ნუკა გაიქცა. გარბოდა... თითონაც არ იცოდა სად, საით, მაგრამ გარბოდა... მას ყველაფერი დაავიწყდა. დედაც, ევაც, ევას მეგობრებიც... ის მხოლოდ ერთზე ფიქრობდა: გაქცეულიყო სადმე.
ნუკა გამძლე იყო, მაგრამ ქუჩაში მაინც ვერ იცხოვრებდა.
არაფერი არ ჰქონდა თან. ჯიბეში მხოლოდ მობილური ედო და სახლის გასაღები რომელსაც იმ ასაფეთქებელივით მუდამ ინახავდა.(სახლს ორი გასაღები ჰქონდა. ერთი ნუკასთან იყო მეორე ნატოსთან)
უკვე ღამდებოდა... გზა ცუდად ჩანდა. ნუკას ოდნავ მაღალქუსლიანი ეცვა და შემთხვევით რაღაცას ფეხი წამოკრა.
-კარგად ხარ?
ნუკა ვერ მიხვდა ეს ვინ იყო. იქნებ ვინმე ნაცნობი იყო?
მაგრამ არა...
ეს აღმოჩნდა ბუკა. 17 წლის ბიჭი ოქროსფერი თმით და ულამაზესი ქამელეონის ღრმა თვალებით. (პ.ს ევას არ გავდა. ეგ არც გაიფიქროთ! ;დ)
-გამეცალე...-როგორც ნუკა ეპასუხებოდა ყველა ბიჭს ისე უპასუხა, თავისით ადგა და გზა განაგრძო.
-არ ვიცი რა მაგრამ ნამდვილად რაღაცა გჭირს ან დაგემართა და მინდა რაღაცით დაგეხმარო-ბუკა
-დამეხმარო? რითი უნდა დამეხმარო?-უპასუხა ცივად როგორც იცოდა სულ
-სახლიდან გაიქეცი?-ბუკა
-ტინგიცობისთვის არ მცალია-გაექცა
-მოიცა! არ გაიქცე!! მე მაშინვე მივხვდი რომ სახლიდან გაიქეცი რადგან მეც ვიქცეოდი შენნაირად იმ დღეს როცა გამოვიქეცი-ბუკა
ნუკა გაჩერდა
-რა გინდა? შენც ევას გულშემატკივარი ხარ ხო?-ნუკა
-შენც??? მთელი ქალაქი მაგ გოგოზე რატო ლაპარაკობს? ამბობენ ზურგი დაუმტვრიესო თუ რაღაცა-ბუკა
-ჩემი დაა-ნუკამ თქვა გახსინლად. საერთოდ უცნობებს არც არაფერს ელაპარაკებოდა და არც ეუბნებოდა და არა მარტო უცნობებს, მაგრამ ამჯერად რატომღაც ისე ამოუვარდა პირიდან სიმართლე რომ თითქოს იგრძნო რომ ეს ბიჭი არ იყო თითქოს ევას ხალხისნაირი ადამიანი ვისთანებთანაც არ მეობრობდა ნუკა და მათთვის გამარჯობის თქმასაც კი არ კადრულობდა.
-ვიცი. შენზეც ლაპარაკობს მთელი ქალაქი. შენზე ძებნაა გამოცხადებული.-ბუკა
ნუკამ ეგ რომ გაიგონა, ისე გაეცინა, თითქოს 10-15 წელია არ გაუცინია და თითქოს თითქოს სახე ჩაუტყდა შუშებივით.
ბიჭი გაოგნდა მის ღიმილზე.
-ნუ ასეც ვიცოდი.-ნუკას გაეღიმა და არ ეტყობოდა თვალებში საერთოდ შიშის ნაპერწკალი, პირიქით...
-ჩემი აზრით არ უნდა გაგეცინოს, რადგან ისე არაა საქმე როგორც ფიქრობ. 20 ადამიანიდან 11 დაიღუპა. ამ თერთმეტიდან 3-ის გვამი იმდენად დასახიჩებულია რომ ვერ ცნობენ, ამბობენ შევეცდებით ამოვიცნოთო მაგრამ არამგონია ამოიცნონ. მაგრამ არის ცნობილი რომ ამ სამიდან ორი გოგოა, ერთი ბიჭი. სამივე ჩვენი თანატოლები. ის ცხრა საავადმყოფოში წვანან და არ იციან გადარჩებიან თუ არა.-ბუკა
ნუკას თვალებში შიშის და სინანულის ნაპერწკალი კი არა. გამარჯვების ნაპერწკალი დაეტყო. შეხედავდით თვალებში და ამოიკითხავდით მასში: "ძალიანაც კარგი! ეგრე იყო საჭირო!"
-ძმაო არ მოდიხარ?-ბიჭები აყვირდნენ საიდანღაც. ეს ბუკას ძმაკაცები იყვნენ. სიბნელე იყო და ნუკა ვერ იცნეს კიდევ კარგი.
-არა თავი მტკივა წავალ რა სახლში-ბუკა
-კაი მიდი და ხვალ შევხვდებით.
-ნუკა წამოდი-ბუკა
-ხელი ბიჭო სად მიმათრევ-ნუკა
-აქ თუ დაგტოვო დაგაპატიმრებენ. ჩემს სახლში უნდა წაგიყვანო-ბუკა
-არ მჭირდება! სულ გარეთ ვეგდო მირჩევნია ვიდრე ვინმე ბიჭის სახლში-მკაცრად უთხრა ნუკამ
-გჭირდება!ერთ დროს მეც გამოვიქეცი სახლიდან და მეც "ვიღაც" ბიჭები დამეხმარნენ თორემ ეხლა ან ბომჟი ვიქნებოდი, ან ვაბშე მკვდარი.
-სახლში მიიყვანე ევას ნაირები!!-ნუკა
-ევას ნაირებს ნუ მიხსენებ არ მიყვარს მე ევას ნაირები არც მომეწონება და არც არასდროს მოვიყვან ცოლად.-(ლეგენდის მიხედვით თურმე არსებობს ბიჭი რომელსაც არ მოსწონს ევა).
ნუკა ცოტა ხანი გაჩერდა.
-მისმინე. თუ მატყუებ და იმ მდაბიოების ჯაშუში ხარ... -წინადადება არ გააგრძელა და მაშინვე დანა აჩვენა.
-გაიგე????-ნუკა
-არა არ გატყუებ მე შენსკენ ვარ. შენ მაგათ გამო ციხეში არ უნდა ჩაჯდე. მაგათ ღირსი იყვნენ რაც მოუვიდათ. ევაც ღირსი იყო და ეხლა ღვარონ ცრემლები. მაგათ უნდა იყვნენ ცუდ დღეში და არა შენ.
მე შენზე ყველაფერი ვიცი. ევას გამო რა არ გადაიტანე. ევა არის ქუჩის იაფფასიანი ძუკნა გოგო რომელსაც ბიჭების მკლავების მეტი არაფერი აინტერესებს. ეხლა კი გიჟდებიან მაგაზე ბიჭები, მაგრამ დრო მოვა და აუცილებლად მაგას პირდაპირ სახეში მიაფურთხებენ, შენ კი პატივს გცემენ. გაიგე?-ბუკას თვალებშივე ეტყობოდა სიმართლე.
ნუკა რამდენიმე წამი გაჩუმდა.
-კარგი წავიდეთ. მაგრამ ჩემზე თითის დაკარებაც არ გაბედო. არვიცი შენთან რამდენად საიმედოდ ვიქნები, მაგრამ შენთან არ მიპოვიან იმედია-ნუკა
-არ გიპოვიან-ბუკა
ნუკამ თავზე კაპიშონი ჩამოიფარა და ფეხით გაჰყვა ბუკას მის სახლამდე.
ბუკას სახლი უკვე უბრალო სახლი იყო და არა კორპუსი. მაგრამ მთავარია ნუკა არ ეპოვნათ. თუ ბუკას და მის ძმაკაცებს არავინ იცნობდა ევას მეგობრებიდან, მაშინ ცოტაა შანსი რომ იპოვიდნენ.
ნუკას მაინც ნერვები ეშლებოდა რომ ბიჭის გვერდით მოეწია ყოფნა. ბუკა სულ მარტო ცხოვრობდა.
უკვე ღამე იყო და ნუკას ეძინებოდა.
-წამოდი დაგაწვენ-ბუკა
-ხელი არ დამაკარო!!!!!!!-უყვირა ცივად
-მე მხოლოდ შენი დახმარება მინდოდა
-შენ მხოლოდ მაშინ დამეხმარები თუ ის დამპლები (ევას სხვა მეგობრებიც ჰყავდა) არ მიპოვიან.
ბუკა ჩუმად იყო.
-შენს გვერდით არ დავწვები ცალკე უნდა დავიძინო-ნუკამ ეუხეშა
-წამოდი გაჩვენებ მაშინ საით არის ცალკე საწოლი.
აჩვენა და იქ მართლაც ერთი ცალკე საწოლი იდგა.
-თუ ღამით ეცადო და ჩუმად თითი დამაკარო, რაც მოგივა ნახავ!!!-ნუკას თვალებში მრისხანება ჩანდა.
ბიჭს, თავად ბიჭსაც კი,,, ვერ წარმოიდგენთ და თვალები აუცრემლიანდა კინაღამ ნუკას შემხედვარე...
ნუკას იმ ცალკე საწოლზე მალე დაეძინა. ბუკა კი თავის საწოლში წრიალებდა.

მთელ ქალაქში ნუკას ეძებდნენ. ევას სხვა მეგობრების მთელი ფეისბუქი ნუკას ფოტოებით იყო აჭრელებული. დაღუპული ევას მეგობრების ფოტოებზე ცრემლების სმაილები არ წყდებოდა. მათზე ვიდეოები გააკეთეს. საშინელება ხდებოდა...
ნატო ყველაფერს თავის თავს აბრალებდა. ამბობდა ნუკა რომ არ გაეგდო სახლიდან, ეს არ მოხდებოდაო....
მაგრამ ასე თუ ისე ნუკას ნებისმიერ მომენტში დახვდებოდნენ ეზოში ევას მეგობრები თუ იმ დღეს არა.
ნუკამ 11 ადამიანი მოკლა.
თამუნა, სალომე და ნატაშკა და ყველა ის ადამიანი ვისაც ევა სძულდა, ყველა ამაყობდა ნუკათი და ის ჟანა დარკად ჩათვალეს ოღონდ ვინც არ დაწვეს. (თუმცა კი აპირებდნენ ხომ ნუკას დაწვას)
მალე ეს საშინელი მდგომარეობა რაც ხდებოდა თბილისში მიშომ გაიგო მაგრამ ევას ვერც ეტყოდა. ჯერ ერთი ოპერაციას უკეთებდნენ და მერე ევა თუ გაიგებდა ამას, ვერ გადაიტანდა და ალბათ დამბლა დაემართებოდა.

*********
ევას ოპერაცია დასრულდა. ევა ისევ მუცელზე მწოლიარე პირზე ჟანგბადის ნიღბით გამოიყვანეს.
-ევა! ევა!!-მიშოს თვალები აუცრემლიანდა.
-ექიმო! როგორ იქნება?
-ოპერაცია წარმატებით დასრულდა. გართულება არ ჰქონია, მაგრამ ხერხემალი დაზიანებულია.
-ანუ?-მიშო კიდევ უფრო აღელდა.
-გაიღვიძებს და ვნახავთ-თქვა ექიმმა და გაეცალა.
-ევას რამე თუ დაემართოს თავს მოვიკლავ!...-უკვე თავის თავს ელაპარაკებოდა მიშო, რომელსაც გვერდით მდგომი არავინ ჰყავდა. მხოლოდ ურეკავდნენ ძმაკაცები და ინტერესდებოდნენ ევას მდგომარეობით.

გავიდა ორი დღე. ის 3 გვამი ამოიცნეს ისინი ყოფილან ლიზა, ლიკა და დემე. ალბათ თავიდანვე მიხვდით არა? ისინი იდგნენ ყველაზე წინ. სწორედ ისინი იყვნენ მათი ლიდერები.
ნუკა თითქოს მიწამ ჩაყლაპა. არსად ჩანდა. ევას მეგობრები ძველებურად წყევლიდნენ ერთი მხრიდან ევას გამო, მეორე მხრიდან კი იმ 11 ადამიანის გამო. ევას მოწინაამღდეგეები კი-ამაყობდნენ.
ბუკას ნუკა არც შეუწუხებია. პირიქით, მხარში ამოდგომოდა და არწმუნებდა რომ ის არ იყო დამნაშავე და კარგი გააკეთა რომ მოკლა ის ხალხი რასაც ნუკა ეთანხმებოდა.
ნატო ისევ თავის თავს იდანაშაულებდა და ასე...

************
ევა გაიღვიძა და უკვე პალატაში იყო. ევა როგორც კი ოპერაციის შემდგომ პალატაში გადაიყვანეს, მიშო იმის მერე გვერდიდან არ შორდებოდა.
-მიშოო-ევა ამჯერადაც აწიყვინდა
-ევაა ევა საყვარელო-მიშოს სახე გაუნათდა
-მიშო არ დამტოვოო-ცრემლები წამოუვიდა
-აქ ვარ ჩემო სიცოცხლევ აქ ვარ-მიშო
ევას ლაპარაკს ხელში ჟანბადის ნიღაბი უშლიდა, ამიტომ მოიძვრა სახიდან რომელიც ორი დღე ეკეთა და უკვე ატირდა.
-მიშოო შემეშინდაა მეგონაა მოვკვდიიი-ევა სლუკუნებდა და მიშოს ჩაეხუტა მაგ მომენტში
-არ მომკვდარხარ არა ჩემო პატალა-მიშო
-არ მიმატოვო ვეფქუნია გთხოოოვ მიკვალქალ-პაწაწინა კნუტივით წკმუტუნებდა
-აქ ვარ მეთქი არ დაგტოვებ!
მიშომ ექიმს დაუძახა რათა ეცნობებინა რომ ევას გაეღვიძა. ექიმი მალე მოვიდა.
-გთხოვთ გაბრძანდეთ აქედან პაციენტი უნდა გავსინჯოთ-ექიმი
-არაა!! არაა არ გააგდოოთ!!!! მიშოო არ წახვიდეე!!!!-ევა მწარედ ატირდა.
-ეს დროებითია ჩემო პრინცესა მალე დავბრუნდები!!-მიშო
-არააა:(:(-ევა
ევას ტირილი პალატიდან ყველად ესმოდა. ასევე მიშოსაც რაზეც გული შეუღონდა.
ევას დამაწყნარებელი გაუკეთეს რათა როცა გაღვიძებოდა არ ეტირა ისევ. თოთობავშვივით იყო.
გავიდა 3 საათი.

ევას გაეღვიძა და მიშოს ნახვა ისურვა. ამჯერად დამაწყნარებელმა იმოქმედა და არ ტიროდა.
მიშო პალატაში შემოვიდა. იქვე ექიმი და ექთანი იყვნენ.
ევა აღელვებული იყო მიუხედავად დამაწყნარებლისა. როგორც ჩანს აქ სერიოზულად იყო საქმე.
-მიშო... მიშო..!-ამბობდა ევა კანკალით მაგრამ არ ტიროდა.
-რა მოხდა საყვარელო-მიშო
-მიშო.... ფეხებს ვერ ვგრძნობ!....-ევა
ფეხებს ვერ ვგრძნობ.-წამი სიტყვა ერთ წინადადებაში და გულის ძლიერი ტკივილი. ძლიერი დარტყმა.
ევა დაინვალიდდა.
ევას ნერვიულობისაგან სუნთქვა ეკვრებოდა...
ექიმმა გადაწყვიდა ყოველი შემთხვევისათვის ფეხებზე რეფლექსი გაესინჯა. ასეც მოიქცა. გასინჯა და ევას ფეხი ოდნავაც არ ამოძრავდა.
-ხვალ დილითვე თვითმფრინავით სამშობლოში გაფრინდებით. იქიდან კი რეაბილიტაციის გასავლელად რომელიმე ქვეყანაში გაემგზავრებით. ვწუხვარ. თქვენი შეყვარებული დაინვალიდდა...-ექიმი
მიშო შოკში იყო. ხმას ვერ იღებდა. დამაწყნარებელს მოქმედების ვადა ამოეწურა და ევა მწარედ ატირდა, იმდენად მწარედ თითქოს პატარა 2-3 თვის ბავშვს ახრჩობენო გეგონებოდათ.
ევა დაინვალიდდა.
ევას მაშინვე თვალწინ დაუდგა ის დღეები როცა ქუჩაში მიდიოდა თავისი გამხდარი, შხვართი ფეხებით და ბიჭები აღფრთოფანებით დაჰყურებდნენ...
თითქოს ის ფეხები მისი უკვე აღარ იყო. თითქოს წაერთვა, ამოაჭრეს, ვეღარ იმორჩილებდა, ვეღარ გრძნობდა...
წაართვა ფეხები ვიღაც გერმანელმა გოგომ. აშკარად ისიც შურით გასკდა არა??? თუმცა არც ის იყო მახინჯი...
მეორე დღეს ევა კაპრიზით, ისტერიკით, წივილით და კივილით დასვეს ინვალიდის ეტლში. ევა იმდენად ტიროდა რომ ამჯერადაც დასჭირდა დამაწყნარებლის გაკეთება.
მიშოს ეტყობოდა რომ ევაზე ცუდად იყო და შოკისგან ხმას ვერ იღებდა.
ევა ატირებული თხოვდა ხმა ამოიღეო რამე მითხარიო მაგრამ ამაოდ.
ერთ დროს მიშო აიყვანდა ხოლმე ევას, ან მკლავს კისერზე გადაუხვევდა და ისე დაატარებდა(ერთად დადიოდნენ). ეხლა კი უკვე ინვალიდის ეტლში უნდა ეტარებინა....
დატანჯული, ნაწამები ევა რომელსაც ამდენი ტირილის შემდეგ უკვე ბავშვივით ეძინა თვითმფრინავში ჩასვეს. მიშომაც ყველა ნივთი, ტანსაცმელი ჩაალაგა. ისიც რათქმაუნდა ევასთან ერთად ჩაჯდა თვითმფრინავში და თბილისში დაბრუნდნენ.


აბა როგორი იყო? საინტერესო იყო? დაგაინტერესათ? გავაგრძელო?
პ.ს ტექსტში იყო შეცდომები რისთვისაც ბოდიშს გიხდით.