ქუჩა... ჩვენს ცხოვრებაში ყველაზე დიდი დაბრკოლება აღმოჩნდა... ალბათ ეს გვაშორებდა ყველაზე მეტად ერთმანეთს... გამუდმებული შიში რომ ერთხელაც ქუჩა და მისი სასტიკი კანონები მის თავს წაგართმევს, დროებით ან სამუდამოდ. შევძლებ კი ამასთან გამკლავებას? მეყოფა ძალა ამ წინააღმდეგობის დასაძლევად? იქნებ ჯობდა საკუთარი ნებით მოვშორებოდი მის თბილ თვალებს, სანამ ცხოვრება წამართმევდა მას? არადა, მისი თვალები და მისი ღიმილი სულ სხვას ამბობს. ვიცი, დარწმუნებული ვარ, რომ ყველაზე დიდსულოვანი ადამიანია ვინც კი შემხვედრია ცხოვრებაში, მაგრამ ყველაფერს ხაზს უსვამს მისი ქმედებები და ვხვდები რომ სამუდამო ტყვეობაშია, რომლისგან ვერასდროს განთავისუფლდება, მისი სურვილის მიუხედავად...
ჩვენ არ ვირჩევთ ჩვენს ცხოვრებას... მასაც არ აურჩევია ეს გზა. ცხოვრებამ აიძულა, გადარჩენისთვის იბრძოდა. ვიცი, ვიცი,რომ ტკივა, ვიცი რომ ერთხელაც მობეზრდება ყველაფერი და დანებდება, ამის კი ყველაზე ემტად მეშინია. ალბათ ამიტომაც არ ვტოვებ მარტოს...
და მაინც მასთან ერთად სიკვდილიც კი მირჩევნია, მის გარეშე სიცოცხლეს!!!
ბანალუია, თუმცა სიყვარულისთვის ყოველგვარი მსხვერმპლი მისაღებია...