მთელი ღამე თეთრად დამათენდა ფიქრში.სათი 04.20 აჩვენებდა ესემესი რომ გავუგზავნე ნიკას: უშენობა ისეთი ძნელია სულიც კი მტკივა.ვიცი ეხლა თუ გაგიშვებ, მთელი ცხოვრება ვინანებ.უსაშველოდ მენატრები და მჭირდები... 2 წამში მომივიდა პასუხი : ნუ დამთმობ თუ კი გიყვარვარ?! (20 წუთში შენ სადარბაზოსთან ვიქნები)
უცებ წამოვხტი და მომზადება დავიწყე .გულს გამალებით გაუდიოდა ბაგა ბუგი, ნუ დამთმობ თუ კი გიყვარვარ?! წრიულად ტრიალებდა და ვხვდებოდი რომ ეს იყო სწორი გადაწყვეტილება.არვის და არფრის ფასად არ მიღირდა ახლა მისი დათმობა. სწრაფად ჩავირბინე კიბები და ათინათის მკრთალ შუქზე უმალ დავლანდე მისი სილუეტი.მანაც შემამჩნია და ჩემსკენ წამოვიდა. სწრაფად ამიტაცა ხელში და მაგრათ მიმიხუტა. ასე ვიდექით არ ვიცი რამდენ ხანს, მერე ვიგრძემი მისი ცხელი ტუჩების შეხება შუბლზე და მივხვდი რომ უკვე მიწაზე ვიდექი.
-ახლა გაიქეცი სახლში პატრა ქალბატონო თორემ გაცივდები.
გავუღიმე აღარ იყო მის თვალებში სევდა და გამიხარდა.
- არ მეთმობით ვაჟბატონო
-ვიცი არც მე, მაგრამ შენი დახორკლილი კანი მეუბნება რომ სცივა. დაიძინე დაგირეკავ და სადღაც წაგიყვან!
-კარგი! ახლოს მივედი და ლოყაზე ვაკოცე....
-მაგიჟებ ანუ...მიმიხუტა მანც ნაზად მაკოცა და წავიდა....
სახლსი ასული ისე ვიყავი ემოციებისგან დახუნძლული , მეგონა სადაცა გული ამომივარდებოდა.უმალ მივაშურე საძინებელ და გადავეშვი სიზმრების სამყაროში.იქ სადაც მხოლოდ მე და ის ვიყავით და არ იყო შური და ბოროტება...
11:00 საათზ გამეღვიძა. მივხვდი რომ დღეს ვიქცეოდი ყველაზე სწორად , არ მინტერესებდა რა იქნებოდა ხვალ ,ზეგ მინდოდა იმით ვყოფილიყავი ბედნიერი რაც ამ წუთას მოქონდა. ჩემი ტელეფონი ახმიანდა მეგონა ნიკი იყო მაგრამ თაკო შემრჩა:
-როგორ ხარ ანუკიი?
-კარგად შენ რა ლოგინიდან გადმოგაგდეს?
-კი მე გადმოვაგდეე გავიგე ლეოს ხმა...
-მაგას მანდ რა უნდა?
-გუშინ შენ რო მიგიყვანა დამირეკა და გავიპარეთ
--რაააა გაგიჯდით?
-რა იყო სულ არ გაგიხარდა?
-გამიხარდა რომელია, გილოცავთ გიჯებოო ! და ვის გაეპარეთ?
-ამაზე ორივეს სიცილი აუტყდა ტელეფონი გავთიშე და ბედნიერების მცხრე ცაზე ვიყავი. მიხაროდა მათი ამბავიი.მალე ესმსი მოვიდა ნახევარ სათში ვიქნები შენ სადარბაზოსთან და ჩამოდი.ფაციფუცით ჩავიცვი და პატრა გულ ანთებული ბავშვივით გავიქეცი.
სადარბაზოს წინ მანქანაზე იყო მიყუდებული რო დამინახა სახე გაუნათდა. მე გავექანე და ჩავეხუტე მანაც მაგრათ მიმიხუტა,მერე დამსვა და თვალებზე მაკოცა
- რა გჭირს აღარ მეტყვი?
-ლეო და თაკო გაიპარნენ გუშინ და ეგ მიხარია.
-ანუკი ანუკი რა კარგია ასეთი სუფთა გული რომ გაქვს...
- შენ რა საერთოთ არ გაგიხარდა ეგ ამბავი?
-მე ეგ დიდი ხანია ვიცი ლეო ამას კაი ხანია გეგმავს.
-ეშმაკუნა
-ჩაჯექი დაპირებულ ადგილზე უნდა წაგიყვანო .
მანქანაში ორივე მდუმარედ ვიჯექით არც ერთს არ ამოგვიღია ხმა. მხოლოდ მაშინ გავიხედე ფანჯრიდან როცა მანქანა გაჩერდა სიღნაღში ვიყავით.კარი გამიღო გადმოვედი მოგონებები თავისთ ამოტივტივდნენ
-აქ რატომ ჩამოვედით?
-გაიგებ ნუ ხარ სულ სწრაფი! მალე ნაცნობ ამადგილას აღმოვჩნდით ხმას არც ერთი ვიღებდით გვეშინოდა ყველაფერი არ გაგვეფუჭებინა.სიჩუმე ნიკამ დრღვია:
-გახსოვს ის ღამე?
-კი
- მაშინ დავიფიცე რომ გულს აღარასოდეს გატკენდი მაგრამ ვერ ....
-ჩუ (ტუჩებზე მივადე თითები) გაჩუმდი არ შეგიძლია უბრალოდ იმით იყო ბედნიერი რაც ახლა გაქვს?
-რა მაქვს ანუკი რა. ერთი სულელი ბიჭი ვარ რომელსაც თავდავიწყებიტ შეუყვარდი
-აკი აღარ მიყვარხარო?გუშინ ვინ მეუბნებოდაო?
-მე გეუბნებოდიო მეოოო გამხიარულდა ნიკაც. მერე მკლავები მგრად მომხვია მაგიჯებ ანუუ.უშენოდ წამი არ შემიძლია მაპატიე კარგი რაც გუშინ გითხარი.-
-სულელო და მეც მაგრათ მივეხუტე...