მისი მეგობრის,არა საუკეთესო მეგობრის დაჟინებით მიდიოდა სადღაც წვეულებაზე,ძალით მიათრევდა ქალბატონი ნუცა,ქალბატონ მარიამს...
მარიამი ფილფანი სკოლის მოსწავლე არის,17წლის,მაღალი,ყავისფერი თმებით და მწვანე თვალებით,უნდა ვაღიარო ძალიან ლამაზი სახის ნაკვთები აქვს...ჰყავს საუკეთესო გიჟი მეგობარი ნუცა ავალიანი,ზუსტად მისი დაჟინებით მიდიოდა ახლა სადღაც წვეულებაზე რომელიც არც იცოდა რა წვეულება იყო ან სად იყო რა ხალხი იყო..არა წასვლა კი უნდოდა მარა რაშია ახლა საქმე ცოტა მკაცრი მშობლები ჰყავს და თითქმის ყველგან წასვლას უშლიან,ესეც ნუცა ეხვეწებოდა 1კვირა რომ გამოვეშვა მარიამი და დათამხმებაც მოახერხა...უჰჰ მეგობრებთან ყოფნას რა ერჩივნა,მათთან იმას აკეთებდა რა მოესურვებოდა,ნუ სულ სხვანაირი მარიამი ხდებოდა მათთან,უხაროდა ახლაც წასვლა მაგრამ გული რაღაცას უგრძნობდა...
კონცერტი 6ზე იწყებოდა როგორც ნუცამ უთხრა...თავისუფლად ჩაიცვიო,ნუ კაბების ჩაცმა მაინც არ უყვარს მაგრამ ახლა წამოუარა რაღაცამ და ერთიანი კაბა ჩაიცვა,მერე ისევ წამოუარა და გამოიცვალა,ოდნავ დახეული ნაცრისფერი ჯინსები ჩაიცვა,ზეოდან გამჭირვალე შავი მაისური,კეტები და საროჩკა შემოიხვია თეძოზე,საღამოს შემცივდებაო,ახლა კი სიცხე იყო...
6ზე ადგილზე იყო უკვე,ნუცას გადაეხვია და შეუბღვირა..
-სადა ქალბატონო აქ საკონცერტო დარბაზი?
-ჰმ..რავიცი მე გოგო აქა სადღაც გავიკითხავთ...ნახე ჩვენი გოგოები მოდიან...
მათთან კიდევ ორი გოგო მოვიდა,ლანა და ანა...სადაც ბევრი ხალხი დაინახეს იქეთკენ დაიძვრენ...
მარიამს თვალები შუბლზე აუვიდა,იქისეთი ტიპები იყვნენ...ნუუ ზოგი სიმპატიურიც იყო..კარებთან შეყოყმანდნენ შესვლაზე შემდეგ კი შეაჭრეს,მათი ბილეთები მიაწოდეს,ეზოში შევიდნენ,სადაც შენობა იდგა და კიბეებიდან ხალხი ამოდიოდა და ჩადიოდა...
მარიამი კიდევ იტოვებდა იმედს რომ რაღაც ნორმალურ ადგილას მოიყვანა ნუცამმ...ჰოდა....შევიდა შიგნით და,იქ დახვა სიტუაცია უჰ,თავიდან საშინელებად ეჩვენა,ყველა ცეკვავდა მუსიკაზე,ზოგი ეწეოდა,ზოგიც სვამდა..მისი ტოლები და მასზე ბევრად პატარებიც იყვნენ ალბათ...ნუცას უბწკინა.
-რა არის გოგო ეს?!
-მე რავიცოდი...აუ კაი პონტიაა!
ცოტახანში გაერთვნენ,ცეკვაც დაიწყნენ მაგრამ მაინც აკლდაც რაღაც..მარიამი და ანა გარეთ გავიდნენ და არაყი იყიდეს და გასახურებლად დაიწყეს შიგნით შესულებმა დალევა,მალე მთელი ბოთლიც დაცალეს,მარიამს ძალიან მოეკიდა სასმელი,იქ იყო მაგრამ ისეთი შეგრძნება ჰქონდა თითქოს ეძინა და ამ ყველაფერს სიზმარში ნახულობდა...ერთი ქილა ლუდიც დალია და გადაწყვიტა ეს დღე ბოლომდე ემხიარულა,მალე რაღაც კარგი საცეკვაო სიმღერა ჩაირთო,თვალებდახუჭული ცეკვავდა,გვერდი იცვალა თვალები გაახილა და ვიღაც საქონელი გოგო დაეჯახა და ზედ დაიცა,მარიამი კი გაწვა ძირს,უცებ მივარდა წინიდან ბიჭი რომელსაც იცნობდა იქ გაიცნო,გამოიცეკვა ცოტახნის უკან და..ჰოდა წინიდან მან მოკიდა ხელი და იგრძნო რომ უკნიდანაც ვიღაც იყო და წელზე მოხვია ხელი,დარბაზის ბოლოს სკამები იყო ჩამწკრივებული და იქ დასცა მის გვერდით,მარიამი ჯერ კიდევ დაჟეჟილი იყო და ვერ იაზრებდა ისედაც მომხდარს,მხარზე ხელის შეხება იგრძნო და გვერდით შეტრიალდა,ცისფერი თვალებიდან უმზერდა ვიღაც ბიჭი...ბოხი ხმა გაიგონა მარიამ მის ყურთან ახლოს და ცეცხლი მოეკიდა..
-კარგად ხარ??
მარიამმა თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია.
-მადლობა.
-რაგქვია?
-მე..მარიამი
ყურში ეჩურჩულებოდნენ ერთმანეთს,აბა ისე ისეთი ხმაური იყო რას გაიგონებდნენ..
-სასიამვნოა.
-შენ რა გქვია?
-ალექსანდრე!
მარიამმა ვერ გაიგონა და გაუმეორა..
-ვერ გავიგონე თავიდან მითხარი.
-ალექსანდრე მქვია თქო!
-ამ..სასიამივნოა..
-რამდენი წლის ხარ მარიამ?
მარიამმა აღარ იცოდა რა ეთქვა,მოემატებინა ასაკი თუ მისი წლოვანება ეთქვა...მაგრამ ტყუილებს საშინლად ვერ იტანდა,თან იფიქრა კიდე სად ვნახავ ძან ვერ გაიგოს სიმართლეო მაგრამ მაინც ნამდვილი წლოვანება უთხრა.
-17ის ვარ..
ალექსანდრემ შესამჩნევად გაუღიმა..რა მომაჯადოვებელი ღიმილო ჰქონდა..
-შენხელა და მყავს..
-ჰოო?და შენ რამდენის ხარ?
-25..
-უჰჰ..დიდი ყოფილხარ..
უთხრა და თვალებით მისი მეგობრ ნუცას ეძებდა ეს ყველაფერი რომ ეთქვა,იქვე იჯდა მის გვერდით და ყურში ჩაყვირა..
-ნუცააა!!!!!ვიღაც ალექსანდეე გავიცანი..
-აუ მოვიდა შენი პრინი აბა წავედი მე!ხელი აუწია და იქაურობას გაეცალა..
-მოიცა სად მტოვებ გოგოოო მთვრალი ვარ...
-გარეთ გავალ და მოვალ სად გთოვებ ხო არ გაგიჟდი.გაეკრიჭა ნუცა.
ეს ყველაფერი მიტო უთხრა რომ მარიამი გიჟდებოდა სახელ ალექსანდრეზე ბავშვობიდან იძახოდა ან ჩემ ქმარს ერქმევა ალექსანდრე ან შვილს დავარქმევო,ნუცამაც ხელიდან გასახუმრებელი შანსი არ გაუშვა..
მარიამიუკანვე დაეშვა სკამზე მძიმედ,ალექსანდრეს გვერდით,ყურთან ისევ ის ბოხი ხმა გაიგონა..
-დაიღალე?
-არა...ნუ ცოტა..
-დალევ?ლუდის ქილა გაუწოდა..
მარიამმაც გამოართვა და ერთი მოსვა მერე უკან დაუბრუნა..
-წამო ვიცეკვოთ..ალექსამდრემ ხელი მაგრად ჩაკიდა და შუა ნაწილში დადგნენ და ცეკვავდნენ,ცოტა ნელი სიმღერა ჩაირთო,ალექსანდრემ ხელები შემოხვია მარიამს და ჩაეხუტა,მერე ისე ცეკვავდნენ,რომ გაუშვა შუბლზე აკოცა ფრთხილად და უკან სკამზე დაჯდა,მარიამი კიდე იდგა მისი
თავით გაოგნებული,რას აკეთებდა,არასოდეს რომ არ გაუკეთებია ასეთი რამე,ბიჭებთან ისედაც არ აქვს ურთიერთობა,შეყვარებულიც არ ყოლია ჯერ,ახლა კი ვიღაცა უცხოს ეხუტება რომლის მხოლოდ სახელი იცის,და ჰო წლოვანება კიდე...მისი ძმა უყურებდეს ახლა ცალი თვალი მაინც,უჰ რას უზამდა,კიდე კარგი ამერიკაში ბრძანდება ბატონი მიშო.
უკან დაბრუნდა,ნუცა ვერ დაინახა მაგრამ მალევე გამოჩნდა ნუცა და მარიამი ვიღაც ქერა ბიჭზე ახუტებული რომ დაინაცა მიხვდა ალექსანდრე რომ იყო სავარაუდოდ,მარიამის ტელეფონი მას ჰქონდა,ამოაძრო ჯიბიდან და ფოტოები გადაუღო ტონა..მერე მათთან მივიდა და სელფოც გადაიღო,მარიამმა შეუბღვირა რას აკეთებო...
მერე კიდევ იცეკვეს,დიდიხანი ცეკვავდნენ ერთად ალექსანდრე და მარიამი,მარიამს დაჯდომა უნდოდა დ. ადგილი არ იყო და ტუჩები დაბრიცა,ამ დროს წელზე ხელების მოხვევა იგრძნო და ვირაცის კალთაში აღმოჩნდა,რათქმაუნდა ეს ალექსანდრე იყო..ეუხერხულა ასეთი რამე და ლოყები საყვარლად აუწითლდა,კიდევ კარგი ღამე იყო და ვერ შეხედავდა,უცებ წამოხტა ფეხზე და ხალხს შეერია მეგობრები ნახა,მერე ისევ ალექსანდრე მოვიდა მასთან და ცეკვა დაიწყეს ისევ და ისევ,ბოლოს მარიამს ძალიან დასხცა და ალექსანდრეს უთხრა გარეთ გავალო,ალექსანდრემ მისი ხელები ერთად დაიჭირა,ნაზად ეამბორა და ყურში უჩურჩულა...
-გელოდები.
მარიამი გარეთ იყო ერთი ათი წუთი მერე უკვე წასვლა უწევდა გვიანი იყო ძალიან ალბათ გაგიჟდებოდნენ მისი მშობლები,შიგნით შევიდა მეგობრების დასაძახებლად და თან იფიქრა დავემშვიდობები ალექსანდრესაცო..დაინხა ვიღაცა გოგოს ეხუტებოდა და ცეკვავდნენ..გული რაღაცნაირად დაიწყდა,მაგრაკ რა ეგონა აბა არვიცი ერთი..ალექსანდრეს ერთი ჩვეულებრივი ბო*ი ეგონა ალბათ და რომ ვერ დაკერა სხვას მიადგა..დარბაზი დატოვა და სახლში წავიდა..ღამის პირველი საათი იყო უკვე დაწყებული,სახლში რომ მივიდა ისე იყო გაბრუებული,დაღლილი და თან ეძინებოდა..წყალი გადაივლო და ლოგინში შეწვა,მეორე დღეს რომ გაიღვიძა ყველაფერი ტკიოდა,კარგადაც იყო დალურჯებული ყველაფერს ეხეთქებოდა და,თავში წინანდელი ღამე ამოუტივტივდა და დაჯერება არ უნდოდა ნუთი ეს ყველფერი მართლა მან გააკეთა არა რა სისულელეა ალბათ დამესიზმრაო ფიქრობდა,მერე ფოტოები რომ ნახა ტელეფონში გაგიჟდა..ყველაფერი აღიდგინა გონებაში და ჯერ კიდევარ ჯეროდა რომ ეს ყველაფერი თვით მარიამ ფილფანმა გააკეთა..ნუცას გადაურეკა..კითხა მომხდარზე და ნუცამ
აქეთ დაუწყო ჩხუბი.
-რა გეგონა კალთაში რომ უხტებოდი აბა ქალბატონო..
-აუ თავი მისკდება რაიყო შენც კიდე არვიცი რას ვაკეთებდი!შეცდომა არ დაგიშვია ვახ გადამაყოლე..
გაბრაზდა მარიამი და ტელეფონი გაუთიშა ნუცას...
გაბრაზებული დააბოტებდა ოთახში,თავის თავზე ბრაზობდა ამდენის უფლება რომ მისცა თავის თავს და ვიღაცის თვალში კახ*ასავით გამოჩნდა,მალე ოთახიდან გავიდა და ერთი ამბავი რომ არ დააწიეს მისმა მშობლებმა ცოტა არ იყოს გაუკვირდა,არა ცუდი ხალხ ნამდვილად არიყვნენ მაგრამ მზრუნველები იყვნენ და მის ქალიშვილზე ზრუნავდნენ...მარიმი იმ
ღამის ამბავმა მთლიანად მოიცვა,მისთვის რაღაცნაირად იმ ღამეს ადგილი დაეკავებინა,ფეისბუქში გადაწყვიტა მოენახა,ჯერ გვარის გახსენება იყო საჭირო,არადა ზუსტად ახსოვს რომ გვარი უთხრა..მთელი დღე ფიქრობდა,იცოდა რომ გვარი ქ ასოზე იწყებოდა,ვერა და ვერ გაიხსენა,ერთი გვარი უტრიალებდა მხოლოდ თავში,''ქალდანი'',მაგრამ ეეჭვებოდა,ჩაწერა საძიებოში და ნახა კიდეც,პროფილის ფოტოთი იცნო რომ ალექსანდრე იყო,ფიქრობდა გაეგზავნა მეგობრობა თუ არა,გაუგზავნა,მერე კი დაფიქრდა,რა სისულელეს აკეთებდა მართლა ბოლო დონის ვით იქცეოდა ეს პატარა გოგო,არა ასე არ შეიძლეოდა,ბოლოს გადაწყვიტა ყველაფერი დაევიწყებინაა და წარსულში დაეტოვენინა რამოხდა ასეთიო და გააგრძელა ჩვეულებრივი ცხოვრება მანამდე სანამ....ერთ დილით ხმაურმა არ გააღვიძა,მთელი სახლი ზანზარებდა,მარიამი საწოლიდან წამოიზლაზნა და საღამურებით დაუყვა კიბეებს...
-რახდებააა რახმაურიაა...ამოიზმული და თვალები გაახილა და ყვირილიც არ დააყოვნა....
-აააააააააააააააა მიშოოოოოოოოოოო...გეზი მისი ძმისკენ აიღო და მაგრად მოეხვია...
-ადამიანო არ უნდა გეტქვა თუ ჩამოდიოდიი?ან რო ჩამოდი ჩემი ოთახი დაგავიწყდა...
-რამხელა გაზდილაოო ჩემი პაწაწკუნაა არ იკლებ ჭამას ხო?!
-აუუ რაგინდა ახლა..წუწუნი დაიწყო მარიამმა...მომრნატრე საზიზღარო,ხო აღარ წახვალ?
-არვიცი ჯერ-ჯერობით არა..
-ჯერ-ჯერობით ხო?გაცვალე შენი სისხლი და ხორცი ამერიკელ ნაშებში?
-შეხედე ამას რამდენს მეტლიკინება...თმებზე წაეთამაშაა და გულში ჩაიკრა მონატრებული და..
-მარიკუნააა მეძინება..
-მეც რო გამაღვიძეთ!ტუჩები დაბრუშტა მარიამმა.
-წამოდი დავიძინოთ..
-წამოო..ჩაოო დედიკონაა და მამიკონა...
მშობლებს მათი შვილების ბავშვურ საქციელზე გაეღიმა.
მარიამი და მიშო კი საწოლში გაწვნენ და როგორც ბავშვობაში...
საღამო იყო რო გაიღვიძეს..
-ჩაიცი მიდი რესტორანში მივდივართ..
-რატოოოოოო მეძინებაააა...
-ნუ გადამრევ მთელი დღე შეიძლება გეძინოს?როგორ თუ რატო ჩემ ჩამოსვლას ავღნიშნავთ..
-უმმმ..კაი ხო ავდგებიი..
მარიამი ადგა,წყალი გადაივლო და როგორც ჩვევია ჯინსები,მოკლე მკლავიანი მაისური და კეტები ჩაიცვა...რამიდენიმე საათში რესტორანში იყვნენ,მისი ნუციკოც,ანაც და ლანაც რათქმაუნდა მიშო მათაც იცნობდა და დაპატიჟა...მარიამმა კი გაიცნო მისი ძმის ახალი მეგობრები,ნუუ ვისაც არ იცნობდაა...მიშოსთან ერთად იდგა მიშომ ერთ-ერთ ძმაკაც რომ კითხა..
-ბჯ სანდრიკო და მათე სად არიან?
-რავიცი გვაგვიანდება უჩვენოდ დაიწყეო...
-ოხ მაგენის,ნაშები ააგდეს უეჭველი..ხარხარი დაიწყო მიშომ და მაგიდას მიუჯდნენ...მარიამმა რამოდენიმე ჭიქა დალიაა და შეთვრა კიდეც...დაქალებთან ერთად ცეკვავდა,ბოლოს ძალიან დაიღალა და მიშოსთან მივიდა...
-აუუ მიშკააააა წავალ რა მე,დავიღალე თან ხვალ ნუცას დაბადების დღეა უნდა გამოვიძინო..
-ოხ ვინა ეს ძილის მოყვარული..წადი მარა ჩემი ძმაკაცები მოვლენ წუთი წუთზე და ვიფიქრე გავაცნობ თქო...
-ოო სად გაიქცევინ მერე გამაცანი...
-ხო კაი წაბრძანდი..გაგიყვანო?
-არა..ნუცა არის მანქანით და დამტოვებს..ისე მეც მიყიდეთ ერთი მანქანა...
-ოჰ მომინდომა..
-წავედიი წავედიი..მარიამმა კოცნა გაუგზავნა,სხვებსაც დაემშვიდობა და
ნუცასთან ერთად დატოვა დარბაზი..
-მაკოოოოო თუ გინდა დავრჩეთ ძმაკაცები მოვლენოო დაა...
-გამასწარიი ახლა აქინდა...მახინჯები არიან იქნება და...
-ჰმ არამგონია..
-ჰეე წავედით წამიყვანრ თუ მიგყავარ ჩამეძინა ფეხზე..
ნუცამ მარიამი სახლში მიიყვანა,მარიამმაც არ დააყოვნა და როგორც კი სახლში მივიდა მის ოთახში აიზლაზნა და საწოლში ტკბილად მოკალათდა,მალევე ჩაეძინა...მიშო კი გვიანიბამდე ქეიფობდა...
მარიამმა დილას რომ გაიღვიძა ძლივს ინძრეოდა,ყველაფერი ტკიოდა გუშინ იმდენი იცეკვა..საშინლად წყუროდა,რაც ეცვა და ეს იყო უმოკლესი საღამური შორტი და ბრეტელებიანი ზედა..გეზი სამზარეულოსკენ აიღო,ჯერ კიდევ ნახევრად ეძინა..სანამ სამზარეულოში შევიდოდა მისი ძმა დაინახა მდივანზე მოკალეთებული და გეზი მისკენ აიღო..დაავიწყდა თავის ტკივილი და წყურვილი გაექანა და კალთაში ჩაუხტაა..
-მარიამმმმმ!!თვალები დაუტრიალა მიშომ..
-ჩუუუუ მეძინებააა..
-მე ლოგინი ვარ? მარიამმა თავი ცოტა წამოწია და მიშოს ახედა.
-კი საყვარელო..ძალიან კომფორტული ლოგინი ხარ..ხოიცი როგორ მიყვარს შენზე ძილი...გადაიკისკისა მარიამმა...
-მარიამ!ოასუხს არ ვაგებ ჩემ საქციელზე...ადექი..
-მოიცა რა გუშინ ღამის მერე მტკივა ყველაფერიი...მაინც რა ვიი....
სიტყვა ვეღარ დაამტავრა ჩახველების ხმა გაიგონა და თვალები მაგრად დახუჭა და მიშოს უჩურჩულა...
-აქ ჩვენს გარდა არავინ იყოს...გთხოვვ..გთხოვ.....გულში ლოცულობდა და მის წინ მდგომი რომ მზერა გაუსწორა კინაღამ გული წაუვუდა,არც მეტი არც ნაკლები მის წინ ალექსანდრე იდგა და ხარბად ათვარიელებდა...
ალექსანდრე გაუნძრევლად იჯდა და მარიამს ათვარიელებდა,ოთახში რომ შემოვიდა ზურგით იდგა და სახეზე ვერ დაინახა მაგრამ ხმა ეცნო,შემდეგ რაებსას ლაპარაკობდა,უეჭველი მიშოს საყვარელი ეგონა და ირონიული მზერა სტყორცნა.
მარიამმა კი როგორც ალექსანდრე დაინახა ყველაფერმა ერთიანად იფეთქა,ყველაფერმა რისი დავიწყებაც უნდოდა ისევ წამოყო თავი,ყველა შეგრძნება ერთიანად დაეუფლა რაც ინ ღამეს მისი შეხებისას და ლოყები გაუწითლდა...მიშო ადგა და მის გვერდით დადგა,ლოყები დაუწელა..
-ჩემი მორცხვი გოგო..ნუ გცხვენია სანდროსი მეორე შენი ძმა იქნება ეს..
მარიამს ამაზე სიცილი კინაღამ აუვარდა,უჰჰ კი ძმა აბა რა,როგორ უნდა შეხედოს ეხლა ალექსანდრეს როგორც ძმას,რასისულელეა..
ალექსანდრეს კი ამ დროს ბილწი აზრები უტრიალებდა თავში როდესაც მისდა გასაკვირად გაიგონა მიშოს სიტყვები...
-ალექსანდრე გაიცანე ეს ჩემი დაა მარიამიაა...
ალექსანდრე ფეხზე წაოდგა და გაკვირვებული მზერით გაუსწორა მათ...
-სასიამოვნოა...ორივემ ჩაილაპარაკა,ალეწსანდრემ მისი ხელი მარიამის ხელს შეახო და წუთით გაჩერდა ყველაფერი...მიშოს ეს ყველაფრი არ გამორჩენია მაგრამ ახალგაღვიძებულ მარიამს დააბრალა...
-ჰეი აქვარ მეც რაიყოთ...
მარიამმა ალექსანდრეს ხელი გამოგლიჯა..და კარებისკენ წავიდა მიშოს ხმამ რომ გააჩერა..
-საით?
-წყალზე ვიყავი ჩამოსული და...
-ჰო მიდიი მიდი,გამოიცვალე მერე და ჩამოდი ქვემოთ..
მარიამს აღარაფერი უთქვამს წყალი არც დაულევია მის ოთახში წავიდა პირდაპირ.
მიშომ კი ალექსანდრეს აჯახა როგორც კი მარიამმაოთახი დატოვა..
-რაიყო რა გაკვირვებულები უყურებდით ერთმანეთს..
-მოგეჩვენა...
-არაფერი მომჩვენებია...ჩემი და არის არაფერი შეგეშალოს..
-რა ლაპარაკია ახლა ეგ ტოო რაუნდა შემეშალოს...
მარიამი ოთახში ავიდა და გამოიცვალა,ჯინსები და მაიკა გადაიცვა და დაფიქრდა რა უნდა გაეკეთებია...ჯობდა ისე მოქცეულიყო ვითომ არ იცნობდა სანდროს ნამდვილად ასე აჯობებდა,თანაც იქნრბა არც ალექსანფრეს არ ახსოვსს მარიამი იმ დღეს ღამეე იყო და შესაძლოა ვერ დაიმახსოვრა სახეზე,ამითიმხნევებდა თავს მარიამი დ. კიბეებზე ჩადიოდა თან..სასტუმრო ოთახამდეც მივიდა და შეაბიჯა შეგნით გაღიმებული სახით...
-მოდიი კუსჯუსა?გაეკრიჭა მიშო.
-არა მიხეილ გზაში ვარ!
-რა იუმორის პატრონი და მყავს...
-ნუ იტყვი...წაიბურტყინა ჩუმად ალექსანდრემ..
ბრაზობდა რომ ამდენი ხნის შემდეგ ის გოგონა კიდევ ნახა ვინც გულში ჩაუვარდა და მისი დაკერვა ვერ მოახერხა და ახლა როდესაც თითქოს თავიდან გაუღიმა ბედმა მარიამი მისი არაბიოლოგიური ძმის და აღმოჩნდა,ესა უიღბლობა...ხმას არ იღებდა მიშომ რომ შემოსძახა...
-ჰეიიი რას ჩაფიქრებულხარ ყმაწვილო?მორიგ ნაშაზე ფიქრობ?
-მიხოო,ენა დაიმოკლე..ალექსანდრემ დაუბღვურა.. მარიამმა კი მიხოს გაგონებაზე სიცილი ატეხა მაგრამ მიშოს სახე რომ დინახა გაჩუმდა.
-კარგი მიხოჩკა ნუ ბრაზობ,მიხოო,მიხოო...მიშო ფეხზე ადგა და მარიამს გაეკიდა რომელიც მაგიდას ურტყამდა კრუგებს,ალექსანდრე კი ამ სანახაობას მიშტერებოდა და არ ეჯერა რომ ის სექსუალური გოგო ეს ცანცარა გოგო იყო იქნებ ეშლებოდა,მაგრამ თვალები არასოდეს ტყუიან,განა შესაძლებელია მისი თვალების დავიწყება?!არა!
-კარგი ხო დავიღალეეეეე გვეყოს...მარიამი გაჩერდაა და მიშოს შეუბღვირა..
-მოგკლავ გოგოო...
-რა ჩემი ბრალიაააა იმან თქვა პირველიი,ეს თქვა და ავტომატურად სანდროსკენ გაიშვირა თითი..ამ დროს კარზე ზარი იყო...
-გადარჩი..მიდი გააღე,მარიამი ქოშინით წავიდა კარებისკენ...კარებში კი სიმპატიური ყმაწვილი იდგა..
-მიშოსთან ვარ.
-მობრძანდით,მარიამმა სახლში შემოუშვა სტუმარი...
ბიჭი მხიარულად შევიდა მისაღებში..
-რახდება სასტავ?რაშვებით?ეს ნაშაა ვინაა დაღლილი ჩანს პაწია ჩემთვისაც დაგეტოვათ.
-შენ ბიჭო შიგ ხო არგაქ?ჩემი და არის!დაუყვურა მიშომ გაბრაზებულმა...
-ოოოო მაპატიეთ სინიორიტა,სასიამივნოა თქვენი გაცნობა,მე მათე ვარ თქვენი მონა მორჩილიიი...
-ესეც შენნაირი ჯამბაზია რა!!ხელი ჩაიქნია მარიამმა და მათეს გაეცნო...
-ჰე რავქნათ ახლა?მარიამ მიდი რა ლუდი მოგვიცუნცულე...
-ოოოოოოო
-მიდი რა..და ჯოკერი ვითამაშოთ,ბარემ ოთხი ვართ...
-კარგი ხო..მარიამმა ლუდი მოუტანა ბიჭებს და კარტიც მოაყოლა...
-რაზე ვითამშოთ?
-პროსტა არაფერზე გვინდა..უთხრა მათეს მიშო..
-ეეე ეგ რა პონტია?მუღამი ხო უნდა გვქონდეს რამის?საუბარში ჩაერთო ალექსანდრე რადგანაც თავში ერთმა აზრმა გაუელვა..
-კარგი რაზე გინდა?
-3სურვილი და 3კითხვა....
-გოიმობაა,რამე უფრო კაი მოიფიქრე..
-ოო მეზარება იყოს ესენი...
-კარგი ხო ჯანდაბას...დასთანხმდნენ ერთხმად ბიჭები,მარიამი კი ხმას არ იღებდა..
-შენ მარიამ?ამდენი ხნის შემდეგ პირველად მიმართა..
-თანახმა ვარ.
-მშვენიერია დავიწყოთ...
მარიამმა წააგო...ალექსანდრე კი აშკარად კმაყოფილი ჩანდა ამ ყველაფრით...ტელეფონზე რომ დაურეკეს და წასვლა მოუხდა...შემდეგში ჩაიბარებს მოგებულსს...
რამოდენიმე დღეე ალექსანდრე აღარ გამოჩენილაა,მარიამს რათქმაუნდა არ დავიწყებია მაგრამ ცდილობდა,მის დაქალებთან ერთად იყო სულ,რათქმაუნდა ყველაფერს უყვებოდა რაც მოხდა,არ უყვარდა ჩაკეტილობა და საიდუმლოები...
1კირა გავიდა ალექსანდრეს გარეშე,თითქოს დაივიწყა კიდეც,სახლში ბრუნდებოდა მიშო რომ ეცა..
-ჰეეე ბარგი ჩაალაგე მალე,მალე..
-რახდებაა მასახლებ?გადაიკისკისა მარიამმა..
-ჩავლპით სახლში წამოდი ბათუმში მიმყავხარ რაგინდა მეტი..
-რამაგარიააა...დედამ და მამამ იციან?
-კი ნუღელავ..
ასე და ამგვარად მარიამმა ბარგი ჩაალაგა და ბათუმში წავიდნენ,მარიამს წარმოდგენაც არ ჰქონდა სად მიდიოდნენ,რაიცოდა რა ელოდა წინ...დიდი სასტუმროში მივდინენ...ორი ოთახი აიღეს სხვადასხვა სართულზე...მარიამს გაუკვირდა ასე შორს რატოო..
დაღლილი იყო და გადაწყვიტა დაესვენა და წაუძინა,გრძნობდა რომ თავზე ვიღაც ადგა და თმაზე ეფერებოდა,დაიფიცებდა რომ ჩურჩულიც ესმოდა...მაგრამ თვალები რომ გაახილა არავინ იყო გარდა სიცარიელისა და ღია ბალკონის კარისა,ქარი ფარდას აფრიალებდა,გაუკვირდა არადა ახსოვდა კარები დაკეტილი იყო...შიოდა,ჩაიცვა და მიშოსთან ჩავიდა ნომერში,მაგრამ იქ არ დახვდა,მერე მისაღებში ჩაივიდა და იქ დაინახა როგორ იჯდა ალექსანდრეს და მათეს შუაში ვაჟბატონი..ნერვები დააწყდა,რატო არ იცოდა რომ ესეც აქ იქნებოდა...როგორმე აიტანდა თან სიამივნებდა აქ რომ იყო,შანსი მოეცემოდა უკეთ გაცნობის...სანამ ისინი დაინახავდნენ რაღაც გაახსენდასავით,იქვე მყოფ გოგონასთან მიირბინა რომელიც კასასთან იდგა..
-უკაცრავად შეგიძლიათ მითხრათ ალექსანდრე ქალდანი რომელ ნომერშია?
-ამ სასტუმროს მფლობელ ბატონ ალექსანდრეს გულისხმობთ?კი რათქმაუნდა 318ში..
-მე ხომ 317ში ვარ,ანუუუ...მარიამი თითქოს რაღაცას მიხვდა..
-რამე მითხარით?
-არა არაფერი მადლობა.
აჰა ესეიგი სასტუმროს მფლობელი,ჩემ გვერდით აქ ოთახი და ჩემ ოთახში შემოვლაც მოინდომა ვაჟბატონმა,შენ განახებ სეირს..
გამომწვევი სიარულით წავიდა ბიჭებისკენ,ორივე მოიკითხა და გადაკოცნა,ალექსანდრეს ლოყაზე რონ შეეხო თითქოს დენმა დაარტყა,ის ღამე ახსენდებოდა,მაგრამ დავიწება უნდოდა და ახალი ურთიერთობის დაწყებაა...ალექსანდრეს ეუცნაურა მისი ასეთი საქციელი ცოტა არ იყოს და..მაგრამ არაფერი უთქვია არ უნდოდა მიშოს რამე ეეჭვა...
-ვაჟბატონო მშია...
-მერე მე საჭმელი ვარ?
-ენა რო არ გქონდეს რა..წამოდით ვჭამოთ...
-მოიცა ტასოს უცდით.
-ტასო ვინაა?!
-სანდროს და..
-აჰაა... მარიამმა გაიფიქრა ანუ მართლა არ მოუტყუებივარ და და ყოლიაო..ამ დროს კარებში გოგონა შემოვიდა,მართლაც მისი ხნის იქნებოდა,ალექსანდრეს ძალიან გავდა....ერთმანეთი გაიცნეს და ერთად ივახშმეს..
ამ დღის შემდეგ დაიწყო ყველაფერიი...მარიამს ყველასთან კარგი ურთიერთობაჰქონდა,ტასოსთან განსაკუთრებით,დამეგობრდნენ,ზღვაზე ერთად დადიოდნენ,მთელი დღეები ერთობოდნენ,ალექსანდრე და მიშოც მათთან ერთად იყი,მათე კი გაიძურწებოდა ხოლმე ჩუმად და მიშოც მიყვებოდა,ალექსანდრე კი ჯვარ დაწერილივით არ შორდებოდა გოგოებს...დაახლოვდნენ კიდეც მარიამი და სანდრო ,არ არის ცუდი ადამიანი,1კვირის მერეე ტასოს თბილისში მოუწია დაბრუნდება,მარიამა ეგონა სანდროც წაყვებოდა მაგრამ შეცდა,ის დარჩა...საღამო იყოო,ნაპირზე გასეირნება გადაწყვიტაა,უკვე გვიანი იყო და სანაპიროზე ციოდა კიდეც,მარიამი კიდე ერთი სიფრიფანა კაბით იყო გამოსული,იქვე ქვიშაზე ჩამოჯდა და მოიბუზა,ალექსანდრეზე ფიქრობდა,ამდროს ვიღაცამ ჟაკეტი მოაფარა...სანდრო იყო..
-რასაკეთებ ამდროს აქ?
-შენ?
-დაგინახე როგორ დატოვე სასტუმრო და გამიგყევი,ჟაკეტი წამოგიღე..
-მითვალთალებ კიდეც?
-მარიამ...
-კარგი ხოო...
-3კითხვა მაქვს შენთან და უნდა მიპასუხო..
-და ვინ გითხრა რომ გიპასუხებ?
-იმიტომ რომ წააგე!
-რაა?!!
-აღარ გახსოვს?რა გულმავიწყი ყოფილხარ!
-ჰმმმ..ჯოკერი?
-დიახ!
-მიდი..
ალექსანდრეს გაუკვირდა ასე ადვილად რომ დათანხმდა..
-შენი ყველაზე დიდი ოცნება?
-საკუთარი კომპანია მინდა მქონდეს...ალბათ ძალიან ბავშვური ოცნებაა..საწყლად გაუღიმა მარიამმა..
-არა რატო მშვენიერი ოცნებაა...მეც ვოცნებიბდი ბავშვიბაში რაღა დაგიმალო და..
-ბავშვიბაში თუ არა ახლა ხო ხარ მოხუცი..
-აბა რავარ..
-25წლისას მოხუცს ნამდვილად ვერ გიწოდებ...
-ჩემუ წლოვანება საიდან იცი?ოპანააა...მარიამი მიხვდა რომ დაუფიქრებლად წამოცდა რაღაც რაც არ უნდა ეთქვა..
-ისაა..მიშომ მითხრა..
-ასე დაგაინტერესე ჩემი წლოვანებაც კითხე..
-იდიოტი ხარ!რათქმაუნდა არა!საუბარს მოყვა რაღაცაზე და...
-კაიი ხოო..მეორე კითხვა..რა ერქვა შენს პირველ შეყვარებულს?
-ჰმმმმმმმმმმმ....მმმმმმ....სიტყვა გაწელა მარიამმა...
-რაიყო,იხსენებ რომელი იყო პირველი?!
-ჰოო..აიი მოიცა გავიხსენე,მისი სახელი იყო..''არავინ''.
-როგორ თუ არავინ ერქვა?გაუკვურდა ალექსანდრეს...
-ჰო არავინ ერქვა იმიტიმ რომ არავინ მყოლია..თქვა და სიცილი ატეხა..ალექსანდრემ ტუჩის კუთხე ჩატეხა რაც მარიამს მხედველობიდან არ გამორჩენია..
-ვერ დავიჯერებ რომ შენნაირ ლამაზ გოგოს შეყვარებული არ ყოლია!!
-თუ გინდა ნუ დაიჯერებ!
-არმჯერა მერე!მატყუარა ხარ!
სიცილიდან ჩხუბამდე მივიდნენ!
-სულაც არვარ მატყუარაა!!!!!!!
-ხარ,ხარ თან როგორი!
მარიამი უკვე ტირილის ზღვარზე იყო,ბოლოჯერ მოიკრიბა ძალა და ყვირილით უთხრა...
-მერე რაა რო მე დებილმა ცოტა დავლიეე და ვიღაცა ყეყეჩს ჩამოვეკიდე კისერზე,ისე რომ არც ვიცნობდი ვინ იყო და ნამდვილი კა*პასავით მოვიქეცი...ეს იმას არ ნიშნავს რომ რასაც ვამბობ ვტყუიი!იმ ერთი ღამით და ქცევით ნუ განმსჯი!ადამიანები ყოველთვის უშვებენ შეცდომებს!!!ამიგან დაზღვეულები არვართ!!!მარიამს უკვე ესყველაფერი იმდენად აწვებოდა რომ არ ამოეხეთქა არ შეეძლო...სანდროს ზურგი აქცია და თვალებიდანაც ცრემლებმა დაიწყეს დენა რომლებიც დიდიხანია გარეთ გამიღწევას ლამობდნენ...
ალექსანდრე მიხვდა რომ აწყენინა მარიამ და ხელის მოძრაობით მისკენ შემოაბრუნა..ცრემლები მოწმინდა და მიიხუტა...
-მაპატიე არ მინდოდა ასე გამომსვლოდა..
-არა საკმარისია!მეორედ იგივე შეცდომას არ დაუშვებ და ისევ კისერზე არ ჩამიგეკიდები..
-მარიამმ..მე არ მინდოდა შენი წყე...მარიამმა არ აცადა..
-ფეხებზე შენ რა გინდოდა და რა არა..ზურგი აქციაა და წავიდა ალექსანდრემ კი მიაძახა..
-ყველაფერს ვერ დაივიწყებ მარიამ!!კარგად დაიმახსოვრე ეს!!
-მახსოვს...მახსოვს..თავისთვის თქვა მარიამმა და სასტუმრისკენ აიღო გეზი...დაღლილი და ემოციებით დატვირთული იყო და დაიძინა როგორც კი ნომერში ავიდა...
მომდევნი დღეები ჩვეულებრივად გრძელდებოდაა,არაფერი განსაკუთრებული,ერთობოდნენ,მარიამი კი ცდილობდა დისტანცია დაეჭირა სანდროსთან,მაგრამ ნაკლებად გამოდიოდა...
საღამოს წვეულება იმართებოდა,ერთ-ერთ კლუბში...ბიჭებმა აიტეხეს წავიდეთო,მარიამიც წავიდოდა რათქმაუნდა..ოთახში იყო და ფიქრობა რა ჩაეცვა ალექსანდრე რო აეჭრა..საბოლოოდ ძალიან მოკლე შავი ბრეტელებიანი კაბა ჩაიცვა,საშვალო სიმაღლის შავი მაღლები მოირგო ფეხზე და თმები გაიშალა,მსუბუქი მაკიაჟი გაიკეთა,შავი პატარა ჩანთა და ნუუ სექს ბომბა იყო რაა...
კლუბში გვიანობამდე იყვნენ,მთელი ღამე გრძნობდა ალექსანდრეს მზერას,სადაცა თვალებით შეჭამდა,მარიამმი ვუღაც ყმაწვილმა გაიწვია საცეკვაოდ და მის სხეულზე ხელებს უმისამართოდ დააცოცებდა,ეს ბოლო წვეთი იყო ალექსანდრე ფეხზე წამოიჭრა და მარიამი ხელიდან გამოაცალა უცნობს და მასთან ერთად ცეკვა გააგრძელა..
-ხელი გამიშვიი...
-არა!
-გამიშვი მეთქი!უნდა წავიდე მიშო სადა!
-წასულია ტყუილა ეძებ!
-არვეძებ!
-ეძებ!თვალებით ეძებ!
-იქნებ ხელები გამიშვა და გაიწიო ჰა?
-არა თქო!
-ალექსანდრე!
-გისმენთ!მე გახლავართ ალექსანდრე..
-გამიშვი თქო!
-არა თქო!ჩემი გაგიჟება გინდა მარიამ?!უფრო მჭიდროდ მიიკრა სხეულზე მარიამი..მარიამს კი კვნესა ამოხდა..ვინ იცის თავს როგორ აკონტროლებდა ალწქსანდრე რომ მისი ბაგეები არ დაეგწმივნებინა რომელიც ასე მადისამღძვრელად გამოიყურებოდნენ...თანაც ნასვამი იყოო....
-გიჟი ხარ ისედაც!ჩემი გაგიჟება არ გჭირდება..უთხრა და ხელი გამოგლიჯა და დახლთან მივიდა,გაბრაზებულზე ყველაფრის დასავიწყებლად დალია ერთი ჭიქა,ორი,სამიი,ოთხიი,ოთხს მიყვა ხუთი...ბოლის ძალიან მთვრალი იყო,სანდრო თვალს არ აშორებდა და მომენტალურად თვითონაც სვამდა..ისიც კარგად გამოთვრა..მარიამმა კლუბი დატოვა და ტაქსში ჩაჯდა,სანდორც მას გაყვა უკან,ასეთ მდგომარეობაში არ შეეძლო მანქანის მართვა და ისიც ტაქსით წავიდა...მარიამი სასტუმროში იყო ლიფტში შევიდა და ფეხზე გაიხადა,უკვე ძალიან უჭირდა დგომა დაიმტვრა კინაღამ,ერთ ხელში მაღლები ეჭირა მეორეთი კი ჩანთაში იქექებოდა და გასაღებს ეძებდა,ძლივს ნახა და კარებს მიარგო,გააღო და შიგნით შესვლას აპირებდა,ხელი ალექსანდრემ რომ დუკავა..
-აქქ...აქქქქქ რა..რაასაკეთებ?
-რატომ იქცევი ეგრე?რატომ გინდა რომ გამაგიჟო?
-უკვე გითხარიიი...რომმმმმ გიჟი ხარ..სიტყვებს ძლივს უყრიდა თავს მარიამი...
-ხო გიჟი ვარ..და ეს გიჟი ეხლა იმას გააკეთებს რაც ძალიან უნდა რომ გააკეთოს უკვე დიდი ხანია...
-ჰოო??!და მაინც რას?!არაფრის გამკეთებელი არხარ!
-მარიამ ნუ მიწვევ!
-კარგად სანდრიკო!კარების მიხურვას აპირებდა,სანდროს ოთახში რომ შემოვარდა და კარები შიგნიდან ჩაკეტა,მარიამი კიდევ მასზე ააკრა და ვნებამორეულმა მის ტუჩებს დააცხრა...ეს ყველაფერი ისე მოულოდნელად მოხდა მარიამმა რეაგირება ვერ მოასწრო ან რა რეაგირება უნდა მოესწრო გონების დაკარგვამდე მთვრალი იყო და ვერც იაზრებდა რას აკეთებდა, თვითონაც აყვა კოცნაში, ალექსამდრე თანსაცმელს ნელ-ნელა ხდიდა და საწოლისკენ უბიძგებდა... ზემოდან მოექცა და ბიუსჰალტერი შეუხსნა და მის მკერდს მწყურვალედ დაეძგერა,საცვალისგანაც გაანთავისუფლა და ფეხებს შუა მოექცა,მარიამიც არანაკლებ ვნებიანად ეალერსებოდა,ვერავინ იფიქრებდა რომ 17 წლის იყო,სანდროს მხოლოდ მისი კვნესა ესმოდა და სიამოვნების მორევში დაცურავდაა...მარიამმა ერთი ხმამაღლა ამოიკვნესა და რაღაც ეტკინა მწარედ, მერე უკვე არც ერთ აღარ ახსოს რა ხდებოდა ან როდის ჩაეძინათ...
დილას მარიამი ტკივილმა გააღვიძა,ყველაფერი საშინლად ტკიოდა, თვალები ნელ-ნელა გაახილა და გააცნობიერა რომ მის ნომერში არ იყო,ჯერ კიდევ ვერ იხსენებდა მომხდარს,მუცელზე იგრძნო რომ ვიღაცას ხელი მძიმედ ედო, მერე გააცნობიერა რომ სრულიად შიშველი იყო და ერთი დაიკივლა,ეს ან შოკისგან იყო ან კიდევ შიშისგან, ვის ჩაუგორდი ლოგინშიო გაგიჟებას იყო მაგრამ გვერდზე რომ გაიხედა და ალექსანდრეს თვალებს წააწყდა უნდოდა მიწა გასკდომოდა და შიგ ჩაეტენათ ისე შერცხვა არ იციოდა რა გაეკეთებია რა მოხდა არც ის იცოდა, თავი უსკდებოდა სანდროს ირონიული მზერა კიდევ თანში ცრიდა...
-ღმერთო ოღონდ სიზმარი იყოს...
-სამწუხაროდ არ არის ლამაზო!გაისმა სანდროს ირონიული ხმა..
მარიამმა ვერაფრის თქმა ვერ მოახერხა ან რა უნდა ეთქვა ისე ცხვენოდა მისი საქციელის...
-იცი არ შევმცდარვარ...არადა მიშოს და ასეთი...არვიცი რა კაროჩეე..
მარიამს ცრემლები ახჩობდა და ძლივს ძლიობით წარმოთქვა რამოდენიმე სიტყვა..
-რა..რააშიიი არ შემცდარხარ?
-ჩემ პირველ შთაბეჭდილებაზე შენში!
-რას გულისხმობ?
-რამდენს ჩამოეკიდე ჩემსავით კისერზე?შენმა ძმამ იცის რა დაც ყავს?
ეს უკვე ზედმეტი იყო, ამდენს ვეღარ გაუძლებდა ნუთუ დასცინოდა თუ რა უბედურება იყო,ზეწარი მჭიდროდ შემოიხვია ტანზე,მისი ძირს დაყრილი ტანსაცმელები აბოჭა და ოთახიდან გავარდაა... კიდევ კარგი მისი ოთახი გვერდით იყოო... იმ წუთას აბაზანაში შევიდა და მისი სხეული რომ დაინახა გაგიჟდა, სულ დალურჯებული, დაკბენილი.. ღმერთო ჩემო.. არვიცი რამდენიხანი იყო ცივი წყლის ქვეშ, მაგრამ მაინც ვერ გამოფხიზლდა.. ეს როგორ გააკეთა,ან ამდენი რამ დაალევია..თუმცა რაღა რამ,სანდროს გამო არ დალია..სააბაზანოდან გამოვიდა,ჩაიცვა და საწოლში შეწვა,ის დღე ოთახიდან არ გასულა,მუსიკებს უსმენდა და ჩაეძინა კიდეც.
მას შემდეგ რაც მარიამი ოთახიდან გავიდა, სანდრო გაცოფებული წამოხტა ფეხზე,გაგიჟებას იყო სულ სხვანაირი აღმოჩნდა მარიამი ისეთი როგორიც არ უნდოდა რომ ყოფილიყო,არადა ოხ, არ უნდა აღიარება მაგრამ შეუყვარდა,ახლა კიდე იმედები გაუცრუვდა... ირგვლივ რაც ხელში მოყვა ყველაფერი დაფშვნა,საწოლს მიადგა და გაბრაზებულზე თეთრეულიი ხელში მობღაუჭებული ჰაერში ააფრიალა და ჰოპ აი აქ გაჩერდა, საკმაოდ მკაფიოდ დაინახა მასზე მოთავსებული წითელი ლაქა...აი აქ ხო ვაბშე გაჭედა საკუთარი თავი საერთოდ შეზიზღდა,ეს რა გააკეთა.როგორ შეხედოს მიშოს თვალებში არა რამდე უნდა იღონოს, მარიამთან წავიდა კარებზე აკაკუნა მაგრამ არავინ გაუღო, მერე ისევ თავის ოთახში დაბრუნდა და აივნიდან გადაძვრა,პირველად კი არ გაუკეთბია,მაშინაც ის იყო მარიამს კი არ მოლანდებია...დაინახა მარიამი ბალიშზე ჩაბღაუჭებული როოგრ იწვა და ყურსასმენები ეკეთა..ბოდავდა კიდეც მემგონი და ოფლით იყო სულ დაცვარული, შეეშინდა მისი ასე დანახვა და იცოდა რომ მისი ბრალი იყო ეს ყველაფერიი.. მის თავთნ ჩაიმუხლა და თმაზე ხელები ნაზად გაუდაუსვა..მარიამი თითქოს დაწყნარდა და აღარ შფოთავდა...ნანობდა მის საქციელს, უნდა გაჩერებულიყო,მაგრამ რა ექნა კაცია რომ დაინახა საპირისპირო სქესისგან არავითრი წინააღმდეგობა არ იყო თვითონაც აღარ გაჩრდა მაგრამ ეს ყველაფერი ძვირად დაუჯდება...შუბლზე აკოცა და ოთახიდან გასვლამდე ყურთან დაჩურჩულა..
-მაპატიე!
მეორე დილას მარიამმა რომ გაიღვიძა საშინლად იყო,კარებზე ვიღაც აკაკუნებდა და გასაღბად ადგა.მათე იყო..
-მარუსი ხომ კარგად ხარ?ფერი არ გადევს.
-კი კი მათე რაღცამ მომწამდა მემგონი..
-დღეს ვბრუნდებით ხო იცი..
-ხო..კიი.. ბარგს ჩავალაგებ.. ჩემი ძმა სადა?
-ამერიკაში მოუხდა წასვლა კომპანიასთან დაკავშირებულ საქმეზე...ტელეფონზე მოგწერა არ გინახია?
-არმინახია.. კარგი ჩავალაგებ ახლა..
-მარიამ ხო კარგად ხარ?
-კი თქო!მკაცრი იყო მარიამი..
-ხო კარგი ქვემოთ დაგელოდებით.
-კარგი..
მათე ქვემოთ რომ ჩავიდა მისაღებში ალექსანდრე დახვდა..
-სად იყავი?
-მარიამთან.
-მერე?
-არაფერი ბარგს ალაგებს, მემგონი ვერაა კარგად..
-რასგულისხმობ?
-სახეზე ფერი არ ედო,მოვიწამლეო მიშო იკითხა მერე..
ალექსანდრეს აღარაფერი უთქვამს..მალე მარიამიც გამოჩნდა.საწყლად მოაგორებდა ჩანთას,უღიმღამო სახით..სადაცა გული წაუვიდოდა ალბათ..მათემ ხელი შეაშველა და მანქანისკენ წაიყვანა...საჭესთან ნიკა იჯდა მათი კიდევ ერთი ძმაკაცი,მარიამი უკან ჩასვა და თვინოთ ბარგი ჩადო საბარგულში და წინ დაჯდა ნიკას გვერდით,ალექსანდრე უკან მოდიოდა და მარიამის გვერდით მოუწია დაჯდომა უკან..მთელი გზა ერთმანეთს ხმას არ სცემდნენ,მათეს არ გამორჩენია ეს მხედველობინდან.
-თქვენ რა იყოთ? არ ელაპარაკებით ერთმანეთს?
პასუხი რომ ვერ მიიღო ვერც ერთისგან თავი გაანება და წინ შეტრიალდა.. მარიამი უხასიათოდ იჯდა, ალექსანდრემ ვერ გაბედა შეკითხვა.. მარიამს მალევე ჩაეძინა ისე იყო ემოციებისგან დაცლილი.. ძილში თავი ალექსანდრეს მხარზე ისე ჩამოდო ვერც გაიგო,სანდრომ ხელი მოხვია და საბოლოო ჯამში მარიმს ტკბილად ჩაეძინა..
მათემ ვერ მოითმინა და შემობრუნდა უკან.
-გიყვარს !
-რა შეკითხვა ახლა ეგ?
-არ გეკითხები გეუბნები რომ გიყვარს! ხო იცი მიშო დაგბრიდავს რამე რომ შეგეშალოს!
-ჩუ ბევრს ნუ ლაპარაკობ არ გააღვიძო!
-ოჰ ოჰ ზრუნავს ბიჭი!
ალექსანდეს ხმა აღარ გაუცია მარაიმს უყურებდა და ფიქრობდა რა გაეკებია...თბილისში რომ ჩავიდნენ მარიამს გაეღვიძა და რომ იგრძნო ვიღაცას მასზე ხელი ჰქონდა მოხვეული უცებ წამოიწია...სანდროს არც გახედა ისე შეატრიალა მხარე ფანჯრისაკენ და გზას უყურებდა..მალე სახლში მივიდნენ, მარიამი მანქანიდანგადავიდა დაემშვიდობა ყველას და სახლში შევიდა,ბარგი მათემ მიუტანა კარებამდე და მზრუნველად კითხა/
-მარიამ ხომ კარგად ხარ?
-კი მათე ნუ ნერვიულობ!
-კარგი! დროებით აბაა....
-დროებით!
მარიამი სახლში შევიდა მისი მშობლები გადაკოცნა და უთხრა დაღლილი ვარო და ოთახში ავიდა...ორი დღე ასე გათიშული გაატარა,რობოტივით მოძრაობდა,ბოლოს მისი ასეთი მდგომარეობა ყელში ამოუვიდა და გადაწყვიტა დაევიწყებინა ყველაფერი სანდროს შესახებ,უკეთესიც გადაწყვიტა ამერიკაში წასულიყო მიშოსთას,ისწავლიდაა,ცხოვრებას აიწყობდა,სანდროსაც დაივიწყებდა შროს იქნებოდა მისგან,აქ კი ძალაუნებურად მაინც მოუხდებოდა მისი ნახვადა და ეს არუნდოდა...მესამე დღეს კარგ ხასიათზე მყოფმა დილაუთენია მის მშობლებს დაადგა თავზე რათა ეთქვა მისი გადაწყვეტილების შესახებ..მაგრამ ტელეფონმა დარეკა,შარვლიდან ტელეფონი ამოაცურა და კინაღმ ხელიდან გაუვარდა რომ დაინახა ტელეფონზე ალექსანდრე ეწერა და მისი მომღიმარი სურათი ეხატა..გაშეშებული იდგა.. ბოლოს დედამისმა გამოაფხიზლა..
-აიღე შვილო გირეკავენ!
-აა ხოო.. გავალ მე და მოვალ დამელოდეთ..
მარიამი მის ოთხში გავიდა,მერე კი აივანზე და ყურმილი აიღო.
-გისმენთ.
-მარიამ...
-რაგინდა?
-საქმე მაქ უნდა შევხვდეთ!
-არ ვაპირებ შენთან შეხვედრას!
-აუცილებელია გთხოვ! მისამართს მოგწერ სადაც ვარ ახლოსა 1 საათი დაგიცდი...
მარიამმა გათიშა, მალე ტელეფონზე მესიჯი მოუვიდა..ნერვიულად დადიოდა არ იცოდა რა ექნა.. ბოლოს გადაწყვიტა წასულიყო და ყველაფერი გაერკვიაა...სახლიდან გავიდა და 10 წუთში უკვე ადგილზე იყო..შორდან დაინახა სკამეიკაზე მჯდარი ალექსანდრე,ზურგიდან იცნო...ალექსანდრემაც მისი მოახლოებაა იგრძნო..
-მოხვედი....
-უკნიდანაც გაქვს თვალები...ირონიით ჩაილაპარაკა მარიამმა.
სანდრო შემოტრიალდა.
-მოდი დაჯექი..სალაპარაკო გვაქ.
მარიამიც მისკენ წავიდა და დაჯდა..
-მარიამ..
-გისმენ! რისთვის მომიყვანე?
-მშვენივრად იცი რისთვისაც..ის რაც მოხდა..
-რა მოხდა რო?
-მარიამ თავს ნუ ისულელებ! მე ბევრი ვიფიქრე და ამ ამბას ასე ვერ დავტოვებ! ხელს გთხოვ და დავქორწინდებით,მიშოს,შენს მშობლებს და ყველას ვეტყვით რომ ერთმანეთი გვიყვარს თანაც მე..
მარიამი გაბრაზების პიკზე იყო უკვე რა დაქორწინებაზე ლაპარაკობდა ეს რამე ხო არ მოხვედრია თავში...ლაპარაკი გააწყვეტინა.
-რასლაპარაკობ ახლა შენ საერთოდ? რა ქორწილი რა საჭიროა ეგ ყველაფერი?!
-მარიამ ამას ვერ გავაკეთებ!პირველ რიგში მიშოს ამას ვერ გაუკეთებ,დავაშავე და პასუხი უნდა ვაგო! რომ გაიგონ ცუდ მდგომარეობაში აღმოჩნდები ხომ იცი არა!
- ვინ გაიგებ?არც არავინ მოკეტე ეგ პირი და არაფერი თქვა და არც მე ვიტყვი და ვერავინ ვერაფერს გაიგებს! რაც მოხდა მოხდა!
-ხომ იცი რომ ჩემსას გავიტან არა ამ ამბავს ასე არ დავტოვებ! ხვალ მოვალთ ხელის სათხოვად!
მარიამი იქაურობას გაეცალა არაფერი უთქვია გაგიჯებული იყო,რა ქორწილი,რა ქმარი,ჯერ 17 წლისა(ხოხ მაშინ არ იყო 17 წლის რო კოტრიალობდა სანდროს მკლავებში?),ხოდა ეს ყველაფერი მისთვის ძნელი იყო,სხვა მომავალი ჰქონდა დაგეგმილი ახლა რომ გათხოვებულიყო ჯერ მიშო გაგიჟდებოდა თან მის ძმაკაცზე,მერე ასე უცებ რა შეიყვარეო,მისი მშობლები ხო საერთოდ არ მიცემდნენ ამის უფლებას და ბოლოს გამოარკვევდნენ რომ საქმე სხვა რამეში იყო! ოოო არა ეს არ უნდა მომხდარიყო...სახლში როგორც მივიდა მის მშობლებს ეახლა და ის მოახსენა რაც დილას უნდა ეთქვა,სწავლის გაგრძელება უნდოდა ამერიკაში,მშობლებმაც რადგან იქ მიშო იყო არ ინერვიულეს და უფლება მისცეს წასვლის.. მაგრამ იმ ღამესვე წასვლა რომ გადაწყვიტა იქ გაჭედეს!
-ახლა ნუ გადამრევ! ჯერ ეს წასვლა რა არის მერე ახლავე რომ მიდიხარ დაისვენე და ხვალ წადი დასვენებულზე! სხვა რამე ხომ არ ხდება მარიამ შვილო?გაკვირვებული და განაწყენებული იყო ქალბატონი ნინო არანაკლები იყო ბატონი ზურაბი.
-მამიკო ხვალ წასულიყავი!
-გეყოთ ავიღე უკვე ბილეთები!
-ფული საიდან?
-ვაგროვებდი.
-ესეიგი დიდიხანი გეგმავ ხო წასვლა და ჩვენ ახლა გვეუბნები წინა დღეს..ნაწყენმა შესჩივლა დედამისმა!
-გეყოთ რააა დავიღლე გავიზარდე მალე 18 ვხდები...
-შვილო მგონია რომ ცუდი აზრია შენი წასვლა! თან ჩვენც მარტო გვტოვებ!
-დედიკო მამიკო ხომ იცით როგორ მიყვარხართ მაგრამ ჩემთვის იქ უფრო კარგი იქნება,გამიგეთ რა!
-გვესმის შენი..
-ხოდა მორჩა ახლა მოდით ჩაგეხუტოთ და წავიდე თორემ გამასწრებს თვითმფრინავი.. ხო კიდევ ვინმემ თუ მიკითხა არ უთხრათ ჩემი ადგილმდებარეობა ძალიან გთხოვთ გევედრებით!
-მარიამ რახდება?ნუ გვანერვიულებ თორემ არსად გაგიშვებთ!რას ქვია არავის უთხრათ!
-არაფერი ისეთი უბრალოდ არმინდა ვინმემ გაიგოს! ძალიან გთხოვთ!
-კარგი მასე იყოს!
მარიამმა გადაეხვია მშობლებს და სახლი დატოვა..მიშოს მოახსენეს ეს ყველაფერი სანამ მარიამი წავიდოდა და დახვდებოდა იქ მაგარამ თავიდან წინააღმდეგი იყო ამ ყველაფრის...მიზეზი ჯერაც ვერ გაეგო მაგრამ იქ უკეთესი მომავალი ექნებაო და იმ იმედით დატანხმდა ბოლოს...
ალექსანდე მეორე დილას მარიამს ურეკავდა და ვერ დაუკავშირდა..მერე სახლში მიაკითხა,კარი არავინ გაუღო,რეკავდა ზარს დიდი ხანი და ბოლოს კარი ქალბატონმა ნინომ გააღო..
-გამარჯობათ!
-გამარჯობა შვილო!
-მარიამს ვეძებ ვერ დაუკავშირდი სახლშია?
-მარიამი წავიდა.
-სად წავიდა?რას ქვია წავიდა?
-ჯობია არ მკითხო შვილო ვერ გეტყვი...ნახვამდის!
უთხრა და კარი დაკეტა.
ალექსანდრე კარების წინ ჩაფიქრებული იდგა და ადგილიდან ვერ იძვრებოდა.რასქვია მარიამი წავიდა?ან სად წავიდა?ეს ყველაფერი..ანუ რა გამოდიოდა ახლა რო გაექცა?გაურკვევლობაში იმყოფებოდა ალექსანდრე ნამდვილად არ იცოდა რა ექნა გარდა ერთისა აუცილებლად მოეძებნა ხელიდან ვერ გაუშვებდა ამას მის თავს ვერ აპატიებდა,დაიწყო ძებნა, მიმართა ნაცნობებს მაგრამ მარიამის კვალი არსად ჩანდა,ერთხელ იფიქრა ამერიკაში ხომ არ წავიდაო,მაგრამ მერე თავის თავს უთხრა,’’ რა სისულელა მანდ ხომ ყველაზე ადვილად ვიპოვნიდი მიშოს საშუალებით თან მიშოსაც ვკითხე და არვიცი სადააო,როგორ მომატყუებდა..’’. ჰოდა ასე და ამ გვარად გავიდა 6თვე,ალექსანდრე არ აპირებდა ძებნის გაჩერებას აუცილებლად იპოვნიდა განა სად წავიდოდა მაგრამ მოხდა რაღაც რამაც ყველაფერზე ხელი ააღებინა,იძულებული გახდა მარიამი დაევიწყებინა მაგრამ მის გულს რა დაავიწყებდა...რამოხდა ამას შემდეგში გავიგებთ როცა საჭირო იქნება.
ახლა კი მიუბრუნდეთ მარიამს რა აკეთებდა ამ 6თვის განმავლობაში...იოლი ნამდვილად არ ყოფილა მისთვის ეს თვეები...სრული ქაოსი და საშინელება დაატყდა თავს,მაგრამ ამჟამად კარგად არის რაც მთავარია...მოდი დავბრუნდეთ იქ როდესაც საქართველო დატოვა და თვითფრინავში ჩაჯდა...დამღლელი მგზავრობის შემდეგ აეროპორტში მიშო დახვდა,ერთმანეთს მოესიყვარულენ და სახლში წავიდნენ მიშოსთან...თავიდან ვაჟბატონი ბრაზობდა აქ რატომ წამოდიოო,გაგიჭირდებაო,მაგრამ მარიამი იძახოდა რომ ყველაფერს თავს გაართმევდა,ასეც მიდიოდა ყველაფერი,სკოლაში საბუთები მიიტანა,მიიღეს რათქმაუნდა,სექტემბრამდე თავისუფალი იყო ამიტომ სწავლა დაიწყო დამატებით,ინგლისური ენა უკეთსად აითვისა,სკოლის დაწყებამდე და ახალი ამხანაგების შეძენამდე ასე გაყავდა დრო...ალექსანდრეც დაივიწყა და ახალი ცხოვრების დასაწყებად მზად იყო და დაწყებულიც ქონდა უკვე და ეგონა ამაში ხელს ვეღარაფერი შეშლიდა..თვიდან ასეც იყო გავიდა ერთი თვე და დადგა სექტემბერიც,სკოლაში წავიდა მარიამი ისე მოეწონა იქაურობა,ახალი კლასელებიც გაიცნო,შეეჩვია ყველაფერს,მაგრამ ყველაფერი ისე ხომ არ ხდება როგორც ჩვენ გვსურს,სექტემბრის შუა რიცხვები იყო,უფროსწორად 18სექტემბერი,მარიამის დაბადების დღე...რათქმაუნდა აღნიშნავდა ამ დღეს,საღამოს რესტორანში დაპატიჟა ყველა ვინც გაიცნო და კარგი ურთიერტობა დაამყარა,მიშოც იყო რათქმაუნდა მარტო სად გაუშვებდა,მის იქაურ ძმაკაცებთან ერთად იყო...მარიამს სადად ეცვა,მაგრამ უკამაზესი იყო...საღამო კარგად მიდიოდა,ცოტა დალია კიდეც,ბევრი იცეკვა მაგრამ თავს შეუძლოდ გრძნობდა, ეგ კი არა ბოლო თვე ნახევარია თავს ცუდად გრძნობს,სულ ეძინება,თავბრუსხვევის შეგრძნება აქვს მაგრამ გაორმაგებულ მეცადინეობას დააბრალა ეს ყველაფერი,აი ახლაც შეუძლოდ იყო მაგრამ მისი დაბადების დღე იყო და არუნდოდა საზეიმო ხასიათი გაუფუჭებინა,მიშოსთან ერთად ცეკვავდა,თავბრუს ხვევის შეგრძნება რომ დაეუფლა და თავზე თითები მაგრად მიიჭირა..
-მარიამ კარგად ხარ?ჰკითხა მიშომ..
-მე..კი..კიი. ეს უთხრა და მიშოს მკლავებში ჩაესვენა..მიშომ იფიქრა ბევრი დალია და მაგის ბრალია გამოფხიზლდებაო,მაგრამ მარიამი რომ წამოწია და დაინახა თეთრი საროჩკა სისხლით ჰქონდა დასვრილი აი მანდ კი შეეშინდა..სასწრაფოდ ხელში აიყვანა და სავადმყოფოში გააქცუნა...ექიმები არაფერს ამბობდნენ,როოგრც იქნა დააღირსეს და მიშო პალატაში შეუშვესს.მარიამი ჯერ კიდევ უგონოდ იყო,ცოტახანში თვალებიი გაახილა და დაინახა მის ირგვლივ შეკრებილი ორი თეთრ ხალათში გამოწყობილი ქალი და მიშო...
-რახდება?? ამოიზმუილა საწყლად მარიამმა...
-ხო გითხარი ბევრი არ დალიო თქო...
-იცით..სასმელის ბრალი არაა.საუბარში ჩაერთო ექიმი...
-აბა რახდება?
-თქვენ მამა ხართ?
-რა მამა?ძმა ვარ მე..რახდება იქნებ გამაგებინოთ..
-პაციენტი დაახლოებით თვენახევრის ფეხმძიმეა.
-რა..რა?მიშოს ენა ჩაუვარდა მარიამი კიდევ უარესად იყო ცრემლები ახჩობდა...სად გაქცეულიყო აღარ იცოდა..
-გილოცავთ..მხოლოდ გოგონა ჯერ ძალიან ახალგაზრდაა და მისი საშვილოსნო არა ჩამოყალიბებული ბოლომდე,ნაყოფიც განვითარების პროცესში იმყოფება და მძიმე ორსულობა ექნება,წოლითი რეჟიმში უნდა იყოს დაახლოებით 1თვე მაინც..ნაყოფის მოშორებას შეიძლება დედაც შეეწიროს..ეს თქვა და პალატა დატოვა...
მიშო გაოგნებული იყო,მისი და?ორსულად?ანუ მალე შვილი ეყოლება..
-რას ნიშნავს ეს ყველაფერი მარიამმ???შეგიძლია ამიხსნაააა?????
მარიამი ხმას არ იღებდა..
-ხმა ამოიღე ამის დედა შე*ვეცი!!ჩკუიდან არ გადამიყვანო ახლა!დედას და მამას ურეკავ ახლავე!
-მიშო გთხოვ მოიცა! ყველაფერს აგიხსნი გთხოვ დედას და მამას არაფერი უთხრა!
-რას ამიხსნი?ვიღცას კა*პასავით როგორ ჩაუგორდი ლოგინში?ჰააა?მაგას ამიხსნი?ბოლო ხმაზე გაჰკიოდა ბატონი მიხეილი,კიდევ კარგი ქართული არ ესმოდათ იქ მყოფებს,თორემ იმხელაზე ყვიროდა პალატიდანა უცილებლად გავიდოდა ხმაა...
-ეგრე არა.გთხოვ ნება მომეცი ყველაფერი აგიხსნა...
-ვინა თქვი?თქვი ვინა?ბო*ზიშვილივიყო არ ვაცოცხლებ!!!
-ვერ გეტყვიი ვინაა ვერაა!!
-რას ქვია ვერ მეტყვიიი?!
მარიამი თავიდან ფიქრობდა სიმართლე ეთქვა,მაგრამ მიშოს რომ გაეგო რომ ბავშვის მამა ალექსანდრე იყო იმასაც მოკლავდა და მარიამსაც მიაყოლებდა ზედ,დედამისი და მამამისი ხო საერთოდ გაგიჟდებოდნენ,ამიტომ გადაწყვიტა მისი სისხლი და ხორცი მოეტყუებინა..
-არვიციიიი ვინაა და მაგიტომ ვერ გეტყვი!!!
-რა..რა..რასქვიაა არიცი?
-არვიცი...
-რას ნიშნავს არიცი?მარიამ ახლა არ გადამრიო!!
-არვიცი თქო ტირილი დაიწყო მარიამმა..ტიროდა იმის გაო რომ მისი ძმის მოტყუება უწევდა..არვიცი არა არ დამინახია სიბნელე იყო...
-როდის?მიშოს ხელებზე ძარღვები ამოებერა...
-არმინდა გახსენება გთხოვ!თუ გიყვარვარ გევედრები არაფერი უთხრა არავის არც დედას და მამას!
-როგორ არაფერი უთხრა ბავშვს რას უზამ?მოიშორებ ალბათ ხო?
-არა!მკაცრად თქვა მარიამმა!
-რას ქვია არა?შენთვითონ ბავშვმა ბავშვი როგორ უნდა გაზარდო,ან იცი საერთოდ რა მოხდება დედა და მამა ამას რომ გაიგებენ....
-ვერ გაიგებენ...გთხოვ..მარიამს ცრემლები ღვაპა ღუპით მოსდიოდა თვალებიდან...გთხოვ...
მიშომ ვეღარ მოითმინა მარიამის ასე ყურება მასთან მივიდა და ჩაეხუტა..
-დამშვიდდი,არაფერს ვეტყვი ყველაფერი კარგად იქნება...ეს რა დაგვმართია...რატო არაფერი მითხარი მარიამ?
-როგორ მეთქვა..
-მაგიტომ წამოდი ხო?
-ჰო..
-ალექსანდრესაც მაგ ამბის გამო გამოექეცი ხო?
-რა..რა? მარიამი წამოიწია..რას ნიშნავს გამოვექეცი..შეშფოთდა მარიამი..
-კარგი რა ვხედავ რომ გიყვარს..ბრმა არვარ,თანაც შენი ძმა ვარ ვერაფერს გამომაპარებ...
-არმიყვარს..და არავის გამოვქცეულვარ..
-სანდრო გამწარებული გეძებს..მეც დამირეკა მაგრამ გულმა მიგრძნო რომ არ უნდა მეთქვა ჩემთანრომ ხარ..
-კარგი გიქნია...
-დაისვენე ახლა ხო უყურებ რა თქვა ექიმმა..
-კარგი..თქვა და მიშოს მაგრად ჩაეხუტა და მალევე ჩაეძინა..
მეორე დღეს სავადმყოფოდან გაწერეს,1 თვიანი წოლითი რეჟიმი ჰქონდა,მიშო არაფერს აკლებდა,მარიამსაც სულ შიოდა,მოიმატა სასწაულად,სულ ჭამდა ხან რა უნდოდა ხან რა დადო სულზე ბატონი მიშკაა,ჰოდა ასე და ამგვარად გავიდა 1 თვე..ნინოს და ზურაბს ხან რას ეუბნებოდნენ ხან რას,გარეთაა,სკოლაშიაა,ზოგჯერ კიდე ეუბნებოდა მიშ ძინავსო და მწოლიარეს დაანახებდა...ამით ცოტა მშვიდდებოდნენ,მაგრამ ხომ იცით მშობელის გული რა არის,მიხვდნენ რომ რაღაც ისე ვერ იყო და ამერიკაში წავიდნენ...მარიამი უკვე 3 თვის იყო,ფეხზე სიარულიც შეეძლო..ტელევიზორს უყურებდა კარებზე ზარი რომ იყო,მიშო სამზარეულოში იყო და იქიდან გამოძახა..
-მარუსს მიდი რა გააღე კარები პიცას მოიტანდნენ,ფული ტელევიზორის გვერდზე დევს..
მარიამიც წამოიზლაზნა ფეხზე და მთქნარებით გააღო კარები, მაგრამ გაშეშდა როდესაც კარებში მდგარი მომღიმარი დედა და მამა დაინახა....
-დედა მამა.. თქვა და ფული ხელიდან გაუვარდა....
- შვილო რას დამდგარხარ შემოგვიშვი..
-გაჩერდი ზურაბ ისე გაუხარდა ჩვენი დანახვა შოკშია მემგონი..სიცილით თქვა ქალბატონმა ნინომ და მარიამს ახედა,მისი ცოტა მოზდილი მუცელი რომ დაინახა ერთი შეკივლა...
-რამოხდაა დედა...
-ესს..ეს რა არის..
-გავსუქდი..გაუცინა მარიამმა მაგრამ ღიმილი სახეზე შეახმა როდესაც ზურაბმა კარები მიხურა ხმაურით და სახლში შემოვიდა..
-რახდება მარიამ??მიშო სადა?
-ღიპუც მოვიდა პიცა? ამ დროს მისაღბში მომღიმარი სახით მიშო გამოვიდა და იმასაც ღიმილი სახეზე შეახმა დედის და მამის დანახვისას.
-იქნებ ამიხსნათ აქ რახდება?!!!ზურაბი ძლივს ინარჩუნებდა სიმშვიდეს..
-მამა..
-ღმერთო შენ დაგვეხმარე და ის არ იყოს რასაც ვფიქრობ...
-და რას ფიქრობ შენ დედა?
-მარიამ ეს მუცელი რა არის?არ გაბედო იმის თქმა რომ გავსუქდიო ორი შვილი გავაჩინე და ვცნობ ორსულს და გასუქებულს..
-მერე ორსულად ვარ..
ამის თქმა ერთი იყო და ზურაბმა სახეში სილა გააწნა მწარედ მარიამს..
-ამისთვის გამოგიშვით აქქ?დედააა შეარცხვინაა ჩვენი ოჯახი...ეს რა გააკეთეე...მითხარი რისთვის გამოგიშვით აქქქ??ქუჩაში გამვლელთან რომ გეკოტრიალა....ეს რა გაგვიკეთ ჩვენზე რატო არ იფიქრე...ქოთქოთებდა ნინო და ბოლოს მდივანში ჩაესვენა..
ბატონი ზურაბი გახევებული იდგა...არაფერს ამბობდა,ბოლოს ვეღარ მოითმინა..
-ესა ჩემი ნაქებარი შვილო!სასწავლებლად ჩამოდი შვილო აქ თუ სა*ოზაოდ?ბორ*ელი გამიხსენი აქქ?ვინ ნაბი*ვრის შვილს ატარებ მუცლით ღმერთმა არ იცის!!!!
- მამა გეყოს!ყველაფერი ისე არა როგორც გგონიათ მარიამი არაფერ შუაშიაა!!!!!საუბარში მიშო ჩაერთო...
-აბა ვინა შუაშიი..ნინო მოვიდა გონზე,მე ჩაუწექი ლოგინში?ვინა საერთოდ იცი?
-არა,არც მარიამმა იცის..იმიტომ რომ არავის ჩაგორებია თვითონ ლოგინში,ვიღაც არაკაცმა ძალა იხმარა მასზე..დამშვიდდებით ახლა?არ შეიძლება ნერვიულობა მარიამისთვის თორე შეიძლება ბავშვი დაკარგოს...და თვითნაც...
მარიამი ამ ყველაფერს უსმენდა და სიკვდილი უნდოდა მისი ოჯახის წევრებ ატყუებდა, მიშო როგორ იცავდა,ოდესღაც სიმართლეს რომ გაიგებდა თვალებში როგორ შეეხედა მისთვის, არა ამდენს ვერ გაუძლებდა,რა სიტყვებით მოიხსენიეს,მართლებიც არაინ,რითი განსხვავდება აბა მაგნაირებისაგან მართლაც ეგრე მოიქცა მაგრამ მაინც ეს სიტყვები გულზე ეკლად ესობა,ამდენს ვეღარ გაუძლებს,მარიამი ყველად უკან იდგა უცებ ხმა გიაგონეს და დაფეთებულებმა უკან გაიხედეს,მარიამი ძირს გაშხლართულიყო და მკაფიოდ ჩანდა სისხლიც...
-ოოოო ოღონდ ეს არა!მიშომ შეიყვირა და მარიამს მივარდა და ხელში აიყვანა..
-იცოდეთ რამე რომ მოუვიდეს რომელიმეს თქვენი ბრალი იქნება...
მარიამმა თვალები გაახილა..ოხ ისევ ეს დასაწვავი საავადმყოფო..ისევ წამლების სუნიი...
-რა ხდება?
-მშვიდად მარიამ...მიშომ ხელი ჩასჭიდა..
პალატაში ექიმი შემოვიდა...
-როგორ არის?
-მისი მდგომარეობა სტაბილურია მაგრამ ხომ გითხარით რომ არ შეიძლება მისთვის გადაღლა და ნერვიულობა,საფრთხეში აყენებთ დედასაც და ბავშვსაც,ეს მიუღბელია..იძულებული ვარ ისევ წოლითი რეჟიმი დაგინიშნოთ..სხვა გზა არ არის ბავშვი ისევ საფრთხეშია ჯერმხოლოდ 3 თვისაა...თქვა მითითებები მისცა და პალატი დატოვა...
სამაგიეროდ პალატაში ნინო და ზურაბი შემოვიდნენ...ხელში მარიამი საყვარელი შოკოლადი ეჭირათ..მარიამს ამის დანახვაზე ტირილი აუტყდა..ნინო მას მივარდა და მოეხვია...
-გვაპატიე შვილო...ჩვენ არ ვიცოდით..ყველაფერი გვაპატიე რაც გითხარით...ჩვენი ბრალია აქ რომ ხარ..მიშომ ყველაფერი გვითხრა..ტირილის პირას იყო უკვე ქალი მისული...
მარიამს ცხვენოდა მისი საქციელის ასე უთიფრად რომ იტყუებოდა და ბოდიშს უხდიდნენ იმაში რაშიც თვითონ იყო მტყუანი....
-შვილო წამოდი საქართველოში ჩვენდაგეხმარებით ყველაფერში,ბავშვასაც გაგაზრდევინებთ..
-არა!წამოიყვირა მარიამმა..არ დავბრუნდები..ახლა არა გთხოვთ..
-კარგი როგორც გინდა..
სავადმყოფოდან იმ დღესვე გაწერეს და წავიდნენ სახლში...მარიამის დედა და მამა შეგუენ ამ ამბავს როგორღაც,კიდევ 1 თვე დარჩნენ მერე უკან წასვლა მოუწიათ,მარიამი იბერებოდა და იბერებოდა,მიშო არაფერს აკლებდა,ყოველ თვე ნინო და ზურაბიც ჩამოდიოდნენ,ორსულობამ ცოტა ძნელად განვლო მაგრამ რაც მთავარია ჯამრთელი ბიჭი დაებადა,ჰო დიახაც ბიჭი..სქესი წინასწარ არ გაიგო არუნდოდა სცოდნოდა მაგრამ ბიჭი რომ დაიბადა გაუხარდა,დამიანე დაარქვა,ისე უნდოდა ალექსანდრეს დარქმევა მაგრამ მიშოს შეიძლება რამე ეეჭვა და ე არუნდოდა,არვწერდი მაგრამ გგონიათ ერთი დღეს გავიდოდა ისე რომ ალექსანდრეზე არ ეფიქრა?ეს ხომ სრული სისულელეა მუცელში მის ნაყოფს ატარებდა,რომელიც სიგიჟემდე უყვარდა სწორედ მაგიტომ არ მოიშორა და ამ პატარა გოგომ მის თავზე აიღო ძაან ბევრი რამ რასაც ბევრი ვერ შეეჭიდებოდა..მაგრამ ეშინოდა ტყუილს ბოლო არ მოეღო მისთვის,მაგრამ როდესღაც ეს მოხდებოდა როცა გაიგებდნენ რომ ბავშვი სანდროსიაა...ბავშვი რომ დაგენახათ,ისეთი საყვარელი იყო..მამასავით ცისფერი თვალები ჰქონდა,რომ უყურებდა ალექსანდრე ეგონა,საოცრად გავდა....დამიანე საოცარი ბავშვი იყო,რაც იზრდებოდა უფრო და უფრო ემგვანებოდა სანდროს და ეს ყველაფერი აშინებდა,ხომ შეიძლებოდა მიშო რამეს მიმხვდარიყო,ან როგორ ვერ მიხვდებდოა მისი ძმაკაცის ასლს რომ დაინახავდა ცოტახანში,ამიტომ გადაწყვიტა საქართველოში დაბრუნებულიყო,დამიანე უკვე სამი წლის იყო,ლაპარაკით ლაპარაკობდა,ის მომენტი უნდა გენახათ როდესაც მარიამს პირველად დაუძახა დედა,ნუ დედა არ დაუძახია ‘დედიტო’ დაუძახა,მარიამი ისე ბედნიერი იყო..ახლა კი ასე მოულოდნელად 4 წლის შემდეგ გადაწყვიტა 3 წლის დამიანეთიმის სამშობლოში დაბრუნებულიყო სადაც ყველაფერი დაიწყოო....ბილეთები უკვე ნაყიდი ჰქონდა მიშოს ახარა რომ ბრუნდებოდა და სამუდამოდ დატოვა ამერიკა..ალბათ...ჰოდა დააბიჯა ამდენი წლის შემდეგ მშობლიურ მიწაზე ფეხი....მისი მშობლები გახარებულები იყვნენ მისი დაბრუნებით,შვილიშვილიც სიგიჟემდე უყვარდათ,მერე რა რომ სიყვარულის ნაყოფი არ იყო,თუმცა მათ რა იცოდნენ,თავს ევლებოდნენ პატარას..მარიამმა მარტო გადაწყვიტა ცხოვრება,ამერიკაში ერთ-ერთ კომპანიაში მუშაობდა და ამ წლების განმავლობაში სამკაო ფულიც დააგროვა,კერო სახლი იყიდა,ორ სართულიანი ულამაზესი ბაღით და აუზით...თავიდან უარზე იყვნენ ნინო და ზურაბი მარტო რაგინდა ჩვენთან იცხოვრე,ბავშვის გაზრდაშიც დაგეხმარებითო,მაგრამ მარიამი ცივ უარზე იყო,აღარ იყო პატარა უკვე 22წელს მიუკაკუნებდა...დამოუკიდებლობას უნდა შევეჩვიო თორემ ასე ვერ გავზრდი ბავშვსო..განუცხადა მშობლებს და ბატონ მიხეილსს..ისინიც დასთნხმდნენ თან იფიქრესს იქნებ ვინმე გაიცნოს და შეუყვარდესო,არ უნდოდა მისი შვილი სიბერებმდე მარტო ყოფილიყო...
მარიამი ახალ სახლშს შეეგუა დამიანესაც მოსწონდა...სექტემბერი ახლოვდებოდაა,დამიანეს საბუთები ბაღში შეიტანა..სექტემბერიც მოვიდა,დამიანე ბაღში დადიოდა,მერე საღმოობით დედას ეტიკტიკებოდა ბაღის ამბებს...
-აუუ დედიტტოო იჩიი რა მაგარი გოგო გავიჩანიი...
-ოჰ ოჰ რაქვია მაგ გოგოს ვაჟბატონო?
-მალიამიი მალიამი კვია..
-მარიამი?კაი სახელი კი რქმევია..
-ჰოო..იჩიი რა ლამაძიაა,გაგცნობ ბაგჩი რო მოქალლ..
-კარგი ჩემი სიცოცხლე,ახლა ძილის დროა...
-დედიტო..
-გისმეთ ჩემო პატარა...
-იჩიი,იქ ბავჩვებს მამები აკითკავთ და ცემი მამიტო ჩადაა?ალ უკვალვალ თუ ლატო ალ მნაქულობს?
მარიამმა ეს რომ გაიგონა ცრემლები წამოუვიდა,ამდენი ხნის შემდეგ პირველად კითხულობდა ბავშვი მამას და არ იცოდა რა ეთქვა..
-დეე შენი მამიკო შორსაა ახლა და მიტო ვერ გნახულობს, თორემ როგორ არ უყვარხარ..წამოდი დავიძინოთ ახლა...შუბლზე აკოცა და ერთად დაიძინეს..ნუ დამიანემ დაიძინა მარიამს ძილი არ მოეკარა ის ღამე ალექსანდრეზე ფიქრობდაა..მეორე დღეს დამიანე ბაღში წაიყვანა და თვითონ გასაუბრებაზე აპირებდა წასვლას,მიშომ ურჩია ერთი კომპანია,უფროსი მდივანს ეძებდა,დასაწყისისთვის ცუდი არ იყო თან სამსახური აუცილებლად ჭირდებოდა რამდენი ხანი იქნებოდა დანაზოგის ხარჯზე,არ უნდოდა ფული ვინმესთვის ეთხოვა...ამიტომ გადაწყვიტა გასაუბრებაე წასვლაა...შავი ქვედა კაბა და თეთრი მაისური ჩაიცვა,ფეხზე შავი მაღლები მოირგო,თმები გაიშალა და მსუბუქი მაკიაჟი გაიკეთა,სარკეში მისი თავი რომ დაინახა ვერ იცნო,რამდენი ხანია ასე არ გამოპრანჭულა,დამიანე რაც გაჩნდა სულ მასზე იყო გადართული თავის თვზე აღარ ზრუნავდა...ტაქსს დაურეკა და კომპანიაში წავიდა..15 წუთში დიდი კომპანიის წინ იდგა და ფეხებს ნერვიულად აბაკუნებდა...როგორც ჩანს უფროსს სიმაღე უყვარს აბა ბოლო სართულზე რამ გააკეთებინა კაბინეტი,ააღწია ლიფტით ბოლო სართულზე როგორც იქნა და მისაღებში მჯდარ გოგონას მიადგა...
-უკაცრავად...გასაუბრებაზე ვარ მოსული..
-ერთი წუთი..ბატონო სანდრო გასაუბრებაზე არიან მოსული შემოუშვა?
-კი ნატალი..მარიამმა გაიგონა ეს ხმა და საშინლად ეცნო მაგრამ თავი გააქნია და გოგონას მიუბრუნდა..
- უფროსი გელოდებათ შეგიძლიათ შეხვიდეთ....
-მადლობა.გოგონას გაუღიმა და კარებზე დააკაკუნა,შემდეგ კი პირდაპირ შეაჭრა..
უფროსი ზურგით იჯდა,მაგრამ კარების ხმა როგორც გაიგონა შემოტრიალდა აი აქ კი მარიამი ადგილზე გაშეშდა..ისევ ცისფერ თვალებში ჩაიკარგა უგონოდ.....ჩახველების ხმა გაიგონა,ალექსანდრეს ირონიულ მზერას წააწყდა,ისევ ამდენი წლის შემდეგ,რაღა მანდამაინც აქ ნახა,როგორც ჩანს მისი უფროსი უნდა ყოფილიყო....ოხხ მიშო,მისი ბრალია ყველაფერი მან ურჩია ამ კომპანიაში მისვლა რათქმაუნდა შეგნებულად მითხრა,იცოდა ალექსანდრე რო იყო უფროსი ანდა როგორ არ ეცოდინებოდა მისი საუკეთესო ძმაკაცის კომპანია რომ იყო რა სისულელეაა...ოხ ახლა რა ქნას?მიბრუნდეს?ისევ გაიქცეს?ძაან უადგილოა ამით სანდროს დაანახებს რომ ისევ ისე ბავშვია და არ შესწევს ძალა პრობლემებს დაუდგეს წინ...ამიტომ ამაყად მიმართა თავ აწეულმა..
-გამარჯობათ..გასაუბრებაზე ვარ..
-დაჯექი!
რა უსირცხვილოა იქნებ თქვენობით მოემართა ზდილობის მიზნით მაინც მე ხომ მივმართე...გულში ფიქრობდა მარიამი და ლანძღავდა მოქმედებით კი მის წინ სკამდე მოკალათდა...
-უცნაურია ამდენი წლის შემდეგ შენი ხილვა თანაც ჩემს კაბინეტში...
მარიამმა ჩაახველა და უპასუხა.
-გასაუბრებაზე გახლავართ ბატონო ალექსანდრე,გთხოვთ საქმეზე ვილაპარაკოთ...
-როგორც გინდა!ჩემი მდივანი უნდა იყო წინამ ვერ გამიძლო და სამსახური დატოვა...
-აბა რას იზამდა შენი გაძლება ადვილი საქმეა...თავისთვის ჩაილაპარაკა მარიამმა..
-რამე მითხარი?
-არა არაფერი..როდიდან დავიწყო?
-დღესვე.ნატალი გაჩვენებს რაც გევალება!მკაცრი გამომეტყველება ჰქონდა ალექსანდრეს..
-როგორც მიბრძანებთ..ირონია არ დაიშურა მარიამმა მაგრამ ალექსანდრეს არ გამორჩენია მარიამის ცივი და დაბნეული მზერა,როგორც ჩანს არ მოელოდა მის აქ ნახვას,ეს მისთვისაც ისეთი მოულოდნელი იყო ჯერაც შოკში იყო ვერ იჯერებდა რომ მის წინ მარიამი იდგა,ნუ იჯდა რამნიშვნელობა აქვს ახლა ხომ მის ახლოს იტრიალებდა მისი მდივანი იქნებოდა...
-რამ მოგიყვანა მანდამაინც ამ კომპანიაში?
-მომასწავლეს არვიცოდი თქვენ თუ იყავით უფროსი თორემ არ მოვიდოდი ნამდვილად უბრალოდ ძალიან მჭირდება ეს სამუშაო და როგორმე გაგიძლებთ მაგაზე არ ინერვიულოთ...უდიდესი ირონიით უთხრა მარიამმა და კაბინეტი დატოვა...ნატალისთან მივიდა, მან გააცნო რა უნდა გაეკეთებინა,მოეწონა ნატალი კარგი გოგო იყო...
-როცა გეტყვის ყავაც უნდა მიუტანო არ დაგავიწყდეს ორი ჭიქა შაქარით!
-ჰო ვიცი.
-საიდან?
-აა...ისა.. მითხრა უკვე...
-ისე არ დაგიმალო და გაგიძნელდება მეშინია შენც ანისავით არ გაიქცე კარგი გოგო ჩანხარ!
-რატომ გაიქცა ანი?
-ვერ შეეგუა ბატონო სანდროს ბრძანებლობას ძალიან მკაცრი კაცია...მაგის სახეზე ღიმილი ჯერ მე არ დამინახავს 4 წელია აქ ვმუშაობ,სულ მკაცრი გამომეტყველება აქვს,არ შეგიწიროს მეშინია...სიცილით უთხრა ნატალიმ..
-ჰმმმმმ იქით არ შევიწირო ჩემო ნატალი...
-კარგი ჩემო კარგო მიდი მიხედე საქმეს აი ესა შენი სამუშაო კუთხე..
-მადლობა...
იმ დღემ უინტერსოდ ჩაიარა მოეწონა სამუშაო...სანდროს არ დაუძახებია მისთვის დღეს..მხოლოდ რაღაც ფურცლებს ახარისხებდა,5 საათის მერე კი სამსახურიდან წავიდა,ალექსანდრე არ დაუნახია ეტყოფა უკვე წასულია.. ბაღისკენ აიღო გეზი სადაც მისი პაწაწუნა უცდიდაა...6მდე უნდა გამოეყვანა ბაღიდან აუცილებლად...გარედანდაინახა ფანჯარასთან მდგომი დამიანე ჩანთით ხელში მობუზული იდგა...
-დედიიი ჩემო პაწაწუნა...
-დედიტოო ისევე დაიგვიანეეე...
-მაპატიე ჩემო ცხოვრება ვერ მოვედი მეტი ადრე..ხვალ ადრე მოვალ გპირდებიი...
-ქო მაგლამ მალიამიი წავიდააა...მამიტომ მოაკითხა...იჩიი რა კაი მამიტო კავჩ მეჩ მინდაა ისეთი მამიტო ლო მკავდესსსს...მალიამს სულ აკითხავს ბაღში...შოლიდან უკულებ ხოლმე მე...
-შენ მამიკოსაც ძალიან უყვარხარ დეე...არ იტირო ჩემო პატარა...გპირდები ხვალ ადრე მოვალ და გავიცნობ მარიამსაც და მის მამიკოსაც...
-კალგი...წავიდეთ აქლაა...
-წამო დე..
ეს დღეც ასე დამთავრდებოდა რომ არა ტელეფონზე ზარი...მარიამის ტელეფონზე ნუცას ფოტო გამოჩნდაა...ისე შერცხვა ყურმილის აღება...მაგრამ ასე უნამუსოდ ვერ მოიქცეოდა,ისეედაც როგორ მოიქცა გადაიკარგა არავის არაფერიი უთხრა,მისი დათ ნაფიცი ნუცა ლანა და ანა დატოვა ყველაფრის ახსნის გარეშე ახლა კი რა ნამუსით ეპასუხა..ბოლოს გაბედა ეპასუხა..
-ალო...გისმენთ..
-ჰო მისმინე მისმინე!რომ ჩამობრძანდი არ უნდა გეთქვა?ასე უნდა ხო>
-ნუცა მე....
-შენ კი არა არ მაინტერესებს სად ხარ რასაკეთებ ვისთანერთდ ხარ სასწრაფოდ მოდი ჩემთან გოგონები გელოდებით...
-კარგი...მორცხვად თქვა მარიამმა და ტელეფონი გატიშა...
-ვინ იკო დეე?
-დედი ჩვენ ახლა წავალთ ჩემ მეგობართან ხომ გინდა?სახლში არ მოგწყინდა?
-კიი კი წავიდეტ ლაა..
10 წუთში ნუცას კარებთან იდგა მარიამი...კარზე ზარი დარეკა და უცდიდა გაღებას,დამიანეს ხელს არ უშვებდა ისე ქონდა მოჭერილი,ეშინოდა და ცხვენოდა მათთვის თვალებში შეხედვა...კარები ნუცამ გააღო უკან ანა და ლანა იდგა..თავიდან გაბრაზებული თვალებით უყურებდნენ მერე კი სამივე მოეხვა,ბავშვი არც შეუმჩნევიათ რომ მოშორდნენ მერე დაინახეს..ლანა გაკვირვებული უყურებდა..
-ესს..ესს შენ რა გათხოვდი?და ეგეც არ გვითხარი?ქორწილში არ დაგვპატიჟე?ცრემლები მოადგა თვალზე...
-არა..მეე..
-შემოდი და სახლში ვილაპარაკოთ..რაგქვია შენ პაწაწუნა პრინცო?
-დამიანეე.ხელები გადაიჯვარედინა დამიანემ...
-შემოდითთ რამდენი ხანი იდგები კარებში...ანა გამოეხმაურა ახლა.. მარიამი და დამიანეც შევიდნენ....
-დედი ესენი ჩემი მეგობრები არიან გაიცანი ეს ნუცა არის ეს ანი ეს ლანა...
გოგოებმა ბავშვი სათითაოდ ჩაკოცნა და მარიამს კითხვის ნიშნიანი თვალებით უყურებდნენ...
-ნუცა ნაყინი გაქვს?
-კიი რათგინდა?
-მომიტანე..
-არ მითხრა მეორეზე ვარ ორსულადო?
-მოიტანე თქო..
ნუცამაც ნაყინი მოიტანა ლანგარით..
-წამო დედას ცხოვრება შენ საყვარელ ანიმაციურ ფილმს ჩაგირთავ უყურე და თან ეს ჭამე მე როგორც გასწავლე კარგი?მე გოგოებს წავეჭორავები..
-კალგიი...
მარიამმა ბავშვი იქით ოთახში დასვა და გოგოებს მოუბრუნდა...
-მარიამ რახდება?
-მემგონი დროა ყველაფერი გითხრათ...ვინმეს თუ არ უთხარი მოვკვდები აღარ შემიძლია მეტი..პირველ რიგში მინდა პატიება გთხოვოთ ასეთი დავიწყებისთვის..იმედია შეძლებთ როდესმე პატიებას..
მარიამმა ყველაფრი მოუყა აფსოლიტურად ყველა დეტალი,ისიც რომ არავინა რაფერი იცის და არაფერი დაცდეთ არავისთან..ბოლოს ბომბი ის იყო რომ უთხრა ჩემი უფროსიაოო...გოგოები შოკში იყვნენ და ძალიან ბრაზობდნენ რომ აქამდე არაფერი უთხრა მარიამმა მათ...აპატიეს რათქმაუნდა..მაგრამ მაინც ბრაზობდნენ...
-არ გამიკვირდა რატომ მეცნო ალექსანდრეს გავს საშინლად..
-ჰო...
-მერე არ გეშინია სადმე რომ შეხვდეთ ერთად?მიხვდება უეჭველი ხომ იცი არა...
-არვიცი არაფერიი...
-იქნებ უთხრა?
-არა ხო არ გაგიჟდი...მოქოქილია ისედაც ჩემზე მეშინია არ წამართვას...
-ჰო არვიცი..ნუცა უთანაგრძნობდა...მაინც ყველაზე კარგი ურთიერთობა მასთან ჰქონდა...
გვიანი იყო უკვე გოგონებს დაემშვიდობა და სახლში წაიყვანა დაძინებული დამიანე..
მერე დილას ბაღში დატოვა...
-დედიტო ხომ გახსოვს რას შემპირდი..
-კი მახსოვს პატარა ეშმაკუნა..აბა ჭკვიანად..მოეხვია შვილს მარიამი და სამსახურისკენ წავიდა...
სამსახურში ყველაფერი ჩვეულებისამებრ მიდიოდა..ალექსანდრე არ შეხვედრია ჯერ მაგრამ აი მობრძანდა და უბრძანა ყავა მიერთმია მისთვის მარიამმაც გაუკეთა და კაბინეტში შეუტანა..
-ინებეთ..
არაფერი უპასუხია სანდროს მარიამმაც ოთახი დატოვაა..სხვადასხვა საბუთებს ახარისხებდა..ხელშეკრულებები ნახა,კომპანიის საქმეებსაც გადახედა და შეხვედრებსაც როდის იყო...5საათი შესრულდა ექვსი დაიწყო უკვე...დრომ უცებ გაირბინა ბოლო საბუთიც მოაწესრიგა და უკვე ექვსის ნახევარი იყო კომპანიიდან გასვლას რომ აპირებდა და ალექსანდრეს ხმამ გააჩერა...
-მოიცადე სად მიდიხარ?
-სახლში ბატონო ალექსანდრე..
-ვერ წახვალ.
-რასქვია ვერ წავალ?
-იმას ქვია რომ ვერ წახვალ...ახლოს მივიდა მარიამთან მარიამი დაიბნა და მეორე მხარეს წავიდა..გასაგებად ვერ ვამბობ?
-კი მაგრამ ჩემი სამუშაო საათები უკვე დამთავრდა..
-მერე რა მე მჭირდები ესენი უნდა თარგმნო ფრანგულ ენაზე..სასწრაფოდ ხვალ დილას უკვე მზად უნდა იყოს ამიტომ ჯობია ახლავე დაიწყო..
-მე ხომ არვიცი ფრანგული..
-რა ჩემი საქმეა დივანი ხარ ჩემი და რასაც დაგავალებ ის უნდა გააკეთო...თრანსლეითი დაიხმარე რაც გინდა ის ქენი ხვალისთვის მზად იყოს საბუთები ჩემ მაგიდაზე...
-ვერ დავრჩები აუცილებლად უნდა წავიდე..ფეხებს ნერვიულად აბაკუნებდა მარიამი და საათს დაჩერებოდა...6 ოცი წუთი უკლდა...
-მაშინ სამსახურიდან წასვლა მოგიწევს შენი გადასაწყვეტია...
მარიამი განერვიულებული იყო სულ არ ფიქრობდა ახლა ალექსანდრეზე დამიანე აჯავრებდა მხოლოდდ...ქაღალდები ხელიდან გამოგლიჯა და მაგიდას მიუჯდა..ალექსანდრე კი კაბინეტში დაბრუნდა და მარიამს იქიდან უყურებდა..მარიამმა საბუთები წინ დაიდო და რომ შეხედა ბევრი იყო და ვერანაირად ვერ მოასწრებდა 6მდე დამთავრებას პანიკაში ჩავარდა კინაღამ,ნერვიულად ისმევდა ხელებს შუბლზე,ხელებიც აუკანკალდა ჩანთიდან ტელეფონი ამოიღო და რა ექნა არ იცოდა,მიშო ამერიკაში იყო,მშობლების შეწუხება არ უნდოდა ამიტომ ნუცას დაურეკა...არ აიღო..კიდევ უფრო ანერვიულდა გაგიჟებას იყოო..ბოლოს როგორც იქნა ყურმილი აიღო მაგრამ ვერ გააგონა..
-ალო ნუცაა...
-ალოოო გესმის?ნუცაა გთხოვ მიპასუხე..უკვე ევედრებოდა ისეთი ხმა ქონდა და თვალებზე ცრემლიც კი მოადგა პირველად იყო ასეთ სიტუაციაში და ეშინოდა დამიანეს რამე არ მოსვლოდა...
-ჰო მარუსიი რახდება მშვიდობა?
-რა ხმაურიაა??გადი რა სიწყნარეში გთხოვ შენი დახმარება მჭირდება!თან ჩუმად ელაპარაკებოდა..
-მოიცა გავალლ...
მარიამი იცდიდა და ნერვიულად ათამაშებდა ხელებს მაგიდაზე..
-ჰო რამოხდა?
-მისმინე გევედრებიი დამიანეს მიაკითხე რა ბაღში და წამოიყავნეე მისმართს მოგწერრ...6ზე ბაღი მთავრდება დაა... ამ ყველაფერს ალექსანდრე კაბინეტიდან უყურებდა ბოლოს ვეღარ მოითმინა და გარეთ გამოვიდა...
-ფულს ლაპარაკში არ გიხდი!მალე მჭირდება საბუთები..
-უკაცრავად ახლავე...ანერივულებულმა უთხრა მარიამმა რომელიც აშკარლად სატირლად იყო გამზადებული...
ალექსანდრე კაბინეტისკენ წავიდა ნელი ნაბიჯებით თან მარიამი ლაპარაკს ყურს უგდებდა..
-მარიამ გესმის ჩემი?ეგ სანდრო იყო?
-კი კიი მესმისს...ჰო ეგაა...მისმინე მალე წადიი გთხოვ გევედრები მეშინია რამე არ მოუვიდეს შეეშინდება რო არ მივაკითხავ და ისტერიკაში არ ჩავარდეს მალე მიდი გევედრებიი..
-კარგი მარიამ დამშვიდდი და მითხარი მერე რამოხდა..
-კარგი ახლა გადიიი მალე მოგწერ მისამართს..
მარიამმა ტელეფონი გატიშა და ხელის კანკალით აკრიბა მისამართი და ნუცას გაუგზავნაა...10 წუთი გაშეშებული იჯდა და თვალები გაუშტერდა...ალექსანდრე რომ დაადგა თავზე..
-როდის დაიწყებ მუშაობას? დიდხანს აპირებ ასე ჯდომას?
-უკაცრავად მაგრამ მემგონი ხვალ დილისთვის გინდათ ეს დასაწვავი საბუთები ახლა კიდე კეთილი ინებეთ და მომშორდით რომ ვიმუშაო ხვალამდე მოვრჩები ისე არ გყოფნით აქ რომ დამაყუდეთ?!დილას მოგეცათ ეგ საბუთები....ტელეფონმა დარეკა ნუცა იყო..სულ დაავიწყდა ალექსანდრეს იქ ყოფნა მარიამ ტელეფონს რომ ეცა..
-ალოოოო ნუცაა რაქენიი??ნერვიულად ჩასძახა ტელეფონში..
-დამშვიდდი მარიამ ჩემთანა...მარიამმა ამოისუნთქა..
-დამალაპარაკე ჩქარა გასკდა გული...
ნუცა ყურმილი დამიენეს მისცა..
-ჰო დედიტო...
-ჩემო სიხარულო ხო არ შეგეშინდა?
-არა დედიტო მე ხო უშიშარი ვარ..მარიამს სახეზე ბედნიერების სხივები მოევლინა გამხიარულდა..
-ჩემი ცხოვრების ნაპერწკალი..წავედი ახლა..
ტელეფონი გათიშა და ალექსანდრე რომ მდგარი დაინახა მერე გაახსენდა რომ მის საუბარს ისმენდა და სახიდან ღიმილი გაუქრა..
-თქვენ კიდევ აქ ხართ?შეგიძლიათ მიბრძანდეთ საბუთები რამოდენიმე საათში მზად იქნება..
ალექსანდრეს აღარაფერი უთხვამს კაბინეტში შევიდა...ვერ გაიგო რამოხდა მარიამი პირველად ნახა ასე ვისზე ნერვიულობდა ნეტა..ალბათ მის გამო შეფერხდა მარიამი... ნეტა რახდება?რომ დაელაპარაკა როგორ გაიღიმა...საოცრება..ისე უნდოდა გაეგო ვისზე ნერვიულობდა ასე რო მთელი 2 საათი ამაზე ფიქრობდა,დრო შეუმჩნევლად გავიდა მარიამი კაბინეტში საბუთებით ხელში იდგა და რასაც ქვია მაგიდაე დუაყარა ალექსანდრეს..
-ინებეთ!შემიძლია წავიდე?
-კი!
მარიამმა დატოვა ამჯერა კომპანია და ტაქსიგააჩრა ნუცას სახლისკენ წავიდა..ალექსანდრეს ძალიან აინტერესებდა სად წავიდოდა ამიტომ ჩუმად უკან გაყვა...
მარიამმა ტაქსი ნუცას სახლთან გააჩერა ალექსანდრე შორიდან უყურებდა,ტაქსი არ წავიდა მარიამი კი ფეხებს აბაკუნებდა და იცდიდა..მალე დაინახა როგორ მორბოდა პატარა ბიჭი სავარაუდოდ და უკან ნუცა მოყვებოდა...ეს იყო რაღაცა შოკი..ბავშვი მარიამს ჩაეფსკვნა,მარიამიც კოციდა ბავშვს და ეხუტებოდა...
-დედი მაპატიე რომ ვერ მოვედი დღს ცუდი უფროსი მყავს არ გამომიშვა..
-მელე ლა დედი ალ გიბლაზდები..არჩ მარიამის მამიტო მოვიდა დგეჩ..კალგი იკო ნუცაცთანნ...
-კარგი დედას ცხოვრება წავედით ახლა..
-ნუცა არვიიც მადლობა როგორ გადაგიხადოო..ვალში ვარ შენთან..
-არა რას ლაპარაკობრა ვალში არ გადამრიო შემოსულიყავი დაღლილი იქნები თან მომიყევი რამოხდა...
-არა ახლა სახლში წავალ ჯობია თან დამიანესაც ეძინება...მერე მოგიყვები კარგი?
-კარგი...მოდი გაკოცო ჩემო გიჟო გოგო..
-გიჟი შენხარ მე რამიგავს გიჟის..გაუცინა მარიამმა...წავედი წავედი ტაქსი მიცდის სირცხვილია...მარიამი ტაქსში ჩაჯდა და სახლში წავიდა ალექსანდრე უკან მიყვებოდა და უკვე თავის ჭკუაზე აღარ იყო...ანუ რა გამოდიოდა მარიამი გათხოვდა?მისი შვილია?
მარიამი და დამიანე მანქანიდან გადმოვიდნენ და სახლში შევიდნენ..ალექსანდრე კი უცდიდა და ფიქრობდა ვიღც კაცი გამოვიდოდა ალბათ სახლიდან მაგრამ შეცდა..არავინ გამოსულა მარიამმა კარები გააღო და შიგნით შევიდნენ..მალე შუქიც დაქვა და ალექსანდრეც თავისი ფიქრებით წავიდა სახლში სადაც მასაც ელოდა ვიღაც ან ეძინა უკვე გაბრაზებულს...
დილას იგივე ნაირად დაიწყო მარიამმა დამიანე სკოლაში წაიყვანა და უნდა გამობრუნებულიყო დამიანემ რომ გააჩერა..
-დედიტოო დედიტო ნახე მალიამია იქ წამოო გაგაჩნო უნდა..
-დედი მეჩქარება იქნებ სხვა დროსს...
-ალა აქლა წამოდი მელე ვეგალ მოიცლი სულ მაჩე მატყუებ..
-კარგი ხო...მარიამი პაწაწუნა ბავშვისკენ წავიდა...
-მალიამ ეს ჩემი დედიტოაა...
მარიამი ისეთი საყვარელი ბავშვი იყო დიდმა მარიამმა როგროც კი დაინახა შეუყვარდა იმ წამსვეე...ისე საყვარლად აფახურებდა თვალებს მეტი რო არ შეიძლება...
-მე მარიამი ვალლ..
-იცი პაწაწუნა მეც მარიამი ვარ...
-ლაკალგია ორივეე მარიამები ვალთ...
მარიამს ძალიან მოეწონა ეს პატარა ანგელოზი..კარგად ჩაკოცნა ორივე და სამსახურში წავიდა...უაზროდ იღიმებოდა რითაც ალექსანდრეს ნერვებს უშლიდა საშინლად...გუშინდელი ინციდენტის შემდეგ გადაწყვიტა ძიძა აეყვაა და იპოვნა კიდეც ერთი კარგი გოგონა ამიტომ აწი როცა არ ეცლებოდა ის გამოიყვანდა ბავშვს ბაღიდანნ...თან ალექსანდრესთან დაგვიანებაზე აღარ ექნებოდა პრობლემა თან ეშინია ხო არაფერი იეჭვა...არა რა უნდა ეეჭვა ნუ ნერვიულობ მარიამ ასე იმშვიდებდა მარიამი თავს...
1 კვირა უმნიშვნელოდ გავიდა...მარიამი როცა აკითხავდა დამიანეს სულ ნახულობდა პაწაწინა მარიამს და ტკბილეულებით ანებივრებდა ორივესს...ისე შეუყვარდა ეს პაწაწუნა...პატარა მარიამსაც ძალიან უყვარდა მარიამი...სამსახურში არაფერი ხდებოდა ისეთი სანამ ახალი ბიჭი არ მოვიდა სამუშაოდ...გიორგი ერქვაა..აშკარა იყო მარიამი მოეწონა...ეფლირტავებოდა აშკარად რაც ალექსანდრეს არ გამორჩენია...მარიამმაც ეს რომ შეამჩნია მის ნერვებ მოსაშლელად გიორგისთან ერთად იყო სულ შესვენებებზეე...ერთხელ ნატალის ელაპარაკებოდა ალექსანდრემ რომ შეისწროთ..
-წაყევი მერე...
-რავიცი ნატალიაა...
-კარგი ბიჭია გიორგი თუ დაგპატიჟა წადი რაუჭირს..
-ჯერ არ დამთავრებულა სამუშო საათებიი...
-მერე რა წადი...
ალექსანდრემ ჩაახველა...
-მერე რა წავიდეს?შენხარ ნატალი მარიამის უფროსი?აქ სასიყვარულო ისტორიების გასამართი არენა არ არის იქნებ თავი შეიკავო ქმარშვილიანმა ქალმა რას იტყოდი??!მარიამ მოუბრუნდა.
-რა..რაა?
-რაც გაიგონე!ამის მერე აღარ დავინახო ასეთი რამ აქ მოხდეს ორივეს გაფრთხილებთ თორემ დაგითხოვთ..თქვა და უკან წავიდა...
-შენ რა გათხოვილი ხარ?ბეჭედი არ დამინახია შენ თითზე..
-არვარ არა!რა სისულელეა საიდან მოიტანაა სანდრომ ნეტა..
-სანდრომ?
-მინდოდა მეთქვა ბატონმა ალექსანდემ..
-რავიცი ალბათ ვინმეში შეეშალე..თან შვილიანიო..ჰაჰა რა გეტყობა შვილის განაჩენის..
-ჰოო..მარიამმაც გაუცინაა..ფირებით კი სხვაგან იყო უკვე წასული ნუთუუ ალექსანდემ როგორღაც გაიგო მასზე და ბავშვზე...როგორ კი მაგრამ..რამნიშვნელობა აქვს..მოწყინდა ეს კატა თაგვობანა ჯობაი შეეშვას და მიხედოს მის ცხოვრებას მაგრამ მისი ცხოვრება ხომ ალექსანდრეს შვილია რაქნას მერე რომ გაიგოს ალექსანდემ რომ წაართვას..
ნუ მოკლედდ რაა..სამუშაო საათები როგორც კი დამთავრდა მარიამმა ბაღში მიაკითხა დამიანეს და პატარა მარიამიც იქ იყო რათქმაუნდა ....დიდი მარიამი რომ დაინახა მისკენ გაექანა და მთელი ძალით მოეხვიაა..ცოტახანში კი მამიტო მამიტოს ძახილით ვიღაც კაცისკენ გაექანა ..მარიამმა იქ მდგარ კაცს გახედა და გაშეშდა...ოღონდ ეს არაა..
ალექსანდრე მარიამმა რაც დატოვა კომპანია მის მერე წავიდა...მივიდა იქ სადაც უნდა მისულიყო მაგრამ დაიანხა ტაქსიდან მარიამი როგორ ჩამოდიოდა...ჰმ ნეტა მარიამს საბავშო ბაღში რაუნდა ნუთუ მართლა ყავს შვილი...ბოლომდე იტოვებდა იმედს რომ ასე არ იქნებოდა მაგრამ საბავშვო ბაღში რასაკეთბდა აბა...მანქანა დააყანე და ბაღში შევიდა დაინახა მისი პატარა პრინცესა როგორ გაიქცა და მარიამს მოეხვიაა და ეხუტებოდა მერე დაინახა და მისკენ მამიკო მამიკოს ძახილით წავიდა...დიახ მარიამი სანდროს შვილია...
-მამიტოო მოდიი ვინ უნდა გაგაცნო...
მარიამი გახევებული იდგა და ადგილიდან ვერ იძვროდა...მისკენ პატარა მარიამი მოდიდა და სანდრო უკან მოყვებოდა..
-მამიტო ეს ის დამიანეეა ეს კი მისი დედიტოაა ხოლმე რო გიკვებოდიი...
-სასიამოვნოა..ისე მოიქცნენ ვითომ არ იცნობდნენ ერთმანეთს..ალექსანდრე ჩაიკუნცხა და დამიანეს აკვირდებოდა..
-შენ დამიანე ხო პატარა ვაჟკაცო?
-კი დამიანე ვარ!ამაყად განუცხადა დამიანემ...ალექსანდრე უყურებდა და უყურებდა მის წინ მდგარ პატარა ბავშვს რომელიც მისი პატარაობის ასლი იყო...ნუთუ..ამაზე ფიქრიც არ უნდოდა...დამიანეს დაემშვიოდა და მარიამს ახედა..
-სალაპარაკო გვაქ ჩვენ!
ერთმანეთს დაემშვიდობნენ და სახლებში წავიდნენ...
მარიამი დამიანეს ჩეხუტა..და არ უშვებდა ბავშვი გაკვირვებული უყურებდა..
-ლაიკო დედიტო კი ალავინ გალტმევს ჩემ ტავსს...
-ჩემო სიცოცხლე როგორ მიყვარხარ ვინ იცის...
ალექსანდრემ მარიამი მანქანაში ჩასვა და სახლში წავიდნენ...
-მამიტო ქო მოგეწონა მალიამი ქო კალგი ქალია?
-კი მამიკო კარგი ქალია...
-იჩიი მაა მეც მინდა მასეთი დედიტო ლო მკავდესს....მოწყენით ჩაილაპარაკა მარიამმა...
ალბათ ყველას გაინტერესებს რამოხდა...სანდროზე და პაწაწუნა მარიამზე...მოდით დავბრუნდეთ 4 წლის უკან...არა 3წლი ნახევრის უკანნ..მაშინ როდესაც ალექსანდრემ მარიამის ძებნა შეწყვიტა მაგრამ მის გულს მარიამის სიყვარული არასოდეს შეუწყვეტია...მოკლედ მისმა საამაყო მშობლებმა ყველაფერი რომ არ დაეკარგათ ალექსანდრე აიძულეს ცოლად მოეყვანა 21 წლის გოგონა სახელად ლიკა..სარფიანი გარიგება იყო თუ ცოლად მოიყვანდა მაშინ გადარჩებოდნენ...არც ის გოგო იყო ამ ამბით გახარებული...შემდეგში გაირკვა რომ შეყვარებული ჰყოლია რომელიც ძალიან ყვარებია და დაქორწინებასაც აპირებდნენ....მაგრამ არ დააცადა ბედნიერება მისმა მშობლებმა და ალექსანდრეს გააყოლეს...ლიკას და ალექსანდრეს ჩვეულებრივი მეგობრული ურთიერთობაჰქონდათ და არა ცოლ-ქმრული ამაზე არც უფიქრიათ არასოდეს რატომღაც იმიტომ რომ გარიგენბის ნაწილად მიაჩნდათ თავი...1 წლის დაქორწინებულები იყვნენ დაახლოებით...ბედისწერის ალბათ არ გჯერათ მაგრამ ამ დღეს გააჩინა მარიამმა პატარა დამიანე....ალექსანდრემ ძალიან ბევრი დალია და სახლში ძალიან ნასვამი მივიდა,როგორც ჩანს ლიკაც ნასვამი იყო....იმ ღამეს მოხდა ის ალბათ რაც არ უნდა მომხდარიყო ან უნდა მომხდარიყო მაგრამ რომ არ მომხდარიყო ახლა პატარა ანგელოზი ხომ არ ეყოლებოდა ალექსანდრესს...ასე და ამ გვარად ამ დღეს ერთი სასწაული დაიბადა მეორე კი ჩაისახა...ორივე ალექსანდრეს ნავაჟკაცები იყო...ამ ამბის შემდეგ ყველაფერი შეიცვალაა ლიკა აგრესიული გახდა ალექსანდრეს მიმართ სულ ცუდად იყო...ვერ შეეგუა რომ მის სიყვარულს უღალატა და ალექსანდრესთან იწვა,იმედი ჰქონდა აქამდე რომ როდესმე ეღირსებოდა მის სიყვარულთან ყოფნა და შექმნიდნენ იმ ოჯახს რასაც ხოლმე ნატრულობდნენ.დაიწყო სმა და ამას აბრალებდა მის ცუდად ყოფნას...მაგრამ ერთხელ ძალიან ცუდად რომ გახდა სანდრომ სავადმყოფოში წაიყვანა და გაირკვა რომ ორსულად იყო...ლიკა გაგიჟდა უნდა მოვიშოროო მაგრამ ალექსანდრემ ამის უფლება არ მიცა...ბავშვი სულ არ აინტერესებდა ლიკას...რომ დაიბადა არც შეუხედია,აი მათი მშობლები კი გადარეულები და გაგიჟებულები იყვნენ ამ აბით..ალექსანდრემ დაარქვა სახელი მარიამიც..ალბათ მიხვდით ყველა რატომაც..ბავშვს სულ არ აქცევდა ყურადღბას დაიწყო სმა სულ მთვრალიი იყო,ფხიზელს ვერ ნახავდით,ბავშვს ძიძა უვლიდა და ზრდიდა ფაქტიურად ლიკას ფეხებს ეკიდა ბავშვი არანაირ ყურადღბას არ იჩენდა მის მიმართ...ერთ ღამეს ძალიან დააგვიანდა მაგრამ არ გაკვირვებია ალექსანდრეს სულ ასე იყო..მაგრამ ეს ღმე ლიკასთვის საბედისწერო აღმოძნდა...საჭესთან მთვრალი დაჯდა და საჭე ვერ დაიმორჩილა და ხევში გადავარდა..მანქანა აფეთქდა მაგრამ გვამის ამოცნობა მოახერხეს მაინც მიუსწრეს...ეს საშინელება იყო..დარჩნენ სანდრო და ერთწლი ნახევრის მარიამი მარტონი და დღმდე ასე არიან....
ახლა დავბრუნდეთ აწმყოში....გახსოვთ ალბათ სანდორმ მარიამ რო უთხრა უნდა ვილაპარაკოთ...მეორე დილას კაბინეტში დაიბარა როგორ კი მივიდა მარიამი სამსახურში..ნატალის უბრძანა არავინ შეგვაწუხოსო..კარები გადაკეტა და ჟალუზები ჩამოწია რომ არავის დაენახათ..მარიამი კარებთან იდგა გაშეშებული....ალექსანდრემ მაჯაში ჩაავლო ხელი და მდივანზე დასვა..
-მარიამ რამე ხომ არ გაქვს სათქმელი?
-უკაცრავად უნდა მქონდეს?
-არ გაგივა ჩემთან ხომ იცი?!!
-რაგინდა ალექსანდრე?
-ააჰჰ ბატონი ალექსანდრე აღარ ვარ?
-რაგინდა თქო?
- რა რამინდა ბავშვი გამოჩრილი ჩემი პატარაობა...მარიამ იცოდე ვერ მომატყუებ...
-რა?აჰაჰაჰაჰა ანუ შენ რა გინდა რომ თქვა??ნუ მაცინებ სანდრო რაა
-მარიამ არ მეცინება...ახლა რომ თქვა რომ ჩემი არა დედასგეფიცებიი...
-რათქმაუნდა შენი არა!
-ჰოო??სადა ბავშვის მამა?შენი ქმარი?
-რა შენი საქმეა?!
-ბავშვი შენი არა თქო გასაგებად ვერ ვამბობ?!ერთხელ ნახე სულ და ეტყობა შეგეშალა რამე და მიამგვანე შენ პატარაობას შეგიძლია დაივიწყო!
-მარიამ ხო იცი რომ შემიძლია...
-მშვენივრად ვიცი რაც შეგიძლია მაგრამ ახლა არ გაგივა რადგან შენი არა..
-მარიამ უტიფრად ნუ იტყუები არ გაგივა!!ხომ იცი გავარკვევ!
მარიამი ხმას არ იღბდა ჩუმად იჯდა სანდროც მიხვდა რომ არაფერი გამოუვიდოდა და შეეშვა და წასვლის ნება მისცა..მეორე დღეს მარიამი ჩვეულებრივ მოვიდა სამსახურშიი და რამოდენიმე დღე ასე იყო მაგრამ დანარჩენი 2 კვირა სულ უხასიათოდ იყო საშინელი გამომეტყველება ჰქონდა ალექსანდრე ფიქრობდა რომ ყველაფერი მათი საუბრის გამო იყო რათქმაუნდა ხვდებოდა რომ ბავშვი მისი იყო მაგრამ ელოდა მოვლენების განვითარებას...მომდევნო 2 დღე სამსახურში რომ არ გამოჩნდა ამან ალექსანდრე დააეჭვა..ბავშვი ხომ არ წაიყვანა და გაიქცაო პირველი ეს გაიფიქრა და პაწაწუნა მარიამ კითხრა დამიანე ბაღში დადიოდა თუ არა მანაც უპასუხა რომ ბოლო 2 კვირა აღარ უვლია და არ იცის რატომ...აქ გაჭედა ალექსანდრემ და მარიამის სახლში წავიდა ხომ იცოდა სადაც ცხოვრობდა..მანქანიდან აპირებდა გადასვლას რომ დაინახა მარიამს როგორ გამოყავდა კალიასკით დამიანე გარეთ....შორიდან უყურებდა დამშვიდდა რომ დაინახა...მაგრამ იმან გააკვირვა ბავშვი რატომ ყავდა კალიასკაში და მერე მეორე შეფუთული თბილად...მოკლედ მომდევნო 2 კვირა ასე ჩუმ ჩუმად უყურებდა ხოლმე როგორ გამოიყვანდა დამიანეს მარიამი გარეთ და მოწყენილი დაასეირნებდა და ხოლმე ძალაუნებურად გაიღიმებდა..მომდევნო 1 კვირა აღარ გამოჩენილან...
დილას კარებზე ზარმა გააღვიძა ალექსანდრე...შეეზარა ადგომა მერე ვინც იყო კაკუნზე გადავიდა და არ ჩერდებოდა არაფრის დიდებითთ...ერთი შეიკურთხა დილის 7 საათზე ვინ დამადგა თავზეო,შარვალი ამოიცვა და კარებისკენ წავიდა...კარები გააღო და დაინახა იქ მდგარი ფერწასული,თვალებ ჩაშავებულ ჩაწითლებული მარიამი,აშკარა იყო ნამტირალები ჰქონდა...უფრო მკვდარს გავდა ვიდრე სულიერს..კარებში გახევებულივით იდგა...ალექსანდრე გაკვირვეული უყურებდა,ბოლოს ხელი შეაშველია რომ არ წაქცეულიყო...
-უნდა დამეხმარო ალექსანდრე....
ალექსანდრემ ვერ გაიგო რახდებოდა რატომ ითხოვდა მარიამი დახმარებას...
-შემოდი...სახლში შემოიყვანა და მდივანზე დასვა,წყალიც მიაწოდა..
-კარგად ხარ?
-არა...შენი დახმარება მჭირდება...
-ჩემი?რაში?
-შვილი უნდა გადამირჩინო..
-რა ჭირს დამიანეს?!იმ წუთას აენთო ალექსანდრე..
-გთხოვ ახლა ამის დრო არ არის უნდა წამომწყვე შეიძლება დავკარგო...
-მერე მე რა შუაში ვარ?მამამისი სადა?
-ალექსანდრე...გთხოვ დამეხმარე და ყველაფერს შევასრულებ გევედრები დაგიჩოქებ თუ გინდა..
-შენგან მხოლოდ სიმართლეს ვითხოვ...
-შენია.უკითხავად უპასუხა მარიამმა და თავი ძირს დახარა..ახლა კი გთხოვ წამოდი..
ალექსანდრეხ დაჰიპნოზებულივით წაყვა,ეჭვგარეშე იყო ის რომ მისი შვილი იყო დამიანე მაგრამ რომ დაუდასტურა მარიამმა მაინც სულ სხვაა..
დავბრუნდეთ უკან რამოხდა...როგორც მოგეხსენებათ მარიამს ძალიან რთული ფეხმძიმობა ჰქონდა,ორჯერ კინაღამ დაკარგა პატარა,სულ წოლით რეჟიმში იყო...სასწაულიც კი იყო რომ ბავშვი უვნებელი და ჯამრთელი დაიბადა თუმცა ეს ყველაფერი დროის საკითხი ყოფილა...ბავშვის წამოზრდასთან ერთად გამოვლინდა რომ მას ლეიკემია ჭირდა..პირველად ექიმებმა ასე გამოიკვლიეს რომ ლეიკემისს არსებობა მემკვიდრეული ფაქტორებით იყო გამოწვეული მაგრამ მას შემდეგ რაც გაიგეს მარიამის ორსულობის შესახებ დადგინდა რომ ეს ყველაფერი გამოწვეული იყო ბავშვის მუცლადყოფნის პერიოდში ქრომოსომების დარღვევით...დამიანეს მწვავე ლიმფობლასტური ლეიკემია ჰქონდა,რომელიც განსაკუთრებით ხშირია ბავშვებში 2დან შვიდ წლამდე,დამიანე კი მოგეხსენებათ უკვე 4წლის გახდებოდა..ძვლის თვინში მას ჰქონდა სისხლის უჯრედების ნაცვლად ანომალური უჯრედები ანუ სისხლის თეთრი უჯრედები რომლებმაც სისხლში მოხვედრა მოახერხეს და მალე მთელ სხეულს მოიცავდნენ..სწორედ ამიტომ სასწრაფო ოპერაცია იყო საჭირო ჯერ ბავშვი პატარა მერე ასეთ ვითარებაში,სწორედ ამიტომ არ დადიოდა სამსახურში...ოპერაციის დასაწყებათ მზად იყვნენ მაგრამ სიტუაცია გაუარესდა და სისხლი დასჭირდათ გადასასხმელად მაგრამ ვერ მოიძებნა დამიანეს ჯგუფის სისხლი...მარიამი უძულებული გახდა სანდროსთან წასულიყო...
ყველაფერი ისე უცებ მოხდა მარიამი ჯერ კიდევ ეიფოროაში იყო და უფალს შვილის გადარჩენას ევედრებოდა,მერე რამოხდებოდა მაგაზე საფიქრალად უკვე გონება აღარ ყოფნიდა...ალექსანდრეს სისხლი აიღეს რა რაოდენობითაც ჭირდებოდათ და ოპერაცია დაიწყო...არვიცი დიდხანს გაგეძელდა თუ მარიამისთვის და ალექსანდრესთვის გაგრძელდა ასე დიდხანს..კარიდორში იჯდნენ..ნუ მარიამი იჯდა და ალექსანდრე ნერვიულად დადიოდა...ბოლოს მარიამს მოუბრუნდა.
-უნდა გეტქვა!!ამის დედა შე*ვეცი..
-რა უნდა მეთქვა?
-დამიანე ჩემი შვილი რომ იყო..იქნებ უფრო ადრე დავხმარებოდი...
-თანდაყოლილია...
-ეგ როგორ არავის ჰქონია ლეიკემია...
-არც ჩემთან სხვა რამეშია საქმე ვერ გაიგებ!!!
-ამიხსენი თუ შეგიძლია..
-არ შემიძლია ეს....
ამ დროს ექიმი გამოვიდა და აცნობა რომ ბავშვის სიცოცხლეს საფრთხე არ ემუქრებოდა და ყველაფერი კარგად იქნებოდა...მარიამი სიხარულისგან დაფრინავდა...
-როდისს როდის შევძლებ ნახვას??
-რამოდენიმე საათში პალატაში გადავიყვანთ და შეგეძლებათ ინახულოთ შვილი..
რამოდენიმე საათში პალატაში იყვნენ სანდრო და მარიამი დამიანეც იღვიძებდა...
-დეეეე....როგორ ხარ?
-კარგად დედიტოოო...სანდლო ბიძია შენც აქ ქალ კაჩო?
ალექსანდრეს ეუხეშასავით დამიანეს წარმოთქმული 'სანდრო ბიძია',ის ხომ მამა იყო...
-მარიამ შენ ეტყვი თუ მე უთხრა?
-იქნებ სხვა დროს..
-სხვა დრო აღარ იქნება..
-მე ვეტყვი..
-დედიი...იციი...
-ლაიკო დედიი??
-გახსოვს სულ მამიკოს რომ კითხულობდი სადაო რატო არ მნახულობს არ უკვარვარო?
-კიიიი
-მერე აი აქა..უთხრა და ცრემლები წამოუვიდა..
-კი მაგლამ სადაა აქ მალტო სანდლო ბიძიაა..
-პატარა მე ვარ მამაშენი...ალექსანდრე მიუახლოვდა დამიანეს..
-შენ ხომმ მალიამის მამა ქალ?
-მერე შენი მამიკოც ვარ..დედიკომ შორს წაგიყვანა ჩემგან და მაგიტო არვიცნობდით ერთმანეთს აწი სულ ერთად ვიქნებით...
მარიამს მისი ნათქვამი სულ ერთად ვიქნებით ცუდად მოხვდა ყურში..ახლა დაფიქრდა რა შეიძლება მომხდარიყო...
-ვაშააა მეც მკავჩ მამიკო..ხო აგალ მიმატოვებ?
-არა მამას სიცოცხლე...უთხრა და მისი ხელები თავის ტორებში მოიქცია ალექსანდრემ..
ამ ამბის შესახებ მიშომ და დედამ
და მამამ არ იცოდნენ და ჯობდა არ ცოდნოდათ ჯერ-ჯერობით მაინც,გოგოები კიდევ იყვნენ მოსული პატარას სანახავად..გაწერის დღეს სანდრომ მარიამიც მოიყვანა საავადმყოფოში და უყურებდა როგორ ტიტინობდა მისი უკვე აქ ორი შვილი და გული ბედნიერებით ევსებოდა...მარიამი კი სახე მოქუფრული იჯდა...
-მამი მოდი ჩემთან რაღაც უნდა გითხრა..დაუძახა სანდრომ მარიამს..
-ჰო მამიტო..
-მამი იცი დამიანე შენი ძამიკოა..ხო გინდოდა ოატარა ძამიკო რომელსაც ეთამაშებოდი?
-რამაგალია...მოიჩა მალიამიიი ჩემი დედიტო იქნებააა???ვაიმე ლამაგალია მეჩ მეკოლება დედიტოოო...
ალექსანდრემ და დიდმა მარიამმა ამაზე ხმა არ გაიღეს..დამიანე გაწერეს და ყველა მარიამთან წავიდა,სანდრო და პატარა მარიამიც...დამიანე დააწვინეს და ალექსანდრე პატარა მარიამს მიუბრუნდა რომელიც ფეხზე ეკვროდა.
-მამი მიდი დამიანესთან მოიწყენს მარტო...
მარიამის ოთახისკენ წაჩანჩალდა..
ალექსანდრე და მარიამი იჯდნენ და ხმას არც ერთი იღებდა..მერე სანდრომ ბავშვებს დახედა ორივეს ჩაძინებია,კარებია გამოუკეტა და მარიამს მიუბრუნდა..
მარიამი ისე აცეხებდა თვალებს,როგორც ბეღურა მახეში რომ გააბამენ და გასაღწევს ეძებს მაგრამ ვერსად გარბის..
-დაიძინეს...
-ჰოო.
-მარიამ სალაოარაკო გვაქვს თან სერიოზული..
სხვა ოთახში გავიდნენ..ბავშვებს რომ არ გაღვიძებოდათ.
-აბა გისმენ!მკაცრი იყო ალექსანდრე..
-რას მისმენ?
-როდის აპირებდი თქმას ძალიან მაინტერესებს?
-არასოდეს!!!!!
-არასოდეს არა?ხომ იცი რომ ბავშვს წაგართმევ!სასამართლო ჩემ მხარეს დადგება!
-ვერ ეღირსები!ბავშვს ხელს ვერ მოკიდებ!!!
-კიდევ გეკითხები უკვე მემილიონედ რატომ არ მითხარი?!!!
მარიამისთვის ეს უკვე პიკი იყო...
-შემეშინდა გესმის?!!!!შემეშინდა!!!შემეშინდა იმის რომ ბავშვს წამართმევდი!არსებას რომელმაც 9თვე იბრძოლა რომ გადარჩენილიყო,რომელიც სიმწრით გავზარდე 18წლის ბავშვმა!ერთადერთ ნათელ წერტილს ჩემ ცხოვრებაში!
-სწორადაც შეგშინებია!რომ გაიგე ბავშვზე არ უნდა წასულიყავი!ირონიას არ იკლებდა სანდრო!
-არგამიგია ბავშვის არსებობა აქ!2თვის მერე გავიგე უკვე ამერიკაში ვიყავი!
-რა?ამერიკაში იყავი?!
-ჰო!
-ეგ როგორ?!
-მე უთხარი მიშოს არავისთვის ეთქვა ჩემი ადგილ სამყოფელი..მარიამი უკვე ტიროდა...გთხოვ არ წამართვა დამიანე..ჩემი ცხოვრება ხო გაანადგურე წლების წინ..ამ ბედნიერებას მაინც ნუ წამართმევ გთხოვ ყველაფერს ვიზამ ოღონდ ეგ არ გააკეთო..უყურებდა სანდრო მარიამს როგორ ლაპარაკობდა,ცრემლები როგორ მოსდიოდა და ტუჩებს როგორ ბუშტავდა..ვეღარ მოითმინაა და მარიამს ტუჩებზე დაეკონა..მარიამისთვის ეს სრულიად მოულოდნელი იყო...ვერ მოასწრო გააზრება რამოხდა ისე აყვა თვითონაც კოცნაში..სანდრო მოშორდა...
-მომნატრებია შენი ტკბილი ტუჩები!1კვირაში სასამართლოზე გნახავ!
-ალექსანდრე...
ალექსანდრემ ოთახი დატოვა ბავშვს დაემშვიდობა და მძინარე მარიამი წაიყვანა..
1კვირა თვალის დახამხამებაში გავიდა...სასამართლოს დღეს იყო..მარიამის მშობლებს შეუტყვიათ ეს ყველაფერი,ბავშვის ავადმყოფობაზეც და ბავშვის მამაზეც...ზურაბი გაგიჟებული იყოო...ნინო არანაკლები...სახლში მიუვარდნენ მარიამა რაოდენიმე
სიტყვით შეამკეს და წავიდნენ..
-არ შევმცდარვარ მაშინ რაც გითხარი ყველაფერს იმსახურებდი!ეს როგორ გაბედე როგორ არ გვითხარი სანდრო თუ იყო ბავშვის მამა!!ასე როგორ გვაცხოვრე ტყუილში მთელი 4წელი!რატოო?!მიპასუხე!ყვირილზე იყო უკვე ბატონი ზურაბი..
-მამა ბავშვს შეეშინდება,მან რა დააშავა...მე უბრალოდ შემეშინდა იმის რაც მოხდებოდა დ. მიტომ მოგატყუეთ,ბავშვისთისაც ასე უკეთესი იყო..
-რა იყო მარიამმ უკეთესი?!მამის გარეშე გაზრდა?!რა დაუწუნე სანდროს ჰა?!
-გეყოთ!
-შენ რა გგონია მიშო რომ ჩამოვა გაპატიებს?
-რა..რა?უთხარით?
-კი ცოტახნის უკან გამოფრინდა!ჩვენი სახელი დაივიწყე..ასეთი უსირცხვილო შვილი არ გვჭირდება ჩვენ..ბოლო ეს უთხრეს და სახლი დატოვეს..
მარიამი სასამართლოში იყო უკვე...ყველაფერი ცუდად მიდიოდა,სანდროს ადვოკადი ისეთ არგუმენტებს ეუბნებოდა მოსამართლეს უშუალო იყო რომ ბავშვი სანდროს დარჩებოდა...მაგრიამმი ძალიან ნერვიულობდა,ძალიან საშინლას იყო..სულ გაოფლიანდა,ხმასაც ვეღარ იღებდა,ლაპარაკიც არ ახსოვს რამოხდა წესიერად მხოლოდ მოსამართლეს ხმა ახსოვს რომელმახ ბავშვზე მეურვეობა სანდროს მისცა და მისი დაყვირება...მერე სულ აღარაფერი...
როდესაც ბავშვის კანონიერ მეურვედ სანდრო გამოაცხადეს მარიამის კივილი და გაიგონა და უკან როდესაც მობრუნდა დაინახა ძირს გაწოლილი მარიამი,იმწუთას მას მივარდა და სავადმყოფოში წაიყვანა...სასამართლო
პროცეში შეჩერდა...
ამჯერად მარიამის ვითარება მართლაც რომ საგანგაშო იყო..გონს არ მოდიოდა,ექიმები ვერ ხსნიდნენ ამის მიზეზს,ბოლოს კომაშიაო გამოაცხადეს...ალექსანდრე გაკვირვებული იყო რა კომაში განა რა დაემართა კომაში რომ ჩავარდაო მაგრამ რა იცოდა მისი მდგომარეობის შესახებ...ბავშვები ძიძას ყავდა...ალექსანდრე კი პალატაში იჯდა მარიამის გვერდით და მისი ხელები ეჭირა კარი რომ ვიღაცამ შემოამტვრია...ეს ვიღაცა რათქმაუნდა სუპერმენი მიშო იყო....ალექსანდრემ გააზრებაც ვერ მოახერხა ისე წვდა კისერში მიშო და კედელზე მიანარცხა.
-როგორ გაბედე ამის გაკეთება!!!შე არაკაცო!დედას გი*ირებ!შე ნაბი*ვარო როგორ გაბედე მისთვის ხელის დაკარება,რაც არუნდა ექნა ჩვენი ძმობისთვის და ჩემი კაცობისთვის არ უნდა გადაგებიჯებინა!
-მიშო გთხოვ მარიამია აქ...ყველაფერს აგიხსნი..
-მარიამია აქ??! არის კი?როგორ გაბედე მასთან მიახლოება შენ გამო რამე რომ მოუვიდეს არ გაცოცხლებ!ბო*იშვილი ვიყო არ გაცოცხლებ!ბედის ირონიაა არა?წლები იმ ნაბი*ვრის ძებნაში გავლიე ვინც მარიამს ცხოვრება დაუნგრია და თურმე აგერ არ მყოლია ცხვირ წინ!!ერთი მიზეზი მითხარი რატო არუნდა ჩაგაძაღლო?!მიშო განრისხებული საუბრობდა,ხელებს ყელზე კი უსაშველოდ უჭერდა სადაცაა მიახრჩობდა...
-გამიშვი და დავილაპარაკოთ!
-ვილაპარაკებთ რათქმაუნდა მაგრამ ახლა არა!!!უთხრა და მარიამთან მივიდა და მისი ხელები აიღო ხელში და აკოცა..
-ჩემო პატარა...მაპატიე რომ შენს გვერდით არ ვიყავი და დაგიცავი,ასე არ უნდა მომხდარიყო...ჩემი სულელი...უნდა გაიღვიძო და გამოჯანმრთელდე დამიანეს ჭირდები ყველაფერზე მეტად,,ებუტბუტებოდა მარიამს მიშო მერე სანდროს ისევ იქ ყოფნა რომ გააცნობიერა მიუბრუნა ისევ ყვირილით.
-შენ კიდევ აქ ხარ?!სასწრაფოდ გაქრი აქიდან და მარიამის და ბავშვის სიახლოვეს მოსული არ დაგინახო თორე მერე გაიგებ ვინა მიშო ფილფანი!დაივიწყე რომ ძმები ვიყავით!სულ ფეხებზე როგორ მოაგვარებ მიხვალ სასამართლოში და ბავშვის მეურვეობაზე უარს იტყვი!რაც მალე მით უკეთსი სანამ მარიამი გაიღვიძებს!!
-ხომ იცი რომ მაგას არ ვიზამ!!ბავშვი ჩემგან დამალა და უფლება მაქ ბავშვი ჩემთან ....აღარ აცადა მიშომ!
-ენა ბიჭო ცოტას ხო არ უბერავ!ბავშვი დამალა?შენ იცი ვაბშე რა გააკეთა ხელი დაგაფარა რასაც ქვია ორსულობაზე რომ გავიგეთ,ბოლო დონის საზიზღრობა გვითხრა და ჩვენც დავიჯერეთ და დღესაც იმ ნაბიჭვრის ძიებაში ვიქნწბოდი მაგრამ ჰოი სასწაული!!შენ იცი საერთოდ რა გამოიარა?ორჯერ სიკვდილს ხელებიდან გამოვტყავეთ,მისთვის ზედმეტი კი არა ნერვიულობა საერთოდ არ შეიძლება!!18წლის ბავშვმა რამდენი რამე გამოიარა იცი რომ დამიანე გაეჩინა?მთელი ცხრა თვე ცოცხალ მკვდარმა გაატარა სიკვდილის პირზე იყო!ბავშვზე რომ გაიგო მოშორებაზე კატეგორიული უარი განაცხადა ახლა ვხვდები რატომაც იმდენად უყვარდი ვერ შეელია იმას რაც შენგან დარჩა..როც მოეშორებინა თვითონაც მოკვდებოდა!ეს წლები წამებაში გაატარა დამიანეს კარგად ყოფნისთვის და შენ კიდე ამბობ რომ ბავშვთან ყოფნის უფლება გაქვს?!!!რა ნამუსით ეს დედანა*ტირები რა ნამუსით?!
ალექსანდრე ყბა ჩამოვარდნილი უსმენდა ამ ყველაფერს და ვერფერს ამბობდა...იმდენად უყვარდი ვერ შეელიაო ანუ რა მარიამსაც უყვარდა?
-იქნებ გამართლება აქვს ყველაფერს მომისმინე!
-რამოგისმინო რას აქვს გამართლება?!!იმას რომ ჩემი და რომელიც შენც დათ უნდა ჩაგეთვალა იხმარე და მიაგდე?!წაბრძნდი შენს ცოლ-შვილთან მარიამთან არაფერი დაგჩენია სანამ ცოცხალი ვარ ბავშვს ვერ შეეხები!
-არაფერი არ იციიიიიიიიი იქნებ მოგეცა ახნის საშუალება?!!!
ამ დროს მარიამმა ამოიზმუილა,მიშომ ეს რომ დაინახა ალექსანდრე კინწისკვით ისროლა პალატიდან!
-არმინდა თვალებს რომ გაახელს დაგინახოს და კიდე ინერვიულოს ამიტომ გაქრი აქიდან!
მიშო მარიამს მიუბრუნდა რომელიც თვალებს ნელ-ნელა ახელდა და იაზრებდა მომხდარს,მიშო რომ დაინახა დაიძაბა აღიდგინდა მომხდარი და დაფეთებული წამოხტა და მიშოს ხელი მოუჭირა..
-სადაა დამიანეეეეე?!!!!!ჩემიიი შვილიიიი სადა?!!წამართვა ხო?დავკარგე სამუდამოდ!!ხმამაღლა გაჰკიოდა მარიამი..მერე თავი ხელებში ჩარგო და აქვითინდა...
-ჩშ ჩემო პატარა ნუ ნერვიულობ ხომ იცი შენთვის ნერვიულობა არ შეიძლება!მალე მოიყვანენ დამიანეს უკვე გზაშია..
მარიამი თითქოს დამშვიდდა უკან დაწყვა და თვალები დახუჭა,ალექსანდრე კი პალატის გარეთ იდგა და იქიდან ადევლებდა თვალს მომხდარს და თავის თავზე ბრაზობდა..ამ დროს ბავშვების ხმა გაიგონაა...მარიამი და დამიანე მორბოდნენ უკან ძიძა მოსდევდათ.....
-სადა დედიტო???
პასუხს აღარ დაუცადა პალატაში შევარდა მარიამიც მას მიყვა უკან...
-ბატონო ალექსანდრე...
-არაფრის თქმა არა საჭირო!
-კარგი..
დამიანე როგორც კი ოთახში შევიდა დედასკენ გაიქცა და ჩაეხუტა...მარიამმაც ამ დროს გამოიღვიძ და ბავშვი რომ დაინახა სიხარულისაგან მეცხრე ცაზე იყო ისე გაუხარდა მისი პატარას დანახვაა...გულში ჩაიკრა და კოცნიდა..მალე იგრძნო ვიღაც მეორე მხრიდან ებღაუჭებოდა...პატარა მარიამი ჩაკვროდა და ეხუტებოდა..
-მარიკო აქ რასაკეთბ...
-ცუდათ ალისო მალიამიოო...ხო კალგად იქნები მალიამ დედიტო?
-კი ჩემო პატარა არ ინერვიულო..
ამდროს ოთახში ალექსანდრე შემოიძურწა ამას რომ ამბობდა პატარა მარიამი...ამ ყველაფერს მიშოც ისმენდა და მარიამ დედიკო რომ გაიგონა მანდ გაჭედა...ან ეს პატარა გოგონა ვინ იყო სავარაუდოდ ალექსანდეს შვილი იყო...
-ოჰოოოოოო მოგიწყვიათ თქვენ აქ სასიყვარულო ბუდე მე რაღა მესაქმება არა?!!!!მარიამის მიმართულების გაისროლა ფრაზა..ამის დედაც.. სკამს ხელი დაკრა რომელიც იქ იდგა და ოთხიდან გავარდა ისე რომ დამიანე არც უნახია...ეს პირველი შემთხვევა იყო არადა როგორ უნდოდა გულში ჩაეკრა მისი პატარა დისშვილი.
მარიამმა ტირილი დაიწყო...
-დედიტო ბიძიამ რატომ არმ მნახა?
-დედი გაბრაზებული იყო არ ინერვიულო მაგაზე ჩემო ბურთო კარგი?
-კარგი დედიტო...როდის წავალთ სახლში..მამიკოსთან ერთად..ეს დაამატა და ჩუმად ამოხედა მარიამს თითქოს ეშინოდა...
-ჰოო ჰოო ჩვენთან წამოდი აწი სულ ერთად ვიცხოვლოთ რაა...პატარა მარიამმაც დაიწყო..
მარიამს სახეზე ფერი ეცვალა..
-ალექსანდე ბავშვები გაიყვანე!ბრძნება გასცა მარიამმა..
სანდრომაც ბავშვები ძიძას მისცა და თვითონ ოთახში დაბრუნდა...ეშინოდა მარიამთან მიახლოება კიდე რამე არ მოსვლოდა მისი მიზეზით..მაგრამ მაინც თვითონ დაიწყო..
-მარიამ მაპატიე მე არმინდოდა რამე მოგსვლოდა მე არვი....მარიამმა არ აცადა და ცრემლიანი თვალებით ამოხედა.
-ბავშვი..
-გთხოვ არ ინერვიულო ბავშვი შენთნ დარჩება ოღონდ ხოლმე მოვაკითხავ და ვნახვა,სასეირნოდ წავიყვან ხომ შეიძლება ეს მაინც?
-კი..მარიამმა გულზე ხელი მიიდო და თითქოს ამოისუნთქა...ალქსანდრეს ეს არ გამორჩენია მხედველობიდან..მართალია უჭირდა ბავშვის დათმობა მაგრამ მარიამსაც ვერ წაართმევდა....
აღარაფერი უთქვია პალატა დატოვა და წავიდა იქ სადაც მისი ძმაკაცი ეგულებოდა....იცნობს ხუთი თითივით და იცოდა სადაც იქნებოდა ახლა გაცოფებული...შეიძლება აფთარივით დაეგლიჯა იქ რომ დაინახავდა მაგრამ უნდა გაერისკა და ეთქვა მისთვის ყველაფერი თავით თავს ვერ აპატიებდა...მივიდა და მართლაც იქ იყო ერთი ადგილი ჰქონდათ ტყეში მდინარის პირას...ძირს იჯდა და ჰორიზონტს უყურებდა ბატონი მიშო თან ბოთლით სვამდა..
-მიშო..მხარზე დაადო ხელი.. მიშო უცებ შემობრუნდა და ხელზე ხელი მოუჭირა.
-აქ რასაკეთებ?
-სათქმელი მაქვს შენთვის..მომისმინე გთხოვ..
-ახლა გინდა მოსმენა ხო?კარგი დაიწყე...
-გთხოვ მაცადე ბოლომდე მოყოლა შეიძლება არვარ მართალი მაგრამ მაინც მინდა მოისმინო ჩემი მხრიდან ჩემი ამბავი მერე მარიამისასაც მოისმენ...
-ეგ მე ვიცი რასაც ვიზამ.დაიწყე...
ალექსანდრემაც დაიწყო..
-მარიამი შენი დის სტატუსით არ გამიცვნია პირველად...
-რას ნიშნავს ეგ?არ დააცადა მიშომ..
-მაცადე..
-კონცერტი იყო რაღაც და იქ იყო მის დაქალებთან ერთად მე რომ ვნახე უკვე ნასვამი იყო,გამომწვევად იქცეოდა მთელი ღამე ერთად ვიყავით,ვცეკვავდით,ვსვამდით ვერთობოდით,ერთმანეთზე მოკლე ინფორმაციები გავცვალეთ..მერე გაქრა არვიცი სად წავიდა...მეორე დღეს მხოლოდ მისი სახელი და სურნელი მახსოვდა რომელიც ჩემ ტანსაცმელს ასდიოდა,ვცადე მისი მოძებნა მაგრამ მხოლოდ სახელი მახსოვდა ძალიან მთვრალი ვიყავი იმ დღეს....მერე მეორე ვნახე შენთან არ დაგიმალავ შენი ნაშა მეგონა ისეთი ვითარება იყო,მერე მარიამი რომ შემჩა ხელში თან შენი და აღმოჩნდა სულ გავგიჟდი,უყურებდი როგროი სიხარულით სავსე და ლაღი იყო,ყოველ დღე როცა უყურებდი ვხვდებოდი რომ მიყვარდებოდა ან უკვე მიყვარდა..მერე გავიკარგე არმინდოდა შემყვარებოდა და შენთან მიმექარა მარა მერე ბათუმში ვნახე ისევ დაიწყო,დავახლოვდით,მაგრამ ერთმანეთს არ ვუტყდებოდით იმაში რომ ვიცნობდით ერთმანეტს..სანაპიროზე ვიყავით წაგებულს ვიბარებდი კითხვების სახით გული რომ მოუვიდა და ვიჩხუბეთ სასტიკად და მაში გამოუტყდით ერთმანეთს რომ ვიცნობდით...მერე აღარ მელაპარაკებოდა ყურადღებასაც არ მაქცევდა მარა ვიცოდი ჩემ მიმართ გრძნობები ჰქონდა...მერე ის დღე იყო შენ რომ ამერიკაში წადი წვეულებიდან...ჩემ ნერვებზე უკრავდა ვიღაცას აეკიდა და ეცეკვებოდა,მაღიზიანებდა საშინლად იმ ბიჭის ქმედება და მივედი და მარიამი ხელიდან გამოვგლიჯე ამაზე კიდე ვიჩხუბეთ...მერე მე დავლიე აი მარიამმა კი ძაან ბევრი დალიია...სახლში რომ წავიდა მეც წავყევი,ჩვენი ოთახები გვერდი გვერდ იყო სანამ ოთახში შევიდოდა მიუსწარი და კლუბში დაწყებული საუბარი გავაგრძელი,ლაპარაკის დროს ისე იქცეოდა ვერ მოვერიე თავს და ვაკოცე,მერე გაჩერება მინდოდა გამოვფხიზლდი მაგრამ მარიამმა არ გამიშვა გამოცდილი ქალივით იქცეოდა ნებისმიერი მამაკაცი უკან ვერ დაიხევდა თან მთვრალი ვიყავი იმ წამს ვერ გავიაზრე ჩემი ნამოქმაედარი მეორე დღს დაიწყო ყველაფერი...უყურებდი მარიამი როგორ ჩამოჭკნა როგორი გახდა სახეზე ფერი აღარ ედო.თბილისში რაც დავბრუნდით გადაწყვეტილება მივიღე რომ ცოლად უნდა მომეყვანა..შევხვდი და ვილაპარაკეთ კიდეც,გაგიჟდა,გაცოფდა ვერავინ გაიგებს არმინდა გათხოვება თან შენზეო მაგრამ ყური არმიგდია მისთვის ვაპირებდი მეორე საღამოს ხელის სათხოვნელად მოსვლას,გეტყოდით რომ ერთმანეთი გვიყვარდა და მოცდა აღარ გვინდოდა,მეორე დღეს რომ მოვედი მარიამი გაქრა,ნინომ არმითხრა სად იყო ვეძებდი დაახლოებით 6 თვე...მერე...მერე ყველაფერი შეიცვალა...მამაჩემმა იმდენი ქნა კომპანია რომ არ დაეკარგა ლიკა მომაყვანია ცოლად გაგონილი გექნება ამბებიდან....ცოლი სახელად მყავდა ისე არანირი ურთიერთობა ა გვქონდა,მარიამი რომ მომეძებნა რამეთქვა ცოლი მკავდა როგორ მივსულიყავი...მერე მარიამი გაჩნდა ლიკამ ლოთობა დაიწყო ბოლოს დაასრულა მისი სიცოცხლე ამით და მარიამთან დავრჩი ასეე მარტო...რამოდენიმე თვის უკან ჩემთამ მოვიდა კომპანიაში ისე გამიკვირდა და გამიხარდა მისი ნახვა...მერე ბაშვთან ერთად დავინახე,მარიამი სულ მიყვებოდა მის კლასელ დამიანეზე და მის დედიკოზე რომ მასაც უნდოდა ისეთი დედა,ვერასოდეც ვერ წარმოვიდგენდი რომ ის ადამიანები ვიზეც მიყვებოდა ჩემი მარიამი და დამიანე იქნებოდნენ,დამიანეს შესახებ არც ვიცოდი არაფერი...ბაღში შევხვდით ბავშვი ჩემი ასლია ისე მგავს მივხვდი ყველაფერს მარიამმა რათქმუნდა უარყო ეს ყველაფერი მეც ვაცადე მოვლენებს განვითრება,მარიამმა სახლში მომაკითხა ცუდად გამოიყურებოდა დამიანე ცუდად იყო,თქვენთვის არუნდოდა თქმა რადგან მე ვიყავი საჭირო იქ რომ გადარჩენილიყვნენ ჩემ გარდა სხვისი სისხლი არ ჯდბოდა დამიენს სისხლი და ასე თქვენ ხომ გაიგებდით ყველაფერს.....დამიანე რომ გამოჯამრთელდა მერე იყო სასამართლო და და დანარჩენი შენც კი იცი........
მიშო ყველა დეტალს გულმოდგინედ უსმენდა გაგიჟებული იყო..მისი და ისეთ კონცერტზე?ასე როდის იქცეოდა?როდის სვამდა?როდის იქცეოდა გამომწვევად..რატო დაუმალა ეს ყველაფერი მაგრამ ცხადი იყო ახლა ყველაფერი ალექსანდრე თუ თხოვდა ცოლობას ხომ ყველაფერს მიხვდებოდა არუნდოდა ეს მომხდარიყო სწორედ ამიტომ წავიდა ამერიკაში მაგრამ მაინცვერ უშველა თავს ალექსანდრესაგან...დამიანეს ლეიკემიაზე რო არაფერი იცოდა მაგაზე გაგიჟდა მაგრამ ალექსანდრეს რას ერჩოდა მარიამს დაელაპარაკებოდა...
-მაინც მიქარულში ხარ ჩემთან მიმართებაში...არვიცი რაგითხრა მარიამს უნდა დაველაპარაკო...
-ახლა არგინდა ანერვიულებულია მერე დალეპარაკე ცოტა რომ გამოჯამრთელდება..
-ოჰჰ ზრუნავს!ადამიანურად რომ მოსულიყავი თავიდანვე და გეთქვა შენი და მიყვარსო არა?
ალექსანდრემ მხრები აწია და ჩამოწია არვიცის ნიშნად...მიშო მოეხვია ალექსანდრეს მხარზე ხელი დაარტყა..
-თქვენ რას გამომაპარებთ მე ჰა?არმინდა ძაან ჩაუღრმავდე და შორს წავიდე თორე კაი გასატყეპი კი ხარ..პირველივე დღიდან გადევნებთ თავს ვხვდებოდი პირველად ჩმთან რო არ გაიცანით ერთმანეთი და იმასაც უყურებდი ერთმანეთი რო გიყვარდებოდათ,შენზე ვბრაზობდი რომ არაფერს იმჩნევდი და ამბობდი...მაგრამ იმ შემთხვევის მერე დავიჯერე მარიამის ნათქვამო,რომ მასზე ვიღცამ ძალა იხმარა მაგრამ ბავშვი რომ დაიბადა მიხვდი იმ წუთას რომ შენი იყო...ისე გგავდა..არ ვაჩქარებდი მარაიმს უცდიდი როდი იტყოდა სიმართლეს..კომპანიაში შენთან ჩემი რჩევით წამოვიდა...მინდოდა ერთმანეთი გენხათ..
-შენი...რა კონცერტები გამიმართე აბა იქ ბიჭო ცოტა *იგ ხო არ გაქ?
-ეგ სხვა საქმეა..მინდოდა თვალში გამოგეხედა და მიმხვდარიყავი რომ მაგრად მიქარე...არვიცი მარიამი რამდენად გაპატიებს..თორე კი მინდა თქვენი ერთად ყოფნა კაი წყვილი ხართ..ჩემი დისთვის სულ საუკეთესო მინდა..მეორე პატარას ველოდები იცოდე არ დამაღალატო...გაუცინა და მხარზე ხელი დაკრა და ადგა წასვასვლელად..
-მოიცა სად მიდიხარ?
-სახლში.
-მარიამთან არ წამოხვალ?
-არვიცი.
-წამოდი გაუხარდება თან დამიანეც არ გინახია..
მერე კიდევ ილაპრაკეს ცოტახანი და წავიდნენ ორივე სავადმყოფოში...მარიამს ისე გაუხარდა მიშოს დანახვა თან ალექსანდრესთან ერთად რომ იყო ამან უფრო გაახდა მაგრამ არგამოხატა..მიშო დამიანეს ჩაეხუტა და პატარა მარიამი გაიცნო...ეს ბავშვი ანგელოზია რა...
-მიშო მოხვედი?
-კი მოვედი.ვერ მიყურებ?
-კარგი რა ნუ მიბრაზდები ყველაფერს აგიხსნი ოღონდ აქიდან გამიყვანეთ...
კიდევ 2 დღე იყო სავადმყოფოში მაგრამ საშიში უკვე აღარაფერი იყო ამიტომ სახლში გაწერეს...ყველაფერი ძველებურად იყო გარდა იმისა რომ ყოველ კვირა მათთან ალექსანდრე მოდიოდა და გარეთ მიყავდა სასეირნოდ მარიამი და დამიანე...მარიამი კი სახლში რჩებოდა...ასე იყო სახლში მარტო ერთხელ მიშომ რომ მიაკითხა...გაუხარდა მისი ნახვა და მოეხვა..
-მიშო...მომენატრე..
-მეც...იქნებ იკადრო და გამანდო რატომ მატყუებდი?
-შემოდი შემოდი ყველაფერს მოგიყვები..ვითომ არ მოუყოლია იმ ვირს..
-დედა ორი ხის თავიანი იქნებ გამოუტყდეთ ერთმანეთს რომ ერთმანეთი გიყვართ და შერიგდეთ მოკვდნენ ბავშვები და ის კაცი აქეთ იქით სირბილით...
-ენას ამოგწიწკნი ძმაო..მოდი დაჯექი ლუდს მოგიტან..
ლუდი მოუტანა და დაჯდნენ..
-მოკლედ მოგიყვები კი გეცოდინება ყველაფერი და აღარ ჩაუღრმავდები დეტალებს..
-მიდი..
მარიამმა ამოისუნთქა და დაიწყო.
-ალექსანდრე კონცერტზე გავიცანი..მერე ჩვენთან ვანხე სახლში...მერე უფრო კარგად გავიცანი,არ ჩანდა ცუდი ადამიანი,უფრო მეტიც ვგრძნობდი რომ უხილავი გრძნობები მაკავშირებდა მასთან და ამის მეშინოდა...მერე ვიჩხუბეთ ბათუმში,შენ ამერიკაში წაბრძანებულხარ ხოდა იმ ღამეს მაგარი მივქარე,ჭკუიდანგადამიყვანა და ბევრი დავლიე,მერე რამოხდა დღემდე არმახოვს მაგრამ რომ არ მომხდარიყო დამიანე არ მეყოლებოდა..ამაზე გაეცინა თვითონაც და განაგრძო...ბათუმიდან რომ დავბრუნდით სანდრომ ბრუტიალი დამიწყო უნდა დავქორწინდეთო მერე წარმოვიდგინე რამოხდებოდა ამას რომ გაიგებდით და იმ დღესვე წამოვედი ამერიკაში შენთან მეგონა ყველაფერი უკან მოვიტოვე და ახალი ცხოვრების დასაწყებად მზად ვიყავი მაგრამ....მერე იმიტომ მოგატყუეთ რომ რაღცა საშინელება დატრიალდებოდა და მეშინოდა ერთმანეთი არ დაგეხოცათ,ამით მეც და პატარასაც საფრთხე შეგვექმნებოდა..ამიტო დიდი ტყუილი მოვიგონე,რომ დამეცვა ჩემი თავიც დაპატარაც,ვიცოდი როდესმე გამომჟღავნდებოდა ეს ყველაფერი მაგრამ მაინც ვცადე...საქართველოში ჩემ ჩასვლას და სანდროს ნახვას რატომღც სასწაულს მივაწერდი...მერე დამიანე ნახა...მერე კი გეცოდინეა ყველაფერიც და ნუღ მაყოლე რა ცუდად არ გავხდე ისევე სიცილით თქვა მარიამმ...
-სასწაული აბა...
-გაიმეორე...
-მართალი ხარ სასწაული ძმა გყავს,ვიცოდი ალექსანდრე რომ იყო კომპანიის უფროსი და მიტო გაგიშვი მანდ..თქვა და ხარხარი ატეხა..
-შე საზიზღრო ეგრე არა ნახე შენ რაგიქნა...
-ვერაფერსაც ვერ მიზამ.უცებ დასერიოზულდა მიშო.რამის თქმა ხომ არ დაგავიწყდა?
-არა რისი?
-კარგად დაფიქრდი...
-არა არაფრის..
-მარიამ ლეიკემიაზე რატომ არაფერი მითხარი?დამიანეს რამე რომ დამართნოდა,შენ გვერდით უნდა ვყოფილიყავი..
- ვიცოდი შენი სისხლი და არმინდოდა მენერვიულებიე და ტყვილა მომეწყვიტე საქმიანობას..
-ჩემი საქმიანოდა წლებია შენ და დამიანე ხართ ხო იცი არა ეგეთი რამე მეორედ აღარ გააკეთოო...
-ჰო კაი კაი...
-ახლა ადექი დამიანეს ის გიჟი საღამომდე არ მოიყვანს დედასთან და მამასთან წავიდეთ და უთხარი ყველაფერი მეცოდებიან,სიმართლე უნდა იცოდენ გაგიგებენ ვიცი..
ასეც მოიქცა მარიამი ნინოსთან და ზურასთნა მივიდნენ,ყველაფერი მოუყვა და პატიებაც თხოვა,მშობლები არიან შვილს ვერ გარიყავდნენ ერთი შეცდომის გულისთვის თან ეს პაწაწუნა შეცდომა ძალიან უყვარდათ ასე რომ შერიგდნენ და ჭუკჭუკებდნენ მთელი ოჯახი...მერე მიშომ მარიამი სახლში დატოვა...მარიამი ძალიან გახარებული იყო,მისაღებში იჯდა და ღიღინებდა მერე დამიანე გაახსენდა საათს დახედა ჯერ 5 იყო 6 ზე უნდა მოსულიყვნენ,ამიტომ დრო ჰქონდა ტელეფონი მდივანზე დატოვა და თვითონ ოთახში ავიდა,მერე კი სააბაზანოში შევიდა..ბედნიერი იყო რომ მისი შერიგდნენ მერე უეცრად ალექსანდრეზე დაიწყო ფიქრი,რამოხდებოდა მაშინ რომ დარცენილიყო და დაქორწინებულიყვნენ იქნებ ახლა ბედნიერი ოჯახი ჰქონოდათ...ისე ჩაუღრმავდა ამ ყველაფერს დრო ისე გავიდა ვერც გაიგო,ამასობაში დამიანე,მარიამი და ალექსანდრეც დაბრუნდნე სახლში,ზარი დარეკეს მაგრამ კარი არავინ გააღო,მერე ალექსანდრემ დამიანეს მარიამის ნომერი კითხა და ტელეფონზე დარეკა მაგრამ არ პასუხობდა მერე დამიანემ თქვა უკანა კარები ღია შეიძლება იყოსო და მართლაც ღია იყო,იქიდან შევიდნენ,მარიამი არსად ჩანდა,დამიანემ უთხრა სანდროს სადაც იყო მარიამი ოთახი ისიც მისკენ გაემართა...მარიამი სააბაზანოდან გამოვიდა და გაიმშრალა მერე საცვლები ჩაიცვა და სიმღრა დაიწყო,სასწაულ ხასიათზე იყო თითქოს ბავშვობაში დაბრუნდა...საძინებელის კარები ღია იყო და ჩანდა მარიამი საცვლების ამარა როგრო იდგა ოთახში და მღეროდა,მერე ლოგინზე გაწვა ბედნიერი უყურებდა ჭერს,მერე აქეთ იქით კოტრიალობდა პატარა ბავშვივთ,ბოლოს ერთ ადგილე გაჩერდა და წამოხტა უცებბ..
-დამიანე..რომელი საათია...ჩემი სიკვდილი...ტელეფონს დაუწყო ძებნა,გადატრიალა ლოგინი,აქეთ იქით დარბოდა კარებში მდგარი ალექსანდრე რომ დაინახა მისი ტელეფონით ხელში...
-ამას ხომ არ ეძებდი?
მარიამმა ტელეფონი გამოგლიჯა ხელიდან,მერე ალექსანდრეს დააკვირდა რომელიც მარიამს ათვარიელებდა და ვერ მიხვდა რატო..მერე შეუბღვირა..
-რა???მიხვდა მერე რომ ნახევრად შიშველი იყო და იქვე დაგდებული ხალათი ჩაიცვა...
ალექსანდრემ კი სიცილი დაიწყო..
-ხეპრე!გაუთლელი ხეპრე რაც ხარ ის დარჩი!კარებზე დაკაკუნება არ უსწავლებიათ?
-ღია იყო..
მარიამმა დაიწუწუნა და ჩწარი ნაბიჯებით ქვედა სართულისკენ წავიდა...
-სად არიან ჩემი პატარები?
-აქ ვართთ..დაიძახეს ბავშვებმა..მარიამი ორივეს მოეხვია და ჩაკოცნა..
-გვშიააა..ორივემ ერთად დაიძახა..
-დაჯეკით გაგიმზადებთ საჭმელს...
მარიამმა ნახევარ საათში საჭმელი მოამზადა...ისე დადო ოთხი თეფში ვერც გაიაზრა რატომ ალექსანდრეს კი ამაზე ჩაეღიმა..ერთად ისადილეს მერე სანდროს და მარიამის წასვლის დრო დადგა როცა მარიამმა მამიკოს წუწუნი დაუწყო..
-მაა დავრჩები რა მალიამთა გთხოვვ რაა..
-არაა მამი არ შეიძლება..
მარიამი ისმენდა მათ საუბარს..
-რატომ არ შეიძლება?დარჩეს..
-მამიკო მე მარტო მტოვებ?
-შენც დარჩი მა დედიკოსთან ერთად დაიძინე ადგილი აქვს მარტო ძინავს სულ..დამიანე გამოეხმაურა..
-ხოოო ხო მიდი რა მაა...
-მე მარიამს დავრთე დაღცენის უფლება და არა მამიკოს..
-დე დარჩება რა მამიკოც...დამიენე ეხვეწებოდა..ბოლოს მარიამი დათანხმდა..
-მდივანზე დაწვება..
-ხომაგრამ ბევრი ოთახებია მდივანზე ლატო?
-ასეა საჭირო ახლა კი სათამაშოთ წადით მიდით!
ბავშვები წავიდნენ,მარიამმა ყავა გაიკეთა და მისაღბში დაჯდა,ახლოს სანდროც ჩამოუჯდა.
-იქნებ რამე ჩაგეცვა?
-ჰო?რატო მე მშვენივრად ვარ ასე შენ თუ ვერ თოკავ ჰორმონებს და ერთ ადგილს შეგიძლია არ მიყურო..თქვა და ფეხები უფრო გამომწვევად გადაიდო ერთმანეთზეე...გვიანი იყო უკვე,მარიამიი დასაწოლად წავიდა,სანდროს იქ მდივანზე გაუშალა საწოლი...ვერ მოისვენა და ვერ დაიძინა..ალექსანდრე ახლომახლოს რომ ეგულებოდა...ღამის ორი საათი იქნებოდა ჩუმად კუხნაში რომ ჩავიდა და ყავა გაიკეთა,პლედი აიღო და გარეთ გავიდა ეზოში,ჰამაკში ჩაჯდა და ფიქრობდა..
ალექსანდრესაც არ ეძინა დაინახა მარიამი როგორ ჩუმად ჩამოდიოდა კუხნაში როგორ ჩუმად მოამზადა ყავა და გარეთ გავიდა,ცოთახანში თვითონაც გაყვა,ბნელოდა მარიამმა ვერ გაიგო სანდროს მოსვლა...სანდროც ჰამაკში ჩაჯდა,უფროსწორად მარიამს დააჯდა ფეხებზე,მარიამმა ამოიკნავლა..
-აქ რასაკეთებბ იდიოტო?
-იმას რასაც შენ!
-ოჰჰ..
-მარიამ იქნებ გეყოს?რას იტყოდი?შვილი გვყავს გამოვასწოროთ ურთიერთობაროდემდე უნდა ვიყოთ ასე...მგონი დროა...
-არგინდა მარიამზე მომიყვე?
ალექსანდრეს გაუკვირა ასე საუბრის გაგრძელება გაუკვირდა მარიამი როგორ არ გამოეკიდა...მანაც ყველაფერი მოუყვაა მარიამზეც და იმაზეც რომ ეძებდა..(აღარ დავწერ კიდე რამდენჯერ ვატრიალო ერთი და იგივე ისტორია :დ )
მარიამი გაკვირვებული იყო..
-შენ არ მომიყვები როტომ გაიქეცი?
მარიამს ნოსტალგია შემოაწვა რაღც და გადაწყვიტა ყველაფერი მოეყოლა...სანდრო გაგიჟდა ყველაფერი რომ მოისმინა თურმე რამდენი რამე გადაუტანია..მარიამს ცრემლები მოაწვა და ტირილი დაიწყო პატარა ბავშვივით,სანდრომ გულზე მიიხუტა და ამშვიდებდა..
-ჩშ ნუ ტირიხარ..გთხოვ არ იტირო არ ღირს..ყველაფერი ჩემი ბრალია..
მარიამი ნელ ნელა დამშვიდდა და ალექსანდრეს ხელებს არ უშვებდა რომელიც ჩაბღაუჭებული ჰქონდა საყელოზე..მერე თავი აწია და ალექსანდრეს უყურებდა ალექსანდრემაც დრო იხელთა და ტუჩებზე ნაზად ეამბორა მარიამს..
-მიყვარხარ მარიამ!
-მეც მიყვარხარ ალექსანდრე!
მეტი აღარაფერი უთქვიათ ასე ჩაეძინათ ჩახუტებულებს..დილას ბავშვების ხამ გააღვიძაა..
-ჩვენი დედიტო და მამიტო შერიგდნენ..გაიძახოდა ორივეე...
მარიამმა გაახილა თვალები და რომ მიხვდა რა სიტუაციაში იყო წამოხტა უცებ მერე გუშინდელი გაიხსენდა და თავისი თავი კინაღმ იქავეს ცემა...არც ერთს არაფერი უთქვიათ ისაუზმეს და სანდრო და მარიამი წავიდნენ...
ის ღამე თითქოს სიზმარი იყო ისე დატოვეს..მომდევნო კვირები ასე გრძელდებოდა ალექსნდრეს ბავშვი მიყავდა და მოყავდა..ერთ ღამეს მარიამა გვიან დაიძინა და ისე ეძინებოდა დავიწყდა ბუდინლიკის დაყენება...ტელეფონის ზარმა გააღვიძა ალექსანდრე რეკავდა..
-მარიამ ბავშვი მზადა?
-აჰჰ..კი ისა რომელი საათია?
-10 წუთში მანდ ვარ..
-მზადა გიცდით..
დიდი ტყული..უცებ წამოხტაა...დამიანე გააღვიძა,ხელპირი დაბანა და ჩააცვა,ქვემოთ ჩავიდნენ,ჩაისთვის გაზქურაზე წყალი დაადგა,სახლი ანგრეული იყო და ალაგებდა სირბილ სირბილის ღამის პიჟმოებში გამოწყობილი..ისე რომ ვერ გაიგო ალექსანდრეს მოსვლა..კარზე ზარი დიხანს იყო,უცებ კარი გააღო არც შეუხედია.
-შემოდით..5 წუთი დააგვინდება დამიანეს..
ალექსანდრე უყურებდა როგორ დარბოდა მარიამი აქეთ იქეთ პატარა ბავშვივით და ძირს დაყრილ რაღაცეებს ბოჭვდა,მერე დამიანეს ჩაი დაუსხა,კარაქიანი პური გაუმზადა და დაჯდა და ერთი ღრმად ამოისუნთქა..
-ესა მზადააო?
-თითქმის..
მერე წაიყავნა ბავშვები ალექსანდრემ..მარიამთან ჩვეულებრივი კარგი ურთიერთობა ჰქონდა...იცოდნენ რომ ერთმანეთი უვარდათ გამოუტყდნენ კიდეც ერთმანეთს..
მიშო ბატონის დაბადების დღე იყო...დამიანე გამოაწყო თვითნაც გაიპრანჭა და რესტორანში წავიდნენ,იქ სანდრო და პაწაწუნა მარიამიც დახვდნენ რათქმაუნდა...აი იქ რაც მოხდაა...მოდი აღარ გავწელავ დიდზე,გავაწვალე ორივე...შუა ქეიფში იყვნენ სანდრო რომ ავიდა სცენაზე და მარიამ ცოლობა თხოვა..მარიამიც დათანხმდა ყველა ბედნიერი იყო,ბავშვები რათქმაუნდა პირველ რიგში მათი მშობლები სულ ერთად იქნებოდნენ და ეს ახარებდათ..ალექსანდრე ფიქრობდა უარს მეტყვის და რომ გაიგონა’’კიი’’,სიხარულისგან მეცხე ცაზე იყო,სცენიდან ჩავარდა და მარიამი აბზიალა...
ქორწილი მალევე გადაიხადეს,მარიამი ისეთი ლამაზი იყო,თეთრი სადა კაბა ეცვა...ალექსანდრე ვერ იჯერებდა კიდევ რომ ეს საოცრება მისი ცოლი გახდებოდა დღესს..ჯვრისწერამ კარგად ჩაირა მერე რესტორანში იყვნენ და კარგად გაერთვნენ...იმ ღამეს ივაჟკაცა ალექსანდრემ და ცხრა თვის შემდეგ გაჩნდა ლიზა...ოჰ ეს 9 თვე ჯოჯოხეთად უქცია მარიამმა ალექსანდრე,სული გაუმწარა ,შუა ღამეზე აყენებდა და მოატანიაბდა რაღაცეებს და მერე არჭამდა,სულ ეჩხუბებოდა,ალექსანდრე ხოლმე ეტყოდა.
-გაგშორდები აღარ მინდა შენნაირი ცოლიო...ეს რათქმაუნდა ხუმრობით მაგრამ მარიამი სერიოზულად ღებულობდა და რომორთავდა ტირილი ვაი საცოდავო ალექსანდრე..
საოცარი ორსულობა ჰქონდა,არანარი გართულებები,ნაყოფიც ჯამრთელი იყო და მარიამს რაც დამიანეს ფეხმძიმობისგან პრობლემები დაყვა ახლა გაქრა...
ლიზა რომ დაიბადა ყველა ბედნიერი იყო განსაკუთრებით კი დამიანე და მარიამი,აბა რა იქნებოდა პაწაწუნა დაიკო ყავდათ..
აი ახლა ლიზა უკვე წლი ნახევრია..ზის დამიანეს და მარიამის შუაში და თამაშობს...ალექსანდრე და გაბერილი მარიამი კი ზიან და უყურებენ..დიახ გაბერილი...3თვეში კიდევ ეყოლებათ პაწაწუნა გოგონა ან ბიჭი..
-ხომ გეუბნებოდი ყველაფერს ვერ დავივიწყებთ თქო?!მე ვერასოდეს დაგივიწყე,ან როგორ უნდა დამევიწყებია ასე მიყვარხარ!
-ვერც მე ვერ დაგივიწყე!მიყვარხარ ალექსანდრე ქალდანო!
-მეც მიყვარხარ მარიამ ფილფანო!

გადავწყვიტე სრულად დამედო ეს ისტორია<3 ვისაც არ აქვს წანაკითხი ასე უფრო ადვილად წაიკითხავენ<3