'' წამის სიხარული – აი, ცხოვრება! მხოლოდ ის არის მარადისობასთან ყველაზე ახლოს.''

*ტასო*
დამიანეს წასვლის შემდეგ მომშივდა და ამიტომ სამზარეულოში გავედი. არა რა, რადროს ჭამაა ეხლა, ვერვარ მე მთლად დალაგებული. გემრიელად ვჭამდი როდესაც კარები ელამ შემოაღო და მდივანზე დაეხეთქა.
-გოგო,შენ სულ როგორ უნდა ჭამდე.
იმხელაზე შეჰყვირა რამის სკამიდან გადავარდი.
-მომშივდა და აბა რავქნა.
საწყლად ამოვიბუტბუტე ამაზე კი ისე გახაიხარხარა შევხტი. არაა თითქოს ნაზი და საყვარელი გოგო ჩანს, მაგრამ ნამდვილი ტახია.
სიცილს რომ მორჩა მომვარდა და ლოყები დამიკოცნა თითქოს ორი წლის ბავშვი ვიყო.
-ვაიმე,რა საყვარელი იყავი იცი?
იკითხა სიცილით და თეფშიდან კარტოფილი ამაცალა.
-ჩემია,ნუ მაცლი.
ვუთხარი ბუზღუნით.
-უიმე,ღორო.
-კაი ეხლა მიდი აბა მითხარი რა უნდა მომიყვე.
ამის ხელში აღარც ჭამა მინდოდა.
-მიდი უცბათ ცხელი შოკოლადი გააკეთე და აივანზე გავიდეთ რა.
-კაი, თან მეც უნდა მოგიყვე რაღაცეები.
ვუთხარი და სამზარეულოში გავედი.
-დამიანეზე? გოგო გზაში შემხვდა და აქ იყო ხო ?
-ხო აქ იყო.
ვუთხარი სიცილით, ეჰ ნეტა რა მაცინებდა.
-წამოდი ეხლა რომ გაიშხლართე მაგ მდივანზე.
აივაზე გავედით და სავარძელზე დავჯექით, ფეხები ავიკეცეთ და პლედი გადავიფარეთ.
ელამ მომიყვა ყველაფერი, თან ისე სასაცილოდ ყვებოდა რამის გავიგუდე სიცილით. მეც მოვუყევი დამიანეზე.
-ეჰ დაო, რა დღეში ვართ.
ამის თქმა და ჩემი ახარხარება ერთი იყო, ელაც ამყვა და ძლივს გავჩერდით.
-ელა,მინდა ბოლომდე დავიცალო დღეს და ყველაფერი მოგიყვე.
-გისმენ დაო.
მითხრა და თავი მხარზე დამადო. ყველაფერი მოვუყევი, დავიწყე და ბოლომდე დავიცალე ემოციებისგან.ვიტირე მერე ელამაც იტირა, და ასე ტკბილად ჩაგვეძინა ერთმანეთზე ჩახუტებულებს.
დილით ტელეფონის ხმამ გამაღვიძა,ჯანდაბა რა ტკბილად მეძინა. ჯერ ისევ ძილ ბურანში მყოფმა ვუპასუხე.
-გისმენთ
-ტასო გამოფხიზლდი, ახტი უცებ ჩაიცვი შენთან მოვდივართ.
მომაყარა ლიკამ
-მოიცა,მოიცა მე ვინმე დავპატიჟე და არვიცი?
-უიმე, რაიყო გოგო რაარი რა მჟავე ხასიეთზე ხარ.
-მოდი დილის რვა საათზე შენ გაგაღვიძონ და როგორ ხასიატზე იქნები ვნახავთ.
-ხო კაი, ჩუმათვარ. კაი ეხლა ახტი მიდი და მოწესრიგდი რა, ბარგი ჩაალაგე კოჯორში ავდივართ ყველა გეგუშკას აგარაკზე.
-კაი ხო გავაღვიძებ ელას და ვდგები.
-კაი კუსკუს.
ქარბორბალაა ეს გოგო რა.
-ელა გაიღვიძე რა.
ამოვიბუზღუნე და ბალიშში ჩავრგე თავი.
-მღვიძავს ხო მღვიძავს. მიდი ეხლა უცბათ შეხტი სააბაზანოში და ჩავალაგოთ რა ბარგი, რადგან მე არმაქვს აქ ჩემი ტანსაცმელები შენებს ვიცმევ.
-კაი ხო შევდივარ.

*ელა*
სანამ ტასო სააბაზანოშიიყო მანამდე მე ბარგი ჩავალაგე და გადარეულებიც მოვიდნენ.
-ეე რაკაი სახლია.
შემოვიდა თუარა ლიკამ თქვა.
-ვაიმე გოგო გაჩუმდი რა ცოტახანი არ შეგიძლია? გასკდა თავი.
აბუზღუნდა ნიკა,ლიკამ კიდე ერთი კარგად შეუბღვირა და ჩამეხუტა.
-პრივეტ ელა.
-დილამშვიდობისა. ყავას ხომ დალევთ? ვკითხე უკვე მდივანზე გაშოტილებს.
-ჯიგარი ხარ რა, ამათმა კი არ დამალევინეს.
თქვა გეგამ და თავი მოისაწყლა.
-შენი ხმა არ გავიგო.
გაიცინა სოფომ და აყვა ყველა.
-გოგო ისე ტასო სადა?
-აბა ვინ მკითხულობს?
ჩამოვიდა გადარეული პირსახოცის ამარა რომელიც ძლივს უფარავდა უკანალს.
-პრივეთ ნიკუშ.
თქვა და თავში მსუბუქად წამოარტყა ხელი.
-ჩემი თავი დოლია ტო სულყველა მერომ მირტყავთ.
თქვა სერიოზულად და რომ გავიაზრეთ რათქვა ყველა ერთად ავხარხარდით.
შემდეგ კი, სამზარეულოში გავედი ყავის გასაკეთებლად.
დავინახე როგორ გამომყვა იოანე მაგრამ არაფერი მითქვამს.
მომიახლოვდა და ხელები წელზე შემომხვია.
-მომენატრე ტო.
-იოანე ხელები მომაშორე.
ვუთხარი წყნარად, მაგრამ ვინიცის რა ხდებოდა ჩემში, ერთიანად ვდუღდი.
-უკარებაც ყოფილხარ ყველაფერთან ერთად,
ალბათ გიორგი გაგიბრაზდება.
თქვა და ირონიულად ჩაიცინა.
-რა მიხვედრილი ყოფილხარ.
არც მე დავაკელი ირონია, არადა გიორგი ჩემი ნათლიაა. ორი წლით დიდია ჩემზე და ძმასავით მყავს. ტასოც იცნობს და მისთვისაც ისეა რიგორც ჩემთვის.
ამასობაში ყავაც გავაკეთე და გავიტანე. ბატონი იოანე კი დავტოვე გაცეცხლებული სამზარეულოში.

*ტასო*
სანამ ელა ყავას გააკეთებდა ჩემს ოთახში ავედი და ჩავიცვი. მაიკას ვიცმევდი როდესაც ოთახში დამიანე შემოვიდა და სიტყვის თქვაც არ მაცადა ისე დამაცხრა ტუჩებზე, ქვედა ტუჩს კბილები მოსდო და შემდეგ ისევ კოცნით გამიყუჩა ნატკენი ადგილი. ჩუმი კვნესა ამოვუშვი ბაგეებიდან როდესაც ყელზე გადავიდა, ყელიდან მკერდამდე ჩავიდა და ლოგინზე გადამაწვინა. ზევიდან მომექცა და მკერდის დაგემოვნება დაიწყო. თავს ვერ ვიკავებდი და მეც ვკრუტუნებდი ეს კი უფრო აგიჟებდა. ვეღარ ვჩერდებოდი, უფრო და უფრო მეტი მინდოდა, ისევ დამიანე გაჩერდა და თვალებში ჩამხედა.
-მაგიჟებ.
ვითხრა ვნებიანი ხმით და თავი ჩემს კისერში ჩარგო.
-შენ არიცი მე როგორ მაგიჟებ.
ვუთხარი ჩურჩულით და გავიგე როგორც ჩაიცინა.
-კარგი, წამოდი ჩავიდეთ.
ხელი მოვკიდე და ავაყენე,მაიკა გადავიცვი და დაბლა ჩავედით.
-ელა, იცი რა ვიფიქრე?
-მიდი აბა დაფრქვი სიბრძნე.
-გოგო გიორგის დავურეკავ და ეგეც წამოვა, ძალიან მომენატრა.
-კაი ხო მიდი ისე,კაი აზრია. გეგუშ ხოარარის პრობლემა? ჩემი ნათლიაა.
ამდროს იოანეს სახე უნდა გენახათ,როგორ გაუნათდა.
-არა რა პრობლემაა წამოვიდეს.
თქვა და დამიანეს შეხედა, რაო ბატონო დამიანე ვეჭვიანობთ? ძალიან კარგი.
აღარაფერი აღარ მითქვია, ტელეფონი ამოვიღე და გიორგის დავურეკე და ყველაფერი ავუხსენი ისიც დამთანხმდა და გამოგივლიო მითხრა. ჩემი ყველაფერია გიო, ელას აკითხავდა ხოლმე სამსახურში და იქიდან გავიცანი. მაგრამ შემიყვარდა, როგორც და-ძმა ისე ვართ, როგორც ტყუპები. ყოველთვის გრძნობს რა მტკივა და რა მაწუხებს, უთქმეულად ჩეუძლია მიხვდეს ყველაფერს. ამასობაში გიორგიც მოვიდა და ყველას გავაცანი როგოც მეგობარი, გიორგიც მიმივდა და ამყვა თამაშში, დამიანე ძლივს იკავებდა თავს რომ არ აყვირებულიყო. ბარგი ავიღეთ და დაბლა ჩავედით.
-აბა, თქვით ეხლა ვინ სად ჯდება.
ინტერესით შემოგვხედა გეგამ.
-ესეგი, ნიკუშა და ლიკა ერთად, შენ სოფო და დამიანე ერთად, გაპროტესტება არ მიიღება, სანამ ლიკა რამეს იტყოდა დავამატე და ნიკუშას თვალი ჩავუკარი, მან კი ტუჩების მოძრაობით მანიშნა მიყვარხარო და გაიცინა.
-ჩემი გოგო ჩემთან.
თქვა გიომ ხელი მომხვია და მანქანისკენ წამიყვანა.
-პატარა ეშმაკუნა ხარ.
გაიცინა და საფეთქელზე მაკოცა,
-შემომაკვდება.
გავიგეთ დამიანეს ხმა და გიორგი ჩემს კისერში აფხაკუნდა,
ბიჭებმა კი ერთი გემრიელად გადაიხარხარეს.
ასე და ამგვარად დავადექით გზას კოჯორისაკენ.

___________
ესეც ახალი თავი, გუშინ დავდე მაგრამ დღეს წაშლილი დამხვდა.
იაქტიურეთ რა, თუ არ მოგწონს მაშინ აღარ გავაგრძელებ.