კაი ხნის გადასული იყო უკვე ეს ამბები. ყველანი ცხოვრების ჩვეულ რიტმს დაუბრუნდნენ, თუმცა ის სევდა, რაც მათ გულებში იყო ვერა და ვერ გაქრა...
ალექსანდრემ როგორც იქნა თვალებიდან გამოიხედა და სიცოცხლის ნიშან-წყალი დაუბრუნდა. მამის სიკვდილის შემდეგ ხშირად დადიოდა კახეთში დედამისთან. ეცოდებოდა მარტოდ დარჩენილი ლიზა და ცდილობდა ყურადღება არ მოეკლო მისთვის.
ნატალია ერთ ამბავში იყო, სექტემბრის შუა რიცხვებში დაეწყო სწავლა. ისიც მთელი შემართებით შეუდგა თვითგანათლებას.

ერთ-ერთ ასეთ საღამოს, ციტოლოგიის ქარცეცხლში გახვეულმა გაიგო ზარის ხმა. კი გაუკვირდა ვინ უნდა იყოსო, მაგრამ მაშინვე წამოდგა და გააღო კარი
-სანდროოოო - წამოიძახა სიხარულით და გადაეხვია მონატრებულ ბიჭს. ერთი კვირა იყო გასული მას შემდეგ, რაც არ ენახა კახეთში წასვლის გამო.
-შემომიშვებ? - შეპარული ღიმილით იკითხა
-მოდი მოდი - განზე გადგა და შემოატარა მამაკაცი
-ძალიან მომენატრე ნატალია - ჩაილაპარაკა ძლივს გასაგონად
-მეც ძალიან მომენატრე - უპასუხა და ისევ მიეხუტა
-ამდენი ხნით აღარასდროს წავალ, შენმა მონატრებამ და სამსახურმა ჩამომიყვანა, თორე ალბათ ცოტახნით კიდევ გავჩერდებოდი
-სამსახურმა? დათანხმდი? - ძალიან გაახარა გოგონა ამ ამბავმა
-ხო დავთანხმდი, ძალიან მთხოვა მთავარმა ექიმმა
-კარგი რა, ნუ ლაპარაკობ ასე - ხელით მიეფერა სახეზე - გახსოვს ბათუმიდან რომოვდიოდით რა გითხარი? მეც არ მყავს დედა თუმცა ამის მიუხედავად ფარხმალს არ ვყრი, ვთვლი რომ ალბათ ასეც უნდა მომხდარიყო და მოხდა კიდეც. მთავარია შენ როგორ გადაიტან და გაუძლებ. მერამდენე შემოთავაზებაზე უნდა გეთქვა უარი ღმერთმა უწყის! ხო იცი მეც და დანარჩენებიც შენს გვერდით ვართ, ამით არაფერი მთავრდება, პირიქით, ეხლა იწყება! შენი ცუდად ყოფნით მეც მკლავ იცოდე - უთხრა და თავი ბიჭის მკლავებში ჩარგო - ისე მართლა ყავას ხო დალევ? - თვითონვე განმუხტა სიტუაცია
-კი ყავას დავლევ - მოეწონა შემოთავაზება ალექსანდრეს
-ხოდა მიდი და აადუღე, ოღონდ ჩემთვისაც რაა - გაეკრიჭა ნატალია
-ოოოხ როგორ მომენატრა ძველი, გადარეული ნატალია რომ იცოდე. რას არ დავთმობდი ისევ ბათუმში ყოფნისთვის ეხლა - თქვა და გოგოსთან ერთად სამზარეულოსკენ გაემართა
-აუუ ხო, მეც სასიამოვნოდ მახსენდება ყველაფერი - სახე გაებადრა ბედნიერებისგან - გახსოვს ჰამაკში როიყავი და ზედ დაგაჯექი? - სიცილის წასკდათ ამის გახსენებაზე
-რა დამავიწყებს, მაგ ამბის მერე დავრწმუნდი როგამოუსწორებელი არანორმალური ხარ
-იცი ძაან მიკვირს ასე წყნარად როვზივართ და ყველანაირი კამათის გარეშე ვსაუბრობთ - ცალყბად გაიღიმა ნატალიამ
-თუ გინდა ვიჩხუბოთ რაპრობლემაა - აყვა მაყაშვილიც
-არა ეხლა არა, მაგას ყოველთვის მოვასწრებთ, ხო იცი ჩემი კლანჭებიდან ვეღარ გათავისუფლდები
-არც მინდა როგავთავისუფლდე ნატალია, შენ რომ არა არვიცი რასვიზავდი, მართლა არვიცი - ხელი უშვა ყავის ფინჯანს და წამებში გაჩნდა გოგონასთან
-დედაშენი როგორ არის? - კითხა და მაიკის ზევიდან ჩამოუსვა მუცელზე ხელი
-ნორმალურად, ეგუება ნელ-ნელა მარტოობას - არ შეიტყო მღელვარება და განაგრძო - ძალიან მოეწონე
-მეეეე? - მოულოდნელი იყო ეს მისთვის
-დიახაც შენ
-ოოო კაი რა - ხელი აუქნია და თავზე ნერვულად მოისვა
-კარგი რადგან არგინდა ამაზე საუბარი, მაშინ მითხარი რა გეგმები გაქვს ხვალ
-დილით ლექციები და მერე დაბადებისდღეზე ვარ დაპატიჟებული
-ხოო? ვისი დაბადებისდღეა?
-ლუკასი, ჯგუფელია და დაგვპატიჟა რამდენიმე ბავშვი
-ააა აბრამიძე ლუკა ხო? - კითხა ღიმილიანი სახით
-დაიცა შენ საიდან იცი? მე აშკარად არმიხსენებია გვარი
-მე ყველაფერი ვიცი შენზე ნატალია და ძაან არმომწონს მაგ ბიჭთან ერთად რო გხედავ
-ვითომ რატომ? რა დაუწუნე?
-მე არაფერი დამიწუნებია, უბრალოდ არ მომწონს და მორჩა - მოუხაზა მკაცრად
-მაინც წავალ - ჯიბრი მოაწვა გოგოს
-არც არავინ გიკრძალავს წასვლას ეგ შენი ნებაა - ღიმილი არმოუშორებია სახიდან
-რათქმაუნდა ჩემი ნებაა - აუჭარხლდა ლოყები ნატალიას
-კარგი ეხლა ნუ მეროჟები - თვალი თვალში გაუსწორა - უნდა წავიდე ცოტახნით შემოგირბინე. ლექციები სანამ დაგიმთავრდება შემეხმიანე, მეთვითონ გამოგივლი და წაგიყვან
-არ მჭირდება ალექსანდრე შენი წაყვანა მეთვითონ ვერ წავალ? - გამოეკიდა კარისკენ მიმავალს
-აბა შენიცი ჭკვიანად და ველოდები შენს ზარს - თავზე აკოცა ხელებ გადაჯვარედინებულ გოგონას და სიბნელეში მიიმალა.

___

-ვაჩეეეეეე - ამოიკივლა სუნთქვა შეკრულმა - ნუ მიღუტუნებ დამანებე თავიი
-მოდი აქ შე მაიმუნო - უთხრა და დაიჭირა კიდეც გოგო
-კარგი ხო გნებდები - ხელები ზევით აწია ნაბებების ნიშნად
-იცი რა ვიფიქრე? - დუმილის შემდეგ წამოიწყო ვაჩემ
-რაიფიქრე აბა? უეჭველი რაღაც სერიოზულს მოიფიქრებდი - დასცინა და სმენად იქცა
-ბავშვი მინდა! - ვითომც არაფერიო ისე თქვა და მიაჩერდა თვალებ დაჭყეტილ სალომეს
-რა ბავშვი კაცო?
-რა რა ბავშვი? ჩვენი ბავშვი
-არარსებობს - მიაძახა და წამოხტა
-რატო? - მიყვა ვაჩეც
-ხო იცი რო ვსწავლობ და მაგის დრო არ მაქვს?
-ორსული ვერ მოახერხებ სწავლას?
-აუ ვაჩე რანაირად უნდა მოვახერხო იცი რამდენი მაქვს ხოლმე?
-გთხოვ რა, მე გავზრდი, შენ არ შეგაწუხებთ საერთოდ - ყელი გამოუწია მუდარის ნიშნად
-შენ გაზრდი? - გაეცინა წარმოდგენისას სალოს
-ხო რა იყო შენ გგონია ბავშვის გაზრდა არ შემიძლია?
-არვიცი ვაჩე შეგიძლია თუ არა ძაან ადრეა ამაზე საუბარი ეხლა
-მაინც დაგითანხმებ აზრი არააქვს - მკლავებში მოიქცია და ძლიერად ჩაიხუტა - აი წარმოიდგინე პატარა სალომე ან ვაჩე რო ირბენს სახლში
-ოხ ვაჩე რატო არ იშლი შენსას რაა - ღიმილმა გადაკრა ტუჩებზე გოგოსაც წარმოდგენისას
-შენ გოგო გინდა თუ ბიჭი?
-არანაირი მნიშვნელობა არააქვს, მთავარია ბავშვი ჯანმრთელი იყოს
-ხო მართალი ხარ- დაეთანხმა და განაგრძო - ხუთი შვილი მინდა მე
-ჰააა?- თითქოს დენმა დაარტყაო ისე წამოიყვირა საკომ - მკლაავ?
-დარწმუნებული ხარ ყველაფერს გაუძლებ შენ ისეთი ძლიერი გოგო მყავხაარ - ორივე ახარხარდა
-დაიცა და ხუთივეს გაზრდას შენ აპირებ?
-ხო რატომაც არა?
-ხო ხარ ვიბლიანო ღირსი პირველივეზე სამი ტყუპი გავაჩინო - სიცილს ვერარ იკავებდა
-ხუთს კი არა რვა ტყუპს გავზრდი ოღონდაც ბავშვი მყავდეს
-სამსახურს რას უპირებ? იქაც ხო არა აპირებ ხოლმე წაყვანას? - ირონიას არ წყვეტდა გოგო
-შენ ნუ გაქვს მასეთი მწარე ენა, რო გეუბნები გავზრდითქო ესეიგი გავზრდი - ცხვირზე ჩამოკრა ხელი- ვსო ველოდებით შენს დაორსულებას- გადაწყვიტა უცებ
-არაფერსაც არ ველოდებით, ყველაფერი თავის დროზე იქნება - ბოლო სიტყვა მაინც თქვა სალომ და სამზარეულოსკენ გაემართა - წამო რა ვჭამოთ მომშივდა
-წამო ჩემო ღორმუცელა - ხელი მოხვია და გაყვა

___


შუადღით უნივერსიტეტიდან გამოსულ ნატალიას პირველი რაც თვალში მოხვდა, ეს იყო ნაცნობი მანქანა და მასზე აყუდებული ალექსანდრე. მაშინვე გაიფიქრა დამერხაო და ნელი ნაბიჯით გაემართა მისკენ
-რატო არ დამირეკე ნატალია - აშკარად გაბრაზებული ჩანდა
-აიი ეხლა ვაპირებდი დარეკვას - თავი იმართლა
-არ აპირებდი და ეგ შენთვითონაც კარგად იცი - ვეღარაფერი უპასუხა გოგომ- ეს დუმილი თანხმობის ნიშანია?
-რა გინდა? რატო უნდა დამერეკა ვითომ? რა აუცილებელია მაინცდამაინც შენ მიმიყვანო, ბავშვებთან ერთად ვერ წავალ? - გაცხარდა ნატალიაც
-მე მინდოდა რო მიმეყვანე, უბრალოდ ადამიანურად გითხარი, მაგრამ როგორც ჩანს შენთვის საერთოდ არაფერს ვნიშნავ, ძაღლად არ ჩამაგდე - გულნატკენმა ამოილაპარაკა
-არააა - გული მოუკვდა სანდროს მზერაზე - ეგ როგორ იფიქრე, უბრალოდ არ მინდა რაა, არ შემიძლია ეს გაცილება მიცილებები გამიგე რა - მუდარა გაისმოდა მის ხმაში
-ეეეხ - ერთი ამოიხვნეშა და კარი გამოუღო - ჩაჯექი და წავიდეთ რადგან მოვედი - ისიც უხმოდ დაემორჩილა და სავარძელში მოკალათდა
-სად მივდივართ?
-ჯერ სახლში და იქ უკვე ბავშვები გამომივლიან

მთელი გზა ხმა არ ამოუღიათ, მანამ სანამ დანიშნულების ადგილას არ მივიდნენ. ნატალიამ ლოყაზე აკოცა და გადავიდა მანქანიდან
-თუ გინდა "four seasons"-დან უკვე შენ წამომიყვანე, ვაკის ფილიალში ვიქნებით - შესათავაზა შემორიგების იმედით
-არ გიყვარს შენ ეს მიყვანა-მოყვანები, ამიტომ როგორც წახვალ ისევე წამოდი ბავშვებთან ერთად - ურეაქციოდ უთხრა და ნელა დაძრა მანქანა.

ხო თითქოს ერთი შეხედვით ზრდასრული ადამიანები იყვნენ, მაგრამ საქმე საქმეზე, რომ მიდიოდა მათზე ბავშვური აზროვნება აღარავის ჰქონდა.
ასეთია ადამიანი...
როდესაც შეუძლია მარტივი გზით და ერთი ბოდიშის მოხდით ან თუნდაც აღიარებით მოაგვაროს ყველაფერი, პირიქით, უკან იხევს და უფრო მეტად ართულებს საქმეს.
ასეთები ვართ ადამიანები...

___

კარგად ერთობოდნენ ბავშვები, სვამდნენ, საუბრობდნენ , ერთი სიტყვით ბედნიერად აღნიშნავდნენ ჯგუფელის დაბადების დღეს.
ნატალია იმასაც ვერ არკვევდა თავის თავზე უფრო მეტად იყო გაბრაზებული თუ ალექსანდრეზე. რათქმაუნდა თავის თავს არ ამართლებდა, თუმცა მის ასეთ მშრალ პასუხსაც არ მოელოდა.
რაც უფრო მეტს სვამდა მით უფრო უმძაფრდებოდა შეგრძნებები. უკვე აღარაფერი ადარდებდა, ერთადერთი ალექსანდრეს ნახვა და ჩახუტებაღა უნდოდა, მაგრამ ეს იმწუთას ალბათ შეუძლებელი იყო.

საკმაოდ გვიან დაიშალნენ. თითქმის ყველაზე იმოქმედა ძლიერმა სასმელმა. ლუკამ ღირსეული ჯენტლმენივით ტაქსით არავინ გაუშვა და შესთავაზა დათითაოდ სახლმადე მიცილება.
ნატალიაც მათთან ერთად მანქანისკენ მიემართებოდა უკნიდან ხელის შეხება, რომ იგრძნო
-წამოდი მე წაგიყვან - მუჭუტული თვალით ახედა სხეულს და ალექსანდრეს დანახვისას სიხარულით აივსო
-ერთი წამით შენ ვინ ხარ?- დაინტერესდა ლუკა
-ნატალიას შეყვარებული ვარ რამე პრობლემაა? - არ შეეპუა ბიჭიც
-მართლა შენი შეყვარებულია? - წამით დაიბნა გოგო, მაგრამ უარესად არ გავაბრაზოო და თავის დაქნევით დაეთანხმა

-ასე შეიძლება უცხო სასტავში გამოთრობა ადამიანო? - კიცხავდა ალექსანდრე და თან გზას გაჰყურებდა
-უცხოები არ არიან ჩემი ჯგუფელები არიან ხო ოცი - ძლივს მოაბა თავი სიტყვებს
-ღმერთო არანორმალური ხარ რა - ამოისუნთქა მძიმედ
-აბა არ მოვალო? - უზომოდ საყვარელი იყო თავისი მეამიტობით
-ხო ვთქვი არ მოვალთქო, მაგრამ როგორც ხედავ მოვედით, ეხლა გაჩუმდი და შეეცადე ნაკლები ილაპარაკო
-მიბრაზდები ? - დააჭყითა თვალები ბაყაყივით
-არ გიბრაზდები არა - ხმა დაუთბა სანდროსაც - უბრალოდ შენთვისვე აჯობებს გაჩუმდე
-კარგი ხო - დაყვა მის ნებას - ეხლა ვიცი რო ჩამეძინება სახლამდე სანამ მივალთ, აი გასაღები და როავალთ გთხოვ რა ჩემთან რარჩი სახლში მარტო არ დამტოვო - კრავის თვალებით შეხედა რაზეც მაყაშვილს სიცილი წასკდა
-კარგი ნატალია კარგი მასე ვიზამ - უთხრა და პედალს მიადგა ფეხი


ვაიმე ბავშვებო ბოდიშით რა, ვიცი ძალიან პატარა თავია მარა ამ უნივერსიტეტში ჩარიცხვების გადამკიდემტლად ამერია-დამერია თავში ყველაფერი. რაც დავწერე ისიც მიკვირ. ერთი დროულად გამოქვეყნდეს ყველაფერი და ნორმალურად გავაგრძელებ