მარიამი მათემატიკიდან გამოდიოდა, სადარბაზოში იყო როცა ნაცნობ სილუეტს მოჰკრა თვალი.
- იოო _ დაუძახა და მაგრად ჩაეხუტა იოანეს, ისე, რომ თვითონაც ვეღარ სუნთქავდა
- ჩემი ლამაზიი რას შვები აბაა
- რავი მათემატიკიდან გამოვედი და სახლში მივდივარ. აუუ არაფერი არ მესმოდა მათემატიკაზე დებილივით ვიჯექიი და რა მეშველება გამოცდაზე
- ჩემზე ფიქრობდი და რას გაიგებდი _ სიცილით უთხრა და ეშმაკურად გაუღიმა, აი ისე, მარიამს რომ ჭკუას აკარგვინებდა.
- იდიოტი ხარ რაა საერთოდ არ ვფიქრობ შენზე
დიდხანს იდგნენ ასე ერთმანეთის პირისპირ. ხან თბილად უღიმოდნენ, ხანაც ნერვებს აგლეჯდნენ ერთმანეთს. სწორედ ამ დღეს,შემორიგების დროს აკოცა მარიამს იოანემ, პირველად. არ ელოდა, მაგრამ ვის ჰქონდა ამაზე ფიქრის თავი, ისეთ რაღაცას გრძნობდა, ენით აღუწერელი და რაღაც სასწაული რომაა. თითქოს მისთვის ცხოვრება ორ ნაწილად გაიყო - კოცნამდე და კოცნის შემდეგ. რაღაც საოცარი გარდატეხა მოხდა მის სხეულში. მასში უამრავი განცდა - სიყვარული, ბედნიერება, აღფრთოვანება და კიდევ ათასი რამ ჰარმონიულად ერწყმოდა ერთმანეთს. სახლამდე როგორ მივიდა არც კი ახსოვს.
- რა გჭირს მარიამ? _ სახლში შესულს გამომცდელად აუთამაშა წარბები ქეთიმ
- აუ ეხლა ლიზა მოვა და ბარემ ერთად მოგიყვებით.
ლიზას მისვლისთანავე შეიკეტნენ გოგოები ოთახში და მარიამს კითხვისნიშნიანი თვალები მიანათეს, მარიამმა მოყოლა დაიწყო თუარა გოგოები სმენად იქცნენ. ისეთი გრძნობით ყვებოდა, ისეთი ემოციით, როგორითაც ქეთი უყვებოდა მაშინ, 24 წლის წინ თამოს.
- დე მიბრაზდები? _ დაამთავრა თუარა მოყოლა,მაშინვე ჰკითხა ქეთის
- ოო რა დებილი ხარ რას გიბრაზდები ისე მიხარიაა თითქოს ჩემს თავს ხდება ეს ყველაფერი. _ გაახსენდა მისი და გიორგის პირველი კოცნა და სადღაც, წარსულში, მოგონებებში გადაიკარგა.
- დეე შენ პირველად როდის გაკოცა მამაამ? _ ლიზას წასვლის შემდეგ დაუსვა კითხვა
- ვაიმე რაკითხვებს მისვამ მარიამ შემომაკვდებიი _ სიცილით უთხრა და შვილი ჩაიხუტა. როგორ ოცნებობდა ამაზე, რომ მის შვილთან ასეთი ურთიერთობა ჰქონოდა, არც იცის როგორ მოახერხა ეს მაგრამ ფაქტია დაქალები არიან.
- აუუ მაინტერესეებსს
- როდის და დაქალთან მივდიოდი, სადარბაზოში დამხვდა და იქ. შენი ტოლი ვიყავი ზუსტად
- ნუუ ეს სადარბაზოები მოკლედ _ გაიცინა და უფრო მეტად მოეხვია დედას
- უიიი შენ ფოტოები უნდა გენახებინაა
- კარგი კარგი მოვიტან
- დეე შემომხედე ლოყა გააქვს კიდევ?
- რეებს ბოდავ რა ლოყა?
- ამ ფოტოს შემდეგ არ მეგონა კიდევ თუ გექნებოდა ჯანმრთელი _ ანიშნა ფოტოზე, რომელშიც გიორგი ქეთის ლოყაზე კბენს
- ცანცარა ხარ. აუ როგორ მიყვარს ეს ფოტო
ესეც სვანეთში გადავიღეთ წამოსვლის დღეს
- აუუ ძალიან საყვარლები ხართ _ ამდროს გიო მოვიდა და გოგოებს ოთახში შემოუვარდა
- მამიიკოოოოო _ როგორც ყოველთვის ყვირილით და ჩახუტებით შეეგებნენ დედა-შვილი გიორგის
- რასშვებიან ჩემი პრინცესებიიი
- ფოტოებს ვათვალიერებინებ და ვუყვები რაღაცეებს
- მამიკოო მოდი რა მომიყევით თქვენზე რამეე
- რამოგიყვე როგორ გადამრია ამხელა კაცი იმ პატარა 15 წლის გოგომ?
- ჰო ჰო ზუსტად ეგ
გიორგიმ და ქეთიმ ერთობლივად მოყვნენ მათი სიყვარულის ისტორია, თავიდან ბოლომდე, ნინას აკრძალვებით დაწყებული, ქორწილით დამთავრებული. მარიამი მომენტებში თვალს აპარებდა მათი ჩაკიდული ხელებისაკენ და ეღიმებოდა. ხვდებოდა რომ დრო, მანძილი და დაბრკოლებები ნამდვილ და ძლიერ სიყვარულს ვერაფერს აკლებს. სწორეთ ამ ნამდვილი და ძლიერი სიყვარულით უყვარდათ ქეთის და გიოს ერთმანეთი და ოდნავაც კი არ განელებულა ეს სიყვარული ამდენი წლის მანძილზე, პირიქით უფრო და უფრო იზრდებოდა ის. ახლაც ისევე ეხორკლება ტანი ქეთის გიოს შეხებისას როგორც 24 წლის წინ, ზუსტად ისე უჩქარდება გული როცა ის თვალებში უყურებს როგორც უწინ.