ვსაუბრობდით მაგრამ მარი იმდენად ხმას ვერ იღებდა.
-რომ მცოდნოდა ესეთი ლამაზი და საყვარელი იყავი ადრეც გნახავდი.
არაფერს ამბობდა ბნელოდა მაგრამ შევამჩნიე როგორ გაუწითლდა ლოყები და იცინოდა. ნუთუ მართლა ასეთია, მეკი სულ სხვანაირი მეგონა.
-გაგეგო და მნახავდი მერე.
ცოტა ნაწყენი ხმით მითხრა რაზეც გამეცინა.
-მე როგორი ვარ არმეტყვი?
დამაინტერესა რას ფიქრობს ჩემზე.

მისმა კითხვამ ამაფორიაქა, რავუთხრა?
-ერთი სიტყვით გითხრა?-გამეცინა.
-მიდი თქვი-გაიცინა საყვარლად.
-აუტანელი.
რომ გაიგონა სიცილი დაიწყო.
-არ გაიგუდო-აღარ ჩუმდებოდა თენგო.
უკვე მეც გამეცინა მის სიცილზე და ასე ვიცინოდით დიდ ხანს შემდეგ კი მომიბრუნდა თვალებში ჩამხედა და ველოდი რამეს მეტყოდა მაგრამ არა წელზე მომხვია ხელები და თავისკენ მიმწია.
-აბა მხოლოდ ხელს ჩამოგართმევო.
უცეფ გამახსენდა ჩემი სიტყვები რომ ვუთხარი რომ შევხვდებით მარტო ხელს ჩამოგართმევთქო. მეც ავყევი თამაშში და ხელები მის კისერზე შემოვაწყე და თვალებში შევხედე.
-ხო გითხარი მაგრამ გადავიფიქრე, მაგრამ თუ ჩახუტება არგინდა-ხელები ჩამოვწიე-არარია პრობლემა.
ხელები გავაშვებინე და აივნიდან გადავიხედე თან ჩუმათ გავხედე როგორ გაეღიმა, მალე გვერდით დამიდგა
-როგორ მიყვარს ვარსკვლავების ყურება-სიჩუმე დაარღვია.
- ..........
-შენ?
-კი უბრალოდ-გვერდით გავიხედე და ვერ დავინახე, შემეშინდა ხმა ამიკაბკალდა-თენგოოო.
-აქვარ-ზურგიდან ჩამეხუტა-მართლა გეშინია სიბნელის?
-არა-გავუღიმე.
-თუ არ გეშინია გარეთ გავიდეთ-თვალებში გამომცდელად შემომხედა.
-რაგვინდა გარეთ? მე ვერ წამოვალ მეგობრები ინერვიულებენ რომ ვერ მნახავენ.
-გეშინია და მაგიტომ არ მოდიხარ, ჩემი მშიშარა.-თითი ცხვირზე დამარტყა და გამიღიმა.
-არმეშინია-ტუჩები დავბრიცე და გაბუტული სახე მივიღე.
-მაშინ წამოდი .
-კარგი-ვუთხარი ჩუმათ.
ხელი მომკიდა და გარეთ გავედით, სკვერში დავჯექით. ჩემგან შორს დაჯდა იცის რომ მეშინია და მივიწევი მაგრამ არა, ჯიუტად ვიჯექი ჩუმათ და ჩემთვის ჩუმად ვლაპარაკობდი:იდიოტი, კიარ მოიწევა, ნაგლი, ჯიუტი,აუტანელი გიჟი, სულელი, ხო იცის რომ მეშინია. ავდგები და წავალ, ეს ვინაა აქ რომ მოდის არა შანსი არაა მართლა ეგარის?
-სალამი თენგო.
-სალამი სად მიდიხარ ამ ღამე?
-არსად ვსეირნობ-რომ დავინახე ერთმანეთს როგორ უღიმოდნენ ორივეს მოკვლა მომინდა.
-მოდი დაჯე.
ოჰ დააჯინე ფეხი არ ეტკინოს. ლაპარაკობდნენ მეკი ყურადღებას არ მაქცევდებ, ავდექი და ისევ თენგოს სახლში დავბრუნდი და ბავშვებთან ერთად წავედი სახლში. გაბრაზებული ვიყავი კარგი არაფერს გრძნობს ჩემ მიმართ მაგრამ თუ მეგობრად მიმიჩნევს ესე უნდა მოქცეულიყოოო? არა საერთოდ არაფერს წარმოვადგენ მისთვის და ყველა მისი სიფყვა ტყუილია, მარი დაუბრუნდი რეალურ ცხოვრებას აქამდე თუ ცხოვრობდი მაგის გარეშე ეხლაც შეძლებ.ამ ფიქრებში ჩამეძინა.
დილით ყველას თავი ტკიოდა.
-რას სვავდით ამდენს თუ არ შეგეძლოთ.
-ნუ ყვირიხარ თუ ძმა ხარ რა-უცნაუეად მომანჭა სახე აჩიმ.
-მარ ყავა მალე იქნება?-ნათიაც წუწუნებს.
-ლიკანს მომიტანს ვინმე-ოჰ მესამე გოჭიც გამოხტა.
-ერთი ვარ და დამაცადეთ.
მალე მოვემსახურე ყველას ოთახში ავედი ჩავიცვი:თეთრი კაბა.
-მე გავალ ცოტახნით.
დავიყვირე და გავედი, შოკოლადი ვიყიდე და სკვერში დავჯექი, ვუყურებდი პატარებს როგორ თამაშობდენ, ვფიქრობდი და ცხოვრებას ვაწყობდი სადაც მარტოს მომიწევდა ცხოვრება და მინდოდა ეს ცხოვრება ნეთელი ფერებით შემექმნა მაგრამ არ გამომივიდა მხოლოთ შავ-თეთრ ფერებში იყო.
-რაზე ფიქრობ.
-არაფერზე.
-აბა ამდენიხანია აქ ვზივარ და ვერშემამჩნიე.
-ვერ შევამჩნიე.
აუტანელია, ვერ ვიტან. ორივე ჩუმათ ვიჯექი, სიჩუმე ისევ მან დაარღვია.
-გუშინ რატომ გაიპარე?
გამახსენდა რაც მოხდა, ის იდიოტი გოგო რომ მოვიდა და ლაპარაკი დაიწყეს.
-ზედმეტი ვიყავი.
-ჰაჰაჰა რა სულელი ხარ-ხელი გადამხვია და შუბლზე მაკოცა-ჩემი სულელი ხარ.
ნეტა რა აცინებს იდიოტი.
-სულელი არვარ თან შენი-გაბაზებულმა ვუთხარი.
-იცი ის ვინ იყო?
-კი.
-აბა მითხარი.
იდიოტი იმ იდიოტი გოგოს ცნობას რა უნდა ვეტყვი სახელს და დარჩეს გაოცებული.


......................................

ვინც კითხულობთ დააკომენტარეთ გთხოვთ.