მესაკუთრე ჩოფლიანი!
–ეე რომეო და ჯულიეტა, გაიღვიძეთ– კაჰუნას ხმა ჩამესმის.
გამოფხიზლებამდე ვგრძნობ ნაცნობს არმომატს და დიდ ტორებს, ჩემს გარშემო. თვალების გახელისას კი ვხედავ მომღიმარ იაკობს, რატომღაც გამოფხიზლება და ადგომა ძალიან არ მინდა, კომფორტულად ვარ მის სხეულზე მიყრდნობილი.
თვალებს ვხუჭავ და ვცდილობ რომ ისევ დავიძინო, მაგრამ ვერ ვახერხებ. ისევ ვახელ თვალებს და ისევ იაკობს ვუყურებ, რომლის თვალები ბედნიერებას ასხივებს, შფოთვასთან და შიშთან ერთად.
კოცნა მინდება, მაგრამ ვიცი რომ ჩემი ძმა აქვე ახლოსაა და ეს რომ გავაკეთო არც ისე ლამაზი იქნება, ამის მაგივრად მისკენ კიდევ უფრო ახლოს ვიწევი და ყელზე ცხვირს ვუხახუნებ.
–დილამშვიდობისა– ბოხი ხმით ვჩურჩულებ მის ყურთან.
–დილამშვიდობისა– შუბლზე მკოცნის– როგორც ჩანს ჩაგვეძინა.
–ჰო, არადა კარგი ფილმი ჩანდა– ჩუმად ჩავიცინე.
–გასწორებდით ახლა თუ გამოვიყენო ჩემი შესაძლებლობები?– ისევ კაჰუნას ხმა მესმის.
იაკობს არ ვშორდები ისე ვიღებ ხელში ბალიშს და უმისამართოდ ვისვრი.
–კუმ ფეხი გამოყო– გაბრაზებული ვბურტყუნებ– არადა როგორ არ მინდა ადგომა, იცი რა კომფორტულად ვარ?
–ვიცი... მეც ეგრე ვარ– მეთანხმება ისიც– მაგრამ ჯობს გავსწორდეთ, შენი ძმის გადამტერება ნამდვილად არ მინდა.
–კაჰუნა არ გინდა შენს ოთახში ახვიდე და დაიძინო?
–გოგო, ნუ გამაბრაზებ ახლა– გაბრაზებული ყვირის, როგორც ჩანს სამზარეულოშია.– კიდევ კარგი დივანზე დამხვდით, თორემ ნამდვილად არ დაგადებოდათ კარგი დღე
–რა გინდა კახი?– გაბრაზებულმა წამოვყავი თავი და ხმამაღლა დავიყვირე– ვერ დარჩი იმ კლუბში? მომიშხამა ნერვები დილაადრიან. იდიოტო
–დავატკბობდი მაგ ნერვებს მაგრამ...– უცებ გადმომჩურჩულა იაკობმა, სახეზე სიწითლემ გადამიარა, გაოცებულმა გავხედე.
–ამის მერე კიდე მე ვარ ცუღლუტი ?– გაბრაზბეულმა გავხედე და მკლავში ხელი ჩავცხე– მოუნდა ბიჭს– თვალების ტრიალით ვთქვი და დივანიდან ავდექი.
–მე ეგ ყოველთვი მინდა– თვალს მიკრავს და იცინის. ჰმ! როგორ უხდება სიცილი, ამ დროს ყველაზე საყვარელია.
რაღაცის თქმას ვაპირებდი, როდესაც სამზარეულოდან კახი გამოვიდა, პირი მოვკუმე და მას მივაშტერდი, ის კი იაკობს უყურებდა.
–დიდიხანია არ მინახიხარ– უცებ გადაეხვია იაკობს კარგი ნაცნობივით.
–ხო დიდი დრო გავიდა მას შემდეგ
–აღარ მღერიხარ ხო?
–არა, მას შემდეგ სურვილი არ გამჩენია– მხრები აიჩეჩა იაკობმა და უკან გაჰყვა კახის სამზარეულოში, მე კი ჩემს ჩოფლასთან ერთად დამტოვეს.
–რაო ჩოფლა მოიწყინე?– დათუნიასთან მივედი და ცხვირზე თითი დავკარი.– ახლა შენც კი გელაპარაკები, ყოჩაღ მე.– უცებ ხელში ვიღებ და ძლიერად ვეხუტები, მისი სურნელი აქვს და მასსავით თბილია.
დათუნია ასე ჩახუტებული ჩემს ოთახში მიმაქვს და ჩემ სახლოზე ვდებ, დღეიდან მასთან ერთად დავიძინებ და გავიღვიძებ.
სააბაზანოდან მოწესიგების და წყლის გადავლების შემდეგ გამოვედი, მესმიამოვნა გრილი წყალი, გუშინდელის გასაანალიზებლად მშვენიერი დრო და ადგილი იყო. ყველაზე მტანჯველი წამები, როგორც უცებ გადაიქცა ბედნიერ წამებად, გუშინ მისი დანახვისას თითქოს ფრთხები შემესხა და მიხვდვი რა მაკლდა მთელი დღე, ის არის ერტადერთი ვისაც შეუძლია ყველაფერი დამავიწყოს, დათის ამაზრზენი საქციელიც კი.
სიცილის ხმამ ჩემს ოთახამდეც კი მოაღწია, ბოლო ხმაზე იცინოდნენ ორივე, კარადიდან გამოღებული კაბა სწრაფად გადავიცვი, ფეხზე ესპადრელები მოვირგე და კიბეებზე მთელი სისწრაფით დავეშვი. კიდევ მინდა რომ ვნახო! მისი სიცილის გაგონება მინდა, მისი ყურაბაც მინდა სიცილის დროს.
ოთახში ფეხი შევდგი თუ არა ორივე ისევ ახარხარდა, ორივე ბარის მაგიდასთან იჯდა და რაღაცაზე იცინოდნენ, ვუყურებდი ორივეს და გაცნობიერება მიჭირდა იმის რამდენაც ბედნიერი ვიყავი ამ წამით.
–რაზე იცინიხართ?– ინტერესით ვკითხე ორივეს და გაზქურასთან მივედი.
–შენი ბავშვობის გმირობებს ვუყვებოდი იაკობს, თან ძველ დროს ვიხსენებდით– უდარდელად მომახსენა კაჰუნამ და ისევ გააგრძელა რაღაცის მოყოლა.
–კარგი რა, რა მოუყევუი?
–ის რომ ღორმუცელა იყავი– სიცილით მითხრა– ისიც ვუთხარი პლასტელინის კატლეტი რომ ჭამე.
–ჰო ეგ ნამდვილად გმირობა იყო– სიცილით ვთქვი და ჩემს ბავშვურ საქციელზე გამეცინა. კაჰუნა შრომის გაკვეთილისთვის ამზადებდა რაღაცას, მე კი ხელს ვუშლიდი, რადგან დედა არ იყო და მე მშიოდა, მანაც მომატყუა რომ კატლეტი შემიწვა და წინ დამიდო პლასტელინის კატლეტი, ეგონა რომ არ შევჭამდი, მაგრამ 5 წლის ბავშვს თავში ჭკუა არ მქონდა, ამიტომ პირში გავიქანე ეგრევე, მერე იყო ნემსები, გადასხმები და მთელი ამბები.
–შტერი იყავი პატარაობაში– სიცილით გააქნია თავი კაჰუმან.
–სულაც არა– სასაცილოდ დავიჭყანე, მაცივარი გამოვხსენი, გაყინული კატლეტები კი მაგიდაზე დავაწყე.
–მაინც ვერ ვხვდები, თითქმის მთელი ცხოვრებაა კატლეტებს ჭამ რატომ არ გბეზრდება?
–რაც გიყვარს არასდროს მოგბეზრდება–აციმციმებული თვალებით გავაპარე მზერა იაკობისკან. მისმა გაცისკროვნებულმა თვალებმა ჭკუიდან შემშალა, თავი დახარა და ჩაიცინა, მე რომ მიყვარს ისე იცინის... ტირილი მინდება როდესაც ასე ვხედავ მას.
–ისე ეგეც მართალია– ჩაილაპარაკა კაჰუნამ– წავედი მე მარიამს უნდა დავურეკო
–ვინ მარიამს?– სიცილით გააყოლა თვალი იაკობმა კაჰუნას.
–ჩვენ მარიამს
–რაა?– გაოცებულმა ხმამაღლა შეკივლა. მის 'ქალურ' საქციელზე გულიანად გავიცინე.
–ჰოო... მარიამს მოსწონს, კაჰუნასაც, გუშინ კაჰუნა სახლში დაადგა და დედამისი გაიცნო– ცოტათი გამდნარი კატლეტები ტაფაზე დავაწყე– დედამის გაეცნო ისე როგორც შეყავრებული და რათქმაუნდა დედამისაც მოეწონა ჩემი კაჰუნა, მარიამი თავიდან კი გადავიდა ჭკუიდან, მაგრამ ვიცი რომ გაუხარდებოდა.
–საინტერესოა, შეძლებს თუ არა მის გაჩუემბას– ჩაფიქრებული ხმა ჩემს უკან მომესმა, თავის შეტრიალებისას კი ვიგრძენი ცხელი ჰაერი სახეზე, მკლავები კი მუცელზე– თუ ისევ მომიწევს ხოლმე მისი ქოთქოთის მოსმენა?– ისევ ისე საუბრობდა და უფრო მეკვროდა, მის გულ–მკერდზე ჩემს ზურგზე ვგრძნობდი.
მოდუნებული მის მკლავებში მივესვენე, ხელები მის მოხვეულ ხელებს დავადე თავი კი მის მკერდზე კომფორტულად მოვათავსე, აი რა არის ბედნიერებისთვის საჭირო, მხოლოდ ის! მისი მკლავები და ის სითბო, რომელსაც ვგრძნობ.
–მიყვარს ასე რომ ყუჩდები ჩემს მკლავებში, ასე მგონია სამყარო მე მეკუთვნის– მის ჩაცინებას კოცნა მოჰყვა, საფეთქელთან. შეგრძნებები დატრიალდა და მისმა შეხებამ ისევ ჭკუიდან გადამიყვანა, ვერ ვხვდები როგორ შეიძლება ასე მოქმედებდეს ჩემზე, მისი შეხება, კოცნა ან თუნდაც ყურება.
–ჰო შენ ხომ მესაკუთრე ხარ, მესაკუთრე ჩოფლიანი!
–შენი მესაკუთრე ჩოფლიანი!
–ნამდვილად არ მომწონს ის რაც ახლა აქ ხდება– ჩემი ძმის გაბრაზებული ხმა მესმის. სურვილი მიჩნდება რომ რაღაც ვესროლო, მაგრამ არც ხმას ვიღებ, არც ვინძრევი და არც იაკობს ვაძლევ განძრევის საშუალებას.
–გაქრი აქედან, ისევე როგორც შემოხვედი– გაბრაზებული ცალი ხელით იაკობის ხელებს ვეჭიდები, მეორე ხელით კი კატლეტის გადმობრუნებას ვცდილობ– ნამდვილად არ მინდა მარიამს მოვახსენო რაღაც–რაღაცეები.
–ნაკო მაშანტაჟებ?
–ეგრე გამოდის– გამარჯვებულ ღიმილს ვიკრავ სახეზე. სიჩუმეში მხოლოდ მისი ფეხების ბაკუნის ხმა ისმის, როგორც ჩანს ჩემმა სიტყებმა გაჭრა.
–აი ასე უნდა ძმის მორჯულება– მისკენ მივტრიალდი და კისერზე ხელები მოვხვიე.
–ჩემ დას მოვკლავდი ასე რომ დამენახა ალბათ
–კაჰუნასთან გამდის, იმ ორთან არ გამივა ეს თამაში– თვალის ჩაკვრით ვეუბნები და ნიკაპზე ვკოცნი. სხეულში დავლილი ჟრუანტელი მასზე ზეგავლენას ახდენს, თვალები ეხუჭება და ტუჩებზე ღიმილი უკრთება.
–ასე თუ გააგრძელებ მე მოვკვდები და ეგ კატლეტები კი დაიწვება– მისი ხრინწიანი ხმა მაფხიზლებს, მისი მკლავებიდან ვთავისუფლდები და გაზს ვრთავ.
–დაჯექი, მე მანამდე სურფას გავაწყობ.– თაროდან თეფშებს ვიღებ და სუფრის გაწყობას ვიწყებ. ყოველ ნაბიჯზე ვგრძნობ როგორ მიყურებს, თვალს არ მაშორებს საითაც წავალ ისიც იქით იყურება. მაცივრიდან სალათები გამოვიღე და კონტეინერებით დავდე მაგიდაზე, ჩემი ცოტათი დაბრაწული კატლეტები დავამატე, წვენიც, დესერთად შუ და ჩემი სუფრაც მზად იყო.
–კაჰუნაა, მოდი არ გშია?– ბოლო ხმაზე ვყვირივარ, დაჯდომის პარალელურად თეფშზე რამოდნიმე კატლეტს ვიღებ.– დაჯექი და ისევ ნუ მომაშტერდები ძალიან გტხოვ, თორემ ლუკმა არ გადამივა ყელში. ვიცი რომ არ გინდა შიმშილით მომკლა. ხომ არ გინდა არა?– უცებ მივაყარე ყველაფერი და საყვარლად გაფართოებული თვალებით ავხედე.
სიცილით გააქნია თავი და ჩემს გვერდზე ჩამოჯდა, მანაც ჩემსავით კატლეტები დაყწო თეფშზე და ჭამას შეუდგა, მალე კაჰუნაც შემოგვიერთდა, სიმღერ–სიმღერით დაიკავა ადგილი და ჭამა დაიწყო.
ტელეფონის ხმაზე ფეხზე წამოვდექი და მაგიდაზე დადებულ აზუზუნებულ ნივთს დავაშტერდი, მარიამი რეკავდა.
–ჰო მარ–ცაარიელი ჩანგალი კბილებ შორის მოვიქციე.
–გოგო ამ შაბათს ჩემი დაბადებისდღეა და აგარაკზე ხომ გამოგიშვენებ ჩემთან?
–კი გამომიშვებენ... რატომ რეკავ მარიამ?– მისი დარეკვის მიზეზს მარტივად ვხვდები.
–შენი იდიოტი ძმა მანდ არის? არა მაინც როგორ გამიბედა და როგორ დამიკიდა ყურმილი, ვინ ვგონივარ მაგას? ხმა თუ გავცე ნახოს. მომიშალა ნერვები დილიდანვე, ან როგორ შეუძლია ჩემი ასე გიგიჟება მხოლოდ რამოდნიმე სიტყვით, ჭკუიდან გადავალ მალე– მორჩა თუ არა სიცილი ამიტყდა. ჩემში ვულკანმა იხეთქა ხმამაღლა და გულიანად ვიცინოდი. მარიამს რა მოარჯულებს? რაცარუნდა მოხდეს ის სულ ასე იქოთქოთებს.
–ამოისუნთქე მარ?– ისევ სიცილით ვკითხე და ჩემზე მოშტერებულ ჩემს ძმას თვალი ჩავუკარი.
–ახლიდან დავიწყო ახლა?– ნაწყენი ხმით მითხრა.
–კარგი კარგი ჰო, დევალაპარაკები– ისევ გამეცინა, როცა მისი ქოთქოთი მახსენდება ძნელია სიცილის შეკავება, მართლა დედაბერივით ლაპარაკობს ხოლმე.
–რა უნდოდა?
–რა და გაგლანძღა, იდიოტიო და კიდე ათასი რამე– თავის ქნევით ვთქვი და იაკობს გვერდზე ჩამოვჯექი– დაამშვიდე ახლა როგორც გინდა!– გაბრაზებულმა მხარზე ვუჩქმიტე და შევუღრინე.
–ისევ ქოთქოთებდა?
–ჰო ძლივს გაჩერდა– თავი დავუქნიე იაკობს. ჩემს სიტყვებზე კაჰუნასაც ჩაეცინა, სახეზე გამარჯვებული ღიმილი ქონდა აკრული.
–ესეც ასე! ნახოს როგორ უნდა გაბრაზება და ჭკუიდან გადაყვანა.
–და მერე მე მეტყვი ბავშვი ხარო არა?
–შენ ჩემი ბავშვი ხარ– ბედნიერმა გამიღიმა და შუბლზე მაკოცა– გემრიელად მიირთვით, წავედი მე, ადიოს მუჩაჩოს– ხელი დაგვიქნია და მისაღებში გავიდა.
–ახლა უყურე– ხითხითით ვუთხარი და კაჰუნამაც არ დააყოვნა
–Goodbye my lover. Goodbye my friend. You have been the one. You have been the one for me.– სიმღერა დაიწყო, მის ამ საქციელზე ისევ ავხარხარდი, იაკობიც ამყვა, ასე ერთხმად ვიცინოდით კაჰუნას სიმღერის ფონზე.
-გიჟია–დაასკვნა იაკობმა და სწორედ ამ დროს გაისმა კარების მოჯახუნების ხმა, ესეც ასე მასთან ერთად მარტო ვარ!
.............
–ბუზღუნ ბუტიაობაც დაიწყე?– სიცილით კითხა კაჰუნამ მარიამს, რომელიც გაბრაზებული უბღვერდა.
–ნერვებს ნუ მიშლი და მომწყდი თავიდან.
–კარგი რა მარიამ, ნუ ბუზღუნებ სულ, ხომ იცი რომ ვხუმრობ ხოლმე არა?– ხელები წელზე მოხვია და სხეულზე აიკრა.
ენა მუცელში ჩაუვარდა, სულაც არ ქონდა ქოთქოთის თავი და არც მისი ლანძღვის. ისე სიამოვნებდა მის მკლავებში ყოფნა რომ სულ ავიწყდებოდა გაბრაზება.
–არა რა! საოცრება ვარ, ნახე როგორ გაგაჩუმე უცებ?– ხითხითით კითხა გახალისებულმა კახიმ.
–იდიოტო, კრეტინო– ხელები მკერდზე დასცხო– რა გინდა ჭკუიდან უნდა შემშალო ამხელა გოგო? იმ ბოზებს ხომ კარგად ეალერსებოდი, მე უნდა მიშალო ნერვები ხო?– თვალები აუცრემლიანდა, მაგრამ მაინც არ ნებდებოდა, მის სათქმელს ბოლომდე ამბობდა.
კახის კი მისი საქციელი უკვე ჭკუიდან შლიდა, ეს პატარა გოგო როგორ აცანცარებს ამხელა ბიჭს, ან როგორ შეეძლო ამდენი. პატარა ბიჭივით უნდა რომ გააბრაზოს, შემდეგ კი კოცნით შემოირიგოს, მოსწონს როცა აბრაზებს.
–ჩემი... ჩემი მარიამი– მის ტუჩებს დასწვდა, ნაზად უკოცნიდა აცახცახებულ ტუჩებს და გულში უფრო იკრავდა– ჩემი ბუზღუნა– მის ტუჩებთან დაიჩურჩულა და ისევ აკოცა– ჩემი, ჩემი, მხოლოდ ჩემი ხარ, მხოლდო მე შემიძლია ასე მოგიშალო ნერვები და ასე შემოგირიგო.
–კახი– თვალებ დახუჭულს აღმოხდა.
–ჰო– ტუჩებზე ღიმილი გაუკრთდა, როდესაც მისი ნეტარი სახე დაინახა.
–დედაჩემი სახლშია– უაზროდ წამოიძახა რაღაც, კახი მალე მიხვდა რომ ჯერ კიდევ ნეტარებაში იყო, ამიტომ ეს ნეტარება კიდევ უფრო გაუხანგრძლივა...
.............
–ჩემთან ერთად ხომ წამოხვალ?– კარების ჩარჩოს მიყრდნობილი იაკობის სახეს უყურებდა, ცდილოობდა მისი წასვლა ცოტა გაეხანგრძლივებინა, ამიტომ ათას კითხვას უსმევდა.
–მარტო გაშვებას არც ვაპირებდი, მითუმეტეს იმის შემდეგ– მოქუფრული სახით მიყურებს და ბოლო სიტყვებს ჩურჩულით ამბობს.
მის თვალებს მიშტერებული თავს გვერდზე ვხრი, ქვედა ტუჩს კი კბილებს შორის ვიქცევ, ვხედას იდევ როგორ ექუფრება სახე და მზერა როგორ გადააქვს ჩემს ტუჩებზე, მოურიდებლად ვიმეორებ იგივეს, ვიცი რომ თავს ებრძვის, მე კი ბრძოლაში თეთრ დროშას ავაფრიალებ.
მისკენ რამოდნიმე ნაბიჯს ვდგამ და მოურიდებლად ვეხები მის ტუჩებს, ფეხის წვერებზე ვიწევი რომ მის სიმაღლეზე გავსწორდე, ხელებს კი კისერზე ვხვევ. ჩემი საქციელი აფხიზლებს, ტუჩებზე მოწყურებული მკოცნის და ხელებს წელზე მხვევს.
მისი ტუჩების შეგრძენბა ნირვანაში მაგდებს, შეგრძნებები ორმაგდება მუცელი კი უფრო ძლიერად მეჭიმება, ყველა გრძნობა ერთად იყრის თავს მუცელში და ფეთქდება.
მის ტუჩებს მოწყვეტილი მხოლოდ რმაოდნიმე წამი ვუყურებ თვალებში, მისი გაბრწყინებული თვალები საკმარისია ყველაფრისთვის, თავს დაბლა ვხრი და მხარზე ვადებ, ჩემი ბედნიერებაა, მოსიარულე ბედნიერება.
ისიც მხოლოდ
ჩემი.
ჩემში.
ჩემად.
–ჩემი გაგიჟება გინდა არა?– მისი ბოხი ხმა წვდება ჩემს ყურს, მის სიტყვებზე მეცინება და მის ყელში თავს ვაქნევ, ჩემი ცხვირი მის ყელს ეხახუნება, ვგრძნობ როგორ ეჭიმება ძარღვები.
–გამომდის ხო?– ინტერესით შევყურებ დაბლიდან მაღლა, იღიმის. მე მიღიმის.
–თან როგორ– სიცილით აქნევს თავს.
ჭიშკართან მანქანა ჩერდება, მეც უცებ ვშორდები იაკობს და იქით ვიყურები. დამშვიდებული ვვოხრავ, ჩემი ძმაა და არა ჩემი მშობლები. ვიცი რომ დედაჩემს მისი ნახვა გაახარებს, მაგრამ ნამდვილად არ ვიცი რა რექცია ექნება მამას!
–ჩემი წასვლის დროა– მიღიმის იაკობი, ჩემსკენ იხრება და საფეთქელთან მკოცნის.
ბილიკს მიუყვება, მხრებში გამართული და თავაწეული, მის სიარულზე მეღიმება, მაგრამ ღიმილი სახეზე მახმება, როდესაც მას წინ ჩემი ძმა უდგება, არც ისე კეთილმომასწავლებელი ღიმილით, რაღაცას ეუბნება, შემდეგ კი ისევ იღიმის.
ღიმილი მალევე იცვლება კეთილგანწყობილი ღიმილით, თითქოს მშვიდდება და მხრებს დაბლა უშვებს, ნეტავ ასეთს რას ეუბნება იაკობი?
ხელს ართმევენ ერთმანეთს, დამიანე გზას უთმობს იაკობს, ისიც მალე უჩინარდება ეზოდან, ჩემი ძმა კი ღიმილით მოემართება ჩემსკენ.
–მალე ოჯახში რძალი გვეყოლება– ამაყად იღიმება და ჩასახუტებლად ხელებს შლის.
–რააა?– ბედნიერი ვყვირი და მის მკლავებში ვეხვევი– უკვე თხოვე ხელი? როდის მოასწარი გუშინ? კარგი რა ეს როგორ გამომაპარე?
–ჯერ არა! ხვალ მივდივართ ვენეციაში! ანას გონია რომ რაღაც კორპორაციულ საღამოზე ვარ მიწვეული
–ყოჩაღ შეგძლებია რაღაც– დამცინავად ჩავილაპარაკე.
–ნაკო.. ნაკო– თავი უარყოფის ნიშნად გააქნია– ცუღლუტობ.
–ჰოო?– ბედნიერს გამეღიმა, ჩემი ჩოფლიანი!
–ჰო ჰო– თავი დამიქნია და სახლში შემიყვანა.
–მე უნდა წავიდე და გავემზადო, ჩემი კლასელები უნდა ვნახო, ძალიან ვენატრები დამიახლოვდნენ ეს რამოდნიმე კვირაა, ისევ პონტის გამო– თვალები ავატრიალე, დათის გახსენებისას კი უსამოვნოთ გამცრა, ვიცი რომ იქ იქნება, მაგრამ მინდა რომ მე და იაკობი ერთად დაგვინახოს, მინდა მიხვდეს რომ მისი მცდელობა ფუჭი აღმოჩნდა.
–პონტის გამო?
–ხო ქეთას ჩემი ჩოფლა ევასება და ხშირად რომ ნახოს რა– მობეზრებულმა ამოვილაპარაკე.
–შენი ჩოფლა? არ მომწონს ასეთი რაღაცეები– დამიბღვირა.
–ჰო რა იყო, ეს იგივეა რაც შენი ანა, საკუთრება რა– სიცილით ვთქვი– წავედი წავედი თორემ ვერ მოვასწრებ!
კიბეები სწრაფი ნაბიჯით ავირბინე, ოთახში შესულმა კარადიდან თმის უთო გამოვიღე და დენზე შევაერთე, დღეს თმებს გავისწორებ და ისე წავალ. სანამ უთო გაცხელდა მანამ ჩემი გარდერობი შევათვალიერე, კაბის ჩაცმა არ მინდა, არ მაქვს ფუშფუშის თავი. მწვანე კომბინიზონი გადმოვიღე და სარკის წინ დავდექი.
–ჰმმ მომწონს– ბედნიერმა გავიღიმე.
ზუსტად ერთ საათში მზად ვიყავი, გასწორებული თმები მხრებზე მეყარა, ძალიან ძალიან მკრთალი მაკიაჟი მეკეტა, როგორც ჩანს მართლაც კარგი არჩევანი იყო მწვანე კომბინიზონი, ფეხზე კი მუქი მწვანე ფეხსაცმელი მეცვა, საშუალო სიმაღლის.
საათი 5ს უჩვენებდა, იაკობი წუთი–წუთზე აქ იქნება.
სარკის წინ კიდევ ერთხელ დავტრიალდი და ოთახი დავტოვე, ღიღინღიღინით ჩავუყევი კიბეებს და სამზარეულოში შევედი სადაც დამიანე მეგულებოდა, გაზქურასთან იდგა და დიდი მონდომებით ცდილობდა კვერცხის შეწვას.
–რას აკეთებ?– ხმამაღლა ვყვირი, რაზეც შეშინებული ჰაერში ხტება და ჩანგალი დაბლა უვარდება.
–კარგი რა ნაკო, ისედაც ცუდად ვარ და კიდე ეს მინდოდა? ჩემი კუჭი ხმება.
–მერე ვერ დამიძახე?– სიცილით ვეკითხები და მასთან მივდივარ– შეეშვი მე შეგიწვავ კვერცხს– ხელიდან ჩანგალს ვართმევ.
–ვაპირებდი დაძახებას, მაგრამ მზადებაში იყავი გართული, ისიც ვერ შეამჩნიე რომ შენს ოთახში დავდიოდი.
–კარგი კარგი ჰო, მომშორდი და მე შეგიწვავ– გაზზე წყალი დავადგი ქვაბით, მაცივრიდან კვერცი გამოვიღე და თეფშზე გავტეხე.
სანამ მე მზადებაში ვიყავი დამიანემ იაკობი სახლში შემიყვანა, შემოსასვლელში იდგნენ და რაღაცაზე საუბრობდნენ, იაკობი ხანდახან გამომხედავდა და მათვალიერებდა. ვცდილობდი სწრაფად გამეკეთებინა ყველაფერი, სუფრაც მალე გავაწყე და ყველაფერი დავდე, რაც კი მაცივარში ვიპოვე.
–დამიენე შეგიძლია მოხვიდე და ხეთქო– ხელები ხელსახოცხე შევიწმინდე და მისაღებში გავედი– წავედით?– იაკობს გავხედე.
–წავედით– ხელი გამომიწოდა, მეც მის ხელს ჩემი ხელი დავადე.
–დამიანე ჭკვიანად იყავი, გასაღები მიმაქვს, თუ რამეა დამირეკე– უცებ მივეცი დარიგებები.
–ოკ.
–ცანცარა– თვალების ტრიალით ვთქვი. მისაღებში გასვლისას სარკეში კიდევერთხელ შევავლე ჩემს თავს თვალი. – მოდი ფოტო გადავიღოთ.
–არ მიყვარს ფოტოების გადაღება– უცებ გააპროტესტა.
–მხოლოდ ერთი– საწყლად დავეჭყანე, დანებების ნიშნად ამოიხვნეშა. ფოტოს გადაღებამდე ბედნიერმა გავიღიმე, მან კი ხელი წელზე მომხვია და მის სხეულს ამაკრა. ფოტოზე ერთმანეთზე აკრულები ვიყავით, იაკობს სახე ნაწილობრივ ქონდა დამალული, ჩემს სახეს ამოფარებული იყო.
–აწწ რა საყვარლები ვართ– სიცილით ვთქვი, სწრაფად დავაყენე ერკანზე, ესეც ასე მასთან ერთად პირველი ფოტო გადავიღე, მთაწმინდაზე გადაღებული არ ითვლება.
ტაქსში ჩასხდომისას გამახსენდა როგორ იეჭიანა დათიზე, იმედი მაქვს რამეს არ წამოაყრანტალებს და ან მისი საქციელით იაკობს არ გააღიზიანებს, უბრალოდ მინდა რომ დავანახო ის რომ მე და იაკობი დაავშირებულები ვართ და მისი ეს საქციელი არაფრის მომცემია.
ტაქსი მალევე გაჩერდა დანიშნულების ადგილას, ჯერ იაკობი გადმოვიდა, ხელი გამომიწოდა და გადმოსვლაში დამეხმარა.
–ძალიან კარგად გამოიყურები– უცებ მითხრა კომპლიმენტი და საფეთქელზე მაკოცა.
ისიც ძალიან კარგად გამოიყურებოდა, შავი შარვალი, შავი პერანგი და ნაცრისფერი წელში გამოყვანილი პიჯაკი ეცვა, ვგიჟდები მისი ჩაცმის სტილზე, არაფრით გამორჩეული, უბრალოდ აცვია ყველაფერი რაც უხდება.
–მადლობა, შენც ასევე– მის ხელს ვეჭიდები და კაფე–რესტორნისკენ მივდივართ. როგორც კი ქეთა გვხედავს მაშინვე ჩვენსკენ მოდის, ძლიერად ეხვევა იაკობს, სხეული ეჭიმება, შეშმუშნული სახით დგას და მის მოცილებას ცდილობს.
–როგორ ხარ იაკობ?– თვალებში შესციცინებს და უღიმის.
უცნუაირ გრძნობა მეუფლება, რატომღაც მინდა რომ ამ გაპუწული თმით ვითრიო, მისი ღიმილი ჭკუიდან მშლის. იაკობს ხელს ძლიერად ვუჭერ და ჩემზე მოშტერებულს შეუმჩნევლად ვუბრიალებ თვალებს, თავს ხრის და იღიმის, მე რომ მიყვარს ისე!
–კარგად ვარ მადლობა– ნაძალადევი ღიმილით პასუხობს და სხვა ბავშვებისკენ მივყავარ, ქეთას კი ხახამშრალს ტოვებს, ბედნიერი ვიღიმი, აი ესაა ჩემი ბიჭი! იცის რა უნდა გააკეთოს.
–ჩემი ჭკვიანი– ხელს პიჯაკზე ვუსმევ და გამარჯვებული ღიმილით ვუღიმი.
–ისეთი შეგრძნება მრჩება თითქოს იეჭვიანე.
–შეიძლება ასეც იყო– თვალს ვუკრავ– გამარჯობა ბავშვებო როგორ ხართ?– ყველას ღიმილით ვეგებები, მხოლოდ დათის დანახვა გვართობს ორივეს, მეც და იაობსაც. ხარხარი მინდება როდესაც ქეთა გვიახლოვდება გაცოფებული სახით, თათას გვერდით უდგება და რაღაცას ეჩურცულება.
–არ შევიდეთ?– დათი ყველას გვაფხიზლებს, გოგოებს კარებს უხსნის და ჯერ მათ ატარებს, ბოლო კი მე და იაკობი შევდივართ.
–გაცოფებულია– გახალისებული ჩუმად ვეჩურჩულები– ახლა უყურე, ყველაფერს იზამს რომ შენს გვერდით დაჯდეს.
–კარგი რა.– ბუზღუნით ამბობს და წელზე ხელს მხვევს.
– ხომ გითხარი– სიცილით ვამბობ, როდესაც ვხედავ რომ მხოლოდ სამი ადგილია დარჩენილი, ის კი ფეზე დგას და გველოდება როდის დავსხდებით, ბოროტული სიცლით მივდივარ მაგიდასთან იაკობს დათის გევრდით ვსვამ და მის გვერდზე მე ვჯდები. ცარიელი ადგილი მხოლოდ ჩემს გვერდითაა.
–დათი ადგილს ვერ გამიცვლი? აქეთ სინათლე არაა და სელფს ვერ გადავიღებ, მიდი რა დამსვი– ხვეწნა მუდარით მიდის დათისთან, დათი მის ჩანაფიქრს ადვილად ხვდება, მაგრამ უხმოდ უთმობს ადგილს და ჩემს გვერდით ჯდება, იაობისკენ ვიხრები და მის სხეულს ვერობი, დათის სიახლოვე მაფრთხობს, რასაც ქეთი ემატება, რომელიც კმაყოფილი სახით იკავებს ადგილს ჩემი ჩოფლიანის გვერდით
–მაღიზიანებს– მის ყურთან ვჩურჩულებ
–მეც. შენ კი ეჭვიანობ– ისიც მეჩურჩულება და მზერას დათის უსწორებს, მტრულად უყურებს
–შეიძლება–თქო ხო გითხარი, უბრალოდ გამაღიზიანებელია მისი საქციელი.
–ე ჭ ვ ი ა ნ ო ბ– ასოასო მიმარცვლის სიტყვას და ტუჩებზე ირონიული ღიმილი უკრთება.
–უიმე, კარგი ხო ვეჭვიანობ. რა არ უნდა ვიეჭვიანო?– უცებ ვბრაზდები.
–არ ვიცი არ ვიცი–ნაღვლიანი თვალებით შემომყურებს, რაღაც მისი ცვალებადი ხასიათი არ მომწონს, ხან იღიმის, ხან არა.
–შენ ქეთას არ იცნობ– სიტყვებს ირონიულ ჩაიცნებას ვაყოლებ– თავის კლანჭებში მოგიქცევს და მერე ვერსად გაექცევი.
–ერთმა გამომიჭირა მაგ კლანჭებით უკვე, მცდელობა კი ბევრს ქონდა– მხრების ჩეჩით მპასუოხბს, მის ტუჩებზე მაინც ვამჩნევ ღიმილს, რომელიც მალევე შორდება. მისკენ ვიხრები და ლოყაზე ძლიერად ვკოცნი.
–ახალი ამბავი გვაქვს თქვენვის– უცებ აცხადებს რატი და ფეხზე დგება, მის გვერდით მჯდომ თათას ხელს უწვდის, მასაც ფეხზე აყენებს– მე და თათა ერთად ვართ– აჭარხლებულ თათას ლოყაზე კოცნის და წელზე ხელს ხვევს. მაგიდაზე ჟივილ ხივილით იშლება ყველა და ახლად გამომცხვარ წყვილს ერთად ყოფნას ულოცავს.
წყვილის დალოცვის შემდეგ საცეკვაო მოდენისკენ მივდივართ წყვილები, თათა და რატი, ნატალია და ცეცე, ვერონიკა და დათი. ბევრი ხვეწნის შემდეგ იაკობს ვითანხმებ და ისიც მიმყავს საცეკვაო მოდნისკენ, მაგიდასთან კი მხოლოდ რეზი და ქეთა რჩებიან, ერთმანეთს რაღაცაზე ესაუბრებიან და თან მზერას აქეთ აპარებენ.
–ცეკვა არ ვიცი– ბუზღუნებს იაკობი და ხელებს წელზე მხვევს– ფეხს დაგაბიჯებ.
–არაუშავს– მის მხრებზე ხელებს ვაწყობ და მისკენ ვიწევი– არ იცი მაგრამ მაინც ცეკვავ ჩემთან ერთად.
–ხო იმიტომ რომ არ მინდა გაწყენინო– ჩემსკენ იხრება და ყელზე მკოცნის– იმიტომ რომ არ მიდნა გამებუტო
–არ ვარ ბუტია– ტუჩების კვნეტით ვპასუხობ, მისი ტუჩები ისევ ჩემს ყელს ედება, მაგრამ არ მკოცნის, რითაც ჭკუიდან მშლის.
–იცი როგორ მომწონს რომ ეჭვიანობ?– ცხელი ჰაერი ჩემს ლავიწებს ეხეთქება, სასიამოვნო ჟრუანტელი მივლის– როგორ ბრაზდები როდესაც მაშტერდება და მიღიმის, ჭკუიდან გშლის იმაზე ფიქრი რომ შეიძლება მეც გავუღიმო და მივაშტერდე.
–არასდროს! არასდროს გაბედო ეგ– მის ყურთან ვჩურჩულებ გაბრაზებული და მხარზე თავს ვადებ.
–...–დუმს. უცებ მშორდება და ზემოდან დამყურებს, არ მიღიმის წყენა, ტკივილი და შიში ერთად უკრთება თვალებში, ეს მზერა კი მაფორიაქებს
–მე გაგაფრთხილე– ერთ ხელს წელიდან მაშორებს და ლოყაზე მეფერება, თვალები უცებ მეხუჭება, შეგრძნებებს ვემორჩილები და იმ ჟრუანტელს რომელსაც ახლა ვგრძნობ.
სუნთქვა მავიწყდება როდესაც მის ტუჩებს ვგრძნობ ჩემსაზე, თითქოს მიძინებული გრძნობები იღვიძებს, სხულში ყველაფერი ტრიალდება და თავდაყირა დგება. მაგრამ მალევე ყველაფერი ადგილზე ბრუნდება, მისი ტუჩების შეგრძნება ქრება, მის მკლავებში მისვენებულს განძრევის სურვილიც არ მაქვს, ჩემი კომფორტია.
–ვდნები!
–ჰო ჩემს მკლავებში დნები! ახლა ქეთას სახე რომ ნახო– მისი აღფოთებული ხმა მესმის, მეც უცებ ვფხიზლდები. თვალებში ვუყურებ და ვხვდები როგორ უნდა გადახარხარება.
–აუუ რა წამი გამოვტოვე– გაბრაზებული ვბურტყუნებ– რა სანახაობა გამოვტოვე– ჩემ თავს ვერ ვპატიობდი ამ საქციელს.
–შეიძლება პარტნიორი დამითმო?– ჩვენთან რეზი მოდის.
–რა თქმა უნდა– ღიმილით პასხუობს იაკობი და ჩემს თავს რეზის უთმობს, წასვლამდე კი თვალებს მიბრიალებს, მისი საქციელი კარგ ხასიათზე მაყენებს, რეზის ვეხვევი და მასთან ვიწყებ ცეკვას.
რეზისთან ცეკვის პარალელურად ვუყურებ ქეთას, რომელიც მიმავალ იაკობს მზერას აყოლებს, რამოდნეიმე წამში ისიც დგება ფეხზე და უკან მიყვება. სხეულში უსიამოვნო ჟრუანტელი მივდილის, ვიცი რასაც აკეთებს.
–რეზი დავიღალე დავჯდები მე– უცებ ვუშევბ ხელს და დაუფიქრებლად მეც იქით მივდივარ სადაც იაკობი და ქეთა მეგულება, ხმები საპირფარეშოდან მოდის.
–დიდხანს უნდა მსდიო ასე?– იაკობის გაბრაზებული ხმა მაკრთობს.
–ხო სანამ შენ და ნაკოს არ დაგაშორებთ მანამ.
–ხომ იცი რომ ეს არ მოხდება?
–რატომღაც არ ვფიქრობ ასე! როცა გაიგებს რას აკეთებდი სიყვარულის დღეს ჩემთან ერთად, არამგონია კიდევ მოუნდეს შენთან რაიმე სახის კავშირი.
ერთადგილზე გახევებულის არც არაფერი აღარ მესმის, მხედველობაც მებინდება, სისუსტეს ვგრძნობ, თითქოს ჩემს შიგნით ყველაფერი იშლება.
მახსენდდება სიყვარულის დღე... მთელი დღე მის ზარს ველოდი, ერთ შეტყობინებას მაინც, მე რას აღარ ვფიქრობდი, მაგრამ არ თურმე რას აკეთებდა.
ვცადე ძალები მომეკრიბა, მინდოდა მათთან მივსულიყავი და ყველაფერი მეთქვა, პირში მიმეხალა ის რასაც ახლა ვგრძნობდი და ვფიქრობდი, მაგრამ ამის მაგივრად წამოვედი, ასი ასე უბრალოდ დავტოვე შენობა და დავტოვე ის მის კლანჭებში.
მესაკუთრე ჩოლიანი!
–დედა მოვედით– სახლში დამიენას ხმა გაისმა, დივანიდან წამოვფრინდი და შემოსასვლელისკენ წავედი, კარებში დამიანე და ანა იდგნენ.
–ანაა– დავიყვირე და მისკენ გავექანე, ლამის ზედ შევახტი, რათქმაუნდა ჩახუტებამდე მისი გაბრწყინებული სახე არ გამომრჩენია, ბედნიერი იღიმოდა.– გილოცავ ჩემი გოგო, გაძლება მოგცეს ამ მუტრუკის– ჩუამდ ვუჩურჩულე ისე რომ დამიანეს არ გაეგო.
–გოგო რეებს ამბობ შენ ჩემ საქმროზე?
–ყოჩაღ დამი, დამცველიც გიშოვია, ეს გინდოდა სრული ბედნიერებისთვის– ანას უხეშად მოვშორდი და წარბი ავუწიე– აღარ ხარ შენ ჩემი რძალი– მკვახედ განვაცხადე და დამიანისკენ წავედი, ჩემ ორმეტრიამნი ძმის მკლავებში გავეხვიე.– თუ ძმა ხარ რა მოასწარი ამ ორ დღეში ჰა?– ქვემოდან ავხედე.
–ჰო აი სწორედ მაგ ორ დღეში მოვასწარი მე ყველაფერი– ამაყად განაცხადა და ანას თვალი ჩაუკრა. უცებ გავხედე აწითლებულ ანას და გულიანად ავხარხარდი.
–ვაიმე– ზურგს უკან დედაჩემის ყვირილის ხმა გაისმა, გახევებული იდგა და უყურებდა ხან ერთს ხან მეორეს– დედა გენაცვალოთ თქვენ– მათკენ ქოთქოთით წავიდა, ჯერ ანას გადაეხვია და ლოყები დაუკოცნა– ჩემი სანაქებო რძალი, შეხედა რა გოგოა, დედა გენაცვალოს შენ– მილა თავს ვერ იკავებდა, ტიროდა და თან სლუკუნით ესაუბრებოდა ანას.
–კარგი დედა ნუ გააწითლე ახლა ჩემი ცოლი.
–საცოლე– ანამ უცებ შეუსწორა და თვალები დაუბრიალა, ჩემი ძმაც უცებ გაჩუმდა და კედელს აეყუდა, მის საქციელზე ჩუმად ჩავიცინე.
–ვაიმე ჩემი დიდი ბიჭი– ახლა მისკენ გაემართა დედა და ხელები მოხვია– როდის გაიზარდე დედიკო ასე? ჰა? როდის მოასწარი დაკაცება?– ესაუბრებოდა და თან უფრო ეხუტებოდა, დაიამეც ძლიერად ეხვეოდა და თავზე კოცნიდა– უკვე ცოლი მოგყავს დე. რამხელა ბიჭი ხარ, შენ გენაცვალე.
–კარგი დედა რა გატირებს გამაგებინე– უცებ უბრაზდება დამიანე, ცრემლებს აშორებს და ლოყებს ძლიერად უკოცნის– დედი დედი.
–ბედნიერების ცრემლებია შვილო, ბედნიერების. წამოდით დედიკო ახლა გაჭამოთ, მშივრები იქნებით– უცებ დაკრა ფეხი და სამზარეულოსკენ წავიდა, მის საქციელზე ისვე გამეცინა, რა ქნას უყვარს სამზარეულოში ტრიალი.
–ხომ გითხარი არაფერია სანერვიულო–თქო?
–ოო რა გინდა შენ ვა– მუჯლუგუნა გასცხო ანამ დამიანეს.
–ჩემი ბრაზიანი გოგო– თავზე აკოცა და სხეულოზე მიიხუტა, ვუყურებდი და ბედნიერებით მევსებოდა გული.
–ნაკო რაღაც გავიგე მე და იმედი მაქვს სიმართლე არაა– წარბაწევით გადმომხედა დამიანემ, ანა ისევ მის სხეულზე ყავდა აკრული და ისე მომჩერებოდა.
ვიცოდი რომ რაღაცას მაინც ეტყოდნენ ჩემი ძმები, რომ ვთქვა დიდად დეპრესიაში ვარ მას შემდეგ–თქო მოვიყტყუები, უბრალოდ ვცდილლობ არ შევიმჩნიო და მასზე არ ვიფიქრო, ისიც საკმარისი იყო კვირა ღამე რომ ტირილში გავატარე.
–რა გაიგე დამიანე?– ინტერესით ვკითხე.
–ნაკო წამო სამზარეულოში დედაშენს დავეხმაროთ– ხელკავი გამომდო ანამ და სამზარეულოსკენ წამიყვანა– დამიანე შენ ბარგი შემოიტანე– შეუღრინა მას, მე კი ღიმილით გადმომხედა.
–მადლობა– ჩურჩულით ვუთხარი და სამზარეულოში შესული მაგიდაზე ჩამოვჯექი, ხელი ზედ შემოვაწყე და თავი დავადე.
მესმოდა როგორ საუბრობდნენ ანა და დედა, მაგრამ სიტყვებს ვერ ვიაზრებდი, მოგონებებში ჩაძირულს სუნთქვა მიჭირდა, მაგრამ ახლა ვერ ავდგებოდი, არ მინდა ჩემი აცრემლიანებული თვალები მათ დავანახო, არა იმიტომ რომ მათი მცხვენია, უბრალოდ არ მინდა რომ მათ ინერვიულონ.
ყელში გაჩხერილ ბურთი წესივრად სუნთქვის საშუალებას არ მაძლევს, ცხვირიც მეწვის, ჩემს წინააღმდეგ არის ყველა და ყველაფერი. სამი დღეა არ მინახავს, არც სკოლაში დავდივარ და არც მის ზარებს ვპასუხობ, ვიცი ემოციების გაკონტროლება გამიჭირდება და არ მინდა რომ მის წინ ავტირდე.
წყენას და იმადგაცურებას ერთად ვგრძნობ, ეს შეკუჭული გრძნობები არ მაძლევს თავისუფლების საშუალებას, საუბარი მინდა, ყველაფრის გაარკვევა, მაგრამ არ შემიძლია, ამ ყველაფრის მოსმენის ძალა არ მაქვს.
–ნაკო– მხარზე შეება მაფხიზლებს, ერთს ღრმად ვისუნთქვ ჰაერს და თავს მაღლა ვწევ, თავზე დედაჩემი მადგას და ნაღვლიანად მიღიმის. რა თქმა უნდა ამჩნევს ჩემ მოწყენილობას, მაგრამ არაფერს მეკითხება.
–რა ხდება დედა?– ვუღიმი და ჩემს აწლიანებულ თვალებს ყურადღებას არ ვაქცევ, მაგრამ გამოსახულება ნელნელა იდღაპნება და ფერები ერთმანეთში ირევა, თავს დაბლა ვხრი და ჩემს ხელებს დავყურებ, ვგრძნობ როგორ გორდება სახეზე ცრემლი და როგორ მეცემა თითებზე.
უსიტყვოდ ჩემს გვერდით ჯდება და მეხუტება, მეც მის მკლავებში გრძნობებს თავისუფლების საშუალებას ვაძლევ, ვიცლები ემოციით და იმ გრძნობით რომელისაც ამდენხანს ვაგროვებდი. ყველაფერი ერთად ფეთქავს ჩემში, იმედგაცურება, ის წყენა და დიდი სიყავრული, რომელსაც ვეღარც კი ვიტევ ჩემში, სავსეა ვარ, მთლიანად ჩაძირული ამ გრძნობაში.
ჭაობში ფეხი ჩავდგი, ის კი მითრევს, გათავისუფლება შეუძლებელია, მაგრამ ყველაზე დიდი პორბლემა ისაა რომ არ მინდა გათავისუფლება, მინდა რომ ბოლოდე ჩავიძირო და ჩავეფლო მასში, რადგან ვიცი რომ ამ ჭაობს ერთი სახელი აქვს, მხოლოდ ერთი.
–დეეე საჭმელი მზადაა?– კიბეებიდან დამიანეს ხმა გაისმა, უცებ მოვშორდი დედას და ცრემლები შევიმშრალე. სახეზე ბედნიერი ღიმილი ავიკარი რომ ჩემ ძმას არაფერი შეემჩნია.
–კი შვილო ყველაფერი მზადაა.–სუფრას გავხედე და ჩავიცინე, ხო მილა მოსიარულე კულინარიაა. ამ რამოდნიმე წუთში რამდენი რამის გაკეთება მოასწრო. საოცრება მყავს.
–ძალიან მიყვარხარ დე– ლოყაზე ვაკოცე. ძლიერად მოვხვეიე და მისი სურნელი შევიგრძენი.
–მეც მიყვარხარ ჩემი ლამაზი გოგო– თავზე ხელი გადამისვა და გამიღიმა– აღარ იტირო კარგი?– ნაღვლიანი ხმით მკითხა.
–კარგი– ღიმილით ვუთხარი.
–ჩემი ჭკვიანი გოგო, წადი ახლა და შენს ძმებს და მამაშენს დაურეკე, მოვიდნენ სახლში, არა როგორ დაავიწყდა მაინც რომ დღეს ჩამოდიოდნენ? თან ნახე უკვე დაბნელდა, ისინი კიდე არ ჩანან. ოხ მოვკლავ მიშოს– ქოთქოთი დაიწყო უცებ, რატომღაც მარიამი გამახსენდა, რაზეც ხმამაღლა შევკივლე.
–როგორ დამავიწყდა– უცებ გავვარდი ჩემი ოთახისკენ, ლამის ციხვპირისმტვრევით შევქანდი შიგნით და ჩემ ტელეფონს დავუწყე ძებნა, მალევე მივაგენი, გაოცებულმა გავხედე ეკრანს, რომელიც რამოდნიმე ადგილას გაბზარული იყო.
ჰო რასაკვსიველია, კვირამ როგორც ჩემი გული, ისევე ჩემი ტელეფონი შეიწირა. ბლოკის მოხსნისას გული შემიქანდა, უცებ ჩამოვჯექი სავარძელში და ეკრანს მივაშტერდი. ჩემი და იკაობის ფოტო მთავარზე მეყენა, სწორედ იმ დღეს გადაღებული.
ხმამაღლა ამოვიხვნეშე, ფოტოს მზერა ავარიდე და შეტყობინებები გავხსენი, რამოდნიმე მათგანი იაკობის იყო, რამოდნიმე კი მარიამის, როგორ დამავიწყდა მარიამთან საუბარი? მაგრამ კახი ეტყოდა რამეს... უცებ ავკრიფე მისი ნომერი და დაველოდე, როდის მიპასუხებდა.
–სად ხარ გოგო დაკარგული?– მისი ყვირილის ხმაზე უცებ შევხტი, ხმაზე ტყობოდა როგორ გაცოფებული იყო. დამნაშავე ბავშვივით მოვიბუზე.
–შეგიძლია ჩემთან მოხვიდე?–ხვნეშით ვკითხე.
–ნაკო იაკობს შენთან საუბარი უნდა, დაელაპარაკე– სიტყვების მოსმენისთანავე გავთიშე ტელეფონი და შორს ვისროლე, გაუცნოერიერებლად კი კედელს დავუმიზნე.
საწოლზე მუცლით დავემხე, ფუმფულა ჩოფლას გვერდით, ერთი ხელი კი მას მოვხვიე.
ვერ ვიჯერებ რომ იაკობმა ზურგს უკან დამცინა, რაღაცას ჩემს ზურგს უკან აკეთებს, მაშინ როდესაც მე მასზე ვნედვიულობდი, რა აღარ ვიფიქრე იმ დღეს, ის კი უბრალოდ ერთობოდა და ვინ იცის იქნებ მიწასთან მასწორებდა, აბუჩად მიგდებდა და ამაზე ქეთასთან ერთად იცინოდა.
დაჯერება არ მინდა რომ შეიძლებოდა ეს მას გაეკეთებინა, ქეთასგან არაფერი გამიკვირდება, მაგრამ იაკობიც? მან მოახერხა! და ასე არაფრის გარეშე, უმოქმედოდ წამართვა ის ბედნიერება რომელსაც იაკობი ერქვა.
იმის გაფიქრებაც კი მზარავს რომ შეიძლება ქეთა და იაკობი ერთად იყვნენ! მაინც ვერ ვხვდები რა ხდება, ან რაზე საუბრობდა ქეთა, მაგრამ ერთი ვიცი, რომ როგორც ქეთა, ისე იაკობიც კარგი თვალთმაქცი ვინმეა.
–ნაკო?– მარიამის ხმა შემომესმა, საწოლიდან თავი წამოვყავი და კარებში გახევებულს მივაშტერდი.
–შემოდი– ვცადე ღიმილით მეთქვა, საწოლზე წამოვჯექი და სახეზე ხელები მოვისმი, შეძლებისდაგვარადა შევიმშრალე ცრემლები.
–რა მოხდა?– ოთახში სწრაფი ნაბიჯით შემოვიდა და ჩემს გვერდით ჩამოჯდა– რატომ ჩამოგტირის სახე და რატომ იცოფება იაკობი, ან რატომ არ პასუხობ მის ზარებს, ლამისაა ჭკუიდან შეიშალოს, კახისთანაც სცადა საუბარია, მაგრამ კახიმ ძლიერად დაარტყა, რა ჯანდაბა ხდება ამიხსნი შენ მაინც?– მორჩა გამოსვლას და შეშფოთებული სახით მომაშტერდა.
–მოიცა, მოიცა კახიმ რა ქნა?– ხმამაღლა წამოვიყვირე.
–კახისთან ერთად რომ ვსეირნობდი გუშინ, იაკობი შეგვხვდა ინგლურიდან მოდიოდა, როგორც კი დაგვინახა ჩვენსკენ წამოვიდა. მაშინვე კახის მივარდა და შენზე ეკითხებოდა, კახი კი ძალიან გაბრაზდა და სახეში მუშტი დაარტყა, მერე კი გააფრთხილა რომ შენთან ახლოს მოსული არ ენახა. გუშინ ვთხოვდი კახის ეთქვა რამე, მაგრამ სიტყვა ვერ ვათქმევინე, ეგრე იყო იაკობიც, მაგრამ იაკობი დაბნეული იყო და მიზეზსაც ვერ ხვდება ჯერ იმის რატომ არ პასუხობ მის ზარებს და მერე იმასა რატომ გლიჯა კახიმ, საწყალს თვალი დალურჯებული აქვს.
–კარგი მარიამ ამოისუნთქე– მის სწრაფ საუაბრზე გამეცინა, რთული არაა დასკვნის გამოტანა რატომ გააკეთა კახიმ ეს, რათქმაუნდა ყველა ამჩნევდა ჩემს მოწყენილობას და რასაკვივრელია ვინ თუ არა იაკობი, ყველაფერი მას მიაწერეს.
–რას ვერ ხვდება?– სიცილით ვკითხე და ჩემს ჩოფლას ზედ გადავაწექი– კვირას ჩემ ძველ კლასთან ერთად ვიყავით ბარში, ქეთა ხომ გახსოვს წინაზე რომ გიყვებოდი?
–ჰო როგორ არ მახსოვს– კომფორტულად მოთავსდა და ყურები დაცქვიტა.
–გავიგონე ქეთა როგორ ეუბნებოდა იაკობს საპირფარეშოში 'როცა გაიგებს რას აკეთებდი სიყვარულის დღეს ჩემთან ერთად, არამგონია კიდევ მოუნდეს შენთან რაიმე სახის კავშირი.'– ქეთას სიტყვებს ციტირება გავუკეთე– როცა მე მის შეტყობინებას ველოდი, მაზე ვნერვიულობდი ის ერთობოდა, თან ვისთან ქეთასთან... ყველაზე ძალიან კი იცი რა მაბრაზებს? მასთან ყოფნის შემდეგ ასე თავისუფლად მოვიდა ჩემთან, ვითომც არაფერი, არც ნამუსმა შეაწუხა და არც არაფერმა, ბედნიერიც კი იყო.
–რააა? რაღაცას სწორად ვერ გაიგებდი, იაკობს არ ახასიათებს ვიღაცის გრძნობებზე თამაში, რამდენი შეყავრებული ყავდა იცი? არცერთი... კარგად იცის მან რომ ქალის გრძნობებზე არ უნდა ითამაშოს, ასე მგონია რომ ქეთამ მოაწყო ყველაფერი.
–ფაქტი ერთია, ისინი ერთად იყვნენ და ვინ იცის რას აკეთებდნენ.– თავი გადავაქნიე– კარგი აღარ მიდნა ამაზე საუბარი, აქ როგორ მოხვედი?
–ქვემოთ ვიღაც გოგო დამხვდა, შენზე მითხრა მაღლაა–ო და მისაღებში გავიდა, ვინ იყო? არა ლამაზი გოგო კი იყო, თან რა ტანი ქონდა, ჩამოსხმული ფეხები, სავსე საჯდომი და მკერდი, როგორ იღიმოდა? შოკია, ვინაა? მოსამსახურეს არ გავდა.
მის უამრავ კითხვაზე გულიანად ავხარხარდი, როგორ შეიძლება უსმინო მას და არ იცინო? ათას კითხვას დასვავს ერთწუთში, ისე რომ არც ამოისუნთქებს, სიტყვები არასდროს ელევა, რომ გგონია ახლა გაჩერდება, ან ახლა, მაგრამ არ ჩერდება, უსასრულოს შეუძლია საუბარი.
–ჩემი რძალია ანა!– ამაყად განვაცხადე– დამიანეს საცოლეა.
–ვაა მართლა? ისე კი მოუხდებიან ერთმანეთს, ეს მხარბეჭიანი ბიჭი, შესაშური გარეგნობით და კანფეტი გოგო, იფ იფ რა წყვილი იქნება, წამო წამო, ახტი და გამაცანი ახლა რძალი.
–წავიცი ერთი სარძლო წინ მიდგას და... –სიტყვების დასრულება არ მაცადა ისე მიჩქმიტა მკლავზე, შეშინებული ჰაერში შევხტი– რა მწარე ხელი გაქვს გოგო– შევუღრინე– ცოდოა ჩემი ძმა შენს ხელში.
–ვაიმეე, ცოდო კი არა ნახოს მაგან როგორ მოვარჯულებ, გუშინ ხომ კარგად მოხვდა, არც სხვა დროს აცდება, სულ დავულურჯე მკლავბები რომ არ მეუბნებოდა მიზეზს, მერე კიდე ვიღაც გოგოს თვალი გააყოლა, მაგაზე ხო საერთოდ გავგიჟდი, მოკლედ რა, დავკალით ერთმანეთი.
–მართლა ვაიმე– შუბლში ხელი ვიტაკე– წამო ახლა გაგაცნო ანა.
ხელი დავავლე და დაბლა ჩავიყვანე, სახლში ყველა სრული შემადგენლობით იყვნენ, როგორც ჩანს ჩემი რძალს მალე გაუგეს ბიჭებმა, რაღაცაზე საუბრობდნენ, მამა კი მათ უსმენდა.
–გამაჯობათ– მორიდებულად ჩაილაპრაკა მარიამმა როცა ოთახში შევაბიჯეთ, მაშინვე მზერა კახისკენ გამექცა, რომელიც მარჯვენა ხელს იზელდა, სახე შეჭმუხნული ქონდა, მის თვალები კი მაინც ბედნიერად ანათებდა.
–ველურიც მოსულა– ღიმილით ჩაილაპარაკა, მარიამმა უცებ მიაბრყო მზერა- 'შენ მერე მოგივლი'. მათ შემხედვარემ ჩუმად ჩავიფხუკუნე.
–ანა, გაიცანი ეს ჩემი მეგობარია მარიამი, მარიამ ჩემი რძალი ანა– უცებ წარვუდგინე ერთმანეთი.
-სასიამოვნოა– ღიმილით ჩამოართვა ხელი ანამ და დამიანეს გვერდით დაიკავა ადგილი, მის გვერდით მე დავჯექი და ჩეს გვერდით მარიამი დავსვი, ისე რომ კახის პირდაპირ ყოფილიყო.
კომფორტი იყო ჩემთვის საყვარელ ადამიანებთან ერთად ყოფნა, მაგრამ მიანც ვგრძნობდი სიცარიელეს შიგნიდან, რომელსაც ვიცი რომ მხოლოდ ერთი თუ ამოავსებდა.
შიგნიდან რაღაც მღრღნის, თითქოს მანადგურებს. მასთან მინდა, ამას მთლიანად ვგრძნობ, ტელეფონს დავყურებ, მინდა რომ დავურეკო, ვნახო და ყველაფერი ავახსნევინო, მოსმენაც მინდა, მინდა რომ ამიხსნას, მაგრამ ვიცი რომ ეს გამანადგურებს, არ მინდა იმის გაგება, რომ ზურგს უკან დამცინოდნენ.
ვუყურებ ფოტოს და ტუჩებზე ღიმილი მიკრთება, რას ვიფიქრებდი მაშინ თუ ასეთი რამე მოხდებოდა, წინა დღეს ხომ ყველაზე ბედნიერი ვიყავი მის მკლავებში რომ გავეხვიე, შეუძლებელია იმ სიხარულის დავიწყება.
ჩემი ტელეფონი სიმღერას იწყებს, ისევ იგივე ფოტო და წარწერა, რომელიც მატყობინებს რომ მირეკავს, წამთ გული მიჩერდება, შემდეგ კი სწრაფად იწყებს ძგერას, ვდგები და უსიტყვოდ ვტოვებ ოთახს.
ტელეფონი რეკვას წყვეტს, ვერ ვფიქრობ... მინდა ვუპასუხო, მაგრამ თან არ მინდა, არ ვიცი რა მოხდება, მე კი ამის მეშინია. წამში ტელეფონი ნათდება, ახლა შეტყობინება მომდის 'გთხოვ, მხოლოდ რამოდნიმე წუთით გარეთ გამოდი'.
დაუფიქრებლად ვაღებ კარებს და კიბეებზე ჩავრვივარ, სიბნელეში კარგად ვხედავ სილუეტს, რომელიც უძრავად დგას. მის წინ ვჩერდები, მინდა მისი სახე დავინახო, მაგრამ ბნელა.
–იაკობ...– ჩურჩულით წარმოვთქვავ მის სახელს, ხელს წელზე მხვევს და მოულოდნელად ძლიერად მეხვევა. ვგრძნობ როგორ ქრება ყველაფერი და როგორ ვიკარგები შეგძნებებში, სხეული მწვება, ყელში კი ბურთი მეჩხირება. სუნთქვა მიჭირს და იმის აღქმაც, რომ ის აქ არის ჩემ წინ.
–უბრალოდ ჩამეხუტე, ის მჭირდები როგორც არასდროს– ხელებს კიდევ უფრო ძლიერად მხვევს და თავზე მკოცნის. მისი ხმა მაშინებს, ძალიან დიდი ტკივილი ჩანს, ხამ უკანკალებს კიდევაც და უწყდება.
–რა ხდება იაკობ?– ვხვდები რომ ჩუმად უნდა ვიყო, მაგრამ ინტერესი მკლავს, რაღაც მოხდა, მე კი ეს უნდა ვიცოდე.
–მოსიახულე ა, ვერც კი წარმოიდგენ როგორ მძულს, მის სახელს რომ ახსენებს მაშინაც კი მძულს, ის ფაქტიც მძულს რომ მისი ქმარი იყო, ისიც რომ მამაჩემია და რომ არსებობს. სიკვდილს იმსახურებს, არ უნდა იყოს ცოცხალი, მაშინ როცა დედაჩემი მიწაში წევს. ია რომ ასეთი საოცრება იყო, დღემდე ვერ ვხვდები როგორ შეიყვარა ეს , სახელიც კი მძულს მისი.
–იაკობ...– ხმის კანკალით წარმოვთქვავ. არ მიდნა დაჯერება რომ მასში ამდენი სიძულვილია დაგროვებული, მაგრამ ფაქტის წინაშე ვარ.
–მრცხვენია, რომ მისი შვილი ვარ– თავი ქნევით ამბობს, ოდნავ ვშორდები და მის სახეს ვაკვრდები, მის სხეულზე მოხვეული სინათლის მხარეს ვბრუნდები და ისე ვათვალიერებ.
მისი დანამული თვალების დანახვამ შემაკრთო, ტიროდა. ჩემ წინ იდგა და ტიროდა. ის იაკობ ჩოფლიანი, ბიჭი რომელიც თავდავიწყებით მიყვარს ტიროდა. არ ვიცი რა ვიგრძენი, თითქოს ამ დროს ახლიდან შემიყვარდა, შემიყვარდა ისეთი როგორიც ჩემ წინ იდგა.
დაუჯერებელი იყო.
–ყველას ვკარგავ, ყველა ხელიდან მეცლება, ეგოისტი ვარ... შეცდომა დავუშვი, მაგრამ მაინც ვერ დაგთმე, არაკაცივით მოვიქეცი.
–იაკობ... არ გინდა– აკანალებული ხელები სახეზე მოვუსვი, მის ახლად ამოსულ წვერზე თითები გადავატარე, ორივე ხელზე ხელები მომკიდა, ჯერ მარჯვენა ხელის გულზე მაკოცა, შემდეგ მარცხენაზე.
–ეგოისტურად მინდა რომ ჩემი იყო, მაგრამ ამ ჩემი ეგოისტობით ვერც კი ვხვდები რეებს ვაკეთებ...
–მესაუთრე ხარ, მესაუთხრე ჩოფლიანი.
–შენი მესაკუთრე, მხოლოდ შენი– ჩემ თითებთან ჩურჩულებდა, მისი თხელი და ვარდისფერი ტუჩები ჩემს თითებს ეხებოდა, მასთან ერთად ვკანკალებდი, მასთან ერთად მტკიოდა და განვიცდიდი.
–ძალიან გთხოვ უბრლება მომეცი დრო რომ აგიხსნა, ვიცი გაიგონე რაც ქეთამ თქვა...
–არ მინდა ამის მოსმენა.
–ძალიან გთხოვ, უფლება მომეცი– ჩემ თითებს მისი თითები მოუჭირა და კიდევ ახლოს მიმიზიდა მასთან– ძალიან გაბრაზებული ვიყავი, თავს ვერ ვაკონტროლებდი.
–არა... არაა, არ მინდა ამის მოსმენა. შეწყიტე გთხოვ– ასლუნებულმა მისი მკლავებიდან თავის დახსნა ვცადე, მაგრამ უფრო ძლიერად მიმიკრა– არა იაობ არ გააგრძელო– ატირებული მის თვალებს მივაშტერდი.
ტიროდა, ჩემთან ერთად ტიროდა.
ვხედავდი ტკივილს, დიდ ტივილს, რომელიც მისი თვალები ყოველთვის თან დაატარებდა. იმ ნაღველს და შიშს ბოლო დროს მის თვალებში რომ ბუდობდა.
ორმაგად მტკიოდა, ის მტკიოდა, მისი ტკივილიც მტკიოდა, მისი ტანჯვა და ეს ყველაფერი რაც ჩვენ გარშემო ტრიალებდა.
ყველა ჩემ გრძნობას ერთი სახელი აქვს, მისი სახელი.
–ახლა არა– ბოლოჯერ გავიბრძოლე და მისი მკლავებიდან თავი მაინც დავიძვრინე– თავს გაუფრთხილდი– ჩურჩულით წარმოვთქვი და სახლისკენ გავიქეცი.
************
უსიამოვნო შეგრძნებისგან მეღვიძება, თვალებს სწრაფად ვახელ და საწოლზე ვჯდები. გაოფლილ სახეზე ხელებს ვისმევ და ვცდილობ გავიხსენო ის რაც სიზმარში ვნახე.
მხოლოდ ხმა მახსოვს, რომელიც მღეროდა... მაგრამ არ მახსოვს რას! გიტარის ხმა და სასიამოვნო სიმღერა, რომელსაც საუბარი ცვლის. ვიღაც მესაუბრებოდა, მარიგებდა, მეუბნება რომ მიყვარდეს, დავიცვა და მჯეროდეს... მაგრამ მისი ხმა მოულოდნელად სიბნელეში იკარგებოდა. მე კი სადღაც ვარდები.
ყველაფრის გახსენებაზე შიშისგან კანი მეხორკლება, სიბნელეში ოთახს ვათვალიერებ და ვამჩნევ რომ მარტო ვარ, მაგრამ მარიამი სადაა? ჰო რასაკვირველია კახისთან იქნება.
მარტო ყოფნა არ მინდა, მაგრამ ძალიან დიდი პრობლემაა. დამიანე ანას ვერ დატოვებს. კახი მარიამს, რეზი სახლში არ იქნება, დედა და მამას ვერ შევუვარდები, არ მინდა დედა უფრო შევაშინო.
მარტო ყოფნა მიწევს. ამ სიბნელეში და სიჩუმეში. მე კი ვიღაც მჭირდება. ჩემი იაკობი მინდა.
დღეს თქვა რომ გაბრაზებული იყო და თავს ვერ აკონტროლებდა, ვერ ვხვდები რა ხდება ჩვენს გარშემო, რას აკეთებს ქეთა. მისი მიზანი ადვილი გამოსაცნობია, მაგრამ სტრატეგიას ვერ ვხვდები, რა გააკეთა ასეთი.
ჰო ინტერესი მკლავს, მაგრამ პასუხის გაგება მაინც არ მინდა...
ვიცი რომ მეტკინება, მაგრამ მაინც მაინტერესებს, მინდა გავიგო რა მოხდა მათშორის.
ახლა ვხვდები და ვწრუმდები რომ იაკობი ჩემით არ თამაშობს, მისი დღევანდელი საქციელი ამას ამტკიცებს, ის რომ ჩემით თამაშობდეს არ გავახსენდებოდი მაშინ და არ მოვიდოდა ჩემთან.
–უბრალოდ ჩამეხუტე, ის მჭირდები როგორც არასდროს– ხმამაღლა წარმოვთქვავ მის სიტყვებს, სახე ცრემლებით მისველდება. საწოლზე ვწვები და ჩემს ბალიშს ვეხუტები
მინდა რომ ახლა აქ იყოს, ჩემთან და ვერ ვგრძნობდე ამ დიდ ტკივილს. ყველაფრის დავიწყდება მინდა, იმ ადამიანების გაქრობა მინდა ვინც ჩვენ შორის დგება.
–ნაკო გაიღვიძე?– ოთახის კარი იხსნება და შიგნით მარიამი შემოდის, საწოლზე სულ ხტუნაობით მოდის და ზედ ხტება.
ვცდილობ ჩუმად შევიმშრალო სახე, რაც გამომდის. ისეთი ბედნიერია რომ ვერაფერს ამჩნევს, რაც ძალიან მახარებს. მისი ბედნიერი სახის დანახვა მეც მაბედნიერებს, ვიღაც მაინც არის ბედნიერი.
–რა ხდება მარიამ?– ინტერესით ვეკითხები.
–არაფერი– უცებ ჩერდება და ჩემს გვერდით ებერტყება.– ბევრ ლაპარაკს ჯობია ადგე და სააბაზანოში შეხვიდე, მე დიდხანს მიყვარს ნებივრობა.
–კარგი კარგი– თავის ქნევით ვდგები და მხოლოდ ახლა ვამჩნევ მზეს რომელიც ჰორიზონტზე ამოიწვერება, თენდება.
..........
–ზეგ ჩემი დაბადებისდღეა– მთელი გზაა ამას იმეორებს, აჟიტირებულია ამ ფაქტით.
–საჩუქარი ჯერ არ შემირჩევია– მხრების ჩეჩვით ვამბობ და სკოლის კარებს ვხსნი, პირველი მარიამი მირბის, მას უკან კი მე მივყვები.
რატომღაც ვგრძნობ როგორი დაძაბული აურაა, უსიამოვნო შეგრძნებით ვივსები. გარემოს ვათვალიერებ მხოლოდ დარაჯი ზის კარებთან, გარშემო კი სცარიელეა, მაგრამ მაინც იგრძნობა დაძაბულობა.
–ნაკო რა გჭირს?– მარიამის ყვირილი მაფხიზლებს, სახესთან ხელს მიქნევს და ჩემი ყურადღების მიქცევას ცდილობს.
–არაფერი, რა უნდა მჭირდეს?
–გელაპარაკები და არ მისმენ, თან ერთადგილას დგახარ უკვე რამოდნიმე წამია.– შეშფოთებული ამბობს.
–არაფერია, წამო კლასში ავიდეთ– ხელკავს ვუყრი და კიბეებისკენ მიმყავს, სწორედ ამ დროს ჩამორბის დირექტორი, ბატონი ლევანი. მისი შეშფოთებული სახე მაშინებს.
მამჩნევს, რაზეც სახე უფრო ექუფრება. თითქოს წამით ყოვნდება, რაღაცაზე ფიქრობს. ბოლოდ ნაბიჯებს ჩემკენ დგამს და ჩემ წინ ჩერდება. ვგრძნობ როგორ მიკანკალებს ფეხები და ძალა მერთმევა. რაღაც მოხდა, რაც იაკობს ეხება. ჩემ იაკობს.
–რა მოხდა?– ვცდილობ ხმა დავიმორჩილო, მაგრამ არ გამომდის, მარიამს ვეჭიდები ხელზე და ძლიერად ვუჭერ, სუნთქვა მიჭირს.– რა სჭირს იაკობს?– ჩურჩულით ვამბობ.
–არ ვიცი... მეც არ ვიცი– ჩურჩულით ამბობს, გუშინ მან და იაკობმა იჩხუბეს, როგორც ჩანს სახლში არ მისულა... რაღაც დაემართა, რაღაც ჩემ გამო დაემართა.
გასასვლელისკენ მიმავალ ლევანს ავეკიდე, მის უკითხავად მის მანქანაში ჩავჯექი და ლამის დავუყვირე რომ სწრაფად ეტარებინა მანქანა. გზა თითქოს ჩემ ჯინაზე იწელებოდა, ასე ჯდომა კი ჭკუიდან მშლიდა, მინდოდა მენახა, რაც შეიძლება მალე მენახა. ჩავხუტებოდი და მეგრძნობეინებინა მისთვის რომ მასთან ვიყავი.
მანქანა ჩერდება თუ არა გადმოვდივარ, სირბილით მივდივარ სახლის კართან და დაკაკუნების გარეშე შევდივარ. ხმაური საიდანაც მესმის სწორედ იქით მივდივარ, კიბეებს ცხვირპირის მტვრევით ავრიბივარ და ვჩერდები.
ერთ–ერთო ოთახის კართან ირინას ვხედავ, ანერვიულებული აქეთ იქით დადის, როგორც კი მამჩნევს ჩემთან მოდის და ძლიერად მეხუტება.
–ძლივს გადავარჩინეთ, ხელებში მაკვდებოდა... – ჩუმად ჩურჩულებს.
ის კვდებოდა, რამე რომ მოსვლოდა... ამის წარმოდგენაც კი არ მინდა. არ მინდა იმაზე ფიქრი რა იქნებოდა ჩემი ცხოვრება მის გარეშე... რა ვიქნებოდი მე ის თუ არ მეყოლებოდა.
–შენს სახელს იმეორებს, შენ გეძახის და გეძებს– ისევ ჩუმად ჩურჩულებს.
–მასთან უნდა შევიდე.– მის ხელებს ვიშორებ და ოთახის კარს ვუახლოვდები, ძალა მეცლება, მაგრამ ნაბიჯს მაინც ვდგამ. თითქოს უფსკრულს ვუახლოვდებოდე.
ოთახში შესულს თვალები მიშტერდება, გაფითრებულია, უსიცოცხლო ფერი ადევს. ტუჩები გალურჯებული აქვს, ჩემ საყვარელ ვარდისფერ ტუჩებს ფერი აქვს დაკარგული. სირბილით მივდივარ საწოლთან და მის ტუჩებს ჩემი ტუჩებით ვეხები. მინდა რომ ძველი ფერი დაუბრუნდეს ტუჩებს, ის ფერი რომელიც ასე მანდობემდა მას.
აკანკალებული ხელებით სახეზე ვეხები, კოცნას კი არ ვწვეტ, ველოდები... ველოდბი როდის ამყვება და ვიგრძნობ მას. მინდა მისით გავივსო. მინდა ჩემი იაკობი დამიბრუნდეს.
ვგრძნობ შეხებას, ვიღაც თმაზე მეფერება, შემდეგ ტუჩებსაც ვგრძნობ... სწორედ ამ დროს თითქოს ჩემში რაღაცამ იფეთქა, ბედნიერებამ, შიშმა, ტკივილმა და ყველა გრძნობამ, რომელიც კი ოდესმე განმიცდია. ყველაფერი ცრემლებში ჩავტიე, ყველაფერი ეს ცრემლმა დაიტია, იმ ცრემლმა რომელიც ჩემს სახეზე დაგორავდა, შემდეგ კი ჩვენს ტუჩებს ერწყმოდა, იქ იკარგებოდა.
მას ვგრძნობდი, ჩემი იაკობით ვივსებოდი.
–შენ მოხვედი– ჩემ ტუჩებთან ჩურჩულებს, ვხედავ როგორ ეპობა ტუჩები. იღიმის, მაინც იღიმის.
–ვერასდროს დაგტოვებ– მის ყელში თავ ჩარგული ვჩურჩულებ.
ჰო ეს მართალია, რაც არ უნდა გააკეთოს ყველაფერს ვაპატიებ, ყველაფერს დავივიწყებ, ოღონდ ის მყავდეს, ჩემი მესაკუთრე ჩოფლიანი.
–შენი შეშინება არ მინდოდა...– თმებზე მეფერება და მის სხეულზე ძლიერად მიკრავს.
– მაგრამ მაინც შემაჩინე. რა მოგივიდა?
–კრუნჩხვები დამეწყო, ბოლოს ის მახსოვს რომ ნიკამ ნემსი გამიკეტა, შემდეგ გონება დავკარგე, ახლა კი შეუდარებელი შეგრძნებით გავიღვიძე.– თავზე მკოცნის– ვერც კი წარმოიდგენ როგორი ბედნიერი ვარ აქ რომ ხარ! ჩემთან.
არაფერს ვამბობ, ვჩუმდები და შეგრძნებებს ვიმახსოვრებ. ყველა გრძნობისგან ერთდოულად ვთავისუფლდები, მისი მკლავები შვებაა, მის გარეშე გატარებული ეს 5დღე კატასტროფული იყო, მაკლდა ეს ყველაფერი.
–მენატრებოდი.
–ჰო მეც ძალიან მენატრებოდი იაკობ.
თავს მაღლა ვწევ და ისევ ვკოცნი, აწ უკვე ფერ მოსულ ტუჩებზე.
–ვიღაც ცუღლუტობის ხასიათზეა.
–ჰო მაშინ როდესაც შენ კარგად ხარ.– ღიმილით ვეუბნები და ნიკაპზე ვკოცნი– ჩემი მესაკუთრე ჩოფლიანი დაბრუნდა!
–მხოლოდ შენი მესაკუთე ჩოფლიანი– ღიმილით მიდასტურებს.
–ვაიმეე... როგორც კი დამირეკე მაშინვე აქ მოვედი– მეტან ნაცნობი ხმა იდილიას გვირღვევს.
მაგრამ ჯანდაბა, მას რა უნდ აქ? ქეთა, როგორც ჩანს არ გვეშვება. ამღვრეული თვალებით თავს ვაქნევ, საწოლიდან ვდგები და ქეთას გვერდზე გავლით ოთახიდან გავდივარ. მისი ყვირილი მესმის, მაგრამ სიტყვებს ვერ ვარჩევ...