მესაკუთრე ჩოფლიანი!
–აბა ჩემო ძმებო რომელი გამიყვანთ სკოლაში? თუ ვუთხრა ჩემ რომელიმე საყვარელს და იმათმა მომაკითხონ?
–დედა ნაკოს ცემა უნდა და ითხოვს– ხმამაღლა დაიყვირა დამიანემ. როგორც ყოველთვის ჩემ ასეთ სიტყვებზე ბრაზობს, მეც ხომ ყოველთვის მის გასაბრაზებლად ვამბობ, ბოლო დროს უფრო ხშირად რადგან ყურადღებას საერთოდ აღარ მაქცევს და აღარ მეფერება.
–ცემა შენ გინდა– გაბრაზებულმა შევუღრინე და ტყუპებს გადავხედე– აბა მართლა რომელიმე წამიყვანთ თუ ვუთხრათქო ჩემს საყვარელს?
–არ გვცალია, უნიში ლექციები გვაქვს ჩვენ
–ასე არა? ხმა არ გამცეთ არცერთმა– ჩანთას ხელი დავავლე და სახლიდან სიტყვის უთქმელად გამოვედი, როგორ ვერ ვიტან მათგან უყურადღებობას, აუტანლები არიან ასეთ დროს.
სკოლის გზას კოჭლობით დავადექი, გუშინდელი ჩემი ვაჟკაცოების გამო ფეხზე მართლაც მქონდა წყლულები, ახლა კი როგორ მაცვია ეს კედები ძალიან მიკვირს, მაგრამ ფეხები რომ მტკივა ფაქტია.
იქვე სკამზე ჩამოვჯექი, ყურსასმენები მოვირგე და სიმღერაც ჩავრთე (Zedd ft Kesha - True Colors). სიმღერების ფონზე სეირნობას არაფერი ჯობია, მაგრამ თუ არ ვიჩქარე დავაგვიანებ სკოლაში, მაგრამ ფეხი ისე მტკივა გარანტირებული მაქვს დაგვიანება. ასე რომ არ ვიჩქარებ.
ზარიც დაირეკოებოდა უკვე, მე კიდე ძალიან ვაგვიანებ. არაუშავს ვიტყვი რომ მასწავლებელს საქმე ქონდა და ამიტომ დავაგვიანე. ყოჩაღ ნაკო.
კმაყოფილი ღიმილით მივბაჯბაჯებდი გზაზე, უკვე სკოლის მოსახვევში ვიყავი ერთ–ერთ სადარბაზოში ჩემ კლასელ ბიჭებს რომ მოვკარი თვალი, ეწეოდნენ.
როგორ ვერ ვიტან ასეთ საქციელს. არ მიყვარს მწეველი ბიჭები. ბედნიერებაა, რომ ჩემ ოჯახში არავინ ეწევა, დამიანე ვერ იტანს სიგარეტის სუნს ხველება უტყდება და ცუდად ხდება ხოლმე, ჩემი ტყუპები მაგრად ისჯებოდნენ თუ დამიანე გაიგებდა სიგარეტზე, სუნზეც კი ხვდებოდა, ჩემი რეზი და კაჰუნა თავს ვერ იხსნისდნენ ხოლმე, შემდეგ მკაცრი კონტროლი დაიწყო დამიანემ მათი და სულ გადაეჩვივნენ.
ვიფიქრე სიტუაციიდან თავი დავიხსნი და ისე შევალ სკოლაში, რომ ისინი ვერ დამინახავენთქო, მაგრამ როცა გავლას ვაპირებდი სწორედ მაშინ გავიგე ნიკას ხმა, მთელი კლასის ბიჭები ჩემკენ მოდიოდნენ, აღარავის ეჭირა ხელში სიგარეტი. მხოლოდ იაკობი არ ჩანდა, მაგრამ ბოლოს მასაც მოვკარი თვალი სულ ბოლო მოდიოდა, ალბათ ვერ მოასწრო ბოლომდე მოწევა და ჩამორჩა ბიჭებს.
–ნიკოლოზ როგორ ჩაიარა შენმა პაემანმა?– ინტერესით ვკითხე.
–გამარჯობა მაინც გეთქვა, სად დაკარგეთ ეს ზრდილობა ამ ახალგაზრდებმა– პირშეხსნილ ნიკოლოზს სიტყვის თქმა დაასწრო იაკობმა, ირონიული მზერით გადავხედე მას, მაგრამ არაფერი მითქვამს.
–შ ე ს ა ნ ი შ ნ ა ვ ა დ– სიტყვა დამარცვლა– ზუსტად ისე ვაკეთებდი როგორც შენ მითხარი, არაფერი მითქვამს ჩემზე, მის ყველა ხუმრობაზე ვიცინოდი და ყველაფერი გამოვკითხე.
–დაიმახსოვრე მაინც? გამოგადგება მერე– ხელი გადამხვია და ასე წავედით სკოლისკენ.
–კი ყველაფერი მახსოვს, რაც მოსწონს და რაც უყვარს, ისინიც გავიგე რასაც ვერ იტანს.
–დარწმუნებული ვარ სიგარეტიც არ ეყვარება
–მართალი ხარ, მაგრამ თავს ჯერ ვერ ვანებებ.– დანანებით ჩაილაპარაკა და თავი გააქნია.
–მე მჯერა შენი– ღიმილით გავამხნევე და სკოლის შესასვლელი კიბეები ავირბინე, ფეხის ტკივილი არ შევიმჩნიე და სკოლაში პირველი შევვარდი. შიგნით შესვლისას კარებთან ავიწურეთ ყველა. დირექტორი იდგა და ავისმომასწავლებლი მზერით გვიყურებდა.
–შეგიძლიათ მითხრათ რატომ დაიგვიანეთ ასე?– მისი ხმა ექოსავით დატრიალდა დიდ ჰოლში, შეშინებულმა ბიჭებს გადავხედე, სახეზე არანაირი რეაქცია არ ქონდათ, როგორც ჩანს არ ეშინიათ.
–რავიცი აბა, მე დამეძინა, ნიკამ მარშუტკას ვერ მოუსწრო,გიორგი შორს ცხოვრობს და ასე, რავიცი თუ გინდა ყველას ჩამოგითვლი მაგრამ არამგონია გაინტერესებდეს– ირონიულად ჩაიცინა იაკობმა და ერთი ნაბიჯით წინ წავიდა.
დირექტორს ახლა დავაკვირდი სწორედ ისეთივე იყო როგორც იაკობი. მისნაირად ქონდა თმები ზღარბივით , თხელი და ვარდისფერი ტუჩები, თითქოს იაკობის ვერსია იყო 40–50 წლის ასაკში.
–იაკობ ისწავლე როგორ უნდა ელაპარაკო უფროსებს– გაუბრაზდა მამაკაცი, მივხვდი რომ აქ მხოლოდ მოსწავლე–მასწავლებლის ურთიერთობა არ იყო. ვფიქორბ ან იაკობის მამაა ან ბიძა, მაგრამ რატომაა ასე უხეშად მის მიმართ განწყობილი?
–ლევან შენ მოქცევას ნუ მასწავლი საზოგადოებაში და ნუ ითხოვ პატივისცემას ჩემგან, როდესაც ამას არ იმსახურებ– გაცეცხლებული უცებ წამოენთო და ლამის ყვირილით მიმართა კაცს, მისი ხმა ჰოლში რამოდნიმეჯერ დატრიალდა, რაც სიტუაციას შემზარავ სახეს სძენდა.
–კლასში დაბრუნდით– უცებ განაცხადა, იაკობს ზურგი აქცია და ჰოლიდან უცებ გაუჩინარდა დირექტორი.
არავინ იძვროდა და არც არავინ იღებდა ხმას, შეშინებული ვიდექი ბიჭებს შორის და იაკობის ზურგს შევყურებდი, ველოდი როდის იტყოდა რამეს.
–წავიდეთ კლასში რაღაც ვუცდით– მხიარულად ჩაილაპრაკა ნიკამ, მკლავზე ხელი მომხვია და წინ გამიძღვა, ყველა გამოგვყვა იაკობის გარდა.
არც მთელიდღის მანძილზე გამოჩენილა, არავისთვის არაფერი მიკითხავს, გაკვეთილებმა ისე ჩაიარა რომ ბიჭებსაც არ გაუხსენებიათ დილით მომხდარი ინციდენტი, იაკობის სახელსაც არ ახსენებდნენ.
ბოლო გაკვეთილი დასრულდა თუ არა ბიჭები მაშინვე გაცვივდნენ გარეთ, ძნელი მისახვედრი არ იყო რომ იაკობთან წავიდნენ.
–რა მოუვიდა ამათ?– დაინტერესებულმა მკითხა მარიამმა. კიბეებზე ერთად დავეშვით.
–რავიცი მე– მხრები ავიჩეჩე– არ გინდა დღეს ჩემთან წამოხვიდე? დედაჩემს ჩემი პირველი მეგობრის გაცნობა უნდა
–როგორ თუ პირველი მეგობრის?– გაოცებულმა გადმომხედა.
–პირველი მეგობარი ხარ მართლა– სიცილით დავუდასტურე– არასდროს მყოლია მეგობარი, არც ბაღში და არც სკოლაში, მარტოსული ბავშვი ვარ
–არ მჯერა.
–ფაქტი სახეზეა, მართლა არავინ მყოლია– მხრები ავიჩეჩე– არ მხიბლავდნენ ჩემი კლასელები ფულებით გატუტუცებულები იყვნენ, მეც მქონდა მათსაცით ფული, მაგრამ პონტის გამო არავის ვეტენებოდი მათგან განსხვავებით, სწორედ ესაა მიზეზი ჩემი მარტოსულობის.
–და მეგობრის გარეშე როგორ იყავი ხოლმე?
–რავი არცარასდროს მიგვრძვნია მარტოოვა, ძმები მყავდა, საყვარელი დედა და მამა, მეტი არც არაფერი მინდოდა– მხრები ავიჩეჩე, სკოლის კარებში ძლივს გავიარეთ, ზოგი შემოდიოდა ზოგი გადიოდა, ამიტომ ერთი ალიაქოთი იყო.
–ხომ წამოხვალ? შეიძლება ჩემი ძმა დამხვდეს და ბარემ წაგვიყვანს
–წამოვალ, წამოვალ– სიცილით დამეთანხმა– დიდი სიკეთე იქნება ჩემი მხრიდან– სასაცილოდ დაიჯღანა და ხელი გადამხვია.
–ნუ იტყვი ისეთი– თბალები ავატრიალე– ჩემი ძმაც მოსულა– სიცილით წავედი მერსედესისკენ. მანქანის უკანა კარი მარიამს გავუღე, მე კი წინ დავსკუპდი.
–მარიამ გაიცანი ეს ჩემი ძმაა რეზი, რეზი ეს ჩემი მეგობარია.
–ჰა?– უცებ გადმომხედა რეზიმ, შემდეგ უკან მიტრიალდა და მარიამი აათვალიერა.– შენ მართლა ამის მეგობარი ხარ? აი ამის?– ხელი ჩემზე გამოიშვირა, მის რეაქციაზე გულიანად გამეცინა.
–კი მე მისი მეგობარი ვარ– დაუდასტურა მარიამმა.
–ვაა ვააა, ამას რას მოვესწარი– ჩემსკენ გადმოიხარა და შუბლზე მაკოცა– ჩემი ბარტყი აღარაა მარტო, იმედი მაქვს ახლა მაინც არ მოვუსმენ შენს ბუზღუნს– სასაცილოდ დაიჭყანა და მანქანა დაძრა. მხარში ისე ძლიერად გავარტყი ხელი რომ საჭის დამორჩილება გაუჭირდა.
–დამპალო– ჩავისისინე– და მე არც ვყოფილვარ მარტო, ჩემი საყვარლები არ დაგავიწყდეს, დღეს ერთ–ერთმა მათგანმა მიმიყვანა სკოლაში, თქვენნაირი უმადური არ არის არცერთი.
–ვინაა გოგო უმადური? ამის მერე ნახე კიდე თუ მოგაკითხო ხოლმე– გაბრაზდა რეზი და წარბები შეკრა, მისმა შემხედვარემ ხითხითი დავიწყე, პატარა ბავშვივით იბუტება.
–კაი ხო შენ არ ხარ უმადური, ის ორნი არიან, შენ არა– აფერისტობა დავუწყე, რამაც ნამდვილად გაჭრა, ღიმილით გადმომხედა. შემდეგ კი სიმღერა ჩარო ხმამაღლა (Ellie Goulding - Love Me Like You Do) გიჟივით ავყევი სიმღერას, მალე მარიამიც ავიყოლიე და ჩემი უმეტესწილად მშვიდი ძმაც. მთელი ემოციით ავყევი სიმღერას, ცეკვაც კი დავიწყე, ვგიჟდები ამ სიმღერაზე.
–გოგო ნუ გაუტიე– გამიბრაზდა რეზი და სიმღერა სწრაფად გამორთო, აღარ გამიპროტესტებია რადგან უკვე სახლთან ახლოს ვიყავით.
–მარიამ დღეს საღამომდე რჩები ხო იცი?– სარკიდან გავხედე მარიამს.
–ბედი შენი რომ ბიოლოგიამ გაკვეთილი გადამიტანა– სიცილით მითხრა.
–კარგი ახლა შევიდეთ სახლში, დედაჩემს გაგაცნობ და კიდევ ორ ძმას თუ სახლში იყვნენ.–მანქანიდან გადმოულს ხელკავი გავუყარე და სახლისკენ წავედით.
–კეთილი იყოს ჩემი ფეხი თქვენს ოჯახში
–წამო წამო, თავი ისე იგრძენი როგორც საკუთარ სახლში– პირდაპირ სამზარეულოსკენ წავიყვანე, ვიცოდი დედა იქ ინებოდა– დეეე ნახე ვინ მოვიყვანე– სიცილით გავძახე მანამ სანამ სამზარეულოში შევიდოდი.
–ეს მარიამია ალბათ არა?
–დიახ მარიამი გახლავართ.
–მარიამ ეს დედაჩემია მილა, დე ეს მარიამია, როგორც მიხვდი. იცი არ ჯერა რომ ჩემი პირველი მეგობარია.
–ეჰ შვილო მართლაც ასეა, ძალიან მიხარია შენი გაცნობა.
–მაინც ვერ ვიჯერებ და რა ვქნა? კიდე ბევრია ნეტა შენნაირი?– სიცილით გადმომხედა. ჰმ, ახლა დავაკვირდი როგორ უხდება მარიამს სიცილი, ორივე ლოყა სასაცილოდ ეკეცება, თვალები კი ეჭუტება.
–რა საყავრელი ხარ გოგო რო იცინი.
–მადლობა– უცებ შეიფერა და გაწითლდა, მის საქციელზე გულიანად გამეცინა და სიცილს კიდევ დიდხანს გავაგრძელებდი რომ არა თავში წამორტყმა, უცებ დავხერიუზულდი და ჩემზე ერთი თავით მაღალ რეზის ავხედე.
–რა გაროხროცებს გოგო?– შემომიღრინა და ჩემს წინ მდგომ მარიამს გახედა– დაგიგულა ახლოს და დაგცინის უკვე ხო?
–ოო შეგვეშვით, დე საჭმელს რომ გაამზადებ დაგვიძახე გვშია. წამო მარიამ შენ, ჩემ ოთახს გაჩვენებ
–კარგი– უკან გამომწყვა მორჩილი ბავშვივით, მარიამს დედაჩემის კულინარიულ შედევრებზე რაღაცეებს ვუყვებოდი, როდესაც მივხვდი რომ აღარ მომყვებოდა, უცებ მივტრიალდი მისკენ– მარიამ მისმენ?
მისი სახის გამომეტყველება არ შეცვლილა, მის მზერას თვალი გავაყოლე და ჩემი კაჰუნა შემრჩა კიბის თავში. ჰმმ... უცებ გონებაში ბოროტულმა აზრმა გამირბინა. მარიამმა ჯერ არ იცის ჩემი ტყუპი ძმების შესახებ, აქედან გამომდინარე ჩემი კაჰუნა რეზი გონია. ჰმმ, უცებ კაჰუნას თვალი ჩავუკარი.
–მარიამ რას მიაშტერდი რეზის?– სიცილით ვკითხე.
–რეზი ის წეღან... იქ... აქ რა უნდა? იქ არ იყო წეღან?–დაბნეულმა ამოიბურტყუნა, სახეზე აწითლებული იყო, თვალებს კი სასაცილოდ აცეცებდა აქეთ–იქით.
–იქ სად ვიყავი მარიამ?– სიცილით კითხა კაჰუნამაც და კიბეებზე დაეშვა, მარიამს ხელი გადახვია დაცხვირზე თითი დაჰკრა– თუ გაგბრაზა მითხარი და მე მივხედავ ამას– სიცილით ანიშნა ჩემზე და არხეინად დაეშვა კიბეებზე, ისე თითქოს არაფერი მომხდარა.
–მარიამ რას მიაშტერდი რეზის? ხო არ მოგწონს?– თვალები სასაცილოდ ავუთამაშე.
–რა?... არა– თავი გააქნია უცებ, მის საქციელზე ჩუმად ჩავიხითხითე– წავიდეთ შენს ოთახში, რაღაც უცდი, დავიღალე ამდნი დგომით
–როგორც თქვენ იტყვით მადმუაზელ.
.............
–ჩემი წასვლის დროა, ნამდვილად კარგია შენთან ერთად დროის გატარება, მაგრამ უნდა წავიდე– ქურთუკი მოიცვა და ჩანთაც მხარზე გადაიკიდა.
ჰოლში ხელკავგაყრილები გავედით, სწორედ ამ დროს გამოიარა რეზიმაც, ღიმილზე მივხვდი რომ კაჰუნას უკვე მოეყოლა ჩემი გეგმის შესახებ, ჩვენთან მოვიდა და მარიამს კარგი მეგობარივით დაემშვიდობა, ძლიერად გადაეცვია და ლოყაზე აკოცა.
–ხშირად გამოგვიარე ხოლმე მარიამ.
–კარგი– ისევ ისე დაბნეულმა ჩაილაპარაკა– ნაკო ძალიან საყვარელი ძმა გყავს.
–რომელი?
–ჰა?– გაკვირვებულმა გამომხედა.
ჯანდაბა.
–უი სულ დამავიწყდა მხოლოდ ერთ ძმას რომ იცნობ ჩემსას, მეორესაც გაგაცნობ მერე როცა სახლში იქნებიან– შეცდომა უცებ გამოვასწორე და ღიმილი ავიკარი სახეზე, კიბეებზე ჩასვლისას ქვემოთ კაჰუნა დაგხვდა, მარიამს სახიდან ფერები გადაუვიდა, გაოცებულმა ჯერ მაღლა აიხედა, მერე კახის შეხედა და მერე მე გამომხედა.
–ნაკო
–ჰო– ხითხითით ვუთხარი.
–კი მაგრამ წეღან იქ... იქ არ იყო?
–ვინ იყო მარიამ იქ? რა დაბნეული ლაპარაკობ ისე თითქოს მოჩვენებებს ხედავდე, რაიყო?
-არ...არაფერი– თავი დახარა და კიბეებიც ჩაირბინა, მეც უკან მივყევი. კაჰუნამ მარიამს ხელი გადახვია და ასე წაიყვანა სამზარეულოსკენ, დედაჩემს დაემშვიდობა, შემდეგ კი ისევ ჩემთან დაბრუნდა.
–რეზის დავუძახებ და წაგიყვანს.
–არა არ გინდა, დაჩი გამომივლის და გავისერინებ.– ლოყაზე მაკოცა, უკვე კარიდან გადიოდა, მკლავზე ხელი რომ გამოვდე და გავაჩერე.
–მოიცა... რეზიიიიი– ხმამაღლა დავიყვირე, კახიც და რეზიც ერთდროულად გამოვარდნენ კახი სამზარეულოდან, რეზი კი კიბეებზე დაეშვა.
–რა იყო ნაკო?– ორივემ ერთდოულად მკითხა.
–ვაიმე– ერთი შეჰკივლა მარიამმა და ჩემს კლავებში ჩაეცვენა. სიცილის საშუალებაც არ მქონდა, მარიამი ძლიერად დავიჭირე.
–მარიამ– სახეზე ხელი შემოვატყი– მარიი. გამოფხიზლდი გოგო– კიდევ ერთხელ დავარტყი– ერთ–ერთმა ნიშადურის სპირტი მოიტანეთ, მეორემ მარიამი აიყვანეთ.
უცებ გავეცი ბრძანება, კაჰუნა მარიამისკენ წამოვიდა და ხელში აიყვანა, რეზი კი ნიშადურის მოსატანად გაიქცა, მისაღბში შესვლისას დედაჩემმა ერთი შეჰკივლა და ჩვენ მოგვარდა რა უქენით ბავშვსო. სიცილი მინდოდა, მაგრამ სიტუაცია არ იყო ისეთი რომ გამეცინა, ამიტომ თავი შევიკავე.
რეზის დაფეთებულმა გამოვტაცე ნიშადური ხელიდან და მარიამთან ჩავიმუხლე. ფლაკონის გახსინსას სუნმა მეც კი შემაწუხა, მარიამი შემეცოდა ამით გამოსაფხიზლებლად, ისეთი მყრალი სუნი აქვს.
–რაღაც უცდი გოგო– შემომიღრინა კაჰუუნამ, მეც ნიშადურის ფლაკონი მარიამის ცხვირს მივუხალოვე, ნელნელა გამოფხიზლება დაიწყო, თველები გახელისას ისევ ისეთი რეაქცია ქონდა.
–ვაიმეე– შეჰკივლა კიდევ ერთხელ
–მოიცა გული არ წაგვიდეს, ეს რეზის ტყუპისცალია კახია– ცუებ მივაყარე და თავი ავაწევინე– არ გეჩვენება ორნი არიან, ისევ გული არ წაგივიდეს გეხვეწები რა.
–როგორ ხარ მარიამ?
–უკეთ ვარ მგონი– დაბნეულმა ამოილაპარაკა, ისევ გაწითლდა.
და ახლა მართლა ვერ შევიკავე სიცილი და გულიანად ავხარხარდი, იატაკზე მოვჯექი და ისე ვიცინოდი, ყველა მე მიყურებდა.
–აუ მარიამ შენი სახე რომ გენახა– სიცილის დროს ძლივს წარმოვთქვი, ისევ ისე ხმამაღლა ავხარხარდი. სიცილში მალე ჩემი ძმებიც ამყვნენ, შემდეგ კი მარიამსაც გაეცინა, ასე ერთხმად ვიცინოდით ოთხივე.– აუ მართლა რა სასცილო იყავი იცი?
–აბა რა გეგონა? ჯერ ერთი დაბლა მხვდება, მეორე მაღლა, რომელსაც სხვა ზედა აცვია, შენ კიდე ამბობ რომ რეზია, პირველად ყურადღება არ მივაქციე და მეორედაც რომ იგივე მოხვდა დავეჭვდი, ისიც კი ვიფიქრე გავგიჟდითქო, მერე ორივე ერთად რომ გამოვიდა, მელანდებათქო გავიფიქრე და გულიწამივიდა.
–კარგი ახლა დამშვიდდი, სიმართლე იცი იმედი მაქვს კიდევ არ წაგივა გული, თორე მე ვეღარ მოაგასულიერებ.– სიცილით ვუთხარი.
–აქეთ არ გახდე მოსასულიერბელი– თავზე ხელი წამომარტყა კაჰუნამ და სავარძელში დაეხეთქა.
–შენ მაგაზე არ იდარდო, მივხედავ როგორმე ჩემთავს– ენა გამოვუყავი– მარიამ შეგიძლია დარჩე ჩემთან.
–დავრჩებოდი, მაგრამ დედა დღეს მარტოა სახლში, ახლა დაჩი გამომივლის და წავალთ ერთად.
–დაჩი ვინაა?– მის გვერდით ჩამოვჯექი დივანზე და წარბაწევით შევხედე– შეყავრბეული გყავს და არ ვიცი?
–დეიდაშვილია ჩემი, ჩვენს კლასში სწავლობს.
–ისე მეუბნები მაგას თითქოს ყველას ვიცნობდე.
–ხო ისე არც გეცოდინება, არც გუშინ და არც დღეს არ ყოფ... უკვე მირეკავს, ალბათ მოსულია– ფეხზე წამოდგა, მასთან ერთად მეც წამოვდექი.
–მარიამ შვილო გამოგვიარე ხოლმე– თბილად დაემშვიდობა დედაჩემი.
–რათქმაუნდა მილა დეიდა. ნახვამდის– ხმამაღლა დაიძახა ტყუპებსაც რომ გაეგოთ.
–კარგად მარიამ– ერთხმად გამოსძახეს ორივემ. ძალიან მიყვარს როდესაც ესეთი დამთხვეულად ლაპარაკობენ ხოლმე. ჯერ ერთმანეთს უბღვერენ და მერე ეცინებათ ხოლმე... ჩემი შტერი ძმები.
დაინტერესებული ბავშვივით მარიამი ჭიშკრამდე მივაცილე, რატომღაც გული სასიამოვნოდ მიფრიალებდა, გარეთ გახედვისას ბიჭების მთელი ბანდა დავინახე. ყველა ჩვენი კლასელი ბიჭი იყო, მათშორის ნიკოლოზიც და იაკობიც.
მისი მომღიმარი სახის დანახვისას მეც გამეღიმა, გაბადრული სახით გავედი გარეთ და ბიჭებს მივესალმე.
–გისწავლია გამარჯობის თქმა– ისევ ეს ირონიული ტონი
-pf მომაშორეთ ეს აქედან– ხელის აქნევით ვთქვი– მარიამ სახლში რომ მიხვალ მომწერე, არ დაგავიწყდეს იცოდე.
–კარგი ჰო მიდი შედი სახლსი არ გაცივდე მარტო მაიკით, რომ დგახარ.
–ნუ დადრობ მარიამ, არ გავცივდები, მერე არც მოჩვენებები დამეწყება და არც გული წამივა.– ხითხითით ვუთხარი და სანამ ხელს მომარტყავდა მანამდე შევქანი ჭიშკარში.
–ნახვამდის ყველას და ნახვამდის იაკობ– ხმამაღლა დავიძახე– ესეც ჩემი ზრდილობა– კიბეები ხითხითით ავირბინე. სახლში შესვლისას გულზე ხელი მივიბჯინე, ზედმეტად ძლიერად ძგერდა.
დაღლას მივაწერდი, მაგრამ დღეს ისეთი არააფერი გამიკეთებია, ჩემი გული ასე უცნაურად არ ძგერს ხოლმე, მე კი ეს არ მომწონს.

**********
იმედი მაქვს ისიამოვნებთ, ვეცდები შეცდომები გამოვასწორო :X