რამოდენიმე მაღაზია დავიარეთ,არ იყო არსად,ხიდთანაც კი ვიყავით,მაგრამ უშედეგოდ
-კარგიი,ერთი ადგილი დაგვრჩა სანახავი,წამო ფეხით გავიდეთ.-მითხრა და ხელი ჩამავლო,გავითიშ და ხელის გაშვებაზეც კი არ მიფიქრია,ღმერთო,რას მიშვება ეს ბიჭი
-ანუ,ეკონომიკას სწავლობ,თან როგორც ჩანს კარგად,მაგარია.რა მიზნები გაქვს მომავალში?
-ვაპირებ უცხოეთშ გავაგრძელო სწავლა და დედაშენი ამაში მეხმარება,ძალიან მაგარი ქალია
-შვილიც კარგი ჰყავს,-თქვა და გემეკრიჭა
-ტრაბახა,-ჩავილაპარაკე
-მესმის.-ისევ მიცინოდა
-შენ რას აპირებ მომავალში?
-უნის დავამთავრებ,ფეხბურთის თამაშს გავაგრძელებ პარალელურად და
-შენც ფეხბურთს თამაშობ?-შვაწყვეტინე სასწრაფოდ
-ხო,რა იყო?
-არაფერი ისე.-ცოტა ხანს ხმა არცერთს ამოგვიღია
-არ მჯერა რომ არ მკითხე
-რას გულისხმობ?
-აი იმას საიდან ვიცოდი ამდენი შნზე.-უკვე გავჩერდით და ის ჩმკენ მობრუნდა
-მე გკითხე და შენ არ მიპასუხე
-სხვა რომ ყოფილიყო,მანამ მკითხავდა სანამ არ ვეტყოდი,მაგრამ შენ არა
-მისმინე,თქმა რომ გნდომოდა იქვე მეტყოდი,თურამედა დაველოდები შენით როდის მეტყვი,ახლა მე გავეკრიჭე
-ხოო,მომავალს რაც შეხება შიძლება ცოლიც მოვიყვანო,-თქვა და მრავალმნიშვნელად გადმომხედა და თვალი ჩამიკრა
-წარმატებები და იქნებ ხელი გამიშვა?-ვცდილობდი ხელი გამენთავისუფლებინა
-ოჰო ახლა გაგახსსენდა,აქამდე ხმას არ იღებდი
-ვიფიქრე მიხვდება,რომ მაწუხებსთქო და თავად გამიშვებსთქო
-აჰა ანუ გაწუხებს რომ გეხები ხომ?თქვა და თავის წელს ამაკრო ძლიერად
-ახლა რას იტყვი?-ნიშნის მოგებით მიღიმოდა
-იმას გეტყვი,რომ უტაქტო ხარ და შენთვის სჯობს ხელი გამიშვა
-თორემ ისე ჩამარტყამ როგორც იმ ბიჭს მისცხე?-ამაზე ახარხარდა.-ერთად რომ ვიქნებით,სანერვიულო არ მექნება თავად მიხედავ ბიჭებს,ის კი არა აქეთაც დამიცავ,-იდგა და უარესად დამცინოდა
-ნამდვილი ხეპრე ხა
-როგორც ჩანს მგზავრობის საფასურის გადახდის დრო დადგა,-თქვა და ტუჩებზე მეცა.ღმერთო ჩემო,რას ვაკეთებ,როგორ ვაძლევ საშუალებას პირველი კოცნა მომპაროს?.რომმ ვთქვა არ მომეწონათქო ტყილი იქნება ,მაგრამ მაინც საშინლად გავცოფდი,როგორც კი მოშორდა ჩემს ბაგეებს ხეელბი გამიშვა და ერთი ნაბიჯით უკან დაიხია თან ღიმილი ჰქონდა აკრული.ეტყობა ჩემგან მართლა დარტყმას ელოდა,მე კიდევ გული სწრაფად მიცემდა და ხელები მომუშტული მქონდა,მაგრამ უკან გავბრუნდი და გზას უმისამართოდ დავადექი
-გემრიელო საით?-ღმერთო ჩემო მართლაც რა ხეპრეა
-სახლში,
-მერე შენი სახლი რომ აქეთააა?-იდგა და მიღიმოდა,მე გამოვბრუნდი და განზრახული მქონდა სწრაფად ჩამევლო მის გვერდით,მაგრამ ხელი მტაცა და გამაჩერა
-მე გაგიყვან
-კიდევ ერთხელ შემეხები და მართლა ჩაგარტყამ რამეს
-კარგი,კარგი,ოღონდ მე გაგიყვან.-ხელი გამიშვა და მანაქანისკენ წავიდა,მეც უკან გავყევი,ისევ უკან ჩავჯექი მაგრამ არ გაუპროტესტებია
-ვერ ვხვდები,კოცნის გამო მიბრაზდები?რა იყო შეყვარებულისთვის არ გიკოცნია?-ამაზე პასუხი არ გავეცი და გვერდით გავიხედე
-მოიცა რა,შშეყვარებული არ გყოლია?-იცინოდდა,-ეტყობა შენს სიჯიუტეს ვერ გაუმკლავდნენ,მაგრამ მე აქ არ ვარ?
-ღმერთო ჩემო,არ შეგიძლია ჩემს დაცინვას შეეშვა და ისე მიმიყვანო?
-ლამაზი,მოჩხუბარი,ჯიუტი და ახლა უკვე გემრიელიც ხარ.-ოდესმე თუ გააჩუმებს ნეტავი ენას?მის ნათქვამზე ვწითლდებოდი,მაგრამ იმედი მქონდა ვერ შეამჩნევდა.მისამართი ვუთხარი და მივედით
-იცი რას გეტყვი?იმედი მაქ აღარასდროს შგხვდები.უტაქტოვ
-მე კი გპირდები რომ აწი უფრო ხშირად მნახავ გემრიელო.-ამაზე თვალი ჩამიკრა და გაიცინა,კარი ვეცადე ძლიერად მომეჯახუნებინა და სახლში ავურბინე.დაქალებს არასდროს ვუმალავ არაფერს,მაგრამ გადავწყვიტე მააზე არაფერი მეთქვა და საერთოდ თავიდან ამომეგდო მიშო,ორი კვირა ჩვეულებრივად გავიიდა უნიში,არც მიშო,და არც თორნიკე არ გვინახავს,სანდრასგან გავიგე რომ წვრთნებზე იყვნენ სხვა ქალაქში,მეც თითქოს დავწყნარდი,მაგრამ რატომღაც ხშირად მახსენდებოდა მიშო და ის თუ როგორ მომპარა პირველი კოცნა.რაც შეხება წიგნს,მარტო დავდიოდი,ჯოპიესის საშუალებით და ვერსად ვნახე,უკვე მესამე კვირა დაიწყო რაც მიშო არ მენახა,სანდრა მიყვებოდა ხოლმე,იმას რასაც თორნიკე ეუბნებოდა.ერთ დღესაც კარზე ზარი დარეკეს,რომ გავედი არავინ იყო,იატაკზე კი ფუთა იდო,სახლში შევეი და გავხესნი,ხელში სწორე ის წიგნი შემრჩა,რომელსაც ამდენ ხანს ვეძებდი.მაშინვე მივხვდი თუ ვინ გამოაგზავნა და გამეღიმა,წიგნს ბარატიც მოყვებოდა:'გემრიელო,ვიცი ახლა გაბრაზებული ხარ,თუმცა ჩემს წერილს ღიმილით კითხულობ,აი ახლა კი ამის წაკითხვისას წარბს შეიკრავდი,მოკლედ,დანაშაულის გამოსყიდვა მინდა და ეს მხოლოდ დასაწყისია'.