არ ვიცი რამდენხანს ვიყავი გათიშული,შორიდან ჩამესმოდა ბაჩოსა და ნგას ხმა,ისიც ბუნდოვნად მახსოვს,ასე მეგონა სიზმარში ვიყავი და მალე გამომეღვიძებოდა,თუმცა თავლები რომ გავახილე სიზმარი კი არა რეალობა აღმოჩნდა,თან ასეთი მწარე რეალობა.თბილისსში როგორ ჩავედი არ მახსოვს იმდენად ვიყავი ტრანსსში.იმის გაანალიზება,რომ მამას ვერასოდეს ვეღარ ვნახავდი სულს მიყინავდა და მკლავდა.გვერდით ნინა მეჯდა გაუთავებლად ტიროდა,მე კი ისე ვიყავი გამოფიტული,რომ ტირილის თავიც კი არ მქონდა.სახლში რომ შევედი და ლევანის უსიცოცხლო სხეული დავინახე იევ გონება დამებინდა და წავიქეცი.გონს ჩემს ოთახში მოვედი თავზე ინგა მედგა
-დედი კარგად ხარ?-შეშინებულმა შემომხედა
-წყალი მომიტანე პირი მიშრება-თავი ისეთი დამძიმებული მქონდა ვერ წამოვიწიე
-ახლავე დედი-სწრაფად გავარდა ინგა
მალე ნანუა შემოვიდა და გარეთ გამიყვანა,უამრავ ხალხი იყო,ისე ვიყავი ბუნდოვნად ვხედავდი მათ სახეებს,ჩემს გვერდით ნინა იჯდა და ზლუქუნებდა
-დამშვიდდი დედ-აწყნარებდა ინგა
-დამანებე თავი! შენი ბრალია ასე ცოტახანს რომ ვიყავი მასთან!-ყვირილი დაუწყო ინგას
-დამშვიდდი ნინა!-ხმა გაუმკაცრდა ინგას და მე გადმომხედა
ხმა აღარ ამოუღია ნინას,ისევ განაგრძო ქვითინი.
რამდენიმე დღეში ლევანი უნდა დაგვესაფლავებინა,ამის წარმოდგენისას გული ცუდად მიხდებოდა,კიდევ არ მჯეროდა რომ მამა აღარ იყო.არც ის მახსოვს ამ დღეებმა როგორ გაიარა.არც ჭამა მინდოდა და არც სმა ისე ვიყავი განადგურებული. ცხოვრებაში ერთადერთი იყო ვინც მყავდა დ ჩემზე ზრუნავდა,მის გარდა არავინ იყო ჩემს გვერდით როცა მიჭირდა და მილხინდა.ახლა კი მის გარეშე უნდა მეცხოვრა,ამის გააზრება მკლავდა!
ლევანი დაააფლავეს,მის საფლავთან ვიდექი და ვერც ვტიროდი,ცრემლები გამიშრა ნინასი მშურდა ტირილი რომ შეეძლო.
-მარიამ წავდეთ?-გვერდით მედგა ბაჩო
-წავიდეთ-დაბალი ხმით გავეი პასუხი,ხელკავი გამომდო და მანქანაში ჩავსხედით
-სადაა მარიამი?-დაბნეულმა ვკითხე
-სახლშია ძიძასთან-მანაც დაბნეულმა მიპასუხა
-შეგიძლია მომიყვანო?-არ ვიცი რატომ,მაგრამ იმ წუთას ძალიან მომინდა მარიამი ჩახუტება
-გინდა?-გაოცებისგან პირი დააღო
-ძალიან
-მაშინ ჩვენ წავდეთ მასთან
თავი დავუქნიე და მანქანა დაქოქა.რამდენიმე წუთში მის სახლში ვიყავით,მარიამი მკერდზე მივიარი და მაგრად მოვხვიე ხელები,მისი სუნი ისე მსიამოვნებდა ყველანაირ დარდს მიქრობდა.ისევ დედა დამიძახა და ამით საოცრად გავბედნიერდი
-ისევ დედა დაგიძახა-გაეცინა ბაჩოს
-ხო-მეც გამეღიმა მიუხედავად ყველაფრისა ეს ბავშვი საოცრად მაბედნიერებდა,მერე რა რომ ჩემი გაჩენილი არ იყო.
-დარჩები ამაღამ?
-სახლში მარტო მაინც ვერ მოვისვენებ-თვალები ამიცრემლიანდა თუმცა ვერ ვიტირე მანც,გვერდით მომიჯდ ადა მომეხვია
-მადლობა ბაჩო-მაგრად მოვხვიე ხელები
-რისთვის მარიამ
-იმისთვის რომ არსებობ და არ მტოვებ მარტო
-არასოდეს დაგტოვებ-ხელები დამიკოცნა და გამიღიმა-აღარ იტირო კარგი?-სახეზე მომეფერა შემდეგ კი მარიამი ჩამისვა ისევ კალთაში
თმებზე მეფერებოდა,დუდღუნებდა რაღაცეებს და მიღიმოდა.
იმდენად გადაღლილი ვიყავი ორივეს დივანზე ჩაგვეძინა,ძლივს გამეღვიძა და საძინებელში გადავინაცვლეთ.
დილით ადრეგამეღვიძა და სასაფლაოზე წავედი,იქვე ახალი დაკრეფლი გვირილები ვიყიდე და ავიტანე საფლავზე,გულს მისრავდა აქაორობა და ქვაზე გამოხატული ლევანის გამომეტყველება.შენ არუნდ ამომვდარყავი მამა,შენ უნდა გეცოცხლა!-გამწარებული ვუმეორებდი საკუთარ თავს ამ სიტყვებს და ბრაზისგან მუშტებს ვკრავდი,ვერც ვიგრძენი როგორ მესობოდა ფრჩხილები კანში და სისხლი მდიოდა.არ მახსოვს იქ რამდენ ხანს ვიყავი თუმცა მალევე ამოვიდნენ ნინა და ბაჩო
-მარიამ სისხლი გდის-შეკრული მუშტი გამიხსნა ბაჩომ
-ვერც ვიგრძენი-დაბნულმა დავხედე ხელებზე
ნინას გადახედა და თავი გააქნია
-წამოდი კარგი?მარიამი გელოდება გითხულობს უკვე
თავი დავუქნიე და უხმოდ გავყევი,ასე მეგონა ბურუსში ვცხოვრობდი.ყოველი დღე რთმანეთს ემსგავსებოდა,იმ სახლში გაჩერება აღარ შემეძლო,ინგა მეხვეწა ჩვენთან გადმოდიო მეც დავთანხმდი და მთთან გადავედი. როცა ბაჩოს არეცალა მარიამს ხშირადვიტოვებდ ჩემთან,ფაქტიურად სულ ჩემთან იყო,ლევანის გარდაცვალებიდან უკვე 4 თვე გავიდა. ხშირად ავდოდით მის საფლავზე და ყვავილები მიგვქონდა.მარიამი ფაქტიურად ჩემთან ცხოვრობდა,ბაჩოს მშობლებს არ მოსწონდათ ეს ამბავი,თუმცა ბავშვი უჩემოდ აღარ ჩერდებოდა,დედას მეძახდა და ფაქტიურად მეც დდობას ვუწევდი.იმდენად მივეჩვიე რომ უვე ჩემს შვილად აღვიქვამდი.
დეემბრის შუა რიცხვები იყო,საშინლად ყინავდა,მარიამი ბაღიდან გამომყავდა ჩვენს წინ შავი მერსედესი რომ გაჩერდა.ბავშვი ხელში ავიყვანე,მანქანიდან შავთმიანი გოგო გადმოვიდა,მგონი ბაჩოს ყოფილი ცოლი,ნათია უნდა ყოფილიყო,უფრო მაგრად ავიკარი გულზე მარიამი
-გამარჯობა მარიამ-ღიმილით მომესალმა და მზერა ბავსვზე გადაიტანა-რამხელა გოგოა
-გაგიმარჯოს
-მიცანი ხომ? მე მარიამის დედა ვარ
-ვიცი
-კარგია თუ იცი,შეიძლება ჩემი შვილი ხელში ავიყვანო?
-თუ მოვა კი-მხრები ავიჩეჩე და მარიამს გავხედე,უცხოვა ნათია და მასთან არ მივიდა
-დედიკოსთან არ მოხვალ მარიამ?-ღიმილით გაშალა ხელები ნათიამ თუმცა მალევე შეაშრა სახეზე როცა მარიამმა იუცხოვა და მათან არ მივიდა
-რა ჭირს ბავშვს?-სახე მოექუფრა
-აღარ ახსოვხარ
-სულ შენი ბრალია! გგონია დედას შეუცვლი?-მწარედ მომახალა
-მე რა შუაშია ვარ? თვითონ არ დატოვე და წახვედი?
-ეგ არაა შენი საქმე და მომიყვანე ახლავე ჩემი შვილი!-კბილებში გამოსცრა და ბავშვს დაეჯაჯგურა
-რასაკეთებ?! ეტკინება! ახლავე გაუშვი ხელი! ვერ ხედავ რომ არ მოდის შენთან?!-არც მე დავრჩი ვალში
-ამას არ შეგარჩენ!არც შენ და არც ბაჩოს! ჩემს შვილს მაინც წავიყვან! მე დედა ვარ გაიგე?! შენ არავინ ხარ მისთვის! მე გავაჩინე და მე მეკუთვნის!
-შენთან ლაპარაკს აღარ ვაპირებ!-წასვლა დავაპირე თუმცა ატირდა და შემეცოდა
-არ მინდოდა მისი დატოვება-აქვთინდა და თავი დახარა
-დაწყნარდი,მას არავინ გართმევს,შენი შვილია და ასეც იქნბა,ნუ ტირი თორემ შეეშინდება-აიყვანე თუ მოვა შენთან-ბავშვი ძირს დავსვ,თუმცა ტრილი დაიწყო და ფეხებზე მომეჭიდა,ამიყვანეო მანიშნებდა,ხელებს იშვერდა
საშინლად ყინავდა ამიტომაც ტაქსი გავაჩერე და სახლში წამოვედით.
-ბაჩო ბაღთან ნათია დაგვხვდა
-რა?-თვალები გაუფართოვდა
-ხო,მარიამი ჩემი შვილიაო
-კაროჩე რა! მაგან ხო ტყვინი მოტ*ნა! გამოელია ალბათ ფული-ნიკაპი მოისრისა ნერვულად-მერე?
-რა მერე? ტირილი დაიწყო
-და შენც შეგეცოდა არა?
-რა მექნა აბა?
-კარგი რა მარიამ! ეგ ქალი კი არა ეშმაკია!
-ვაიმე რა გამეკეთებინა?ბოლოსდაბოლოს დედამისია
-ეგ რა დედაა? მარტო გაჩენა არ ნიშნავს დედობას!
-გეყოფა ბაჩო,იქნებ მართლა უყვარს ბავშვი
-რომ ყვრებოდა არ დატოვებდა
-ეგრე მეც დამტოვა ინგამ,მაგრამ ვუყვარდი და ვუყვარვარ
-ეგ სხვა თემაა ვაბშე,ინგა არ მსულა მამაშენთან და ფულების გამოძალვა არ დაუწყია,ნუ ადარებ ძალიან გთხოვ
-კარგი დამშვიდდი,ლევანის ხსენებაზე გული შემეკუმშა-უნდა წავიდე მე,გვანია უკვე
-დარჩი ამსაღამოს
-ვერ დავრჩები დილით ნინა მიფრინავს გერმანიაში და უნდა გავაცილოთ
-დილით მე გაგიყვან
-ეწყინება
-კაი
აშკარად ეწყინა,ვაკოცე და წამოვედი,ნინას დავპირდი გაგაცილებთქო და ვერ მოვატყებდი,თანაც დიდი ხნით მიდიოდა და არ მინდოდა დაუმშვდოდბებლად წასულიყო.
-მოვედი-კარები მოვიჯახუნე და მისაღებში შევედი
-არ გშია დედიკო?-გამიღიმა ინგამ და მაკოცა,სულ ასე აკეთებდა როცა მოვდიოდი სახლში
-არა არ მშია,სადაა ნინა?
-გიგასთანაა წასული, სად იქნება სხვაგან-სიცილით მითხრა და სამზარეულოში გავიდა
წყალი გადავივლე და ტელევიზორთან დავჯექი მისაღებში,ინგაც მმიჯდა და ფილმს ვუყურებდით.თავს მევლებოდა აღარ იცოდა როგორ ესიამოვნებინა ჩემთვის.თორმეტს რომ გადაცდა ნინას დავურეკე
-სად გდიხარ?ესაა მალე მოვალო?
-გიგასთან ვარ რა იყო?
-არ მოდიხარ? გელოდებთ მე და ინგა
-ჰოო წამოვალ მალე,დამაცადე დავემშვიდობო ადამიანს
-რით ვერ დაემშვიდობე დილიდან მანდ ხარ,დროზე მოდი
ბაჩოს არ დაურეკავს იმ საღამოს,ნნაც გვიან მოვდა 6 საათზე იყო ფრენა,მე და ინგამ წავიყვანთ აეროპორტში და გავაცილეთ.სასწავლებლად მიდიოდა.მანქანაში ვისხედით უკვე 8 საათი ხდებოდა უკან რომ ვბრუნდებოდთ.
-მარიამ
-რა იყო?
-შენ არ გინდა სწავლა?
-არვიცი-მხრები ავიჩეჩე
-მგონი კარგი იქნებოდა არა?-გამიღიმა
-ალბათ
-დაფიქრდი და მითხარი,მაწავლებლებს აგიყვან და მოგამზადებენ ეროვნულებისთვის
-ვიფიქრებ ამაზე-გავუღიმე და თვალები დავხუჭე,საშინლად მეძინებოდა.
მივედ თუ არა მაშინვე დავიძინე,მვდარივით მეძინა 12 საათამდე.ნანუკა დამადგა თავზე და წამმახტუნა
-რა სიკვდილი და არგადარჩენა გინდა ჰაა?-ბალიში ვესროლე გამწარებულმა.
-რომელი საათია იცი?
-რა იყო მერე?
-სანდროს დაბადების დღეა დღეს ეგეც ხო არ დაგავიწყდა შემთხვევით-თვალებოჭუტულმა გადმომხედა
-არა რა დამავიწყდა ღადაობ?-ხლი ავიქნიე და ძალით გავეკრიჭე,რა თქმა უნდა დამავიწყდა
-ადექი მალე,საჩუქარი ამარჩევინე,თან მოსამზადებლებიც ვართ,საღამოს რესტორანში მივდივართ.
სწრაფად გადავვლე წყალი და საყიდლებზე გავყევი,იმდენი ვიბოდიალთ ძლივს აარჩია კაბა და საჩუქრი,მეც ვუყიდე საათი და სახლში დაქანცული დავბრუნდი.ბაჩო ისევ არ ჩანდა,ნერვები მომეშალა და დავურეკე
-რას შვრები?
-სამსახურში ვარ,შენ?
-ახლა მოვედი,ნანუკას გავყევი საყიდლებზე
-კარგია
-მარიამი როგორაა?
-კარგადაა
-რა იყო,რანაირად მელაპარაკები?
-ჩვეულებრვად
-არაა ეს ჩვულებრივი ლაპარაკი,მარიამს არ მომიყვან დღეს?
-არა,ბებიამისს ყავს
-ბაჩო რა ხდება?
-წავედი ეხლა არ მცალია დროებით
ტელეფონი სწრაფად გამიშითა,დავჯერო გუშინდელზე გაბრაზდა? ასეთი უხეში ბაჩო არ მახსოვს.გაბრაზდა და გადაუვლს ალბათ.ნანუკამ დამირეა მოემზადე 6 საათისთვის მზად იყავი და მოდი რესტორანშიო. მეც მოვემზადე,ატმსფერი მოკლე გრძელმკლავიანი ტაზე მომჯდაი კაბა ჩავიცვი,მსუბუქი მაიაჟი გავიკეთე და ინგას მანქანით წავედი. მალევე მივედი რესტორანში უამრავი ხალხი იყო,მგონა ბაჩო დამირეკავდა და ერთად წასვლას შემომტავაზებდა თუმცა შევცდი ის უკვე იქ იყო და იუბილარს ელაპარაკებოდა.ბოღმისგან კინაღამ გავსკდი რომ დავინახე,ზედ არ შემოუხედავს.
-გილოცავ სანდრო-მათთან მივედი და ღმილით გადავეცი საჩუქარი სანდროს
-მადლობა მარიამ-გადამკოცნა და გამიღიმა
-როგორ ხარ მარიამ?-იკადრა ვაჟბატონმა მოსალმება
-კარგად შენ?-ამაყად ვუპასუხე
-ნარმალნა რა
-ბაჩო რა ხდება გამარკვევ?-ვეღარ მოვითმინე და სანდრო რომ გავიდა ვკითხე
-რას გულისხმობ?-ისე გაიოცა ვითომც არაფერიო
-შეიცვალე,სხვანაირი ხარ,ცივი-სახე მომექუფრა
-გეჩვენება
-აღარ გიყვარვარ?
-კი მიყვარხარ-იე ცივად გამცა პასუხი გული მეტკინა
-ეს რა სიყვარულია ბაჩო?
-აუ მარიამ რა გინდა?ყოველწუთას ვერ გაგიმეორებ მიყვარხართქო
არაფერი მითქვამს უბრალოდ გავჩუმდი და გამოვეცალე,არც გამომკიდება უკან,ვითმც არაფერიო ისე განაგრძო.