-იცი ... არ ვარ დარწმუნებული
-დაწყნარდი ეს უბრალოდ სექსია რა გჭირს?
-უბრალოდ,ეჭვი მეპარება -ვეუბნები ჩემს სექს პარტნიორს რომელიც ჩემზე სულ რაღაც 4 თვით დიდია. ის უკვე 15 წლისაა. მეც მალე გავხდები 15-ის.
-მოუნდი - მეუბნება პარტნიორი და თმებს უკან მიწევს. თანდათან ჩემსკენ იხრება და მკოცნის. სიმართლე ვთქვა არც ისე მსიამოვნებს. უბრალოდ რატომღაც ავიხირე რომ მინდოდა სექსი.ნეტა ჭკუა სად მქონდა. ვცდილობ ავყვე და გამომდის კიდეც. ყელზე ხელებს ვხვევ და ჩემსკენ ვიზიდავ,რომ ენა უფრო ღრმად ჩავყო.მემგონი ასე უფრო გამისწორდება.ხელები ღილებისკენ მიაქვს და აქ უკვე შევხტი. მან გაატარა ჩემი რეაქცია ვითომ ვერც შეამჩნია.ან იქნებ მარტლა ვერ შეამჩნია... ჩემი მკერდი უკვე ერექციას განიცდის.და ვამჩნევ მასაც როორ ებერება შარვალი. ორ წამიანი შუალედებით ვაგრძელებთ ზასაობას.ვცდილობ მომეწონოს მაგრამ ვერა და ვერ ვეჩვევი. ის ის უყო ლიფი უნდა გაეხსნა რომ წამოვხტი.
-არა ასე არ შემიძლია,ეს შეცდომა იყო უნდა წავიდე -თან ღილებს ვიკრავ და თან ნერვიულად ვცქმუტავ.
-რა გოგოო?-მეუბნება ცინიკური ტონით „პარტნიორი“ -ვერ გაიგე?-თითქოს არც ვუყურებ ისე ვპასუხობ და ჩანტაში მიმოფანტულ ნივტებს ვყრი. მეშინოდა და ამ საქციელებით ვმალავდი შიშს.
-ვერსადაც ვერ წახვალ!- ყვირის ბიჭი და მხარზე უხეშად მქაჩავს. არ მტივა მაგრამ მეშინია თანაც საშინლად მეშინია.
-ხელი გაწიე- ხმამაგლა ვუღრიალე მეც. და კარისკენ გავიწიე.მაგრამ ვინ მიშვებს. ამ დეგენერატს ტმებით ვყავარ დაჭერილი და თავისკენ მიზიდავს. მეც ვერ ვეწინააღმდეგები ჩემზე მაღალია და საკმაოდ ღონიერი მისი ჩავარდნილი მუცლის და გაძვვალტყავებული ხელების კვალობაზე.
-ახლავე გაანძრევ ტრაკს და იმას გააკეთებ რისთვისაც მოვედით!
-სიტყვის თქმა და ხელის კვრა ერთი იყო.მეც იატაკზე დავეცი და ხელი ვიტკინე.
-გაიგე შე ?-მიღრიალა მეორედ. აქ უკვე გადამეკეტა. რამდენს ბედავს. ნუთუ მართლა ჰგონია რომ მაიძულებს ამის გაეტებას?
-არ მინდა მეთქი- ჩანაფიქრში მკაცრი ტონით მაგრამ რეალობაში აკანკალებული ხმით ვთქვი.ამან ის უფრო თავდაჯერებული გახადა. სწრაფად წამომაყენა ფეხზე და საწოლისკენ მიბიძგა.საწოლზე დავვარდი თუ არა მაშინვე ზემოდან დამაჯდა და ხელები დამიკავა.
-არაააა ,არა მეთქი- ვღრიალებდი ბოლო ხმაზე,ამაზე ის უფრო ბრაზდებოდა და ცდილობდა რამე დაეშავებინა რომ ტკივილისგან ხმა ჩამვარდნოდა. ინსტიქტურად ჩემს ზემოთ მყოფ პარტნიორს მუხლი ფეხებს შორის ამოვარტყი.საწყალს სახე ტკივილისგან სულ დაემანჭა.საწოლის მეორე მხარეს მოიკუნტა.და თავი ფეხებში ჩარგო.მეც მომენტით ვისარგებლე და ხის კარი რომელიც რამოდენიმე წუთის წინ ციხი კარად ხოლო რამოდენიმე დღის წინ სამოთხის კარად მეჩვენებოდა, გავაღე. გავიქეცი... მივრბოდი რაც ძალი და ღონე მქონდა. ვერც დაღლილობას ვგღძნობდი და ვერც ტკივილს.აღარც ტირილზე ვფიქრობდი და აღარც დაშვებულ შეცდომებზე.უბრალოდ მივრბოდი ამ ადგილიდან შორს, და ვბედნიერდებოდი ამ განსაცდელის დაასრულისგან რომლიც მე თვითონ მოვუვლინე საკუთარ თავს. ალბათ დაიბენით. ვერ ვდებით რა ხდება. ვერ არჩევთ მართას და ტყუილს. ასე რომ ყველაფერს თავიდან დავიწყებ.მერე კი თქვენთვის მომინდია დასკვნების გამოტანა. ყველაფერი 14 წლის წინ დაიწყო. პირველი დეკემბერის სუსხიან ღამეს. ჰო კარგი ვხუმრობ. უბრალოდ დრამატული დაწყება მინდოდა. სინამდვილეში ზაფხულის ერთ ჩვეულებრივ დღეს დავიბადე.1 ივნისს. დაახლოებიტ შუადღის 3 საათზე. არაფერი განსაკუთრებული... როგორც ხდება ხოლმე. დედაჩემმა წ....ბი დაღვარა, ამ დროს მამა სახლში არ იყო და ბლა ბლა ბლა.
სინამდვილეში ზაფხულის ერთ ჩვეულებრივ დღეს დავიბადე.1 ივნისს. დაახლოებიტ შუადღის 3 საათზე. არაფერი განსაკუთრებული... როგორც ხდება ხოლმე. დედაჩემმა წ....ბი დაღვარა, ამ დროს მამა სახლში არ იყო და ბლა ბლა ბლა. მოკლედ პირდაპირ იმ ნაწილზე გადავალ სადაც უკვე ვიბადები. -ღრმად ისუნთქეთ-აწყნარებს ექთანი დედაჩემს. არ გეგონოთ ეს ყველაფერი მე მახსოვდეს.არა,უბრალოდ ეს მონაყოლიდან ვიცი.მე დედისერთა ვარ რადგან დედაჩემმა მშობიარობა ცუდად გადაიტანა.გაუსაძლის ტკივილებზე,მამაჩემის იქ არ ყოფნაზე ან ტუნდაც კანის იმ დაავადებებზე რაც მე გამოვიწვიე დედაჩემის ორგანიზმში,არ მაქ საუბარი.ამ სიტყვებში უფრო ის სტრესი ვიგულისხმე რაც ჩემი დაბადების შემდეგ დაემართა დედაჩემს. როგორც ბებომ მითხრა დაახლოებით 8 თვის განმავლობაში დედა ახლოსაც არ მიკარებდა.შესაბამისად პირველი 4 დღის გარდა ჩემთის დედის რძე არავის მოუწოდებია რამაც დიდი პრობლემები გამოიწვია.ა ამ ყველაფრის გადამკიდე მაგარი ჭირიანი ბავშვ ვიყავი,და მინდა ვაღიარო რომ მაინცდამაინც არც იმ რვა თვის შემდეგ მოვწონდი დედაჩემს.არ ჩათვალოთ რომ ეს გატუტუცებული ბავშვის სიტყვებია.უბრალოდ ერთხელ მაინც რომ მოგასმენინათ იმ ტეტრი კარის უკან ამოფარებული რა სიტყვებს ვისმენ,ალბათ გამგებდით. უბრალოდ უკვე მაგრად ვღადაობ იმაზე თუ როგორ უყვება უკვე მემილიონეჯერ თავისი მშობიარობის ამბავს, 3 განუყრელ დაქალს. რომეთაგან არცერთი არ არის დაქორწინებული , და ორ მათგანს 38 წლის ასაკში სექსიც კი არ ჰქონიათ.ჰო მეც არ ვიჯერებდი მაგრამ რას არ გაიგებ უფროსების წორაობიდან. ეს თეთრი კარი კი ყოველთვის სახალისო ამბებთან ასოცირდება.ვინ დაითვლის რამდენი ამბავი მაქვს მოსმენილი არა მარტო უფროსების პირად ცხოვრებაზე არამედ მთელი ქალაქის ჭორებზე.უბრალოდ ხანდახან ისეთი აფსურდული ამბებია მინდება შევვარდე კარში და ყველას პირში მივახალო რომ მაგარი გოიმები არიან . მაგრამ ეს არასდროს გამიკეთებია. რატომ? ალბათ უბრალოდ რაც მეტ ამავს ვისმენდი მით უფრო მითრევდა ეს ჭორების აბლაბუდა. ჰო და ასე ვიზრდებოდი მოსიყვარულე და სრულფასოვან ოჯახში.ისე სიმართლე ვთქვა არაფერი მაკლდა რაც მატერიალურ მხარეზე იყო დამოკიდებული.მახსოვ რომ უბანში პირველი კომპიუტერი მე მქონდა.ყველაზე მაგარი როლიკებიც.მოგვიანებით ტელეფონიც.თუმცა ეს იმდენად აღარ მაკმაყოფილებდა რომ ახლის ძიება დავიწყე.იმას რაც მართლა მწირდებოდა ჩემს ცხოვრებაში ვერ ვპოულობდი.წიგნების კითხვა დავიწყე.მომწონდა ის სამყარო რომელსაც მათსი ვპოულობდი.ან ისინი პოულობდნენ ჩემში. რვა წლისას უკვე საკმაოდ ბევრი წიგნი მქონდა წაკითხული.ვგიძდებოდი ტომ სოიერზე.მიყვარდა პეპი.ეს ორი
თავნება მინდოდა ჩემში გამეერთიანებინა.ვბრაზდებოდი რომ მე არ ვიყავი ისეთი ლაღი როგორიც პეპი,ან თნდაც არ ვგავდი თავნება ტომს.ამიტომ მახსოვს რომ თამაში მოვიგონე.ოთახში მეკობრის გემი ბალიშებით ავაშენე. თამაშის წესები მარტივი იყო.მე უბრალოდ ვექცეოდი ბალიშის გემის ცენტრში.და ვიყავი მეკობრე.კარგად მახსოვს როგორ გავიარე ხმელთაშუა ზღვა.ვიმოგზაურე ბალტიისპირეთშიც.მოვინახულე ჰავაის კუნძუები.და ბოლოს ჩემს კუნძულზე დავბრუნდი.ესეც რათქმაუნდა ჩემი გამოგონილი კუნძული იყო.რომლის როლსაც საწოლი ასრულებდა.ასეთი ხანგრძლივი მოგზაურობიდან დაბრუნებული ავძვრებოდი ჩემს კუნძულზე და აი აქ კი ახალი თავგადასავალი იწყებოდა.სიზმრები,ოცნებბი,ნატვრები და რალობა ერთმანეთში ირეოდა და ქმნიდა ჩემს სამყაროს სადაც მე ვიყავი ტავისუფალი.დაძინებამდე ყოველთვის დავხუჭავდი თვალებს და წარმოვიდგენდი უამრავ რამეს.დავდიოდი კარნავლებზემქონდა უამრავი გრძელი კაბა.წითელიც ვიტელიც ლურჯიც.ყველა ფერი რაც არსებობდა და არ არსებობდა.ზან კარნავლის მთავარი სტუმარი ვიყავი,ხან მუშკეტერი რომელიც დედოფლის დასაცავად სიცოცხლესაც გასწირავდა.ასე გრძელდებდა დილამდე.და მერე ისევ თავიდან. რრაც არ უნდა იყოს ბავშვობა ტკბილად მახსოვს.ასე ნელნელა მოვარწიე სკოლამდე.აი აქ კი დაიწყო ჩემი ტანჯვა.

ბოდიშს გიხდით დაშვებული შეცდომებისთვის.იმედი მაქვს შენიშვნებს დააკომენტარებთ.ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს ჩეემტვის თქვენს აზრს და აუცილებლად გავითვალისწინებ