ხვალ პირველად უნდა წავსულიყავი ახალ სკოლაში,საერთოდ არ ვცოდი როგორ შევეგუებოდი აქაურ ბავშვებს,მასწავლებლებს.ერთი კვირაა რაც აქ ვარ და უკვე პროტესტი გამიჩნდა ყველაფრის მიმართ საერთოდ და ორგანულად ვეღარ ვიტან თბილისს,აქ ყოფნის ყველა წუთს უფრო და უფრო ვბრაზდები დედაზე და გაქცევის სურვილი უფრო და უფრო მიბყრობს.ჩემს თავზეც მეშლება ნერვები,ყოველთვის ჯიუტი ვიყავი და ჩემი გამქონდა და დედას აზრს ხშირად ვაცვლევიედი,ამჯერად ასე ადვილად როგორ დავნებდი,ასე ადვილად როგორ მივეცი დედას ჩემი ცხოვრების ასე ერთბაშად შეცვლის უფლება.მთელ ღამე ფიქრში გავატარე,ვცდილობდი ნიუორკისკენ მიმავალი საუკეთესო გზა ამერჩია,ერთი ვიცოდი,რომ ეს გზა ძალიან რთული და მტკივნეული იქნებოდა.გადავწყვიტე ისეთი გავმხდარიყავი,როგორსაც ვერცც დედა და ვერც ჩემი ოჯახის წევრები ამიტანდნენ.ამ ფიქრებში შემომათენდა მზის სხივებმა შემოაღწიეს ჩემს ოთახში,ზანტად და უხალისოდ წავედი სააბაზანოსკენ,თავი მოვიწესრიგე ტანზე შავი მუხლზე დახეული შარვალი და თეთრი საროჩკა მოვირგე ფეხზე რაღათქმაუნდა კეტები ჩანთა,ტელეფონი და ნაუშნიკები ავიღე და ოთახი დავტოვე.ყველანი სამზარეულოში ისხდნენ და საუზმობდნენ,იქ შესულმა ყველას ყურადღება დავიმსახურე
-ლილე ამდენ ხანს რას აკეთებდი უკვე დაგაგვიანდა პირველივე დღესვე-მისაყვედურა დედამ
-აღარ წავიდეთ?-დედას ავუყრუე და კარებისკენ წავიწიეე
-მე წაგიყვან თუ გინდაა-შემომთავაზა თოკამ
-კი თუ მალე გამოეტევი-გავუცინე
-მოვდივარრ
მალე სკოლის კაებთან ვიდექი,ღმერთო როგორი პატარა სკოლააა,სკოლის ფოიეში შევედი,არავინ იყო ალბად ზარი უკვე დაირეკა,დირექტორის კაბიტენის ძებნა დავიწყეე,ვიღაც ფორმიანი ადამიანებ(მერე როგორც გავიგე მანდატურები ყოფილან) დააბიჯებდნენ დერეფნებში თან ტელეფონში იყვნენ ჩამძვრალები,ერთ-ერთმა მათგანმა შემამჩნია და დაგვიანების გამო მისაყვედურა,ბევრ ბოდიალის შემდეგ მივაგენი დიქერტორის კაბინეტს,მერე სკოლის ერთ ერთმა თანამშრომელმაქალმა ჩემი საკლასო ოთახი მიმასწავლა,მეორე სართულზე იყო,კლასის კარი შეაღო და მეც უკან შევყევი,ყველას ყურადღება დავიმსახერე,ჩემმა თანმხლებმა ქალმა ბავშვებს ჩემი თავი გააცნო,მეც ავდექი და თავისუფალი ადგილისკენ დავიძარი.როგორც აღმოჩნდა გაკვეთლს დამრიგებელი ატარებდა,ქართულის მასწავლეელი იყო,საკმაოდ ახალგაზრდა და სასიამოვნო ქალი ჩანდა,კლასი სუფთა და მყუდრო იყო,ძალიან ბევრი ყვავილები იყო სხვადასახვანაირი,სადღაც 30 ბავშვი იქნებოდა,წყვილ-წყვილად ისხდნენ,როგორც ჩას გაკვეთილით დაინტერესებულნი არ უნდა ყოფილიყვნენ,ზოგი ყურსასმენებში იჯდა და თავი მერხზე ჰქონდა დადებული,ზოგს ეძინა,ზოგი ფოტოებს იღებდა,რამდენიმე ბიჭი მომხვდა თვალში,რომებს აშჯარად ჩემზე ლაპარაკობდნენ მთელი აღტაცებით.კლასის ერთი ნაწილი ინტერესით მათვალიერებდა,მეორე ნაწილს კი ალბად საერთოდ არ ვაინტერესებდითავის სტიქიაში იყვენენ.ეს ქალი კი კვლავ აგრძელებდა საუბარს ჩემთვის სრულიად უინტერესო თემაზე.აქედან გაქცევის სურვილი სულ უფრო მიბყრობდა,პირველმა გაკვეთილმა ძალიან ძალიან უინტერესოდ ჩაიარა,ზარის დარეკვა ჩემთვის წყალივით იყო უდაბნოში,ფეხზე წამოვვარდი,ყურსასმენები და ტელეფონი ავიღე და დერეფანში გავვარდი.მუსიკის ფონზე დავაბიჯებდი სკოლის დერეფანში და ყველაფერს ინტერესით ვაკვირდებოდი,თანდათან უფრო მენატრებოდა ჩემი სკოლა,რომლეიც იმხელა იყო რომ ერთ დღეში ვერ შემოივლიდი,თითქმის ყველა მოსწავლეს ვიცნობდი,ისეთი მხიარულება იყო აქ კი ყველა თავისთვის ცხვირაბზუებული დადის.ზარი მალე დაირეკა ამიტომ კლასისკენ წავიდე,მაგრამ აღმოჩნდა,რომ ვერარ ვაგნებდი,იმ ქალს ისე დაბნეული მივყვებოდი,რომ გზაც კი არ დამიმახსოვრებია,ჩემს თავზე მომეშალა ნერვები,ბევრი ბოდიალის შემდეგ კლასს ძლივს მივაგენი,კარი როცა შევაღე ვიღაც ძალიან სასაცილო ქალ ატარებდა გაკვეთილს,მოვიბოდიშე და ჩემი ადილისკენ დავიძარი,მაგრამ ქალმა გამაჩერა და მისაყვედურა დაგვიანებისთვის
-შენ ვინ ხარ ასე დაგვიანებით,რომ შემოდიხარ ჩემს გაკვეთილზე-დაიწყო ყვირილი ქალმა
-ლილე არაბული-ვთქვი ამაყად
-დაჯექი შენს ადგილზე და ხმა არ ამოიღო
გვერდით ერთი ბიჭი მომიჯდა,საკმაოდ კარგი გარეგნობის,ძალია საყვარელი იყო,ზუსტად ჩემნაირი თვალები და ცხვირი ჰქონდა.
-მე ლუკა ავალიანი ვარ-გამეცნო
-ლილე არაბული როგრც უკვე იცი-გავუღიმე
-ძალან საყვარელი ხარ და როგორც ჩანს გაბედულიც,ამ ქალს სიტყვასაც კი ვერავნ უბრუნებს ბიოლოგიას გვასწავლის-გადმომჩუეჩულა ლუკამ
-აჰა ისე ძაან ანჩხლი კი ჩანს
-ხო ნუ იტყვი,ისე შენ საიდან გადმოხვედიი?
-აა მე ნიუ ორკში ვცხოვრობდი დაბადებიდან,ერთი კვირაა რაც გადმოვედი
-სე არ გიძელდება იმხელა ქალაქის შემდეგ თბილისში ცხოვრება?
-ნელ ნელა მაწვება ნოსტალგია,მაგრამ იმედია შევეგუები აქაურობას და გავიჩენ მეგობრებს
-ისე დღეს თუ გცალია საღამოსკენ გამო მეგობრები ვიკრიბებით და გაგაცნობ შენც ხალხს,მითუმეტეს თუ აქეთ არავის არ იცნობ
-კაი იდეააა,რატომაც არა
-შენი ნომერი ჩამაწერიე და საღამოსკენ შეგეხმიანები-ტელეფონი მოიმარჯვა მეც ნომერი ჩავაწერინე და მისიც ჩავიწერე
გაკვეთილები მალე დამთავრდა და სკოლის გასასვლელისკენ მივდიოდი ერთი გოგო რომ მედევნა,დღეს კლასში დავინახე მგონი
-გამარჯობა მე მარიამ ონიანი ვარ შენი კლასელი
-აა გგამარჯობა
-ავალია რა უნდოდა დაიწყო უკვე შენი შებმაა?-გაეცინა
-აჰ არაა,კაი ტიპი ჩანს
-ისე ბაბნიკია გაქანებული იმდენი გოგო ყავდა,რო რავიცი ბინ მოთვლის,მთელ სკოლას ეგ უყვარს,მამამისი ბიზმესმენია და საკმაოდ მდიდარიც,დედა ბავშვობაში გარდაეცვალა,მამამისი ანებივრებდა ბავშვობიდან.ისე ერიდე გირჩევნია,თორე როგორც ყველა გოგოს გულს გატკენს
-მაგას წინასწარ ვერ განვსაზღვრავთ
-შენი საქმისა შენ იცი-ხელი დამიქნიდა და წავიდა
ამ გოგოს ქცევა არ მომეწონა,ვინ ეკითხებოდა ძაან მაინტერესებს რას ერეოდა,გამაფრთხილა თავისი ჭკუით.გარეთ გასულს თოკა დამხვდა მანქანაზე აყუდებული,მისკენ დავიძაარი და მანქანაში ადგილი დავიკავე
-როგორ მოგეწონსა სკოლაა?-საუბარი თოკამ წამოიწყო
-რავი ისე რაა
-ხო ახლა ამერიკის სკოლას თუ შეადარებ მაშინ არასდროს არ უნდა მოგეწონოს
-ხოო
-ბავშვები როგორები არრიან
-რავ რა უჭირთ
-გაიცანი ვინმე
-კიი ერთი ბიჭი გავიცანი ლუკა ქვია ძაან საყვარელია დღეს საღამოს უნდა შევხვდე
-ავვა მოგისწრიაკვე,იცოდე ფრცილად იყავი
-ვიცი ვიცი-სახლამდეც მალე მივედით,თოკამ სახლთან დამტოვა თვითონ კი მეგობრებთას წავიდა,ზემოთ რო ავედი ჩვენი მოსამსახურის მეტი არავინ დამხვდა,მეც ჩემი ოთახისკენ ავირე გეზი,დამღლელი დღის შემდეგ დასვენება გადავწყვიტე და ცოტა წავუძინე,ტელეფონის ზარმა გამაღვძა,ლუკა იყო
-ხო ლუკაა-ისეთი სასაცილო ხმით უპასუხეე
-გეძინაა,გაგაღვიძეე?ბოდიში-შეწუხდა ლუკა
-არა არაუშავს-გამეციანა
-ერთ საათში გამოგივლი ხო გცალია
-კი კი,გელოდები მისამართ მოგწერრ
-კაი აბა შეხვედრამდე
-კაი-ტელეფონი გავუთიშე მისამართი მივწერე,საწოლიდან წამოვდექი აბაზანაში შევიკეტე,შხაპი მივიღე კარადიდან ჩემი საყვარელი დახეული ჯონსები და მასური გამოვიღე,ფეხზე კეტები მოვრგე და ოთახიდან გავედი.ბებია და დედა უკვე მოსულები იყვენ და მისაღებში ყავას მიირთმევდნენ,ვიღაც ორი ქალი იყო კიდე,ქალი ა დედიკოს ხნის ქნებოდნენ
-ლილეე დეე მოდი ჩემს ბავშვობის მეგობრბს გაგაცნობ-დედამ თავისთან მიმიხმო
-მოვდივარრ,ოტახში შესულს ყველას მივესალმე და დედას გვერდით დამჯექი
-გაიცანი ესენი ჩემი მეგობრები არიან სოფო და თაკო არაინ
-სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა
-ვაიმე რამხელა გოგოა-თქვა სოფომ
-ხო თან რა ლამაზი-არ ჩამორჩა თაკოც
-ლილე სადმე წასვლას აპირებ დეეე
-კი ჩემმა კლასელმა უნდა გამომიაროს და მივდივართ
-ვინ შენმა კლასელმა დეე,მოგიისწრია უკვე ბავშვეის გაცნობა
-ბევრი არ გამიცნია მარტო ლუკა გავიცანი
-ოხ ჭკუით იყავი იცოდე
-ვიცი დედააა-ტელეფონზე ლუკამ დამირეკა ამასეობაში და მითხრა რომ უკვე მოსული ყო
-წავედიიი-კარებისკენ წავედი და კიბეები სწრაფად ჩავირბინე ლუკა ქვემოთ მელოდა
-პრივეეტტ,რა ახლოს ყოფილხარ ჩემთან-მომემასლა
-მართლაა?კარგია-გავუცინე
-მეც აქვე ვცხოვრობ,ისე ხშრად შეძლებჩამოსვლას საღამოობით
-ხო კარგია
-დღეს მარის რა უნდოდაა,ჩემზე ხომ არ გითხრა რამეე-ინტერესით გამომხედა
-ჰჰაჰაჰა არა-გამეცინაა
-აჰა ესე გი გითხრაა
-სადან მიხვდი
-ადრე ცემი შეყვარებული იყო მერე დავშორდი და იმს მერე რომელ გოგოსთანაც დამინახავს,რომ ვლაპარაკობ ან მოკად რა კაროჩე ჩემზე ცუდ რაღაცეებ ებაზრება
-ააა გასაგებიაა
-შენ ხო არ დაუჯერე რაც მთავარიაა
-არა რათქმაუნდა მე მხოლოდ ჩემს შეხედულებებს ვენდობი და სანმ ადამიანს არ გავიცნობ კარგად სხვისი ნატქვამით არ ვწყვიტავ არაფერს
-კარგი გოგო ხარ შეენ,აი მოვდით ხელით სტადიონთნ მდგარი სკამებისკენ მიმითითა სადაც 10მდე ახლაგაზრდა გოგოები და ბიჭები ისხდნენ
-სად ხარ ამდენ ხანს ბიჭოო-ერთი ბიჭი გამოეყოთ და ლუკასკენ წამოვიდა
-მოვედი და სტუმარიც მოგიყვანეთ
-ავავ ვინ აბაა-ინტერესით მათვალიერებდნენ
-ესაა ლლე არაბული ჩემი ახალი კლასელი ამერიკიდან გადმოვიდა სულ რაღაც ერთი კვირააა და ნუ გადარევთ ახლაჩემი თავი გააცნო მეგობრებს
-სასიამოვნოაა-ჩევილაპარაკე მორიდებით
-ესეი კი ჩემიძმაკაცები არიან იკა(სხვატაშორის ცვენი კლასელია)ნიკა(ნიკაც),გიგი და დათა კი სხვა სკოლაში სწავლობენ ბაღის მეგორები ვართ
-ჩვენ დაგავიწყდით?-ერთმა ძაან საყვარელმა გოგომ ლუკას გახედა საწყლად
-უიი ეს როგორ დამემართა-გაეცინა ლუკასაც და დაიწყო-ესენი კი ჩვენში ყველაზე ლამაზები არიან ქეთა(იკას დააა),ტასო(ქეტას კლასელი და ბავშვობის დაქალი),ელე და მაკო კიდე ჩემი მეზობლები არიან და ძაან ღრმა ბავშვობიდან ვმეგობრობდით
-სასიამოვნოა თქვენი გაცნობაა
-ჩვენთვისაც,ძაან საყვარელი გოგო ჩანხარრ-ქეთა
-ისე ამერიკა როგორიაა-ტასო
-აიი ძაან მაგარიი
-არ გაგიჭირდა აქეთ გადმოსვლაა-ელე
-კი ძააან მარა იმედია აქაურობას შევეგუები
-შეგაგუებთ შენ მაგაზე არ ინერვიულო-იკა
-იმედია-გაგვეცინა ყველას
ეს ბავშვები ძაან მხიარულები და საყვარლებია არიან.ერთმანეთისთვის დედმამიშვილებივით არიან,მეც კარგად მიმირეს,რაღაც თითქოს ერთი მთლიანობა არიან.სახლში გვიან წავედი ლუაკ მიმაცილა თან გზაში მიყვებოდა ავსვებზე,მათ ისტორიებს უფრო კარგად,რომ გამეცნო.სახლში ასულს დედას დაქალები კიდევ დამხვდნენ
-დე მოვედიიი
-სად ხარ ამდენ ხანსს?
-ბავშვები გავიცანი,თან ჩვენ მეზობლად ცხოვრობენ და ვლაპარაკობდიტ
-ოოოჰჰ სად შეგვიძლია
-მე ოთახში შევალ-ცოტა კი დავირალე.ოთახში,რომ შევედი ეგრევე სკაიპში შევედი და ქეითს დავურეკე ყველანი მასთან იყვენ და გვიანობამდე ვპალარაკობდით,ყველაფერი მოვუყევირაც მოხდა,ჩემ ახალ მეგობრებზეც ვუთხარი ცოტა კი იეჭვიანეს.საუბარს რომ მოვრჩით პლედიტ ხელში აივანზე გავედი და უბრალოდ ხედს გავყურებდიი.
-ოხ ისვენებთ ქალბატონოო?-გვერდითა აივნიდან გადმომძახა ნაცნომა ხმამ
-რა სიუპრიზიაა-ირონია არ დავაკელი
-როგორ შეეცვიე აქაურობასს
-ცუდად ძააან,აი შენნაირები რო არიან ძაან მიჭირს
-ვავავ ვავავა,ის ბიჭი ვინ იყო,რომ მოგაცილაა-საუბარი იცებ გადაიტანა
-მოიცა შენ მითვალთვალებბ-სიცილი დავიწყე,ცოტა დაინა
-გაჩუმდი და მიპასუხეე-გაბრაზდა დემეტრე
-ვინ გეკითხებააა?
-დამიწყნარდი რაა,და წესიარად
-მარიგებს აქ მამასავით
-ვინ იყთქო
-მეგობარიი იყო ჩემი
-როდის მოასწარიი
-ვაიმე ვინ გეკითხებაა-სიტყვის თქმა აღარ დავაცალე ისე შევედი ოთახში