თავი 5
ყველაფერი ისე არ ხდება როგორც ადამიანებს სურთ, არის მომენტები როცა უაზროდ ბედნიერი ხარ, არის მომენტები როდესაც საერთოდ არ ხარ ბედნიერი....,,ცხოვრება ველოსიპედის ტარებას ჰგავს, რომ შეინარჩუნო ბალანსი მოძრაობა უნდა გააგრძელო’’... დემეტრეს გარეშე წამები სივრცეში დაიკარგა, დავკარგე დროის აღქმა... სუნთვის უნარი წამერთვა. ფილტვებში ჰაერის ნაკადი სუსტად ჩაედინება.. იკუმშება ყველა ნერვული დაბოლოება.საათის ისრების განგებ შეჩერდნენ... გაიწელა დრო უსაშველოდ... მაგრამ ერთმა საბედისწერო საღამომ ყველაფერი თავდაყირა დააყენა, ისედაც განადგურებული, უარესად მიწასთან გავსწორდი... გამოვიფიტე.. მეშინია მტკივა…დახმარებას ვითხოვ, მაგრამ არავინ არ ჩანს....
თებერვალია....
საშინლად ცივი საღამო იყო. ქართულის რეპეტიტორიდან გვიან გამოვედი...ყელსახვევი კარგად გავისწორე... თბილ ღაწვებზე ცივი ჰაერი სასიამოვნოდ მომელამუნა... მოძინებული უფრო გამოვფხიზლდი.. ველოდებოდი სანდრო როდის გამომივლიდა.. მისი მორიგეობა იყო.. დემეტრეს დაჟინებული თხოვნით ბიჭები მორიგეობით მაკითხავდნენ... ხან მათთან მივყავდი, ხან კი დემეტრეს მშობლიურ სახლში, სადაც გაიზარდა... ჩვეულებრივზე უფრო მეტად თოვდა .. საშინლად იყო დადებული... უაზროდ მივშტერებოდი ჩემს ფეხსაცმელებს, როდესაც მანქანის ხმა გავიგე, რომელიც ჩემს წინ გაჩერდა.... ფანჯარა ჩაიწია და თავი გეგამ გადმოყო...
-ჰეი ნეკა როგორ ხარ? ... არ ვიცი გეგა აქ საიდან აღმოჩნდა, მაგრამ მისმა გამოჩენამ გამახარა..
-კარგად შენ როგორ ხარ..... აქ როგორ აღმოჩნდი?
-ვიფიქრე ჩემს ძველ მეგობარს ვნახავდი... და აი შენც აქ ხარ...
-ოუუ, ნამდვილად სასიამოვნო იყო შენი ნახვა,მაგრამ მომაკითხავენ..
-შენი დათოვლილი მხრებით თუ ვიმსჯელებთ უკვე დიდი ხანია რაც მანდ დგახარ და ელოდები...
-ამ მე იცი... გამახსენდა დემეტრეს რეაქცია და ცოტა არ იყოს შემეშინდა... არ მინდოდა მის არ ყოფნობაში ისეთი რამ გამეკეთებინა, რაც მას გააბრაზებდა, თუმცა აქ დგომა და ლოდინი უკვე აღარ შემეძლო... და გეგას მანქანაში მოვთავსდი.... მესიამოვნა სითბო საშინლად თან...
-ხვალ შაბათია არა... საუბარი გეგამ წამოიწყო, ნამდვილად არ ვიცი რას უმიზნებდა
-აჰამ.. მეც ინსტიქტურად დავეთანხმე
-კარგია... ესღა თქვა და ჩაიცინა... სიმართლე გითხრათ ეს ჟესტი ნამდვილად არ მესმიავნა თუმცა, ის ხომ ჩემი ბავშვობის მეგობარია... ყველა უსიამოვნო ფიქრი უკუვაგდე და მეც მოვდუნდი... აქამდე დაძაბულად მჯდომს ყველა კუნთი მტკიოდა, ვფიქრობ ვისრუსის ნიშნებია... არასასიამოვნოდ მტეხავს ძვლებში...
უკვე დიდიხანია რაც გზაში ვართ და სიმართლე გითხრა ძალიან შემეშინდაა... თვალებ გაფართოებული შევხედე გეგას და აკანკალებული ხმით ვკითხე
-გე..გა ! ეს ჩემი სახლის გზა არ არის!
-ვიცი ძვირფასო ჩვენ ახლა ფშავ-ხევსურეთში მივდივართ, ძველი დრო უნდა გავიხსენოთ.. და ჩაიღიმა
-გეგა მე არ შემიძლია წამოსვლა... ასე გაუფრთხილებლად, გათხოვილი ქალი ვარ, გეგა ! გააჩერე მანქანა და მოაბრუნე..
-რაც არ უნდა იკივლო და იწივლო მიანც წავალთ, ასე რომ მოდუნდი და დატკბი
-შენ ხომ არ გაგიჟდი, რა ჯანდაბა მინდა შუა ზამთარში ფშავ-ხევსურეთში, გზებიც ჩაკეტილი იქნება... გეგა ახლავე მანქანა მოატრიალე... და სასწრაფოდ ტელეფონს დავუწყე ძებნა, საშინლად შემეშინდა.. მინდოდა ვინმესთვის დამერეკაა... როგორც კი ტელეფონი ამოვიღე , წამართვა და ფანჯრიდან ისროლა...
-რას აკეთებ ნეკა?!
-ვრეკავ! ვერ ხედავ, ინერვიულებენ უნდა გავაფრთხილო
-შენი ქმრის ფინია ძაღლები უნდა გააფრთხილო?
-როგორ ბედავ შენ მათზე ასე ლაპარაკს?
-მე როგორ ვბედავ კიდე? მაგარი ქმარი გყავს?
-შენ... შენ მასზე ასე რა უფლებით ლაპარაკობ, უკვე ხმას საგრძნობლად ვუმატე..
-მან წამართვა შენი თავი. მე ასე არავის ვპატიობ საყვარელი ქალის ,,ახევას“ არც მან დამაკლო ყვირილი..
-გეგა რას ბოდავ სახლში დამაბრუნე ინერვიულებენ,
-ნუ ჯავრობ საყვარელო, ნერვიულობისთვის არ ეცლებათ... ალბათ უკვე მორგვში გადაყავთ ის შენი სანდრო....
-რააააა, რა უქენი მას?!
-ისეთი არაფერი, მხოლოდ მანქანა ამობრუნდა
- ხარ... რატომ გააკეთე რა დაგიშავეს
- შენმა სირმა ქმარმა ჩემი საყვარელი ქალი წამართვა, შენ ნეკა შენ ხარის ქალი რომელიც შვილებს გამიჩენსს, შენ ხარ ის ქალი რომელსაც ვეყვარები.. შენ ხარ ჩემი დედამიწა... ჩემი ჰაერი და მაგ ნაბოზარმა არაკაცურად მომტაცა შენი თავი.. მამაშენმაც, რომ ხელი შეუწყო.. უარეს დავმართებ...იმდენს გავაკეთებ, რომ დუბაიდან ფეხი ვერ ჩამოადგას
-რაა.. ცრემლები უკვე მთელს სახეს მიფარავდა...არ მიყვარხარ..მე დემეტრე მიყვარს დემეტრეე.. რად გინდა ისეთი ქალი რომელიც შენი არ იქნება...
-შეგიყვარდები!
-დამპალი ხარ შემეშვი... მძულხარ.. არაკაცი გაუზრდია დედაშენს... დაჭრილივით ვბღაოდი.. ხმის იოგები გაცვდა... ბგერებს ვეღარ ამოვთქვამდი... ხმაჩახლეჩილი ვხაოდი. ხელებს უმისამართოდ ვიქნევ.. შველას ვითხოვ მაგრამ არავინააა... წყვდიადი, თოვლიანი გზატკეცილის, სწრაფად მოსიარულე მანქანის და ღვარძლიანი გეგას მეტი... შემდეგ რა იყოო? გათიშვა და სიბნელეში დაკარგვა...
რომ გავიღვიძე ლოგინში ვიწექი.... გვერდით კი გეგა მეწვა.. დენდარტყმულივით წამოვარდი ფეხზე.. და კივილი მოვრთე
-დამეხმარეთ... არის აქ ვინმე!
-რაც არ უნდა იკივლო მაინც ვერავინ ვერ მოვა დასახმარებლად, დაეგდე ახლა ამ ლოგინში ისედაც სიცხე გაქვს
-შენს გვერდით წოლას ნიანგს რომ ჩავუვარდე ხახაში ეგ მირჩევნია.. დაიმახსოვრე! არასდროს! არასდროს! გავხდები შენი, არასდროს ! მერქმევა შენი ქალი... თითიც რომ დამაკარო ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ... ცხოვრებას გაგიმწარებ... ასე ადვილად არ დაგნებდები...
-რაც გინდა ის ქენი.. შენ ჩემი ხარ... უკვე წყობილებიდან გამოსული გეგა ბოლო ხმაზე ბღაოდა
-არასდროს გერქმევა დემეტრესი.. მაგ ს ვერასდროს იქნები!
-შეცდი მე უკვე დემეტრესი ვარ. არაკაცი ის კი არა შენ ხარ.. გათხოვილი ქალი მოიტაცე
-უკვე აღარ ხარ გათხოვილი ქალი.. და სახეში ფურცლები შემომაყარა.. ხელი მოაწერე!
-არასდროს! მოკვლითაც რომ დამემუქროო მაინც არ მოვაწერ...
-იმ ნაბიჭვრის გამო რისკავ ასე?
-მის გამო მოვკვდები კიდეც... მაგრამ შენ სიყვარულიც, კი არიცი რაა არის...
-მე არ ვიცი, რა არის სიყვარული და იმ ნაგავმა იცის... მან და მამაშენმა გითხრეს ძალით რატომ გაგათხოვეს, აგიხსნეს რეალური მიზეზი? რათქმაუნდა არა?! იმიტომ რომ მშიშრები არიან...ბოლო ხმაზე ყვიროდა...
-გაეთრიე! აქედან გაეთრიე შე მათხოვარო დამპალო , თვალებში არ მომხვდე, თორემ მოგკლავ... რამდენი ხანიც არ უნდა გყავდე აქ, მაინც მიპოვნიან.. ილოცე შენი დამპალი სულისთვის ... და სახეში შევაფურთხე...
-ძალიან ბევრს ბედავ! შენი ადგილი იცოდე მომვარდა და სახეში გამარტყა... სიმწრისგან ცავიცინე
-ისე დაბლა დაეშვი ქალზე ხელს წევ?, მიმიფურთებია შენნაირი ნაბიჭვრებისთვის...
გამწარებული გარეთ გავარდა.... მე კი ამდენი ხნის ნაგროვები ემოციები ერთიანად ამოვუშვი და ბოლო ხმაზე ავღრიალდი....
თებერვალი...
მკვდარი ემოციები....
განადგურებული მე...
ცრემლი..
უიმედო სიყვარული...
მოლოდინი...
შველა..
არარსებული იმედი...
ტანჯვა...
ლოდინი...
უფლისიმედი...
გადარჩენა..
და უბრალოდ გამოფიტული ნეკა...
დემეტრე
უკვე ნერვული აშლილობა დამეწყოო... ვიცოდი ვისი ხელიც ერია ამსაქმეში.. ჩემი დუბაიში გაგზავნა მხოლოდ გეგას დასჭირდებოდა... ისე მოაწყო საქმე ჩაძირვა არ ამცდებოდა.... არ მოვდიოდი, თუმცა ბიჭებმა დამარწმუნეს რომ ნეკას კარგად მიხედავდნენ... ჩემს პატარა გოგოს.. ჩემს სიყვარულს.... მისი თვალების დანახვას არაფერი მერჩივნა... დამღლელი დღის შემდეგ სასტუმროში შევაბიჯე.. პიჯაკი გავიხადე და სადღაც მდივანზე ვისროლე... ტელეფონი ამოვიღე და ნეკას დავურეკე... გადის მაგრამ არ იღებდა.. რამდენიმეჯერ ვცადე. მაგრამ უშედეგოდ.. ბიჭებთან გადავრეკე ,თუმცა ისინიც არ იღებდნენ.. უკვე ნერვებს ვერ ვიწყნარებდი... ყველაზე ცუდის ფიქრში გაუზრებლად ავკრიფე მამაჩემის ნომერი
-ალოო? დემტრე შენ ხარ?! მამაჩემის ნერვიული ხმა მომესმა
-მამა! რა ხდება! ვერ ვუკავშირდები ვერც ნეკას და ვერც ბიჭებს.. ნერვიული სიარული დავიწყე აქეთ-იქეთ
-შვილო... სანდრო ავარიაში მოყვა მწარედ ამოიხვნეშა მამაჩემმა და გთხოვ არ გაგიჟდე ... ნეკასაც ვერ ვპოულობთ
-რაა როგორ თუ ვერ პოულობთ?!
-სანდროს უნდა მიეკითხა... და ავარიაში მოყვა როდესაც გავიგეთ ნიკო წავიდა, მაგრამ ის, იქ აღარ იყო, არც სახლში და არც არსად.. თითქოს მიწამ ჩაყლაპა...
-დამპალი გეგას ხელი ურევია, ახლავე მოვფრინავ არ მაინტერესებს
-სანდრო როგორაა?!
-სანდრო რეამინაციაში ყავთ მესამე ოპერაციას უკეთებენ...
-ჯანდაბაა! ბოლო ხმაზე ვიღრიალე და ტელეფონი სადრაც ჯანდბაში მოვისროლე...
მტკივა...
კვდები..
ნეკას გარეშე არ შემიძლია..
არავინ ვარ...
ვერ ვსუნთქავ..
გული ამომაცალეს...
ნუთუ რა ცოდვა მქონდა ისეთი ღმერთმა ასე რომ გამიმეტაა... უკვე აშლილობა დამეწყოო... ყველა ემოციამ ერთიანად იფეთქა და მე, იმ კაცს დავემგვანე , რომელიც სისხლს დალევდა.. ცხოვლეი ვიყავი.. მეგობრის დაკარგვის შიშით და საყვარელი ქალის დაკარგვით გამოწვეულმა ტკივილმა ბოლო მომიღო , გამანადგურა, ამხელა კაცი მიწაზე დამცა. უსუსურ ბავშვად ვიქეცი...
* * *
თვითმფრინავი მიწაზე არ იყო დაშვებული,რომ უკვე თბილისის აეროპორტის გასასვლელში ვიდექი... მამაჩემი დამხვდა და საავადმყოფოში წავედით..
საშინელი მდგომარეობა დამხვდა... არავის არ ჰქონდა სახეზე ფერი... მეორედ მოვკვდი. გავიაზრე რომ ჩემი ბრალი იყო... მტკიოდა .. ავტირდი ემოციებისგან ავტირდი... და მამაჩემს მწარედ ჩავეკონე გულში.. ორივე ვტიროდით...უსუსურ ბავშვად ვიქეცი, რომელსაც დედა სჭირდებოდა...
-დემე! ატირებული სალომე მომვარდა და ჩამეხუტა
-მითხარი, დემე, რომ ყველაფერი კარგად იქნება...
ეს ის მომენტი იყო, როდესაც რწმენა დავკარგე... თავი დავკარგე...
-არ ვიცი სალო რა იქნება...
მტკიოდა სასწორის ერთ მხარეს ძმაკაცს ვკარგავდი მეორე მხარეს კი ცოლს.. ჩემი ცხოვრების ერთადერთ სიყვარულს...
-დემე ბიჭები შევკრიბე... და ყველგან ეძებენ ნეკას... ნიკომ განადგურებლმა დაიწყო ლაპარაკი.. ჩემი ბრალია დემე, ვერ დავიცავი, ვერ გადაგირჩინე საყვარელი ქალი...პირობა ვერ შევასრულო
-ნიკო! მეორედ ეგ აღარ გაიმეორო თორემ დამკარგავ. ვიპოვით!
საავადმყოს კაფეტერიაში ჩავედი და საკმზე მოწყვეტით დავეცი, საფეთქელს ვიზელდი... სად შეიძლებოდა წაეყვანა, იქნებ ატკინა, იქნებ ჩემი გოგო ტირის, იქნებ...
არ ვიცი..
ვერ ვფიქრობ..
მენატრება..
მისი ბავშვური თვალები..
ბედნიერების სხივი...
ნეკა მენატრება..
ჩემი სიყვარული...

* * *
ორი ტანჯული სული...
უსაშველო მონატრება..
პატარა გულები...
დიდი სიყვარული...
იცი რამხელა მთელს დედამიწას რომ ეყოფა...
* * *
ნეკა
არ ვიცი რამდენი დღეა ასე ვარ, გაფუჭებული ფირივით მეორდება დღეები... ოთახში შემოსული გეგა.. შემოტანი საჭმელი.. სახეში აფარებული ლანგარი.. ჩხუბი.. წივილი. კივილი.. გაქცევის რამდენიმე გეგმა... იმედი... მომავლის რწმენა.. მოტეხილი ფრთები... გათელვა... წამოდგომა.. და კვლავ ახალი იმედი...
მჯეროდა... მთელი ჩემი არსებით მჯეროდა რომ დემეტრე მიპოვიდა... ვგრძნობდი რომ ახლოს იყო...ჩემთან იყო... მოვიდოდა.. პარანოია დამეწყო უკვე...
* * *
ღამეა...
ტკივილით მოცული ღამე...
ოთხად მოკეცილი.. ვწევარ საწოლზე, როდესაც კარები იღება... საწოლს მძიმე ნაბიჯებით უახლოვდება გეგა.. ალკოჰოლის სუნი ცხვირში მიღიტინებს... უხეშად მკიდებს ხელს და ლოგინიდან მაყენებს...
-კარგი მოქცევით ვერ მოგარჯულე, იქნებ ამან გიშველოს... და ცხოველივით მეცა ტუჩებში... ველურივით კოცნა დამიწყო... მკბენდა.. სისხლის გემოს ვგრძნობდი...
-გამიშვი გთხოვ არ გააკეთო ეგ...
-გაჩუმდი! დაიმსახურე!
ხელის კვრით ლოგინზე აღმოვჩნდი.. ტანსაცმლის სხეულიდან გლეჯვა დაიწყო... ვფართხალებდი, ვკიოდი.. .. შველას ვითოვდი... ის კი განაგრძობდა ჩემი სხეულის ,,დასახიჩრებას“ სულის ნაკუწებად ქცევას... გადაწყვეტილი მქონდა, ეს უკიდურესობაც დაშვებული მქონდა ის, თუ მე შემეხებოდა თავს მოვიკლავდი...ვტიროდი.. ვიკლაკნებოდი.. იქნებ შეესმინა და გაჩერებულიყო... მაგრამ ის განაგრძობდა..როდესაც უკვე დედიშობილა დავრჩი.. ის იმედიც წამერთვა რომ გაჩერდებოდა... მაგრამ უეცრად სიმსუბუქე ვიგრძენი...
ღრიალი..
-მოდი აქ შენი დედა მოვტყან შენ ! გეგონა ვერ გიპოვიდი? ვირთხასავით რომ დაიმალე?
-დემტრეს ხმა ვიცანი.. ის მოვიდა.. იმედი მომეცა...მან მე მიპოვა.. არ დამტოვა... დაჭრილი ლომივით ბღაოდა... მხეცს გავდა... მოკლავდა... ზეწარი მოვიხვიე და მასთან მივედი
-დემე გთხოვ მას შენ მოკლავ! ცრემლები ჩანჩქერივით მომდიოდა
-დემეტრე ! ნიკო შემოვარდა და ძლივს მოწიწკნა, აქ ნეკაა... არ უნდა გნახოს ცხოველი..
გაჩერდა..
ჰაერში აწეული მუშტი გაუჩერდა...
ტკივილიანი მზერა მომანათა.. ის თვალები, რომელიც ასე ძალიან მიყვარდა ტკივილს მოეცვა, გაუზრებლად დავფარე ჩევნს შორის მანძილი და დემტრეს ჩავეხუტე.. მისი სურნელი შევიგრძენი და იცით რა? მე დავიბადე...
-ჩუ ჩემო პატარა , აქ ვარ, მოგისწარი,ვერ მიიღო თავისი, ჩემო ცხოვრება, მიყვარხარ ნეკა სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ. შენით ვსუნთქავ ჩემო პატარა
-მეც მიყვარხარ დემეტრეე.. მჭირდები, არასდროს არ დამტოვო მარტო
ხელში ამიყვანა და იმ დაწყევლილი ადგილიდან გამომიყვანა...
მთელი გზა მეჩურჩუკებოდა... ნიკო სიყვარულის თვალებით გადმოგვხედავდა..
მაგრამ მხოლოდ მე და დემეტრე ვიყავით... და ჩვენი ლამაზი სიყვარულის ისტორია....
დაიწყო..
ფერადი დღეები..
ცისარტყელა...
მე..
დემეტრე...
და სიყვარული...

ყველას დიდი მადლობა მთელი ეს დრო გვერდით რომ მედექით. მართლაც მტკივნეული იყო საყვარელი ადამიანის დაკარგვა... ბედნიერი ვარ იმით რომ გამიგეთ, დამაფასეთ, და მომეცით დრო იმისთვის რომ ცხოვრება ისევ დამეწყო.. თქვენმა კომენტარებმა ხო საერთოდ გამაბედნიერა... ძალიან მიყვარხართ ყველა... ჩემი სისუსტეები ხართ... ბედნიერი ვარ რომ თქვენ მყავხართ...
ისტორიას რაც შეეხება მინდოდა მთელი ემოციებით დამეწერა... მისი წერის დროს ვგრძნობდი ძალიან დიდ სიყვარულს.. და მოლოდინს იმისა რომ თქვენ ,მოგეწონებოდათ.. იმედია თქვენს მოლოდინს გავამართლებ ჩემო ტკიბილებო... ჩემი მარწყვუკები ხართ.. მაბედნიერებთ.. იმედი მაქვს მოგეწონებათ...
პ. ს სიყვარულით ქრისტინე