პირველ რიგში, მინდა ბოდიში მოგიხადოთ, რომ აქამდე არაფერი დამიდია. შემდეგ კი, იმედია მოგეწონებათ ახალი თავი.

ჩემი იდეა, თავში კარგად დავალაგე და დავიწყე მოყოლა.

- ესეიგი, ლუკა, ჩვენთან ერთად წამოდი ხევსურეთში. ვითომ, მე ჩამომაკითხე. სინამდვილეში კი, ლიკას გამო ჩამოდი. ლუკა დაფიქრდა. ოდნავ ნაღვლიანი თვალებით მიყურებდა. ისეთი საყვარელი ოყო იმ წამს, მინდოდა ჩავხუტებულიყავი და აღარ გამეშვა. მაინც დური იბსტიქტი სხვაა რა. დიდხნიანი ყოყმანის შემდეგ, ძლივს, ჩემმა ძმამ ხმა ამოიღო.
- ყოჩაღ ნია კარგი აზრია. რაა? გავიფიქრე,ყოჩაღ ნიაო და მეტი არაფერი? მარტო ყოჩაღ ნიას ღირსი ვიყავი?? და უცებ ჩახუტება გადამინდა.
- ბატონო ლუკა. ვუთხარი. ამ ყველაფრია თქმას ჩემთვის როდის აპირებდი? ანდირია, რომ არა, ალბათ არასოდეს მეტყოდი.
- ბოდოში ნია. თავი მოისაწყლა. ოდესმე გეტყოდი
- არ მაქვს შენი თავი. პირდაპირ ვუთხარი და ჩემს ოთახში ავედი. ბიჭები მისაღებში დავტოვე.
- ლუკა, რაღაც მინდა, რომ გითხრა. ანდრიამ უთხრა ლუკას. ჩემი ოთახის კარი კი გამოვკეტე, მაგრამ ბუნდოვნად მესმოდა მათი ლაპარაკი. ნეტა რა უნდა უთხრას? გაკვირვებული ვუსმენდი. იცი, შენი და მომწონს. არ მინდა გაურკვევლობაში ვიყოთ და პირდაპირ გეუბნები. პირველივე დანახვისთანავე მომეწონა. რაღაც განსაკუთრებულია. გაგიმართლა ასეთი და, რომ გყავს. რააააა?? მომესმა? ანუ ანდრიას მოვწონვარ? არ არსებობს. არადა რა სიმპათიურია, ღმერთო. ძალიან კარგი. უნდა ვაწვალო. ცოტა დაიტანჯოს. ვარდი უეკლოდ ვის მოუკრეფია. ახლა მე რა ვქენი, თავი ვარდს შევადარე? არაა, ისევ აბიტურიენტობა გამახსენდა. შედარება, გაპიროვნება, მეტაფორა, ეპითეტი. აღარ მინდა. ძლივს ჩავაბარე და თანაც კარგო ქულებით. კარგი იყო აბიტურიენტობა. ეიი, გამოფხიზლდი ნია, თავს შემოვუძახე. გეგმა გვაქვს დასასახი, თუ როგორ ვაწვალოთ ანდრია. უცებ, ფიქრებიდან, კარზე კაკუნმა გამომიყვანა.
- მობრძანდით. დედა რა ოფიციალური ვარ, ჩემთვის ჩავილაპარაკე.
ზღურბლზე ანდრია იდგა და შემოვლას ლამობდა.
- შეიძლება? მორიდებით მკითხა. დედა, რა მორიდებულია ეს ბიჭი. ასეც არ შეიძლება.
- კი ანდრია მოდი. თმა გავისწორე და თავით დავუქნიე, რომ შემოსულიყო. აბა, რამ შეგაწუხა? ვკითხე, სიცილნარევი ხმით
-მინდა, შენი ძმის გამო ბოდიში გადაგიხადო.
- კარგი რა, შენ რატო უნდა მომიბოდიშო. არაფერი ისეთი არც გავბრაზებულვარ. მოიცადე? შენ გეგონა რო გავბრაზდი?
- კი, ეგრე მეგონა.
- არა, არ გავბრაზდი. ოდნავ.
- ჰოდა, ახლა მდგომარეობიდან, რომ გამოგიყვანო. წამოდი კინოში წავიდეთ.
- რაა? ახლა? დღეს? მართლა?. რა სისულელე კითხვებს ვიძახი. კარგი, ჩავიცმევ და წამოვალ.
- ნახევარი საათი გეყოფა? მკითხა მორიდებულად. ამან არ იცის მგონი. რომ მე 10 წუთში ვემზადები.
- არა, რა ნახევარი საათი. გადავიხარხარე, 10 წუთში მზად ვიქნები. იცოდე, მე, სხვა გოგოებს არ ვგავარ.
- კი, მივხვდი, პირველივე დანახვისას შეგატყვე ეგ.
- კარგი, ახლა დროა გახვიდე. დრო მიდის.
- კარგი გავდივარ. 10 წუთში გამოვალ.
ესეიგი, ისე უნდა ჩავიცვა, რომ ძალიან მოვეწონო. კარგო ბატონო ანდრია. გამოწვევა მიღებულია. ჩავიცვი, ტანზე მომდგარი ჯინსი, და თეთრი, წარწერებიანი, დეკოლტე ზედა. თეთრი კედებიც ამოვიცვი და თმა ავიწიე. ზემოდან, ჯინსის, ულამაზესი კურტკა მოვიცვი. და მზად ვარ. 3 წუთი დამრჩა. მოდი, მაროს დავურეკავ.
- ტაბიძის ქალო, იცი, დღეს მე და ანდრია კინოში მივდივართ.
- რააააა? ლამის გადმომიხტა ყურმილიდან
-დიახ, ქალბატონო. კარგი წავედი, მაგვიანდება. სახლში, რომ მოვალ დაგირეკავ.
- აუცილებლად. დეტალებს ველი.
მარიამთან ლაპარაკს მოვრჩი და ბიჭებთან გავედი. ანდრია, მზად ვარ მე.
- ანდრია, მომაშორე ეს და თუ გინდა ნუღარც დააბრუნებ. ლუკა, აშკარად იუმორის ხასიათზე იყო.
- კარგი, ნახვამდის. ვუთხარი ჩემს ძმას და ანდრიასთან მივედი. მგონი დროა წავიდეთ.
-კი. ნაცვამდის ლუკა. ლუკა გადსკოცნა პადრუჩკი (ამის ქართული სახელწოდება არ ვიცი. ბოდიშით) გამომიყარა და წავედით. ძლივს მივედით კინოთეატრში. ახლა ყველაზე საშინელი იწყებოდა, ფილმის არჩევა.
-აბა რომელ ფოლმზე შევიდეთ? მკითხა ბატონმა ანდრიამ.
- მოდი, საშინელებათა ჟანრი ავირჩიოთ. წყევლაზე შევიდეთ. ახალი ნაწილი, ძალიან მაინტერესებს. არადა ეს საშინელებათა ჟანრიბარ მიყვარს და რას ავიჩემე ვერ ვხვდები.
- კარგი შევიდეთ. ხო არ გეშინია.
- არა კაცო, რა მეშინია. არადა უკვე მეშინოდა.
- კარგი ბილეთებს ავიღებ.
- ოქეი. დაგელოდები.
ანდრიამ ბილეთები აიღო, პოპკორნიც და კოკა-კოლაც იყიდა. და შევედით ფილმზე. დაწყებიდად ეგრევე შემეშინდა და მთელი ფილმი, ლამის ვკანკალებდი. მაგრამ არ ვიმჩნევდი. ფილმი, რომ დამთავრდა, ჩემზე ბედნიერი მგონი იქ არავინ იყო. მაგრამ მაინც მეშინოდა.
- აბა, როგორი იყო? ანდრიამ მკითხა. მგონი ყველა ნაწილს ჯობდა.
- კი, კი, გეთანხმები. ძლივს ამოვიღე ხმა
- მგონი ვიღაცას შეეშინდაო.
- არა, არ შემშინებია. უცებ პრინციპებო აღვიდგინე.
- კარგი. მე სადღაც ვარ გასასველი და შენ წადი რა მარტო. მარტო? მარტო მიშვებს? ვერაა ეს. სახეზე ისეთი შიში დამეტყო. გაიცინა და მითხრა.
- შეგეშინდა ქალბატონო. გაგეხუმრე. რა მარტო, გაგიჟდი? მე მოგიყვანე და მე წაგიყვან. სახე გამებადრა. მინდოდა ჩავხუტებოდი, მაგრამ ოცნება, ოცნებად დარჩა.
- მადლობა. ვუთხარი მორიდებულად.
-აღიარე რომ შეგეშინდა.
- კარგი ჰო. შემეშინდა.
ჩავჯექით მანქანაში და წამიყვანა სახლში. ემოციებისგან გადაღლილს, იქვე ჩამეძინა