ნას არ ყოფნა სახლში აშკარად იგრძნობოდა, ვერასროს იტანდა სიცარიელეს, ახლა კი ამ სახლში ყველაფერი ცარიელი იყო, მარტო ცხოვრება ძნელი ყოფილა, ანაც ხომ წავიდოდა როდესმე მისგა, როდესრაც დადგებოდა მომენტი როცა მარტო მოუწევდა ცხოვრება, სიმართლე ვთქვათ ამის ძალიან ეშინოდა.
იმ საღამოს მიუხედავად ზუკასთან დისტანციას იცავდა, მერე კი გარკვევით გამოუცხადა რომ არ სურდა მასთან არანაირი კონტაქტი, არ შეეძლო და ვერ აპატიებდა ..
...............................................................................................................................
დილით ჩაეძინა ამიტომაც კაფისკენ ფართხაფურთხით გარბოდა, გზა გადაჭრა და შესახვევში უნდა შესულიყო ვიღაცამ რომ მანქანა დაუმუხრუჭა ფეხებტან ალექსანდრე, აუკა ან ლუკა ეგონა მაგრამ არც მანქანა ეცნო და არც იგიდან გადმოსული თავხედი პიროვნება.
-თქვენს სამსახურში ლამაზო ქალბატონო!-გაუღიმა ბიჭმა- მიგიყვანთ..
-გმადლობთ მაგრამ ახლოს ვარ- ავლა დააპირა ლილიმ მაგრამ ბიჭი ხელში წვდა უხეშად და გააჩერა.
-აბაშიძეებს სიამაყე გენში გაქვთ?-დაიღრინა ბიჭმა.
-რა გინდა?-ხელის გათავსუფლება სცადა ლილიმ.
- აბაშიძის დასთან ერთ ღამეზე უარს არ ვიტყოდი- ირონიული ღიმილით აათვალიერა ბიჭმა- თან როგორც ჩანს მართლა ზალიან ლამაზი ხარ ..
-ახლავე გამისვი ხელი..
-თორეეემ? ზუკას ეტყვი?-სახე ახლოს მიუტანა ბიჭმა.
-ნიორაძე!-გაისმა ვირაცის ცივი ხმა.
ბიჭმა ღიმილით შეხედა ახლამოსულს, მერე ლილის გაუღიმა და ხელი გაუშვა.
-რა იყო დაცვაში დაგაყენეს?-ისევ ცინიკური ტონით საუბრობდა ბიჭი და ისევ არ აშორებდა ლილის მზერას.
-ხომ იცი ამისგამო რაც მოგივა- მაღალი შავგვრემანი ბიჭი მოუახლოვდა და პირდაპირ ნიორაძეს წინ გაჩერდა.
-არ ვიცი მაჩვენებ?
-აუცილებლად, ოღონდ ჯერ ლილის წავიყვანს თავის ძმასთან, დროებით- ცინიზმის ზეიმი იყო აშკარად ამ დილით, ბიწმა ლილის ანიშნა გაყოლოდა და ისიც უტქმელად დაყვა მის ნებას, ბოლოჯერ აათვალიერა შეშინებულმა ცინიკურად მომღიმარი ნიორაძე და მანქანაში ჩაჯდა.
-შენ ვინ ხარ?-გახედა ბიჭს.
-ზუკას ძმაკაცი ვარ ნუ გეშინია-გაუცინა ბიჭმა.
-ეს ვინ იყო?
-ტუტუცი ბავშვი..
-ზუკას ეტყვი? არ მინდა იჩხუბოს..
-უკვე ვუთხარი-ისევ გაეღიმა ბიჭს- შენ არ იდარდო ზუკა დღეში სამჯერ წამის მერე ჩხუბობს..
-როგორ დამამშვიდე..
-ირაკლი..
-ლილი.. რა იცოდი ვინ ვიყავი..
-ალექსანდრემ კი მითხრა მაგრამ მთლად ესე ტყემალზეც არ მეგონე..
-უკაცრავად?
- მოვედით- მანქანა ნაცნობი ბარის წინ გაჩერდა, აქ ერთხელ უკვე იყვნენ, ზუკას ბარია.
ირაკლისთან ერთად შევიდა ბარში და ზუკას მაგიდისკენ გაემართა.
-ლილი-ფეხზე ადგა ზუკა- კარგად ხარ ?
-ხო ..
-ალექსანდრესთან იყავი ცოტახანს კაი ? წამო აბა- ზუკამ ირაკლის შეხედა.
-ზუკა მოიცადე-ხელით გააჩერა ლილიმ-არაფერი დაუსავებია მართლა, უბრალოდ მელაპარაკა, არ იჩხუბო რა- დაბლიდან ახედა ნერვიული მზერით ძმას, ამაზე ყველას გაეღიმა.
-არ ვიჩხუბებ- ღიმილით აკოცა შუბლზე ზუკამ და ირაკლისთან ერთად გავიდა.
-მაიმეე მოდი ჩემი პატალა-სიცილით ჩაიხუტა ალექსანდრემ.
-ნუ დამცინი-გაუბრაზდა ლილი- ვაიმე სამსახური-სწრაფად დასწვდა ტელეფონი და კაფეში დარეკა, უთხრა რომ ცუდად იყო და ვერ მივიდოდა.
-ისე რა გითხა იმ ღლაპმა.?
-არაფერი რაღაცას ბოდიალობდა..
-ლილი რამეს თუ დაგვიმალავ მოგვიწევს იმას ვათქმევინოთ და ეს უარესია- გაარკვია ლუკამ.
-მანქანით გაყვანა შემომთავაზა მერე უარი ვუთხარი და გაბრაზდა აბაშიძეებს სიამაყე გენში გაქვთო..
-მეტი არაფერი?-ჩაეკითხა ალექსანდრე.
-არა..
-იტყუები ..
-კაი რა ..
-უფრო გავბრაზდები..
-აბაშიძის დასთან ღამის გატარებაზე უარს არ ვიტყოდიო- დაიჩურჩულა ლილიმ.
-აი ასე ჯობს ხოლმე ყველაფერი მოგვიყვე- გაუღიმა ალექსანდრემ თუმცა აშკარად დაეჭიმა მუშტი და ყვბის ხაზი.
ზუკა მალე დაბრუნდა, ამ თემაზე არაფერი უთქვამს მხოლოდ გააფრთხილა რომ ასეთ დროს ეცადოს დაურეკოს, ლილი მათთან საღამომდე დარჩა, ძალიან უნდოდა სახლში წასვლა და გამოძინება მაგრამ ეშინდა რომ ბიჭები საჩხუბრად წავიდოდნენ.
-ნიორაძე სცემეს მის ხალხთან ერთად -თავზე წამოადგა დემეტრე მაგიდაზ მსხდომებთ.
-რა?-გაოცებულმა ახედა ზუკამ.
-უეჭველი ჩვენ ვგონივართ ხო?- იკითხა ლუკამ.
-არა- დემეტრე მაგიდასთან ჩამოჯდა და ჯერ ზუკას მერე ლილის გადახედა- იმიტომ რომკ იციან ვინც იყო..
-ვინ იყო?
-გეგებერის ხალხი..
-ეგ ხო გერმანიაშია?-ამჯერად ალექსანდრე ჩაეჭრა.
-მოიცადე რა ესაქმებოდა გეგებერს ნიორაძესთან.
-სანდრომ მითხრა რომ ცემის დროს ბიჭებს აიძულებდნენ გაემეორათ რომ ქალების უპატივცემულობა ნაბიჭ@რობაა და ამას არასოდეს იზამდნენ- დაასრულა დემეტრემ და გაოგნებულ ლილის გადახედა-ნიორაძე საავადმყოფოშია, მარჯვენა ხელი აქვს მოტეხილი.
-ლილი-დაბალი ხმით დაიწყო ზუკამ-გეგებერს იცნობ?
-კი-დაიჩურჩულა ლილიმ.
-საიდან?
-ჩემს დაბადებისდღეზე გავიცანი..
- როგორ?
-მოვიდა და გამომელაპარაკა..
-რა გითხრა?
-დააზუსტა რომ შენი და ვიყავი..
-ნეტი არაფერი?
-მითხრა რომ შენგამო გერმენიაში მიდიოდა, რომ არ მოეკალი..
-შენ არაფერი გიტქვამს?
-პირობა დავადებინე რომ ამას არასოდეს იზამდა.
-და დაგპირდა?
-ხო..
-იმის მერე არარ გინახავს? ან რაიმე კონტაქტი არ გქონია?
-არა, არანაირი..
-ლილი არ მატყუებ?
-ზუკა მე 13 წლის არ ვარ-განბრაზება გაერია ლილის ხმაში.
-კარგი წამოდი სახლში გაგიყვან..
..................................................................................................................................................
-არაფერი მესმის- წამოიწყო ალექსანდრემ,- გეგებერზე ისედაც ვიცოდი რომ ზედმეტად თავშეკავებული ტიპი იყო, ომს უმიზეზოდ არ ტეხდა ამიტომ მისი წასვლა არ გამკვირვებია, არც ის რომ არ აგვყვა, ის ესეთი ტიპია არ არსებობს იჩხუბოს ან თავისი ხალხი აჩხუბოს თუ საქმე სერიოზულად არაა და თქვენ ამბობთ რომ მხოლოდ იმიტომ რომ ლილის, გოგოს რომელიც შენი დაა ვიღაც უხესად მოექცა მიაყარა თავისი ბიჭები და გახევადმე სცემა?
-იქნებ უბრალოდ მიზეზი ჭირდებოდა- ვარაუდი გამოტქვა ლუკამ.
-ნუ მაცინებთ, რატომ ვინმესი შეეშინდა? ან ვაბშე რა ესქმება იმ ცხვირმოუხოცავ ღლაპთან..
-გეგებერმა ლილი მხოლოდ ერთხელ ნახა-წამოიწყო ზუკამ- შეუძლებელია მასთან რამე აკავშირებდეს..
-მიუხედავად იმისა რომ ეგ ტიპი არ მევასება ყველამ ვიცით რომ ნაბ@ჭვარი არაა, პირიქით ზედმეტად კარგია-გაიცინა ალექსანდრემ- მთელი მაგისი ცხოვრება ვიცი ერთ ეზოში გავიზარდეთ, აი ამიტომარ მესმის რატომ გააკეთა ეს..
-არაფერი მესმის..
-მართალია ლილი ძალიან საყვარელია მაგრამ შეუძლებელია ასე შეყვარებოდა, თანაც შენი დაა და ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ ბავშვია ..
-ბავსვი არაა, გოგოა თან ძალიან ლამაზი, ნუ გავიწყდება რამდენ მაგის კურსელთან მოგვიწია ლაპარაკი..-ალექსანდრეს გადახედა ლუკამ.
-შე@მა ისინი 19 წლისები არიან, გეგებერი 28-ის ხედავ განსხვავებას?
-რამდნიცარუნდა ვილაპარაკოთ ვრაფერს გავიგებთ, მხოლოდ ვარაუდები გვაქვს..
-დამისხი რა-ჭიქა გაუწოდა ზუკამ.
................................................................................................................................................................
სოციალურ ქსელში ცდილობდა გეგეს მოძებნას მაგრამ ვერაფერი იპოვა, შეუძლებელია თუ ასეთი შეძლების ტიპია რამე უნდა ყოფილიყო მაგრამ არაფერი, ნერვებმოშლილმა გადააგდო ლეპტოპი, ბალიშზე დაემხო და ტელეფონს გადახედა, გულისსიღრმეში ელოდებოდა, ზარს ან მესიჯს თუმცა რათქმაუნდა არაფერი გეგე არ გამოჩენილა.
მარინა დილიდან დარბოდა დღეს ქალისვილის დაბადებისდღე იყო, სოფიც ჭკუაზე არ იყო, ეს დღე განსაკუთრებით უყვარდა, ისედაც განებივრებულს ყველა სიურპრიზს უწყობდა, ყველა რაღაცას ჩუქნიდან, ზუკაც დილიდან ამ სამზადისში იყო ნებისმიერ შემთხვევაში სოფიზე გიჟდებოდა და ამას ვერ გამოაკლდებოდა, ყველაფერი ისევ ისე იყო სახლი სასწაულად მორთული სოფო გამოპრანწული დააბიჯებდა სიმპატიურ ძმასთან ერთად,იღებდა ფოტოებს დაქალებთან და ოჯახთან, ლილის სთხოვა ზუკამ წამოსვლა მაგრამ რათქმაუნდა უარი მიიღო და აღარ დააძალა, ბიჭებიც იქ იყვნენ და სოფის დაქალების პრანჭვაზე კაიფობდნენ.
ისევ სიურპრიზებით აავსო ზუკამ და ისევ იყო ყველაზე მაგარი ძმა, მშობლებთან ერთად იდგა სოფი ბედნიერი ეხუტებოდა ტელეფონი რომ ამღერდა ლილი იყო.
-გისმენ..
-ზუკა სად ხარ ?
-სახლსი ხო იცი დღეს ..
-მოსვლა შეგიძლია?
-თუ წახვალ ხმას აღარ გაგცემ- ნაწყენმა ახედა სოფიმ.
-ლილი აუცილებელია? იმიტომ რომ ახლა სოფის..
-არა არაფერია, მიულოცე სოფის-ხმა აუკანკალდა და ტელეფონი გათიშა.
მაგიდას დაეყრდნო და ღრმად ამოსუნთქა, თავი უსკდებოდა იმდენად სტკიოდა, აშკარა იყო სიცხე ჰქონდა, გულიც ერეოდა, კუჭი ყოველთვის აწუხებდა და ლაბატ ისევ მოიწამლა. სასწრაფოს ნომერი აკრიფა და დარეკა, ნელა მივიდა კარტან და გააღო მერე, უკან გამობრუნდა რომ დივნამდე მისულიყო მაგრამ გრძნობდა რომ ვეღარ გააგრძელებდა და ასეც მოხდა.
საავადმყოფოში მოვიდა გონს, პალატა ცარიელ იყო მხოლოდ ექთანი ედგა თავზე და წნევას უმოწმებდა.
-თავს როგორ გრძნობთ?-გაუღიმა გოგონამ.
-ნორმალურად, რა მომივიდა?
-მოიწამლეტ და აშკარად ყურადღებ არ მიაქციეთ ამიტომ სისხლში გადავიდა, ვინმეს ნომერი უნდა მომცეთ რომ მოვიდეს, თანხაა გადასხდელი და სხვა ოფიციალური მხარეებია მოსაგვარებელი..
ალექსანდრეს ნომერი უკარნახა ექთანს და ისევ დახუჭა თვალები საშინლად ეძინებოდა.
............................................................................................
წვეულება დამტავრებული იყო, სახლს ნელნელა ალაგებდნენ, ბიჭები ეზოში ისხდნენ და რაღაცაზე საუბრობდნენ, კერძოდ სოფის ერთ მთვრალ კლასელზე მერე ამაზე მათი პირველი დალევა გაიხსენეს და გულიანად იცინოდნენ, ალექსანდრემ გვიან განხორციელებულ ზარს აღელვებულმა უპასუხა.
-კარგი გასაგებია..-დაასრულა საუბარი და ზუკას გადახედა.
-ვინ იყო ბიჭო ამ დროს?- ღიმილით გახედა ზუკას.
-საავადმყოფოდან იყვნენ, ლილი გადაუყვანიათ ოთხი სათის წინ..
-რა?-ფეხზე ადგა ზუკა.
-დაწყნარდი კარგადაა, უნდა მივიდეთ..
საავადმყოფოსი მისულმა სასწრაფოს ექიმის მონაყოლის მოსმენისას კიდევ ერთხელ იგრზნო რომ ლილისგან არაფერს იმსახურებდა, კიდევერთხელ გადახედა ბიწებს ტკივილიანი მზერით.
-დაწყნარდი შენ რა იცოდი- გამხნევება სცადა ლუკამ.
-დამირეკე მისვლა მთხოვა და მე არ წავედი, ცუდად იყო და არ მივედი, ისევ მარტო დავტოვე, რომ ვერ მოესწრო სასწაფოში დარეკვა? ვერ გაიგე? ექიმმა გათისული ვიპოვეთო, ფუ რა @@@ ვარ -მუშტი მტელი ძალით კედელს დაარტყა ზუკამ.
-დაწყნარდი ეხლა -იყვირა ლუკამ.- მიდიშედი ექიმს დაელაპარაკე.
სერიოზული არაფერი იყო, ლილის წამლები გამოუწერეს და გამოუშვეს, სახლში ბიჭებმა მიიყვანეს, ალექსანდრე მიეხმარა.
-რამე ხომ არ გინდა?- ჰკითხა ზუკამ, როცა ლილი დივანზე დასვა.
-არაფერი- თავი გაუქნია ლილიმ.
-დარწმუნებული ხარ ? მომეცი წამლებს გიყიდი-რეცეპტისკენ გაწია ხელი ზუკამ.
-თვითონ ვიყიდი- რეცეპრი ხელში ცაბღუჯა ლლიმ.
-ლილი რატომ არ მითხარი რომ ცუდად იყავი?
-შენი აზრით შუაღამით გასართობად დავრეკავდი? არაფერია ყველაფერი ისეა როგორც იყო და როგორც უნდა იყოს აი ამიტომ არ მინდოდა შენტან დაახლოება, ზუსტად ვიცოდი ეს მოხდებოდა, შენ აუცილებლად აირჩეწვდი მათ და მე ისევ მეტკინებოდა, წადი რა გეხვეწები წადი ..
არაფერი უთქვამს ზუკას სახლი გადარეულმა დატოვა.
-მე მაინც მომეცი მე გიყიდი- გაუცინა ალექსანდრემ.
-მადობა და ბოდიში რომ შეგაწუხე მაგრამ მირცევნია შენც გაყვე.
-ლილი ..
-გეხვეწები რა..
-მარტო როგორ იქნები?
-ისედაც მარტო ვარ ალექსანდრე, არ მინდა ხალხს შევეჩვიო მერე უფრო გამიჭირდება.
-ლილი ძალიან პატარა ხარ ამისთვის.
-წადი რა ..
-მაინც იცოდე რომ მე არ ვწუხდები და დამირეკე თუ დაგჭირდები...
....................................................................................................................................................
ანა ადამიანი რომელიც მისი იმედია, ხმაზე შეატყო ლილის ცუდად ყოფნა და არარ მოეშვა ორ საათში კი სალში დაადგა, ისევ გახალისდა, ანამ გამოუცხადა რომ არარ წავიდოდა, ისევ დაბრუნდებოდა სამსახურში .. სიმართლე რომ ვთქვათ ახლა ამაზე მეტად ვერაფერი გაახარებდა..
გამოკეთდა და ჩვეულ რეჯიმში დაიწყო ცხოვრება, უნივერსიტეტის ბავშვებმა შეუარეს კაფეში შესვენება მათთან ერთად გაატარა.. ანამაც სიახლე ამვნო, სოფელსი სტუმრად მყოფ ბიჭზე, რომელიც ძალიან კარგი იყო და რომელიც ძალიან მოწონდა.. გული დასწყდა ოთოს გამო მაგრამ ოთო და ანა ერთად შეუძლებელი იყო და ორივე თუ არა ანა თუ მაინც იქნებოდა ბედნიერი გაუხარდებოდა, დაპირდა რომ ლევანს გააცნობდა აუცილებლად.
მეორე დღეს ანას სახეზე ღიმილოი რომ შენიშნა მაშინ გააპარა კარისკენ თვალი, კარში ზედმეტად სიმპატიური ბიჭი შემოვიდა ყვავილებით ხელსი ანას თვალი ჩაუკრა და გაუღიმა ვერაფერს იტყვი მართლა საყვარელი იყო.
-გამარჯობა ლილი ხო?-ღიმილით მიესალმა ბიჭი- ეს შენ..
-მადლობა-გაუცინა ლილიმაც.
- კაი ახლა ხომ იცი რომ თავისმოსაწონებლად ვაკეთებ..
-ესეთი პირდაპირია -გაეცინა ანას.
-მაინ მადლობა..
-ლევანი-ხელი გაუწოდა ბიჭმა.
-სასიამოვნოა ლევან..
-ჩემდა და ალბათ თქვენდა სამწუხაროდაც ვერ დავრჩები, საღამოს თამაში მაქვს და დღეს მწვრთნელმა ქანცი უნდა გამაძროს, სამაგიეროდ თამაშზე გეპატიჟებით- ანას დაიმედებული მზერით გახედა ბიჭმა.
-ვის ეთამაშები?-ჩაეკითხა ლილი-და რას?
-ფეხბურთს და უკრაინელებს..
-რომელ საათზე?
- რვაზე..
-მშვენიერია მოვალთ თუ ავტოგოლები არ იქნება..
- შენ არ იცი რა ვეზრდები საქართველოს- წარბაწეულმა გადახედა ლილის ბიჭმა.
-რომ მოვალ გავიგებ..
-კაი ვინმეა ხო იცი -გაუცინა ლევანმა ანას- კაი წავედი მე და აბა გელოდებით-ანას ლოყაზე აკოცა ლილის დაემსვიდობა და წავიდა.
-აბა როგორია?- აცქმუტუნებულმა გამოხედა ანამ.
-ერთი შეხედვიტ კარგი.
-აუ იცი რა პოზიტივი ვინმეა?
-ხო ეგ შევატყვე..
-ხო სიმპატიურია?
-ხოოოო.-თვალები გადაატრიალა ლილიმ.
-აუ მიდი რა- გაიბუსა ანა..
მართლა იყვენნ ლევანის თამასზე ფრე დამთავრდა, თამაში შემდეგ ლევანმა გოგონები რესტორანსი დაპატიჟა გაცნობა როგორ არ ავღნიშნოთო, მათ რამდენიმე მეგობარიც შეუაერთდა.
დროს მშვენივრად ატარებდნენ, ბედნიერდებოდა ანას ბედნიერებით და დარდობდა ოთოზე იმიტომ რომ იცოდა ეტკინებოდა, მოულოდნელად მოკრა თვალი ნაცნობ სახეს, სწრაფად ადგა მაგიდიდან და გაედევნა, დარბაზი გადაჭრა და კარტან დაეწია.
-გეგე!- დაუძახა მიმავალ მამაკაცს. ბიწი გაჩერდა და შემობრუნდა.
-ლილი- ოდნავ შესამჩნევად გაიღიმა ბიჭმა.
- როდის ჩამოხვედი?
-გუსინ..
-ხომ თქვი რომ არ ჩხუბობდი.
-მე ცხოვრებაში ორჯერ ვიჩხუბე ლილი..
-რატომ აცემინე ისინი?
-ვინები ?
-ნიორაძე და მისი ხალხი..
-რატომრაც არ ვთვლი საწიროდ აგიხსნა..
-იმედია ეს ჩემტან არანაირ კავსირში არაა..
-იმედია-ისევ იღიმოდა გეგე..
-ნახმავდის..
-კარგად ლილი...
გაორამგებული ემოციებით დაბრუნდა დარბაზში ვერაფერ5ს იგებდა, ვეღარც ფიქრობდა, აინტერესებდა ეს რეატომ გააკეთა მაგრამ აშკარა იყო გეგებერი არაფეზე უპასუხებდა.
სახლში მისულს მთელი ღამე მოუწია ანას მოსმენა შედეგად კი დილით გამოუზინებელი რობოტი მოძრაობდა.
კაფეში ალექსანდრეს ხილვა გაუკვირდა, ალექსანდრე ერთ-ერთ მაგიდასტან დაჯდა და ლილის შესვენბას დაელოდა.
-გამარჯობა -მიესალმა ლილი-რა ხდება?
-რაღაც მინდა გთხოვო-დაბალი ხმით დაიწყო ალექსანდრემ- მინდა ზუკას დაელაპარაკო, იმ დღის მერე ვერ ვცნობ, ზედმეტს სვამს, ეწევა და -ცოტა შეყოვნდა-ლილი ზუკა ძალიან ნერვიულობს და როცა ასეა დამიჯერე საკუტარი თავისთვის ძალიან ბევრის დაშავება შეუძლია, უბრალოდ დაელაპარაკე რა...
-არ მესმის ჩემგან რას ითხოვ..
- უბრალოდ დაელაპარაკე..
-ალექსანდრე მე..
-გთხოვ..
-საღამოს მომწერე სად იქნება და მივალ..
-კარგი...
როგორც კი მუშაობა დაამთავრა ზუკას ბარისკენ წავიდა, უკვე ნასვამი და არამარტო ნასვამიც, უსიამოვნოდ შეიშმუშნა ჭიქა ააცალა და მიმტანს გაატანა, გაოცებულმა ამოხედა ზუკამ და ფეხზე ადგა, მისგვერდით მჯდარმა გოგომ უკმაყოფილოდ აათვალიერა.
-ლილი აქ რა გინდა ამ დროს- სახეზე ხელი ჩამოსვა ზუკამ.
-წამოდი გავისერნოთ..
-ეხლავე- მანქანის გასაღებს დასწვდა მაგრამ ლილიმ გააშვებინა.
-ფეხით-რაც შეეძლო მკაცრად უტხრა და წინ წავიდა.
უკან ზუკა მიჰყვაა, საკმაოდ ბევრი გაიარეს, ბოლოს ტროტუარზე ჩამოსხდნენ.
-ასე რატომ იქცევი?-ხმადაბლა იკითხა ლილიმ.
-იმიტომ რომ ასეთი ვარ, ჩვეულებრივი ნაბ#..
-შენ კარგი ძმა და კარგი შვილი ხარ სოფისთვის და მარინასთვის, აუცილებელი არაა ჩემთვის იყო..
-ლილი ..
-ზუკა გეყოფა გესმის? პატარა ბიჭივით იქცევი, ამათ ვერაფერს შეცვლი, შენს თავს მიხედე და დედაშენს და შენს დასაც ნუ ანერვიულებ, მე არასდროს ვყოფილვარ შენს ცხოვრებაში და არცაა ამყველაფრის გამზაფრება საჭირო, მოიქეცი ისე როგორც წლების მანძილზე იქცეოდი, იცხოვრე ისე თითქოს არ ვარსებობს, მეორედ აღარ მოვალ თუ ჩემი ხათრი გაქვს შეწყვიტე იდიოტივით მოქცევა.. კარგად..-სიტყვის თქმა არ აცალა ისე გაეცალა იქაურობას..
................................................................................................................................................
ყველაფერი რთულდება როცა იმედი გიცრუვდება, იმედი იმის რომ ის ადამიანი შეიცლება შენთვის ან სხვისთვის რა მნიშვნელობა აქვს, როცა გრძნობ როგორ გამჯობინებს სხვას, როცა ყველაფრისმიუხედავად მიცემულ შანსს ფეხიტ თელავს შენ უბრალოდ აღარ გაქვს სურვილი აპატიო, წლების დავიწყებას ცდილობ ის კი გახსენებს ამიტომ ასეთი ადამიანები უნდა მოიშორო, რომ აღარ გატკინონ...