_ნია, ადექი.
_5 წუთიც რაა
_კი მაგრამ დაგაგვიანდება ისედაც გვიან გაგაღვიძე
_ხოო? რომელი საათია
_9 ის დახევარია
_აუუ კარგი, ახლავე
–ხო მიდი , საჭმელი ჭამე, ისე არ წამოხვიდე, მე მანქანაში დაგელოდები..
–კარგი
10 წუთში ქვევით ჩავედი. მანქანაში ნიკამ ჩემი საყვარელი მუსიკა ჩართო.. ძალიან კარგ ხასიათზე ვიყავი, თანაც ნიკა გზაში რაღაცეებს მიყვებოდა და ამანაც გამამხიარულა. სკოლაში მივედით, გარეთ ბავშვებიც იყვნენ, ელეც იყო და ანდროც... მანქანიდან რომ გადავედი, თითქოს ანდროს სახე გაუბრწყინდა. სკოლაში შესვლას ვაპირებდი,როცა ჩემმა ძმამ გამომაბრუნა და მითხრა
_შენ ფული არ გინდა?
_აუ კი, ეგ სულ დამავიწყდა
_აჰა.. კარგი აბა ჭკვიანად ჩემო პატარავ, მაკოცა ჩამეხუტა და დამემშვიდობა...
კლასში ავედი, ჯგუფში არეულობა იყო, იქაურობა შეეცვალათ, მერხები გადაადგილებული იყო, ჩემ ადგილას არ დავმჯდარვარ, ფანჯარასთან ახლოს დავჯექი, ელეც უკან მომყვებოდა და გვერძე მომიჯდა, მე კი მშვენიერი ხედით ვტკბებოდი, ულამაზესი ამინდი იყო, თანაც რატომღაც განსხვავებული, შეიძლება ეგრე სულ არ იყოს, მაგრამ რადგან კარგ ხასიათზე ვიყავი ასე ვთვლიდი. ცაში ავიხედე, ღრუბლები საოცრად ლამაზი იყო.
მაგრამ, ამ დროს ფიქრებიდან ჩემმა კლასელმა გამომიყვანა.
_მანდ ანდრო ზის
_მერე რა?
_რავი აბა მე გითხარი მაინც
_მადლბა
ზარი დაირეკა, ანდროც შემოვიდა გეზით ჩემსკენ წამოვიდა...
_მანდ მე ვზივარ!
_არაუშავს
-დაგაჯენ თუგინდა
-არ ელე იყოს,იჯექი
-ოკეი
ხმის ამოუღებლად წავიდა, შეწნააღმდეგება უნდოდა მაგრამ აღარაფერი უთქვამს
გაკვეთილები უაზროთ გავიდა.. რათქმაუნდა გარეთ ჩემი ძმა მელოდებოდა.. გამიხარდა..
_რას შვები ნიაა?
–რავი არაფერს. კარგ ხასიათზე ვაარ
_მეც ჩემო პატარავ იცი? ახალი სამსახური ვიშოვე, და ეს შენი დამსახურებააა..
_ვაა, რა მაგარიაა... რა სამსახურია?
_ფინანსტი ვარ დღეიიდან
_აუუ რა კარგია, ჩემი ნიჭიერი ხააარ...არ ავღნიშნოთ?
_შენც ჩემი, კი რატომაც არა
კაფეში შევედით, შემდეგ ვსეირნობდით, ბევრ რამეს ვიხსენებდით, როგორც სასიამოვნოს ასევე უსიამოვნოსაც. ძალიან ვიხალისეთ, გავერთრთ. ასევე, მე ჩემი დაქალი გავაცანი ნიკს. ანა 22 წლის იყო, ძალიან კეთილი, მეგობრული, ასევე ძალიან საყვარელი. ერთი შეხედვით ერთმანეთს კარგად შეეწყვნენ, შეიძლება ისიც ითქვას,რომ ერთმანეთი მოეწონათ. ორივე საყვარლები არიან, და თან უხდებიან ერთმანეთს, შესაძლებელია, შემდეგ მე მან ორივემ მადლობა გადამიხადოს, არ ვიცი რა მოხდება, მაგრამ ერთი შეხევით ასე ვფიქრობ. სახლში გვიან მივედით. ძალიან დაღლილი ვიყავი, და მალევე დავწექი, იმწუთასვე ჩამეძინა. მეორე დღეს სკოლაში წავედი, ანდრო ცდილობდა ჩემთან ურთიერთობა გამოეკეთებინა, ამიტომ არაფერში მეწინააღმდეგებოდა,ცდილობდ კარგდ მომქცეოდა,არც უხეშობდა ჩემთან მიმართებაში. პირიქით ხანდახან მიცავდა კიდეც.. მეტი მნიშვნელოვანი არაფერი ხდებოდა, ასე უაზროდ გადიოდა დღეები, კვირეები.. ახალი არაფერი ხდებოდა.
ერთხელაც გადავწყვიტე რომ ჩემი ძმა და ანა ისევ შემეხვედრებინა ერთმანეთისთვის, რადგან ანა ნიკაზე მეკითხებოდა რაღაც რაღაცეებს. ასევე ნიკაც ლაპარაკობდა მასზე, თან იმ დღის შემდეგ ჩაფიქრებული დადიოდა და აი ამიტომ ჩემ ძმას ვთხოვე რომ სადმე გავსულიყავით ასევე ანასაც, თავიდან უარზე იყო ჩემი ძმა რადგან დაღლილი იყო, მაგრამ ბოლოს მაინც დავითანხმე..ერთმანეთი რომ დაინახეს ორივეს სახე გაუბრწყინდა, ერთმანეთი უფრო კარგად გავაცანი დავაახლოვე და რავი რაც შემეძლო ყველაფერი გავაკეთე, მათ როგორც ეტყობოდათ ერთმანეთიბმოეწონათ, არა არა ამაში უკვე დარწმუნებული ვარ.. რადგან ჩემი ძმა საშინლად დაბნეული იყო, ვერ ვიცანი რადგან ის ასეთი არასოდეს ყოფილა... ერთმანეთის ცქერით ტკბებოდნენ... ასე მშვენივრად განვლო საათებმა, უკვე გვიანი იყო, ამიტომ სახლში წავედით, ანას ვთხოვე რომ ჩემთან წამოსულიყო და დარჩენილიყო მაგრამ უარი განმიცხადა, და შემპირდა რომ სხვა დროს დარჩებოდა. სახლში რომ მივედით, კარებთან თაიგული იდო, ძალიან ლამაზი.
–ნეტა ვის უნდა მოეტანაა?
_რავი აბაა რას გაიგებ
_მიდი აბა ნია ნახე წერილი ხომარაა შიგნით?
_მაცალე შევიდეთ სახლში
სახლში შევედით, ყვევილები მაგიდაზე დავდე. და ოთახისაკენ გავეშურე, გამოსაცვლელად, მოვწესრიგდი და გარეთ გამოვედი, ნიკა წერილს კითხულობდა
გაკვირვებული სახით, ასევე ოდნავ მკაცრი
_კი მაგრამ ანდრო ვინაა?
_ანდრო?!
_ხო ანდრო! მისი გამოგზავნილია ეს წერილიც და ეს ვარდებიც
_აჰა
_ვინააა?
_მოიცა, მაჩვენე წერილი მომეე..
_აჰაა
წერილი მომცა და ჩაეცინა, შემდეგ დასერიოზულდა წერილი გამოვართვი და წავიკითხე
"ურთიერთობა ჩხუბით დავიწყეთ, კამათით. ნამდვიკად ცუდი დასაწყისია, ამიტომ მაპატიე ჩემი უაზრო საქციელისთვის და ყველფერი თავიდან დავიწყოთ. ანდრო "
თითქოს მესიამოვნა მაგრამ რატომ ვერ მივხვდი
_ვინაა ეგ ანდრო?
_ჩემი ამხხანაგია
_მერე რა უნდოდა რა უნდა აპატიო?! რა ხდება? (სახე შეეცვალა,, და გაბრაზდასავით)
–არა ნიკ ისეთი არაფერი, უბრალოდ ახალი გადმოსული იყო მაშინ და ცოტა გამაღიზიანა
_რატომ?
_მებლატავებოდა
_ხვალ ხომ უნდა წაგიყვანო,ხოდა მაგს ვანახებ როგორ უნდა კაჩავი.
_არა არა, მოვაგვარებ ჩემით ნიკ. არაფერი,უბრალოდ უზრობდა, მაგრამ მიხვდა. ამხანაგია და მოვგვარდით
_ნამდვილად ამხანაგია?
-კიი,ნამდვილად ,კაი წავე მეძინება
–კაი მიდი
რომ დავწექი, მალევე ჩამეძინა ხოლო დილას კი როგორც ყოველთვის ადგომა გამიჭირდა... ჩემ ძმას მივყავდი სკოლაში მაგრა იქიდან ვეღარ მაკითხავდა რადგან მან ხომ მუშაობა დაიწყო და ვეღარ ახერხებდა. სკოლაში რომ მივედი ჩემ ადგილას ანდრო იჯდა..
_შეგიძლია ადგე?
-კი, აბა რა არის შენი პასუხი?
_რაზე? წერილთან დაკავშირებით?
-ხო
_რავი რატომ უნდა ვიყო წინააღმდეგი.საიდან იცოდი სად ვცხოვრობდი?
_აა ეგ ელემ მითხრა, ესეიგი ყველფერს თავიდან ვიწყებთ ხო?
-ხოო კი
ზარი დაირეკა,მათკა მქონდა. საკმაო კარგდ ვსწვლობდი,თუმცა გკვეთილები მინც ნელა მიიკლაკნებოდა.. ვგრძნობდი ანდროს დაჟინებულ მზერას და მეუხერხულებოდა
ელემ გადმომჩურჩულა
-ნია
-რაიყო?
-ანდროს რაუნდა? მთელი გაკვეთილი მომშტერებია, ალბათ მოვწონვარ
-შეიძლება, უხდებით ერთმანეთს
-ალბათ მაგიტო ვცილობს შენთან ურთიერთობა გამოაკეთოს. ყვავილებით და წერილით
-რავი ელე, თუ რამე გეტყვის ან მეტყვის.
45 წუთი საშინლად მიიკლაკნებოდ.ის კი ისევ მე მიყურებდა, ან არა,მე არა ელეს,მე მანდამინც კარგი მხედველობა არ მქონდა,ამიტომ.. როდესაც მოვიწყინე და ჩემი ენერგიები დვხარჯე ფიქრბში გადვეშვი.. ალბათ დღეს ანის დავურეკავ და ვთხოვ რომ ჩემთან დარჩეს, ნიკას და მას ხომ ერთმანეთი მოწონს, არა რა ამაში დარწმუნებული ვარ. ორივენი შეცვლილნი არიან, აუცილებლად ვეტყვი რომ ჩემთან დარჩეს დღეს. ზოგადად ადმიანების ცნობის საოცარი ნიჭი მაქ.. ადამიანის თვალები ხომ სარკესავითაა,მრავლისმთქმელი.
ფიქრებიდან ზარის ხმამ გამომიყვანა...გადიოდა დღეები, კვირეები.ანდრო და მე დავახლოვდით, დავმეგობრდით, საინტერესო ადამიანი იყო,ცოტა უცნაურიც. მე და ეელესთან უფრო მეტ ყურადღებას იჩენდა,ვიდრე სხვა თანაკლსელებთან. ეს კი ლბთ იმიტომ,რომ ელე მართლა მოწონს და მეც ავტომატიურად დამიახლოვდა, ნუ იძულებული იყო. ერთ ჩვეულებრივ დღეს როდესაც, გაკეთილები დაგვიმთავრდა ანდრომ მითხრა რომ რაღაც საქმე ჰქონდა, ვხვდებოდი რაც უნდა ეთქვა, ალბათ ელესთან პირდაპირ თქმა მოერიდა და უნდოდა რომ მე დამეახლოვებინა ისინი სხვანაირად
მეც რათმაუნდა დავთანხმდი, და ხმისამოუღებლად გავყევი.
_სად მივდივართ?
_ყველაფერს გაიგებ!
მინდოდა რაღაცის თქმა მაგრამ..
_თითქმის მოვედით,ხელი მომკიდე
სახეზე ხელი ამაფრა, ცოტახანი ვიარეთ,მგონი შენობის თავე ავყვდი
-ვსო მოვედით
ჩემს წინ მთელი თბილისი ხელისგულივით ჩანდა. ძალიან კარგი შეგრძნება იყო ზევიდან ,რომ ქალაქს დასცქეროდი. საკმაოდ მაღლა ვიყავით. ნამდვილად,შენობის სახურვი იყო, და იქვე დიდი თაიგული იდო.შემდეგ ვიგრძენი რომ მომიახლოვდა, ძალიან ახლოს მოვიდა, მის ხშირ სუთქვას და სუნსაც კი ვგრძნობდი. ხმას ვერ ვიღებდი და ვერ ვაზზროვნებდი,შემდეგ კი ყურში ჩამჩურჩულა „მიყვარხარ“. ამაზე კი სულ დავიბენი, საშინლად დავიბენი, გონებაში აზრებს ვალაგებდი, ის კი ისევ ჩემთან ახლოს იყო, არა უფრო ახლოს მოდიოდა, მის სუნს ვგრძნობდი, მისი აჩქარებული გულისცემა მესმოდა, მისი სუნთქვა.. ის მე..მისი სუნთქვა კისერში მელოლიავებოდა, ჟრუანტელმა დამიარა.
_შენ?
დიდიხნის პაუზის შემდეგ ვუთხარი
_არვიცი, არ მიფიქრია მაგაზე
_კიი მაგრამ ჩემს მიმართ არაფერს გრძნობ, სულ მცირეოდენსაც?
_მე შენ მხოლოდ მეგობრად გთვლი, მე მეგონა,რომ ელე მოგწონდა
_არა რა ელე,რა სისულელეა დიდიხანია მიყვარხარ, სულ მინოდდა ამის თქმა მაგრამ…
_მაგრამ, რა
_არა არაფერი
_მგონი რაღაცის თქმა გინდოდა
_ხოო, მმმმ..... შეყვარებული ხომ არ გყავს?
_არა
_კარგია
_ხო, ალბათ.. იცი ყველაფრისთვის გმადლობ, ძალიან მიყვარხარ როგორც მეგობარი,მაგრამ როგორც შენ გინდა ისე არა
_არაუშავს, იმედია მალე შეიცვლება ეს
_ხო არ ვიცი
ცოტახანი იქ გავჩერდით, საოცრდ მიყვრდ სიმაღლე და არანირი შიში მქონდა. კიდეში მივიდი,მინდოდა დავმჯდარიყვი და ხედით დავმტკბარიყვი. ფიქრი მჭირდებოდ,გაურკვევლობაში ვიყავი. ფიქრი და სიჩუმე.
-გთხოვ არ დაჯდე მანდ
-მე არ მეშინია სიმაღლის,საოცრად მიყვრს
-ვიცი,ნი ნათქვამი გაქ, უბრალოდ გაამო ხო? მეშინია უცებ რამე არ დაგემართოს.
-კარგი
-მადლობა
ცოტახანი გავჩერდით. თუმცა არცერთს არაფერი გვითქვამს, მე ვგრძნობდი ანდროს დაჟინებულ მზერას. სიჩუმე მე დავარღვიე
-სახლში უნდა წავიდე
_აუ არა რა სადმე გავისეირნოთ
_ამმ....
_მიდი გთხოვ, კარგი?
_მისმინე, არაფრის იმედს გაძლევ, არვიცი რა იქნება მომავლში
-ვიცი, უბრაალოდ მეგობრულად.
სასეირნოთ გავეშურეთ, ამინდი კარგი იყო. ჯერ ვსეირნობდით შემდეგ კი, მან კაფეში დამპატიჟა, თავიდან უარზე ვიყავი, მაგრამ მერე დამითანხმა მაინც, როგორც მეგობარი მეგობარს პატიჟებს ისეო. ძალიან კარგი იყო, ვისიამოვნეთ ორიივემ, ვსაუბრობდით ,ვიცინოდით და რავი ,მაგრამ უცებ ტელეფონმა დარეკა, ჩემი ძმა მირეკავდა
_სად ხარ ამდენიხანი შენ?
_რავი სკოლიდან გავისეირნე
_აა, მალე მოხვალ?
_რავი აბა, რომელი საათია?
_6 ხდება, შენთან თხოვნა მაქვს
_კაი მიდი მითხარი
_შეგიძლია, შენი მეობარი მოიყვანო ააქ?
_ანიი?
_ხოო, იციი ...
მაგრამ აღარ დაუბოლოვებინა
_კარგი კარგი, დღეს ორივე ერთად მოვალთ და მოემზადე, აბა შენ იცი.. მიყვარხარ
და ტელეფონი გავუთიშე...
_ვინ იყო ანნ?
_ჩემი ძმა იყო, აუ კარგი ახლა უნდა წავიდე, ჩემმა ძმამ მთხოვა რომ სახლში მივიდე.
_კარგი, გაგაცილებ
_აუუ, ჩემ დაქალს უნდა გავუარო და ის უნდა წავიყვანო და პირდაპირ სახლში არ მივდივარ
_არაუშავს
_კარგი წამოდი მაშინ
მასთან ერთად რომ ვიყავი თავს დაცულად გგრძნობდი, რადგან პირველ რიგში ის ჩემი მეგობარი იყო, თანაც ჩემზე დიდი 18 წლის იყო... მე კი 16 ნუ მალე 17 ვხდებოდი.
დღეს 25 მაისია, სკოლაც მალე მთავრდებოდა და ჩემი დაბადებისდღეც მალე მოვა, დაბადების დღე 5 ივნისს მაქვს... ბევრ არ ვპატიჟებდი, სულ რამოდენიმეს, ნიაკო, ელე და ანდრო, ასევე რავი თუ ვინმე მოვიდოდა ან გავახსენდებოდი..
_სად მივდივართ? (ანდრო)
_ჩემ დაქალთან, ანასთან, არ იცნობ ხოომ?
_არა
_კარგი გაგაცნობ, ის გიცნობს, რაღაც რაღაცეებს ვუყვებოდი შენზე
_ჰოო? კარგია
დიდიხანი არ გვივლია, რადგან ახლოს ცხხოვრობდა ანა... ანდრო და ანა ერთმანეთს გავაცანი შემდეგ კი ,მე და ან სახლში წავედით, როგორც იქნა ძლივს დავითანხმე.. სახლში რომ მივედით, იქაურობა ჩემ ძმას ძალიან ლამაზად მოეწყო, სანთლები ყვავილები და რავი
_შენ ყოჩაღ, ნიიკ.. მე ხელს ხომ არ შეგიშლით?
_არა რა სისულელეა
იმ დღეს ნიკამ და ანამ ერთმანეთს უთხრეს რომ უყვარდათ ერთმანეთი, და შემდეგ ორივემ მადლობა გადამიხადეს, რადგან ერთმანეთი გავაცანი. ცოტახნის შემდეგ, ჩემს ოთახში ავედი, რადგან არ მინდოდა მათთვის ხელი შემეშალა. ოთახში რომ ავედი, ვიმეცადინე და წამოვწექი და თან მუსიკების მოსმენა დავიწყე, მალევე ჩამეძინა,რადგან დაღლილი ვიყავი.დიდიხანი არ მეძინა,როცა გავიღვიძე აივაზე გავედი და შევყურებდი მთვრეს, ღამის სიგრილე მსიამოვნებდა. მოულოსნელად,შეხება ვიგრძენი, უცებ შემეშინდა
_ რა ჩუმად შემოდი,შემშინეეე.. უი მართლა ანა ხომ არ წასულა? რჩება ხო დღეს?
_ალბათ კი
ჩემი ძმის ხმას არ ჰგავდა და ცოტა არ იყოს შევშინდი,უკან გავბრუნდი და რას ვხედავ, სახე შემეცვალა და გამიკვირდა, ჩემს წინ ანდრო იდგა
საშინლად დავიბენი, რადგან მას არ ველოდი, ახლა კი ის ჩემს პირისპირ იდგა.პირველად ჩავხედე მას მე მის წყლით სავსე მწვანე თვალებში, ასე ახლოდან პირველად დავაკვირდი მის ნაკვთებს, დიდ ტუჩებს და მის ხოტორა თავს. საოცრად სიმპატიური იყო.
-აქ რა გინდა?
-საფულე და ტელეფონი დაგრჩა და მოგოტანე, ვიცი რომ ინერვიულებდი
-უიი, მადლობა
-ხოო, შენმა ძმამ შემომიშვა მითხრა რომ ოთახში იყავი
-გასაგებია
ანდრო უფრო და უფრო ახლოს მოდიოდა, მე დავიბენი, ასე თავზე დადგომა მოულოდნლი იყო და ჯერ კიდევ გაურკვევლობაში ვიყვი.ჩვენი სხეულები ერთმანეთს შეეხნენ, მან კი მზერა ჩემს ტუჩებ მიაპყრო და მოულოდნელად დაეწაფა მას.მე მას მთელი სხეულით და არსებით ვგრძნობდი, მისი გულის ჩქარი რიტმი მესმოდა. სხეული გამეყინა, ეს საოცარი შეგრძნება იყო, რომელმაც თავიდან ფეხებამდე დამიარა, მუცელში,თავში ფეხებში ყველგან პეპლები დაფრინავდნენ..საოცარი იყო,არ მინდოდა მოვმწყდარიყავი მის ბაგეებს.მან ჩემი პირველი კოცნა მომპარა, თუმცა ამან სხვა სამყაროში გაფამაგდო,სხვა პლანეტაზე. ეს წამიერად გაგრძელდა და ალბათ ასე, რომ არ ყოფილიყო გული საგულედან ამომმვარდებოდა.უცებ მოვწყდი და ხელი ვკარი, ის თვალებში მიყურებდა მე კი სწრაფად ავარიდე მზერა. მთელი ტანიბმეწვოდა,ცეცხლი მეკიდა და აღელვებულმა ვუთხარი
–რას აკეთებ?
-მაპატიე,უბრალოოდ...
-მგონი შენი წასვლის დროა
-არ მინდოდა. არა მოგატყუებ, ეს საშინლად მინდოდა,ახლაც მინდა და მუდამ მენდომება.ვიცი რომ ეს შენ არ გინდოდა, და მაპატიე ამისთვის.
მეე არვიცოდი რა უნდა მეთქვა, არა ვიცოდი. ეს მომეწონა,მინდოდა. სწორედ ამან მიმახვედრა,რომ ის საოცრად მომწონდა,თუ მიყვარდა. არ ვიცოდი თუ რა გრძნობა იყო ეს, არ ვიცოდი თუ რა "საოცარი ხილი" იყო. თუმცა ახლა ამწამს ვგრძნობდი,ვხურდი,ვიწვოდი.წამიერი სიჩუმე ჩამოვარდა,ვგრძნობდი რომ ის დაჟინებით მიყურრბდა და მიწვავდა მთელს სახეს და სხეულს. თუმცა სიჩუმე ჩემმა ტელეფონის ზარმა დაარღვია, ტელეფონი სასწრაფოდ ავიღე
_ალო
_რას შვები ანნ?
_რავი ელლ არაფერს შენ?
_არც მე
-ხოო
_აუ გოგო, რაღაცას გთხოვ და შემისრულებ?
_კიი, მიდი
_აუუ, ანდროს ნომერი ხომ იცი შეენ? და მომე რააა
_კი მაგრამ რატო?
_მაგას ხვალ აგიხსნი, მომცემ?
_კარგი მოგწერ
_ოღონდ არ უთხრა ანდროოს შენ არაფერი
_კარგი
არ მინდოდა რომ შეემჩნია ეს ანდროს მაგრამ მაინც მკითხა
_ვინ იყო?
_ელე
_რა უნდოდა მერე?
_არაფერი ისე დარეკა
_კარგი
-უნდა ჩავიდე ქვევით
-ხოო მეც წავალ
-გაგაცილებ
ქვევით ჩავედით, ჩემი ძმა და ანა იქ იყო.
-ასე მალე მიდის ჩვენი სტუმარი
-ტელეფონი და საფულე ..
-ვიც ვიცი, მოდი,სად გარბიხარ
ანდრომ და ნიკამ ერთმანეთი გაიცვნეს, და კარგად შეეწყვნენ. მე მოუსვენრდ ვიჯექი,აღელვებული ვიყავი და მომხდარს,იმ წამებს გონებაში ვატრიალებდი,რა თქმა უნდა, ეს ანამ შეამჩნია
-რაგჭირს
-არაფერი
-ეე ნუ მატყუებ,გამომიტყდი
-აქ და ახლა არა
-ხომ იცი შენთან ვრჩები დღეს, ამიტომ ჩამიკარკლავ.
ანდრო დიდხანს არ გაჩერებულა მალევე წავიდა,წასვლის წინ ნიკამ
-ვიცი,რომ ნია შენთან მეგობრობს და ისიც რომ ცუდ ადამიანთამ ნამდვილად არდაიჭერდა საქმეს. მოკლედ,სკოლაში შენ გაბარებ ძმაო,მიმიხედე
-აუცილებლად, ნახვამდის და მადობა
ანი იმ დღეს ჩემთან დარჩა, აი ყველაფრის მოყოლის დრო დადგა
-მიდი დასცხე
-რა?
-დაბნეული ხარ, მგონი მე დამემგვნე არა ჩემზე უარესად ხარ
-ალბათ
-შეგიყვარდა? გაკოცა?
-არვიცი,ეგ არც მე ვიცი და ხოო
-მოგეწონა?
-არვიცი
-ეეეე გაწითლდი,მოგეწონა.. კარგი ბიჭია,არ დაკარგო. თან ხომ ხედავ შენს ძმასაც მოეწონა
-არვიცი,მართლა,აქამდე არსდროს მყვარებია და არც ვინმე მომწონებია სერიოზულად ,ამიტომ არ ვიცი როგორია, და ესაა თუ არა. რაღაცას ვგრძნობ მაგრამ არვიცი
-კაი დაბნეული ხარ ნამეტანი ახლა შენ, სიყვარული საოცარი გრძნობაა და ხო მშვენივრად იცი შე მაიმუნო..იცოდე დიდიხანი არ აწვალო,ვიცი რომ მოგწონს,უკვე თუარ გიყვრს.
მე და ანიმ იმ დღეს ბევრი ვილაპარკეთ ამიტომ გვიან დავიძინეთ. მეორე დღეს ძალიან გამიჭირდა დილით ადგომა, მაგრამ მაინც წავედი. ნიკამ წამიყვანა,მეც და ანიც. გარეთ არავინ იყო,რაგან დამაგვიანდა.კლასამდე უცებ მივედი და კარზე დავაკაკუნე, გეოგრაფია გვქონდა
_რატომ დააგვიანე?! მასწავლებელმა გაბრაზებული სახით მითხრა და თანაც მკაცრად
_ჩამეძინა
_მერე დაწოლილიყავი ადრე და არ ჩაგეძინებოდა,კომპიუტერთან რომ ზიხართ 24 საათი!
-შემოიყვანეთ მასავლებელო, რაა იყოთ გაცივდება გარეთ.
მე დაგიანება არ მჩვეოდა, ამიტომ ჯგუფში რომ შევედი ვიღაც ვიღაცეებმა წამოიძახეს: ვააა ჩვენი ნიაკო მოსულა, არ გჩვევია დაგვიანება,უი შენ ცოცხალი ხააარ? როგორ მოხდა რომ დააგვიანე.... აუ შენ რაიყო რამ დაგაგვიანებინა რას შვებოდი ამნაირს გუშინ ღამით...
რაღაცის თქმას აპირებდნენ კიდე მაგრამ, მასწავლებელმა დაიყვირა
_არ უნდა თქვენი კომენტარები.. ნია დაჯექი შენ ადგილას, და მარიაჟობა არ გინდა რა..
_მარიაჟობააა? ეგ რა შუაშია
_დაჯექი მეთქი...
ამ დროს ვიღაცამ წამოიძახა
-მართალია მანანა მასწი,გვემარიაჟები
_ვაიმე საბა გაჩუმდი რაა.. არავიის არ ვემარიაჟები მე!
და გაბრაზებული დავჯექი. ანდროს კი ჩაეცინა, ამაზე უფრო გავბრაზდი და ვუთხარი
_შენ რაგაცინებს?!
-მორჩით ტლიკინს ქალბატონო ნია,მთელი 5 წუთი დამაკარგინე. ამიტომ არ უნდა დააგვიანო,თოერე თუ ყველამ ასე დაიგვიანა და გავიდა 5-5 წუთი, გაცდა გკვეთილი,ამიერიდან აღარ შემოვუშვებ არავის.
ანდრო მოწყენლი იყო,ალბათ არ ესიმოვნაჩემი ნათქვმი, მაგრამ მშვენივრად მივხვდი,რამ გააღიმა თუ გააცინა. არეული ვიყავი და თვალებში ვერ ვუყურებდი,თითქოს მეშინოდა მასთან მარტო დარჩენის. სურვილი მქონა,რომ არ ვენახე.გაკვეთილები დამთავრდა, ანდრო უკან მომზდევდა მე კ იჩქრი ნაბიჯით მივდიოდი
-ნია,მოიცა
-ჯანდაბა, რა გვკეთო,რა ვუთხრა,მეხო მას თვალებშიც ვერ ვუყურებ. თან მინდოდა მაგრამ არვიცი მერიდებოდა,რაღაც მაკავებდა. გულს უნდოდა, საშინლად უნდოდა მასთან, ხოლო გონებაში არეული ვიყავი, მაკავაბდა რაღც.
-ნია
ეს ამჯერად ელე იყო და მომეშვა
ჩემსკენ გამოიქცა ხელი ჩამკიდა და წამათრია
-ნია,მოიცა ერთწამს
-რაიყო?
-პატრა საქმე მაქვს
-სხვა დროს ვილაპარაკოთ
-კარგი
მე და ელემ კი გზა განვაგრძეთ და იქვე ბაღში დავჯექით
_აუ გოგო ძლივს რა, აუ ესეიგი რატო მინდოდა ახა ანდროს ნომერი
_ხოო თქვი ახა
_ხო ესეიგი, ანდრო ძალიან მომწონს, და მიტო მინდოდა დღეს უნდა მივწერო, მინდა რომ მივხვედრო,რომ მომწონს. უნდა ვუბიძგო იმისკენ,რომ გამომიტყდეს სიყვარულში.აუ ძაან მომწონს, მომწონს კი არა მიყვარს კიდეც, უსაყვარლესია.. ალბათ იტანჯება,ვერ ამბობს. შენთვის ხომ არ უთქვმს რამე? მარა რომ ეთქვა,ხომ მეტყოდი.
პ.ს აბა როგორია, მგონი დიდი თავია,რავი ჩემს ტელეში ეგრე ჩანს