სახში მისული კოლინსი მაშინვე მის ცოლთან ავიდა,დახედა შემდეგ ბავშვს შეხედა,ჩაძინებული ბავშვი და მეუღლე აღარ გააღვიძა. დაბლა ჩამოსასვლელათ კიბეებისკენ გამოემართა,კიბის მოპირდაპირეთ პატარა ფანჯარა,ოდნავ ღია იყო მან ფანჯრისკენ გაიხედა და დაინახა შავებში ჩაცმული ადამიანი.-მაღალი,წითელი გრძელი თმით,მოსასხამით,სახის მკრთალი თეთრი ფერით და მოწითალო ფერის თვალებით,რომელიც მას აშტერდებოდა,მას შეეშინდა ფერი დაკარგა და კიბეებზე ჩქარი ნაბიჯებით,თანაც ისერომ მის ცოლს არ გაეღვიძა ჩაირბინა და გარეთ გავიდა.ეძახდა იმ ადამიანს რომელიც ასე იდუმალად იდგა მარტოდ-მარტო.თუმცა იმ ადგილას მისულმა რიკიმ ვერაფერი დაინახა,აღარავინ იყო იქ.უკან გამობრუნდა და სახში შევიდა,კარი დახურა და მაგიდას მიუჯდა,იმ წითელ დოქში მოთავსებული შავი ღვინო დაასხა თავის საყვარელ ჭიქაში,ჭიქა ხელში აიღო და მაღლა აწია ღმერთისთვის მადლობის მოსახდელად რომ ასეთი ლამაზი გოგონა აჩუქა მას.დალია და სიჩუმეში პატარას ტირილი შემოესმა,რომელიც ტიროდა ალბათ იმის გამო,რომ მოშივდა.ის მაღლა ავიდა და შვილი ხელში აიყვანა,თვალებში ჩახედა და ჩურჩულით თქვა.
-დედაშენის თვალები გაქ,მასავით ლამაზი და მომაჯადოვებელი.-ლოყა მარცხენა მხარეს აწია და თითქოს შეუმჩნევლად გაიღიმა.
ხელში ეჭირა პატარა და არწევდა,შემდგომ მას შუბლზე აკოცა და ისევ დააწვინა თვითონ კი დაბლა ჩავიდა დასაძინებლად,არუნდოდა ცოლის შეწუხება.თუმცა როდესაც დაწვა დაიწყო ფიქრი იმ ადამიანზე,რომელიც თითქოს და რამის ან ვინმეს დასაზვერად იდგა მისი სახლის წინ,ფიქრობდა და ვერ ხვდებოდა,ამფიქრებში მზის სხივებმა შემოანათეს ფანჯარაში,სასიამოვნოდ თბილი და სიცოცხლით სავსე დღე დადგა.
-საყვარელო,გაიღვიძე პატარას შია.-ეფერებოდა და მომღიმარი სახით შესციცინებდა მას.
-დილამშვიდობის საყვარელო.-მანაც გაიღიმა და აკოცა.
რებეკა ხელში აიყვანა და მისი გამოკვება დაიწყო,ის ისეთი ლამაზი იყო,რომ თვალის მოწყვეტა უჭირდათ დედას და მამას.
დრო გადიოდა და ეს ბავშვი სულ უფრო და უფრო უცნაურად იქცეოდა,ვერ ხვდებოდნენ რისი ბრალი იყო კოლინსები,ამიტომ გადაწყვტეს ის მიეყვანათ ჯადოქრებთან რომელიც იმ მთაზე ცხოვრობდნენ,რომელიც მათი სახლიდან გაცილებით შორს ცხოვრობდა.
რიკი კოლინსი ადგა და ბოლოს,როგორც იქნა მიიღო გადაწყვეტილება,რომ წასულიყვნენ მთაზე.ბავშვის უცნაურად მოქცევა იმაში ვლინდებოდა,რომ ის საათობით იჯდა მარტო და ერთ რამეს აშტერდებოდა,როგორც მისი თანატოლები არ გადიოდა გარეთ და არ თამაშობდა მათთან ერთად,ნერვიულობდა ხან უაზროდ ტიროდა ხან სიცხეში კანკალებდა და ხანაც სიცივეში უტანსაცმლოდ დადიოდა სახში.ის თითქმის გარეთ არც კი იყო ნამყოფი.
-რაც არის არის ასე გაგრძელება აღარ შეიძლება,ბარგი ჩაგვილაგე და მე წავიყვან მას და გავარკვევ რა სჩირს.-უთხრა რიკიმ თავის ცოლს შეშინებული და დაღლილი ხმით.
-კარგი.ახლავე ჩავალაგბ ტანსაცმელს და წავიდეთ.-უთხრა ცოლმა მას და ბარგის ჩასალაგებლად გაემართა.
-წავიდეთ?
-ხო წავიდეთ.
-არა ჩვენ მარტო წავალთ შენ აქ დარჩები.-მაღალი ტონით დაუვირა რიკიმ მას.
-კარგი როგორც მეტვით.-უტხრა შეშინებული სახით.
ცოლი ბარგს ალაგებდა,მან კი ცხენი შეკაზმა და თავის შვილს დაუძახა რომ წასასვლელად გამზადებულიყო,მისი ქალიშვილი არც თუ ისე პატარა იყო 17 წლის იყო ამიტომ გადაწყვიტეს,რომ მოეტყუებინათ სად მიდიოდნენ და მას სიმართლე დაუმალეს.
ცხენეი გაამზადეს ცოლს დაემშვიდობა,გოგონა დედას დაემშვიდობა. ცხენებზე შემოსხდნენ და გზას გაუდგნენ.ამ დროისთვის ზამთრის პერიოდი იყო,და ცივი და სუსხიანი ამინდი ნელ-ნელა მოიზლაზნებოდა მათკენ და თითქოს კვალდა კვალ მისდევდა,შიშის მომგვრელი და შავ-ბნელი ღრუბლები ცაზე ისე იყო მჩიდროთ გაჩერებული,რომ დაინახავდი გეგონებოდა არ მოძრაობს და ის საცაა დიდ უბედურებას მოგვიტანსო.
რიკიმ გადაწყვიტა ადგილი ეპოვა სადაც ღამის გათევას შეძლებდნენ რადგან მათ არ შეეძლოთ ამ ამინდში გზის გაგრძელება,გზაზე მიმავლებმა დაინახეს ერთი ქოხი სადაც დაბალი განათება მოსჩანდა იმ ლამპიდან რომელიც მაგიდის შუა ნაწილში იმყოფებოდა და ფანჯარას შესცქეროდა.მაშინ ცხენები გააჩერეს და კარზე დასაკაკუნელად მივიდნენ.
-გამარჯობათ არის აქ ვინმე,გთხოვთ მე და ჩემი შვილივართ თუ შეგიძლიათ გაგვიღეთ კარი.-ყვიროდა რადგან მისი პირიდან ამოსული ყოველივე სიტყვას,ქარის შემაძრწუნებელი ხმა ფარავდა.
-დიახ ახლავე.-გაისმა შიგნიდან ტკბილი და ნაზი ახალგაზრდა ბიჭის ხმა.
კარი გაიღო და შიგნით შესულმა რებეკამ ქუდის მოხსნის თანავე დაინახა ბიჭი-მაღალი ქერა თმით,ღია ყავისფერი თვალებით,ლამაზი სახით და ულამაზესი ტუჩებით,რომელიც რეეკას ისე უყურებდა თითქოს ერთი დანახვით შეუყვარდაო,რასაც რებეკაზე ვერ ვიტყოდით რადგან მას მართლა შეუყვარდა ის ერთი დანახვით.
-გამარჯობა მე მე მქვია რებეკა-უთხრა დაბნეული და თითქოს გახარებული ხმით.
-გამარჯობა მე მქვია რონი.-მანაცგახარებული ხმით უთხრა და თან იღიმოდა.
გოგონა ოთახში შეიყვანა მას მოსაცმელი გამოართვა და ჩაის მოსამზადებლად წავიდა,მანამ სანამ დიდი უბედურება ატყდებოდა გარეთ რიკიმ ცხენები ხეს მიაბა და შიგნით შემოვიდა მოსასხამი მანაც გაიხადა და მაგიდას მიუჯდა სადაც ჩაით სავსე ჭიქა იდგა და დალევა დაიწყო.
-დიდიმადლობა რომ შეგვიფერეთ.-უთხრა კლინსმა.
-არაფერს რისი მადობა.-მადლიერების ნიშნად გაუღიმა რონიმ.
-იმედია არშეწუხდებით.
-რასამბობთ პირიქით მარტოობა უფრო მაწუხებს.