ჩემი გული უფრო გამალებით სცემს შენს მოლოდინში..

*ტასო*
როგორც იქნა ჩავედით კოჯორში და გადმოვლაგდით.
-რა კაი აგარაკია ეე, გეგუშ ყოჩაღ შენ.
მივვარდი და ლოყაზე ვაკოცე. დღეს რაღაც ძალიან კარგ ხასიათზე ვარ.
-პატარა ეშმაკუნა ხარ.
მითქრა და თვალი ჩამიკრა,ოხ ესეც კაი ეშმაკია.
-ხომ არეტყვი?
ავხედე წამწამების ფახუნით.
-არა პროსტა ძაან არ გამიწვალო რა ძმაკაცი.
მითხრა და სახლისკენ წამიყვანა,დანარჩენები უკვე შიგნით იყვნენ. როგორც ჩანს, კარგად გაუგეს ბიჭებმა და გიორგიმ, რაღაცაზე გულიანად იცინიან და ლუდს სვავენ უკვე, მარტო დამიანე ზის მჟავე სახით.
გოგოებთან წავედი, სამზარეულოში ფუსფუსებდნენ უკვე.
-აბა, რას შვებიან ჩემი გოგოები?
-აუ რავიცი ტასო აბაა, დავიწყოთ დალაგება თორემ მთელი სახლი მტვერს მიაქვს.
აბუზღუნდა სოფო.
-რა პრობლემაა მერე, ეხლავე მოვალ.
როგორ შეიძლება ესე, ჩვენ ვალაგოთ და ბიჭები ესე იჯდნენ? არამც და არამც, მომინდომეს აქ ბიჭებმა დალევა. ჩემი ხასიათი არ იციან ამათმა.
მისაღებში გავედი და ბიჭების წინ დავდექი.
-რაო ტასუნა?
მკითხა გიომ და ლუდი მოსვა.
-რაო ტასუნა კი არა, ეხლა აეყარენით მალე და მოგვეხმარეთ სახლის დალაგებაში.
-კაი ღადაობ ტო?
წამოხტა ნიკუშა და საწყალი სახით შემომხედა.
-არა ნიკუშ არ ვღადაობ, ადექით. მტვრებს დაწმინდავთ.
-არ გავაკეთეთ ტოო, შანსი არაა.
-არ გააკეთებთ და საღამოს საჭმელს ვინ გააკეთებს იმასაც ვნახავთ,ვინ გაშლის ლოგინებს და საერთოდ ვინ მოგხედავთ.
ნიშნისმოგებით ჩავიცინე და მათ საწყალ სახეებს ჩემი მკაცრი მზერა ვაჯახე.
-აუ, შენ ვინყოფილხარ ეე. მართალს ამბობდნენ რაა ჟურნალისტები.
გადაიხარხარა ნიკუშამ და შემომხედა.
-მაინც რას ამბობდნენ ნიკუშა?
მწარედ ჩავიცინე და ინტერესიანი მზერა მივაპყრე.
-აი, მკარი გულქვა და ყინული ქალიაო რა,
გულწრფელად და გაუაზრებლად მიპასუხა მეკი მის სიტყვებზე თვალები ამიცრემლიანდა. ყველა გაჩუმებული უსმენდა ჩვენ საობარს, ბოლოს ნიკუშას გამწარებული მზერა ესროლეს და ნიკუშაც მიხვდა რაც თქვა.
-აუ, ტასო არმინ...
აღარ დავასრულებინე. ცრემლეი როგორღაც ჩავყლაპე და გავუღიმე.
-არაუშავს, არაფერია.
კალთაში ჩავუხტი და ლოყაზე ვაკოცე. ვეცადე მის გამხიარულებას, ვიცოდი რომ სპეციალურად არუნდოდა უბრალოდ გაუაზრებლად ტქვა.
-მიყვარხარ ტასუნაა.
ხურში ჩამჩურჩულა და მაკოცა.
-აბა ეხლა აეყარენით ნუ გაგიტკბათ ტბილი ტასოო.
ყველა ავყარე და ხელში მტვრის ტილოები მივაჩეჩე, ისეთი სასაცილოები იყვნენ. სახლი დავალაგეთ, საჭმელი გავაკეთეთ გოგოებმა, მივირთვით და დასაძინებლად მოვემზადეთ.
-ტასიკოო ჩემთან წვება.
საფეთქელზემაკოცა გიორგიმ და ხელი მომხვია.
-ხო, ხო აბაა თქვენ საქმეები გექნებათ.
ირონიულად ჩაიცინა დამიანემ და გამოგვხედა. არაფერი არ მიპასუხიაა უბრალოდ გავიღიმე და გეგას თვალი ჩავუკარი.
-ნიკუშა და ლიკა ერთად ..
დაიწყო გეგამ, მაგრამ ვინ დაამთავრებია.
-ეე ჩვენ ერთად რატოო? წამოიკივლა ლიკამ და დაბნეულმა დაიწყო თვალების ცეცება.
-იმიტომ რომ ასეა საჭირო ლიკუშ.
თვალი ჩავუკარი და გავიცინე, ხელი ვკარი და ოთახში შევაგდე.
-და ხარ ტასუნია.
უცბათ მაკოცა ნიკუშავ და ისიც უკან შეყვა. დამიანე გეგა და სოფი კი ერთად დაწვნენ.


*ნიკა*

ოთახში რომ შევედი ლიკა უკვე ლოგინში დაწოლილი დამხვდა, რავიცი ამ გოგომ ესე უცებ სად მოასწრო გამოცვლა.
-მთავარი მონდომებაა არა ლიკუშ?
გავიცინე და მაისური გავიხადე,დავინახე როგორ შემომხედა,არა არაა, როგორ შეხედა ჩემს პრესს და იმხელა ნერწყვი გადაყლაპა მართლა შემეშინდა არ დაიხჩოსთქო.
-წყალი ხომარ გინდა?
ვკითხე და დავინახე როგორ გაწითლდა სახეზე.
-კაი ჩემი გრცხვენია ტოო?
საწოლს მივუახლოვდიი და მის მხარეს ჩამოვჯექი.
-ლიკუშ, არმიყვარს ეს მიდებ-მოდებვები რა,მომბეზრდა ეს კატა-თაგვობანა. ბავშვები არცერთი აღარ ვართ. ორივემ კარგად ვიცით რომ, არცერთი არვართ ერთმანეთის მიმართ გულგრილი, მოკლედ რომ აღარ გავაგრძელო მიყვარხარ რა. ერთადერთი ქალიხარ ვისაც სერიოზულად შევხედე და ყველას და ყველაფერს მირჩევნიხარ. დავამთავრე ჩემი მონოლოგი და თვალებში ჩავხედე. მიყურა, მერე გაიღიმა, აკისკისდა და ზედ შემახტა.
-ანუ?
-ანუ, მეც მიყვარხარ ჩემო ცქნაფუ.
გაიცინაა და ტუჩებზე დამაკვდა, არა რა ეს გოგო არაფერს არ მაცდის.
ისე ვნეიანად მკოცნიდაა გამაგიჟა კაცი, თავი ძლივს შევიკავე, საწოლზე დავაბრუნე, წელზე ხელი მოვხვიე და ერთად დავიძინეთ.

*ტასო*
ოთახში შევედი თუარა სააბაზანოსკენ გავეშურე და შხაპი მივიღე, ჩემი პენუარი ჩავიცვი და გიორგისთან გავტანტალდი.
-ოხ,მოხვედი ბაჭია?
მითხრა და გაიცინა.
-ხო, მოვედი.
-მგონი რაღაცეები უნდა მომიყვე ხო?
მკითხა ეშმაკურად და შუბლზე მაკოცა,საწოლზე დამაწვინა და მომეხვია.
-ხო, რავიცი რამოგიყვე. არც მე არვიცი რასვგრძნობ, წესივრად ვერც მე ვერ გავრკვეულვარ, მარტო ის ვიცი რომ საკმარისი ვიტანჯე და ახლა უკვე თვითვეული წამით უნდა დავტკბე. უცხოა ცემთვის ეს გრძნობა, გაუცხოვებულია გესმის? იმდენად რომ მეშინია, მაინც მეშინია. იმდენმა ადამიანმა მატკინა, დამტოვა, ძნელია ჩემთვის,ძალიან ძნელი. შენხომ მაინც იცი რასვგრძნობ, ყველანაირად ვცდილობ ახალი ცხოვრება დავიწყო, ბედნიერი გოგოს ნიღაბი მოვირგო, შევითავსო, მაგრამ რა იმალება ამ ნიღაბის უკან ხომიცი. ყოველ ღამე ეს გოგონა ჩემთვის უცხო ხდება, ყოველ ღამე ვტირი, ვასველებ ბალიშს და დილით ისევ ნიღაბს ვირგებ.
აი, ცრემლებმაც არ დააყოვნეს და დამისველეს სახე.
-ყველაზე ძლიერი ქალი ხარ ვინც კი მინახია და შემხვედრია. შეიძლება სხვებისთვის ძლიერი და ამაყი ქალი ხარ მაგრამ ჩემთვის მაინც პატარა ბავშვიხარ ხარ რომელსაც დაცვა სჭირდება. მიყვარხარ ტასიკო, მიეცი უფლება სიყვარულს შემოვიდეს შენში და გააქარწყლოს შიში, ვიცი რომ ძნელია შენთვის მაგრამ ცხოვრება რისკი, უნდა გარისკრო და შედეგს დაელოდო.
-კარგი, მოვრჩეთ ჩემზე ლაპარაკს, გვეყო დღეს სევდა. შენ რას შვები? შენ რატომ არ აძლევ უფლეას სიყვარულს შემოვიდეს შენში?
-და ვინგითხრა რომ არ ვაძლევ?
მკითხა ეშმაკურად და ჩემს რეაქციას დაელოდა?
-ჰა? მართლაა? ვინ? სად ნახე? კაი გოგოა? რა ქვია?
მივაყარე ერთიანად კითხვები და პასუხების მოლოდინში გავირინდე.
-კი ძალიან კარგი გოგოა, სხვათაშორის შენ გამაცანი. ცოტახანია რაც ვიცნობ.
-მოიცა,სოფი მოგეწონა?
ვკითხე გახარებულმა და ჩავეხუტე.
-ხო, სოფი მომეწონა. რასიტყვი აბაა?
-რავიცი რაუნდა გითხრა ბიჭო. ნუ ეხლა არჩევანს ვერ დაგიწუნებ, კანფეტივით გოგოა.
ვთქვი და ჩავიხითხითე,
-ოხ შე ეშმაკო, მოდი აქ.
ხელები მომხვია და საწოლზე დამაგდო, თავი ბალიშზე დადო და ასე ტკბილად, ერთმანეთზე ჩახუტებულებს დაგვეძინა.