10 წლის ქეთი-8 აგვისტოს ომის მსხვერპლი (სრულად)
როცა ტელევიზორში გამოაცხადეს,ომი დაიწყოო,თავიდან ვერ მივხვდი,რა ხდებოდა,სანამ შეიარაღებული ძალები არ დავინახე... შემეშინდა...დედაჩემს ვეკითხებოდი,თბილისში ხომ არ შემოვლენო.. მიხაროდა,რომ პატარა ვიყავი და ომში არ წამიყვანდნენ..ისიც მიხაროდა,რომ სამაჩაბლოში არ ვცხოვრობდი.. თუმცა,იმაზე ვდარდობდი,რომ ჩემი მეგობარი სამაჩაბლოში ცხოვრობდა..ის ძალიან მიყვარდა,ერთანეთი სკოლის მეშვეობით გავიცანით.პურველად შემთხვევით მიუვიდა მას ჩემი წერილი..და ამის შემდეგ მუდამ ვწერდით ერთმანეთს ვუგზავნიდით ნახატებს..ერთამნეთი რეალობაში არ გვენახა,თუმცა იგი ჩემთვის მეგობარი იყო,ნადმვილი მეგობარი... მახსოვს,რა ეწერა ბოლო წერილში,მეკითხებოდა,რუსები ჩვენი მტრები რატომ არიანო..იცით,მაშინ ამაზე არ გამიმახვილებია ამაზე ყურადღება? თუმცა,როცა გაზეთში მისი სახე აღმოვაჩინე,გული ჩამწყდა... მახსოვს,ეწერა,გარდაიცვალა 10 წლის გოგონაო...წარმოგიდგენიათ,მაშინ რა განვიცადე? ის ხომ ისეთი ლამაზი და საყვარელი იყო,ისეთი თბილი...სულ რომ არაფერი,ის ხომ ბავშვი იყო?! იცით,მას ფიფქრია უყვარდა და ყოველთვის ცდილობდა ჩაეცვა,როგორც მას,მოქცეულიყო,როგორც ის...მას უყვარდა,როცა ფიფქიასავით მზრუნველი იყო და მასზე პატარა და-ძმას უვლიდა..იცით,მას მეც ვუყვარდი? და ის ასე მალე წავიდა,უბრალოდ გაქრა და მოგონებად გადაიქცა..განა ესაა სამართალი?! მაშინ თავს მკვდარივით ვგრძნობდი.ვგრძნობდი,რომ ვიღაც რუსმა ოფიცერმა გულში ხელი ჩამიყო და ამომაცალა.. სიცარილეს ვგრძნობდი,მხოლოდ სიცარიელეს...არაფერს ვჭამდი და ხმას არ ვიღებდი,ჩუმად ვტიროდი ხოლმე..არაფერი მაინტერესებდა,სულ ქეთიზე ვფიქრობდი,გოგოზე,რომელიც აგვისტოს ომს ემსხვეროლა,გოგოს,რომლის სახლიც გადაწვეს.. ვინ იცის,რა ბედი ეწიათ ქეთის მშობლებსა და და-ძმას...ამის გაგება მართლა ძალიან მინდოდა,თუმცა ვერ შევძელი... ვწუხვარ,რომ მე ცოცხალი ვარ..ის კი მკვდარია,ვწუხვარ და თავს დამნაშავედ ვგრძნობ იმის გამო,რომ ის მიწაშია,მე კი-ვაგრძელებ ცხოვრებას... გული მწყდება,რომ ის მიწაში წევს,როცა უნივერსიტეტში შესასვლელად უნდა ემზადებოდეს.. უცნაურია..ზოგის ცხოვრება რა მალე სრულდება... ზოგს ბედმა რა ცოტა ხანი არგუნა..ვწუხვარ,რომ ქეთი ვერ ეღირსა ოცნებების ასრულებას...ვერ გახდა ექიმი,როგორც თვითონ უნდოდა,ვერ გაზარდა შვილები,რომლებსაც ქერა თმა ექნებოდათ...ვწუხვარ,რომ ის ვერასდროს შეძლებს ყოველივე ამას... იცით,მგონია,რომ ყველაფერი ასე მალე არ სრულდებ-მგონია,არსებობს რაღაც უფრო მეტი... მჯერა,რომ ქეთი ახლა არის იმ რაღაც უფრო მეტის ნაწილი და ახლა ბედნიერი... და მინდა იცოდეს მან,რომ მის შვილობილს-მის თოჯინას-დღესაც კი ვუვლი... |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
