მოკლედ ლანი 18 წლის გახდა და მე კიდევ მაგ დროს სოფელში ვიყავი და ამიტ მას გული ძალიან ვატკინე.. ბევრი რაღაც გავიგე მასზე მაგ პერიოდში და უბრალოდ არ შემეძლო მასთან ურთიერთობის გაგრძელება, მაგრამ როგორც კი ზაფხული დასრულდა მომიწია ქალაქში დაბრუნება და მისი ნახვა.. როგორც კი დავინახე მივხვდი, რომ ის მართლა ძალიან მიყვრადა.. მაგრამ ეს არ იყო ჩემი შიშის მიზეზიი ცოტახანში მოვიდა წერილი ბაქოდან, ლანი ჯარში გაიწვიეს, ვერ წარმოიდგენთ მაშინ რა ვიგრძენი მეგონა ის აღარასოდეს დამიბრუნდებოდა. ამას ისიც დაემატა, რომ ლანმა მითხრა ცოცხალი შეიძლება ვერ დავბრუნდეო რადგან ბევრი იღუპება ჩვენს ჯარშიო... :( სხვა გზა არ გვქონდა უნდა წასულიყო და დადგა დამშვიდობების დღეც, დი9დხანს ვილაპარაკეთ და წასვლისას მან მითხრა: არასოდეს თავი არ დახარო და ყველას თვალებში უყურე, რადგან შენ ცხოვრებაში ისეთი არაფერი დაგიშავებია რომ თავდახრილმა იარო.. თუ შეძლებ დამელოდე თუ არა და მაშინ იპოვე ისეთი ადამიანი ვისთანაც ბედნიერი იქნები.. ეს მითხრა და წავიდა. მეგონა მოვკვდებოდი არ ვიცი რას ვგრძნობდი მაშინ უბრალოდ ვიდექი და ვუყურებდი როგორ მიდიოდა.. გავიდა რამოდენიმე დღე და მერე გავიაზრე მისი დაკარგვა ამ დღიდან დაიწყო ჩემი დეპრესიები, სწორებ მაშინ მყავდა გვერდით სალო ის რომ არა ვერ გადავიტანდი ლანის წასვლას.. ღამეებს ვათევდი და ვტიროდი ვერ ვსუნთქავდი გული მიჩერდებოდა.. მაგრაამ ესეც დამთავრდა როგორც იქნა დავმშვიდდი და დავიწყე ცხოვრებაა მშვიდი და წყნარი.. მაგრამ ლანს მაინც ველოდებოდი არავითარი ბიჭი არ მაინტერესებდა.. ერთ დღესაც ვიღაც პატარა ბიჭმა მომიტანა წერილი სადაც ეწერა რომ ლანი მოკლეს.
რაღაც გაურკვეველი ვიგრძერნი და ამ ამბის შემდეგ გავფუჭდი აღარავინ მაინტერესებდა. 3 თვეში გავიცანი ბიჭი და მან ჩემი ცხოვრება შეცვალა მის გამო დავიწყე ძველი მეგის დაბრუნება მეგონა ისევ შემიყვარდა მაგრამ მან მხოლოდ გამომიყენა და ვსოო დაამთავრა ყველაფერიი... ისევ დამტოვეს ისევ გამანადგურეს... .................................................................
