ერთი საათი გავიდა მამა ისევ აწერდა ხელს საბუთებზე..მეკი ვიჯექი ისევ და ისევ სავადმყოფოს სკამზე და ვოცნებობდი,რომ ჩამეკიდა დედის თბილ ხელზე ხელი,მეკოცნა და ჩავხუტებოდი,როგორც ეს დღეს შუადღისას მოხდა,მაგრამ,სამწუხაროდ ოცნება ისევ და ისევ ოცნებად რჩებოდა.
მაამამ,როგორც იქნა მორჩა ხელის მოწერას საბუთებზე და ჩემკენ გამოემართა.
-რახდება მა? -მამ დუმდა...დედას და მამას რა ერთნაირი ჩვევა აქვთ ეს დუმილი..
-მამა! იქნებ მითხრა რაშია საქმე?
-წამოდი,შვილო მოგშივდებოდა წავიდეთ ბუფეტში,სანამ დედაშენს პალატაში გადაიყვანენ.
-მართლა? უკვე? ასე მალე?-კითხვა კითხვაზე მივაყარე..მამა გაოცებული შემომხედა და სიამოვნებისგან ჩაიცინა.
-კი ,ასე მალე.-ისევ ღიმილიანი სახით შემომცქეროდა
-რატო იღიმი?-გაკვირვებულმა ვკითხე,იმიტომ,რომ ღიმილის და სიცილის დრო ნამდვილად არიყო,რადგან დედაჩემი და ქალი,რომელიც უყვარს სიკვდილს ებრძვის.
-არაფერი,უბრალოდ ვხვდები,რომ ეს ყველაფერი მენატრებოდა.შენი ზედიზედ ბევრი მოყრილი კითხვები.. ვხვდები,თუ რა სისულელე ჩავიდინე_ დამწუხრებული სახით თქვა და ცოტახანშივე გადაიტანა საუბარი.
-აი,როგორც იქნა მივაგენით ბუფეტს..
ბუფეტში ისეთი სასამოვნო სურნელი დატრიალებდა ,რომ მომაშია და ისიც მივხვდი,რომ წამლის სუნს ნამდვილად ჯობდა გემრიელი სუნის საჭმელი.
მე და მამა მაგიდას მივუსხედით.ჩვენ მაგიდასთან ოფიციანტი მოვიდა და გვკითხა,თუ რას შევუკვეთავდით და ორივემ ერთდროულად ვუთხარით
-თუ შეიძლება ქათმის სალათი!
მერე ერთმანეთს შევხედეთ და ჩაგვეცინა. ერთი წუთი ვიცინოდით და მერე მკითხა
-შენც გიყვარს?
-რა? აა, ქათმის სალათი? კი ძალიან.
-არმჯერა,რომ ამდენი წლის მერე ერთად ვსხედვართ და ვსაუბრობთ.
-დედას უთხარი მადლობა.
-რაზე?
-ცუდად,რომ არ გამხდარიყო აქ, ხომ არ იქნებოდი?
-ეგეც მართალია,მაგრამ მეც შემეძლო არ მოვსულიყავი..ამიტომ ორივეს დამსახურებაა,მაგრამ რათქმაუნდა დედაშენის უფრო..
-მალე გამოჯანმრთელდება?
-ექიმები იძახიან ერთი თვე უკეთესი იქნება,თუ ხელოვნურ კომაში იქნება,რადგან მალე გამოჯანმრთელდება,მაგრამ რაღაც არ მჯერა ამ ექიმების,თვითონ არ იციან რას ამბობენ და რას აკეთებნ..სულელები.
ეტყობოდა,რომ მამა ძალზე ნერვიულობად დედაზე და განიცდიდა იმასაც რაც გაგვიკეთა..
დიდხანს მიყურებდა და ეს დუმილი და სასიამოვნო მმენტი ოფიციანტმა დააარღვია:
-აი თქვენი ქათმის სალათი.
-მადლობა.თქვა მამა და პირი დაცმაცუნა..
-გარედან კარგათ გამოიყურბა...
-ხო,ნამდვილად-ვუთხარი მე ნერწყვი მომადგა,მაგრამ რა პირით მეჭამა? რა პირით ..სულ რაღაც ორ მეტრში დედაჩემი სიცოცხლეს ებრძვის მე კიდევ სალათს მივირთმევ.
-უფ ,რა გემრიელია..მიირთვი შვილო..ვიცი არ ჩაგივა,მაგრამ დედაშენი განაწყენდებოდა შენ მის გამო,რომ საჭმელი არ გეჭმა.. მეც ძლივს ჩამდის მაგრამ მაიც უნდა ჭამო,თორე დედაშენს ვერ ნახავ შიმშლი ისეთი ოხერი რამე..
მომწონდა მამას სიმხიარულე.ეტყობა ოპტიმისტია ყველაფერს სიხარულით ხვდება და ყოველთვის იმედი აქვს..
დავასრულეთ თუ არა მამამ მითხრა.
-წავედით ალბათ უკვე გადაიყვანდენ დედაშენს.
-შესვლის უფლება ხო გვექნება?
-კი,რათქმაუნდა.
-და,რომ დაველაპარაკები გაიგებს?
-არვიცი..ზოგჯერ იგებენ ზოგჯერ არა..
მამა ექიმთან მივიდა და დედას ამბავი ჰკითხა.
მამა მომიახლოვდა და მითხრა.
-202-ე პალატატაშა.
-ეგ სადარის? ვკითხე გახარებულმა.
მამამ ხელით მანიშნა კარებისკენ,რომელსაც ეწერა 202..დავინახე თუარა ეგრევე შევვარდი..
დედის დანახვის შემდეგ გული შემიწუხდა..ყველგან რაღაც მავთულები კათეტერები და რა აღარ იყო დედას სხეულზე..ძალიან შემეშინდა და მამას მივეკარი..
მამამაც გულმოდგინედ მომჭირა ხელი და მამშვიდებდა..სახეზე რომ შევხედეცრემლები მოსდგომოდა.
მივუახლოვდით დედას და დავუწყე მას საუბარი იმ იმედით,რომ ჩემ საუბარს გაიგებდა.
-დე!როგორხ ხარ ? მე აქ ვარ შენთან..არ გაგიშვებ არასად გესმის? სულ ჩემთან იქნები..ყველაფერი გაივლის .კარგად გახდები..აი მამაც აქ არის შენ გევრდით ყველა შენ თან ვართ..გესმის? დე იცოდე ძალიან გვიყვარხარ მე და მამას ..მამაამ ფრაზაზე ხელი მაგრად მომიჭირა და ცრემლიანი თვალებით შემომხედა.
-უკაცრავად,ვიზიტის დრო ამოიწურა.- თქვა ნახევრად ღია კერებიდან ექთანმა.
-კარგით!-მამამ თნხმობის ნიშნად თვი დააქნია..დედას შუბლზე და ხელზე აკოცა და გავიდა პალატიდან..მე კიდევ დედას ვუყურებდი.
-არგესმის გოგონა? მკაცრად მომართა ექთანმა..
დედას ვაკოცე და გამოვედი..ექთან მივუტრიალდი და ვუთხარი..
-დედათქვენი,როცა იქნება ეგეთ დღეში მე მოვალ და გეტყვით ვიზიტის დრო ამოიწურა..უგულო ბრძანდებით,ქალბატონო ელიზაბეტ.
მისი სახელი მის საგულმკერდზე წავიკითხე. ექთანამ ცივი სახით შემომხედა და წავიდა.
-წამო,შვილო, გარეთ გავიდეთ სალაპარაკო მაქვს. გავედით სკამზე დავსხედით და ვკითხე
-რა სალაპარაკო გაქვს?