როცა შევედი თვალები დახუჭული ქონდა,ალბათ ისევ სძინავს,პალატაში ექიმი შემომყვა.
-ოპერაციის დროს თქვენს გვარს გაიძახოდა ,ასე ამბობდა ,,ჭავჭავაძის ასულო ჩემიხარო“ ალბათ ძალიან უყვარხართ თქვენს შეყვარებულს.(ექიმი)
ვუყვარვარ?ჩემს შეყვარებულს?
-იცით ჩვენ შეყვარებულები არვართ ,უბრალოდ....(მე)თავი დავხარე ,ექიმი მიმიხვდა რის თქმასაც ვაპირებდი,ნაზად გამიღიმა და ოთახიდან გავიდა.
ალექსანდრეს მივუახლოვდი,მისი საწოლის გვერდით დავჯექი და მის ხელს შევეხე.
-დადიანო,არ შეგეფერება შენი სიამაყის პატრონს ესე თავმდაბლურაად ყოფნა,სულ არ გიხდება ეს საავადმყოფო,გამოჯამრთელდი დადიანო,ალექსანდრე დადიანო, ჩემო დადიანო,არვიცი როგორ და რანაირად მაგრამ აი ასე უბრალოდ მიყვარხარ და ვგიჟდები შენზე,ალექსანდრეე ვიცი ეხლა გძინავს,ალბათ რო გეღვიძოს ამას ვერასდროს ვაღიარებდი,დადიანო მიყვარხარ! მაგრამ აზრი არააქვს ჩემს სიყვარულს შენ ხომ ბარბარე გიყვარს. (მე)თავი დავხარე და ალექსანდრეს საწოლზე დავდე,თვალები დავხუჭე და ვფიქრობდი ყველაფერზე,ან სულაც არაფერზე. ნელა წამოვდექი,ლოყაზე ვაკოცე და ისევ დავუბრუნდი ჩემს მდგომარეობას.
-შენ ბავშვობაში არ გითხრეს რომ მძინარეზე კოცნა არშეიძლებაო? (ალექსანდრე)
-სანდრო? ალექსანდრე? დადიანო?უჟმურო? გაიღვიძე? (მე)
-ოჰოოო.. ამდენი სახელი თუ მერქვა ერთად არვიცოდი,შენ თუ გააგრძელე ეგრე ჩამოთვლა ვიდრე დაასრულებ ისევ დამეძინება (ალექსანდრე)
-მოიცა, ბიჭებს დავიძახებ ძალიან ნერვიულობენ.(მე)
-კარგი ჭავჭავაძის ასულო მაგრამ, ეხლა მღვიძავს და აბა ცადე იქნებ შეძლო თქმა(ალექსანდრე)
-რისი? (მე)
-რომ დადიანზე გიჟდები და შენი დადიანი როა! (ალექსანდრე)
-ხო დადიანების გვარი ძალიან მომწონს და ვგიჟდები (მე)
-ჭავჭავაძე! (ალექსანდრე) ოდნავ გაბრაზებული და თან ნაწყენი სახით გამომხედა.
-დადიანო! (მე)
-მეღვიძა და ყველაფერი გავიგონე! (ალექსანდრე) აი აქ უკვე სახეზე ერთდროულად მეცვალა ფერები, საბოლოოდ წითელი შევინარჩუნე.
-ბოროტო! (მე) გავუღიმე და თან კარები გავაღე და გავედი.


-ალექსანდრე-
-მაგ ბოროტს უყვარხარ სიგიჟემდე, ჭავჭავაძის ასულო!(მე)
ოთახიდან გასული იყო ანასტასია და ამიტომ ვერ გაიგონა,მაგრამ მე ხომ ვიცოდი, რომ ვუყვარდი,აი ვსო ჭავჭავაძე აქ დაგერხააა....... „ჩემო დადიანოო!“ როგორ მითხრა,გამაგიჟა ამ გოგომ,საერთოდ შემცვალა,სულ სხვა დადიანი ვარ,ის დადიანი აი ბარბარესაც რომ უყვარდა.მალე შემოცვივდნენ ოთახში ჩემი არანორმალური ძმაკაცები.
-სანდრექს!როგორ შეგვაშიე ბიჭო! (ბექა)
-ხო? არაუშავს ალბათ ასე უნდა მომხდარიყო რომ ზოგიერთებს...(მე)სიტყვა არ დავასრულე და ანასტასიას შევხედე,ლოყები უცებ აუწითლდა,ისე მომინდა აი ამ წამს ადგომა და იმ წითელი ლოყების დაკოცნა.
-რამე მოხდა და ჩვენ არვიცით? (ნიკა)
-ყველაფერს თავისი დროაქვს(მე)


-ანასტასია-
სულ გაგიჟდა რაა ,რადუნდა ეხლა ყველასთან გამოცხადება,ხო მიყვარს მერე რაა ამიტომ უნდა გააგებინოს ყველას? ჩემს გრძნობებზე თამაში უნდა? ვერმოგართვი დადიანო.!
-ბავშვებო იმის თქმა უნდოდა რომ ბარბარემ მოიკითხა და უხარია! (მე)
ეს ვთქვი და ყველა გაკვირვებული მიყურებდა ,იმწამსვე ყველას სახე ეცვალა,მივხვდი რაღაც სისულელე ვთქვი მაგრამ რატომ? ცუდი არაფერი მიგულისხმია.
-ძმურად დაგვტოვეთ რა..... (ალექსანდრე) სიჩუმე ალექსანდრემ დაარღვია.
ყველა გავიდა ოთახიდან და დავრჩით მე და ალექსანდრე.
-რამე არასწორედ ვთქვი? (მე)
-არაუშავს შენ არაფერი იცი და იმიტო (ალექსანდრე)
-რა უნდა ვიცოდე? (მე)
-ის რომ...... რომ ბარბარე აღარარის ცოცხალი.(ალექსანდრე) ეს სიტყვები უცებ მომხვდა გულზე, რაღაცნაირად მეტკინა და საკუთარ თავზეც მეშლებოდა ნერვები.
-ეს როგორ?ბოდიში ალექსანდრე ,მაპატიე არ ვიცოდი.(მე)
-არაუშავს პატარა ქალბატონო.უბრალოდ არსებობს ისეთი ნაძრალები რომლებსაც სხვისი ბედნიერების შურთ.(ალექსანდრე)უცებ წმაოვდექი და ალექსანდრეს ჩავეხუტე,თან ვტიროდი.
-ჭავჭავაძს ასულო ჩემიხარ! მიყვარხარ სასწაულად და უსაზღვროდ.(ალექსანდრე)
-შენივარ დადიანო, შენიი!!!(მე)
-მიყვარხარ პატარა ქალბატონო! მაგრამ ესე თუ მომიჭერ, ჭრილობა გამეხსნება და ალბათ მოვკვდები.(ალექსანდრე)
-არასდროს გესმის? არაასდროს ვიცი იქაც ბედნიერი იქნები,ბარბარესთან მაგრამ არაა აქ მე მჭირდება ჩემი ბედნიერება,ვიცი ეგოისტურად ვიქევი მაგრამ დარწმუნებულივარ ბარბარესაც უნდა შენი ბედნიერება და სიკვდილი? ეს ბედნიეება არაა (მე)
-ჩემი პატარა ჭავჭავაძე! (ალექსანდრე)
ალექსანდრეზე ჩახუტებული ვიყავი ძაან არ ვუჭედი ხელს ცოტას ვფრთხილობდი,მაგრამ ვინ შეგარგებს? ოთახში ისევ გიჟები შემოვარდნენ.ხელში შამპანიურები ეჭირათ და შოკოლადები.
-გილოცავთ!!! (ყველა)
-ბავშვებო რაღაც უდა გითრხათ!(მე) ცოტა დამწუხრებული სახე მივიღე,ალექსანდრეც მიხვდა რომ რაღაცის მოტყუებას ვაპირებდი.
-ექიმმა თქვა რომ ალექსანდრეს გულს საფრთხე ემუქრებაო ამიტომ გადავწყვიტე ჩემი გული გავუნაწილო.! (მე)
ყველა გაკვირვებული მიყურებდა,ალექსანდრე სიცილს ძლივს იკავებდა და თან უკვირდა ესეთი ტყუილი როგორ მოვიფიქრე.
-აუ ნუ გვეღადავებით რააა.....(ნიკა)
-მაშო! შენი უხასიათო და უჟმური და როდის შეამჩნიე ღადავში?(მე)
-დამიჯერეთ ის არასდროს ხუმრობს(მაშო)
-აუ შენ რატო ტო....(გეგა)
-იმიტომ რომ....