წვიმაც ვერ უძლებს სიყვარულს ამდენს...

წვიმაც ვერ უძლებს ტკივილებს ამდენს თითქოს და დარდი ცას ცრემლებს ადენს სიყვარულიც რომ სასწაულს ახდენს ვერ გაექცევი ვერასდროს ლანდებს...

რატომღაც სიყვარულს ვებრძოდი

რატომღაც სიყვარულს ვებრძოდი,რატომღაც ის არ მივიღე,არა და მართლა, მართლა მიყვარდა,მაგრამ რატომღაც ის არ მივიღე,ერთხელ კარზე მომადგა,სიყვარული ამიხსნა,მე კი იცით რა ვუთხარი?რატომ მოხვედი მეთქი,

ნუ ითხოვ მოკვდავისგან სიყვარულს

უფერო ფერებას ვერ გაპატიებ,უგულო კოცნას მე ვეღარ ვგუობ.თუ წასვლა გინდა ჯობს ახლა ადგე,ნუ შემოდიხარ გულში ასე შორს.უშენოდ შენობამ დაკარგა ფერები, ეს უფერობა მე არ მადარდებს,მაინც ისა ჯობს, რომ მარტო ვიყო,

სიყვარულს თან ახლავს მოულოდნელობა (III)

-როგორ გითხრა, რომ მომწონხარ? -არ არსებობს ნატა, ნიკამ ზუსტად იმ დროს გაიღვიძა, როდესაც ეს ვთქვი. ხელი სასწრაფოდ გავაშვებინე და ფანჯარაში გავიხედე. -უკვე მითხარი...-სირცხვილისგან გამეღიმა და ნიკას შევხედე. თვალები უბრწყინავდა და ძალიან საყვარლად

სიყვარულს თან ახლავს მოულოდნელობა (II)

ორშაბათს მისულმა, ჩემ თავთან დადებული პირობა ვერ შევასრულე. რა უნდოდა ნიკას? რატომ არ მანებებდა თავს? რა თამაშს თამაშობდა? ის ისევ ისე მიყურებდა და ისევ ცდილობდა მომსალმებოდა. მისი დაიგნორება არ გამჭირვებია, თუმცა დავიყწება არ შემეძლო. მისი

სიყვარულს თან ახლავს მოულოდნელობა (I)

ვინ იფიქრებდა, რომ ერთ დროს მთავარი პერსონაჟისთვის შეუმჩნეველი პიროვნება, თავგზას აურევდა? მოწონება სიყვარულში გადაიზარდა და ნატა სულაც არ ელოდა ასეთ სიყვარულს. მისი სიყვარული სავსე იყო

მინდა,შენს თვალებში სიყვარულს ვხედავდე...

მინდა,შენს თვალებში სიყვარულს ვხედავდე კვლავ შენთან მოსვლას და სიცოცხლეს ვბედავდე გათენდა და დავრჩი დღესაც კვლავ უძილო წინ მიდგას ეგ შენი თვალები უძირო...

სიყვარულს ჭირდება ბედნიერი დასასრული (სრულად)

მთვარიანი ღამე იყო, საათი ღამის ორს აჩვენებდა გოგონას კი ჯერაც არ ეძინა , ვინ იცის მერამდენე ღამეს ათევდა ფიქრებში გართული. საწოლი ფანჯარასთან ახლოს იდგა იქედან კი კარგად მოჩანდა სავსე სფერო

უსიტყვოდ ნათქვამი (სრულად)

სიყვარულს იმიტომ გაურბიან, რომ შემდგომი ურთიერთობის და თანაცხოვრების პერიოდში მოსახდენ უსიამოვნებებს, გულისტკენასა და იმედგაცრუებას თავს არიდებენ, არ "აფუჭებენ" სიყვარულს ყოველდღიური რუტინით

და შენ რა გგონია?

ჩვენს დღევანდელობას სახელი არ აქვს. ვნელდებით და გვგონია რომ საათის ისარიც მოიკოჭლებს. ჭეშმარიტი სიხარული ჟრუანტელივით მოულოდნელი გვექცა. თავისუფლების სიყვარულს არ ვესალმებით უაზრო ფიქრებს კი იმის უფლებას ვაძლევთ წყვდიადში მოგვაქციოს.