ინგას და ზურას გავყევი სახლში,ნინა სასტუმროში დაბრუნდა გიგასთან,საკმაოდ დიდი და მდიდრული სახლი ჰქონია ბატონ ზურაბს.ორსართულიანი თეთრი რიკულებით მოპიკეთებული და უზარმაზარი აივნით.როგორ მიჭირდა ინგას ყურება სხვა კაცთან,თუმცა რას ვიზამდი ის უკვე აღარ იყო მამას ცოლი და აღარც დედაჩემი.მეორე სართულზე ამიყვანა,დიდი და კომფორტული ოთახის კარები გააღო
-აქ დაიძინებ დედი,თუ რამე დაგჭირდეს მითხარი მე გვერდთა ოთახში ვიქნებ,სუფთა პირსახოცები სააბაზანოშია-ღიმილით მითხრა და შებრუნდა
-ამაზე გაგვცვალე?-ირონიულად გამეცინა
არაფერი უთქვამს,უსიტყვოდ წავდა,უკვე ზურგით იდგა და არც მისი გამომეტყველება დამინახავს.გული საშინლად მეტკინა,რაღაც მომენტში საკუთარი ტკივილი დამავიწყდა და ინგა შემეცოდა.15 წლის იყო მე და ნინა რომ გაგვაჩინა,მისი ასაკიდან გამომდინარე შესაძლოა გაეკეთებინა ეს ყველაფერი,ვინ იცი იქნებ მასაც სევე ვენატრებოდი,როგორც მე მენატრებოდა ამაზე ადრე არასოდეს მიფიქრია,მის მონატრებაში და სიძულვილში გავიზარდე,ლევანს მასზე არასოდეს უთქვამს ცუდი,ერთი სალანძღავი სიტყვაც კი არასოდეს დასცდენია,ინგა ახლა 36 წლისაა და ისე გამოიყურება რომ შეხედავ მე და ნინას ასლია,ვერავინ იტყვის რომ დედა და შვილები ვართ.ცოტახანში ისევ დაბრუნდა ინგა ოთახში
–შეიძლება?–ფრთხლად დააკაკუნა და კარები ოდნავ შემოაღო
–რა თქმა უნდა,ეს ხომ შენი სახლია
-სუფთა შიდა თეთრეული მოგიტანე და პერანგიც-საწოლზე დაალაგა და გასვლა დააპირე
-მოიცადე
-გისმენ-სწრაფად შემოტრიალდა
-რატო წახვედი ჩვენგან?-ეს პირდაპირ ვკითხე,ძალიან მიჭიირდა ამ კითხვის დასმა მისთვის
-მე არ წავსულვარ მარიამ,მე და ლევანი ძალიან პატარები ვიყავით თქვენ რომ გაჩნდით,ჩემმა მშობლებმა გადაწყვიტეს ჩემი წამოყვანა,თუმცა მე არ დავთმე თქვენი თავი
-შენ ნინა არ დათმე-შევაწყვეტინე
-არა მარიამ,მე არ მინდოდა შენი დათმობა,უბრალოდ მაშინ იმდენად პატარა ვიყავი ვერ გავაანალიზე რა ხდებოდა,ნინა მე წამოვიყვანე შენ კი ლევანთან დაგტოვე,თუმცა წუთი არ გავიდოდა რომ შენზე არ მეფიქრა დედი-ხმა აუკანკალდა,თუმცა მალევე განაგრძო-რამდენჯერ ოვსულვარ შენს ბაღთან და სკოლასთან,თუმცა არასოდეს გამოვჩენილვარ.ვიცოდი როგორ გიჭირდა მაგრამ ჩემი მშობლები არ მაძლევდნენ უფლებას წამომეყვანე,ორი ბავშვით ვერ გარჩენთო ასე განმიცხადეს,მე კი პატარავიყავი და თან არასრულწლოვანი მარიამ.არაფრის გაკეთება არ შემეძლო,3 წელში ზურა გამოჩნდა ჩემს ცხოვრებაში და ნინა საკუტარ შვილად მიიღო,დიდი ხანი ვუმალავდი რომ მეორე შვილიც მყავდა,ყოველდღე იმას ვფიქრობდი როგორ მეთქვა მისთვის,როცა ეს გავუმხილე გაბრაზდა შენ რა დედა ხარ შვილი როგორ დატოვეო,წადი და ახლავე წამოყვანეო,მაშინ შენ 10 წლის იყავი,მინდოდა წამომეყვანე ჩემთან თუმცა უკვე შენ აღარ გინდოდი-ცრემლები შეიმშრალა
პირდაღებული დ აგაშტერებული ვუსმენდი,არადა მე ლევანმა სულ სხვა რამ მომიყვა,მიუხედავად იმისა,რომ ინგა არ გაულანძღავს.პატარაობიდან მიყვებდოდა რომ მან ფულის და ქონების გამო მიგვატოვა და ამით ცდილობდა მისდამი სიძულვილის ჩანერგვას
-მე სხვანაირად ვიცოდი ყველაფერი...-ხმა გამიწყდა
-ვიცი მარიამ და არც გამტყუნბ იმაში რომ გძულვარ
-არ მძულხარ,შენ ის ქალი ხარ ვინც გამაჩინა
-ვიცი არასოდეს მიმიღებ,თუმცა ის მაინც ხომ შეგიძლია ხანდახან რომ მნახო?-ისევ აუცრემლიანდა თვალები და ღიმილით მკითხა-შენ არიცი შვილი რა გრძნობაა ამაზე დიდი რამ არ არსებობს ბუნებაში.
-არც კი ვიცი რა უნდა გითხრა-ნერვიულად გავიღიმე და კისერი მოვიქექე
-ახლა დაიძინე,დილით ვილაპარაკოთ თუ მოისურვებ-გამიღიმა და ოთახი დატოვა
გული შემეკუმსა სხარულით,ანუ დედას ვუყვარდი! დედას ვუყვარდი! და ვუყვარვარ ახლაც! გულში სულ ამ სიტყვებს ვიმეორებდი და ბედნიერებისგან მეღიმებოდა.ვერც კი წარმოიდგენთ რა დიიდ ბედნიერებაა იმის გააზრება რომ დედას უყვარხარ საოცარი გრძნობაა.თავისი ნებით არ დავუტოვებივარ...მტელი ღამე ამაზე ვფიქრობდი,საერთოდ ვის ახსოვდა წყლის გადავლება.არ მძინებია საერთოდ.დილიტ ადრევე წამოვხტი და მისაღებში ჩავედი,ნინა უკვე მოსულიყო დ აინგასთან ერტად სამზარეულოში ფუსფუსებდა
-მძინარე მზეთუნახავმა გაიღვიძა-სიცილით მომაძახა და ცივი ყავა მომაწოდა-დალიე და გარეთ გადი ეზოში
-რა ხდება ეზოში?
-შენი პრინცი გელოდება-გამეკრიჭა ნინამ და ინგას გადახედა
-ბაჩო?
-ჰო აბა სხვა პრინციც გყავს?-თვალები გადაატრიალა
ჭიქა ინგას მივაწოდე და სწრაფად გავედი ეზოში,ზურა და ბაჩო ისხდნენ გარეთ მაგიდს ირგვლივ და ლუდს სვამდნენ,რომ დამინახა ფეხზე წამოდგა და გამომეტყველება შეეცვალა
-აქ რა გინდა?
-შენს წასაყვანად მოვედი
-კაი ერთი,სადაა მარიამი?
-ნანუკას და სანდროს დავუტოვე,წამოხვალ? მოენატრე,ამდილით რო ვერ გნახა იტირა
-ნუ მეაფერსტები! კი არ დამავიწყდა წუხანდელი
-მაპატიე კაი?
-რატო ვითომ? რამდენი რამ უნდა გაპატო?-ზურა გაკვრვებული გვიყურებდა,ბოდიშ მოიხადა და სახლში შევიდა
-მიყვარხარ მარიამ
-მე არ მიყვარხარ-ცხვირი ავუბზუე
-თვალებმა გაგყიდეს მარიამ...
-რა?-გამეცინა
-შენ რამდენჯერაც არ უნდა უარყო შენს თვალებში ყველაფერი ჩანს და ისინი ყველთვის გყდიან-გამიღიმა და მომეხვია
წინააღმდეგობა ვერ გავუწიე,ვერასოდეს ვერ ვუბრაზდებოდი დიდი ხნით იმდენად მიყვარდა მის გარეშე გაძლებაც კი მიჭირდა.
-უნამუსო ხარ! საზიზღარი! კიდევ ერთხელ მსგავს რამეს იზამ და მერე ნახავ შენ!
-არ ვიზამ ჩემო ლამაზი,არავის და არაფის გამო შენ არ გაგიბრაზდები-სახე დამიკოცნა
-ახლა ვიტირებ-ტირილის იმიტაციას აკეთებდა ჩვენს უკან მდგომი ნინა და თან იცინოდა
-წამოხვალ?-თვალებში ჩამხედა
-წამოვალ მარიამი მომენატრა
-მე არა?-თვალები მოჭუტა
-შენ არა!-ენა გამოვუყავი დ აკურტუმოსნევით შევედი სახლში
-მე მივდვარ,მადლობა ყველაფრისთვის-ვუთხარი ინგას და ზურას
-სამადლობელი არაფერია დედიკო,ეს შენი სახლიცაა როცა მოგინდეს მოდი ძალიან გაგვახარებ-გამიღიმა ორივემ.დვემშვიდობე და ნინასთან ერთად სასტუმროში დავბრუნდით.მარიამმა რომ დამინახა ღმილით მობუნჩულდა ჩემთან.დავკოცნე ბავშვი ისე ტკბილი იყო
-შენ არ თქვი დილით თბილისში უნდა ვიყოვო?
-ერთი მაგათი დედაც,ზაფხულია იწვის ყველაფერი,300000 დოლაარის გამო თბილისში ვერ წავალ-ისეთმა გაღიმებულმა მითხრა გეგონებოდათ 30 ლარზე ლაპარაკობდა
-რა?-ყბა ჩამომივარდა
-ჰო ნათიას მაგდენი უნდოდა და დილით გადავურიცხე-მხრები აიჩეჩა
-ამდენი ფული? ეგ ძუკნა!-ბრაზიგან კინაღამ გავსკდი ამაზე კი ბაჩომ დამცინა
-რას იცინი? ცოტაა ეგ ფული?
-ფულის დედაც,მეზარებოდა თორე დედას ვუტირებდი,მირჩევნია თქვენთან ერთად დავისვენო აქ ვიდრე იმაზე შევიწუხო თავი,ფულია რაა-გაეცინა
-რა გენაღვლება-მხები ავიჩეჩე და მეც გამეცინა
მთელი ივლისი ბათუმში გავატარეთ,წასვლა არ გვინდოდა და გადავაბიტ აგვისტოც თვე ნახევარი შავ ზღვაზე ვნებივრობდით. 15 აგვისტო იყო მარიამმა დედა რომ დამიძახა,თავიდან სრული შოკი მქონდა,ბავსვი ისე მომეჯაჭვა მამამისთან აღარ მიდოდა,ინგას ხშრად ვსტურობდით მე და ნინა შემდეგ ყველანი ერთად,ლევანს ხშირად ვურეკავდი,თუმცა დღეს არ მიპასუხა და ევშინდი,მეზობელს დავურეკე არ ვარ თბილისშიო,არც მეორე მეზობელი იყო ქალაქში.გვიანი იყო სასტუმროს ეზოში ვისხედით ლევანს რომ დავურეკე,ისევ არ მიპასუხე ამაზე უკვე უფრო მეტად ავნერვიულდიასე არასოდეს მოქცეულა,იცის რომ პანიკები მაქვს როცა არ მპასუხობს.
-ლევანი ისევ არ მპასუხობს-დაბღვერილი ჩავჯექი პუფში
-ძინავს ალბათ დახედე რომელი საათია-მითხრა ბაჩომ
-დილიდან ვურეკავ ბაჩო,დავიჯერო დლდან ძინავს?-ნინას გადავხედე არც ის ჩანდა კარგ დღეში
-რა ვქნათ მარიამ?-ტუჩი ნერვიულად მოიკვნიტა ნინამ
-კაროჩე დაწყნარდით ეხლა, ნიკა თბილისშია იმას გავგზავნი შენთან სახლში და ნახავს სადაა ლევანი,ოღონდ აღარ ინერვიულო კარგი?-ღიმილით მითხრა ბაჩომ და თავზე მაკოცა
ნიკას დაურეკა
-რაო?
-15 წუთში ვიქნები გაგარინზეო,დარეკავს ეგრევე
-ხო ზუსტად უთხარი მისამართი?-კითხა ნინამ
-კარგით რა განერვიულებთ ხალხო,ახალგაზრდა კაცია გავიდა ალბათ სადმე-სიცილით გადმოგვხედა სანდრომ
გაწურული ველოდებოდი ნიკას ზარს,15 წუთი ისე გაიწელა ლამის მოვკვდი,მარიამი ნანუკას მივუყვანე ნერვები არ მქონდა,ახლა მხოლოდ ი მაინტერესებდა სად იყო მამა.
-ბაჩო დარეკე რა-აღარ შემიძლია ლოდინი-ფეხზე წამოვიჭერი და ნერვიულობისგან ტუჩების კვნეტა დავიწყე
-მოიცა თვითონ რეკავს
გამომეტყველება შეეცვალა და დაბნეულმა შემომხედა,სახეზე ფერი აღარ ედო,მაშინვე მივხვდი რომ კარგი არაფერ იყო
-რა? რაო რა გითხრა?-ხმა ამიკანკალდა შემდეგ კი ერთიანად ამაკანკალა,ცრემლები მომაწვა
ტელეფონი გათიშა და ნერწყვი გადაყლაპა,შემდეგ ნინას შეხედა
-ბაჩო! თქვი დროზე! ნუ გამაწამე-დავეჯაჯგურე
-მარიამ ლევანი მკვდარი უნახავთ ბინაში
მხოლოდ ის მახსოვს როგორ დავკარგე იმ წამსვე გონება,მეტი არაფერი,გონს რომ მოვედი და თვალები გავახილე მეგონა სიზმარში ვიყავი
-მარიამ,მარიამ კარგად ხარ?-ბუნდოვნად ჩამესმოდა ბაჩოს ხმა