სუსტი გულის პატრონებმა უბრალოდ არ წაიკითხოთ .

888

გამთენიის ექვსი საათი იყო, როცა გაეღვიძა. მზე ჯერ კიდევ არ ჩქარობდა ამოსვლას. ზამთრის სიცივემ თავისი ქნა, სოფიმ გადავარდნილი საბანი კანკალით აიღო იატაკიდან და დაიფარა. გათბა. სიამოვნებისგან გაეღიმა და ინატრა, მალე მოსულიყო გაზაფხული. ვერ უძლებდა გაუთავებელ ყინვას, როცა სიცივე ძვლებში ატანს და მთელს სხეულს ედება.
_ სოფი, ადექი, წასვლის დროა უკვე _ კარი გააღო დავითმა და ქალიშვილი აათვალიერა. სოფიმ უბრალოდ თავი დაუქნია და იფიქრა, რა მოხდებოდა, რომ არ წასულიყო. უნდოდა, პიკნიკზე წასვლა ნამდვილად უნდოდა მაგრამ მაინცდამაინც ამ სიცივეში... ის ვერ ხვდებოდა, რატომ აიკვიატეს ბავშვებმა ასე. ჯერ გამოზაფხულებულიყო, ცოტა დამთბარიყო და უყოყმანოდ დანახმდებოდა მეგობრებს. თანაც, მან ხომ ზუსტად არ იცის, სად აპირებენ წასვლას. ბრმად ენდობა ბავშვებს, რომლებსაც ჯერაც არ გადაწყვეტილი, სად მოაწყობენ პიკნიკს.
უკმაყოფილოდ გადაიძრო საბანი, ფეხები ცივ იატაკაზე დადგა და თითები აათამაშა. რამდენიმე წამი ფეხის გულებს აჩვევდა სიცივეს, მერე წამოდგა და ოთახის კუთხისკენ მანძილი სირბილით დაფარა. ჩუსტებში ფეხები გაუყარა და სითბომ ტალღებად დაუარა მთელს სხეულში. ჯერ კოჭებს მოედო, მერე მაღლა, მაღლა, მუხლები, ბარძაყები, წვივები... სკამზე გადაკიდებულ, წინასწარ გამზადებულ ტანსაცმელს დაწვდა და საწოლზე გადაალაგა. ჩაიცვა ნაქსოვი, ფერადი სვიტერი და ჯინსის შარვალი. ფეხზე თეთრი ადიდასები. საწოლზე წამოჯდა, დაიხარა და თასმები შეიკრა. მერე იდაყვებით დაეყრდნო მუხლებს და ხელის გულები სახეზე მოისვა. ისეთი სიცივე იყო, პირის დაბანაც კი ეზარებოდა.
_ მალე დედა, გელოდებით _ ნინამ მიუკაკუნა კარებზე და მერე ოდნავ შეაღო.
_ მოვწესრიგდები და წამოვალ _ უპასუხა დედას და შეამჩნია საკუთარი გამოუძინებელი ხმა. ჩაახველა, მუშტი პირთან მიიტანა და თვალებო დახუჭა.
_ მალე ქენი, ჩანთის ჩალაგება არ დაგავიწყდეს _ გაუღიმა სოფის და კარები მიიხურა. გოგონა წამოდგა, დაამთქნარა და სააბაზანოსკენ დაიძრა. ოთახიდან გასულს ყიყლიყოების სუნი ეცა და სიამოვნებისგან ჩაეღიმა. ღრმად ჩაისუნთქა, მერე სააბაზანოში შევიდა და კარი დაკეტა. ინტიმური მოწესრიგების შემდეგ, ფეხები და იღლიები გაიპარსა, ყოველი შემთხვევისთვის, არ ენდო ეპილაციას და საპარსი ისევ თავის ადგილას დააბრუნა. სარკეში ჩაიხედა და ნიჟარას ორივე ხელით დაეყრდნო. არეული თმების დანახვაზე თვალები აატრიალა, მაგრამ სახეზე ამოსულმა უცნაურმა რაღაცამ უფრო მეტად შეაშინა. იმდენად არ ეტყობოდა, სხვებსაც რომ შეემჩნიათ, მაგრამ თავს არაკომ(ნ)ფორტულად გრძნობდა. დედამისის კრემი წაისვა, რომელზეც თავის დროზე უარი განაცხადა, საპნით გაისუფთავა ხელები და სახე, შემდეგ კი თმები დაივარცხნა და კოსად შეიკრა.
სააბაზანოდან გამოსულმა კიბეები სწრაფად ჩაირბინა და სამზარეულოსკენ წავიდა დიდი ნაბიჯებით.
_ დე, წვენი დამისხი რა, მე ვეღარ ვითმენ _ სიცილით მიუჯდა მინის მაგიდას და ჩანგალი ყიყილიყოს დაარჭო. (ვიცი, რომ მამალოებია სწორი ფორმა, მაგრამ ასე უკეთესია. ავტ.შენიშვნა).
_ უი, ცოტა დარჩენილა _ წვენის ყუთი ამოაყირავა და ნახევრად შევსებული ჭიქა წინ დაუდგა სოფის.
_ არაუშავს _ თავი დაუქნია, ლუკმა დაღეჭა და მძიმედ გადაუშვა ყელში.
_ ჩანთა ჩაალაგე? _ მის მოპირდაპირედ დაიკავა ადგილი ნინამ, ხელები მაგიდაზე დაალაგა და ცალი წარბი აუწია ქალიშვილს. სოფიმ ამოხედა, ანშნა ვჭამო და ორივეს სიცილი აუტყდათ.
_ კარგი, მე ჩაგილაგებ _ თვალები დაუელამა და სკამიდან წამოდგომა დააპირა.
_ არა, უბრალოდ დამავიწყდა, არ მეზარება _ გააჩერა დედა და ჩანგალი თეფშზე დადო, ჭიქაში წვენის არცერთი წვეთი არ დატოვა და სამზარეულო დატოვა. მისაღებში დივანზე მჯდარ მამას ხელი აუწია, კაცმა თვალი ჩაუკრა და სოფიმ კიბეები ისევე აირბინა, როგორც ჩამოირბინა. მაღლა, ოთახში დაბრუნდა და გაუსწორებელი საწოლი დაალაგა. მერე კარადიდან ჩანთა გადმოიღო და წუთით შედგა. ბოლოს მოიფიქრა, რომ პირველი კბილის პასტა და ჯაგრისი უნდა ჩაედო. თერმოსი მიაყოლა, სავარცხელი და ერთი ქინძისთავი, ყოველი შემთხვევისთვის. ჯიბის, დასაკეცი დანა ჩააგდო, სატენი და ყურსასმენები, თბილი სპორტული მოსაცვამი და სპორტული შარვალი. თხელი, თავისი საყვარელი თეთრი ზედა დაკეცა და ზედ მიაყოლა. თითქოს რაღაც აკლდა... ფიქრის გარეშე გაახსენდა ძმაკაცის ნაჩუქარი ჯვრის დაკიდება გულზე, ჩანთაში ასპირინი და რამდენიმე ამდაგვარი წამალი ჩააგდო, ბინტი და სპირტიც არ დავიწყებია. იცოდა, რომ აუცილებლად წამოედებოდა რამეს და ტყეში მუხლის დაზიანებასაც ვერ გადაურჩებოდა. ჩანთის ელვა დაკეტა და წინა ჯიბიდან რამდენიმე კალმის და ფურცლის ამოღება დაეზარა. ჩანთა ზურგზე მოიკიდა და ოთახის კარები გასაღებით დაკეტა. გასაღები სააბაზანოში, ერთ-ერთი უჯრის სიღმეში შემალა და მისაღებში, მამასთან ჩავიდა.
_ წავედით? _ ჰკითხა დავითმა და დივნიდან წამოდგა, ტელევიზორის გადამრთველი კი იქვე დააგდო.
_ წავედით _ უპასუხა გოგონამ და მამამისის გადახვეულ ხელს სიცილით დახედა.
_ მოგენატრები ხო?
_ კაი რა, ძლივს დავისვენებ ერთი ღამით _ სიცილით უჯიკა მამაკაცმა. სოფიმ ენა გამოუყო და ერთად გავიდნენ სახლიდან. უკვე მანქანაში ისხდნენ, ნინამ რომ დაუკაკუნა ჩაწეულ ფანჯარაზე. მამამისს ანიშნა, ფანჯარა ჩაეწია და შემდეგ ქალს გაუღიმა.
_ დედი, თუ შეგცივდა, გაქვს წაღებული რამე?
_ კი, ნინაჩკა, კი...
_ კარგი, რამე ხომ არ გავიწყდება? _ ვერ ისვენებდა ნინა. საჭესთან მჯდარი დავითი ახარხარდა.
_ გაგვაცილე ახლა, ნინაჩკა, ბედნიერი მგზავრობა გვისურვე _ ცოლს შესცინა და კოცნა გაუგზავნა.
_ ბედნიერი მგზავრობა, ჭკვიანად სოფი _ გაუღიმა და ხელი დაუქნია. სოფიმ თბილად შეავლო თვალი, გაუღიმა და სწრაფად აკოცა ლოყაზე.
_ მიყვარხარ ძალიან _ უთხრა დედას, თითქოს გულმა უგრძნო, რომ რაღაც ელოდა. რაღაც ისეთი, რის გამოც ეს სიტყვა ბევრისთვის უნდა ეთქვა. ქალმა ვეღარაფრის თქმა ვერ მოასწრო, რადგან დავითმა ავტომობილი დაძრა და სოფიმ კარგა მანძილს დაშორებულმა დედამისისგან, მაინც მოახერხა ნინას პირის მოძრაობით წაეკითხა “მეც, ძალიან”.
_ მეც მიყვარხარ მა, მარტო დედაშენს კი არა _ გაუღიმა დავითმა.
_ ხომ იცი, ორივე მიყვარხართ. ლუკასაც გადაეცი, რომ ვგიჟდები მასზე, და მალე ჩამოვალ. ერთი წამოარტყი თავში, რომ არ გამაცილა _ ძმაზე გაბრაზებულმა ტუჩები აიბზუა და ხმამაღლა დაიწყეს სიცილი.

8888

მოკლედ,
ვიწყებ.
ხო, და კინაღამ დამავიწყდა.
ფორთხოხალს მადლობა, სათაურისთვის. მიყვახარ ისე, რო იცოდე.