ვზივარ ფანჯარასთან და ვფიქრობ თენგოზე როგორ შეძლო ამ უცნობმა და უგულო ადამიანმა ჩემ გულში შემოხწევა და დარჩენა, ვერ ვხვდები ასე რატომ ვგიჟდები მასზე არვიცი ...არვი.. არა ვიცი იმიტომ რომ არავის გავს ვინც აქამდე შემხვედრია თენგო სულ სხვა შემთხვევაა ის ისეთი თბილი და საყვარელია, წარმოიდგინეთ მე და თენგო ერთად, დილით საუზმეს რომ მიკეთებს ან რაიმე გემრიელ ნამცხვარს, წარმოიდგინეთ რომ მასწავლიდა ნამცხვრების გამოცხობას და მე ვიცელქებდი როგორც ყოველთვის და ორივე ფქვილიანები ვიქნებოდით, უთქმელად რომ მიხვდებოდა რა მტკივა და რა მომივიდა, შემძლებოდა ჩამეხედა მის მწვანე და ღრმა თვალებში, არა ამას ვერწარმოიდგენთ რადგან არასდროს მოხდება მაგრამ მაინც რომ მოხდეს იქნებ მართლაც ამიხდეს ჩემი ოცნება რომელიც ასე გულით მინდა და ვნატრობ, მაგრამ არა ეს ხომ ჩემი ფანტაზიაა ეს ვერ ვერ კიარა არ ამიხდება.
ცოტახანში ზურა და აჩი მოვიდნენ
-გოგოებო როგორ ხართ?
-უთქვენოთ ცუდად ზურიკელა .
-არ გინდათ სადმე წავიდეთ?
-აუ კი სად?-ნათია გახარებული წამოხტა საწოლიდან.
-მცხეთაში ჩემ აგარაკზე.
-აჩი ეგ მჭირდებოდა ეხლა.
-ხო და მარტო ჩვენ ოთხი წავალთ სასტავ.
-ბარგი ჩაალაგეთ ცოტახანში მოვალთ და მზად დაგვხვდით.
-ჩვენ როგორ მამა არ გამომიშვებს-უცებ შეეცვალა ნათიას სახე.
-მაგაზე ვიზრუნე უკვე დამშვიდდი გიშვებენ.
ბარგი მალე ჩავალაგე და Facebook-ში შევედი თენგოს სმს დამხვდა.
თენგო:" Raminda egmkitxe shegidzlia wamshalo".
უცებ ცრემლები წამომივიდა, როგორ წავშალო როცა მჭირდება და მინდა ჩემთან იყოს ვაიმე აღარ შემიძლია.
-მარ კარგათ ხარ?
-არა.
-რაგჭირს?
-აღარ შემიძლია ამდენის მოთმენა რამდენჯერ ვაპატიო რამდენჯერ უკვე მგონია რომ ვკვდები და ის ის მაინც არ თმობს და წამშალეო გესმის გესმის რას მეუბნება არა რა იდიოტი ვარ რატომ მივეცი ამდენის უფლება რომ გულში შემოსულიყო რატომ ხომ ვიცოდი რომ არაფერი გამოვიდოდა....-ხმამაღლა ვყვიროდი და ვეღარ ვჩერდებოდი ცრემლებმაც იმატა-მეც მაქ თავმოყვარეობა უკვე ვეღარ ვითმენ მინდა ყველაფერი ვუთხრა მაგრამ ვერ ვბედავ არ შემიძლია გესმის არშემიძლია გამაგიჟა ამ აუტანელმა ცოტაც ცოტაც და მოვკვდები გესმის მოვკ.....
-გაჩუმდი-დამიყვირა-ეგ სიტყვა აღარ გაიმეორო.
ნათიას ველაპარაკე და ცოტა დავმშვიდდი. ბიჭები მალე მოვიდნენ და წავედით მცხეთისკენ, გზაში სულ იმას ვფიქრობდი რა მიმეწერა თენგოსთვის და ია მოვიფიქრეენდო:" იცი რაა? მაინტერესებს როგორ წავშალო ის ვინც არ არსებობს? და თუ წაგშლი fb-დან როგორ წაგშალო გონებიდან რომ ჩემი მეგობარი იყავი? აი ესეც ჩემი ყველაზე ცუდი თვისება, ვიცოდი რომ ბოლოს მაინც გული მეტკინებოდა და მაინც დაგიმეგობრდი აი ეს მიკვირს ჩემი თავის და ამიტომ ვარ ცუდად ახლაც მაგრამ არაუშავს გავუძლებ ამასაც როგორმე მარტო, კარგია რომ მიმახცედრე და კიდევ დანარწმუნე რომ არავის არუნდა ენდო".
თენგო: " Gaaacherdiraaa shenibraaaliaaayvelaaaferi".
მე:" დამნაშავე მევარ? რატომ? რომ გკითხულობდი?"
" ისე რომ გექცეოდი როგორც მეგობარს?"
" ხო მაშინ მევარ დამნაშავე".
თენგო:"აბა ადამიანურათ მოგწერე და შენ უხეშად მიპასუხე".
მე:"აბა სხვანაირად როგორ დაველაპარაკო არარეალურ პიროვნებას".
მოკლედ ბევრი ვიმესიჯეთ რაღაცის თქმა უნდოდა ოღონდ ტელეზე და ვერ დაველაპარაკე ბიჭებიც აქ არიან, შევრიგდით.
მცხეთაში მალე ჩავედით სახლში შევედით და აჩის ბებია დაგვხვდა, უკვე შუადღე იყო, გადავწყვიტეთ ბარგი ამოგველაგებინა და საღამოს გაგვესეირნა.
გარეთ გავედით და ვსეირნობდით, პარკში ყველა ჩვენ გვიყურებდა.
-მარ ნახე ის ბიჭი როგორ გიყურებს, მაგას ქვია "თვალებით შეჭამა".
-კაი ნუ აზვიადებ.
-ნუ გეშინიათ თუ ვინმემ ზედმეტი გაგიბედათ აქვართ.
-ოჰ თავის ქება დაიწყე.
მე და ნათიამ ისე გავიცინეთ რაღაც საოცრად და ყველამ ჩვენ შემოგვხედა.
-გაჩუმდით.-ზურა გაბრაზდა.
სახლში დავბრუნდით და ბებოს ისეთი გემრიელობები ქონდა გაკეთებული არვიცი რაა.
მე და ნათია ოთახში ავრდით და ვლაპარაკობდით.
-ნათ აღარვიცი რას ვგრძნობ, იცი მართლა მაგიჟებს, ისე მინდა მისი ჩახუტება, მაგრამ როცა ჩემ გრძნობებს გიყვები ვთავისუფლდები და ვწყნარდები და თავს ვეკითხები " მართლა მიყვარს? ეს სიყვარულია?", იცი რა არის ყველაზე საოცრება იმას ვაკეთებ რასაც მეგონა არასდროს გავაკეთებდი, რომ მელაპარაკება ხმას ვერ ვიღებ გული მიჩქარდება და სულელივით მეცინება, უკვე აღარ ვიცი რავქნა თან ეხლა მის სიახლოვეს რომ ვგრძნობ, გული მეუბნება რომ მალე შევხვდები.
-მცხეთაში ცხოვრობს ხო?
-ხო.
-რომ შეხვდე იცნობ?
-არვიცი ალბათ კი, მივხვდები გული მეტყვის.
ორივეს გაგვეცინა.
დილით 12იყო რომ ავდექით.
-აბა წავედით გარეთ-დაიყვირა აჩიმ.
-გოგოებო მოხერხებულად ჩაიცვით ველოსიპეტებით მივდივართ.-გაგვაფრთხილა ზურიკელამ.
ორ წუთში გარეთ ვიყავით, ორივეს: შორტები; მაიკები; კეპები; საროჩკები წელზე და კეტები. ბიჭებს' მოკლე საროჩკები; ბრიჯები; კეპები და კეტები.
მოკლეთ ვსეირნობდით ველოსიპედებით, მე არ ვიცოდი სად ვიყავი მაგრამ გული ძალიან სწრაფად ძგერს თითქოს ეხლა ამოვარდება, გარშემო ვიყურდი, მართლაც ლამაზია აქაურობა, ცოტახანში პარკში დავჯექით ნაყინი გვინდოდა, წინ სტადიონი იყო და ბიჭები თამაშობდნენ ფეხბურთს თითქოს ნაცნობის სილუეტი დავინახე მოიცადე დავაკვირდე. ვინ არის? ნეტა ვინ არის ასე რომ მეცნობა არა...არა....არა იიის არა გამორიცხულია ნუთუ მართლა ისააა ვერ ვიჯერებ მაგრამ იქნებ ვცდები ხო რათ აქ რაუნდა ვცდები...ვცდები...ვცდე... არა არ ვცდები.