...ასე მოულოდნელად კოცნას არ მოველოდი, მამაკაცს მოვცილდი პირი მოვიწმინდე, რაღაცნაირი გრძნობა დამეუფლა ჰაერზე გასვლა მინდოდა...
-გთხოვ წამიყვანე! აღარ მინდა შოკოლადი, უბრალოდ სახლში წამიყვანე-ვუთხარი მამაკაცს და საწყალი თვალებით შევხედე.
მანაც ჩემი სახე ხელებში მოიქცია, თვალებში ჩამხედა და მშვიდად მითხრა
-სანამ, მე არ გეტყვი, ვერსადაც ვერ წახვალ!
-არა გთხოვ, გამიშვი, წავიდეთ!-ფეხზე წამოვდექი
-არა!-მომიჭრა მოკლედ . ხელი მკრა და ლოგინზე დამაგდო. ადგომა დავაპირე ისევ, მაგრამ ზევიდან მომექცა და ყელში კოცნა დამიწყო, ხელებს ვურტყავდი და ვუძალიანდებოდი.
-ნუ ფართხალებ!-მითხრა მკაცრად ჩემი ხელები მის ხელში მოიქცია,თავს ზევით ამაწევინა და დამიჭირა, შემდეგ კი ჩემი მაიკის გახდას შეუდგა. ყველანაირად ვცდილობდი წინააღმდეგობის გაწევას, თუმცა ის ჩემზე ძლიერი იყო. ჩემი მაიკით ხელები ერთმანეთზე გადამიბა და ახლა ჩემს სხეულზე დაიწყო კოცნა.
-გამიშვი გთხოვ! რადაგიშავე?-დავიყვირე და თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა.
-შენ არაფერი მაგრამ ერთმა ვიღაცამ დამიშავა და გული მატკინა,ახლა კი მხოლოდ შენ შეგიძლია ჩემი გუნების გამოკეთება, მხოლოდ შენ მჭირდები. ჩემი ფერება განაგრძო, შემდეგ ჩემს შორტს წაატანა ხელები და მის წინაშე მხოლოდ საცვლების ამარა ვიწექი. ათსი კითხვა მიტრიალებდა თავში, ვერ გამეგო ასეთი რა დავაშავე...
-იცი? შოკოლადი მეც მიყვარს, რომელი აღარ გამისინჯავს,მაგრამ შენ განსაკუთრებულად გემრიელი ხარ, რომ იცოდე შოკოლადის გემოს არაფრით ჩამოუვარდები- და ტუჩები მოილოკა.
-გთხოვ გამიშვი, არავის, არაფერს ვეტყვი და საერთოდ ვეღარ მნახავ
-ერთხელ გითხარი , არა ! და ნუღარ მამეორებინებ.
მისგან თავის დაღწევა შეუძლებელი იყო, ანასთვის მაინც მეთქვა მას, რომ უნდა შევხვედროდი. გავიფიქრე ჩემთვის და ფართხალს ვუმატე. ,,გამიშვი,, ,,გამიშვი,, გავყვიროდი ბოლო ხმაზე , თუმცა თითქოს არაფერი ესმოდა.
-ნუ ფართხალებ! თორემ გეტკინება.
მის ლაპარაკს ყურადღებას არ ვაქცევდი, ახლა მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი თავი გადამერჩინა,უცებ მართლა მეტკინა . წამით თითქოს გავიყინე, სუნთქვა შემეკრა, თვალი ერთ წერტილს გავუშტერე.
-ააააა!-დავიწივლე ბოლო ხმაზე.მან კი პირზე ხელი ამაფარა.
-ხომ გაგაფრთხილე-ჩამჩურჩულა ყურში
თვალებს ნელა ვახამხამებდი,ყველაფერი ბუნდოვნდებიდა,შემდეგ ისევ კარგად ჩანდა, მივხვდი რომ ასე თუ გაგრძელდებოდა გონებას დავკარგავდი. აღარც ტირილის და აღარც ლაპარაკის თავი არ მქონდა.
-ჩემი ქალი ხარ!-მითხრა მან, თუმცა მისი სიტყვები ჩემს ცნობიერებას შორიდანღა სწვდებოდა.
-არა! არა ! ასე არ გამოვა ! გონება არ დაკარგო! ჩემთან დარჩი! ჩემთან დარჩი!-მისი ხმა ექოსავით მესმოდა, მაგრამ უკვე გვიანი იყო სულ ცოტა ხანში ყველაფერს შავი მანტია გადაეკრა და მეც აღარ მახსოვს, რამდენი ხანი ვიყავი მასთან.
დილით თვალები, რომ გავახილე მთელს სხეულში საშინელ ტკივილს ვგრძნობდი, ნეკნებზე რაღც მძიმედ მაწვებოდა, გადავიხედე და ჩემს გვერდით მწოლაირე კაცს გადავაწყდი. ცრემლები მახრჩობდა. ,,არაკაცი,, გამოვცერი კბილებში რა დიდი სიამოვნებით მოვკლავდი, ეხლა მას თუმცა ახლა ჩემი საზრუნავი ის იყო, რომ აქედან გავქცეულიყავი უკანმოუხედავად, ძლივს წამოვდექი ლოგინიდან, წონასწორობის შესანარჩუნებლად,ლოგინის გვერდით მდგარ ტუმბოს დავეყრდები, თითქოს ეხლა ვსწავლობდი სიარულს, კართან მივედი და სახელური გადავატრიალე, თუმცა დაკეტილი იყო გამახსენდა, რომ კარი ჩაკეტა და გასაღები ჯიბეში ჩაიდო. მის ტანსაცმელთან მივედი, შარვალი შევამოწმე, ერთ-ერთი ჯიბიდან გოგონას ფოტო გადმოვარდა, გასაღები ავიღე და ფოტოს დავხედე. ჩემნაირი გარეგნობის გოგო იყო, თუმცა მე არ ვიყავი ფოტო წითელი მარკერით იყო გადახაზული, უკან გადმოვატრიალე და ,,სიყვარულით სოფი,, წავიკითხე სურათი ისევ პირვენდელ ადგილს დავუბრუნე. გასაღები მუჭში ჩავბღუჯე და ლოგინზე ჩამოვჯექი,რომ ტანსაცმელი ჩამეცვა, უკვე ლოგინიდან უნდა ავმდგარიყავი, რომ მაჯაში ვიღაცამ ძლიერად დამიჭირა გავუძალიანდი, რომ როგორმე თავი დამეღწია, თუმცა საკმაოდ ძლიერად მიჭერდა, მივიხედე და დავინახე,როგორ იფშვენტდა ხელით თვალებს მეორე ხელით კი ჩემი მაჯა ეჭირა, ისევ შევეცადე თავის დაძვრენას თუმცა აქ უკვე გამოფხისლებულმა მომმართა
-სად მიდიხარ?
-სახლში, გამიშვი!
მუხლებით საწოლს დაეყრდნო და ხელი უფრო მომიჭირა
-არ წახვალ!
ხელი ძალიან მეტკინა..
-გამიშვი არაკაცო! გამიშვი-ისევ გავიბრძოლე და მაჯა მისი ხელიდან გამოვგლიჯე, კარს მივვარდი,გავაღე და გარეთ გავვარდი, უკან არც ვიყურებოდი სახლიდან გასასვლელი მოვძებნე, გარეთ გავედი თჲ არა ტაქსი გავაჩერე.
-გთხოვთ,ჩქარა წადით-ვუთხარი მძღოლს თუმცა მამაკაცის ხმა მომესმა,შარვლის ამარა იყო გარეთ ტაქსის მოვარდა გაღება უნდოდა თუმცა ჩავკეტე, ფაბჯარას ხელს ურტყავდა
-მოიცადე, არ წახვიდე,ლიზა!
-წავიდეთ გთქოვთ ჩქარა-ვუთხარი მძღოლს და მანაც მანქანა დაძრა სანამ სიჩქარეს მოუმაატებდა მამაკაცი მანქანას მოსდევდა და ყველანაირად ცდილობდა, რომ გაეჩერებინა...
-მშვიდობით!-ვუთხარი მას და ისიც მანქანას ჩამორჩა, თავზე ხელი ნერვიულად გადაისვა და უკან დაბრუნდა.
აი თურმე რატომ მაფრთხილებდნენ, აი თურმე რისგან ცდილობდნენ ჩემს დაცვას, ამ ბიჭმა კი მთელი ცხოვრება ერთ ღამეში დამინგრია,გამაუბედურა, სიცოცხლის ხალისი დამიკარგა. ამას არასდროს ვაპატიებ მორჩა დღეიდან აღარ ვიქნები,ისეთი სულ შევიცვლები იმ ლიზას ვეღარავინ ნახავს, რომელიც ასეთი კეთილი იყო, რომელსაც ყველასთვის კარგი უნდოდა, ვინც ცდილობდა არავისთვის ეწყენინებინა, თუმცა თვითონ აწყენინეს, გული გაუტეხეს. თვალებზე ხელისგულები მივიჭირე და ტირილი დავიწყე...
-გოგონა კარგად ხართ?-მომმართა ტაქსის მძღოლმა
-არა, არ ვარ, ამ მდგომარეობას რაშიც ახლა მე ვარ მანდვილად არ ქვია კარგად ყოფნა-მივუგე სლუკუნით და ცრემლები მოვიწმინდე
-შემიძლია დაგეხმაროთ?
-კი,ცოტა ჩქარა იარეთ სახლში რაც შეიძლება მალე უნდა მივიდე!
20-წთ-ში სახლთან ვიყავი,გიჟივით შევვარდი ანა გაოცებული მიყურებდა.
-ლიზა რა გჭირს? ფერი არ გადევს-მხრებში ჩამაფრინდა და თვალებში ჩამაშტერდა.
-ანა სასწრაფოდ მომეხმარე ბარგი ჩავალაგოთ,გთხოვ აქ ვერ დავრჩები ერთი ორი დღე თუ შეიძლება,შენთან წამოვალ, ვერც დედაჩემთან წავალ. ვუთხარი და სწრაფად გადმოვყარე მთელი ტანსაცმელი ლოგინზე, არც ვკეცავდი ისე ვყრიდი ჩემოდანში, ვიცოდი მოვიდოდა, ვიცოდი მომძებნიდა, მართალია არ ვიცოდი რატომ მაგრამ გული მიგრძნობდა,რომ ასე მოხდებოდა მე კი აღარასდროს არუნდა მენახა. ყველაზე მეტად მისნაირ არაკაცებს ვერ ვიტანდი. ჩემი ნივთების ჩალაგებას რომ მოვრჩიი, ყველაფერი ავიღე კარი გადავკეტე, ტაქსში ჩავჯექით და ანას სახლის გზას დავადექი. გზაში არცერთს ხმა არ ამოგვიღია. სახლში რომ მივედი ანას დედა სახლში არიყო, შევედი თუ არა კარის სახელურს დავეყრდები,მთელი დღის ემოცია ერთმაირად მომეძალა და მწარედ ავტირდი. ანა მომიახლოვდა მხრებზე ხელი მომკიდა ამაყენა და დივანზე დამსვა.
-ლიზა რა გჭირს?გამაგებინა...
-არაფერი, არა ის სახლი უნდა გავყიდო იქ აღარ დავბრუნდები
-გოგო შენ ნორმალური ხარ? დილის 7სთ-ზე ვიღვიძებ, სახლში არ ხარ, 12სთ-ზე, განადრურებული მოდიხარ,სახეზე ფერი არ გადევს,კაცმა არ იცის, სად იყავი, ვისთან იყავი? ან როდის წახვედი? ახლა სახლი უნდა გავყიდოვო და კიდევ არაფერი ხდება? მაგიჟებ თუ თვითონ ხარ გიჟი? თავში ტვინი არ გაქ? დროზე მითხარი რა მოხდა...
-ანა გთხოვ არ გამიბრაზდე, გთხოვ ზურგი არ შემაქციო, ჩავეხუტე მას.
-მითხარი...-მომმართა მშვიდად
-იმ ბიჭთან ვიყავი ბარში, რომ გავიცანი. ღამით დამირეკა-და ტირილი დავიწყე
-კარგი საყვარელო მაშინ, რატომ ტირი ისეთი ხომარაფერი მომხდარა? სადიყავით?
-მასთან სახლში
-აჰამ, სახლში და რამოხდა რატომ ტირი?
-მან ჩემზე ძალა იხმარა, გთხოვ არ მეჩხუბო, შოკოლადს შემპირდა მეც დავთანხმდი ხომ იცი როგორ მიყავრს შოკოლადი-და ტირილი დავიწყე
ანა ერთი წუთით გაშტერებული მიყურებდა
-რა?? რა თქვი?
აღარაფერი მიპასუხია
-დამშვიდდი!მითხარი ვინარის, საჩივარი შევიტანოთ, რა ჰქვია მითარი...
-არ ვიცი არა!
-გოგო სულ გაგიჟდი? არც კი იცნობ ისე ენდე სახლში წაყევი ბოდიში, მაგრამ ღირსი ხარ-მითხრა ჩემზე ჩახუტებულმა, ვიცოდი ,რომ ისიც ჩემსავით განიცდიდა ამ ყველაფერს, ერთს ამბობდა და მეორეს ფიქრობდა.
-ანა ეხლა ყველაზე მეტად მჭირდები, უნდა დავიმალო აღარ მინდა მას შევხვდე. სახლიც, ამიტომ უნდა გავყიდო.
-ჩშშშ! ძვირფასო, ჩემო საწყალო გოგო, ხომ გაფრთხილებდი ასე ნურავის ენდობითქო, ჩემი სულელი გოგო, მოდი დაჯექი ყავას მოგიდუღებ
-ვიცი!ვიცი მანდვილი სულელი ვარ-თავზე ხელი მივირტყი -გპირდები ანა დღეიდან შევივცლები აღარ ვიქნები ისეთი...
-კარგი დამშვიდდი-მითხრა მან და შუბლზე მაკოცა...