უკვე საკმაოდ შეზარხოშებულმა ვაჩემ სალომე თავის ოთახში შეიყვანა და რაკი მარტო დაიგულა მთელი გრძნობით დააკვდა ბაგეებზე.
-ყოველდღე სულ უფრო და უფრო ვრწმუნდები იმაში, რომ შენ ჩემთვის ხარ დაბადებული - ჩასჩურჩულა ვნება მორეულ გოგონას, პარალელურად ტანისამოსი შემოაძარცვა და ხელით უბიძგა სააბაზანოსკენ.
სუნთქვა არეულები ერთმანეთით ტკბებოდნენ და ასევთქვათ სულ სხვა სამყაროს მონაწილენი ხდებოდნენ.
ვაჩე როგორც ყოველთვის მომთხოვნი და ამავდროულად ზედმეტად მამაკაცური იყო, რაც გონებას აკარგვინებდა სალომეს. სულ უფრო და უფრო უჩენდა მისი შეგრძნობის სურვილსა და ჟინს.
ვინ დათვლის რამდენი ხანი იდგნენ ცხელი ჭავლის ქვეშ. თავისი ხელით შეუმშრალა ტანი ვიბლიანმა სალომეს და სიამოვნებისაგან დაუძლურებული, ხელით გაიყვანა საძინებელში. მჭიდროდ მოიქცია ამ ფარატინა გოგოს სხეული თავის მკლავებში, თმებში ჩარგო ცხვირი და გადაეშვა მორფეოსის სამყაროში მასთან ერთად.

___


დილით ადრიანად ადგა ნატალია. თვალის გახელა და იმაზე ფიქრი, რომ ალექსანდრესთან ერთად წავიდოდა სავარჯიშოდ დაუსწრებლად აბედნიერებდა და ახალისებდა. სასწრაფოდ წამოდგა და დაიწყო გამზადება, თან თვალი მუდმივად მობილურზე ეჭირა, ვაიდა დამირეკოს და მე ვერ გავიგოო.
დრო უსაშველოდ გაიწელა ლოდინში. სანდრო ისევ არჩანდა.
ერთი საათი იქნებოდა ალბათ გასული მობილური რომ აწკრიალდა. ნატალიამ ერთი ძლიერად ამოისუნთქა შვებისგან და სასწრაფოდ აიღო, მაგრამ ალექსანდრეს ნაცვლად ვაჩე შერჩა ხელში
-ხო არ გაგაღვიძე ალქაჯო ? - სცადა გახუმრებოდა
-არააა მეღვიძა ისედაც - ჩაილაპარაკაა ნაღვლიანად იმედგაცრუებულმა
-რაიყო რა ხმა გაქვს ხო მშვიდობაა?
-არც ისე დიდი ხანია რაც გავიღვიძე და ეტყობა ნორმალურად ვერ გამოვფხიზლდი - იცრუა პასუხზე თავის ასარიდებლად
-აჰაა გასაგებია, ხო რა უნდა მეთქვა, დამიანემ დამირეკა თუ არაფერს აპირებთ ჩემთან ავიდეთ წყნეთში ერთი ღამით ბავშვებიო და ხო წამოხვალ?
-აააა... კიი კი რათქმაუნდა აბა რასვიზამ - ნერვიულად გაიცინა
-კაი მაშინ როგორც კი მოახერხებ გამოდი ჩვენთან და ადრევე ავიდეთ
-კაი ჯერ რაღაც პატარა საქმე მაქვს და რო მოვრჩები მაშინვე გამოვალ - დააიმედა დეიდაშვილი და მაშინვე გაუთიშა.

მთელი დღე ელოდებოდა მაყაშვილისგან ზარს, დარეკვითაც ბევრჯერ დაურეკა, მაგრამ უშედეგოდ - არც ურეკავდა და არც თვითონ იღებდა.
ნერვიულობა უკვე პიკს აღწევდა. აღარ იცოდა რა გაეკეთებინა, ვერც ერთ ადგილას ჩერდებოდა.
ორ საათიანი უშედეგო ლოდინის შემდეგ გამწარებულმა გამოიცვალა და ახალშეუღლებულებისკენ გაემართა.
თითქმის ყველანი ვაჩესთან იყვნენ ალექსანდრეს და გაბროს გარდა
- არ იღებს და ხომშვიდობა აქვს? დავიჯერო ამდენი ხანი სძინავს? - ნერვიულობა ვერ დაფარა ნიკამ
-მეც რამდენი ხანია ვურეკავ და ზარი გადის, მაგრამ არ მპასუხობს - თქვა და ახლახანს მოსულ გაბრიელს შეხედა - შენც არ იცი სად არის ალექსანდრე?
-მაგის სახლიდან მოვდივარ, ვიფიქრე გავუვლი და ერთად წავალთთქო, მარა არც კარი გააღო და მობილურზეც არ მიპასუხა, ხო მშვიდობაა აქვს ნეტა? - დაღლილმა ქშენით ამოილაპარაკა და დივანში ჩაესვენა
-რაღაც არ მომწონს ეს ყველაფერი - ეჭვია გაერია ვაჩეს ხმაში.

ნერვიულობისგან აღარ იცოდა რა გაეკეთებინა ნატალიას. ვერც ხმას იღებდა და ასე თავისთვის, ჩუმად გულში იკლავდა დარდს.
დამეთანხმებით საშინელი გრძნობაა როცა ვიღაცაზე ნერვიულობ იმდენად, რომ კანკალი გიტანს. როცა არიცი რაახდება მის თავს და უკვე აღარც ის იცი რა იფიქრო.
დრო და დრო ის აზრიც გიღრღნის ტვინს, რომ საშინელება დაემართა. მაგრამ იმედნად წარმოუდგენელია შენთვის, რომ რაღაც შინაგანად არ გაძლევს მისი სიკვდილის აღიარებასა და გააზრების უფლებას.
ტყუილად არ არის ნათქვამი - იტირე და მოგეშვებაო. ცრემლები უებარი წამალია დარდის მოსაშორებლად, როცა სხვა არაფერია საშველი.

რაქნას იმ ადამიანმა რომელიც ემოციებსა და გრძნობებს ვერ ამჟღავნებს? გულში იკლავს და ამით უფრო იტანჯება...
დამიჯერეთ არაფერია იმაზე უფრო საშინელი, როდესაც რაღაცას შენში მალავ და გამომჟღავნების საშუალებას არ აძლევ...

დაძაბული გარემო შეიქმნა ვიბლიანების ოჯახში, ყველას უსაზღვრო ტკივილი ეწერა სახეზე. აგიჟებდათ ბიჭებს ის ფაქტი, რომ უმოქმედოები იყვნენ და არ წყვეტდნენ ზარებს ალექსანდრეს მობილურზე.
-იქნება და ვინმესთან დარჩა ღამით და უბრალოდ სძინავს? - ვარაუდი გამოთქვა გაბრიელმა
-ნეტავ მასე იყოს და მეტი არაფ - სასწრაფოდ შეაწყვეტინა ვაჩემ ხელის აწევით საუბარი ნიკას და მობილური მჭიდროდ მიიდო ყურზე
-ახლავე წამოვალთ - ესღა თქვა სახე შეცვლილმა და გათიშა
-რახდება ? - წამოდგა ნიკა
-დღეს დილით უთენია ვახტანგს ინსულტი გადაუტანია და სასწრაფოდ წამოუყვანიათ საავადმყოფოში -თქვა ანერვიულებულმა
-დედა შვილო რასამბობ ნეტა როგორ არის ეხლა? - ხელი შემოირტყა ახლახანს შემოსულმა მარიკამ
-დამიანე ხო მანქანით ხარ?
-კი კი გადავნაწილდეთ
-ხოდა წავედით - სალომეს ხელი მოხვია და ბავშვებთან ერთად გაემართა გასასვლელისკენ

ნატალიას თავში ერთი დიდი არეულობა იყო. ვერ გაეგო გახარებოდა თუ სწყენოდა. ერთი მხრივ ის ფაქტი, რომ ალექსანდრეს არაფერი სჭირდა დიდ ბედნიერებას ანიჭებდა, თუმცა აშკარა იყო, რომ ვირაც მისთვის საყვარელ ადამიანს უჭირდა და ეს მაინც არ ასვენებდა. ბოლოს რომ ვეღარ მოითმინა წინა სავარძელს შემოხვია ხელი და ინტერესით იკითხა
-კი მარა ვახტანგი ვინ არის?
-ვახტანგი სანდროს მამა
-რასამბობ? - გულწრფელად განიცადა
-ხო კახეთში ცხოვრობდა ცოლთან ერთად, ჟანმრთელი კაცი იყო და მიკვირს ძაან ასე უცებ რანაირად დაარტყა ინსულტმა - დანანებით ჩაილაპარაკა გაბრომ
-თქვენ კარგად იცნობდით?
-რაკითხვაა, ალექსანდრეს აქ არ ყოფნის პერიოდში ყოველ თვე თუ არა ორ თვეში ერთხელ მაინც ჩავდიოდით ხოლმე ბიჭები მოსანახულებლად
-უუუუუფ - ამოისუნთქა მძიმედ - იმედი მაქვს ყველაფერი კარგად იქნება
-იმედია - აყვა კესოც

მანქანები ღუდუშაურთან გააჩერეს და სასწრაფოდ შევიდნენ შენობაში.
მალევე წააწყდნენ მოსაცდელში საცოდავად მჯდომ ლიზას და ალექსანდრეს, რომელსაც თვალები ჩაწითლებოდა და თვალი ერთ ადგილას გაეშტერებინა. გული მოუკკლა ნატალიას მის ასეთ მდგომარეობაში ნახვამ და ისედაც დამძიმებული გული უფრო მეტად დაუმძიმდა
-როგორ არის ა?- მაშინვე მივარდა დამიანე
-არვიცი - ამოილაპარაკა ყრუდ - ექიმს ველოდები მეც, არაფერი არ ვიცი
ორი წუთიც არ იქნებოდა გასული, პალატიდან გამოსული თეთრხალათიანი ჭაღარა კაცი რომ მიუახლოვდათ
-თქვენ ვახტანგ მაყაშვილთან ხართ ხო?
-დიახ - სასწრაფოდ წამოდგა და გაიმართა წელში - როგორ არის?
-ჯერ კიდევ ველოდებით გამოკვლევების პასუხს, მაგრამ რაც ზუსტად შემიძლია გითხრათ ის არის რომ ტვინის მარცხენა ნაწილში თრომბმა დაარტყა და მთელი მარცხენა მხარე გაკავებული აქვს - ხელიც და ფეხიც, ამასგარდა მეტყველების უნარიც შეეზღუდა. დაზუსტებით ვერანაირ გარანტიას ვერ მოგცემთ რადგან ეს აშკარად პირველი შემთხვევა არ არის, ვვარაუდობთ, რომ გაუმეორდა და პირველად უბრალოდ გონების დაკარგვა შესაძლებელია არაფრად ჩააგდო. ამ დონემდე ახლა არ იქნებოდა მისული ყურადღება რომ მიექცია თავიდანვე, თუმცა ვიმედოვნებთ, რომ პროგრესისკენ მაინც წავა პროცედურა. ახლა კი დიდი ბოდიშით პაციენტები მელოდებიან - თქვა და გრძელ დერეფანში გაუჩინარდა.
ვერ აგიღწერთ რა დაემართა ალექსანდრეს. თითქოს მეტყველების უნარი დაკარგაო ისეთი სახით შესცქეროდა იმ ადგილას, სადაც მანამდე ექიმი იდგა. საცოდავმა ქალმა ერთი ამოიკვნესა და მდუღარე ცრემლით მიეკრო შვილის გულ-მკერდს.
მდუმარეობას მოეცვა იქაურობა. ვერავინ ბედავდა ხმის ამოღებას და ამ ტკივილით სავსე სიჩუმის დარღვევას.

___


-ბოდიში რო ვერ გაგაგებინე ვარჯიშის გადადება - ხელი ჩამოუსვა ლოყაზე წყლის აპარატთან მდგარ ნატალიას გაფითრებულმა სანდრომ
-ღმერთო რა დროს ეგაა - გული მოუწურა საყვარელი კაცის სიტყვებმა - ოღონდაც კარგად გახდეს მამაშენი და ვარჯიში ჯანდაბაშიც წასულა - დაასრულა თუ არა ფრთხილად მიეხუტა სხეულზე - იცი როგორ ვინერვიულე? მე მეგონა რაღაც დაგემართა და კინაღამ შემშალა ამაზე ფიქრმა - ეჩურჩულებოდა ყურთან
-ოხ ნატალია რომ იცოდე როგორ... - ხელები შემოხვია მანაც და ტკივილნარევი ხმით ამოილაპარაკა
-არგინდა, იყოს ყველაფერი როგორც არის - შეაწყვეტინა და უფრო ძლიერად მიეკრო - სულ შენთან ვიქნები რაც არუნდა დაგჭირდეს და მოხდეს, მინდა რომ ჩემი იმედი გქონდეს ყველაფერში ხო? - ბოლო სიტყვები უკვე თვალი თვალში გაუყარა და ისე უთხრა
ალექსანდრემ წამით უყურა, თითები თმიდან ლოყაზე ჩამოაყოლა, შემდეგ ტუჩებზე გადაუსვა და შეუმჩნეველი ღიმილით მიაწება ტუჩები შუბლს - რათქმაუნდა ნატალია, რათქმაუნდა!

___


დრო ძალიან სწრაფად გადიოდა...
ერთი თვის მანძილზე ექიმებს დამაიმედებელი არაფერი უთქვამთ, გარდა იმისა რომ მდგომარეობა იყო სტაბილურად მძიმე.
არაფერი შეცვლილა ალექსანდრეს გარდა. საგრძნობლად დაიკლო ნერვიულობისგან, თვალის უპეები ჩაუშავდა და ლამის ცოცხალ მკვდარს დაემსგავსა.
ვერ პატიობდა თავის თავს, რომ მთელი ეს პერიოდი მამისგან შორს გაატარა. ბავშვობიდან გიჟდებოდა მასზე, მზე და მთვარე ამოსდიოდა. როეკითხებოდნენ ნაყინი გირჩევნია თუ მამაო დაუფიქრებლად მამას პასუხობდა ხოლმე და იქვე ახლო-მახლოს თუ იყო გარბოდა ჩასახუტებლად. სანამ თბილისში ცხოვრობდნენ მამაც ის იყო, ძმაკაციც და ძმაც. ხშირად ამბობენ ბიჭებს დედა უფრო უყვართ ვიდრე მამაო, მაგრამ ამ შემთხვევაში სრულიად სხვანაირად იყო. განა დედა არ უყვარდა, როგორ არა, უბრალოდ მისთვის ვახტანგი კაცის ეტალონი იყო და ყოველთვის ცდილობდა დამსგავსებოდა: "ბაძვა ხომ ადამიანის სრულყოფის ქრისტიანული გზაა (მათე 10,25)".
ამხელა დევივით კაცს ბავშვის გული ჰქონდა და ამან გამოიწვია მისი უეცარი მოტეხვა.
რას აღარ აკეთებდნენ ბავშვები, მთელი ერთი თვის განმავლობაში ხან ვინ მორიგეობდა და რჩებოდა ალექსანდრესთან ერთად ხან ვინ, თუმცა ადამიანს რაც გიწერია არ აგცდებაო! ასე მოხდა ამ შემთხვევაშიც.


ქარიანი ღამე იყო, ციოდა. ქალაქში სიჩუმეს დაესადგურა, თუ არ ჩავთვლით ქარს, რომელიც ხმაურით ეხეთქებოდა ყველაფერს და ყველგან თავის კვალს ტოვებდა. ნატალია სულ მარტოდმარტო დაეხეტებოდა ქუჩებში და ამით სიამოვნებას იღებდა. მიდიოდა, მაგრამ სად არც აინტერესებდა. თავის ფიქრებში იყო გართული უცებ ვიღაცის გულში ჩამოწვდომი ქვითინი რომ მოესმა. მალევე გამოერკვა ფიქრებიდან, ცოტა ხანს შეჩერდა, გაოცდა ამ შუაღამეს ვინ ქვითინებდა ვერ გაიგო, მაგრამ მალევე დაანება თავის თავთან შეკითხვების მიცემას თავი და ხმას გაყვა. სიბნელის გამო ვერ გაარჩია კარგად ვინ იყო და ძალაუნებურად მიუახლოვდა. თავიდან ერთ ადგილას შედგა, ვერ გაბედა განძრევა, მაგრამ ინტერესმა სძლია და უფრო მეტად მიუახლოვდა, ხელი შეახო.
ბავშვი იყო...
მკვდარი, უმოწყალოდ გაყინული და გალურჯებული ბავშვი.

დენდარტყმულივით წამოდგა საწოლიდან, ერთი შეჰყვირა და იმის როგორც კი თავისი ოთახი იცნო დამშვიდდა. ყველაფერი სიზმარი იყო და მეტი არაფერი!
ერთიანად ოფლში ცურავდა. ძლივს გადააგდო გონებიდან საშინელი ფიქრები და მაშინვე წამოდგა. უნდა გამზადებული და წასულიყო საავადმყოფოში აუცილებლად.
მთელი გზა უცნაურად გრძნობდა თავს, რაღაც ძალიან აწუხებდა და თრგუნავდა. ალბათ სიზმრის ბრალი იყო ყველაფერი, ალბათ...

საავადმყოფოში შესულ გოგონას საშინელი სანახაობა დახვდა - ქალბატონი ლიზა გულისმომკვლელად ქვითინებდა, ბავშვები თავჩაღუნულები იდგნენ და მომდგარ ცრემლებს ხელით იწმენდნენ.
ალექსანდრე კუთხეში იდგა სულ მთლად გაფითრებული და ემოციებს ვერ ამჟღავნებდა, უბრალოდ ძალა აღარ ჰქონდა ამისთვის.
გარდაიცვალა...
უთქმელად მიხვდა ნატალია ყველაფერს, მაშინვე სიზმარი გაახსენდა და ნელი ნაბიჯით გაემართა სანდროსკენ.
არიცოდა რა ეთქვა, არც ის იცოდა ღირდა თუ არა საერთოდ რამე ეთქვა, უბრალოდ ასე მივიდა და გვერდით დაუდგა უხმოდ, უემოციოდ, უცრემლოდ.


დაკრძალვის დღე ყველაზე საშინელი იყო.
ის მომენტი, როდესაც ხვდები რომ ვეღარასდროს ნახავ ადამიანს მაინც ყველაზე რთულად გადასატანია.
აღარც მისი ყურება შეგიძლია და აღარც შეხება...

___


-როგორ ხარ? - თითქმის ჩურჩულით კითხა ნატალიამ და გვერდით ჩამოუჯდა.
აღარ შეეძლო ამდენი ემოციის შეკავება ალექსანდრეს. ალბათ გასკდებოდა უკვე ბოღმისა და ტკივილიდან. ერთადერთი რაც გააკეთა - თვალი მოავლო საყვარელ ქალს, თავი მუხლებში ჩაუდო და მწარედ აქვითინდა.
კაცის ტირილი... ამაზე საშინელება არაფერია, როგორი ყინულის ადამიანიც არ უნდა იყო არ არსებობს ამან შენზე გავლენა არ მოახდინოს და შენც მასთან ერთად არ აგაქვითინოს.
ასეთ დღეში იყო ნატალიაც, სანდროსთან ერთად იცლებოდა ცხარე ცრემლით და თან ხელს თავზე უსვამდა.
რთული იყო, ძალიან რთული...




ვაიმე ბავშვებო არვიცი ან ჩემთავს რას ვერჩოდი ან თქვენ((((
არგეგონოთ, რომ სხვანაირად მიმყავს მოთხრობა, ყველაფერი თავის ადგილს დაუბრუნდება უბრალოდ საჭიროდ ჩავთვალე, რომ ასე მომხდარიყო <3