით გაჩუმდი.
-რას მაჩუმებ ერთი ვერ გავიგე.
-ჩუ. ყვირილის ხმა გესმის? წამოდი. ჩუმად კარები დაკეტე.
-ნეტა რა ხდება აქ?
-გაჩუმდითქო ხომ გთხოვე არა?
-მეგონა ჩვენი შვილების მდგომარეობა გულთან მიგქონდა, მაგრამ თურმე ვცდებოდი. შენ არც მე და არც ბავშვები არ გაინტერესებთ, თურმე სულ სხვა ცხოვრება გაქვს (მაია)
-სულ სხვა ცხოვრება? ზუსტადაც სულ სხვა ცხოვრება მაქვს, მე მყავს მეორე ცოლი, უფრო სწორად ნამდვილი ცოლი, რომელიც ზრუნავს ჩემზე და პატარა გოგო რომელიც ძალიან მიყვარს (დათო)
-სხვა ცოლი? შვილი? შენ შვილებზე რაღას იტყვი?
-შვილებზე? მე შვილები არ მყავს. მე მყავს შვილი, სანდრო და ის ძალიან მიყვარს და მასზე ყოველთვის ვიზრუნებ. და თიკო ჩემი შვილი არაა, მე ის როგორც ნამდვილი შვილი არასოდეს წარმომედგინა და არც ისე მიყვარდა როგორც სანდრო. ეს ყველაფერი უკვე ყელში ამომივიდა.
-რაა? შენ თიკო არასოდეს გიყვარდა? ღმერთო ჩემო ამდენი ხნის განმავლობაში იტყუებოდი და თავს აჩვენებდი თითქოს მასზე ზრუნავდი?
-ხო. ზუსტადაც ეგრე იყო. შენ მთელ დროს სამსახურს უთმობ სახლში გვიანობამდე არ მოდიხარ, იმიტომ რომ თიკო არჩინო და არაფერი მოაკლო. მე ასე მარტო ყოფნა აღარ შემეძლო, ამიტომ მოვიყვანე მეორე ცოლი.
-აი თურმე რატომ არ იყავი ნახევარზე მეტჯერ სახლში. ვითოპმ მუშაობდი. სინამდვილეში კი მეორე ცოლთან მიდიოდი. მეც მეპარებოდა ეჭვი სად მუშაობს ნეტა ესეთ ადგილას მთელი ღამე სახლში რომ არ მოდისთქო, თან ხელფასიც არ მოგქონდა. ღმერთო ჩემო როგორ ვერ ვხვდებოდი სხვა ვინმე რომ გყავდა.
-ხო რას იზამ. აპა რა იფიქრე თიკოს გაზრდა რომ გადაწყვიტე. გეგონა ბევრი დრო დაგრჩებოდა? საერთოდ რად გინდოდა რომ წამოიყვანე სახლში? მიეხედათ მის ნათესავებს შენ რას ჩიოდი?
-როგორ ბედავ თიკოზე ესე საუბარს. ის საკუთარი შვილივით მიყვარს და არასოდეს ვიფიქრებ, რომ არასწორი საქციელი ჩავიდინე როცა ის მე წამოვიყვანე და გავზარდე. ნათესავებს რატომ არ დავუტოვე? რომელი ნათესავისთვის უნდა დამეტოვებინა, როცა არავინ ყავდა. ყველანი საზღვარგარეთ არიან და ალეკოს ძმა კიდე გაქანებული ლოთი და ნარკომანია, ის თავის თავს ვერ უვლის და თიკოს მიხედავს? მე თიკოს არასოდეს მივატოვებ. შენ კი უნამუსო ხარ ესეთი საქციელისთვის.
-კიდე მე ვარ უნამუსო არა? ხომ ხედავ მაგ ბავშვმა რას დაგამსგავსა? საკუთარ ქმარზე მეტად გიყვარს. იქნებ სანდროზე მეტადაც კი გიყვარს. ვინ იცის რა ხდება ამ ქვეყანაზე.
-ოხ შენი ატანა უკვე შეუძლებელია. მე სანდროც და თიკოც თანაბრად მიყვარს, შენგან განსხვავებით.
-იცი მაია? უკვე მომბეზრდა ამდენი ჩხუბი და ყვირილი. მე შენთან გაჩერება აღარ შემიძლია.
-ძალიან კარგი თუარ შეგიძლია. შეგიძლია მიბრძანდე ჩემი სახლიდან და მე და ბავშვებს ნორმალური ცხოვრება გვაცადო. მათ არ სჭირდებათ შენნაირი მამა, მე კი შენნაირი ქმარი, რომელსაც თიკო სძულს.
-ძალიანაც კარგი. ზუსტადაც რომ წავალ იქ სადაც ჩემზე ზრუნავენ. მე კი საბოლოოდ ერთს გეტყვი და კარგად დაიმახსოვრე: მე კარგად ვიქნები და არაფერი მომაკლდება შენ კი დაიმახსოვრე, თიკოზე ზრუნვა საბოლოოდ შეგიწირავს.
-ოხ შენი. გაეთრიე ჩემი სახლიდან და უკან დაბრუნებული არ დაგინახო. იცხოვრე შენი ბინძური ცხოვრებით.
-არარი საჭირო შენი დახმარება ჩემი ფეხითაც კარგად წავალ. სანდრო? მე შენ ძალიან მიყვარხარ და ვიზრუნებ შენზე, ჩემი ყოჩაღი ბიჭი ხარ. აპა კარგად. მამიკოს ძალიან უყვარხარ.


ბავშვებო თუკი მოგწონთ ეს ისტორია გთხოვთ დაწეროთ კომენტარებში.