სიმარტოვე.
სი მა რტო ვე.
საუზმე,სადილი,ვახშამი.
გულისცემა,თმის სუნი,უხალისობა.
ფიქრი,მოთქმა,მიგდებულობა,მანიპულაცია.
გაუსაძლისი,შეუძლებელი,მიუღებელი,უსამართლო,მივიწყებული.
გაუჩინარება,გაქცევა,ზიზღი,სოციოპათია,ნოსტალგია,თვითმკველობა.

<<

-თავს არ ავწევ- საფეთქლებს თითებით ვისრეს- თავს არ ავწევ სანამ არ დასრულდება... ტკივილი არ არსებობს...არ არსებობს...

მარჯანიშვილზე ვარ, მეტროსკენ ცოტა იქეთ,სადამდეც შევძელი გავლა. ახლა,რომელიღაც მაღაზიის ვიტრინასთან ვარ ჩამუხლული,მგონი ფეხსაცმელები იყიდება. ღრმად ვსუნთქავ. ყველა მიყურებს, მიდიან მოდიან... ან დგანან... კარგად ვერ ვხედავ. მზერებს ვგრძნობ. უკვე საღამოა,შეიძლება მეჩვენება კიდეც. ბევრი რამ მეჩვენება ამ ბოლო დროს.
უნდათ რომ დამეხმარონ მაგრამ არ მესმის... რაღაც სიტყვები მხოლოდ.ისიც ნაწყვეტ-ნაწყვეტ. ვიღაცის ხელებს ვგრძნობ მკლავზე. ვიშორებ... თითები ისევ საფეთქელთან მაქვს, თმა მთლიანად ჩამომეშალა სახეზე, ოფლისგან გაწუწული მხოლოდ იმ ადგილს ვხედავ სადაც ჩავიმუხლე... ცივი ბეტონია,ჩემს შიშველ მუხლებს ერწყმის.
თვალთ მიბნელდება. მწვავე შეგრძნებების ახალი ტალღა... უკვე ცას ვხედავ. მოღრუბლულს, ჩაფიქრებულს... ჩემი გრძელი თმა ბეტონზეა დაფენილი და სუნთქვაში ხელს აღარ მიშლის... მაციებს. პრინციპში მგონი ისედაც ცივა.

ჩემი სხეული იძვრის... ხელები,ტერფები,მუხლები,ფეხის თითებიც კი... იძვრიან,ცახცახებენ. ზემოთ ვიწევი,შემდეგ ისევ ვბრუნდები უკან. საკუთარ ტანჯვას ვგრძნობ.
რაღაც წერტილი იცვლება ცაზე. ხშირდება, იკვეთება,ამინდის შესაფერისად მოძრაობს. უკვე ცხადად ვხედავ ვარსკვლავებს. ვხედავ როგორ მოძრაობენ და უცვლიან ერთმანეთს ადგილებს. იქ მყოფნი მხოლოდ რამდენიმე თეთრ წერტილს ხედავენ ცაზე...
მე ვუყურებ როგორ მიილტვიან ერთმანეთისკენ და სიღრმეში იკარგებიან... შემდეგ ისევ ჩნდებიან, გამომწვევად ისწორებენ სამოსს,თითებს ჩემსავით შუბლთან ახლოს იდებენ და რაღაც არაბსტრაქტულში იკარგებიან... ეს რა არის?... გადაღლილი და ტკივილისგან დანაოჭებული სხეული,ცოტა ეშვება... ბეტონის სიცივეს ვეღარ გრძნობს. ვიღიმი.. თითები ტუჩებთან მიმაქვს და ორივე მხარეს ვუსვამ... კისერთან ვიცურებ,ნაზად ვუთათუნებ და თვალებს ვხუჭავ.
და უცებ შორდებიან... ჩემი ვარსკვლავები..
- იცინის . შეშლილია?- ეს მესმის... უფრო მეფინება ღიმილი,თავს გვერდით ვწევ და ბაგეებს ენით ვლოკავ.
- წყურია მემგონი,წყალი არ გაქვთ?- ძალით მასმევენ რაღაცას.ეს იმიტომ რომ ენით ტუჩებს შევეხე? იქნებ მინდა რომ მაკოცონ. როდის აქეთაა წყალი ასეთი უგემური... ო,ღმერთო. წყალს ხომ გემო არ აქვს. ჩემზე რომ იყოს დამოკიდებული, მარწყვის არომატი ექნებოდა.
- გონს მოდის ! - ვიღაცამ წამოიყვირა. ცოტა ჩუმად რა... ისედაც თავი მისკდება. რატომ აქვს ასეთი მწივანა ხმა. პირდაპირ ტვინში დამიარა. ,,გონს მოდის“-ო. არადა აქამდეც გონს ვიყავი,უბრალოდ ახლა თვალები გავახილე. წამოვჯექი, ირგვლივ მიმოვიხედე... კაბა ზემოთ ამწეოდა, თმა მკერდზე მეფინა. მემგონი ყველაზე სექსუალური ვარ ამ მომენტში...
ფეხები ერთმანეთზე მეწყო, და განზე გადამედო. ვიღაცას ვეყრდნობი... სავარძელიც უცებ გაჩენილა. ახლა უკვე ნათლად დავინახე... სადღაც ხუთი ადამიანი დამტრიალებს თავს. რა ხდება? ასეთი სასოწარკვეთილი ვარ, ვითომ?
- საღამო მშვიდობის...- ღიმილით მივესალმე ირგვლივ მყოფთ-მე ასთმა მაქვს ...
ისეთი განწყობა მაქვს,თითქოს უკვე თავი მომაბეზრეს.
- ეს მდგომარეობა სავსებით ბუნებრივია...მე შევეჩვიე მაგრამ საზოგადოება ვერ ეჩვევა. ხომ იცით... მათთვის ძალიან რთულია რამეს შეეჩვიონ. ალბათ გიკვირთ მადლობელი რომ არ ვარ. ჩემი სიმშვიდეც იმ კანკალის შემდეგ, ჰო,გასაკვირია... მაგრამ სხვა ბევრი რამ არსებობს,რაც უფრო მეტად უნდა იწვევდეს აღშფოთებას მაგრამ რატომღაც შეუმჩნეველი რჩება...

გამოშტერდნენ... ოღონდ ახლა აქედან გამოვძვრე და სხვა არაფერი არ მინდა. ვფიქრობ რომ გავჩუმდე და ფეხზე წამოვდგე. ვცდილობ კიდეც... მაგრამ ისევ ძირს ვეშვები... ამჯერად ჩემი ,,სავარძელი“ ჰაერიდან მიტაცებს და (სავარაუდოდ) ძლიერ ხელებში მომაქცევს... მის სახეს ვერ ვხედავ... რატომღაც ჩემი დაღმასვლის დასაფარად საუბარს ვაგრძელებ.

- დღეს დილით მაგალითად... ჩვეულებრივი დღე იყო. კაპუჩუნო დავლიე და ჯემი თხლად წავუსვი ორცხობილას. ესეც საუზმე... დღის ერთმა ეტაპმა უკვე გაიარა. დინებას მივყვებით... ახლა სხვა ეტაპები იქნება. გრძელ მაისურს ვიცვამ ნახევრად შიშველ სხეულზე და აივანზე გავდივარ... ისე ვისუნთქავ დილის ჰაერს,თითქოს აქამდე იზოლირებული ვიყავი... მაგრამ ეს რამდენიმე წამი გრძელდება. შემდეგ ის ფილტვებში ჩადის და ყველაფერი კალაპოტში დგება.ისევ რუტინული ცვალებადობა... თითქოს დილის ჰაერი წამართვეს, სხვებმაც ჩაისუნთქეს.

თავი რატომღაც ნაზად მივადე უცნობ სხეულს. უფრო ნდობით მივეყრდენი... ერთი მოხუცი ქალი წავიდა, დანარჩენები კი მისმენდნენ... ნეტავ რას ფიქრობდნენ იმ წუთებში ჩემზე?! ყველანაირად ვცდილობდი არავის შევცოდებოდი.
- დღის მეორე ნახევარში ჩემი შეყვარებული უნდა მენახა. ესეც ხომ ნაწილია სტაბილურობის... თქვენ გიყვართ ვინმე?

დაბნეულებმა ერთმანეთს გადახედეს. რატომღაც ორატორი მარტო მე ვარ.
- ჰო, მეც მიყვარს... მაგრამ ეს ჩემებური სიყვარულია. ყველას თავისი სიყვარული უნდა ჰქონდეს. მრავალფეროვანი და თავგადასავლებით სავსე უნდა იყოს... მე რასაც ვხედავ კი, მხოლოდ მიმსგავსების ფორმებია... ხალხი უყურებს და რასაც ხედავს იმას აღიქვამს ... მათ სჯერათ რომ ეს ასე უნდა იყოს,რომ სხვანაირად... ეს გრძნობა... უცნაურად განვითარდება...
საერთოდ მგონია რომ ძალიან ეშინიათ სიტყვა-უცნაურის.

ოდნავ წამოვიწიე. თმა გავისწორე.
მეორე კაცმა დამტოვა. ორნიღა დარჩნენ.
- ხედავთ, ყველაფერი იმდენად საინტერესოდ ვითარდება,ვერ უძლებენ და მიდიან. ჰგონიათ რომ თუ დასრულდა, ვერ გადაიტანენ... ეს წიგნებს ჰგავს. არა--ბანალურსა და თინეიჯერულს... ისეთ წიგნებს რომ იკვლევენ გზას და არქეოლოგები არიან შენს დაძველებულ,შინაგან სამყაროში... აღმოაჩენ და... ხელებში შეათამაშებ. შემდეგ კი მორჩა. მუზეუმს შესწირავ,ისინი კი მინაში გამოკეტავენ.
იმას ვამბობდი რომ დღეს ჩემმა გრძნობების გამცვლელმა მითხრა, ერთა ვეღარ ვიქნებით,რადგან ამას ვეღარ გავუძლებო. თქვენი აზრით პირველი რა ვიფიქრე? არა,არასწორად ფიქრობთ... მისი მოკვლა არც მიფიქრია... ვიფიქრე :ისეთი რა ვქენი, გაძლების დონემდე რომ დავედითქო. ზუსტად ეს ვკითხე. მან კი მოკლედ მითხრა რომ პრობლემა ჩემში კი არა, ჩემს ავადმყოფობაშია... თითქოს ეს დაავადებაც ჩემი ნაწილი არ იყოს.
ვერ გაამტყუნებ ხომ?
სიყვარული,სიყვარული... ფართო ხედვით მე ამისთვის არ გამოვდგები. აი ვიწროდ კი...

ეს რომ ვთქვი ბოლოს,ხველება ამიტყდა და ცრემლი შემომაწვა. უკან ვიღაც დაჟინებით მიჭერდა .
- უკაცრავად... აი ვიწროდ კი, უკვე გამომიყენეს.

როგორ ჩანს ეს გვერდიდან... ?
გოგონა ეცემა ქვაფენილზე.
გმინვა და განდეგილობაა მის სახეზე აღბეჭდილი.
მარტოა,ტკივილს ებრძვის.
აი პირველად რას დაინახავენ.-სიმარტოვეს...
დრამატულია...

შემდეგ ის საუბარს იწყებს და აღარ ჩუმდება.
- მე... შემდეგ,მართლა აღარ მახსოვს. ჩამეხუტა,მინდა კარგად იყოვო. - მეც მინდათქო, უნდა მეპასუხა უბრალოდ ვეღარ ამოვღერღე.
ეს ყველაფერი ხილიანზე ხდებოდა, მას მერე ფეხით მოვდივარ. პერიოდულად ვტირი,თავს ვქინდრავ, ვფიქრობ. უცებ უნდა გაიაზრო რომ მიგატოვეს და პლიუს... რთულია ხო?
ლუდის დალევა მინდოდა. ვიყიდე კიდეც, უბრალოდ ნახევარი გადავღვარე... გული ამერია. რა საბრალო გოგოაო,ალბათ ფიქრობთ. სასმელიც რომ ვერ დამეხმარა,მეც ეგ ვიფიქრე.

მოვდიოდი,ვფიქრობდი... ვჩერდებოდი... თითებს გულზე ვიდებდი და ვითვლიდი. ერთი,ორი,სამი... ჯერჯერობით ყველაფერი რიგზეა. უნდა ვიარო და დაღლილობაში გავფანტო ეს დარდი... სახლში მივალ,საწოლზე დავწვები,თვალებს დავხუჭავ და ხვალ ახალი დღე დაიწყება... ქვეცნობიერში ეს მოლოდინი სულ ყვაოდა. ხვალინდელი დღე... აუცილებლად აჯობებს წინას. აუცილებლად...
ფეხს ვითრევდი, ზოგჯერ ცივ სავარძელზე ვისვენებდი, ზოგჯერ დაუზოგავად მივდიოდი. არვიცი რამდენი,მემგონი ოთხ კილომეტრამდე ვიარე... ვერ ვიაზრებდი რომ ტრანსპორტი არსებობდა... ვერც იმას,რომ თუ სიარულს არ შევწყვეტდი ჩემი გულის ცემა, მე აღარ დამემორჩილებოდა... რომ გონს დავკარგავდი. დიახ, როგორც ახლა...

უკვე აღარავის აღარ ვეხებოდი... ახალგაზრდა გოგონა ჩემს წინ პულსს მისინჯავდა. ნეტავ მისმენდა მაინც? თუ ამდენი ტყუილად ვილაპარაკე?...
- ყველაფერი რიგზეა. დარეგულირდა.-მითხრა და გამიღიმა.
- ექიმი ხარ?-
- ვიყავი... -ფეხზე წამოდგა და ტანსაცმელი ჩამოიბერტყა.- სახლში ფეხით აღარ წახვიდე.
- მე წავიყვან...
და აი ისიც. ჩემი სავარძელი. ჩემი საიმედო საზურგე.
ღიმილით გავიხედე უკან... წუთიერად დავაკვირდი. ლამაზი სახე ჰქონდა. სიმპათიური არა, ლამაზი. ოფლის წვეთები ჰქონდა შუბლზე და რატომღაც მარცხენა ხელს არ აშორებდა ჩემს მკლავს...
- ძალიან რბილი ხარ- ვუთხარი და ისე გავიღიმე,როგორც შემეძლო.
- აღარ იარო ფეხით- მითხრა ჩურჩულით- ყველა არ მოგცემს მასზე მიყრდნობის საშუალებას...
- არც პულსს გაუზომავენ- თქვა გოგონამ და საბოლოოდ დაგვიქნია ხელი.
მე წამოვდექი... მარცხენა ხელი თმაში შევიცურე და ბიჭს ისევ დავაკვირდი.
- მე მქვია...
- არ გინდა- ვუთხარი-მე აღარ მჯერა.
- სახელების?...-გაეცინა. - მე მაინც უნდა გითხრა რომ ...
- გაჩერდი,გაჩერდი ! - ხელებს ტუჩებზე ვაფარებ- ეცინება.
- სულ არ ვცდილობ გაგეფლირტავო. ცოლი მყავს.
- შენ ! შენ... ყველაფერი გააფუჭე ! -ვეუბნები სიცილით და მის შემოთავაზებას,მანქანაში ჩავჯდე, დადებითად ვპასუხობ.
სასიამოვნო სუნი ტრიალებს. საიდანღაციდან თოთო ბავშვის სურნელი მომდის. შემდეგ უკანა სავარძელში პატარას პულივერს ვამჩნევ.
- შვილიც გყავს?
- კი, ორი წლისაა.-მპასუხობს და თვალები უბრწყინდება.
- ეს სრული იმედგაცრუებაა- ვიმეორებ ხუმრობით-წესით არც ცოლი უნდა გყავდეს, მითუმეტეს არც შვილი... საერთოდ, მემგონი არ მიყურებ .
- ძალიან ლამაზი ხარ-მითხრა ჩუმად- ვადასტურებ... მაგრამ ახლა ყველაზე მეტად მინდა სახლში მშვიდობით მიგიყვანო...
- კარგი ადამიანი ხარ- ვუთხარი-მიკვირს...
- კარგი ადამიანები არ არსებობენ-მეუბნება ბრძენის გამომეტყველებით- უბრალოდ შეიძლება დაიბრალონ.
- შენ ჰიუგო ხარ? მორჩა, ჩემი სიმპათიები უკან მიმაქვს. მანქანა გამიჩერეთ. - ორივე ვიცინით და წამიერად ვგრძნობ რომ კარგად ვარ...
- ის ძალიან უბედური იქნება. -შემომაპარა-
- ჩემზე მეტად მაინც ვერა... იცი,სულ არ მინდა რომ უბედური იყოს. რატომ უნდა მინდოდეს? ბოროტი არ ვარ. მან ცხოვრება უნდა განაგრძოს... ჯანმრთელი, სიცოცხლით სავსე გოგონა უნდა შეიყვაროს. შემდეგ ასევე ჯანმრთელი შვილები ჰყავდეს და ბედნიერი იყოს. კი, ეს ასე იქნება და სულ არ მინდა რომ ცუდად წაუვიდეს საქმე. შურიანი არ ვარ.
- რა გულუბრყვილობაა...
- იყოს. რა ვქნა... ყველაფერი ხომ აქამდე მიდის. მოდით მეგობრებო, ყველამ ერთმანეთს ვაკოცოთ,ჩავეხუტოთ და მხოლოდ კარგი ვუსურვოთ. გავცვალოთ დადებითი დამოკიდებულება და გავაფერადოთ მოსაწყენი მოქუფრულობა.
სნობიზმი...
არა იცი რა? სულ არ მინდა რომ კარგად იყოს. უბრალოდ მივეჩვიე რომ ასე უნდა თქვა. აი ზუსტად ასე:

ხელებს მაღლა ვწევ და ბოლო ხმაზე ვიძახი: ,,მე მინდა ბედნიერი იყო. ყოველივე კარგს გისურვებ. მე შენ გაფასებ და მეყვარები... სულ...სულ... !“
გულისრევის იმიტაციას ვაკეთებ და მის ხმამაღალ სიცილს გვერდს ვუვლი.

- იცი რა მინდა ყველაზე მეტად? იმ ტკივილის შინაგანი ანალოგი იგრძნოს,რასაც მე ფიზიკურად ვგრძნობ... ეს ალბათ სიამოვნებას მომგვრიდა. თანასწორობა. აი სამართლიანობის ჭეშმარიტი ნავსაყუდელი.

ვუთხარი რომ ერთ კორპუსთან შეეჩერებინა.
გამომხედა, ახლა უკვე მთლიანად მის მზერაში მოვექეცი.

- ახლა რა იქნება? - მკითხა ჩუმად,ძლივს გავიგონე.
- არვიცი... ალბათ ფეხით სიარულს გავაგრძელებ.

უხალისოდ გამეცინა.
ჩანთას ხელი მოვკიდე და მაქანის კარი გამოვაღე... ფეხები, ნამიან გზაზე მედო და ალბათ სიარულსაც შევძლებდი.რამდენიმე ნაბიჯი გადავადგი... ჰაერი ჩავისუნთქე, უმიზეზოდ გამინათდა სახე და შემდეგ წამიერად, მისი მანქანის მინასთან მოვიხარე და რაც შემეძლო გამომწვევად ვუთხარი
- იცი რა არის ინსპირაცია?
- რა არის?
- რასაც ახლა ვგრძნობდი... რამდენიმე საათი. სპონტანური... შთამაგონებელი და შესანიშნავი.
- როგორი სენსიტიური ხარ.
- ეს ყოველთვის გამომდიოდა...
- მოეშვი ჩემთან ფლირტს, მე დაკავებული ვარ. -მანქანის მინა აწია და ხელი დამიქნია.
- საბოლოოდ მაინც ჩემთან დაბრუნდები ! მე აქ ვარ...- მივაძახე და ხელის დაქნევით ვუპასუხე.


<<
სიბნელე... კიბეები... სარდაფის სუნი.
უსიცოცხლოდ ავდივარ ფეხით მეათე სართულზე,როცა ლიფტი სანიმუშოდ მუშაობს...
კარს ვაღებ, სახლს თვალს ვავლებ და მაცივრისკენ მივდივარ.
ლუდი გამომაქვს... ვხსნი... პირთან ახლოს მიმაქვს და თითქმის ნახევრამდე ვცლი.
სისუსტეს ვგრძნობ. თავბრუ მეხვევა.
მეორედ ვირევ გულს.
საწოლზე ვეხეთქები...
- მაპატიე პატარავ.-ხელები მუცელთან მიმაქვს- მერწმუნე,შენი დედიკო ლოთი არ არის.

ჩასწორებები... ცვლილებები...
როცა რაღაცას ყვები, მისი მხატვრულობა ზიზღს არ უნდა გგვრიდეს.
უნდა ჩაასწორო. მსმენელს ეგონოს რომ ყველაფერი მართლა ასეთი დრამატულია. რომ ორსულობის გამო, გრძნობები არ ქრება... რომ ამის გამო არ გარბიან.
ალბათ ამიტომ ავირჩიე რომ... მოესმინათ ის,რაც მოისმინეს.
და საერთოდ,რა მნიშვნელობა აქვს?...

მუხლებს ხელებით ვიჭერ. ტკივილი იკლებს. ჩემი გოგონა სუნთქავს...
აუცილებლად ვუყიდი ისეთ პულივერს, მანქანაში რომ ვნახე.

წამიერი მოგზაურობა ფიქრებში და შემდეგ ყველაფერი ქრება.
ხვალ ახალი დღე დაიწყება... ახალი დღე...