-სალომე ჩაი მზადაა ჩამოდი
-ახლავე დედა- ზურგჩანთა ავიღე და კიბეებზე სირბილით ჩავედი.
-დილამშვიდობის- ვუთხარი დედას და მაგიდასთან დავჯექი.
-დღეს დაგვაგვიანდება მე და მამაშენს- მითხრა სამზარეულოდან გამოსვლისას და ფინჯანი მაგიდაზე დადგა.
-მოლაპარაკებას აწარმოებენ ჩინელებთან, და დღეს ნუგზარი მის კონკურენტ კომპანიასთან შეთანხმების დადებას აპირებს, რომ შემდეგ ერთად გააფორმონ ჩინელებთან კონტრაქტი, მამაშენის კომპანიას ბიუჯეტი არ ჰყოფნის. ღმერთმა ქნას ყველაფერმა კარგად ჩაიაროს.
-ამინ- ვთქვი და ჩაი მოვსვი.
-ღმერთო ჩემო მეკი მგონია რომ გაიზარდე-როგორც ყოველთვის ახლაც აპირებდა ჩემთვის ლექციების წაკითხვას რომ ისე უნდა მოვიქცე როგორც გოგოს შეეფერება, სწორად უნდა ვისაუბრო და არ უნდა ვიცანცარო, რადგან ნუგზარ ხომერიკის ქალიშვილს ასე არ შეეფერება, მაგრამ როდესაც მანანამ ამ ყველაფრის სათქმელად პირი გააღო მამა კიბეებზე ჩამოვიდა მაგიდას მოუახლოვდა და შუბლზე მაკოცა.
-დილამშვიდობის გოგონებო-გვითხრა და დედასაც შუბლზე აკოცა.
-დილამშვიდობის მამა.
- გითხრა დედაშენმა რომ დღეს დაგვაგვიანდება?
-კი მითხრა.
-კარგი, ფულს დაგიტოვებ რომ ჩვენს მოსვლამდე რამე ჭამო- მანანამ მამაჩემს ბრაზით გახედა და მზერით უკითხავდა ლექციებს რომ მე მის გაკეტებულ საჭმელს უნდა ვჭამდე და არა მარკეტში ნაყიდ საზიზღრობებს, მაგრამ ნუგზარმა როგორც ყოველთვის ფული მომცა და მანანას ღიმილით გახედა
-წავიდეთ, ჯობს რომ ადრე მივიდეთ, შენც წამოდი სკოლამდე გაგიყვან.
-კაი-ზურგჩანთა ავიღე და როცა შევბრუნდი მანანას გაბრაზებულ სახეს შევეფეთე.
-კარგი და არა კაი
-დედააა- გაბრაზებულმა ვიყვირე და მანქანისკენ წავედი. ჩემი სკოლიდან სახლამდე მანქანით დაახლოებით 10 წუთის გზა იყო. მაგრამ ჩემს მშობლებთან ერთად 10 წუთიც კი ჯოჯოხეთად მექცა.რადგან მთელი გზა იმაზე ლაპარაკობდნენ როგორ ჩაიივლიდა მოლაპარაკება და რა შედეგებს მიიღებდნენ.
მანქანა პიდაპირ სკოლის ჭიშართან გაჩერდა და დავინახე როგორ მელოდებოდა ემა სკოლის ეზოში.
-კარგი წავედი, ნახვამდის.-ვთქვი და სასწრაფოდ გადმოვედი მანქანიდან რომ დედაჩემის დარიგებები ისევ არ მომესმინა.
-საგიჟეთია- ვუთხარი ემას და გადავკოცნე
- რამოხდა? ისევ საუბრის მანერაზე მოგეს მითითებები?- გამიღიმა და სკოლაში შევედით.
- ჰო როგორც ყოველთვის. „სალომე არ შეგეფერება ასეთი საუბარი, ისე უნდა მოიქცე როგორც გოგოს შეეფერება და ჟარგონები არ უნდა გამოიყენო“- დედაჩემის ხმით წარმოვთქვი და ემას შევხედე , წუთის შემდეგ კი ორივეს სიცილი აგვიტყდა.
-დღეს მარტო ვიქნები, საღამომდე. კომპანიაში წავიდნენ რაღაც მოლაპარაკებაზე, და სკოლის მერე ჩემთან წავიდეთ.
-კარგი მაგრამ მანამდე სახლში უნდა შევიარო რო დედაჩემი გავაფრთხილო.
-არგინდა, ჩემთან რომ მივალთ დაურეკე.- ემამ გამიღიმა და თანხმობის ნიშნად თავი დამიქნია. სკოლის შემდეგ როგორც ვთქვით ჩემთან წავედით, გზაში გადავწყვიტეთ რომ ფილმისთვის გვეყურებინა ამიტომ მარკეტში შევიარეთ და ნუგზარის დატოვებული ფული სულ დავხაჯე.
- მოეწყვე- ვთხარი სახლში შესვლისას, ზურგჩანთა მოვიხსენი და კარებთან დავაგდე.
-ეს რომ დედაშენს დაენახა უეჭველი მოგკლავდა.- მითხრა ემამ და დივანზე ჩამოჯდა.
-მაგრამ მანანა აქ არ არის-ვუპასუხე და დივანზე მის გვერდით მოვკალათდი, მანკი ჩემი თავი ხელებსი მოიქცია და მაკოცა, მისი ტუჩების სიმხურვალე ჩემს ტუჩებზე ვიგრძენი, ტანში სასიამოვნო ჟუანტელმა დამიარა. როცა მისი ტუჩები ჩემსას მოშორდა, შუბლლზე ვაკოცე და ჩავეხუტე.
-რა ფილმს ვუყუროთ?- ვკითხე და ტელევიზორი ჩავრთე
-არხებზე მოვძებნოთ რამე .- თავი მხარზე დამადო და მის თბილ სუნთქვას კისერთან ვგრძნობდი. რომელიღაც არხზე ანიმაცია ვიპოვე.
-ამას ვუყუროთ- მითხრა მანამ სანამ სხვა არხზე გადავრთავდი, გამეღიმა, ჩიფსი ავიღე და ანიმაციის ყურება დავიწყეთ. მაგრამ, სანამ დამთავრდებოდა მანამდე ჩაგვეძინა.
კარზე ზარის ხმამ გამაღვიძა, ემა შეიშმუშნა და თავი ასწია. მე საათს დავხედე 9 საათი იყო დაწყებული.ემას შევხედე და სწრაფად წამოვვარდი კარის გასაღებად.
-დაბრუნდით?- ვკითხე კარის გაღების შემდეგ მანანას, რომელიც უემოციოდ იდგა.
-როგორც ხედავ- მითხრა და სახლში შემოვიდა, ფეხსაცმელები კარადასთან დატოვა და მაშინვე იყვირა როგორც კი ძირს დაგდებული ჩემი ზურგჩანთა დაინახა. ზურგჩანთას სწრაფად მოვკიდე ხელი და მისაღებში შევედი, სანამ მშობლები შემოვიდოდნენ ემას ვანიშნე რომ ჩიფსის შეფუთვები და კოკაკოლას ცარიელი ბოთლები სამზარეულოში გაეტანა. ისიც მაშინვე წამოხტა და ორიოდე წამში მაგიდაზე მხოლოდ ჩემი და ემას მობილურები ეწყო.
-როგორ ჩაიაარა მოლაპარაკებამ?- ვკითხე ნუგზარს როცა დაღლილი დივანზე ჩამოჯდა.
-მშვენივრად.გამარჯობა ემა-გაუღიმა სამზარეულოდან გამოსულ ემას და მე შემომხედა.
- გამარობა ბატონო ნუგზარ. გამარჯობა მანანა დეიდა
-როგორხარ შვილო?- დედაჩემი ემასთან მივიდა და გადაკოცნა- ძალიან მოგვენატრე, ხშირად შემოიარე ხოლმე როცა სახში ვიქნებით.
-კარგით აუცილებლად- ემამ მანანას თავაზიანად გაუღიმა, მერე ტელეფონი და ზურგჩანთა აიღო, ორივეს დაემშვიდობა და კარისკენ წავიდა.
-ხშირად შემოვივლი ხოლმე - მითხრა ღიმილით და მაკოცა.მეკი საპასუხოდ გავუღიმე და გავაცილე. როცა მისაღებში დავბრუნდი ორივე მაგიდასთან იჯდა და რაღაცას განიხილავდნენ მაგრამ როცა მე დამინახეს მაშინვე გაჩუმდნენ.
- ამმ.. მოხდა რამე?- ვიკითხე და გაოცებული სახით და მეც მათთან ერთად დავჯექი.- შედგა მოლაპარაკება შენნს კონკურენტ კომპანიასთან?-ვუთხარი ნუგზარს ღიმილით
-დიახ შედგა. მაგრამ გარკვეული პირობები წაგვიყენეს. ჩვენ კი იძულებულები ვყავით რომ თანხმობა გვეთქვა. ვერაფერს გამოვასწორებთ- მითხრა მანანამ და ნუგზარს გახედა.
-რახდება მამა?
-ჩინური კომპნია რომელთანაც მეც და ჩემს კონკურენტ კომპანიასაც მოლაპარაკება გვსურდა, ძალიან მნიშნვლოვანი კომპანიაა ჩვენთვის, რადგან სწორედ მათზეა დამოკიდებული ჩვენი ორივე კომპანიის არსებობა. თუ ამ მოლაპარაკებას ვერ ვაწარმოებდით გავკოტრდებოდით, და რაც აქამდე გამიკეთებია ყველაფერი დროის ფუჭი ხარჯვა აღმოჩნდებოდა. სწორედ ამიტომ ვაწარმოე მოლაპარაკება იმ ხალხთან რომლებიც დიდი ხნის მანძილზე ცდილობდა ჩემი კომპანიის ჩაძირვას. კომპანიას რამდენიმე პირობა ჰქონდა ჩვენს კომპანიასთან და რათქმაუნდა დავაკმაყოფილეთ, მაგრამ კომპანიის უფროსმა ცალკე პირობა წამოგვიყენა.-ცოტახნით გაჩუმდა და თავი ძირს დახარა.
- რა პირობა?- ვიკითხე და ჯერ მანანას შევხედე შემდეგ კი ისევ მამას რომელის მაგიდას უყურებდა.
-შენ.-თქვა ნუგზარმა რამდნეიმე წამის შემდეგ
-რა? - გამეცინა და სკამის საზურგეს მივეყრდენი.- რასნიშნავს მე?
- ის რომ კომპანიის უფროსს ბატონ დავითს სურს მის ვაჟზე დაქორწინდე. - მითხრა მანანამ პირდაპირ ისე რომ ჩემთვის თვალლი არ მოუშორებია.
- კაი ერთი, კიდე რამინდაო. შვილიც ხოარ გავუჩინო- ვუთხარი სიცილით ნუგზარს გავხედე რომელიც ისევ მაგიდას უყურედა.
-მოიცა, მამა მითხარი რომ იმ კაცის პირობას არ დათანხმდი.
-ბოდიში- მითხრა და თვალებში შემომხედა
- თქვენრა სულ გააფრინეთ?
-წესიერად ისაუბრე სალომე.
- მანანა- ვიყვირე და სკამიდან წამოვვარდი.- ვიღაც კაცზე მათხოვებთ ისე რომ მე არც მეკითხებით, და გინდა ამ ამბავს მშვიდად შევხვდე და გითხრა „ვა დე რამაგარია, მოდი ის ბიჭი სახში დავპატიჟოთ მომავალ ქმარს უკეთ გავიცნობ“ და გინდათ რომ მადლობა გადაგიხადოთ რომ ქმარი მომიძებნეთ?
-სალომე გეყოფა- მითხრა ნუგზარმა, მუჭი მაგიდას დაარტყა და ფეხზე წამოდგა.
-მეყოფა?-ვუთხარი სიცილით. - კომპანიაზე გამცვალე მამა. უკაცრავად ბატონო ნუგზარ, მაპატიეთ, მორჩილად შევასრულებ თქვენს ყველა ბრძანებას- წარმოსახვითი ქუდი მოოვიხადე და თავი დავუკრი.
-საკმარისია სალომე.-ახლა მანანამ დაიყვირა და ისიც ფეხზე წამოდგა- ასე იყო საჭირო უნდა გაიგო.
-რა უნდა გავიგო დედა? რა???? ისრომ კომპანიაზე გამცვალეთ????
- ნიშნობა ორ კვირაში იქნება, იმ ბიჭს კი ხვალ შეხვდები- თქვა ნუგზარმა წყნარად, და ისევ მაგიდასთან დაჯდა.
-წადი შენი ბატონო ნუგზარ- ვიყვირე, ოთახისკენ სირბილით წავედი და ბალიშზე ატირებული დავვარდი. გონებაში კი სულ იმას ვიმეორებდი რომ საკუთარმა მშობლებმა კომპანიაში გამცვალეს.


----
გამარჯობა, განსხვავებული ისტორიაა და შეიძლება არ მოგეწონოთ. ამიტომ მითხარით გავაგრძელო თუ არა <3