საწოლზე ვიყავი წამოწოლილი და წარსყლს ვიხსენებდი...17 წლის ვიყავი ერთდღესაც ამომივიდა დედაჩემის საქციელები ყელში და წამოვდი, მერე რაიყოო ყველამ მიმატოვა გვერდით მდოლოდ ჩემი ყველაზეახლო მეგობარი (ბექა) დამიდგვიდგა, მაშინ მივხვდი, რომ არავისუნდა ენდო მართალია ვადისფერი სათვალე, უკვე დიდისნის მოხსნილი მქონდა, მაგრამ ბევრამეს მაშინ მივხვდი როცა სახლიდან წამოვედი, პირველიწელი ძალინ მიჭირდა მუხლჩაუხრელად ვშრკმობდი თან ვსწავლობდი ჩემი და (ანა) კი ჯერ პატარაიყო მუშაობისთვის, წელიწადნახევარში სკოლა დავამთავრე ბათუმში (იქვცხოვრობდითიქვცხოვრობდით) უნივერსიტეტში ჩავაბარე მენეჯმესტიკაზე ასპრიხენტიანი გრანტით,მესამ კუს ვხურავ უკვე, და რაცმთავარია გვერდით საუკეთესო და სანდი მეგობრები მყადნენ (ბექა,ნიკა,მარი,ნუცა,და ანა) .. ფიქრებიდან ჩემიდისხმამ შემაწყვეტინ
-თეკკ მოდი ვჭამოთ(ანა)
-მოვდივარ პატარა-ჭამისდრის ხმაქრცერთსამიგვიღია წყნარად მივითვით, მაგიდა ავალაფეთ ჭურჭელი დავრეცხედა ტელევიზორს მოუჯექით საყურებლქდ...
-თეკ ბექამდარეკა ხვალმოვდივარო-საზღვარგარეთაა მივლინებაშია ვიცეორეზიდენტია ერთერთ კომპანიაში.
-ვა მართლა ძაან მაგარია ძაანნ- გამეხარდა ბექას ჩამისვლა სჯაიპში სუ ველაპრაკები მაგრამ არმყიფნის მომენატრა, ბექა ჩემთვის ყველაფერია ისროარა არვიიცი რაიქნებიდა... ხვალ კვირა იყო და არ ვმუშაობდი ანუ თავისუფლად ვიქნებიდი მეგობრებთან ერთად...







ვიცი ვიციიი ძაააანნნ პატარაა მარა იმდენადმინდოდა რაღაცა დამეწერა რომ დავწერე ბოდიში შეცდომებისთვის (ტელეფონით ვწერ) და მადლიბა ყველას ვინც წაიკითხავს, იმედია მოგინდებათ გავაგრძელო