მესაკუთრე ჩოფლიანი! [1]
წინ ჩემზე ერთი თავით მაღალი ქალი მიმიძღვის. მაღალიც მხოლოდ იმიტომაა, რომ მაღლებზეა შემოსკუპებული. ვერ ვიტყვი რომ მოკლე კაბა აცვია, მაგრამ უკან იმხელაზეა შეხსნილი ნაკლებად ითქმის კაბა თუა. დეკოლტეზე ხომ საუბარი ზედმეტია, ამოყრილი აქვს ორი დიდი 'ღირსება' და თავს იწყოებს სვაროვსკის თვლებთან ერთად. თმები ლამაზად აქვს აწკეპილი, წითელი ტუჩსაცხი მის ტუჩებს უფრო მიმზიდველს ხდის. მე კი იმაზე მაფიქრებს, რატომ უნდა იყოს ის მასწავლებელი, მითუმეტეს ჩემი დამრიგებელი. ქალი კი არა გადაპრანჭული თოჯინაა, სკოლაში ფეხის შემოდგიმასვე დავინახე როგორ ელაპარაკებოდა ერთერთ მანდატურს. ხელსაც მოურიდებლად უთათუნებდა კარგად დაუთოებულ ლურჯ პერანგზე, მამაკაცი კი არც ეწინააღმდეგებოდა, მაშინ როცა არათითზე ლამაზად ქონდა ჩამოცმული ოქროს ბეჭედი. მის შემხედვარე თავი სკოლაში კი არა ბორდელში მოგნია, სულ გადაჯიშდა ეს ხალხი. რომ დავუფიქრდეთ რა მაგალითს მომცემს ახლა ეს? მეც ასე უნდა გადავიპრანჭო და ვეკიდო კაცებს კისერზე? ვაიჰ რა დღეში ხარ ნაკო, ხომ ვეუბნებოდი დედაჩემს არ მინდა ეს სკოლის შეცვლა, რომ აიტეხა არ გყავს კარგი კლასელებიო, ახლა ხო მყავს რა, მაგრამ კლასელებს რას ვერჩი ჯერ არცერთი არ მინახავს, მაგრამ ეს თუ ასეთ მაგალითს აძლევს მათ მაშინ არამგონია ისინი წესიერები იყვნენ. შარში ხარ ნაკო! –ჩემო კარგო ნაკო, ესენი შენი კლასელბი არიან, ნუ ცოტათი გიჟები არიან, მაგრამ მიხვდები რომ კარგები არიან– სასაცილოდ დაიწყო ლაპარაკო ჩემმა ამჟამინდელმა დამრიგებელმა, მის გამოკვეთილ 'ლ'–ებზე სიცილი მომინდა მაგრამ თავი შევიკავე.– ახლა მათ მათემატიკის გაკვეთილი აქვთ, მასწავლებელი ციცოა, აუცილებლად მოგეწონება. –კარგით– თავის ქნევით დავეთანხმე, ხის კარებს მივაშტერდი და წამით ნერვიულობის ტალღამ დამიარა, ვერ ვიტან ყურადღების ცენტრში ყოფნას, ახლა კი თავს ვერ დავიძვრენ. კლასში შესულ ნინოს უკან შევყევი და აი ის საშინელი წამიც, როცა ყველა შემფასებულური მზერით გათვალიერებს. მადლობას ვუხდი დედას, რომ კაბის ჩაცმა გადამაფიქრებინა. –ბავშვებო გაიცანით ეს თქვენი ახალი კლასელია ნაკო წერეთელი– ღიმილით წარმადგინა კლასის წინ, კიდევ ერთხელ გადავავლე კლასს თვალი, 10 ბიჭი და ამდენივე გოგო იქნებოდა. შემდეგ კი მასწავლებელს შევხედე, კეთილგანწყობილი მიღიმოდა, პარალელურად კი დაფაზე ფორმულას წერდა, მის შემხედვარეს ჩამეღიმა. –გამარჯობა ნაკო, მე მათმატიკის მასწავლებელი ვარ ციცო, იმედი მქვს მათემატიკაში ერკვევი. –ვფიქრობ რომ ასეა, შეუძლებელია ინჟინერობა გინდოდეს და მათემატიკაში ვერ ერკვეოდე– ამაყად განვაცხადე და სასაცილოდ გავიჯგიმე, კმაყოფილი მზერით ამათვალიერა ციცომ და თბილად გამიღიმა, –თუ საქმე ასეა, მაშინ წინ დამისკუპდი ნიკას გვერდით, იაკობ შენ ანას მიუჯექი– უცებ გადაანაწილა. წინამერხზე მჯდომებს ვათვალიერებდა და ვფიქრობდი რომელი იყო ნიკა და რომელი იაკობი. ერთი გამხდარი იყო, სათვალეები ეკეთა, მეორე კი ზედმეტად სიმპათიური იყო. ზღარბივით თმა ქონდა, მე რომ მიყვარდა ისეთი. და აი შენი ბედიც ნაკო, სწორედ ის აღმოჩნდა იაკობი სიმპათიური რომ იყო. სკამიდან წამომდგარი უფრო კარგად შევათვალიერე, შავებში იყო გამოწყობილი, ხელზე ტატუსაც მოვკარი თვალი, მაგრამ წამიერად. სახეზე უცებ შევავლე თვალი, მაგრამ სტოპ! არაფერი დამინახავს გარდა ერთისა. მისი ტუჩები! ოღონდ ეს არა ნაკო. ტუჩები კი არა საოცრება ქონდა, ვარდისფერი თხელი ტუჩები, რომელიც ღიმილისას უფრო მიმზიდველი იყო, რომ არა მთელი კლასი ალბათ ვებრდღვნებოდი კიდევაც. ვაიმე... ჩემთავს ვერ ვცნობ. ნიკას გვერდით დავიკავე ადგილი. ჩემს უკან მესმოდა როგორ ჩურჩულებდნენ გოგონები, თემის გარკვევა არ გამჭიევებია, განმიხილავდნენ როგორც გოგოს, ალბათ ყველა მხრიდან შემომიარეს და ყველაფერზე იმსჯელეს, განმიხილეს თხემიდან ტერფამდე. რომ ვთქვა ასეთ სიტუაციებს მიჩვეულივართო მოგატყუებთ, არასდროს ვყოფილვარ ყურადღების ცენტრში, არც არავინ დაინტერესებულა ჩემით. ძველ სკოლაში უბრალოდ ვეწერე სიაში ეს იყო და ეს. არც კლასელები მყავდა კარგი, საერთოდ არ მიმჩნევდნენ და არ ვაინტერესებდი, მაგრამ ბოლო წლებში მეც აღარ ვამახვილებდი მათზე ყურადღებას. ცოტაც და უკვე მივტრიალდებოდი და რაღაცას ვეტყოდი, მაგრამ ზარმა იხსნა ჩემი კლანჭებიდან, მეც სანამ ყველა გავიდოდა, მანამდე გავვარდი კლასიდან და ჰოლში გავედი, ბავშვები ნელნელა ემატებოდნენ. ტელეფონი მოვიმარჯვე და ლაშუკას დავურეკე, ამ სკოლაში სწავლობს, ჩემზე ერთი წლით პატარაა, თორემ ნამდვიალდ მის კლასში დავჯდებოდი. ჰოლში დავინახე როგორ გამოიკვეთა მაღალი სილუეტი, მეც მისკენ წავედი და გადავეხვიე. –უკვე მძულს ეს სკოლა –დამიჯერე შეეჩვევი, კიდევ კარგ კლასში მოხვდი, არიან მანდ წესიერი ბავშვები, მაგალითანდ ჩემი მარიამი– მომშორდა და ჩემი კლასიდან გამოსულ გოგოსთან მივიდა, ლოყაზე მხურვალედ აკოცა. მეც მათკენ წავედი და მათგვერდით ჩამოვდექი. –მარიამ ჩემ გოგოს მიმიხედე არვინ გააბრაზოს. –შენი ნათესავია? –ხო ნათლაიჩემის შვილია. –ააა, ნაკო გინდა ჩემთან დაჯექი ხოლმე, მაინც მარტო ვზივარ, მაგრამ მათემატიკაზე ნიკასთან მოგიწევს ჯდომა, ციცო უკან არ დაგტოვებს –კაი ქალია ციცო– სიცილით დავეთანხმე– რათქმაუნდა შენთან დავჯდები, ამ მხიბლავს წინა მერხზე ჯდომა, მითუმეტეს როცა ადგილი სხვას ეკუთქვნის. –ხო ის სხვა ნამდვილად მესაკუთრეა– ყურთან ახლოს მომესმა ხმა, თითქოს გაბრაზებულიც. თავი მივატრიალე, ჩემს წინ იაკობი იყო აწეპილი, სუნთქვა შეკრულმა ერთი ნაბიჯით უკან დავიხიე. ნაკო არ დაიბნე და ნუ უყურებ ტუჩებზე... შეუძლებელია მზერა მოაშორო მის ტუჩებს, ძალიან მიმზიდველია. –მერე მე რა? –მალე მიხვდები რაც– ჩაილაპრაკა და გვერდზე გავლით კლასში შევიდა. სუნამოს სუნი ახლა უფრო მკვეთრად ვიგრძენი, სასიამოვნო სუნი აქვს, მაგრამ უხეში. მჰჰ ღიმილით შევედი კლასში და მარიამის გვერდით ადგილი დავიკავე. გაკვეთილები უინტერესო იყო, რადგან ძველ სკოლაში თითქმის ყველა საგანში წინ ვიყავი და გავლილი მქონდა ეს მასალა, მობეზრებული ვუსმევდი და კითხვებს რომლებსაც ჩემი კლასელები ვერ ცემდნენ პასუხს მე ვცემდი, არ ვარ გადასარევი მოსწავლე, მაგრამ რასაც სასწავლს მაძლევენ ყოველთვის ვსწავლობ. ბოლო გაკვეთილი იყო, ისტორია გვქონდა, წამებს ვითვლიდი რომ ეს ტანჯული გაკვეთილები მალე დასრულებულიყო, ტელეფონის საათს მიჩერებული ხუთშაბათ დღეს ვწყევლიდი, ასე ნელა რომ გადიოდა დრო, დაილოცოს ორშაბათი, რიგინ–რიგინით მიქრის დრო. და აი გაისმა ნანატრი ხმაც, ბავშვები წამოიშალნენ, მე კი ნელა ავიზლაზვნე და კლასიდან გავედი, წინ ჩემი დამრიგებელი შემეჩეხა. –აბა ნაკო საყვარელო როგორ მოგეწონა ახალი კლასი? –კარგი ბავშვები არიან ნამდვილად– ყალბი ღიმილით დავეთანხმე. –ძალიან მიხარია თუ გაუგე მათ, წარმატებულ დღეს გისურვებ– ვითომ შეუმჩნევლად გააყოლა თვალი მანდატურს, ხელი აღარ შემიშლია მათთვის წინ წავედი, მაგრამ ერთი მაინც მოვიხედე უკან, დავინახე როგორ შევიდა მანდატური ჩვენს კლასში და როგორ მოიხურა კარი. გაოცებულმა პირი დავაღე. –საყვარლები არიან– სიცილნარევი ხმა მომესმა, მზერა ჩემ წინ მდგომზე გადავიტანე და უცებ დავატორმუზე, კიდევ კაი არ შევეჯახე, თორემ ხელებში ჩავადნებოდი. –მოიცა საყვარლები თუ საყვარლები?– ისე სწაფად ვკითხე რომ ვერ გავაცნობიერე რა ვიგულისხმე, ჩემივე სიტყვებზე გულიანად გამეცინა და როცა მისი სიცილის ხმა გავიგე მოვკვდი და ახლიდან დავიბადე. –საყვარლები, აი ცოლთან რომ ღალატობენ, თორე იმ საყვარლობის ამათ რა ეტყობათ. –ხო რავიცი, სკოლაში რომ შემოვედი მაშინვე შევამჩნიე რომ რაღაც იყო მათშორის, მაგრამ რატომ ხართ ეს მამაკაცები ასეთები? –ასეთები როგორი? –მოღალატეები და პლიუს არაკაცები, როცა ღალატში გამოგიჭერენ კაცობით რომ იმართლებთ თავს. –ყველა ეგეთი არაა.- გაბრაზებულმა ჩაილაპარაკა, წარბები შეკრა და უცებ დაეჭიმა ყბა, მაგრამ არ შეიმჩნია. –ხო მამაჩემი არაა ეგეთი ნამდვილად, მაგრამ უმეტესობა ხომ არიან? –შეიძლება– ნაღვლიანი ღიმილით დამეთანხმა. კიბეებზე ერთად ჩავდიოდით, მაგრამ ბავშვების სირბილის გამო რამოდნიმეჯერ ძლივს შევიკავე თავი რომ არ დავვარდნილიყავი, ერთი მუხლებში დამეტადა და ყვრიოდა გამატარეო, მის შემხედვარეს ხარხარი ამიტყდა. იაკობიც ჩემგვერდით მოდიოდა, მანამ სანამ სხვა მეთერთმეტე კლასელები კისერზე არ დაეკიდნენ, მათშემხედვარეს ბრაზი მომერია, რატომ უნდა ჩამოეკიდო გოგო ბიჭს ყელზე... კარგი გამოვტყდები უბრალოდ იაკობზე მეეჭვიანება, ხელს რომ უწყობს და რომ არ იშორებს ეგ უფრო მიშლის ნერვებს ამ წამს. –ყველა ერთნაირები ხართ რა– ბუზღუნით ჩავედი კიბეებზე და სკოლიდან გაღწეულმა ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქე, ჭიშკართან მისულმა დავინახე როგორ გაჩერდა ჩემ ფეხებთან მერსედესი, გახარებული წავედი მისკენ და შიგნით მოვთავსდი. –რეზი აქ რა გინდა?– ლოყაზე კოცნით დავაჯილდოვე ჩემი ერთ–ერთი უფროსი ძმა. –შენს წასაყვანად მოვედი. –უხ რა კარგი მყავხარ შენ, კახი და დამიანე სად არიან? –არ ცალიათ შენთვის, მე გყავარ ოქრო– სიცილით მითხრა და სიმღერები მაღალ ხმაზე ჩართო. ყველააზე მაგარი ძმები მყავს მე, სამნი არიან ყველაზე უფროსი დამიანეა, კახი რა რეზი ტყუპები არიან, მე კი ყველაზე პატარა ვარ. ნანატრი გოგო ვარ. ყველა მათამამებს, მაგრამ სიმკაცრეც არ მაკლია, ხან ერთი ძმა ხან მეორე, ხან კი მესამე. –დე მოვედი– ხმამაღლა დავიძახე და პირდაპი სამზარეულოში შევედი, გემრიელობებს ამზადებდა, იცოდა რომ მშიერი მოვიდოდი. –აბა როგორი იყო პირველი დღე? მოგეწონე სკოლა? –ყველაზე მაგარი დამრიგებელი მყავს, მანდატურს ეჩალიჩება და კლასშიც კი შეათრია ჰორმონები უთუხთუხებდა– სიცილით ვუთხარი და შემწვარ კატლეტს დავწვდი. –ნუ იცი ასეთი ლაპარაკი ნაკო რამდენჯერ გითხარი, შენმა ძმებმა რომ გაგიგონ. –კარგი რა– ხითხითით მივეჭერი და ლოყაზე ძლიერად ვაკოცე –ბავშვები ჭორიკანები არიან, მაგრამ არ არიან ცუდები, მარიამს დავუმეგობრდი. –ძალიან კარგი, დაპატიჟე ჩვენთან, შენ მეგობარს ხომ უნდა ვიცნობდე. –კარგი დედა, ახლა უნდა წავიდე ფიზიკა მაქვს სასწავლი მასწავლებელთან უნდა წავიდე. –არ შეჭამ? –ჯერ გააკეტე და მერე შევჭამ, ხო იცი კატლეტებზე უარს არასდროს ვამბობ. –ერთი მანახა ის საჭმელი რაზეც შენ უარს ამბობ– მამაჩემი შემოვიდა სამზარეულოში და თავზე მაკოცა– როგორი დღე გქონდა? –ცოტა დამღლელი, სულ ცოტა.– ტუჩებ ამობრუნებულმა ვუთხარი, ლოყაზე ვაკოცე და ჩემი ოთახისკენ წავედი. ........ –დე რომელი მომაკითხავს? აქედან მარტო წამომსვლელი არ ვარ, ეს ფეხსაცმელი ფეხს მტკენს– ბუზღუნი დავიწყე მაშინვე უპასუხა თუ არა დედაჩემმა. –კახის და რაზის არ ცალია, დამიანი ძალიან დაღლილია და ძინავს, მამაშენიც არაა, ტაქსით წამოდი ფული ხომ გაქვს? –კარგი ხო. გაბრაზებული ფეხით დავუყევი გზას, ტაქსის გაჩერებასაც ვაპირებდი, მაგრამ ფეხით გავლა ვარჩიე, საშინლად კი მტკიოდა ფეხი მაგრამ გასერინებაც მინდოდა. ფიზიკის გაკვეთილი ძალიან დამღლრლი იყო, დღეს დიდხანს გაგვიგრძელდა თითქმის ორსაათნახევარი ვიჯექით, ეს კი კატასტროფაა, ბოლოს დაღლილი მხოლოდ ასოებს ვარჩევდი და ვეღარ ვაზროვნებდი. –ახხ– დავიბუზღუნე და იქვე ცივ ბეტონს მივეყრდენი ფეხების დასვენების მიზნით, ვიცი სახლში რომ მივალ წყლულები მექნება და ხვალაც ვერ ჩავიცმევ წესიერად ფეხსაცმელს. –ვა ნაკოო– სიცილით მომესმა ბიჭის ხმა, მაღლა ახედვისას კი ნიკა დავინახე, მის უკან კი ჩვენი რამოდნიმე კლასელს და იაკობს მოვკარი თვალი. –ვა ნიკოლოზ –აქ რას აკეთებ? –ფიზიკიდან მოვდივარ გასეირნება მინდოდა, მაგრამ ფეხები დამეღალა, თქვენ რას აკეთებთ აქ? –თითქმის იგივეს, უბრალოდ ერთი განსხვავებაა ნიკა ნაშას უნდა შეხვდეს ჩვენ კი ვაცილებთ– სიცილით მითხრა ჩვენმა ერთაერთმა თანაკლასელმა. –ოუ ნიკოლოზ– სიცილით გავკარი ხელი მხარზე. გაბრაზებული სახით უყურებდა ერთს, მის მზერას თვალი გავაყოლე, მაგრამ სანამ დაკვირვების ობიექტამდე მივიდოდი, მანამ მოვკარი თვალი იაკობს, ერთერთს ეყრდნობოდა და სულაც არ მაქცევდა ყურადღებას. და მე ნაკო წერეთელი ვამბობდი ამას... მე ხომ ყურადღება არ მიყვარს? ან რატო უნდა მომაქციოს ყურადღება? არა! უნდა მომაქციოს... –ნაშა არაა, გოგოა რომელიც მომწონს, ისინი კი ცუდად ლაყბობენ და ვიცი აიდებენ ყბებში– ღიმილით გადმომხედა– ამ ღამით მარტო უნდა წახვიდე? –ხო სხვა გზა არ მაქვს ჩემს ძმებს არ ცალიათ, არც მამაჩემს, ტაქსით წასვლა არ მინდა, თან სეირნობა მინდა, მაგრამ მარტოც მეზარება. ნუ მოკლედ რა, მეც ვერ ჩამოვყალიბდი რა მინდა– სიცილით ვთქვი. –გაკვეთილები გააკეთე მაინც? –დამცინავი ხმით მკითხა იაკობმა. –ძველ სკოლაში საკმაოდ წინ ვიყავით, ასე რომ გაკვეთილების სწავლა აღარ მომიწევს– გახარებულმა ტაში შემოვკარი– ტკბილად დავიძინებ და ტკბილად შევჭამ ბევრს. –გასუქდები. –pf– თვალები ავატრიალე– ეს გამხდარ გოგოებზე დახამებული ბიჭები არშემიძლიხართ –ვაიმეეე მოდის– უცებ გამაწყვეტინა სიტყვები ნიკამ, მის შემხედვარეს სიცილი ამიტყდა, ქალივით ანერვიულდა– შე*ემა როგორ გამოვიყურები. –ბაფთა გაკლია და ეგაა რა– დამცინავი ტონით უთხრა იაკობმა. –ნიკოლოზ სათვალე მოიხსენი, მაგ ყლორტამდე შეკრულ პერანგს ერთი ღილი გაუხსენი, თმები აიჩეჩე და ამოიტანიე შარვლიდან პერანგი. ნუ ილაპარაკებ წიგნებზე, გამოკითხე ნებისმიერი რამ, მაგრამ არაფერი უთხრა შენზე დააინტრიგე, მის ყველა ხუმრობაზე გაიცინე და ფრთხილად შეეხე ხოლმე გზაზე გადასვლისას წელზე ხელი მოხვიე, ქარი თუ დაუბერავს თმა გადაუწიე სახიდან, მაგრამ კოცნა არც გაბედო, მოკალი ცოტახანი სურვილით და კიდე ნუ მიაშტერდები თორემ დაიბნევა. დაიმახსოვრე?– ყველაფერი ისე სწრაფად მივაყარე მეც ძლივს გავიგე. –კი ყველაფერი გავიგე თითქმის– ჩემი მიცემულ რჩევებს ასრულდბდა, თმები უცებ აიჩეჩა, ღილიც გაიხსნა და შარვლიადანაც მოაიტანია– სათვალე? –გქონდეს, უფრო ჭკვიანის შეხედულებას ტოვებ. –ვტოვებ რა შუაშია? ვარ კიდევაც. –ეგრე იმასთან არ ქნა ქედმაღალი ეგონები და დაფრთხება. –კარგი ჰო, კარგი, წავედი მე და თქვენ– ბიჭებს მიუტრიალდა– ტ**კი დააყენეთ და უკან არ ამეკიდოთ, რომელიმემ კი ნაკო გააცილეთ სახლში. თვალი ნიკოლოზს გავაყოლე, როგორ მიუახლოვდა და როგორ გადაკოცნა, შემდეგ კი მანამ ვუყურებდი სანამ ჰორიზონტზე არ გაქრა. –ესეც ასე, იაკობი და ბექა დაგვრჩა დასაწყვილებელი და ეგაა რა. იაკობ ნაკო გააცილე, ჩვენ გავდივართ– უცებ მოტყდა ყველა და იაკობი დატოვეს. მის გაოცებულ სახეზე გულიანი სიცილი მომინდა. –თუ გეზარება წადი სახლში. –ბევრს ნუ ლაპარაკობ და წამოდი– წარბშეკრულმა მითხრა და იმის მაგივრად რომ დამლოდებოდა წინ გაიჭრა, სწრაფი ნაბიჯით მიიწევდა წინ, მე კი ვერც ვეწეოდი. ზურგიდან ვათვალიერებდი მის მხარბეჭს, მის სიარულის მანერას, რაზეც მეცინებოდა, გაბრაზებული სწრაფი ნაბიჯებით მიიწევდა წინ. –რაზე გაბრაზდი? –ვინ გითხრა რომ გაბრაზებული ვარ?– უცებ გაჩერდა და გამომხედა, მისმა წარბშეკრულმა სახემ ცოტათი დამაბნია, ჩემზე არაა გაბრაზებული მაგრამ არ მომწონს ასე რომ დადის წარბშეკრული. –არ ხარ? –არა– თავს აქნევს და ზღარბივით თმაზე ხელს ისმევს– შენი საქმე რაც არაა ნუ ჩაყოფ იქ ცხვირს და იარე. –ვაიმე მაგას სიარული კი არა სირბილი ქვია, რაც ამჟამად ჩემს ძალებს აღემატება, ნელა თუ ივლი მეც ნელა ვივლი, სიბრილის თავი არ მაქვს– მობეზრებულმა ამოვილაპარაკე– შეგიძლია დაიჭირო– ჩემი ჩანთა მხარზე გადავკიდე და გზა კოჭლობით გავაგრძელე. –ჩემი რაც არაა იმას არ ვეხები– უცებ მითხრა და ჩანთა მხარზე მძიმედ გადამკიდა. –ფრთხილად ველურო. –გოგოებს ასეთი ველური ბიჭები არ მოგწონთ? –ველურსაც გააჩნია სად და როდის– თვალის ჩაკვრით ვუთხარი. დავინახე თავი როგორ ჩახარა და როგორ გაიღიმა. ვაიმეე არ შეიძლება ჩემთვის ასეთი რაღაცეების ყურება, ბავშვი ვარ ჩემი გული ვერ გაუძლებს. გონებაში უკვე დრამაც კი დავდგი, მგონი მასულელებს ეს ბიჭი, როგორ შეუძლია ამდენი? ისევ წარბშეკრული რომ იყოს სუნთქვაც კი გამიჭირდებოდა მის გვერდით, მაგრამ როცა იღიმის მიჭირს კი არა არც მახსოვს რა უნდა ვქნა. –აი ჩემი სახლიც – ჩემი სახლის წინ სიცილით გავჩერდი, შემდეგ კი მისკენ მივბრუნდი, წარშერული მიყურებდა. –კახი წერეთელის და ხარ? –კი კაჰუნაა ჩემი ძმაა– სიცილით ვუთხარი– საიდან იცნობ? –ერთ გუნდში ვმღეროდით ერთიპერიოდი, მერე სიმღერას თავი დავანებე– ნაღვლიანად ჩაილაპარაკა– შესანიშნავად მღერის შენი ძმა. –ხო პატარაობაში ხშირად მიმღეროდა ხოლმე ძილიწინ, ძალიან თბილი ხმა აქვს ჩემს კაჰუნას.გეპატიჟები ჩემთან, კახის გაუხარდება შენი ნახვა.–საუბრის გახანგრძლივების მიზნით სახლში შეპატიჟება მოვიფიქრე, ძალიან კარგი თუ კაჰუნა მას იცნობს, პრობლემები ნაკლებად შემექმნება. –არა მადლობა, ჩემი სახლში წასვლის დროა, ისევე როგორც შენი. ალბათ გელოდებიან უკვე.– იმდენად თბილი მომეჩვენა მისი ხმა დავეჭვდი იაკობი იყო თუ არა. ეჭვის თვალით გავხედე.– ნახვამდის– ჩემსკენ გადმოხრილმა ლოყაზე ნაზად შემახო მისი ტუჩები, მე რომ უკვე ასე ძალიან მიყვარდა. –ნახვამდის იაკობ –პირველად დამიძახე სახელი... ვფიქრობ მომწონს– თვალებმოჭუტულმა გამომხედა, ისევ მომაკვდინებლად გაიცინა და ზურგი მაქცია. ***** გამოცდები დასრულდა და დაგიბრუნდით ახალი ისტორიით...  იმედი მაქვს ისიამოვნებთ 
|
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
