ალექსანდრემ ვერ გაიგო რახდებოდა რატომ ითხოვდა მარიამი დახმარებას...
-შემოდი...სახლში შემოიყვანა და მდივანზე დასვა,წყალიც მიაწოდა..
-კარგად ხარ?
-არა...შენი დახმარება მჭირდება...
-ჩემი?რაში?
-შვილი უნდა გადამირჩინო..
-რა ჭირს დამიანეს?!იმ წუთას აენთო ალექსანდრე..
-გთხოვ ახლა ამის დრო არ არის უნდა წამომწყვე შეიძლება დავკარგო...
-მერე მე რა შუაში ვარ?მამამისი სადა?
-ალექსანდრე...გთხოვ დამეხმარე და ყველაფერს შევასრულებ გევედრები დაგიჩოქებ თუ გინდა..
-შენგან მხოლოდ სიმართლეს ვითხოვ...
-შენია.უკითხავად უპასუხა მარიამმა და თავი ძირს დახარა..ახლა კი გთხოვ წამოდი..
ალექსანდრეხ დაჰიპნოზებულივით წაყვა,ეჭვგარეშე იყო ის რომ მისი შვილი იყო დამიანე მაგრამ რომ დაუდასტურა მარიამმა მაინც სულ სხვაა..
დავბრუნდეთ უკან რამოხდა...როგორც მოგეხსენებათ მარიამს ძალიან რთული ფეხმძიმობა ჰქონდა,ორჯერ კინაღამ დაკარგა პატარა,სულ წოლით რეჟიმში იყო...სასწაულიც კი იყო რომ ბავშვი უვნებელი და ჯამრთელი დაიბადა თუმცა ეს ყველაფერი დროის საკითხი ყოფილა...ბავშვის წამოზრდასთან ერთად გამოვლინდა რომ მას ლეიკემია ჭირდა..პირველად ექიმებმა ასე გამოიკვლიეს რომ ლეიკემისს არსებობა მემკვიდრეული ფაქტორებით იყო გამოწვეული მაგრამ მას შემდეგ რაც გაიგეს მარიამის ორსულობის შესახებ დადგინდა რომ ეს ყველაფერი გამოწვეული იყო ბავშვის მუცლადყოფნის პერიოდში ქრომოსომების დარღვევით...დამიანეს მწვავე ლიმფობლასტური ლეიკემია ჰქონდა,რომელიც განსაკუთრებით ხშირია ბავშვებში 2დან შვიდ წლამდე,დამიანე კი მოგეხსენებათ უკვე 4წლის გახდებოდა..ძვლის თვინში მას ჰქონდა სისხლის უჯრედების ნაცვლად ანომალური უჯრედები ანუ სისხლის თეთრი უჯრედები რომლებმაც სისხლში მოხვედრა მოახერხეს და მალე მთელ სხეულს მოიცავდნენ..სწორედ ამიტომ სასწრაფო ოპერაცია იყო საჭირო ჯერ ბავშვი პატარა მერე ასეთ ვითარებაში,სწორედ ამიტომ არ დადიოდა სამსახურში...ოპერაციის დასაწყებათ მზად იყვნენ მაგრამ სიტუაცია გაუარესდა და სისხლი დასჭირდათ გადასასხმელად მაგრამ ვერ მოიძებნა დამიანეს ჯგუფის სისხლი...მარიამი უძულებული გახდა სანდროსთან წასულიყო...
ყველაფერი ისე უცებ მოხდა მარიამი ჯერ კიდევ ეიფოროაში იყო და უფალს შვილის გადარჩენას ევედრებოდა,მერე რამოხდებოდა მაგაზე საფიქრალად უკვე გონება აღარ ყოფნიდა...ალექსანდრეს სისხლი აიღეს რა რაოდენობითაც ჭირდებოდათ და ოპერაცია დაიწყო...არვიცი დიდხანს გაგეძელდა თუ მარიამისთვის და ალექსანდრესთვის გაგრძელდა ასე დიდხანს..კარიდორში იჯდნენ..ნუ მარიამი იჯდა და ალექსანდრე ნერვიულად დადიოდა...ბოლოს მარიამს მოუბრუნდა.
-უნდა გეტქვა!!ამის დედა შე*ვეცი..
-რა უნდა მეთქვა?
-დამიანე ჩემი შვილი რომ იყო..იქნებ უფრო ადრე დავხმარებოდი...
-თანდაყოლილია...
-ეგ როგორ არავის ჰქონია ლეიკემია...
-არც ჩემთან სხვა რამეშია საქმე ვერ გაიგებ!!!
-ამიხსენი თუ შეგიძლია..
-არ შემიძლია ეს....
ამ დროს ექიმი გამოვიდა და აცნობა რომ ბავშვის სიცოცხლეს საფრთხე არ ემუქრებოდა და ყველაფერი კარგად იქნებოდა...მარიამი სიხარულისგან დაფრინავდა...
-როდისს როდის შევძლებ ნახვას??
-რამოდენიმე საათში პალატაში გადავიყვანთ და შეგეძლებათ ინახულოთ შვილი..
რამოდენიმე საათში პალატაში იყვნენ სანდრო და მარიამი დამიანეც იღვიძებდა...
-დეეეე....როგორ ხარ?
-კარგად დედიტოოო...სანდლო ბიძია შენც აქ ქალ კაჩო?
ალექსანდრეს ეუხეშასავით დამიანეს წარმოთქმული 'სანდრო ბიძია',ის ხომ მამა იყო...
-მარიამ შენ ეტყვი თუ მე უთხრა?
-იქნებ სხვა დროს..
-სხვა დრო აღარ იქნება..
-მე ვეტყვი..
-დედიი...იციი...
-ლაიკო დედიი??
-გახსოვს სულ მამიკოს რომ კითხულობდი სადაო რატო არ მნახულობს არ უკვარვარო?
-კიიიი
-მერე აი აქა..უთხრა და ცრემლები წამოუვიდა..
-კი მაგლამ სადაა აქ მალტო სანდლო ბიძიაა..
-პატარა მე ვარ მამაშენი...ალექსანდრე მიუახლოვდა დამიანეს..
-შენ ხომმ მალიამის მამა ქალ?
-მერე შენი მამიკოც ვარ..დედიკომ შორს წაგიყვანა ჩემგან და მაგიტო არვიცნობდით ერთმანეთს აწი სულ ერთად ვიქნებით...
მარიამს მისი ნათქვამი სულ ერთად ვიქნებით ცუდად მოხვდა ყურში..ახლა დაფიქრდა რა შეიძლება მომხდარიყო...
-ვაშააა მეც მკავჩ მამიკო..ხო აგალ მიმატოვებ?
-არა მამას სიცოცხლე...უთხრა და მისი ხელები თავის ტორებში მოიქცია ალექსანდრემ..
ამ ამბის შესახებ მიშომ და დედამ
და მამამ არ იცოდნენ და ჯობდა არ ცოდნოდათ ჯერ-ჯერობით მაინც,გოგოები კიდევ იყვნენ მოსული პატარას სანახავად..გაწერის დღეს სანდრომ მარიამიც მოიყვანა საავადმყოფოში და უყურებდა როგორ ტიტინობდა მისი უკვე აქ ორი შვილი და გული ბედნიერებით ევსებოდა...მარიამი კი სახე მოქუფრული იჯდა...
-მამი მოდი ჩემთან რაღაც უნდა გითხრა..დაუძახა სანდრომ მარიამს..
-ჰო მამიტო..
-მამი იცი დამიანე შენი ძამიკოა..ხო გინდოდა ოატარა ძამიკო რომელსაც ეთამაშებოდი?
-რამაგალია...მოიჩა მალიამიიი ჩემი დედიტო იქნებააა???ვაიმე ლამაგალია მეჩ მეკოლება დედიტოოო...
ალექსანდრემ და დიდმა მარიამმა ამაზე ხმა არ გაიღეს..დამიანე გაწერეს და ყველა მარიამთან წავიდა,სანდრო და პატარა მარიამიც...დამიანე დააწვინეს და ალექსანდრე პატარა მარიამს მიუბრუნდა რომელიც ფეხზე ეკვროდა.
-მამი მიდი დამიანესთან მოიწყენს მარტო...
მარიამის ოთახისკენ წაჩანჩალდა..
ალექსანდრე და მარიამი იჯდნენ და ხმას არც ერთი იღებდა..მერე სანდრომ ბავშვებს დახედა ორივეს ჩაძინებია,კარებია გამოუკეტა და მარიამს მიუბრუნდა..
მარიამი ისე აცეხებდა თვალებს,როგორც ბეღურა მახეში რომ გააბამენ და გასაღწევს ეძებს მაგრამ ვერსად გარბის..
-დაიძინეს...
-ჰოო.
-მარიამ სალაოარაკო გვაქვს თან სერიოზული..
სხვა ოთახში გავიდნენ..ბავშვებს რომ არ გაღვიძებოდათ.
-აბა გისმენ!მკაცრი იყო ალექსანდრე..
-რას მისმენ?
-როდის აპირებდი თქმას ძალიან მაინტერესებს?
-არასოდეს!!!!!
-არასოდეს არა?ხომ იცი რომ ბავშვს წაგართმევ!სასამართლო ჩემ მხარეს დადგება!
-ვერ ეღირსები!ბავშვს ხელს ვერ მოკიდებ!!!
-კიდევ გეკითხები უკვე მემილიონედ რატომ არ მითხარი?!!!
მარიამისთვის ეს უკვე პიკი იყო...
-შემეშინდა გესმის?!!!!შემეშინდა!!!შემეშინდა იმის რომ ბავშვს წამართმევდი!არსებას რომელმაც 9თვე იბრძოლა რომ გადარჩენილიყო,რომელიც სიმწრით გავზარდე 18წლის ბავშვმა!ერთადერთ ნათელ წერტილს ჩემ ცხოვრებაში!
-სწორადაც შეგშინებია!რომ გაიგე ბავშვზე არ უნდა წასულიყავი!ირონიას არ იკლებდა სანდრო!
-არგამიგია ბავშვის არსებობა აქ!2თვის მერე გავიგე უკვე ამერიკაში ვიყავი!
-რა?ამერიკაში იყავი?!
-ჰო!
-ეგ როგორ?!
-მე უთხარი მიშოს არავისთვის ეთქვა ჩემი ადგილ სამყოფელი..მარიამი უკვე ტიროდა...გთხოვ არ წამართვა დამიანე..ჩემი ცხოვრება ხო გაანადგურე წლების წინ..ამ ბედნიერებას მაინც ნუ წამართმევ გთხოვ ყველაფერს ვიზამ ოღონდ ეგ არ გააკეთო..უყურებდა სანდრო მარიამს როგორ ლაპარაკობდა,ცრემლები როგორ მოსდიოდა და ტუჩებს როგორ ბუშტავდა..ვეღარ მოითმინაა და მარიამს ტუჩებზე დაეკონა..მარიამისთვის ეს სრულიად მოულოდნელი იყო...ვერ მოასწრო გააზრება რამოხდა ისე აყვა თვითონაც კოცნაში..სანდრო მოშორდა...
-მომნატრებია შენი ტკბილი ტუჩები!1კვირაში სასამართლოზე გნახავ!
-ალექსანდრე...
ალექსანდრემ ოთახი დატოვა ბავშვს დაემშვიდობა და მძინარე მარიამი წაიყვანა..
1კვირა თვალის დახამხამებაში გავიდა...სასამართლოს დღეს იყო..მარიამის მშობლებს შეუტყვიათ ეს ყველაფერი,ბავშვის ავადმყოფობაზეც და ბავშვის მამაზეც...ზურაბი გაგიჟებული იყოო...ნინო არანაკლები...სახლში მიუვარდნენ მარიამა რაოდენიმე
სიტყვით შეამკეს და წავიდნენ..
-არ შევმცდარვარ მაშინ რაც გითხარი ყველაფერს იმსახურებდი!ეს როგორ გაბედე როგორ არ გვითხარი სანდრო თუ იყო ბავშვის მამა!!ასე როგორ გვაცხოვრე ტყუილში მთელი 4წელი!რატოო?!მიპასუხე!ყვირილზე იყო უკვე ბატონი ზურაბი..
-მამა ბავშვს შეეშინდება,მან რა დააშავა...მე უბრალოდ შემეშინდა იმის რაც მოხდებოდა დ. მიტომ მოგატყუეთ,ბავშვისთისაც ასე უკეთესი იყო..
-რა იყო მარიამმ უკეთესი?!მამის გარეშე გაზრდა?!რა დაუწუნე სანდროს ჰა?!
-გეყოთ!
-შენ რა გგონია მიშო რომ ჩამოვა გაპატიებს?
-რა..რა?უთხარით?
-კი ცოტახნის უკან გამოფრინდა!ჩვენი სახელი დაივიწყე..ასეთი უსირცხვილო შვილი არ გვჭირდება ჩვენ..ბოლო ეს უთხრეს და სახლი დატოვეს..
მარიამი სასამართლოში იყო უკვე...ყველაფერი ცუდად მიდიოდა,სანდროს ადვოკადი ისეთ არგუმენტებს ეუბნებოდა მოსამართლეს უშუალო იყო რომ ბავშვი სანდროს დარჩებოდა...მაგრიამმი ძალიან ნერვიულობდა,ძალიან საშინლას იყო..სულ გაოფლიანდა,ხმასაც ვეღარ იღებდა,ლაპარაკიც არ ახსოვს რამოხდა წესიერად მხოლოდ მოსამართლეს ხმა ახსოვს რომელმახ ბავშვზე მეურვეობა სანდროს მისცა და მისი დაყვირება...მერე სულ აღარაფერი...
როდესაც ბავშვის კანონიერ მეურვედ სანდრო გამოაცხადეს მარიამის კივილი და გაიგონა და უკან როდესაც მობრუნდა დაინახა ძირს გაწოლილი მარიამი,იმწუთას მას მივარდა და სავადმყოფოში წაიყვანა...სასამართლო
პროცეში შეჩერდა...
ამჯერად მარიამის ვითარება მართლაც რომ საგანგაშო იყო..გონს არ მოდიოდა,ექიმები ვერ ხსნიდნენ ამის მიზეზს,ბოლოს კომაშიაო გამოაცხადეს...ალექსანდრე გაკვირვებული იყო რა კომაში განა რა დაემართა კომაში რომ ჩავარდაო მაგრამ რა იცოდა მისი მდგომარეობის შესახებ...ბავშვები ძიძას ყავდა...ალექსანდრე კი პალატაში იჯდა მარიამის გვერდით და მისი ხელები ეჭირა კარი რომ ვიღაცამ შემოამტვრია...

დიდი მადლობა დადებითი კომენტარებისათვის<3 თქვენ არ იცით როგორ მახარებთ.დღეს არ მცალია და არ ვაპირებდი ახალი თავის დაწერას მაგრამ ვერ გიღალატეთ და ეს პატარა თავი დავწერე..ველოდები შეფასებებს<3