2000 წელი 19 მაისი.
ეს ყველაფერი მეც გადმოცემით ვიცი მე გავჩნდი იმ მუცლიდან,რომლის გაჭრის შემდეგაც დედაჩემი ომის დროს წინა ხაზზე დაჭრილი ჯარისკაცივით იცლებოდა სისხლისგან.გავჩნდი მე და დედაჩემმა დაკარგა იმედი მეორე ბავშვის,ჩვეულებრივ ბავშვებისგან განსხვავებით მე არასოდეს მყოლია მეგობარი,რომელთანაც შემეძლებოდა დავმჯდარიყავი და მელაპარაკა იმ მანქანებზე,ფეხბრთელებზე,ველოსიპედებზე, რომელზეც ჩემხელა ბავშვები საუბრობდნენ.
ამ ყველაფრისგან ძალიან შორს ვიყავი ვიზდებოდი ოჯახში სადაც ერთ შეხედვით არაფერი იყო განსხვავებული მაგრამ ჩემი მიზანიც ესარის,რომ მოგიყვეთ და მიხვდეთ თუ რა არის განსხვავებული ჩემს ოჯახში.ყველაფერი კარგად მახსოსვ,ოთხიწლის რომ გავხდი მას შემდეგ მოყოლებული.
დედა:საყვარელი,თბილი,მზრუნველი,კეთილი ადამიანი,რომელიც სამყაროსგან განწირულ უკანასკნელ ,,მეძავსაც" კი გაუწვდიდა დახმარების ხელს.
ხო ახლა კი მოდი მამაზე ვილაპარაკოთ.
მამა:მზრუნველი,კეთილი,ხალისიანი,კარგი მეუღლე და კარგი მამა,ხო ეს თავიდან რაც დამამახსოვრდა ხუთ წლამდე თუმცა შემდეგ ყველაფერი შეიცვალა.
მამაჩემი აღარ მოდიოდა სახლში ღამეები,დღეები,კვირები და რაგასაკვირიც არ უნდა იყოს თვეებითაც კი მიდიოდა და მიტოვებული ოჯახი აღარც კი ანაღვლებდა,ოჯახი რომელიც მეზობელს იმ პურს თხოვდა რომელიც გადასაყრელი იყო და ვერც კი შეჭამდი.
კარგად მახსოვს დედაჩემი მომტირალი სახე და ჩემს დანახვაზე,მოწმენდილი ცრემლები ვითომდა არაფერი ხდებოდა.
და აი მამაჩემი გამოჩნდებოდა ხოლმე და ამდენი ნარკოტიკისგან,გაყვთლებული კბილებით,ჩაშავებული თვალებითა და გათეთრებული თმით თითქოს არაფერი მომხდარაო ისე გამოგვეცხადებოდა ხოლმე.
ჩხუბი:ეს არის მომენტი რაც ყველაზე მეტად მძულდა ჩემს ოჯახში,გაუთავებლად ყვირილი,ვხედავდი როგორ ფრინავდნენ თეფშები ცხენზე ამხედრებული მეომრის ნასროლი ისრებივით.
ხო და ჩხუბი სრულდებოდა ისევ მამაჩემი დაკარგვით.
გაუსაძლისი პირობები,ტირილი,ბინები სადაც მევცხოვრობდი და არასოდეს მთავრდებოდა ისინი.და ბინაში ის სუნი,გაწეული ფარდის უკან მდგარი მამაჩემი დამისი ძმაკაცები რომ წამალს იკეთებდნენ ეს სუნი არასოდეს მავიწყდება.
შპრიცები,ტაბლეტები,სასმელი,ხელზე მოჭერილი ქამრები წამლის გაკეთების დროს ეყარნენ დაბლა და ელოდებოდნენ მორიგი წამლის ნემსის ამზადებას,ვუყურებდი ამას და არაფრის გაკეთება შემეძლო თუმცა დედას შეეძლო ყველაფრის შეცვლა და ასეც მოიქცა კიდეც,ეს დღე კი კარგად მახსოვს,საღამო ხანი იყო და მამა სახლიდან დაბრუნდა ხუთ დღიანი გაუჩინარების შემდგომ,და სახლშ მოსულმა დაინახა ის ჩალაგებული ტანსაცმელი რომელიც დედამ გაამზადა წასასვლელად.ამის დანახვაზე მამა გაცოფდა და ჩხუბი დაიწყო მე როგოც ყოველთვის საწოლის ქვეშ დამალვით,ყურებზე ხელის აფარებით და ცრემლებ მოდენილი სახით ვუყურებდი ამ ჩხუბს.და უცებ გაისმა ხმა ბუუჰჰ...