წვიმაში მივიკვლევ ზღვისკენ გზას... ცრემლები წვიმას ერევა, მე ვტირი მაგრამ ამას ვერავინ ვერ ამჩნევს... ვტირი და ამ ცრემლებს ვაყოლებ მთელს ჩემს სულს...ეს ის სიმწრით გადაყლაპული ცრემლებია, რომლებიც 11 წლის ასაკიდან საეროდ აღარ მოედინება ჩემს ღაწვებზე. 11 წლის ვიყავი, როცა ჩემი ცხორება ფერფლად იქცა ჩემს გულთან ერთად... დავკარგე, დავკარგე სამი ცხოვრების აზრი, ვისთვისაც ვარსებობდი, ვისითაც ვსულდგმულობდი და ვინც ჩემს ცხოვრებას ალამაზებდა... დაიფერფლა დედაჩემი, მამაჩემი და ჩემი ტყუპისცალი ძმა... ზუსტად 8 წლის წინ, 2008 წლის 19 ივნისს, ჩემი და ჩემი ძამიკოს დაბადების დღეზე რესტორნიდან სახლში ვბრუნდებოდით: დედაჩემი, მამაჩემი, ჩვენ-ტყუპები და ჩვენი ნათლია გიო. ეს დღე გუშინდელივით მახსოვს... მამიკო იჯდა საჭესთან გვერდით დედიკო ეჯდა, როგორც ყოველთვის ხელიხელჩაკიდებულები ისხდნენ, უკან კი ჩვენ სამი გადაერეული. უეცრად მამამ სწრაფი მოძრაობა გააკეთა და რაგაცას ააცილა მანქანა მაგრამ ამ დროს გვერდიდან შეგვეჯახა სატვირთო, მერე გავითიშე... მხოლოდ ის მახსოვს, რომ გიო მომათრევდა მანქანიდან, მერე ისევ მანქანისკენ გაიქცა მაგრამ უეცრად მანქანა აფეთქდა და... გიომ მხოლოდ ჩემი გადარჩენა მოასწრო...
ამ დღის გახსენებისას ყოველთვის თავიდან ვკვდები, როგორც იმ საბედისწერო დღეს. იმის შემდეგ ვეგარ ვტირი მადრამ დღედ განსაკუთრებული დღეა დღეს ჩვენი ოქროს დაბადების დღე უნდა ყოფილიყო, როგორ ვგეგმავდით მე და გუგა ამ დღეს, რომ იქნებოდა ეს დღე ჩვენს ცხოვრბაში განსაკუთრებული და გასაოცარი, დაუჯერებელი და წარმოუდგენლად კარგი... მაგრამ ყველაპერი პირიქით მოხდა...
ვდგავარ ბერეგის ბოლოში და ვყვირი, არა ეს ყვირილის გარდა ყველაფერს გავს. ამოუცნობი ხმა ამოვუშვი, რომლისაც მეც კი შემეშინდა. იმ დღის შემდეგ უამრავჯერ გამჩენია თვითმკვლელობის სურვილი, მაგრამ ჩემს ირგვლივ ყოველთვის ვიღაც იყო. ახლა კი სულ მართო ვარ, ახლა ვერავინ ვერ მხედავს და ვეღარავინ შემაჩერებს... ცაში ვიხედები, და ვამბობ: თქვენთან მოვდივარ... ერთი, ორი, სამი....................
თვალებს ნელნელა ვახელ ირგვლივ ყველაფერი თეთრია და მიხარია საწადელს მივაღწიე, მაგრამ არა ნუთუ იქაც აქვთ წამლები?! ოღონდ ეს არა! ოსევ საავადმყოფოს პალატაში ვწევარ რაგაც წრიპინა ნივთზე შეერთებული და წამლების სუნით ყარს აქაურობა... ღმერთმა ისევ არ შემიშვა მასთან... იმხელა სიმძიმეს აღარ ვგრძნობ როგორც მანამ სანამ ბერეგიდან გადმოვხტებოდი... თითქოს დავიცალე მაგრამ მხოლოს ნაწილობრივ, ალბათ იმ ცრემლების შედეგია. ვიცი, რომ თვითმკვლელობა დიდი ცოდვაა, მაგრამ მე მათთამ მინდა მათ გარეშე მარტოსული ვარ. დაკარგულ, გზააბნეულ ცხვარს ვგავარ რომელმაც სახლს ვერ მიაგნო... ისიც ვიცი, რომ ეგოისტი ვარ! გიორგიზე ჩემს ბიჭზე სულ არ ვიფიქრე და ისე ვარჩიე ჩემი ბედბიერება ვითობც არაფერი... ოხ ნეტავ რომელმა გადამარჩინა?! არადა ირგვლივ არავინ არ იყო! როგორ მინდა ახლა ის ვიგაცაც მივახრჩო და თავიც ჩამოვიხრჩო იმასთან ერთდ... ერთხელ ნორმალურად სიკვდილსაც ხომარ გაცდიან?! გავბრაზდი... გვაცოფდი... ნეტავ რომელმა ჭკუადმყოფელმა გადმოხტა ჩემი გულისთვის წყალში იმ ადგილას საიდან გამოსვლაც თითქმის შეუძლებელია...
აჰა ფიქრებთანაც არ გადროვებენ ... შემოვიდა გადაპრანჭული, ტონა საღებავითა და 10 სანდიმეტრი სისქის, წითელი ტუჩსაცხით გადატყაპული ექიმი, მაღალქუსლიანი ფეხსაცმლის კაკუნით... ეს კაკუნიც როგორ მიშლის ნერვებს. სურვილი მიჩნდება წამოვვარდე და ის ქუსლები მივამტვრიო ძირს. კიდე გავაგრძელებდი ექიმისა და ჩემი გადამრჩენლის გაკრიტიკებას, მაგრამ ვინ მაცალა?!
შემოვარდა გიო პალატაში, მომვარდა და ისე მაგრად შემანჯღრია მგონი ტვინის შერყევა დამმართა...
_როგორ გაბედე თავის მოკვლის გაფიქრებაც კი?! (ისეთი განრისხებული სახე ქომდა ერთი წამით გამიხარდა კიდეც ამან თუ მიმახრჩო და ისე თუ მოვხვდი ცაში თორემ ჩემით ვერ ვახერხებ!)_ჩემზე სულ არ გიფიქრია? ჯერ ერთი მთელი ორი დღეა დაგეძებ, ვნერვიულონ, კიგამ შევიშალე, მერე კი ვიგაც უცნობი ბიჭი მირეკავს, რომ თურმე თვითმკვლელობა სცადე და საავადმყოფოში ხარ... კარგი კიდევ საავადმყოფოში ხარ და ვერ მოახერხე თორებ „იქ“ ამოგაკითხავდი და თავიდან ჩემი ხელით მოგკლავდი! (ისეთი განერვიულებულია ვერ ხვდება რა სისულელეს ლაპარაკობს. მე მორჩილად დამნაშავე ბავშვივით თავჩახრილი ჩემს ჩალურჯებულ ხელებს მივჩერებივარ, რომელსაც რაღაც აკლდა...)
_გთხოვ მაპატიე რაა?! მეტჯერ აღარ განერვიულებ, გპირდები! (და თან შრეკის კატის თვალებით ავხედე)
_ეშმაკუნა „ფიშოო“! იცი, რომ მაგ თვალებით ყურებას ვერ ვუძლებ და ყველაფერს გპატიობ არა?!(ცხვირზე ხელი ჩამომკრა და ისე მაგრად ჩამიხუტა სუნთქვა შემეკრა)
_ჩემი სამაჯური სადაა?! (უცებ მოვშორდი და განერვიულებულმა ვკითხე.. ეს სამაჯური გუგას ბოლო საჩუქარი იყო!)(ხელზე დამაცქერდა და გაფითრებულმა მიპასუხა)
_არ ვიცი! დაკარგე?!
_არა რაა ოგონდ ოგონდ ეს არა! (უეცრად ცრემლები წამსკდა... გიომ კი გაოცებულმა და თითქოც გახარებულმაც მითხრა)
_შენ რა ტირი?! კიი შენ ტირი! ამდენი ხნის შემდეგ მაგრამ მაინც ტირი და ეს უკვე კარგია!
_კარგი რა რადროს ჩემი ტირილია?! გუგას ნაჩუქაეი სამაჯური დავკარგე... ხომ იცი ის ჩემთვის რა ძვირფასია, რომ მეკეთა თითქოს ვგრძნობდი რომ გუგა ჩემთან იყო! (ისევ ავქვითინდი)
_კარგი დაწყნარდი გაბი!(ხოო სულ დამავიწყდა მეთქვა გაბრიელა მქვია, შემოკლებით გაბი...)(უცებ კარი იღება და კარში ხუჭუჭ თმიანი უსაყვარლესი გოგონა შემოდის თეთრი ხალათით... გიოს თვალები გაუშტერდა)
_თქვენთან მნახველია!(ანგელოზის ხმა ამოუშვა, გიუშა კი დაგვიდნა) შემოვუშვა?
_ვინ არის?(ვიკითხე)
_ის ბიჭია ვინც აქ მოგიყვანათ, ასე თქვა რაღაც უნდა გადავცეო! (მე იმის ფიქრში წვედი თუ როგორ უნდა გავსწორებოდი იმ საზიზღარ არამკითხე მოამბეს, რომ ადგა და გადამარჩინა! ამასობაში გიომ ძლივს ხმა ამოიღო და უპასუხა)
_კი შემოუვიდეს... მე კი თქვენ გამოგყვებით ალბათ იმ ბიჭს პირისპირ უნდა გაბისთან ლაპარაკი! (გიო ადგა და საყვარელ არსებასთან ერთად გაუჩინარდა ოთახიდან... კარი დაიხურა, მაგრამ მალევე შემოაღო...)
___________

ესეც ჩემი პირველი ისტორია... იმედია მოგეწონებათ... ძალიან გამიხარდა რომ ბოლომდე წაიკითხე... გთხოვთ დაწერეთ თქვენი ზრი. რა არ მოგწონთ რა მოგწონთ. გავაგრძელო საერთოდ?! წინასწარ უღრმესი მადლობა... მიყვარხართ <3