მალე ანდრია შემოვარდა შენობაში და ეგრევე ჩემსკენ წამოვიდა ხელში ჩუმად პატარა დანა ჩამიდო და მალე მომცილდა.
-ხომ კარგად ხარ?
-მე კარგად ვარ,მაგრამ აქ რატომ მოხვედი?
-ჩემს გოგოს და ძმაკაცს გასაჭირში არ დავტოვებ.
-მიყვარხარ ანდრია.
-მეც ჩემო პატარავ მეც მიყვარხარ.
მალე გორბაჩოვი შემოვიდა ტაშის დაკვრით მეც საქმეს ჩევუდექი და თოკის გაჭრა დავიწყე.
-თოთქმის გული ამიჩუყდა.
-აქ ვარ ახლა გაუშვი ისინი.
-იოცნებე მე შენც და სანდროსაც ამის წინ მოგკლავთ მერე ამას მოვკლავ.
-ამას სახელი აქვს და მას მია ჰქვია.
-დაწყნარდი ანდრია. ხო ახლა რაც მაინტერესებს მია უთხარი ანდრიას?
-მია რა უნდა გეთქვა?
-წარმოუდგენელია ძმას დაუმალა რომ ის მისი ბიოლოგიური ძმაა, ახლა კი შენც დაგიმალა რომ ფეხმძიმედაა.
ხმას ვერ იღებდა გაოცებული მიყურებდა მე კიდევ ცრემლებს ვერ ვიკავებდი და თოკის გაჭრას განვაგრძობდი ამის თქმა ხომ მე მინდოდა თანაც სიურპრიზის გაკეთებაც მინდოდა ამან კი გეგმები ჩამიშალა.
-დღეს ვაპირებდი თქმას ანდრია მაგრამ აი აქ ამოვყავი თავი და ვერ გითხარი ტელეფონზეც არ გითხარი ვიცოდი რომ ინერვიულებდი.
-დაწყნარდი პატარავ მე მესმის შენი და რაც შეგეხება შენ ჩემს გოგოს და შვილს რამე რო დაუშავო არ გაცოცხლებ.
-ოოოოკარგი რა მაგ დროს უკვე მკვდარი იქნები.
ამაზე ანდრია საშინლად გაბრაზდა. გორბაჩოვს მივარდა და ცემა დაუწყო ხელჩართული ჩხუბი გამართეს ანდრია გამეტებით ურტყამდა გორბაჩოვს ის კი აქეთ იქოთ დაბარბაცებდა სულ რამდენჯერმე მოახერხა ანდრიიასთვის დარტყმა. მალე გავჭერი თოკი და ეგრევე სანდროსკენ წავედი მასაც გავუხსენი ხელები. მალე გორბაჩოვმა დამიჭირა და თოფო მომადო.
-კიდევ ერთი ნაბიჯი და შენი გოგო შენს შვილთან ერთად მოკვდება.-გორბაჩოვი
-ანდრია გააკეთე რასაც გეუბნება-სანდრო
მე ასე ვერ ვიდგებოდი ვითომ დამფრთხალი. ის არც აპირებდა ჩემთვის სროლას ეს კარგად ვიცოდი მან ოარაღო ანდრიას დაუმიზნა და ისროლა ამ დროს ხელი გავუცანცარე გულს ასცდა რაც მათავარია გულში არ მიხვდა. საშინლად შემეშინდა ანდრიას დაკარგვა არ მინდოდა რაც ძალადაღონე მქონდა გამოვაჩინე საკმაოდ კარგად მივბეგვე გორბაჩოვი. მისი იარაღიც ავიღე და ანდრიას მივვარდი თან ცრემლებს ვიწმინდავდი.
-ანდრია არ დამტოვო გთხოვ მჭირდები ჩვენს პატარას სჭირდები უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ იცოდე.
-დაწყნარდი... მე..... არ დაგტოვებთ...ცოტახნით....დავიძინებ.....და....რომ....გავიღვიძებ....ჩემი....ცოლი....გახდები...
-გპორდები რომ შენი ცოლი გავხდები და ახლაც შენი ვარ. მიყვარხარ.
-მეც. ესღა მითხრა და თვალები დახუჭა.
მეკი განწირულმა შევყვირე სანდროს მისამართით.
-სანდრო მანქანა მოიყვანე სწრაფად.
-აქედან ვერავინ გავა.
-აქედან შენ ვერ გამოხვალ ჩვენ კი წავალთ. შენი თავი ჭკვიანი გეგონა მაგრამ ცდები გორბაჩოვ მე გაჯობე ჭკუით ჩვენსკენ ერთი ნაბიჯიც რომ გადმოდგა სნაიპერი ტყვიას შიგ შუბლში დაგახლის ნუ გგონია რომ მოკვდები მკვლელობას გამოიძიებენ არა ისე მიმალავენ ამ ამბავს რომ შენს ცხედარსაც კი ვერ იპოვიან. არც ისეთი ძლიერი ყოფილხარ როგორიც მეგონე საკმაოდ ლაჩარი ხარ. ახლა ჩვენ წავალთ და შენ აქ მოკვდები.
-მია ვერ გადამირჩები.
დაიღრიალა და სათადარიგო იარაღი ამოიღო და ფეხში მესროლა ძირს დავეცი და ვეღარ ვდგებოდი ერთადერთი რასაც ვგრძნობდი იყო ტკივილი საშინელი ტკივილი. მერე თვალები დამეხუჭა,მაგრამ გასროლის ხმა გავიგე და თვალები ოდნავ გავახილე ჩემს წინ გორბაჩოვის ცხედარი დაეცა სანდრომ ჯერ ანდრია ჩასვა მანქანაში შემდეგ მე. მალე მივედით საავადმყოფოში მეც და ანდრიაც ეგრევე საოპერაციოში გადაგვიყვანეს მე მხრიდანაც და ფეხიდანაც ამომიღეს ტყვია. ნარკოზის ქვეშ ვიყავი და არაფერი არ ვიცოდი. როცა გამოვფხიზლდი ჩემს წინ სანდრო იჯდა და. ჩემი ხელი ეჭირა.
-სანდრო ანდრია სად არის?
-ის მეორე პალატაშია.
-დიდიხანი მეძინა?
-საკმაოდ.
-მაინც რამდენი ხანი?
-ზუსტად ორი კვირა.
- ანდრია როგორ არის ნორმალურად შენ როგორ გრძნობ თავს??
-გული მერევა...სახე საწყლად დავმანჭე.
-კაია. მოიცადე.
სპეციალური პაკეტი გამომიწოდა და მეც ამერია გული ოოო როგორ ვერ ვიტან გულის რევასს. როდის დაიბადება ჩემი და ანდრიას პაწუკა რომ ჩავიხუტო რააა. ერთ კვირაში გამომწერეს ანდრიაზე არავინ მელაპარაკებოდა, ყველა მეუბნებოდა რომ ნორმალურად არის. როგორც კი გამომწერეს ეგრევე ანდრიას ექიმთან მივედი და რაც გავიგე იმან შემძრა...
-ექიმო მე ანდრიას ცოლი ვარ და მაინტერესებს როგორ არის.
-არ უთქვამთ?
-რა უნდა ეთქვათ? იცით მე ფეხმძიმედ ვარ და თანაც მეც არ ვიყავი კარგად დღეს გამომწერეს.
-გასაგებია. თქვენს მეუღლეს გავუკეთეთ ოპერაცია საკმაოდ რთული ტყვია გულთან საკმაოდ ახლოს იყო ახლა მის გამოფხიზლებას ველოდებიდ ჯერჯერობით არსებობს საშიშროება იმისა რომ კომაში ჩავარდეს და ვეღარ გამოფხიზლდეს, თუმცა იმის შანსიც არის რომ გამოფხიზლდება მოკლედ 50/50ზეა.
-გასაგებია. შეიძლება შევიდე მასთან.
-დიდი ხნით ვერ შეგიშვებთ.
-კარგით.
ანდრიასთან პალატაში შევედი და გულმა რეჩხი მიყო ათას აპარატზე იყო შეერთებული ჩემს ანდრიას ფერიც კი აღარ ედო ნორმალური. როგორც შევატყვე თავისითაც ვერ სუნთქავდა. ცუდად გავხდი მასთან ახლოს მივედი იქვე თავთან სკამი ედგა მასზე ჩამოვჯექი მის ხელს ჩემი შევახე და ავტირდი მისი ხმის გაგონება მისი ჩახუტება ყველაფერი მენატრებოდა მის გარეშე მე მე არ ვიქნებოდი ის რომ არა ახლა მე ან მკვდარი ვიქნებოდი ან ცოცხალი მაგრამ ისევ ისეთი სერიოზული. ჩემი ანდრია ჩემი შვილის მამა მინდოდა. კინდოდა ჩავხუტებოდი და აღარ გამეშვა. ზუსტად ათ წუთში ექთანი შემოვიდა, ცრემლები უცებ მივიწმინდე და წელშო გავსწორდი ვუყურებდი როგორ უკეთებდა წამლებს, კიდევ როგორ სინჯავდა და გამოველაპარაკე კიდეც.
-რატომ არის ამდენ აპარატზე შეერთებული??
-ეს აპარატი ანდრიას გულის ცემას აკვირდებასავით ამითი ჟანგბადი მიეწოდება ხოლო ეს ამით წამალს ვუკეთებთ ასევე აქედან იღებს საჭირო ვიტამინებს.
-გასაგებია.
-რამდენი წლის ხართ?
-დღეს რა რიცხვია? 16 ივლისი.
-დღეს გავხდი 22 წლის და გუშინ ორი თვის ფეხმძიმე.
-ეს თქვენი მეუღლე არის?
-არა საქმროა. უბრალოდ ასე გამოვიდა. ანდრია 23 წლის გახდება 18 ივლისს. იმედია ამდროს გაფოხიზლებული იქნებ.
-ამისთვის ექიმები ძალას არ იშირებენ.
ექთანი მალევე გავიდა და მალე ექიმჯ შემოვიდა და მთხოვა დამეტოვებინა პალატა. კი შევეხვეწე მაგრამ უარი განმიცხადა და გამოვედი. გარეთ სანდრო, ირაკლი და ლაშა ისხდნენ. გამიხარდა მათი ნახვა. ისინი უკვე ჩემი ოჯახის ნაწილი იყვნენ.
-როგორ ხარ რძალო?-იკა
- ანდრია როგორიქნება იმის მიხედვით გეტყვით მე როგორ ვიქნები.
-ახლა ყველაზე ძლიერი უნდა იყო შენ ფეხმძიმედ ხარ და თავს უნდა მიხედო.-იკა
-ვიცი იკა, მაგრამ ანდრიას ვერ დავტოვებ აქ ასე.
-ის გამოფხიზლდება ექიმებმა ერთი კვირის ვადა მისცეს ერთ კვირაში წესით უნდა გამოფხიზლდეს.-იკა
-ახლა კი შედი პალატაში და დაისვენე ხო რაც შეეხება საჭმელს დედამ შენთან აი ესენი გამოატანა-ლაშა
ერთი დიდ ცელოფანი მომაჩეჩა.
-ვაიმე მადლობა გადაუხადე ლალი დეიდას.-მია.
-გადავცემ-ლაშა.
მე პალატაში შევედი რომელიც ექიმმა გამომიყობდა ცოტა ხანს წავუძინე მაგრამ საშინელმა მუცლის ტკივილმა გამომაღვიძა. ისე მტკიოდა მუცელჯ ვერ ვინძრეოდი მხოლოდ საწოლის თავზე ღილაკის დაჭერა მოვასწარი და გავითიშე. როცა გამივფხიზლდი პქლატის საწოლში ვიწექი და თავზე ექიმები და ბიჭები დამტრიალებდნენ.
-რქ მოხდა??
-ისეთი არაფერი ძლიერი მუცლის ტკივილი გქონდა ეს იმის ნიშანია რომ ხშირად უნდა დაისვენო და სპეციალური კორსეტი ატატო რომ ბავშვმა არ იმოძრაოს. ამჯერად კი ყველაზე აუცილებელი კორსეტია არ შეიძლება ბავშვია მოძრაობა და ხო ხშირად იკვებეთ რომ ბავშვი განვითარდეს.
-არის უფროსო
ექიმს ვუთხარი და ეგრევე წამივხტი,მაგრამ უკან დამაბრუნეს. სანდრომ მოვიდა დიდი ჯამით რომელშიც გრეჩიხა იყო მეორე ხელში კი რძე ეჭირა.
-ამას არ შევჭამ და არც ამას დავლევ.
-ნუ ხარ ჭორვეული ბავშვის გამო უნდა ჭამო კიდეც და დალიო კიდეც იცოდე ძალით გაჭმევ! ხო და ანდრია რომ გამოფხიზლდება ვეტყვი რომ არ მინერებდი.
-კაი რაა მე კი არ ვარ ჭირვეული შენ ხარ. არ სევჭამ მაგასთქო!
-შეჭამ!
-არა
-კი
-არა
-კი
-სანდრო არათქო დაყრუვდი?
-არა ხო კაი წავედი მე და ვაფშე აღარ დამელაპარაკო არც დამირეკო აქამდე როგორც ცხოვრობდი უჩემოდ ისე იცხოვრე!
-აუუუ კაი კაი არ წახვიდე გთხოვვ და შევჭამ ამ რაღაცას.
გახარებული მობრუნდა საწოლზე ჩამოჯდა და თავისი ხელით მაჭამა გრეჩიხა, მერე რძის დალევაზე დავცხეთ,მაგრამ მაინც სანდრომ მომიგო მაგარი ოხერი ძმა მყავს რაააა
მერე დავიძინე. ერთი კვირა პალატიდან არ მიშვებდნენ უნდა დაისვენოოო,მაგრამ მე რისი მია ვარ თუ არ გავჯიუტდი და სანდრო რისი სანდროა რომ არ შემეწინააღდეგოს სულ ძალით ვიყავი დატყვევებული იმ წყეულ პალატაში. ყოველ დღე ერთიდაიგივე ხდებოდა გულის რევა ჭამა ცოტახნით უფლებას მაძლევდნენ ანდრიასთან რომ შევსულიყავი, მე კიდევ ვუყვებოდი როგორ მაბრაზებდნენ ბიჭები ბავშვზე დიდად არ ვსაუბრობდი,რადგან ექიმთან არ მივდიოდი ყველას წაყოლაზეც უარს ვეუბნებოდი მე ანდრიასთან ერთად ვაპირებდი ექიმთან წასვლას. უკვე კვირის ბოლო იყო უფლება მომცეს ცოტახნით შესვლა,მეც შევედი ,როგორც ყოფელთვის შუბლზე ვაკოცე და მასთან ახლოს ჩამოვჯექი.
-აუუუ ანდრია გეხვეწები გამოფხიზლდი რაა იცოდე ექიმთან უშენოდ არ წავალ და არ გავიგებ ბავშვის მდგომარეობას ვიცი რომ ეგოისტურად ვიქცევი,მაგრამ უშენოდ არაფრის ხალისი არ მაქვს უშენობა უკვე გაუსაძლისია გამოფხიზლდი რააა. მერე ხმას აღარ ვიღებდი მისი ხელი ავიღე და მუცელზე დავიდე და ვუთხარი.
-აი აქ ჩვენი შვილია რომელსაც ისევე როგორც ისე სჭორდები როგორც ადამიანს ჟანგბადი უშენოდ მას ვერ გავზრდი იცოდე არავითარ შემთხვევაში არ დამტოვო შენ პირობა მომეცი რომ გაფხიზლდებოდი და მერე სულ სულ ერთად ვიქნებოდით როგორც ცოლ-ქმარი.
ცოტახნით ავდექი და ფანჯარა გამოვაღე.როცა ფხუკუნის ხმა მომესმა.
-უკაცრავად თქვენ აქ რა გინდათ ან მე რას ვაკეთებ აქ??
-ანდრია ღმერთო ჩემო შენ გაიღვიძე როგორც იქნა. იცი როგორ მო....რა?რა თქვია??
რომ გავიაზრე რაც მკითხა ცუდად გავხდი იქვე ცავიკეცე და მეტი არაფერი მახსოვს, ბოლო ხანებში ხშირად მიმდის გული და ამას ექიმები დაღლილობას და ძალიან ბევრ ნერვიულობას მიაწერენ. რომ გამოვიღვიძე ჩემს პალატაში ვიწექი იქვე სანდრო იდგა მის გვერდით კი კალიასკაში ანდრია იჯდა და მიყირებდა.
-ასე რატომ ინერვიულე შე სულელი გამისკდა გული. გახუმრება ვცადე შენ კიდევ გამიხეთქე გული.
-დაგიჭერ გცემ შენ ოღონდ ჯერ გამოჯანმრთელდი. დებილო მომენატრე.
-მეც მომენატრეთ ჩემო პატარებო.
-მე პატარა არ ვარ! ესააა პატარა.
-შენც ჩემი პატარა ხარ.
-არ ვარ გითხარი მე და გაჩვენე ვინცაა პატარა აი ეს პატარაა ვინც ჩემში იზრდება.
-ხოო ვიცი ,მაგრამ მაინც ჩემი პატარა ხარ.
-ოოო შენთან კამათს აზრი არ აქვს და ხო მოუსვი აქედან წადი დაწექი არ შეიძლება შენთვის ჯერ ჯდომა.
-არის უფროსო.
უსოტყვოდ დამიჯერა და სანდრომ ოთახიდან გაიყვანა მეც ავდექი და უკან გავყევი. მთელი ერთი თვე საავადმყოფოში ვიყავით
ამ დროის განმავლობაში მუცელი შედარებით შესამჩნევი გახდა. ხო კიდევ ამ დროის მანძილზე ანდრია სრულიად გამოჯანმრთელდა. მთელი აგვისტო საავადმყოფოში ვიყავით. სექტემბერში გამიწერეს და მეორე დღეს დაიჩემა ექიმთან წავიდეთ ჩვენი პაწუკა რა მდგომარეობაშია გავიგოთო. სულ რაღაც ათ წუთში უკვე იმედის კლინიკაში ჩემს ექიმთან ვიყავით ექოსკოპიაზე. მესმოდა ჩემი პატარას გულის ცემა და სიხარულით ვივსებოდი. ანდრიია ის კი ცრემლებს ძლივს იკავებდა ძალიან უხაროდა რომ მამიკო უნდა გამხდარიყო. სახლში წასვლამდე საშოპინგოდ წავედით პატარას კალიასკა და ცოტა ტანსაცმელი ვუყიდეთ. მთელი დღე ვიწექი ავდგებოდი და ანდრია ჯიჯღინს ოწყებდა ნუ დგები დაისვენე ცოდო ხარ მე გავაკეთებ მემგონი დედობასაც ჩამომარევს და სულ საწოლში წოლას მაიძულებს. ცოტახნით ავდექი სამზარეულოში ჩავედი და ერთი ამბავი დამაწია.
-რატომ არ წევხარ? ხო გითხარი არ ადგე რამე რო მოგინდეს მე დამიძახეთქო? მია რატომ არ მიჯერებ? გინდა გული გამისკდეს?
-ანდრია გააჩუმე ენა რაააა თუ არ ვიარე ბავშვი ძალიან ზარმაცი და მუდო იქნება ყველაზეჩხავანა იქნება და ახლა გამანებე თავი.
გავუბრაზდი და გავებუტე. გაბრაზებული გავიდა სახლიდან. მე ვჭამე ჩემი ჭურჭელი დავრეცხე და დასაძინებლად წავედი გვიანი იყო. ანდრიაც მალე მოვიდა და ეგრევე ჩემთან ამი იდა გამაღვიძა ყუთი მომცა წერილთან ერთად და რომ წავიკითხე გული ამიჩუყდა.....

ბოდიში დაგვიანებისთვის... აბა შემიფასეთ ^_^