მალევე დაწვა დასაძინებლად,თვალები დახუჭა თუ არა ისევ ალექსანდრეს თვალები ამოუტივტივდა და მასთან გატარებული თითოეული წუთი გაიხსენა . რასჭირდა,ბიჭზე არასდროს უფიქრია ასე,ალექსანდრემ კი მისი დაინტერესება ერთ დღეში მოახერხა და ერთი სული ჰქონდა გათენებულიყო...
გათენდა კიდეც, მზემ მის ოთახში შეამოანათა და ლეას ტანზე დაიწყო სხივების თარეში. თვალებში ანათებდა ბედნიერებისფერსხივებს და თავის წილ ბედნიერებას ლეას ასხივებდა, მის ლამაზ ყავისფერ თვალებს რომლებშიც ჯერ კიდევ არ იყო ჩამქრალი ბედნიერების სხივი. ზანტად გაახილა თვალები, წამოდგა და ტანის ნაზი მიხვრა-მოხვრით გაემართა სააბაზანოსკენ. სულ აღარ ახსოვდა ალექსანდრე,უბრალოდ ბედნიერი იყო.ღიმილით გაიმზადა საჭმელი, კასისაც გაუმზადა , მოეფერა და ბედნიერი გაემართა სასწვლებელში.გარეთ ალექსანდრე დახვდა და მაშინვე ამოუტივტივდა ყველაფერი გონებაში,სახე მოეღრუბლა და თავდახრილი გაემართა აუდიტორიისკენ,სანამ ვიღაცას არ შეეჯახა. ეს ვიღაც ალექსანდრე იყო ,თავისი დიდრონი და ჭინკებ ათამაშებული თვალებით დაჰყურებდა ამ ერთ ციცქნა გოგოს და ეღიმებოდა.ლეამ შეხედა,თუ არა მაშინვე გაეღმა.როგორ შიეიძლებოდა მომღიმარი ალექსანდრესთვის შეგეხედა და შენც არ გაგღიმებოდა. მოულოდნელად გოგონას ჩაეხუტა,ლეა კი გაშეშდა.მაინც რამდენი ხანიიყო რაც არავის ჩხუტებია,ერთი წელი?ორი? ან იქნებ უფრო მეტიც, ვინ იცის.მისთვის ეს მოულოდნელი იყო თუმცა მაინც მოჰხვია ხელები და იმ წამებით დატკბა.
--ლეა--
რაღაც უჩვეულოდ ბედნიერმა და ენერგიით სავსემ გავიღვიძე,ბევრი არც მიფიქრია რატომ ვიყავი ასე,უბრალოდ ცხოვრება განვაგრძე. სასწავლებელში მისვლისას მოულოდნელად ალექსანდრეს დავეჯახე , ის კი ჩამეხუტა.ვითომ რაიყო ეს,რას ნიშნავდა,მაგრამ უნდა ვაღიარო სასიამოვნო იყო.
დღემ ჩვეულებრივად ჩაიარა,საღამოს ალექსანდრემ დანაპირები შეასრულა და გამომიარა.მე,კასი და ალექსანდრე ჩუმად გავუყევით სახლისკენ გზას.სიჩუმეს მხოლოდ სიმღერის ხმა არღვევდა.როგორც იქნა მივუახლოვდით პატარა მყუდრო ხის სახლს.ყოველთვის მომწონდა ასეთი სახლებიი. სახლში შევედით თუ არა კატა შევნიშნე,არხეინად წამოწოლილიყო დივანზე და ახალ მისულ სტუმრებს გვაკვირდებოდა.ალექსანდრე შეგვიძღვა სახლში და ჩაი შემოგვთვაზა.
--ალექსანდრე--
მე ლეას ჩავეხუტე,ჩემზე ბედნიერი დედამიწაზე არავინ მეგულება . მაინც როგორ მოახერხა ამ ერთი ციდა გოგომ ჩემი გონების დამორჩილება,სულ მასზე ვფიქრობ,სულ მინდა იღიმოდეს, ეს ხომ ძალიან უხდება . არადა სულ რაღც ორი დღეა ვიცნობ და სრული გადატრიალება მოახდინა ჩემს ცხოვრებაში .
საღამოს ჩემთნ წავიყვანე სახლში,ლუციფერი გავაცანი და ერთად მივირთვით ჩაი,ბევრი ვისაუბრეთ წიგნებზე და კატებზე და შემდეგ სახლში გავაცილე. სახლთან ვიდექით,ვერ მოვითმინე და ჩავეხუტე. ჩემს შეხებაზე ათრთოლდა ,მეს ეს ვიგრძენი სახეზე რომ შევხედე ლოყები წითლად შეფარკვლოდა.იმდენად მინდოდა მასთან კიდევ უფრო დიდი დროის გატარება ვთხოვე გამომყოლოდა,რათქმაუნდა ჩემს საყვარელ ადგილას მინდოდა წამეყვანა. დამთანხმდა,ნელ-ნელა ვრწმუნდებოდი რომ , არც ის იყო ჩემს მიმართ გულგრილი.კასი სახლში დავტოვეთ,მე და ლეა კი ერთ-ერთი კორპუსის სახურავისკენ გავემართეთ საიდანაც ყველაფერი ლამაზად მოჩანს.ვისხედით და ერთმანეთს თვალს არ ვაცილებდით , თითქოს მხოლოდ მე და ის ვიყავით. ლეას გამოხედვაში ვერაფერს ვხედავდი, თითქოს არც იყო ამ სამყაროში.
ლეა კი ამას ვერც ხვდებოდა,ის მხოლოდ ალექსანდრეს თვალებზე ფიქრობდა რომლებიც ძალიან ახსენებდა სადღაც ნანახ მსგავს თვალებს,მაგრამ სად აი ამას კი ვერ იხსენებდა . როგორ იქნება გონს მოეგო ახლა სხვა თვალებით შეხედა, სადაც მხოლოდ სითბო და დიდი ინტერესი ჩანდა.
-ალექსანდრე,რატომ იჩენ ჩემს მიმართ ამდენ სითბოს და ყურადღებას? შენ ხომ ნორმალურად არც კი მიცნობ.- სიჩუმისგან დაღლილმა ლეამ გადაწყვიტა საუბარი წამოეწყო.
- იმიტომ რომ,მინდა შენზე ბევრი რამ გავიგო,დაგიახლოვდე,შენი ახლობელი ადამიანი გავხდე,მხოლოდ შენით მინდა ცხოვრება და არ მჭირდება ვინმე სხვა.რა უცნაურია არა ?! გაიცინებ ახლა , იფიქრებ როგორ დამცინის და ჩემი აბუჩად აგდება უნდაო , მაგრამ ეს არ არის ასე . პირველივე დანახვის დღიდან მიიქციე ჩემი ყურადღება,მაშინვე დავინტერესდი შენით.მომინდა ყველაფერი გამეგო შენზე და ამით დაიწყო ყველაფერი.იმედი მაქვს ზურგს არ მაქცევ და მომცემ საშალებას დაგიახლოოვდე,ვხედავ რომ არც შენ ხარ გულგრილი ჩემს მიმართს.
ამ ყველაფერს ლეა გაოცებული უსმენდა,მისთვის ეს ყველაფერი მოულოდნელი იყო და არ იცოდა რა ეპასუხა.ჩუმად იჯდა ფიქრობდა,ბოლოს კი მიხვდა რომ უნდა ეცადა,მიუხედავად იმისა რომ ეს მის ცხოვრების წესს და პრიციპებს ეწინააღმდეგებოდა,მიუხედავად იმისა რომ მხოლოდ რამდენიმე დღა რაც მას იცნობს მაინც ღირს ცდად. ბევრი არც ულაპარაკია,უბრალოდ ადგა და ჩაეხუტა ალექსანდრეს,მას კი გაეღიმა . მალევე წავიდნენ სახლში,გარეთ საკმაოდ აციებულიყო.მიაცილა ლეა სახლამდე და თვთონ კი ბედნიერებით სავსე ღიმილით გაუყვა სახლისკენ გზას.
ლეა მივიდა თ რა სახლში წყალი გადავილოდა მალევე შწვა ლოგინში . ამდენი ემოციისგან დაღლილს მშვიდად ჩაეძინა.თუმცა არც დასცალდა მშვიდი ძილი და დაიწყო ისევ მისი კოშმარი რომელიც უკვე დიდი ხანია არ ასვენებს . ისევ ის თვალები,ისევ ცეცხლი და რაღც ხმა რომელიც მას ეძახის და რაღც ეუბნება.შორიდან ისმის ხმა და თთოს ეს ალექსანდრეს , ეს მისი ხმაა,ლეა წინ მიიწევს უნდა მისწვდეს ან მისი ხმა გაიგოს უკეთ რას ეუბნება,თმცა არაფერი გამოსდის ლოგინს არის მიჯაჭვული და ვერ ინძრევა,ხმა არ ჩერდება , ყვირის და ყვირის.როგორც იქნა ყური მოჰკრა მის სიტყვებს ის ბოდიშს იხდიდა იმ საქციელისთვის რაც მას არ ჩაუდენია და და სთხოვდა არ მიეტოვებინა.ლეა კი ვერაფერს ხვდებოდა,რას ნიშნავდა ეს ხმა...