****

მშვენიერი დილა გათენდა. დილაუთენია გავიღვიძე და გართ გავვარდი რათა შემეგრძნო საამო სურნელი,ჯერ კიდევ იგრძნობოდა აქა-იქა შემორჩენილი გაყვავილებული ხეების სურნელიი ცხვირში საამურად რომ მიღიტინებდა.სასიამოვნო იყო დილას არაემრე, ჩიტების ჟღურტული და საოცარი სურნელი.უფრო დიდი ბედნიერება კი ის იყო რომ სკოლიდან უკვე დათხოვილი ვიყავი და როგორც იქნე გამოცდებიც დამთავრდა.ეს მაბედნიერებდა,უსაზღვრო დროით შემეძლო ძილი და ხელს არც არავინ შემიშლიდა,არ მომიწევდა ღამის გადათევა და არც დილაადრიანად სკოლაში წასვლა.ეს ყოველივე მხდიდაა ბედნიერსს,რომ მოვიცილე ეს უზარმაზარი ტვირთი რასაც ყოველდღე გაკვეთილების სავალდებულოდ მომზადება და სწავლა ქვია..
მე ანა ყიფიანი ვარ. დიდი არაფერი,არც სილამაზით და აღნაგობით გამოვირჩევი მანდამაინც და არც გადასარევი სწავლით,“არავიზე ნაკლები და არავიზე მეტი“-ამ ორს შორის ვარ „გაჩხერილი“.16 წლის ვარ. მყავს დაქალი რომელიც ძაან მიყვარს და ძირითადად სულ ჩემთანაა - ბარბარე ქასრაშვილი,ჩემსავით გიჟია თუმცა ერთმანეთისგან რადიკარულად განვსხვავდევით,იმისდამიუხედავად რო მასზე სულ რაღაც რვა დღით ვარ უფროსი.მყავს და და ძმა.. ჩემი და 18 წლისაა და ძირითადად ჩემს დარიგებაშია გადართული,სულ მარიგებს და ყველაფერს მიხსნის მე კი ძალიან მიკვირს თუ აქამდე რატო არ ყოლია ნინიკოს შეყვარებული ალბათ არ იზიდავს ეს საკითხი არადა ისე მარიგებს ამ თემასთან დაკავშირებით თითქოდა გამოცდილი ყოფილიყოს.ჩემი ძმა პატარაა 14 წლის და თავის ასაკთან შედარებით უკვე საკმაოდ წარმატებული სპორცმენიაა,ნიკუშას იმედი ყოველთვის ყველაფერში მაქვს რადგან სულ მეხმარებაა როცა კი მჭირდება... დედაჩემი საბერძნეთშია წაული და მამასთან ვართ სამივე,დავითს ვერაფერში ვერ ვუგებ სულ ვჩხუბობთ დარწმუნებულივარ რომ უახლოეს მომავალში მოგვიწევს აგარაში წასვლა.იქაურობა ისეთი ლამაზია რომ დინახავ თავი ზრაპარში გეგონება და შენც ერთ-ერთ პერშონაჟს დაემსგავსები.უამრავი ხეები,სუფთა ჰაერი,ულამაზესი პეიზაჟები,ენით აუღწერელი გარემო.მე არ მინდოდა წასვლა არ ვიცი რატო ალბად მომბეზრდა ყოველ წელს ერთიდა იგივე აგარ მინდოდაა...
-4 დღეში სოფელში მივდივართ.“მახარა“ეს ამბავი დათომ რომლის მოსმენამაც გული ჩამწყვიტა.ვერ ვხვდებოდი როგორ უნდა გამეტარებინა ეს სამი თვე რაღაც ახალი მინდოდა,არმინდოდა იგივე ადგილი, იგივე ბავშვებით, ვერ შევეგუებოდი ამას.
-რამდენ ხანში ჩამოვალთ?.დაინტერესებულმა ვკითხე მამას და ინტენსიურად ტუჩზე ვიკბინე პასუხი რომ გავიგე.
-სამ თვეში.
-რაა?როგორ თუ სამ თვეში,ამდენიხანი იქ რავაკეთო?.ოდნავ ავუწიე ხმის ტონს.
-რაგინდა გოგო?.დამიღრიალა მამაჩემა არ მოსწონდა სოფელში რო არ მიყვარდა წასვლა და თანდათან უფრო აუწია ტონს.
-ნუ მეტლიკინები,ჩვენ წავალთ აგარაში.!განაჩენივთ ჩამესმა ყოველივე და ვიგრძენი როგორ ჩამწყდა გული. თვალებაცრემლიანებული ავვარდი ჩემ ოთახში და გულის მოსაოხრებლად უნებლიედ დავეშვი საწოლზე.

****
არვიცი რა დროიყო გასული ან როდის ჩამეძინა მაგრამ გონს მხოლოდ მაშინ მოვეგე როდესაც ბარბარეს ხმა ჩამესმა.ბარბარე ჩემს მეზობლად ცხოვრობდა და ხშირად თითქმის ყოველდღე ვიყავით ერთად.
-როგორ ხარრ ანა?.ჩამესმა მისი ტკბილ ხმა და თვალებიც ზანტად გავახილეე.
-ჩემი გოგო.. გადავეხვიე დაქალს თითქოს საუკუნეა არ მენახოს.
-რას აპირებ დღეს?უმალვე მკითხა ბარბარემ.
-არაფერს.იცი რაჭაში მივდივარ?.მოწყენილმა ვუთხარი და მივხვდი როგორ შეეცვალა გამმეტყვლება.
-აუ არა რა,შენს გარეშე როგორღა გავერთო?როდის ჩამოხვალ?არ წახვიდე გთხოვ,უშენოდ რავქნა აქ?..ყველაფერი ერთიანად მომაყარა..მეც შეძლებისდაგვარად ყველაფერი ვუხსნიდი და თან ყავას ვაკეთებდი..
ყავის დალევას მოვრჩით თუ არა ბარბო სახლში წავიდა.მიხვდა რომ ამაო იყო ჩემთან მისი სურვილების შსრულება, ხასიათზე არ ვიყავი და ნაღდად არ მქონდა დალევისა და ღადაობის თავი.
სანამ მამაჩემი სამსახურში წავიდოდა(საღამოს მიდიოდა და დილას ბრუდებოდა ხოლმე)კვლავ ვიჩხუბეთ ამჯერად სერიოზულად.ჩემს ოთახში ავარდნილმა უცბად გამოვიცვალე, სახეზე მცირეოდენი მაკიაჟი გავიკეთე და ნიკუშას დავუბარე მარისთან მივდივართქო.მარი ჩემი კლასელი იყო ომელსაც კლასში კარგად ვუგებდი....რათქმაუნდა მოვიტყუე და არ ვაპირებდი მარისთან წასვლასს,უბრალოდ სახლიდან შორს მარტო ყოფნა მჭირდებოდა.ნიკუშა შემეცოდა ნინიმ რამე არ აუშაროსმეთქი და მირდაპირ ნინიკოს მივწერე მარისთან ვართქო.მჭირდებოდა ძალიან მჭირდებოდა მარტო ყოფნა,უნდა მეფიქრა,დათოსთვის უფლება არ უნდა იმეცა რო რაჭაში წავეყვანე იქ მიძნელდებოდა ყველაფერიი.დედაჩემი მენატრებოდა ის ყველაფერში მიგებდა მაგრამ ახლა საბერძნეთში იყო და მხოლოდ „skupe”-თი თუ მელაპარაკებოდი ხოლმე.ახლაც მჭირდებოდა დედასთან ლაპარაკი მაგრამ ისე უაცრად წამოვედი გააზრებაც ვერ მოვასწარი....

****
აღარც კი ვიცი რამდენიხანი ვიყავი ერთ ადგილას „დარჭობილი“.გაუნძრევლად ვიჯექი და საცობ-გარჭობილი მუსიკბს ვუსმენდი.ყურადღება არ მიმიქცევია ~ იმისთვის რომ მე თვითონ ვიქცევდი ყურადღებას. თავჩარგული უკვე ალბათ, სამი საათი ვიჯექი სკამზე და ვფიქრობდი...არც იყვნენ ბევრი ხალხი მხოლოდ დახშული ხმით მესმოდა შორიახლოს მყოფი ბიჭების „ღრიალი“რომელიც არასასიამოვნოდ წვდებოდა ჩემს ყურს მითუმეთეს კარგ ხასიათზე არ ვიყავი და მათი სიცილი უფროდა უფრო მაღიზიანებდაა..რაც შეიძლება მაღლა მქონდა აწული მუსიკისთვის ხმა და თან ნინოს ვწერდი ორ საათში მოვალთქო..
არვიცი რა ხდებოდა ჩემს გონებაში ყველაფერზე ვფიქრობდიი.გარესამყაროდა გამოთიშული ვიყავი და ერთ წერტილს მივჩერებოდი.გონებაში ყველაფერი გადამიტრიალდა,სევდიანმა მუსიკამაც იმოქმედა ჩემზე და სახეზე ხელაფარებულს ცრემლები წამსკდა.მხოლოდ მაშინ მოვედი გნებაზე როდესაც ვიღაცმა მხარზე ხელი შემახო და თავისი ბოხი და ხრინწიანი ხმით იკითხა:
-უკაცრავად ხომ კარგად ხართ?..ვიგრძენი როგორ გამცრა ტანში ამ ხმის გაგონებისას და უნებურად ადგილზევე შევხტი.