გეგას დღეობიდან ორი დღე გადის,გონებიდან ვერაფრით ვირეცხ უაზრო აკვიატებებს.
სისულელეა ის რაზეც ვფიქრობ,ნიკა ჩემი არასოდეს გახდება და იმაზე ფიქრი რომ მათან ყოფნის შანსი, ნულს უტოლდება, მაცოფებს.
განა ყველაფერი ჩემი ბრალი არ არის?!
უბრალოდ უარი უნდა მეთქვა თავის დროზე იმ თამაშზე,რომლის მსხვერპლიც ნელ-ნელა ვხდები.
ვფიქრობ,უნდა დაველაპარაკო ნიკას და ყველაფერს წერტილი დავუსვა, თუმცა,თითქოს ვმერყეობ,არმინდა წავიდეს.
მაგრამ, ფაქტია ის წავა,ადრე თუ გვიან, თუმცა წავა... მე, კი დავრჩები, როლებში ზედმეტად შეჭრილი და გულდაწყვეტილი.
ჰო, დეპრესიასთან ერთად...

ორშაბათს მთელი დღე დაკავებული ვარ, სასიამოვნოდ გავოცდი როცა ჩემ მიერ გაჩერებულ მანქანაში ლევანი დავინახე,ჩემი ყოფილი გატაცება(არაფერი მნიშვნელოვანი) .ერთმამეთი თბილად მოვიკითხეთ,საკონტაქტო ნომრები გავცვალეთ და დავემშვიდობეთ.
მთელი დღე დავიწყებული ნიკო მხოლოდ საღამოს გამახსენდა როცა ჩემ ტელეფონზე მისი ზარი განხორციელდა.
-ლო,საღამოს გამოდი ჩვენთან,საქმე გვაქვს!
მის დაძახებულ "ლო"-ზე ყოველთვის ჩემი მემართებოდა.ეს არიყო მხოლოდ ორი ბგერის კომბინაცია,ეს ბევრად მეტი იყო,იმდენად მეტი რომ სიტყვებითაც კი შეუძლებელია გადმოცემა...
ამ დროს ვგრძნობდი რომ მას თითქოს ძალიან ეძვირფაებოდა ეს მომართვა,თითქოს მეფერებოდა...
მე კი ეს ტკივილამდე მსიამოვნებდა,მინდოდა სულ,მუდამ, ასე დაეძახა ჩემთვის,მისი "ლო" ვყოფილიყავი,სამუდამოდ...


***
საღამოს ცხარზე სამსახურს ვრჩები და პირდაპირ არღვლიანებთან მივდივარ,სულ ერთიანად დაქანცული.კარებს გეგა მიღებს და შინ მატარებს.მთელი ოჯახი მისაღებში შეკრებილა და გამალებით საუბრობენ რაღაცაზე.
ნიკა ჩემი დანახვისას ფეხზე დგება გულში მიკრავს და ხელგადახვეული მის გვერდით,დივანზე მაჯენს.
-ისევ არ გიძინია არა?-მეკითხება წარბშეკრული და თვალებზე მეფერება.
-მორიგე ვიყავი და....-ვეკრიჭები და მხარზე თავს ვადებ.
-არ მომწონს შენი სამსახური...
-ბუზღუნებს არღვლიანი.
-ესეიგი ბავშვებო,_ფეხზე წამოდგება ჩემი ე.გ სადედამთილო და ჩვენს ყურადღებას იქცევს.-ვიფიქრე რომ კარგი იქნებოდა სადმე ერთად დაგვესვენა,ამიტომ ბილეთები დავჯავშნე, ორი კვიირით ეგვიპტეში წავალთ..ნუ ახლა თქვენ ქორწილის შემდეგ განსაკუთრებულ ადგილას გაგიშვებთ...-მე და ნიკოს გადმოგვხედა და თბილად გაგვიღიმა.
-ჯიგარიხარ დე!-ფეხზე წამოხტა გეგა.
-ჰო ძაან ძიგალი ბებო ქალ...-გამოექომაგა დემეც და ჩვენი ღიმილიც გამოიწვია.

***
დღემდე არ ვიცი ნიკამ როგორ დაითანხმა ჩემი ოჯახი რომ ეგვიპტეში გავეშვი.
ვფიქრობ და ვერ გამიგია მამაჩემმა როგორ განაცხადა თანხმობა,საკვირველი ისარის რომ ჩემ კითხვებს არც ნიკა და არც დედ-მამა არ სცემს პასუხს.
უსამართლობაა!


***
სახლში ვარ და ბარგს ვალაგებ.ყოველთვის მიწურულში ვიცი ხოლმე ჩაბარგება ამიტომ სულ ვიგვიანებ.
ამჯერადაც ასეა,აქეთ-იქეთ დავრბივარ და ტანსაცმლებს დაუდევრად ვყრი სამგზვრო ჩანთაში.
ზარის ხმაზე ფეთიანივით გავრბივარ და კარებს ვაღებ.
-სად ხარ,ან ტელეფონი სად გაქვს?-ბდღვერით ამბობს არღვლიანი და კართან მიყუდებულ ჩემოდანს იღებს.
-ჩამეძინა,ტელეფონი არ ვიცი...-ვპასუხობ ნაწყევტ-ნაწყვეტ და უკან ვედევნბი.
-სალომეც ჩვნთან ერთად მოდის,მე ჩამისკუპტდა მანქანაში.
-მერე რაა,იყოს-ვპასუხობ უდარდელად და უკმაყოფილოდ ვუყურებ ჩემს შორტებს,ძალიან მოკლეა...
ნიკა ბარგს საბარგულში დებს და მანქანის კარებს მიღებს.ცოტა მიკვირს სალომე უკან რომ ზის თუმცა ყურადღებას არ ვაქცევ და კომფორტულად ვთავსდები.მოხერხებულად ვაიგნორებ სალომეს აწითლებულ-გაბრაზებულ სახეს და ნიკას თბილად ვუღიმი.
თვითმფრინავში ჩასხდომამდე მამა მირეკავს და მშვიდობიან მგზავრობას მისურვებს შემდეგ ლევანი რეკავს მისი ზარით გაკვირვებული გვერდით გავდივარ.
-გისმენ ლევან...
-როგორ ხარ?-მხიარულად ჩამძახის ის და მზარე უნებურად გამირბის ნიკასკენ რომელიც თვალს არ მაშორებს.
-კარგად გმადლობ,შენ როგორ ხარ?
-მეც კარგად,შენი ნახვა მინდა.
-იცი ლევან,ახლა არ შემიძლია,ჩემს მეგობრებთან ერთად ქვეყნიდან გავდივარ, ასე რომ სხვა დროისთვის გადავდოთ.-ვამბობ ნაჩქარევად და მოახლოვებულ ნიკას ვუღიმი.
-როცა დავბრუნდები აუცილებლად შეგხიანები,დროებით...-ვემშვიდებოები და ტელეფონს ჯიბეში ვაბრუნებ.
-ვინ იყო?-მეკითხება არღვლიან და გომცდელად მიყურებს.
-მეგობარი,ლევანი...-ვპასუხობ სწრაფად და ლილესთან მივდივარ.
მგზავრობის განმავლობაში ნიკა სულ მიბდღვერს,ვერ გამიგია არ სჭირს.რამე ხომ არ ვაწგენინე?ვეკითხები საკუთარ თავს,თუმცა არაფერი მახსენდება...
შეეშვილ ლოლა,ალბათ უხასიათოდაა!მიჩიჩინებს ალტერ ეგო და დამშვიდებისაკენ მომიწოდებს.

სასტუმროში შვიდივე დაღლილები შევდუვართ და ნომრებს ვიღებთ.
სულ სამია და ვიბნევი...
როგორც შემდეგ ირკვევა წყვილები ერთ ოთახში ვბინავდებით.
მე და ნიკო,
გეგა და ლილე.
ხოლო ჩემი სადედამთილო და დემე ერთად,ასევე მათთან მოთავსდა სალომე და ბდღვერით გადმომხედა.
ისეთი დაღლილი ვიყავი პროტესტის თავი ნამდვილად არ მქონდა ამიტომ ნომერში შესვლისთანავე ძილს მივეცი თავი.

***
კარებზე კაკუნი მაფხიზლებს,თვალების გახელისთანავე აღვიქვამ ჩემს წელზე მოხვეულ ხელებს და უშფოთველად მძინარე ნიკოს ვხედავ.
როგორი საყვარელია!-ვჩურჩულებ დაბალ ხმაზე და ვცდილობ უხმაუროდ გამოვძვრე მისი ხელებიდან რომ კარები გავაღო.
-რახდება?-დაბალ ხმაზე ვეკითხები კარებთან ატუზულ ცოლ-ქმარს.
-ქვემოთ ჩამობრძანდით და ვივახშმოთ.-უდარდელად ჩალაპარკა გეგამ.
-ჩუმად ბიჭო,სძინავს ნიკუშას!-შევუღრინე მე.
-შენს ნუკუშააას-გაინაზა გეგა.
-რა საზიზღარი ხარ არღვლიანო!-ბრაზიანად ჩავილუღლუღე და კარები ცხვირწინ მოვუხურე ორივეს.
სააბაზანოში შესვლამდე თვალი ისევ მძინარე ვაჟბატონს შევავლე და საწოლს მივუახლოვდი.
გამეცინა,ტუჩები პატარა ბავშვივით გამოებუახა და ლოყები ოდნავ შევარდისფერებოდა.
ხელები მექცევა მისკენ და ლოყებს სასაცილოდ ვუწელავ.ის იშმუშნება და გვერდს იცვლის თუმცა მაინც არ ვეშვები და მის წვალებას განვაგრძობ.
-ლო,მოისვენე-ბუტბუტებს ის.
-არაა!-ვკისკისებ მისი შემხედვარე და გაუზარებლად ვხები მის ქვეშ მოქცეული.
-აბა,რაგვინდაო?-მეკითხება წარბების თამაშით.
-ისა...ის...იმან...-დავიწყე სისულელეების ბოდიალი და ბრაზისგან ავწითლდი როცა ჩემი შემხედვარე ახარხარდა.
ღმერთო ჩემო რა საზიზღარი ხარ ნიკუშაა!
-გაიმეორე?-წამში დასერიოზულდა ნიკა.
-ნ ი კ უ შ ა..-ამოვიშურჩულე დაბალ ხმაზე და თვალები დავხუჭე.
თბილი ტუჩები ვიგრძენი ყელში,მერე მხრებზე,ლოყებზე,თვალებზე,ნიკაპზე.
და ბოლოს ტუჩებზე.
მომთხოვნად,ვნებიანად მოკოცნიდა ტუჩებს და კოცნის უცოდინარი მეც,მთელი არსებით ვყვებოდი ალერსში.


ბოდიში დაგვიამებისთვის,მადლობა ვინც მხარში მიდგას და კითხულობს/მიკომემტარებს.
სულ ყველა მიყვარხართ!