- გაიგონ მთელმა ვარსკვლავებმა! - ვყვირი, ხელებს ვშლი და ცისკენ ვიყურები - აი იმ ვარსკვლავების საყურადღებოდაც ვიძახი თვალებში რომ გიკაშკაშებს! - დენისკენ ვიხედები - გაიგონ და უფრო აკაშკაშდნენ რადგან მე რარაც უნდა ვთქვა, გაიგონ და ცვენა დაიწყონ ისევე როგორც გვირილებს აცვენენ ფოთლებს როცა აინტერესებთ უყვართ თუარა ისინი საყვარელ ადამიანებს! გაიგონ რომ დენი უყვარს დეიზის! გაგინ რომ განთიადის თვალებას უყვარს ვარსკვლავების თვალება!!! დემი მიყვარხარ! - ისევ ვყვირი და ბოლოს მისლენ ვიხედები.

- რა? რა გინდა? რამე გაქვს სათქმელიი? რამეს მეტყვიი? თუ ჩუმად იქნები? ვერაფერს ვერ მეტყვი არაა? - მიხვდი რომ ზედმეტად ვიღრინები მაგრამ თავსვერ ვიკავებ. დენი ჩუმადაა და თვალებში მიყურებს, ვიცოდი! ვიცოდი რომ ჩუმად იქნებოდა! - აწი უბრალოდ თავი შეიკავე ჩემთან ახლოს ყოფნისგან! - მაგას ვამბობ და ოთახიდან სწრაფად გამოვდივარ...
ცრემლები! ცრემლები! ცრემლები და ისევ ეს დედააფეთქებული ცრემლები!!! ღმერთო როგორ მძულს საკუთარი თავი. ასე რატომ ვიქცევი? რატომ ვტირი? მის გამოო? როდესაც ის წავა და ნუცასთან ხელახლა გაერთობა? ვერ ვიტან! ვერ ვიტან! საკუთარ თავს ვერ ვიტან!
შენობიდან გამწარებული გავდივარ. ბნელა და ელავს. ელვა ყველაფერს ვერცხლისფრად ანათებს, თითოს ნათურაა და იქით-აქეთ ქანაობს, გრუხუნიც ემატება და ეს მომწონს. სწაფად მივაბიჯებ. ქარია და ცივა.
რატომ> რატომ მტკენს დენიზე ფიქრი გულს? ასე რატომ მემართეება? რატომ მიჩქარდება გული მის ყოველ დანახვაზე? ეს რატომ ხდება? რატომ? რატომ? რატომ?
ვიწრო და ჩაბნელებულ გზაში შევდივარ. იმდენად გაბრაზებული ვარ ასე მგონია მთების გადადგმაც შემიძლია. სახე მთლიანად აშლილი მაქვს და ალბათ დებილ მაიმუნს მიმიგავს.
სახლამდე მალევე მივდივარ და ჭიშკარში დაცვაც უპრობლლემოდ მიშვებს. კოტეჯში გავდივარ. კარებს ვაღებ და ჩემს ოთახს ვაწყდები.
თითქოს ჰაერი აღარ არსებობს, ღრმად ვსუნთქავ და თავს ვამშვიდებ, როგორც გამომდის.
არა!
ვერა!
ვერ ვსუნთქავ!
გარეთ გავრბივარ! წვიმს! წვიმა! სველ ქვიშაზე ვეცემი და ღრმად სუნთქვას ვიწებ. მიწას ხელით, იმდენად ვებღაუჭები, თითქოს დედამიწიდან მივყავდე ვინმეს და მე არ მინდოდეს. არადა მინდა! მინდა რომ წავიდე და ვარსკვლავებს შევერწყა! ისევე როგორც ჩემი ბაბუ. ის ვარსკვლავებთანაა. ბაბუ მენატრება. მასთნ მინდა. მისი ძველი წიგნივით ხელები, ლამაზი თითები მენატრება, სულ რომ მეფერებოდა, თმაზე მეფერებოდა. მისი უხმო ზღვის თვალები მენატრება. არ მინდა რომ დამავიწყდეს. მე ის არუნდა დამავიწყდეს.
არაადამიანური ხმით ვტირი და ვსველდები. წვიმა მომწონს. სუნთქვაში მეხმარება. მამშვიდებს. ფეხზე წამოდგომას ვახერხებ და ბარბაცით ისევ სახლში შევდივარ. სააბაზანოში წყლის ჭავლის ქვეშ გაშტერებული ვდგები და ერთ წერტილს ვაშტერდები. არ ვიცი რა მჭირს. არ მინდა რომ ვიცოდე. უბრლალოდ მინდა ასე არ მომხდარიყო. მინდა ბაბუ არ წასულიყო. მაშინ ყველაფერ სხვაგვარად იქნებოდა. ეს ცხოვრება რომელიც ერთი შეხედვით "ლამაზს" გავს ჯოჯოხეთია. მე ასე ვფიქრობ.
სააბაზანოდან გამოვდივარ და საწოლში შიშველი ვწვები. არ მეძინება და წვიმის წვეთებს ვაკვირდები, რომლებიც ფანჯრის მინებზე ცრემლებივით მოგორავენ. თითქოს ტირიან. ისინი ძალიან ლამაზები არიან. აქამდეც უნდა შემემჩნია. ეს საოცრია. წვეთები ვარსკვლავებს ჰგვანან, ვერცხლისფრად კაშკაშებენ, ბრწყინავენ.
დილამდე ასე ვათვალიერებ წვიმის წვეთებს, მათ ხმას ვუსმენ, როგორ მღერიან და ბოლოს ჩემი ადგომის დროც დგება.
ფეხზე ვდგები და ტანსაცმელს ვიცვამ. ოთახიდან გავდივარ საშინლად არ მშია. სახლში ანდრო შემორბის.
- დეი! - ყვირის და ჩემკენ მორბის.
ძლიერად ვეხუტები. თურმე როგორ მომნატრებია. ჩემი ციყვია!
- ჰეი! ციყვო! როგორ მომენატრე! - ლოყყაზე ვკოცნი
- მე სულ არა! - იცინის და უფრო ძლიერად მეკვრის.
- წამოდი ჭამე. არ გშიაა? - ვშორდები
- არა, მე და სესიმ უკვე ვჭამეთ. ახლა უნდა წავიდეთ! - მეუბნება და ზურგჩანთას ხელს ძლიერად ჰკიდებს.
- ხო მეც მოვდივარ - ზურგჩანთას ვიკიდებ და სახლიდან ანდროსთანერთად გავდივარ.
ველოსიპედს ხელით ვექაჩები. წინა ეზოში სესი გველოდება.
- დეი! - ისიც მეხუტება
- ჩემი ლამაზი ფერია! რა ლამაზი ხარ! - თმაზე ვეფერები
- შენ უფრო! - მეუბნება და მიცინის
- არა! შენ! - მეც მეცინება და სესიც მშორდება. ველოსიპედებზე ჯდებიან და წინ მიიწევენ. ანდრო ქუდს იხურებს, სესის უკვე მოუსწრია დაფარება. მეც კაპიშოუნს ვიხურავ, ველოსიპედს ვაჯდები და ჭიშრიდან გავდივარ. ოდნავ წვიმს მაგრამ არ ცივა. წვიმის წვეთების ჭყაპუნი სასიამოვნოდ ჩამესმის ყურში. სკოლამდე რომ მივდივართ., სესის და ანდროს ვემშვიდობები და ისინი მაღში შერბიან.
ამ დროს ვიღაც კამერიანი, ტიპები მიახლოვდებიან და ჩემს გადააღებას იწყებენ.
- ქალბატონო დეიზი! რას გვეტყვით გუშინდელ გამოსვლასთან დაკავშირებით? როგორ გაართვით თავი ამ ყველაფერს? გაგიჭირდაათ? თქვენ ხომ ახალი მოდელი ხართ როელმაც ხელათვე ფრთიანობა დაიმსახურა? - მათკენ გაკვირვებული ვიყურები, არ ვიცი რა უნდა ვთქვა. ძალიან ვიბდევი.
- ჰეი! თქვენ რაა? საქმე არ გაქვსთ? ის ვერაფერზე ვერ გიპასუხებთ! - თომასი ერთვება საქმეში. ღმერთო ეს აადაამინაი მიყვარს.
- წამოდო ტკბილო! - მეუბნება და სკოლაში შევყავარ. ველოსიპედს იქვე ვაყენებ და შენობაში შევდივართ.
- იცოდე, სანამ წახვალ შემატყობინე და ჩვენი ბიჭები მოგხედავენ, თორემ ესენი არ მოგეშვებიან. Okay?
- Okay. - უხალისოდ ვპასუხობ და კლასისკენ მივიწევ.
ყველა მე მომშტერებია. რა ჯანდაბა უნდათ? ვერ ვიტან ასეთ მომენტებს.
კლასში შევდივარ თუარა ზარიც ირეკება და ბავშვებიც შემოდიან. ჩემს ადგილს ვიკავებ და გაკვეთილიც ელას გარეშე იწყება.
****
ელა სკოლაში არ მოსულა!
ბოლო გაკვეთილიც ირეკება და კლასიდან გამოვდივარ.
გარეთ წვიმს. რომ გავდივარ ისევ კაპიუშოს ვიფარებ და ტელფონს ვიღებ რომ თომის დავურეკო და ვუთხრა რომ მოვიდეს.
მაგრამ სანამ ნომერს მოვძებნიდე მანამდე ელა მირეკავს.
- ელა! - ვპასუხობ ზარს
- დე... დეი.... - ელა ტირის
- ელა! რა ხდება? რატომ ტირი? - მაშინვე ნერვიულობას ვიწყებ.
- ელა... ან... ადრო... ცუდადააა... სავადმყოფოში მოდი რაა.... მანქანა დაეჯახა! - ტელეფონი ხელიდან მივარდება.
- ანდრო! - ვჩურჩულებ და ველოსიპედს სწრაფად ვაჯდები.
საავადმყოფოსკენ ძალიან სწრაფად მივდივარ. თვალებზე ცრემლები მეყინება. ძალიან წვიმს და საშინლად ვსველდები. მაგრამ ეს არ მანაღვლებს.
ასე როგორ გამოვშტერდი> ჩემი ბრალია! ანდროსთვის ყურადღება უნდა მიმექცია! ჩემი ძამიკო! ანდრო!
საავადმყოფოსთან ვჩედები და შიგ კისრისმტვრევით შევრბივარ.
- ანდრია ჩარკვიანი! - სწრაფად ვეკითხები, შესასვლელთან მჯდარ გოგონას
- მესამე სართული, მარცხენა დერეფანი, მე-3 საოპერაციო! - ისიც სწრაფად მპასუხობს.
კიბეებზე სირბილით ავდივარ და მესამე სართულზე მარცხნივ ვუხვევ.
სურათი რომელიც მე მხვდება.
საოპეაციო პალატის კარები მიხურულია. სკამზე დედა ზის და ტირს, მას ელა და ნინო ამშვიდებენ, მაგრამ ისინიც ტირიან. სესიც იქვე ზის, დენი მათ გვერდით დგას და კედელს ეყუდება.
საოპერაციოსკენ გავრბივარ. იატაკი მთლიანად სველია იმ ადგილებში სადაც მე გავიარე.
- ანდრო! - ვყვირი და კარისკენ მივრბივარ მაგრამ ამ დროს დენი წელზე ხელს მავლებს და მაჩერებს.
- არა! გამიშვი, ჩემი ბრალია! - ტირილს ვიწყებ და ვფართხალებ - დენ! გამიშვი! უნდა შევიდე! - ვღრიალებ. - უნდა შევიდე! - ბოლოს ხმაც მეხლიჩება. - ელა და ნინო ამჯერად ჩემთან მოდიან. დედა ადგილიდან არ იძვრის, დაბლა ვეშვები და იატაკზე ვჯდები. დენიც იხრება და ხელებს ძლიერად მხვევს, თავს მის მკერდს ვაყუდებ და ისევ საშინლად ვტირი.
- დეი - ელაც მეხუტება - ანდრო კარგად იქნება დამიჯერე! - მხარზე ხელს მისვამს
- ჩემო ლამაზო, ხომ იცი ანდრო ძალიან ძლიერი ბიჭია! - ამჯერად ქალბატონი ნინო მანუგეშებს
- ჩემი ბრალია! - ხმა მეხლიჩება
- გაჩუმდი! - დენი! დენის ვეხუტები, ღმერთო! თან ვასველებ!
ამას როგორცკი ვიაზრებ მაშინვე ვშორდები მას და კედლისკენ ვიჩოჩები. რომ ვეყუდები ცივი და სველი ტანსაცმელი უფრო მიყინავს ზურგს მაგრამ ვუძლებ.
- ჩემო გოგო! სკამზე დაჯექი და რამეს მოგახურავთ - მეუბნება ნინო. მე ხმას არ ვიღებ მაგრამ არც ადგილიდან ვიძვრი.
ცოტახანში კი ელა რაღაც ჯინსის ქურთუკს მახურავს მხრებზე, ვხვდები რომ დენისია რადგან მისი სურნელი სდის. არ ვიშორებ. მცივა და მაინც ვიყინები.
კედელზე მიყუდებული ვცდილობ რომ ჩემი ტირილი სხვების ყურებს არ მისწვდეს. ჩუმად ვტირი, ხმას არ ვიღებ. ამ დროსი, იატაკზე, ჩემს გვედით დენი ჯდება. იატაკზე ჯდება დენი, ჩემს გვერდით. იატაკზე, დენი. რა ხდება?
- არ გინდა ჰაერზე გამოხვიდე? აივანზე... - მეკითხება და თვალებში მიყურებს.
მისკენ ვიხედები. თვალები ჩაწითლებული მაქვს, გაყინული ვარ. მე მას თავს ვუქნევ. ის დგება და ხელს მიწვდის. მეც ვკიდებ და მისი დახმარრებით ფეხზე ვდგები. აივანზე გავდივართ.
- კარგად იქნება - მეუბნება სრული სიმტკიცით - ექიმმა თქვა თავი ცუდად დაარტყა, და შეიძლება მეხსიერებაც დაკოარგოსო, ვიცი ამას ასე არ უნდა გეუბნებოდე მაგრამ ტყუილს ეს ჯობს ჩემი აზრით. რაცარუნდაიყოს გადარჩება. ანრდო ძლიერია.
- რომ... რომ ვერ... - იატაკს ვაშტერდები
- სიტყვები, მაგრამ, იქნებ, ვერ და მაგის მსგავსები ლექსიკიდან ამოიღე რა. - მოაჯირს ეყუდება
მე ფეხებში ვგრძნობ რომ ძალა მეცლება და აივანზეც, იატაკის კუთხეში ვჯდები. დენი ისევ ჩემს გვერდით იკავებს ადგილს.
- არასდროს მითქვაამს რომ შემიყვარდი? - ამას იმდენად ჩვეულებრივად მეუბნება თითქოს მესალმებოდეს
- რა? - მისკენ გაკვირვებული სახით ვიხედები, ის შენობების იქეთ იყურება. მისი მზერაასადღაც იკარგება.
- არც ის მითქვამს რომ ეს არავისთვის მითქვას არამდე არაა? - ნერწყვს მძიმედ ყლაპავს.
ცრემლები მომდის. როგორ? დენს ვუყვარვაარ? მას მე შევუყვარდიი? და ნუცა? ნუცა!
- მისმინე, - ჩემკენ იხედება. - ვიცი უცნაურად ვიქცეოდი და არც მე ვიცი რატომ, რა მემართებოდა, შემდეგ მეც ვერ ვხვდებოდი ამას, არ ვიცი როგორ მოხდა ეს. პირველადრომ დაგინახე ლამის... როგორ ამბობთ გოგოებიი? - ეცინება - ლამის "დავეცი" მერე მინდოდა რომ რამით დაგახლოვებოდი, მაგრამ მეორე წუთს მიჩნდებოდა სურვილი რომ შენგან ძალიან შორს წავსულვიყავი. არ ვიცი... შენს თვალებში ცას ვხედავდი, როცა ტირიხარ წივმს ხოლმე შენს თვალებში... განთიადისფერი თვალები გაქვს, როცა ტირი ნაცრისფერდება, ზუსტას ისევე როგორც ცა. ვფიქრობდი ეს ყველაფერი მეჩვენებათქო, მაგრამ ამას ცხადში ვხედავდი დეიზი. შენ სახელზე ვგიჟდები. არ ვიცი რატომ? იმიტომრომ მართლა გვირილას გავხარ? იმიტომრომ შემიყვარდი? შენს სურნელზე, აი იმ დღეს რომ გაკოცე... არ ვიცი რა დამემართა, თითქოს ჩემი ნარკოტიკი იყავი...ახლაც... ვერ ვუძლებ.... მთის სუნი გაქვს დეიზი, ბალახის, მწვანე ბალახის და ცის, ასეთი რამე თუ არსებობს, მე ვიცი რომ არსებობს რადგან შევიგრძნობ ცის სურნელს, განთიადის და ვარსკვლავების სურნელს. დეი! მიყვარხარ! მაგრამ არ ვიცი როგორ ავხსნა... არ ვიცი როგორ ხსნიან ხოლმე შესაფერისად... არ ვიცი როგორ უნდა ვთქვა და პირდაპირ რაც თავში მომდის იმას გეუბნები. თითქოს გალაქტიკიდან მოფრენილი გოგონა ხარ. აი ამ კულონივით შენ რომ გიკეთია, - კულონზე მითითებს - როცა ვიმე შენზე ლაპარაკობდა, სულ გული მიჩქარდებოდა. ვეღარ მოვითიმინე და აი გეუბნები კიდეც, საბა რომ გეხებოდა თავში ყველაფერი დამიტრიალდა და იმ მომენტში ჩემი ბავშვობის მეგობარიც კი შემძულდა, როცა ის შენ შეგეხო.. რომ ვიხსენებ, არ ვიცი... მინდა ისევ ვცემო.... დეი, არ ვიცი სხვა რა უნდა ვთქვა. ყველაფერი ვთქი, ისიც კი რასაც ჩემს თავს ვერ ვუმხელდი... - ისევ ნერწყვს ყლაპავს და ისევ იკარგება მისი თვალები სადღაც შორს
მას მივშტერებივარ. დენი სიმართლეს იძახის! მას მართლა ვუყვარვარ! მე? მე მიყვარს? არ ვიცი... ეს სიყვარულია? ხო ეს სიყვარულია, და მეც მიყვარს დენი, მაგრამ როგორ უნდა ვუთხრა? როგორ ვუთხრა?
- გინდა ამ შენობის სახურავზე ავიპაროთ? - უცეფ მეღიმება
- რა? - დენის ეცინემა და ჩემკენ იხედება
- ხო ავიპაროთ. იქ ვარსკვლავები ანათებენ. ოთახებიდან კი არ ჩანს. მთვარე რომ ამოდის არ ჩანს ოთახებიდან. იქედან გამოჩნდება. - ვეუბნები და ფეხზე ვდგები, ამჯერად მე ვუწვდი ხელს რომ წამოდგეს და მას ეცინება, ჩემს დაუხმარებლად, დგება მაგრამ მერე ხელს მკიდებს და აივნიდან პირველი მეგავდივარ.
ისე რომ ვერვავინ შეგვამჩნიოს, დერეფნებში მივიპარებით, წინ მე მივდივარ. ერთი ექთანი ეჭვისთვალით გვაშტერდება და მაშინვე წელში ვიმართებით და დერეფანშ ამაყად მივაბიჯებთ. ლიფტში შევრბივართ და ბოლო სართულზე ავდივართ.
- აი იქაა მგონი! - დენი მიჩურჩულებს როდესაც დერეფნის ბოლოში კიბეს ხედავს
- ხო ის უნდა იყოს. - ვეთანხმები და იქეთკენ მივრბივართ.
პირველი მე ავდივარ კიბეზე, კარს ვაღებ და საახურავის თავზე ვჩნდები. ოდნავ ნიავი უბერავს, ღრუბლები გაფანტულან და სადაცაა დაღმდება.
- ჩემი კოშკი ძალიან მაღალია სოფელში, მაგრამ მთლად ამსიმაღლე ვერაა. - ვეუბნები
- მერე რა. ეს უბრალო შენობაა და კოშკიდან ცის ყურება უფრო სასიამოვნოა.
- შეიძლება... - თავს ვაქნებ. - მოდი აქ დავჯდეთ. - ვეუბნები და შენობის ნაპირზე ისე ვჯდები რომ ფეხებს დაბლა ვუშვებ. დენიც გვერდით მიჯდება.
- აქედან ყველაფერი უფრო ლამაზი ჩანს. - მეუბნება დენი
- ხო! ახლოდან კი ყველაფერი ბევრადუფრო მახინჯია - შენობებს გავყურებ
- შენ არა - დენი ჩემკენ იხედება
დენის ვუღიმი.
- დისტანციიდან ყველაფერი კარგია, ადამიანიც კი, კარგად რომ გაიცნობ ბევრი ძალიან მახინჯია, როდესაც შორიდან ვარსკვლავს ჰგავს, ამდროს უბრალო ჩამქრალი მეტეორია. - ვამბობ და დენიკენ ვიხედები. ის უკან გადაწოლილა და ცას მიშტერებია. მეც იგივეს ვიმეორებ.
ვარსკვლავები ნელ-ნელა ჩნდებიან ცაზე. ზოგი ძალიან კაშკაშებს, ზოგიც კი ძალიან ცუდი შესამჩნებია. მათი რაოდენობა მატულობს და ცა ნელ-ნელა უფრო მუქი ხდება, უფრო ღრმა და მელნისფერი.
- ხალხი ყოველთვის ყველაზე განსაკუთრებულისკენ მიწევს. - ამბობს დენი - მაგალიტად მზე, ის იმდენად კაშკაშაა რომ ღამით მთვარესაც კი ის ანათებს. ამიტომ ყველას მზე უყვარს. მე მთვარე მირჩევნია, მზით ნათდება მაგრამ მაინც უფრო ლამაზია. ან ვარსკვლავები. ყველას უფრო კაშკაშა ვარსკვლავები მოსწონთ და ნაკლებად კაშკაშებს არც უყურებენ, ისინი ძნელი შესამჩნევია, მე ნაკლებად კაშკაშებზე დაკვირვება უფრო მომწონს ვიდე ძლიერად მოკაშკაშეებზე, ისინი უფრო საინტერესოები არიან, და ბევრად უფრო ძლიერად კაშკაშებენ მაგრამ ხალხისგან შორს არიან და არ ჩანან. - ცას თვალს ვერ წყვეტს. მე კი მას ვუსმენ
- იცი მეც ცას ვხედავ შენს თვალებში, ოღოდ ღამით, დილით კი ტალღებია, ცისფერი ტალღები. აი იმ დღეს ფანჯრიდან რომ იპარებოდი, შენს თვალებში მთვარე და ვარსკვლავები ჩანდა, ბნელი იყო მაგრამ მაინც კაშკაშებდა. დღისით კი ღია ფერისაა, მშვიდი ზღვაა მაგრამ კარგად რომ დააკვირდე სულ ზვირთებს წარმოქმნის. - მეღიმება
- არ ვიცოდი ასეთი მრავალფეროვანი თვალები თუ მქონდა - დენის ეცინება. - ბაბუაზე მომიყვები რამეს? - ინტერესით იხედება ჩემკენ - მაგრამ თუ არ მოგინდება არ მომიყვე - ისევ ცას აკვირდება
- მოგიყვები - ვარსკვლავებისკენ ვიხედები - ბაბუ ახლა იქაა! აი იმ ვარსკვლავებთან - ხელს ცისკენ ვიშვერ - სულ იქ იქნნება და ბოლოს მეც მასთან წავალ, ყველა იქ წავალთ. ბაბუ ძალიან ლამაზი იყო. ბევრ შეიძლება უცნაურად მოეჩვენოს. ის ხომ მოხუცი იყო, მაგრამ ძალიან ლამაზი, არვიცი... შეიძლება თვალების გამო. მისი თვალები ყოველთვის დიდ მორევს მოგაგონებდა, მას რომ ვუყურებდი მეშინოდა რომ ჩამძირავდა, და მის თვალებიდან გავაგრძელებდი ცხოვრებას, მეც იმ მორევს შევერწყმებოდი, ამ ჩათრევის მოლოდინში ყოფნა სულ მსიამოვნებდა, იმიტომ რომ არ მითრევდა და მე კი ამას ველოდი, ბაბუს ჩემი თმა და თვალები უყვარდა, მეუბნეოდა რომ განთიადისფერი იყო ჩემი თვალები, ზუსტად ისევე როგორც შენ მითხარი, შენში ბაბუას ხშირად ვხედავ, შენი თვალები ხშირად მიასა ჰგავს, და მე მეშინია, ხანდახან წარმოვიდგენ რომ ბაბუა შენი თვალებით მიყურებს, იქნებ მას არ მოსწონს ჩემი ცხოვრება? რომ მოვწიე? ბაუას ძალიან ლამაზი თითები ჰქონდა, წიგნივით იყო, ძველი წიგნივით, ძალიან სასიამოვნო შესახები რომაა და ძალიან საინტერესო, სახეზეც და ხელებზეც უამრავი ნაოჭი ედო ვიცი, მაგრამ ეს უფრო საინტერესოს ხდიდა. ბაუა გალაქტიკის კაცი იყო. მან შემაყვარა ცა და ვარსკვლავები, სულ ეხურა ხოლმე სვანური ქუდი, მისგარეშე თითქმის არ მინახავს, ის ცის სიღრმეს სწვდებოდა, საოცარი იყო, მისთვის რომ მოგესმინა დედამიწიდან გაფრინდებოდი, მან ამიხსნა რომ ცისფერი არასწორი დასაახელება ღიალურჯისა, რადგამ მხოლოდ ღია ლურჯი ფერის არაა ცა, ის ათასობით, ათიათასობით ფერისგან შესდგება, უბრალოდ ამას ჩვენი თვალი ვერ ხვდება, ბაბუასი კი ხვდებოდა, ცა ხშირად თოვლისფერი იყო, რძისფერი, შოკოლადსფერი, მელნისფერი, ვარდისფერი, მწვანეც კი ყოფილა, ისიისფერიც. ცას კიდევ უამრავი ფერი აქვს, და როგორშეიძლება მხოლოდ ღია ლურჯს უწოდო რომ ის ცისფერია. ბაბუა მეუბნებოდა რომ ჩემი თმა ანათებდა, რომ ის მთვარიფერი იყო, უკვირდა, როგორშეიძლება ადამიანს გათიადისფერი თვალები და მთვარისფერი თმა ჰქონდესო. ბაბუს მიწაც უყვარდა, ადამიანი იყო რომელიც უბრალოდ ცის ფანატიკოსი იყო მაგრამ, მას მიწაც უყვარდა, წვიმის დროსი სეირნობა მინდვრებში, რადგან ამ დროს მიწის სურნელი უფრო ძლიერად იგრძნობოდა ხოლმე. არვიცი.. ბაბუ ჩემი ცხოვრების ყველაზე დიდი მაწილი იყო, ისევე როგორც გალაქტიკისთვის მზეა. მაგრამ ვგრძნობ რომ მისი გამოსახულება იშვიათად კრთება ჩემს გონებაში, უფერულდება, და როცა კრთება, ისიც ის კადრი როდესაც ბაუა მისაღებ ოთახში ვნახე, გაყინული, ნაცრისფერი იყო, თვალები კი დახუჭული და მორევიც ჩამქრალი. ამ კადრს ვერ ვივიწყებ. მეშინია რომ დედასაც იგივე მდგომარეობაში ვიხილავ ერთ დღეს, ან ანდროს. სახშინელი ფიქრეებია, მაგრამ რა ვქნა? ამას ვერ შევცვლი... როგორ უნდა შევცალო. ხშირად წარმოვიდგენ ბაბუას მოკაშკაშე ვარსკვლავად, სხვა ვარსკვლავებთან ერთად, და ვიცი რომ მათ ესმით ბაბუასი. - დენისკენ ვიხედები ის ისე მომშტერებია, თითქოს მსოფლიოს მერვე საოცრება ვიყო.
- ბაბუაშენი ყველაზე საინტერესო ვარსკვლავია! - მიღიმის
- მეც ამის მჯერა! - ვეუბნები და ფეხზე ვხტები
- გაიგონ მთელმა ვარსკვლავებმა! - ვყვირი, ხელებს ვშლი და ცისკენ ვიყურები - აი იმ ვარსკვლავების საყურადღებოდაც ვიძახი თვალებში რომ გიკაშკაშებს! - დენისკენ ვიხედები - გაიგონ და უფრო აკაშკაშდნენ რადგან მე რარაც უნდა ვთქვა, გაიგონ და ცვენა დაიწყონ ისევე როგორც გვირილებს აცვენენ ფოთლებს როცა აინტერესებთ უყვართ თუარა ისინი საყვარელ ადამიანებს! გაიგონ რომ დენი უყვარს დეიზის! გაგინ რომ განთიადის თვალებას უყვარს ვარსკვლავების თვალება!!! დემი მიყვარხარ! - ისევ ვყვირი და ბოლოს მისლენ ვიხედები.
დენი იღიმის! მის თვალებში ისევ სავსე მთვარეა, მის გარშემო კი კაშკაშა ვარსკვლავები.

------------------------------

დიდ ბოდიშს ვითხოვ დაგვიანებისთვის. ამჯერად უბრალოდ დროის პრობლემა მქონდა და ეღარ დავდე. არადა ძალიან მინდა რომ არ ვაგვიანებდე ხოლმე. ახლაც არცისე დიდი თავია, მაგრამ ჩემი ფავორიტი თავვი ესაა. ყველაზე მეტად მომწონს ჯერ-ჯერობით. გამიხარდება თუ თქვენც მოგეწონებათ, თან ძალიან ძალიან გამიხარდება იმედია ისიამოვნეთ. აი ყველა ვინც კითხურობთ და მოგწონთ თუ არ მოგწონთ მაინც ძალიან მიყვარსხართ