-მაშო,დამიცადეე- დაღლილი ბაია, ქოშინით მომსდევს.
-ერთად წავიდეთ ?- ვუსვამ კითხვას.
-ხოო, ოღონდ ჯერ არ გინდა კაფეში შევიაროთ ?- მთავაზობს ჩემი მეგობარი.
-ჰმ,კარგი, ცოტა დრო მაქვს.
მე მაშო ვარ კვარაცხელია, 20 წლის, ვსწავლობ უნივერსიტეტში, ფსიქოლოგიაზე, ბაიასაც ამ სფეროში უნდა წარმატების მიღწევა. ვარ ერთი ჩვეულებრივი, დედისერთა გოგო,რომელსაც ჰყავს მეტად სახალისო ოჯახი. დედა- მაკა გაფრინდაშვილი, მამა- ბესო კვარაცხელია, ბებია და ბაბუა- რეზო და ნანა კვარაცხელიები.
სულ მალე ჩვენს მყუდრო კაფეში შევედით და ტრადიციულად, შოკოლადის ტორტი და ბლის წვენი შევუკვეთეთ.
-გოგო, გიგი ადამაშვილმა,რომ ვერ გაიმერჯვა აი ძალიან მეწყინა,რა საყვარელია პროსტაა- დაიწყო მომაბეზრებლად ქება ერთი ადამიანის,რომელზეც ყველა გიჟდება,ეს ფაქტი კი ნერვებს მიშლის.
-ვაიმმეე, ბაია რამდენჯერ უნდა გაგაფრთხილო,რომ აღარ მიხსენო თქვენი პრინცი რა- მობეზრებულად დავუბრიალე თვალები.
-ხო კარგი,კარგი შენ მოსაწონს, ხომ მაინც ვერ ვიპოვით-ჩაიბურტყუნა.
-კარგი,მე სპირფარეშოში გავალ და მოვალ.
საპირფარეშოში გავედი და გამოვედი,თუმცა ვაი ამ გამოსვლას,ფუუ რაღა ამ დროს მოუნდა ამ ბიჭს აქ შემოსვლა. დავინახე,თუ როგორ ეხუტებოდა,კოცნიდა და სელფებს იღებდა ყველა გიგი ადამაშვილთან, მათ შორის ბაიაც იღებდა სელფს. ღმერთოო, ყველა რატომ გიჟდება მასზე, ის ხომ უბრალოდ გიტარაზე ასრულებს სიმღერებს და კატასავით რაღაცეებს შვება. საერთოდ არაა მისი ნამღერი გადასარევი, დიდად არ მომწონს, ეს გოგოები კიდე რამ გადარია, უფ. მე ვითომც არაფერი,ისე მივედი ჩვენს მაგიდასთან. ბაიამ დამინახა და ჩემსკენ წამოვიდა.
-აუუ გოგო,რა მაგარია პროსტაა- ყურებამდე იღიმებოდა ბაია.
- თქვენთვის ხომ,მაგრამ ჩემთვის არა, აი რამ გადაგრია ამხელა ქალი ?-კითხვა დავუსვი ჩემს მეგობარს.
-აუუ ძალიან საყვარელია, წამო სელფი გადავიღოთ რა ერთდ- აცქმუტუნდა ტრადიციულად.
-არა,არა და არა- მტკიცე უარი განვუცხადე.
ბოლოს ყველა დაიშალა,მაგრამ ეკა ვარდოშვილი,მაინც არ შეეშვა და ბოლოს იძულებული გახდა,რომ მის მაგიდაზე დაესვა.
ჩვენ მივირთვით ჩვენი შეკვეთა. წამოსვლას ვაპირებდით, როცა შოკოლადის ნაყინები მოგვიტანეს.
-უკაცრავად, ჩვენ ნაყინები არ გვინდოდა, შეგეშალათ- უთხრა ღიმილით ბაიამ.
-არა, აი იმ ბიჭებმა გამოგიგზავნათ,გემრიელად მიირთვით - მიმტანმა ხელით მიგვანიშნა ადამაშვილზე და მის მეგობრებზე და წავიდა.
-ღმერთო ჩემო რა საყვარელიაა-გაიპრანჭა ბაია.
-ღმერთი ჩემო რა თავხედია- გაბრაზებულმა ვთქვი ჩემი აზრი.
-აუ რატოო ? კარგი,რა.
-ვაიმე, წამოდი,წავიდეთ რა- ვუთხარი მეგობარს და ჩანთას ხელი დავავლე.
-აუუ მაშო გთხოვ რა, მივირთვათ და წავიდეთ- მთხოვა ბაიამ.
-არა და მორჩა,მე მივდივარ და შენ რაშვები ?!
-აუუ მე დარჩენა მინდა,აუ გთხოვ რა,თან ნახე,მგონი გიტარაზე უკრავს,მოვუსმინოთ და წავიდეთ- ძალიან მთხოვა,თან აქ მარტო ხომ ვერ დავტოვებდი,ამიტომ დავრჩი. მღეროდა,რაღაც კატის კნავილით სიმღერას,თან მთელი ამ დროის განვმალობაში ჩვენ გვიყურებდა, ღმერთო რა მოსაბეზრებელია.
როგორც იქნა მორჩა კატა კნავილს და მეც დავსტაცე ხელი ბაიას და კარი გამოვაღე.

----------
ვიცი, ძალიან პატარა თავია,მაგრამ იქნებ მითხრათ,გავაგრძელო თუ არა ?