საოცარი შეგრძნებაა ,როცა იმ ადამიანის გვერდით იღვიძებ,რომელიც შენთვის ვიღაც არ არის ვაკვირდებოდი ანასტასიას სახეს, მისი თითოეული ნაკვთის შესწავლა დავიწყე, ეს გოგო ანგელოზი იყო, უშფოთველად ეძინა, ლოყაზე ვაკოცე და ჩუმად წამოდგომა ვცადე,მაგრამ გადმოტრიალდა და ხელი ჩამკიდა, პატარა სულელი, ჩემი წასვლის ეშინოდა, ეჰ ნეტა რას გვიმზადებს მომავალი, არმინდა რომ ტასოს ისევ გული ეტკინოს ის ხომ ჯერ ძალიან პატარაა , მე ვიზრუნებ მასზე, დავიცავ და მოვუვლი, ვუყრუებდი როგორ ეცვლებოდა სახეზე მიმიკები, ცუდ სიზმრებს ხედავდა ალბად, შუბლზე ვაკოცე, და ბრთხილად წამოვდექი, კიდევ ერთხელ დავხედე ტასოს, როცა დავრწმუნდი , რომ მშვიდად ეძინა ოთახიდან ქურდივით გამოვიპარე, კიბეებზე დავეშვი და შემოსასვლელში ქალბატონი ლელა შემხვდა
- დილამშვიდობისა ქალბატონო ლელა,როგორ ბრძანდებით, ალბად გაგიკვირდებათ ამ დილაუთენია ანატასიას ოთახში რას ვაკეთებდი?
-დილამშვიდობის შვილო, კი ცოტა გაკვირვებული ვარ ამ ფაქტით
- გუშინ ტასო ძალიან განერვიულებული იყო და მარტო ვერ დავტოვე, შემდეგ კი მეც იქვე ჩამეძინა ტახტზე ეხლაკი თქვენის ნებართვით დაგტოვებთ, სახლში წავალ გამოვიცვლი და ტასოს შეატყობინეთ რომ მალე გამოვუვლით მე და მარიამი და მოემზადოს . სასწრადოდ დავქოქე მანქანა და ადგილს მოვწყდი. 10 წუთშ უკვე სახლში ვიყავი, მარიამს უკვე მთელი ჩემოდნები ჰქონდა გამზადებული გამაგიჯა ამ გოგომ დილის 9 საათზე მაინც დაესვენა ცოტა ჩემი სახლში შესვლა და მარიამის ხმის გაგონება ერთი იყო ,გაბრწყინებული სახით მიყურებდა ,, დროზე მოდი და დაფქვის თვალებით’’ ჩემი დის ასეთ საქციელზე ჩამეცინა - დამაცადე მარიამ ცოტახანი ამომასუნთქე და მოგიყვები ყველაფერს
- დათო ვერ დამისხლტები იცოდე ,( იცინის მარიამი)
მარიამისთვის ყურაადღება არ მიმიქცევია, სწრაფად შევედი აბაზანაში, წყალი გადავივლე, და პირსახოცის ამარა გავედი საძინებელში, სპორტულად ჩავიცვი ნაცრისფერი ბრიჯები, შავი მაიკა და შავი კონვერსის კეტები, კარადა გამოვაღე , ჩემოდანი გამოვიტანე და ტანსაცმლის ჩალაგება დავიწყე, ყველაფერი ჩავყარე ჩადების მაგივრად, თბილი ტანსაცმელიც მივაყოლე რადგან რაჭაში საგამოობიც ცივა ხოლმე, ჩემოდნის მანქანაში ჩადება გადავწყვიტე, მისაღებში გავედი და რას ვხედავ, ამრიამი კალთაში ჩემს ძმაკაცს ლევანის უზის, მეგონა იქვე მოვკლავდი, როცა მარიამმა შემამჩნია ეგრევე წამოვარდა, და თავის მართლება დაიწყო, იმდენად გამწარებული ვიყავი ყურადღება არ მიმიქცევია, მარიამის ჩემოდნებს ხელი დავავლე და მანქანაში სასწრაფოდ ჩავდე, სახლში დაბრუნებულს ორივე ცალცალკე იჯდა დასჯილი ბავშვებივით, ჩემი შესვლა და ლევანის წამოდგომა ერთი იყო, შევამჩნიე ორივე როგორ ღელავდა,
- ძმაო ყველაფერს აგიხსნი, დიდი ხანია მარიამი მიყვარს, მაგრამ ამას ვერგეუბნებოდი რადგან მეშინოდა შენი რეაქციის, მარიამი მგონი პატარა აღარაა , რომ სწორი გადაწყვეტილებები ვერ მიიღოს, გთხოვ ნუდაგვიშლი ურთიერთობას,
- ძამიკო სლუკუნებდა მარიამი, მისი ცრემლების უარესად გავბრაზდი, მაპატიე რა აქამდე რომ არ გითხარი , გეხვეწები
- ლევანი გეფიცები ჩემს დას რომ რამე აწყენინო ან შენს გამო ერთი ცრემლი რომ ჩამოუვარდეს, ჩემი ხელით მოგკლავ ეს დაიმახსოვრე ეხლაკი საჭმელი გააკეთეთ თორე მშია ( იცინის დათო )
საძნებელში გავედი და საწოლზე დავწექი, გვრიტები მარტო დავტოვე, ალბად გაგიკვირდებათ ჩემი რეაქცია, მოელოდით რომ რამეს დავამსხვრევდი და ყველაფერს დავზე დავიმხობდი, არა მეც ხომ ამ მდგომარეობაში ვარ ძმაკაცის და შემიყვარდა, როგორ შემეძლო ჩემს დას და ჩემს ძმაკაცს უსამართლოდ მოვქცეოდი, ფიქრები ანასტასიასკენ გამექცა, ნეტა რას აკეთებდა ჩემი პატარა ანგელოზი, ეძინა თუ წასასვლელად ემზადებოდა? ვერ მოვითმინე და დარეკვა გადავწყვიტე, მისი ნომერი სწრაფად ავკრიფე, 1 2 3 ზარი გადიოდა მაგრამ არავინ იღებდა ტელეფონს, ნეტა სად უდევს ტელეფონი, ისევ ხელახლა გავიმეორე , მაგრამ ეხლაც უშედეგოდ, ალბად ძინავს ან აბაზანაშია დავამშვიდე ჩემი თავი.... და მასზე ფიქრი დავიწყე
*** ანასტასიასთან ***
აბაზანაში ვიყავი როცა ტელეფონის ხმა გავიგე, გაუჩერებლად რეკავდა, მერე კი შეწყდა , ვერ მივხვდი ასე გამწარებით ვის უნდა დაეწყო რეკვა, ბანაობა გავაგრძელე, ვერც მივხვდი დრო ისე სწრაფად გავიდა, თმები გავიშრე, ტანზე დოლჩე და გაბანას ლოსიონი წავისვი, პირსახოცი შემოვიფარე და ჩემს ოთახში გავედი, აბაზანიდან გამოსვლის თანავე სიცივე მომეხვია გარსს, მარტოობა, ისევ ტკივილი და ისევ ცრენლები, ერთ ადგილზე ვიყავი გაყინული, ადგილიდან ვერ ვიძროდი, ვერ ვხვდებოდი რამჭირდა, რამ მოახდინა ჩემში ასეთი ცვლილება, თითქოს მისი ყოფნა ვიგრძენი, მისი სურნელი, ამან კი კიდევ უარესად გამხადა, როგორ მომნატრებია, როგორ მნდომებია მისი ხმის გაგება და ისევ დანახვა, ფრაგმენდებად ჩამიარა მთელმა ჩემმა ბავშვობამ და სევდა შემომაწვა,ნელ-ნელა მივედი საწოლთან და ჩამოვჯექი, კივილი მინდოდა, მინდოდა მეყვირა რომ საკმარისია ამდენი ტანჯვა, მაინცდამაინც ჩემი ძმა რატომ, ტირილი დავიწყე, ცრემლები ზღვასავით მოდიოდა და ღაწვებს მისველებდა, ლოყაზე ალი მედებოდა თითქოს გავარვარებულ შანთს მადებდნენ სახეზე, კარების შემოღების ხმა გავიგონე, მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია, ვინ უნდა ყოფილიყო თუარა დედაჩემი, როგორ ვჭირდებოდი ეხლა მას გვერდით, მე? მეც მჭირდევოდა გვერდით ვინმე ვინც ამ ტკივილს გადამატანინებდა, ვინ იყო ჩემს გვერდით არც არავინ, გავიგონე დედაჩემის ტკბილი და საამური ხმა, როგორ მეძახდა ჩუმად,დარდობა - ტასო ხომ კარგად ხარ? გაბზარული და წყნარი ტებრით შემეკითხა, ვგრძნობდი თუ როგორ იყო, ცრემლები მოვიწმინდე , პირსახოცი მჭიდროდ შემოვიჭდე სხეულზე და მივბრუნდი დავინახე მისი განადგურებული თვალები დავინახე, გაფითრებული სახე , რომელიც ჩემს წინ ისევ სიძლიერეს ინარჩუნებდა მაგრამ ვაი ასეთ სიმტკიცეს, მასთან მივედი და ჩავეხუტე - დე ყველაფერი კარგად იქნება, აი ნახავ თუ არა, ის სულ ჩვენთან იქნება, მიყვარხარ დე იცი რატომ ? იმიტომ რომ 9 თვე გვატარე და გაგვზარდე , იმიტომ რომ თითოეულს თანაბრად გვინაწილებდი იმ სიყავრულს რომელიც გულში გქონდა, იმიტომ რომ შვილის დაკარგვის მერე ასე მედგრად დგახარ ფეხზე, იმის გამო რომ ჩემთან ხარ და ამ ჯოჯოხეთურ ცხოვრების გზას რომელიც შავი ნისლითაა დაფარული, შენი კაშკაშა სხივი მიკვალავს, ჩემი მამაცი დედიკო ხარ , ეხლაკი მოიწმინდე ცრემლები და გამიღიმე რადგან ყველაფერი კარგად იქნება, ჩვენ არ დავნებდებით ამ დამპალ ცხოვრებას, სადაც ყველა საკუთარი თავის კმაყოფისთვის და საკუთარი სიამოვნებისთვის სხეულსაც კი ყიდის, ცხოვრება? ცხოვრებამ მეტი რაღა უნდა გვავნოს დედი, პირობას გაძლევ რომ ყველაფერს ვიზამ იმისათვის, რომ შენ თვალლებზე ცრემლი არდავინახო
-ჩემი ლამაზი და მამაცი გოგო ხარ ანასტასია, საიდან გაქ შვილო ამდენი ძალა, მე მჯერა შენი და შენი მოცემული პირობის და ამის ასასრულებლად დაგეხმარები არასდროს დაგტოვებ ამ რთულ ცხოვრებასთან ამრტო მე შენთან ერთად ვიბრძოლებ, ეხლაკი მომემზადე მალე დათო და მარიამი მოვლენ ხოარდაგავიწყდა რაჭაში მიდიხართ, შენკიდევ ჯერ ჩაცმულიც არხარ
- სულ დამავიწყდა დედუ, რომელი საათია ? გამახსენდა ჩემი ტელეფონნი ალბად დათო მირეკავდა ვაიმე რასირცხვილია,
- უკვე 11 საათია შვილი მე გავალ და შენ მოემზადე , თბილად გამიღიმა და ოთახიდა გავიდა სასწრაფოდ გამოვაღე ჩემი კარადა, რაც ხელში მომყვა პირველი ის ჩავიცვი, სასწრაფოდ ჩავყარე ყველაფერი ჩემს ჩანთაში, გადავათვალიერე და ყველაფერი თავის ადგილზე იყო,ტელეფონი აციღე და დათოს ნომერი ავკრიფე, ზარი გადიოდა, ვეღარ ვითმენდი ნეტავი რატომ არ იღებდა ტელეფონს , დიდი ლოდინის მერე როგორც იქნა მეღირსა მისი ხმის გაგონება , როგორც იქნა, მაგრამ მგონი გავაღვიძე, ( ჩემთვის ჩავიცინე)
- დათ ხომ არ გაგაღვიძე? შენ მირეკავდი ? აბანოში ვიყავი და ვერ გიპასუხე, მაპატიე რა, ძალიან გთხოვ , ყველაფერი ერთმანეთს მივაყარე,
- ამოისუნთქე პატარავ, არა არ გაგიღვიძებივარ შენ ზარს ველოდებოდი, გამოვალთ ეხლა მალე მე მარიამი და ლევანი , შენ ხომ მზად ხარ?
- კი დათო მე მზადვარ, გელოდებით, ეს ვუთხარი დატელეფონი გავთიშე, ვიგრძენი როგორ დამიარა ტანში ჟრუანტელმა, მისი ხმა მაბედნიერებდა და მავსებდა. ჩემოდნებს მოვკიდე ხელი და პირველ სართულზე ჩავიტანე, ტელევიზორი ჩავრთე რომ რამენაირად დრო გამეყვანა, მათ მოსვლამდე არვიცოდი რა მელოდებოდა რაჭაში, როგორ განვითარდებოდა მოვლენები, მეშინოდა იმის რაც შეიძლება მომხდარიყო